R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo, ik heb wat hulp nodig in de vorm van tips, meningen en ervaringen.
Ik ben 21 jaar, en heb 2 jaar met mijn vriend van 34 met ADHD en een dochtertje van 9 jaar. Hij woont in een andere provincie dan ik, ik ben zo'n 3 uur onderweg met OV naar hem.
Zijn dochtertje en ik kunnen het goed vinden, gaan vaak met de familie van mijn vriend iets doen met haar erbij. Ze is een keer mee geweest naar mijn pony's, dat gaat dus allemaal super.
Nu heeft hij eindelijk een mooi, groot flatje toegewezen gekregen, en het idee was om dan bij hem in te trekken. Hier weten mijn ouders nog niet vanaf. (wel dat ik dat graag zou willen, maar niet het echte werk)
Ik zit nog op school, maar wegens psychische problemen (zit met mijzelf niet lekker) en mijn ziekte (crohn) ligt dit even een jaar stil. Ik wil mijn school echter wel afmaken, en kan dit in de nieuwe plek ook voortzetten op een andere school.
Ik word snel prikkelbaar en sacherijnig als ik mijn vriend een poosje niet zie.
Van mijn ouders mag ik om het weekend naar hem toe, hij komt niet meer zo veel bij ons thuis.
Dit komt omdat er vroeger wat dingen zijn gebeurd waarvan mijn ouders nu nog twijfels hebben of dat hij wel goed voor mij is. Ze vinden hem onvolwassen, en niet goed zorgen voor mij.
Wij zijn heel erg gek op elkaar, en hebben wel eens een meningsverschil of kleine ruzie ... maar dit word altijd goed uitgepraat en duurt nooit lang. Er is nooit iets heftigs gebeurd. We zitten op 1 lijn, kunnen heel goed praten, en delen dezelfde interesses.
Ik wil dolgraag met hem samenwonen, ik weet zeker dat ik mij zelf dan ook beter ga voelen. Nu zit ik thuis op mijn kleine kamer, ik heb echt een plekje nodig zonder ouders of zussen/broers. Ik heb 2 ponys die mee gaan als ik ga verhuizen, en daar ben ik ook elke dag te vinden. Ook heb ik al wat vrienden in die stad. Het is niet zo dat ik compleet op mijn vriend zal gaan hangen.
Als mijn gezondheid het toelaat, wil ik in het weekend ook gaan werken daar. (dit doe ik nu niet, omdat ik het weekend vrijhoud om naar hem toe te gaan, anders zie ik hem nooit)
Mijn stufi en Wajong zouden dan gewoon doorlopen.
Ik weet, dat mijn ouders het niet leuk (op zijn zachts gezegd) gaan vinden als ik bij hem intrek.
Nu moet je wel weten, dat mijn ouders altijd snel bezorgd zijn, en ik de eerste van het gezin ben die dan verhuist. Dus voor hen is het allemaal nieuw.
Ik kan erg goed met zijn familie en ouders omgaan. We zijn ook vaak bij zijn ouders thuis en ik kan erg goed met hun praten, vooral met zijn moeder en zijn zus. Mocht er iets zijn, sta ik er dus niet alleen voor.
Graag zou ik dus wat meningen/tips/ervaringen willen, en ook van misschien zelf wel ouders, hoe hun hier over denken als het om hun kind ging. Ik ben heel erg bang voor de reactie van mijn ouders,,,
Ik ben 21 jaar, en heb 2 jaar met mijn vriend van 34 met ADHD en een dochtertje van 9 jaar. Hij woont in een andere provincie dan ik, ik ben zo'n 3 uur onderweg met OV naar hem.
Zijn dochtertje en ik kunnen het goed vinden, gaan vaak met de familie van mijn vriend iets doen met haar erbij. Ze is een keer mee geweest naar mijn pony's, dat gaat dus allemaal super.
