R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zou best kunnen. Even in IE proberen.quote:Op woensdag 1 juni 2011 09:16 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Ik zal de bijdehandte opmerking gewoon even niet maken
Ik weet 't niet, ik zie ze wel...uhm, misschien een issue met je browser? ik weet 't niet hoor, ik roep maar wat.
mogguh
En ik wou nog even terugkomen op de "fluwele handschoentjes" en begrijp nu wat je ermee bedoelde
Even ter uitleg, ik ben zelf autistisch en heb zelf een aantal jaartjes in een activiteitencentrum meegedraait. Er liepen daar een aantal mensen rond die je inderdaad "met fluwelen handschoentjes" moest behandelen. Een voorbeeld was een vrouw ergens achterin de 50. Was model, is op jonge leeftijd verkracht en vreselijk naief en snel in de war.
Ze was geen kwaadaardig persoon, maar had zo haar "eigenaardigheden", maar het komt er op neer dat mensen met een psychische handicap ook meestal een aparte handleiding hebben, hoe je met ze om moet gaan.
Uiteindelijk komt het er op neer dat je iedereen in z'n waarde moet laten, afstraffen heeft geen zin, die mensen zijn al genoeg gestraft.
http://rwi.nl/CmsData/Cms(...)0met%20Wajongers.pdf
een te grote lel van tekst om hier zo neer te zetten maar zeer interessant onderzoek met statistische gegevens over wajong en werk
een te grote lel van tekst om hier zo neer te zetten maar zeer interessant onderzoek met statistische gegevens over wajong en werk
Hebben de mede-Wajongers hier trouwens ook van die geweldige contact-lijnen met het UWV of is dat iets' toevalligs' dat het hier niet werkt. 
Zo heb je normaliter een contactpersoon, deze werd spontaan overgeplaatst naar een andere stad en zodoende zou ze een ander contactpersoon krijgen, ondertussen zijn we 1,5 jaar verder en weten we nog steeds niet wie haar contactpersoon is en krijg je bij ieder belletje doodleuk de melding dat je je vragen ook aan hun kunt stellen.
Dan nog het doorgeven van wijzigingen, geef je door dat je studeert en krijg je enkele maanden later ineens een brief hoe tevreden je bent bij werkgever X en of je het contract wilt verlengen, waar je maanden daarvoor werkte en al tijden weg bent, ook doorgegeven.
Zo wist de helpdesk te melden dat het voor haar Wajong niets zou uitmaken wanneer ze zou stoppen met therapie/medicatie, terwijl het mij lijkt dat wanneer je klachten dus voorbij zijn, je ook geen Wajong meer nodig hebt.
Ook krijgt ze al ruim een jaar netto iedere maand een stuk minder dan ieder ander in dezelfde situatie omdat ze teveel inhouden, wat je natuurlijk in het voorjaar weer terugkrijgt van de belastingdienst (leuke som geld), maar wanneer je ze belt zeggen ze doodleuk dat de cijfers kloppen onderbouwd met een rekensom die bruto inderdaad klopt maar netto niet.
En ga zo maar door, we geven steeds maar braaf alle wijzigingen door maar ondertussen heeft het UWV volgens mij geen flauw idee hoe het ervoor staat met de Wajonger in kwestie.
In het begin krijg je allerlei boekwerken mee waarin staat wat je allemaal moet/kunt maar ondertussen hebben ze er zelf lak aan, dat is in ieder geval onze beleving na zoveel maanden.
Zo heb je normaliter een contactpersoon, deze werd spontaan overgeplaatst naar een andere stad en zodoende zou ze een ander contactpersoon krijgen, ondertussen zijn we 1,5 jaar verder en weten we nog steeds niet wie haar contactpersoon is en krijg je bij ieder belletje doodleuk de melding dat je je vragen ook aan hun kunt stellen.
Dan nog het doorgeven van wijzigingen, geef je door dat je studeert en krijg je enkele maanden later ineens een brief hoe tevreden je bent bij werkgever X en of je het contract wilt verlengen, waar je maanden daarvoor werkte en al tijden weg bent, ook doorgegeven.
Zo wist de helpdesk te melden dat het voor haar Wajong niets zou uitmaken wanneer ze zou stoppen met therapie/medicatie, terwijl het mij lijkt dat wanneer je klachten dus voorbij zijn, je ook geen Wajong meer nodig hebt.
