Wat een triest verhaal UD. Arm manneke en arme papa en mama
En ik herken je angst UD. Pas sinds Isis realiseer ik me echt hoe kwetsbaar leven is (en dan is zij nog vreselijk sterk en gezond gelukkig).
Bar, werken jullie al met gebaren voor de communicatie?
Hier trouwens veel nieuws. Na al het gedoe met de CIZ-aanvraag (uiteindelijk 2 aanvragen, maar da's een te lang verhaal) hebben we uiteindelijk 6 dagdelen behandeling groep toegewezen gekregen
De dagdelen begeleiding helaas niet waardoor we eerst nog bang waren dat we alles logistiek niet rondkregen, maar dat kwam vanzelf goed. Er was namelijk meteen plek op de groep waar Isis voor bedacht was en nog op alle dagen ook
Zo konden we dus kiezen welke dagen we wilden en waren we er logistiek ook meteen uit. Toen was het busvervoer ook ineens geregeld waardoor ze dus de laatste dag van augustus al op groep Nijntje is begonnen. Supersonisch ineens allemaal dus.
Gelukkig voelde ze zich daar meteen thuis en ze past ook goed in de groep (al is ze ruim de jongste). Verder is het vooral voor ons even wennen. Wennen aan zo'n wurmpie in die grote bus, aan overdracht via een schriftje etc. etc.
Omdat ze nu hierheen gaat, zijn we gisteren ook afscheid wezen nemen op het speelleergroepje en dat deed me toch ook wel wat. Het is een fijne groep ouders en kindjes en ik had ook echt een klik met de leidster. En het was onze eerste stap in instellings/hulpverleningsland en dat vond ik toen we begonnen daar ook wel heftig. Jammer dat het voorbij is dus, maar ook goed dat Isis nu zo ver is dat ze meer aankan
En gisteren was de dame ook nog jarig, 3 alweer