R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hee, ik heb hiervoor even een nieuwe naam aangemaakt, ben er al een tijdje niet geweest en denk niet dat iemand me hier überhaupt kent, maar a la.
Op dit moment komt er echt heel erg veel op me af, ben bezig met m'n scriptie, wat totaal niet wil vlotten, zit in een belangrijke commissie voor mijn studie, heb een bestuursfunctie bij een (kleine) studentenvereniging, werk daarnaast 20 uur in de week.
Bovendien komen er ook van alle kanten heftige dingen op me af, vrienden met vrij heftige problemen. Ik wil er dan voor iedereen zijn, omdat mensen zeggen me altijd dat ze heel goed bij me terecht kunnen, omdat ik me goed kan inleven in situaties. Dat is ook wel zo, ik zal helemaal niet snel oordelen en begrijp mensen vaak heel goed, maar ik kan het me ook enorm aantrekken.
Ik hoor altijd van iedereen van: je bent echt veel te lief, je mag ook heus wel eens boos worden. Maar dat kan ik gewoon niet, omdat ik -zelfs de mensen die mij kwetsen- wel kan snappen. Wel vind ik dat veel mensen zo gemeen zijn. Vaak snap ik dan ook wel weer waarom, situatie en karakter maakt dat soort dingen onvermijdelijk. Niet altijd zijn mensen gemeen tegen mij, maar gewoon tegenwoordig. Ik snap gewoon niet dat mensen vaak zo gemeen, of zo egoistisch of wat dan ook kunnen zijn. De wereld is eigenlijk te hard. Misschien is het ook wel de studentenwereld, waar het alleen maar gaat om regelen, prominentie en wie de stoerste pik is.
Ik ben altijd alleen geweest, nooit een vriendje gehad, wel scharrels, waarvoor ik altijd meer voelde dan zij voor mij, en zeker ook wel verliefd geweest. Mijn hart is twee jaar geleden enorm gebroken, en net nu ik dacht dat ik weer een beetje hersteld was, en dat het weer wat kon worden met iemand, gebeurt het eigenlijk weer. Het was een beetje stroef, want hij is verlegen en heeft geloof ik ook zo zijn issues, maar het was opzich wel goed allemaal, en nu word ik ineens, terwijl ik voor zover ik weet niets heb fout gedaan, genegeerd. En echt, ik mag het niet over mezelf zeggen want dat is arrogant, maar ik ben absoluut niet lelijk, ben best grappig en ook slim. Dus ik vind het gewoon zo oneerlijk. Dat ik nu nogmaals meer voor iemand voelde dan hij voor mij. Alsof ik het echt niet waard ben, alsof ik niet genoeg ben, terwijl ik altijd heel erg mijn best doe.
Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik doe altijd enorm mijn best voor alles en iedereen, maar ik voel me echt eenzaam. Ik word gewoon geleefd, ik leef eigenlijk voor andere mensen. Ik wil altijd alles doen voor iedereen, en probeer ook altijd iedereen te helpen, en voel me ook verantwoordelijk om dat te doen. En dat is ook echt heel fijn om te doen, ik wil er ook gewoon zijn voor iedereen, maar soms voelt het gewoon alsof er zo weinig voor terug komt. En misschien verwacht ik te veel, maar het is wel echt eenzaam. Ik geef ook wel toe dat ik zegmaar tegenover hun ook niet veeleisend ben. Misschien moet ik ook wel meer zeggen van dat ze me niet zo maar voor lief moeten nemen. Maar toch.
Ik wil eigenlijk gewoon dat ik een keertje voor iemand alles ben, een keertje die bevestiging dat ik bijzonder voor diegene ben. Maar dat heb ik nog nooit gehad. En natuurlijk heb ik wel vriendinnen waarvoor ik bijzonder ben, maar die vriendinnen hebben wel allemaal vriendjes en als het er op aan komt, gaan die voor. Wat ik kan snappen.