Ook krijgt ze al ruim een jaar netto iedere maand een stuk minder dan ieder ander in dezelfde situatie omdat ze teveel inhouden, wat je natuurlijk in het voorjaar weer terugkrijgt van de belastingdienst (leuke som geld), maar wanneer je ze belt zeggen ze doodleuk dat de cijfers kloppen onderbouwd met een rekensom die bruto inderdaad klopt maar netto niet.
En ga zo maar door, we geven steeds maar braaf alle wijzigingen door maar ondertussen heeft het UWV volgens mij geen flauw idee hoe het ervoor staat met de Wajonger in kwestie.
In het begin krijg je allerlei boekwerken mee waarin staat wat je allemaal moet/kunt maar ondertussen hebben ze er zelf lak aan, dat is in ieder geval onze beleving na zoveel maanden.
quote:
[..]
Ik vind 't ook fijn dat de wajong er is. Heb wel m'n school afgemaakt (HAVO en VWO), maar op de universiteit ging 't 2 keer mis. Baantjes hield ik niet vol en ben na een verhuizing (ook erg stressvol) uiteindelijk in de bijstand terechtgekomen. Kwam in een werktraject terecht maar dat viel zo zwaar (kwamen weer andere dingen bij die ook weer stress opleverden zoals overlijden grootouders) dat ik uiteindelijk opgenomen moest worden.
Uiteindelijk in de wajong terechtgekomen, waarna ik voor 't eerst in m'n leven de speelruimte had om eens goed naar mezelf te kijken waarom dingen nou steeds bleven mislukken.
Kwam rond dezelfde tijd ook in de GGZ molen terecht en bleek dat er zich bij mij heel wat dingen hadden opgestapeld waarvan ik me totaal niet bewust was.
In die tijd ook jaren lang vrijwilligerswerk gedaan, echt van kinderwerk, hulpkok, schoonmaker en computer reparatie/bouw/onderhoud internetcafe en daar ontdekt dat ik de neiging heb om veel te ver over m'n eigen grenzen heen te gaan, waardoor ik periodiek instortte.
Het is jammer dat ik in de loop der tijd een aantal keer behoorlijk ben teruggevallen, maar zijn nog steeds op zoek naar de juiste medicatie voor mij.
En op de bank zitten, niks voor mij!
Maar als de wajong niet had bestaan, had het er voor mij heel wat minder rooskleurig uitgezien
hoe vaker ik deze post lees hoe meer dingen ik hier in zie.. Mensen overlijden. Daar is niks aan te doen. Dat is ontzettend kut. En nee, het is niet dat ik 't nooit heb meegemaakt, want vorig jaar augustus is mijn vader overleden. De wereld draait door. De vogels blijven fluiten, auto's blijven rijden, en je zult door moeten. Hoe kut en hard het ook is, de wereld stopt voor jou niet met draaien op het moment dat een dierbare overlijdt. Vroeg of laat zul je er zelf mee om moeten gaan. Mensen kunnen je vastpakken, je proberen te helpen, maar uiteindelijk zul je er zelf mee moeten dealen. Dat kan niemand anders voor je doen.
Dingen opgestapeld waar je je totaal niet van bewust was? Waar moet ik dan aan denken?
Jij hebt 'daar ontdekt dat je veel te ver over je eigen grenzen gaat' ? Dit is dus het soort opmerkingen dat ik bedoel (sorry dat ik 't zeg, ik val je niet aan, ik gebruik dit wat je zegt nu gewoon even als voorbeeld). Hoezo, dat heb je ontdekt? Je weet toch zeker wel wat je grenzen zijn? Dan merk je toch als je op je tandvlees gaat lopen, en dan snap je toch dat je een paar versnellingen terug moet schakelen? En dan stort je periodiek in.
Ik kan me voorstellen dat je een burnout hebt, je stort in. Oke, maar dan kom je terug, en dan gebeurd dat dus vaker, want je 'stort periodiek in'. Echt? Je hebt niks geleerd van de vorige keren? Ik zou zeggen, doe dan eens aan time management, want anders blijf je over je nek gaan.