Nu heeft hij eindelijk een mooi, groot flatje toegewezen gekregen, en het idee was om dan bij hem in te trekken. Hier weten mijn ouders nog niet vanaf. (wel dat ik dat graag zou willen, maar niet het echte werk)
Ik zit nog op school, maar wegens psychische problemen (zit met mijzelf niet lekker) en mijn ziekte (crohn) ligt dit even een jaar stil. Ik wil mijn school echter wel afmaken, en kan dit in de nieuwe plek ook voortzetten op een andere school.
Ik word snel prikkelbaar en sacherijnig als ik mijn vriend een poosje niet zie.
Van mijn ouders mag ik om het weekend naar hem toe, hij komt niet meer zo veel bij ons thuis.
Dit komt omdat er vroeger wat dingen zijn gebeurd waarvan mijn ouders nu nog twijfels hebben of dat hij wel goed voor mij is. Ze vinden hem onvolwassen, en niet goed zorgen voor mij.
Wij zijn heel erg gek op elkaar, en hebben wel eens een meningsverschil of kleine ruzie ... maar dit word altijd goed uitgepraat en duurt nooit lang. Er is nooit iets heftigs gebeurd. We zitten op 1 lijn, kunnen heel goed praten, en delen dezelfde interesses.
Ik wil dolgraag met hem samenwonen, ik weet zeker dat ik mij zelf dan ook beter ga voelen. Nu zit ik thuis op mijn kleine kamer, ik heb echt een plekje nodig zonder ouders of zussen/broers. Ik heb 2 ponys die mee gaan als ik ga verhuizen, en daar ben ik ook elke dag te vinden. Ook heb ik al wat vrienden in die stad. Het is niet zo dat ik compleet op mijn vriend zal gaan hangen.
Als mijn gezondheid het toelaat, wil ik in het weekend ook gaan werken daar. (dit doe ik nu niet, omdat ik het weekend vrijhoud om naar hem toe te gaan, anders zie ik hem nooit)
Mijn stufi en Wajong zouden dan gewoon doorlopen.
Ik weet, dat mijn ouders het niet leuk (op zijn zachts gezegd) gaan vinden als ik bij hem intrek.
Nu moet je wel weten, dat mijn ouders altijd snel bezorgd zijn, en ik de eerste van het gezin ben die dan verhuist. Dus voor hen is het allemaal nieuw.
Ik kan erg goed met zijn familie en ouders omgaan. We zijn ook vaak bij zijn ouders thuis en ik kan erg goed met hun praten, vooral met zijn moeder en zijn zus. Mocht er iets zijn, sta ik er dus niet alleen voor.
Graag zou ik dus wat meningen/tips/ervaringen willen, en ook van misschien zelf wel ouders, hoe hun hier over denken als het om hun kind ging. Ik ben heel erg bang voor de reactie van mijn ouders,,,
Ik ben toch wel benieuwd naar de reden dat je ouders vraagtekens bij hem hebben... Je zegt dat er nooit iets heftigs is gebeurd, maar waarom mogen ze hem dan niet?
quote:Op dinsdag 7 juni 2011 15:17 schreef Hephaistos. het volgende:
Ik ben toch wel benieuwd naar de reden dat je ouders vraagtekens bij hem hebben... Je zegt dat er nooit iets heftigs is gebeurd, maar waarom mogen ze hem dan niet?
quote:Ze vinden hem onvolwassen, en niet goed zorgen voor mij.
Je bent 21 en je mag naar hem toe van je ouders? Eh, leg dat eens uit? 21 is volwassen, tenminste, wel in mijn wereld...
Ze hebben ons wel eens ruzie horen maken via de telefoon, ik janken en overstuur, na een uurtje was alles weer goed maar bij hun blijven dat soort dingen hangen.
Als ik bij hem ben eten we vaak lekker makkelijk, omdat hij een keuken deelt met een huisgenoot etc vind ik niet fijn daar te koken. Hij ook niet. Vroeger in zijn oude huis kookte we wel.
Tsja, van die kleine (voor mij) dingetjes die mijn ouders heel belangrijk vinden..
Als ik bij hem ben eten we vaak lekker makkelijk, omdat hij een keuken deelt met een huisgenoot etc vind ik niet fijn daar te koken. Hij ook niet. Vroeger in zijn oude huis kookte we wel.