Het is echt niet zo'n kinderachtige situatie van 'ik wil zo graag een vriendje'. Maar ik wil gewoon een keer bijzonder zijn voor iemand. Ik wil gewoon een keer bevestigd worden, dat er van me gehouden word. Door andere mensen dan m'n ouders en m'n vriendinnen. Door iemand waar ik verliefd op ben. Soms heb je dat nodig.
Mijn moeder zegt ook wel dat ik een beetje een minderwaardigheidscomplex heb, en moeilijk nee kan zeggen, en ze raadt me aan om hiermee naar een psycholoog te gaan. Maar ik weet niet of ik dat durf. Sowieso heb ik er nu geen tijd voor. Maar ik ben bang dat als ik het niet doe dat ik mezelf verpest, dat ik me dan nooit meer durf open te stellen voor iemand, uit angst om weer afgewezen te worden. Misschien moet ik het wel doen. Maar ik denk ik post het hele stomme vage verhaal hier eventjes.
Ohja, ik ben een meisje van 21.
Op dit moment komt er echt heel erg veel op me af, ben bezig met m'n scriptie, wat totaal niet wil vlotten, zit in een belangrijke commissie voor mijn studie, heb een bestuursfunctie bij een (kleine) studentenvereniging, werk daarnaast 20 uur in de week.
Bovendien komen er ook van alle kanten heftige dingen op me af, vrienden met vrij heftige problemen. Ik wil er dan voor iedereen zijn, omdat mensen zeggen me altijd dat ze heel goed bij me terecht kunnen, omdat ik me goed kan inleven in situaties. Dat is ook wel zo, ik zal helemaal niet snel oordelen en begrijp mensen vaak heel goed, maar ik kan het me ook enorm aantrekken.
Ik hoor altijd van iedereen van: je bent echt veel te lief, je mag ook heus wel eens boos worden. Maar dat kan ik gewoon niet, omdat ik -zelfs de mensen die mij kwetsen- wel kan snappen. Wel vind ik dat veel mensen zo gemeen zijn. Vaak snap ik dan ook wel weer waarom, situatie en karakter maakt dat soort dingen onvermijdelijk. Niet altijd zijn mensen gemeen tegen mij, maar gewoon tegenwoordig. Ik snap gewoon niet dat mensen vaak zo gemeen, of zo egoistisch of wat dan ook kunnen zijn. De wereld is eigenlijk te hard. Misschien is het ook wel de studentenwereld, waar het alleen maar gaat om regelen, prominentie en wie de stoerste pik is.
Ik ben altijd alleen geweest, nooit een vriendje gehad, wel scharrels, waarvoor ik altijd meer voelde dan zij voor mij, en zeker ook wel verliefd geweest. Mijn hart is twee jaar geleden enorm gebroken, en net nu ik dacht dat ik weer een beetje hersteld was, en dat het weer wat kon worden met iemand, gebeurt het eigenlijk weer. Het was een beetje stroef, want hij is verlegen en heeft geloof ik ook zo zijn issues, maar het was opzich wel goed allemaal, en nu word ik ineens, terwijl ik voor zover ik weet niets heb fout gedaan, genegeerd. En echt, ik mag het niet over mezelf zeggen want dat is arrogant, maar ik ben absoluut niet lelijk, ben best grappig en ook slim. Dus ik vind het gewoon zo oneerlijk. Dat ik nu nogmaals meer voor iemand voelde dan hij voor mij. Alsof ik het echt niet waard ben, alsof ik niet genoeg ben, terwijl ik altijd heel erg mijn best doe.
Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik doe altijd enorm mijn best voor alles en iedereen, maar ik voel me echt eenzaam. Ik word gewoon geleefd, ik leef eigenlijk voor andere mensen. Ik wil altijd alles doen voor iedereen, en probeer ook altijd iedereen te helpen, en voel me ook verantwoordelijk om dat te doen. En dat is ook echt heel fijn om te doen, ik wil er ook gewoon zijn voor iedereen, maar soms voelt het gewoon alsof er zo weinig voor terug komt. En misschien verwacht ik te veel, maar het is wel echt eenzaam. Ik geef ook wel toe dat ik zegmaar tegenover hun ook niet veeleisend ben. Misschien moet ik ook wel meer zeggen van dat ze me niet zo maar voor lief moeten nemen. Maar toch.