Wil je dat probleem oplossen met medicatie, of is die medicatie hoofdzakelijk voor andere dingen en dus niet tegen dat 'periodiek instorten'?
Breitling - Instruments for Professionals
quote:Plek wajonger vaker in cao’s geregeld door Jarco de Swart en Jurry Brand
Bron: http://www.telegraaf.nl/m(...)caos_geregeld__.html
AMSTERDAM - Werkgevers en werknemers maken steeds vaker afspraken over werkplekken voor jongeren met een arbeidshandicap (wajongeren). Lukte dit vorig jaar nog in een op de vijf cao’s, in 2011 staat de teller al op een op drie. Dat is een gemiddelde van een wajonger op honderd werknemers, zo blijkt uit de laatste cijfers van werkgeversvereniging AWVN.
Leden van Abvakabo FNV protesteerden eerder al tegen de samenvoeging van wajong, bijstand en sociale werkvoorziening. Foto: ANP De werkgevers vinden echter dat de verleiding om deze werknemers aan te nemen nog vergroot moet worden, bijvoorbeeld door de wet zo aan te passen dat er meer tijdelijke contracten kunnen worden gegeven.
De AWVN is als adviseur betrokken bij het grootste deel van alle cao’s in de marktsector. Met het naar buiten brengen van de nieuwste cijfers mengt de werkgeverslobby zich openlijk in het debat over de nieuwe wet werken naar vermogen (wwnv), die de wajong, sociale werkvoorziening en de bijstand integreert.
Tegenstanders
Tegenstanders van de wetswijzigingen, die vanavond weer worden besproken in de Tweede Kamer, vrezen dat een groot deel van de ongeveer 200.000 wajongeren buiten de boot valt. Dit omdat er tegelijk flink wordt bezuinigd en er veel minder geld beschikbaar zal zijn voor het aan het werk helpen van jongeren met een arbeidshandicap. Hierdoor dreigen veel kwetsbare jongeren zonder werk te komen. De vakbonden spreken van een ’laffe bezuiniging’.
Bovendien stellen critici al veel langer dat werkgevers zich onvoldoende inspannen om jonggehandicapten aan werk te helpen. Onzin, verweren de werkgevers zich nu. Nederland telt zo’n 200.000 wajongers. Slechts een kwart van hen had in 2009 een baan. Als er niets wordt gedaan om meer wajongeren te begeleiden naar opleiding of werk, telt Nederland in 2040 maar liefst 400.000 jonggehandicapten, aldus het kabinet.
Gestigmatiseerd
„Wij steunen het kabinet, dat zoveel mogelijk jongehandicapten aan het werk wil”, zeggen VNO-NCW-voorzitter Bernard Wientjes en interimvoorzitter van MKB-Nederland Michaël van Straalen. „Niemand mag onnodig aan de kant staan. Maar ook vinden wij dat er te veel jongeren als wajonger worden beoordeeld en zo nodeloos en vaak langdurig worden gestigmatiseerd. Dit moet worden opgelost.”
De werkgeversvoorzitters wijzen erop dat er al meer gebeurt dan voorheen. „Wij verwachten dat toenemende schaarste op de arbeidsmarkt als gevolg van de vergrijzing meer ruimte zal scheppen om wajongers aan een baan te helpen.”
Realistisch
„Werkgevers zijn dus positief over de inzet van wajongers, maar we moeten wel realistisch blijven”, aldus Van Straalen en Wientjes. „Het is ingewikkeld om hen naar een gewone baan te helpen. Niet elke wajonger is geschikt voor regulier werk, niet elk bedrijf of sector is voor hen geschikt. Sommigen kunnen niet zonder intensieve begeleiding – ook buiten het werk – functioneren in een onderneming.”
Volgens de werkgeversvoorzitters zijn er voldoende manieren om arbeidsgehandicapte jongeren aan het werk te krijgen en kunnen de kansen daarop worden vergroot. „Werkgevers moeten verlost worden van sores en rompslomp wanneer zij iemand in dienst nemen. Daarnaast moet het mogelijk zijn om maatwerk toe te passen op het contract met bijvoorbeeld verlengde proeftijden, proefplaatsing en aanpassen van de flexwet. Dan kunnen werkgevers aaneensluitend vaker een tijdelijk contract geven dan de maximale drie keer nu.”