Tsja, van die kleine (voor mij) dingetjes die mijn ouders heel belangrijk vinden..
Ja, mijn ouders zijn .. anders denk ik. Ik kan het niet echt uitleggen, is altijd zo geweest. Moet overal toestemming voor vragen.
Gewoon vertellen en gaan verhuizen.. 21 jaar ben je volgens de wet oud genoeg.. wees er alleen wel voorzichtig mee dat je niet met eventuele ruzie vertrekt!
Je bent 21, je moet niets meer... misschien moet je ze dat eens recht in het gezicht zeggen. Behalve natuurlijk als je hun nog nodig hebt, en dat gevoel heb ik een beetje.quote:
Ja, mijn ouders zijn .. anders denk ik. Ik kan het niet echt uitleggen, is altijd zo geweest. Moet overal toestemming voor vragen.
Je bent toch geen klein kind meer.. En het is niet zo dat je naar een ander land verhuist ofzo. 
Sowieso vind ik het raar dat je ouders je verbieden hem meer dan om de week te zien.
Sowieso vind ik het raar dat je ouders je verbieden hem meer dan om de week te zien.
Met ruzie weggaan wil ik sowieso niet nee! Mijn ouders blijven mijn ouders, en ik wil ze ook niet kwijt.
Toch wel raar, nu ik toch lees dat ik dingen zelf al zou moeten bepalen. Dat krijg ik gewoon niet voor elkaar.
''zolang je hier woont, heb je je aan onze regels te houden''
ja, daar is het klaar mee dan.
Nodig? Ja het zijn mijn ouders, die heb ik wel eens nodig. Maar ik wil ook mijn eigen gang kunnen gaan nu! En voor hun ben ik nog heel jong en hoor ik dit pas op mijn 25, liefst nog later te doen.
Toch wel raar, nu ik toch lees dat ik dingen zelf al zou moeten bepalen. Dat krijg ik gewoon niet voor elkaar.
''zolang je hier woont, heb je je aan onze regels te houden''
ja, daar is het klaar mee dan.
Nodig? Ja het zijn mijn ouders, die heb ik wel eens nodig. Maar ik wil ook mijn eigen gang kunnen gaan nu! En voor hun ben ik nog heel jong en hoor ik dit pas op mijn 25, liefst nog later te doen.
Lekker simpel, al zou ik op mijn 30e nog thuiswonen (doe ik niet), dan nog heb ik me aan te passen aan de regels van mijn ouders. Als TS weg wilt dan mag dat zeker, maar kan goed zijn dat het contact minder wordt en er evt geen financiële steun meer is.quote:
Je bent 21 en je mag naar hem toe van je ouders? Eh, leg dat eens uit? 21 is volwassen, tenminste, wel in mijn wereld...
Verder lijkt het me niet dat je om te praten bent, je wilt en waarschijnlijk weerleg je toch elk punt van kritiek. Crohn hoeft geen belemmering te zijn, maar let wel op dat je vriend prikkelbaar kan worden als je weer eens een weekje bij hem op de plee zit. Nu heeft hij daar geen last van.
Ik zou zeggen, probeer het gewoon en zie dan wel of het lukt of niet. Samenwonen is een grote stap die niet altijd goed gaat.
Hey ik heb ook Crohn en ik ben ook 21! 
En ik ga binnenkort op mezelf wonen in Groningen ook een andere provincie dan ik nu bij mijn moeder woon.
Ik kan me ook voorstellen dat je ouders meer beschermend naar jou toe zijn.
mijn moeder ook naar mij aan gezien we ziek zijn en als er iets met ons is moeten zij voor ons zorgen en de back up zijn.
Ik werk niet en ik kan ook nog niet naar school enzo.
misschien kun je er eens met je ouders over praten dat je snapt dat ze zo beschermend zijn maar dat jij toch zelf ook echt levenservaring moet krijgen en zelf dingen leren uit het leven. En dat je ze een beetje moeten loslaten of dat proberen.