Ik wil eigenlijk gewoon dat ik een keertje voor iemand alles ben, een keertje die bevestiging dat ik bijzonder voor diegene ben. Maar dat heb ik nog nooit gehad. En natuurlijk heb ik wel vriendinnen waarvoor ik bijzonder ben, maar die vriendinnen hebben wel allemaal vriendjes en als het er op aan komt, gaan die voor. Wat ik kan snappen.
Het is echt niet zo'n kinderachtige situatie van 'ik wil zo graag een vriendje'. Maar ik wil gewoon een keer bijzonder zijn voor iemand. Ik wil gewoon een keer bevestigd worden, dat er van me gehouden word. Door andere mensen dan m'n ouders en m'n vriendinnen. Door iemand waar ik verliefd op ben. Soms heb je dat nodig.
Mijn moeder zegt ook wel dat ik een beetje een minderwaardigheidscomplex heb, en moeilijk nee kan zeggen, en ze raadt me aan om hiermee naar een psycholoog te gaan. Maar ik weet niet of ik dat durf. Sowieso heb ik er nu geen tijd voor. Maar ik ben bang dat als ik het niet doe dat ik mezelf verpest, dat ik me dan nooit meer durf open te stellen voor iemand, uit angst om weer afgewezen te worden. Misschien moet ik het wel doen. Maar ik denk ik post het hele stomme vage verhaal hier eventjes.
Ohja, ik ben een meisje van 21.
Beste meid,
Als ik dit zo lees ben jij een prima meisje! Dat jij het zo druk hebt en weinig tijd voor je zelf(ontwikkeling) komt voornamelijk uit het feit dat jij waarschijnlijk geen nee kan zeggen. (Een assertiviteits training zou een uitkomst zijn) Jij zet anderen op 1 ipv jezelf. Dat zou kunnen komen omdat jij graag behulpzaam en aardig gevonden wilt worden. Uit mijn eigen ervaring is het zo dat jongens je sneller leuk vinden als je jezelf leuk vind. De tijd die jij nu stopt in andere helpen is waardevol als ik hoor hoe druk jij het hebt, dus wanneer besteed jij dan tijd aan jezelf? Dat is zoooo belangrijk! Zeker omdat jij verandering wilt! Ik zou toch meer tijd voor jezelf maken door uit de studentenvereniging te stappen of minder tijd in andere dingen te steken. Vaak is het bij mensen die slecht nee kunnen zeggen ook moeilijk om zo'n verandering aan te gaan omdat er ook mensen zijn die willen dat jij blijft zoals je nu bent, omdat zij daar meer voordeel aan hebben. Als je signalen ontvangt van de omgeving dat ze je (eventuele ontwikkeling) niet waarderen, moet je niet aan jezelf twijfelen! Uiteindelijk leef je het langst met jezelf! Dus maak dat zo prettig mogelijk. Hopelijk lukt het op tijd vrij te maken en je te ontwikkelen bij een psygoloog!
Succes
Als ik dit zo lees ben jij een prima meisje! Dat jij het zo druk hebt en weinig tijd voor je zelf(ontwikkeling) komt voornamelijk uit het feit dat jij waarschijnlijk geen nee kan zeggen. (Een assertiviteits training zou een uitkomst zijn) Jij zet anderen op 1 ipv jezelf. Dat zou kunnen komen omdat jij graag behulpzaam en aardig gevonden wilt worden. Uit mijn eigen ervaring is het zo dat jongens je sneller leuk vinden als je jezelf leuk vind. De tijd die jij nu stopt in andere helpen is waardevol als ik hoor hoe druk jij het hebt, dus wanneer besteed jij dan tijd aan jezelf? Dat is zoooo belangrijk! Zeker omdat jij verandering wilt! Ik zou toch meer tijd voor jezelf maken door uit de studentenvereniging te stappen of minder tijd in andere dingen te steken. Vaak is het bij mensen die slecht nee kunnen zeggen ook moeilijk om zo'n verandering aan te gaan omdat er ook mensen zijn die willen dat jij blijft zoals je nu bent, omdat zij daar meer voordeel aan hebben. Als je signalen ontvangt van de omgeving dat ze je (eventuele ontwikkeling) niet waarderen, moet je niet aan jezelf twijfelen! Uiteindelijk leef je het langst met jezelf! Dus maak dat zo prettig mogelijk. Hopelijk lukt het op tijd vrij te maken en je te ontwikkelen bij een psygoloog!