Verleiden
Hoeveel wajongeren de werkgevers een baan willen geven, daar laten Wientjes en Van Straalen zich niet op vastpinnen. „Wij zijn tegen quota of streefcijfers. Wij kiezen voor een aanpak waarbij werkgevers worden gestimuleerd en ’verleid’ tot het aannemen van wajongers. Quota en streefcijfers zijn in de praktijk onwerkbaar omdat niet ieder bedrijf en niet iedere sector iemand uit de wwnv zal kunnen plaatsen. Bovendien leidt dit allemaal tot stigmatisering van mensen.”
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Alle mensen hebben een handleiding natuurlijk, alleen bij mensen met een aandoening zijn de gevolgen van het niet volgen van die handleiding extremer, omdat de reacties veel heftiger zijn.quote:
[..]
Zou best kunnen. Even in IE proberen.
En ik wou nog even terugkomen op de "fluwele handschoentjes" en begrijp nu wat je ermee bedoelde
Even ter uitleg, ik ben zelf autistisch en heb zelf een aantal jaartjes in een activiteitencentrum meegedraait. Er liepen daar een aantal mensen rond die je inderdaad "met fluwelen handschoentjes" moest behandelen. Een voorbeeld was een vrouw ergens achterin de 50. Was model, is op jonge leeftijd verkracht en vreselijk naief en snel in de war.
Ze was geen kwaadaardig persoon, maar had zo haar "eigenaardigheden", maar het komt er op neer dat mensen met een psychische handicap ook meestal een aparte handleiding hebben, hoe je met ze om moet gaan.
Uiteindelijk komt het er op neer dat je iedereen in z'n waarde moet laten, afstraffen heeft geen zin, die mensen zijn al genoeg gestraft.
Ja natuurlijk moet je iedereen in zn waarde laten, maar dat betekent niet dat je niet wat harder mag zijn soms. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, en van iemand naar de mond praten wordt die persoon niet beter.
Breitling - Instruments for Professionals
Helemaal niks meer. Ik heb eind 2009 een hele zware terugval gehad, zat een half jaar aan de AD en benzo's, was suicidaal en kon elk moment opgenomen worden, wat achteraf gelukkig niet gebeurt is. Maar het hing allemaal aan een zeiden draadje. Gebeurde heel veel tegelijkertijd, verhuizing die in allerijl geregeld moest worden (en ik ben een ramp met dingen regelen), relatie ging uit. Toendertijd heb ik met m'n vrijwilligerswerk moeten stoppen, ook hield ik andere activiteiten niet meer vol, verwaarloosde m'n huishouden, ik verwaarloosde eigenlijk alles. Contact met vrienden en m'n therapiegroep waren eigenlijk 't enige wat ik nog kon volhouden.quote:
magnetronkoffie, wat doe je nu dan precies qua 'werk' als ik vragen mag?
Dat duurde tot zo ongeveer een jaar geleden en sindsdien kwakkel ik van beter naar slechter. Ben eigenlijk er nog steeds niet bovenop gekomen, vandaar dat ik waarschijnlijk op korte termijn van medicatie ga veranderen.
Om de 1 of andere reden trek ik 't gewoon niet om weer vrijwilligerswerk te doen, de ene maand voel ik me prima en een maand later val ik weer helemaal terug. Alleen de depressie komt GELUKKIG niet meer zo snel terug dankzij de AD die ik slik.
Ben momenteel bezig m'n huishouding op orde te krijgen en voor de rest probeer ik mensen te helpen met advies op diverse fora zoals fok!.
Eergister had ik een onwaarschijnlijke kutdag gehad en gister heb ik precies gekregen wat ik effe nodig had, afleiding, afleiding, afleiding!
Moet er straks weer vandoor, moet alleen nog even wakker worden
Hier haak ik even op inquote:
[..]
Mensen overlijden. Daar is niks aan te doen. Dat is ontzettend kut. En nee, het is niet dat ik 't nooit heb meegemaakt, want vorig jaar augustus is mijn vader overleden. De wereld draait door. De vogels blijven fluiten, auto's blijven rijden, en je zult door moeten. Hoe kut en hard het ook is, de wereld stopt voor jou niet met draaien op het moment dat een dierbare overlijdt. Vroeg of laat zul je er zelf mee om moeten gaan. Mensen kunnen je vastpakken, je proberen te helpen, maar uiteindelijk zul je er zelf mee moeten dealen. Dat kan niemand anders voor je doen.
