quote:
Op dinsdag 5 juli 2011 21:41 schreef Bluezz het volgende:[..]
Bij mij vallen die wel mee.
Het zijn vooral die opvliegers, nachtelijk zweten/onrustig/slecht slapen en de hoofdpijn waar ik echt vreselijk van baal... al is de echte migraine verdwenen, dat is dan wel weer een feestje

Ik vind (na alle gruwelverhalen die ik heb gehoord) het ook 100% meevallen

. Ik heb niet meer last van stemmingswisselingen dan dochter van ruim 18

, het slechte slapen is eigenlijk alleen maar door zweetaanvallen (en slaap dan rustig 10 minuten later weer lekker door; heb wel standaard mijn ramen ver open staan, maar heb er soms nachten geen last van en dan ineens bv weer 2 keer per nacht) en overdag zou ik het geen opvliegers willen noemen; af en toe heb ik eens een zweetaanval en krijg een rood hoofd (hoe meer ik me daar druk om maak, hoe langer het duurt, dus doe ik dat maar niet). Zoals gisteravond op m'n werk; sta ik nasi te maken voor 7 man op inductie die niet deed wat ik wilde, worden me ook nog allemaal vragen gesteld door verschillende mensen en ja, toen brak het zweet me even uit

Maar ik heb eens een ct scan ondergaan waarbij ik radio-actieve vloeitsof ingespoten kreeg; zoo......dat was pas een opvlieger, het voelde alsof m'n hersenen m'n oren uitkwamen en daar is dit nu peanuts bij vergeleken.....
Wat ik vooral de laatste 2 jaar heel erg vervelend vind is idd die onregelmatigheid met menstrueren. Ik heb 35 jaar de klok er tot op de minuut op gelijk kunnen zetten (ook zonder pil), dus was best verwend wat dat betreft. De laatste 2 jaar durf ik bv niet eens meer een witte broek aan te trekken want het zou zo maar kunnen dat ik middenin de AH overvallen wordt

Of dat je na een week denkt "ha lekker, weer even over" en 2 dagen later breekt letterlijk de hel los

Dat je soms geen half uur uit de buurt van een toilet kan blijven omdat je leegloopt (zoiets als vlak na de bevalling kan gebeuren). Dat maakt me veel meer onzeker dan de andere "klachtjes" en je weet helemaal niet wanneer dat op houdt. Bij mijn moeder toen ze 50 was, meestal kun je dan wel een beetje een inschatting maken hoe het bij jou zal gaan verlopen, maar het is natuurlijk geen zekerheid. Ik zou bv dolgraag de Nijmeegse een keer gaan lopen; ik durf dat nu absoluut niet aan want als me dat op dat moment zou overvallen dan voel ik me als een vaatdoek en loop letterlijk leeg (ben een keer of 3 al bijna flauw gevallen omdat het zo heftig was). Over een jaar of 2 hopelijk dus wel de Nijmeegse
Ik heb dus helemaal geen last van hoofdpijn. Ik denk als je een inschatting wilt van wat je eventueel te wachten staat het beste is je moeder te vragen hoe het bij haar verliep; als zij er bv niet meer is, tantes van die kant van de familie. Meestal is toch de duur en heftigheid van zoiets wel erfelijk. Net als de pubertijd bij meisjes. Bij mij verliep dat net als bij mijn moeder, bij mijn dochter ook weer hetzelfde.