Succes
Ten eerste is het geen stom en vaag verhaal en heb je duidelijk geen psycholoog nodig.
Je komt naar mij over als iemand die simpelweg veel begrip en inlevingsvermogen heeft. Dat in combinatie met de drang om een heel goed mens te zijn voor iedereen om je heen maakt je al een vrij uniek goed mens.
Tis een kwestie van tijd voordat je een leuke jongen tegenkomt die dit inziet en je daarvoor ook ontzettend zal waarderen. Zie in dat je ten opzichte van de meeste mensen al bijzonder bent en dat snel genoeg iemand waar je van houdt en die terug van je houdt dit zal bevestigen. Keer op keer.
Geloof me, er lopen meer mensen rond zoals jij met eenzelfde situatie en probleem. Maar als je net zo lief en goed bent als uit je verhaal naar voren komt zie ik niet in hoe dit zichzelf niet vlug genoeg zal oplossen.
Je komt naar mij over als iemand die simpelweg veel begrip en inlevingsvermogen heeft. Dat in combinatie met de drang om een heel goed mens te zijn voor iedereen om je heen maakt je al een vrij uniek goed mens.
Tis een kwestie van tijd voordat je een leuke jongen tegenkomt die dit inziet en je daarvoor ook ontzettend zal waarderen. Zie in dat je ten opzichte van de meeste mensen al bijzonder bent en dat snel genoeg iemand waar je van houdt en die terug van je houdt dit zal bevestigen. Keer op keer.
Geloof me, er lopen meer mensen rond zoals jij met eenzelfde situatie en probleem. Maar als je net zo lief en goed bent als uit je verhaal naar voren komt zie ik niet in hoe dit zichzelf niet vlug genoeg zal oplossen.
Tja, als je jezelf niet leuk vind is het lastig om te verwachten dat iemand anders jou helemaal het einde vind. Psycholoog klinkt altijd zo zwaar, maar meestal ook via school/uni wel te bezoeken. Ze geven je geen hapklare oplossing maar allicht hebben ze wat stof tot nadenken voor je.
Op mij kom je over als m'n ideale vriendin. Lief, behulpzaam, empathisch, niet lelijk, grappig en slim. Daarnaast vindt je mensen tegenwoordig hard en gemeen. Wat kun je je als man nog meer wensen? Ik lees niets verkeerds dus volgens mij heb je gewoon wat pech gehad en kun je wel leren om meer voor jezelf op te komen.
[ Bericht 31% gewijzigd door Henk1056 op 05-06-2011 19:21:08 ]
[ Bericht 31% gewijzigd door Henk1056 op 05-06-2011 19:21:08 ]
Haha, heel erg lief 
@ Henk1056
Maar even voor de duidelijkheid: ik heb dit topic niet geopend omdat ik dat wil horen,
meer frustratie, eenzaamheid uiten. Misschien heb ik inderdaad pech gehad, en kom ik overmorgen een kerel tegen die wel alles waard is. Maar ik ben bang dat ik daar ook echt niet mee om kan gaan omdat ik mijn hart steeds minder goed open durf te stellen.
En puur het feit dat ik mijn leven ook wel weer terug wil.
En ook de anderen bedankt voor hun reacties, doet me goed te horen dat er meer mensen in een soortgelijke situatie zitten, en dat het eigenlijk gewoon een soort kwestie van geluk is.