Dingen opgestapeld waar je je totaal niet van bewust was? Waar moet ik dan aan denken?
Jij hebt 'daar ontdekt dat je veel te ver over je eigen grenzen gaat' ? Dit is dus het soort opmerkingen dat ik bedoel (sorry dat ik 't zeg, ik val je niet aan, ik gebruik dit wat je zegt nu gewoon even als voorbeeld). Hoezo, dat heb je ontdekt? Je weet toch zeker wel wat je grenzen zijn? Dan merk je toch als je op je tandvlees gaat lopen, en dan snap je toch dat je een paar versnellingen terug moet schakelen? En dan stort je periodiek in.
Ik kan me voorstellen dat je een burnout hebt, je stort in. Oke, maar dan kom je terug, en dan gebeurd dat dus vaker, want je 'stort periodiek in'. Echt? Je hebt niks geleerd van de vorige keren? Ik zou zeggen, doe dan eens aan time management, want anders blijf je over je nek gaan.
Wil je dat probleem oplossen met medicatie, of is die medicatie hoofdzakelijk voor andere dingen en dus niet tegen dat 'periodiek instorten'?
het over grenzen heengaan is voor mij heel herkenbaar dus ik vertel even vanuit mijn beleving oke.
Ik heb zelf al jaren last van psychische klachten waaronder ADHD en chronisch slaapgebrek..
Dat met elkaar gecombineerd zorgt er alleen al voor dat ik me zelf steeds voorbij loop in allerlei zaken.
ik heb dus grote moeite met grenzen aangeven en nee zeggen en elke keer ga ik op mijn plaat.
Die patronen en denkbeelden veranderen is voor mij zo ontzettend moeilijk maar ik ga gestaag vooruit.
Op het moment dat ik echt veel te veel van mezelf ge-eist heb word ik labiel(huilerig, prikkelbaar,chagrijning en doodmoe)Ik probeer dan zoveel mogelijk rustmomenten in te plannen maar met een jong en druk gezin gaat dat moeizaam.
Ook mijn omgeving werkt niet echt mee want men ziet niets aan mij en heeft verwachtingen van mij waarop ik dan weer geen nee durf te zeggen bijv een extra kantinedienst draaien.
Dat vrijwilligerswerk vind ik ook weer erg leuk want he dan heb ik ook eens wat te vertellen thuis!
En het contact met anderen vind ik erg leuk.
keerzijde is dan wel weer totaal overprikkeld thuiskomen wat me na 1 drukke dienst gewoon 2 dagen bijtanken kost.
Grenzen aangeven en blijven volhouden is niet voor iedereen even makkelijk.
Voor jou is het dus geen probleem voor anderen weer wel.
Nu ik daar meer en meer mee bezig ben heb ik constante aanvaringen in mijn omgeving want nee is men van mij niet gewend en assertief zijn ook niet. Dat zorgt er dan weer voor dat ik me helemaal ruk voel en mezelf constant afvraag of ik er goed aan doe.
Ben ik hier terecht boos over? mag ik hier wat van zeggen?
Hoe zeg ik zoiets netjes en beleefd?
Dan ben je alles afgegaan in je hoofd en wat krijg je ?
een nijdige reactie want je bent toch altijd zo meegaand????
En zo is alles in wisselwerking met elkaar
Zou je dat nu juist niet moeten laten, het advies geven aan anderen? Dat is namelijk nogal een emotionele belasting.quote:
[..]
Ben momenteel bezig m'n huishouding op orde te krijgen en voor de rest probeer ik mensen te helpen met advies op diverse fora zoals fok!.
Het was niet alleen maar het overlijden, op dat moment had ik al een terugval en het overlijden van mijn grootouders (stierven een dag na elkaar, dubbele begravenis+huis moest leeg), maar er kwamen meer dingen tegelijkertijd bij. De begravenis heb ik in een roes meegemaakt, had m'n vader en ooms/tantes nog nooit zo meegemaaktquote:
[..]