En ik ga binnenkort op mezelf wonen in Groningen ook een andere provincie dan ik nu bij mijn moeder woon. Ik kan me ook voorstellen dat je ouders meer beschermend naar jou toe zijn.
mijn moeder ook naar mij aan gezien we ziek zijn en als er iets met ons is moeten zij voor ons zorgen en de back up zijn.
Ik werk niet en ik kan ook nog niet naar school enzo.
misschien kun je er eens met je ouders over praten dat je snapt dat ze zo beschermend zijn maar dat jij toch zelf ook echt levenservaring moet krijgen en zelf dingen leren uit het leven. En dat je ze een beetje moeten loslaten of dat proberen.
"I'm gonna shove my fist up your ass and use you as a handwarmer."
Je bent oud genoeg om zulke beslissingen zelf te nemen natuurlijk. Ik vind het op zich wel begrijpelijk dat ze bezorgd zijn, gezien jouw gezondheid, het leeftijdsverschil en jullie verschillende levensfases.quote:
Ja, mijn ouders zijn .. anders denk ik. Ik kan het niet echt uitleggen, is altijd zo geweest. Moet overal toestemming voor vragen.
Ik zou voordat je het ze vertelt wel goed nadenken over wat je gaat doen als het misloopt. Op jezelf gaan wonen en dan meteen samenwonen is best een grote stap. Het kan best dat het na een half jaar toch niet blijkt te lukken.
Is het financieel allemaal te doen? Ik lees dat je pony's meegaan, die kosten kunnen jullie ook dragen?
The love you take is equal to the love you make.
Als dat soort dingen blijven hangen dat gaat het meestal om wat er gezegd is, niet om hoe hard en lang jij hebt zitten janken.quote:
Ze hebben ons wel eens ruzie horen maken via de telefoon, ik janken en overstuur, na een uurtje was alles weer goed maar bij hun blijven dat soort dingen hangen.
Als ik bij hem ben eten we vaak lekker makkelijk, omdat hij een keuken deelt met een huisgenoot etc vind ik niet fijn daar te koken. Hij ook niet. Vroeger in zijn oude huis kookte we wel.
Tsja, van die kleine (voor mij) dingetjes die mijn ouders heel belangrijk vinden..
En hij heeft nu een huisgenoot maar in zijn oude huis niet?
En inmiddels is hem weer een flat toegewezen? Klinkt idd als iemand die de boel goed voor elkaar heeft
Waarom is hij van zelfstandige woonruimte over naar een situatie met huisgenoot?
Ja, thuis in hun huis... dat snap ik ook nog wel. Over simpel gesproken... duh...quote:
[..]
Lekker simpel, al zou ik op mijn 30e nog thuiswonen (doe ik niet), dan nog heb ik me aan te passen aan de regels van mijn ouders. Als TS weg wilt dan mag dat zeker, maar kan goed zijn dat het contact minder wordt en er evt geen financiële steun meer is.
Plus de opmerking van Leandra. Ik weet niet wat voor type het is, maar hij klinkt als een persoon die z'n zaakjes niet zo goed op orde heeft... en daar moet je dus wel voor uitkijken.
In geval van nood kan ik wel bij mensen terecht. En mijn ouders zullen me waarschijnlijk ook wel weer terug nemen.
Mijn pony's betaal ik nu ook zelf, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Er bij gaan werken zou ik denk ik wel moeten om het allemaal wat makkelijker te maken.
Ik weet dat het niet altijd rozengeur en maneschijn zal zijn. Maar ik wil het wel gaan proberen. Dat ze zich zorgen maken om mijn gezondheid snap ik ook natuurlijk.
Mijn vriend heeft een aantal jaren terug een moeilijke periode gehad. (wil niet teveel vertellen)
Hij is bij zijn ouders ingetrokken, en daar snel een woonruimte gaan zoeken.
Hij heeft toen een kamer toegewezen gekregen in een studentenhuis.
(kort samengevat)
Ik zeg niet dat mijn vriend makkelijk is. Hij heeft ADHD/autisme, is soms wat makkelijk in zijn keuzes etc. Maar we komen er altijd samen uit!