@ Henk1056Maar even voor de duidelijkheid: ik heb dit topic niet geopend omdat ik dat wil horen,
meer frustratie, eenzaamheid uiten. Misschien heb ik inderdaad pech gehad, en kom ik overmorgen een kerel tegen die wel alles waard is. Maar ik ben bang dat ik daar ook echt niet mee om kan gaan omdat ik mijn hart steeds minder goed open durf te stellen.
En puur het feit dat ik mijn leven ook wel weer terug wil.
En ook de anderen bedankt voor hun reacties, doet me goed te horen dat er meer mensen in een soortgelijke situatie zitten, en dat het eigenlijk gewoon een soort kwestie van geluk is.
Maak je voor jezelf bijzonder, bevestig jezelf, hou van jezelf, maak dat je basis; de rest is bijzaakquote:Op zondag 5 juni 2011 18:51 schreef Novelinne het volgende:
Maar ik wil gewoon een keer bijzonder zijn voor iemand. Ik wil gewoon een keer bevestigd worden, dat er van me gehouden word. Door andere mensen dan m'n ouders en m'n vriendinnen. Door iemand waar ik verliefd op ben. Soms heb je dat nodig.
Dat zou ongeveer betekenen dat jij van je omstandigheden afhankelijk bent voor hoe jij je voelt over jezelf en je leven, terwijl wanneer je een goede band met jezelf hebt dat er altijd is, en externe factoren in wat voor vorm dan ook minder uit maken, niet dat ze er niet toe doen maar niet dat ze invloed hebben over hoe jij je over jezelf voeltquote:
en dat het eigenlijk gewoon een soort kwestie van geluk is.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Meid je bent 21 jaar en heb nog een heel leven voor je.
Lijkt me dat je met zoveel bezigheden genoeg kandidaten zal ontmoeten.
Lijkt me dat je met zoveel bezigheden genoeg kandidaten zal ontmoeten.
Hell To The Liars
Daar kan je vast wel mee omgaan. Je bent je ervan bewust dat je dat risico loopt, dus dan kun je er toch voor waken dat je daarin niet teveel doorslaat? Je weet ook dat je uiteindelijk niets bereikt als je je hart niet openstelt, dus je moet wel. Dat zijn de risico's die we lopen in het leven als we een partner willen.quote:
Misschien heb ik inderdaad pech gehad, en kom ik overmorgen een kerel tegen die wel alles waard is. Maar ik ben bang dat ik daar ook echt niet mee om kan gaan omdat ik mijn hart steeds minder goed open durf te stellen.
De wereld is gewoon fockt up meisje en je hebt gewoon enorm veel pech... waarom negeert die jongen jou? Is dat al duidelijk voor jezelf?
Ennuh verder: wat henk zegt.
Ennuh verder: wat henk zegt.
Rustig aan.
Dit, en wat doet jou denken dat hij je negeert? Je schrijft dat hij zelf ook een beetje verlegen en onzeker is, dus misschien vindt hij je wel leuk maar lijkt het alsof hij je negeert?quote:
De wereld is gewoon fockt up meisje en je hebt gewoon enorm veel pech... waarom negeert die jongen jou? Is dat al duidelijk voor jezelf?
Alles ligt op loopafstand als je er de tijd voor neemt.
Bij wat voor studievereniging zit je dat je nu nog niemand hebt als je al aan je scriptie bezig bent.
Wat is tot nu toe je ervaring met jongens dan?
Wat is tot nu toe je ervaring met jongens dan?
Beneath the gold, bitter steel
Ik zou zeggen. Scriptie afronden en daarna eens van omgeving veranderen. Ga eens iets voor jezelf doen ipv anderen. Ga een zomer werken in het buitenland, ga reizen (alleen), ontsnap uit de wereld waar je nu eenzaam bent. Je zult zien er gaat een wereld open. De studentenwerled is heel er stereotyp en vaak erg bekrompen.
Overigens klink je als iemand met wie het wel goed komt. Misschien word je gewoon te volwassen voor het wereldje van de brallers.
Overigens klink je als iemand met wie het wel goed komt. Misschien word je gewoon te volwassen voor het wereldje van de brallers.
Whatever...
