Stukje bij beetje kom ik verder in m'n dikke pil van dr James L Wilson over bijnieruitputting. Ik leer telkens iets bij, en langzaamaan begint wel door te dringen dat dit toch wel is waar ik al een tijdje mee rond loop. Het lastige is wel dat je al totaal nergens zin in hebt, en tóch dat boek moet doorspitten om te begrijpen wát je hebt, en hóe je er mee om moet gaan. Een van de belangrijke dingen die ik dus nodig heb ik genoeg nachtrust. Heb dus maar een stukje wekker software op m'n pc gezet die iedere avond om 21:30 afgaat. Ik moet er normaal om 6 uur al weer uit, dus ik kom als ik doorwerk net aan m'n 8 uur. Als dit niets is moet ik maar om 21:00 richting bed...
Gewoon geen zin, in helemaal niets. Heel de dag moe. Meerdere malen per dag de bekende middagdip in plaats van 1x rond 15:30 's middags. Aanhoudende hooikoorts/verkoudheid. Niet de energie kunnen vinden voor bijvoorbeeld de afwas en je er toch toe zetten om er dan dus een uur mee bezig te zijn terwijl het bijna niets is. Je benen en armen voelen zwaar, en nét op dat moment komen ze op het werk met een project waarbij je een paar keer 50 pc's heen en weer moet sjouwen. Voor je gevoel gaat niets zoals jij het zou willen. De kwaliteit van je leven is zwaar onder peil (gevoelsmatig)...

Het rare is dan dat op een of andere manier, hoeveel pijn je onderkant ook doet, je het heerlijk vindt om 50km te fietsen...

Ik denk dat ik wat betreft mijn humeur op dit moment wel op een 'all-time-low' zit, hoewel ik op wonderbaarlijke manier af en toe nog een grapje er tussendoor kan persen, en ik op het werk gewoon met een masker op zit alsof er niets aan de hand is.
Het leven is zwaar op dit moment, maar we worstelen ons er door, hopelijk wordt het beter met behulp van dr Wilson.