We zijn nu 2 jaar samen, hebben in dat kleine kamertje ook wel eens weken gezeten en dat ging ook niet altijd even makkelijk, maar we staan altijd voor elkaar klaar.
Mijn pony's betaal ik nu ook zelf, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Er bij gaan werken zou ik denk ik wel moeten om het allemaal wat makkelijker te maken.
Ik weet dat het niet altijd rozengeur en maneschijn zal zijn. Maar ik wil het wel gaan proberen. Dat ze zich zorgen maken om mijn gezondheid snap ik ook natuurlijk.
Mijn vriend heeft een aantal jaren terug een moeilijke periode gehad. (wil niet teveel vertellen)
Hij is bij zijn ouders ingetrokken, en daar snel een woonruimte gaan zoeken.
Hij heeft toen een kamer toegewezen gekregen in een studentenhuis.
(kort samengevat)
Ik zeg niet dat mijn vriend makkelijk is. Hij heeft ADHD/autisme, is soms wat makkelijk in zijn keuzes etc. Maar we komen er altijd samen uit!
We zijn nu 2 jaar samen, hebben in dat kleine kamertje ook wel eens weken gezeten en dat ging ook niet altijd even makkelijk, maar we staan altijd voor elkaar klaar.
Deze gebeurtenissen riepen dus ook vraagtekens op bij mijn ouders. Niet geheel onbegrijpelijk, maar ze bleven het maar in een kwaad daglicht zetten .. fouten en moeilijke periodes kan iedereen hebben. Maar hij deed er wel wat mee, en dat zagen ze niet ..
Heeft hij in het verleden schulden gehad? Of heeft hij die nog?
The love you take is equal to the love you make.
Zijn het hoge schulden? aangezien jij er ook last van kan krijgen als je samen gaat wonen....
Mocht er een deurwaarder oid. komen dan ben jij dus ook mooi de klos
Mocht er een deurwaarder oid. komen dan ben jij dus ook mooi de klos
Beware of the Raping Zebra's
Ik begrijp je ouders ergens wel.. Als ik het verhaal zo lees zou ik me ook afvragen of je wel met hem moet gaan samenwonen nu. Jullie hebben schijnbaar beiden nog (psychische) problemen, dus wellicht is het handig om die eerst enigszins op te lossen.
Dus hij heeft jouw stufi en wajong nodig om de kosten voor zijn flatje te kunnen betalen?quote:
Meid, laat je niet in een situatie trekken waarin jij mede verantwoordelijk wordt voor zijn financiële problemen. Dat wordt een ellende die je niet wilt.
The love you take is equal to the love you make.
quote:
Ik begrijp je ouders ergens wel.. Als ik het verhaal zo lees zou ik me ook afvragen of je wel met hem moet gaan samenwonen nu. Jullie hebben schijnbaar beiden nog (psychische) en financiële problemen, dus wellicht is het handig om die eerst enigszins op te lossen.
Je kunt dus niet uit eigen ervaring vertellen dat hij vroeger wel gewoon kookte ipv een snelle (vette) hap. Zeker met een ziekte als Crohn is het van belang dat je gezond eet en leeft, en ik kan me de zorgen van je ouders best voorstellen.
Al met al klinkt het vooral als iemand die nogal wat problemen had en heeft, en ook nog eens 13 jaar ouder is dan jij en al een kind had toen jij net 12 jaar oud was.
Het kan best een goede vent zijn die vooral een hoop pech in z'n leven heeft gehad, maar ik kan me indenken dat je ouders voor jou graag iemand anders hadden gezien; met minder bagage en van je eigen leeftijd.
Al met al klinkt het vooral als iemand die nogal wat problemen had en heeft, en ook nog eens 13 jaar ouder is dan jij en al een kind had toen jij net 12 jaar oud was.
Het kan best een goede vent zijn die vooral een hoop pech in z'n leven heeft gehad, maar ik kan me indenken dat je ouders voor jou graag iemand anders hadden gezien; met minder bagage en van je eigen leeftijd.
|
|