Dit is wel waarschijnlijk, met al je verantwoordelijkheden, heb je uberhaupt ook we tijd over voor een relatie met al je activiteiten?quote:
Overigens klink je als iemand met wie het wel goed komt. Misschien word je gewoon te volwassen voor het wereldje van de brallers.
Beneath the gold, bitter steel
Er zitten maar zoveel uren in een dag, ik kan ook wel tijd maken maar of ik ook genoeg tijd kan maken is maar de vraag..quote:
Tijd kun je maken voor mensen om wie je geeft. Of dat nu vrienden zijn of een relatie.
Beneath the gold, bitter steel
Ik snap je punt eigenlijk wel. Het is ook wel zo dat ik het qua alles rustiger aan moet gaan doen, maar het is moeilijk te stoppen als er mensen op je rekenen. Maar sowieso is het wel het beste om uiteindelijk, als er bepaalde dingen zijn afgerond, gewoon te zeggen: het is mooi geweest, ik stop ermee/ik ga rustiger aan doen.
Wat bedoelde je trouwens met je eerste post? Ik heb wel ervaring met jongens, kan goed met ze omgaan en flirten is me geen probleem. Ook wel een aantal scharrels gehad, maar nadat ik twee jaar geleden heel erg gekwetst ben ben ik heel erg bang geweest dat zoiets weer zou gebeuren. En nog steeds. Daarna steeds maar weer jongens die vaak net een relatie achter de rug hadden. Of er zelfs nog inzaten. -daar is dan ook verder niks mee gebeurt-.
Maar daar draait dit topic niet om
Wat bedoelde je trouwens met je eerste post? Ik heb wel ervaring met jongens, kan goed met ze omgaan en flirten is me geen probleem. Ook wel een aantal scharrels gehad, maar nadat ik twee jaar geleden heel erg gekwetst ben ben ik heel erg bang geweest dat zoiets weer zou gebeuren. En nog steeds. Daarna steeds maar weer jongens die vaak net een relatie achter de rug hadden. Of er zelfs nog inzaten. -daar is dan ook verder niks mee gebeurt-.
Maar daar draait dit topic niet om
Och lieve kind toch, jouw leven staat echt in het teken van dienstbaarheid naar anderen, hè? Da's een heel goede eigenschap, dat je zo klaarstaat voor anderen. Maar je mag ook best wat meer aan jezelf denken. Je vrienden/kennissen gaan jou echt niet minder aardig vinden als je eens aangeeft even geen energie te hebben voor hun problemen. Zoiets kan een mens uitputten, en het zou me niets verbazen als hun 'heftige problemen' jou ook best bezighouden.
En dan ook nog druk met je scriptie, werk en je verantwoordelijkheden bij het bestuur. Je kan wel geen tijd hebben voor een psycholoog (zoals je moeder je aanraadt) maar al je klaar-staan-voor-anderen, studie en werk maken je nu ook niet echt gelukkig. En misschien is het juist door je dienstbaarheid naar anderen, dat ze de echte Novelinne niet zien. De Novelinne die ook af en toe een schouder nodig heeft en wel eens gewaardeerd wil worden omdat ze gewoon een leuke meid is, en niet alleen iemand waar ze hun problemen bij kwijt kunnen.
Als je de kans krijgt, maak die agenda eens leeg en ga eens een paar dagen weg. Even er tussenuit. Of gewoon thuis, met de telefoon en computer uit. Probeer eens te kijken wie jíj bent, en waar jíj behoefte aan hebt. Je kunt ook een goede vriendin zijn zonder jezelf op de tweede plek te zetten en eenzaam te zijn daardoor.
En dan ook nog druk met je scriptie, werk en je verantwoordelijkheden bij het bestuur. Je kan wel geen tijd hebben voor een psycholoog (zoals je moeder je aanraadt) maar al je klaar-staan-voor-anderen, studie en werk maken je nu ook niet echt gelukkig. En misschien is het juist door je dienstbaarheid naar anderen, dat ze de echte Novelinne niet zien. De Novelinne die ook af en toe een schouder nodig heeft en wel eens gewaardeerd wil worden omdat ze gewoon een leuke meid is, en niet alleen iemand waar ze hun problemen bij kwijt kunnen.
Als je de kans krijgt, maak die agenda eens leeg en ga eens een paar dagen weg. Even er tussenuit. Of gewoon thuis, met de telefoon en computer uit. Probeer eens te kijken wie jíj bent, en waar jíj behoefte aan hebt. Je kunt ook een goede vriendin zijn zonder jezelf op de tweede plek te zetten en eenzaam te zijn daardoor.
(Un)masking for the greater good.
Klinkt, althans een klein beetje, herkenbaar. Vooral moeilijk boos kunnen worden. 
Je kunt aan bepaalde dingen werken. Mocht je mensen om je heen dulden die jou consequent de grond in boren, stop daarmee. Het is goed dat je zelf lief bent, maar dan mogen de mensen in jouw omgeving dat ook wel een beetje zijn.
En blijf gewoon proberen een leuke jongen te vinden, op een gegeven moment kom je de juiste wel tegen, die ook lief is, jou even leuk vindt en je niet negeert.
Als je denkt dat het helpt, kan het geen kwaad. Maar je moet jezelf ook geen dingen aanpraten. Het kan heel goed zijn dat er helemaal niets mis is met je, behalve dat je niet lekker in je vel zit. Maar daar ben je niet bepaald de enige in.quote:
Mijn moeder zegt ook wel dat ik een beetje een minderwaardigheidscomplex heb, en moeilijk nee kan zeggen, en ze raadt me aan om hiermee naar een psycholoog te gaan. Maar ik weet niet of ik dat durf. Sowieso heb ik er nu geen tijd voor. Maar ik ben bang dat als ik het niet doe dat ik mezelf verpest, dat ik me dan nooit meer durf open te stellen voor iemand, uit angst om weer afgewezen te worden. Misschien moet ik het wel doen. Maar ik denk ik post het hele stomme vage verhaal hier eventjes.
Je kunt aan bepaalde dingen werken. Mocht je mensen om je heen dulden die jou consequent de grond in boren, stop daarmee. Het is goed dat je zelf lief bent, maar dan mogen de mensen in jouw omgeving dat ook wel een beetje zijn.
En blijf gewoon proberen een leuke jongen te vinden, op een gegeven moment kom je de juiste wel tegen, die ook lief is, jou even leuk vindt en je niet negeert.Enne, alles wat Henk zegt.quote:
Op mij kom je over als m'n ideale vriendin. Lief, behulpzaam, empathisch, niet lelijk, grappig en slim. Daarnaast vindt je mensen tegenwoordig hard en gemeen. Wat kun je je als man nog meer wensen? Ik lees niets verkeerds dus volgens mij heb je gewoon wat pech gehad en kun je wel leren om meer voor jezelf op te komen.
Misschien beter samengevat: iemand die af en toe tijd voor zichzelf maakt. Om dan dingen te doen die JIJ echt leuk vindt ipv doen wat anderen graag van je willen
Beetje meer egoisme dus. Alles in balans.....
Beetje meer egoisme dus. Alles in balans.....
Whatever...
Het klinkt alsof er bijzonder weinig aan de hand is, maar dat je je nu ineens beseft dat je écht iets mist. Drukte, stress, vermoeidheid... Je voelt je gewoon wat minder goed de laatste tijd en juist dan heb je behoefte aan iemand die er voor je is. In die zin komt het dus enigszins wel over als een 'ik wil zo graag een vriendje'-topic.
Hoe gaat het op dit moment met flirten en dergelijke? Gaat dat nog allemaal onverhinderd door?
Hoe gaat het op dit moment met flirten en dergelijke? Gaat dat nog allemaal onverhinderd door?
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Je kan ook een tijdje helemaal voor jezelf gaan. Dat heb ik ook een tijdje gedaan waardoor ik weer trots op mezelf kon zijn. Ik was niet meer een speelbal van jongens, IK had opeens het heft in handen.
|
|