Dingen opgestapeld waar je je totaal niet van bewust was? Waar moet ik dan aan denken?
Jij hebt 'daar ontdekt dat je veel te ver over je eigen grenzen gaat' ? Dit is dus het soort opmerkingen dat ik bedoel (sorry dat ik 't zeg, ik val je niet aan, ik gebruik dit wat je zegt nu gewoon even als voorbeeld). Hoezo, dat heb je ontdekt? Je weet toch zeker wel wat je grenzen zijn? Dan merk je toch als je op je tandvlees gaat lopen, en dan snap je toch dat je een paar versnellingen terug moet schakelen? En dan stort je periodiek in.
Ik kan me voorstellen dat je een burnout hebt, je stort in. Oke, maar dan kom je terug, en dan gebeurd dat dus vaker, want je 'stort periodiek in'. Echt? Je hebt niks geleerd van de vorige keren? Ik zou zeggen, doe dan eens aan time management, want anders blijf je over je nek gaan.
En inderdaad, ik merk dus totaal niet wanneer ik over m'n grenzen ga en ga gewoon door totdat ik weer overspannen raak. Dat is jaren zo doorgegaan, als een jojo. Dan ging ik doorendoorendoorendoor, totdat ik ineens niet meer goed kon nadenken. Heb 't zelfs meegemaakt dat ik dermate overspannen was dat ik niet eens de trap in m'n woning op kon lopen!
Ik snapte er geen bal van! Ik had geen slechte conditie of zo, maar het was alsof m'n benen steeds verzuurd waren, alsof je net 20km heel hard hebt gefietst.
Dat is dus mijn makke, ik merk dus echt niet wanneer ik meer doe dan ik eigenlijk aan kan, sta als 't ware los van m'n lichaam. En maar door gaan en maar door gaan, terugval, echt NIET snappen waarom m'n lijf nou zo moeilijk begon te doen.
Heb mezelf ook echt gehaat in die tijd. Waarom konden anderen dat wel en ik niet?
Met 't vrijwilligerswerk heb ik voor een deel geleerd mijn eigen grenzen te herkennen, want die zie ik dus gewoon echt niet!
Maar het is momenteel het enige wat ik tenminste WEL KAN DOEN, dan doe ik tenminste nog wat waar anderen wat aan kunnen hebben, snap jequote:Op woensdag 1 juni 2011 09:42 schreef Scorpie het volgende:
[..]
Zou je dat nu juist niet moeten laten, het advies geven aan anderen? Dat is namelijk nogal een emotionele belasting.
Wat moet ik dan? Op de bank zitten? Want dat VERTIK ik dus, ik wil me hoe dan ook nuttig maken voor de maatschappij, linksom of rechtsom
Nou, mooie post, en ook mooi om te zien dat je toch niet afgehaakt bent van deelname aan deze discussie, terwijl je dat eerst wel wilde. Dat kan ik respecteren. Je kruipt niet weg en je geeft niet op, maar je komt op voor jezelf en je gaat door, dat is tof.quote:
[..]
Hier haak ik even op in
het over grenzen heengaan is voor mij heel herkenbaar dus ik vertel even vanuit mijn beleving oke.
Ik heb zelf al jaren last van psychische klachten waaronder ADHD en chronisch slaapgebrek..
Dat met elkaar gecombineerd zorgt er alleen al voor dat ik me zelf steeds voorbij loop in allerlei zaken.
ik heb dus grote moeite met grenzen aangeven en nee zeggen en elke keer ga ik op mijn plaat.
Die patronen en denkbeelden veranderen is voor mij zo ontzettend moeilijk maar ik ga gestaag vooruit.
Op het moment dat ik echt veel te veel van mezelf ge-eist heb word ik labiel(huilerig, prikkelbaar,chagrijning en doodmoe)Ik probeer dan zoveel mogelijk rustmomenten in te plannen maar met een jong en druk gezin gaat dat moeizaam.
Ook mijn omgeving werkt niet echt mee want men ziet niets aan mij en heeft verwachtingen van mij waarop ik dan weer geen nee durf te zeggen bijv een extra kantinedienst draaien.
Dat vrijwilligerswerk vind ik ook weer erg leuk want he dan heb ik ook eens wat te vertellen thuis!
En het contact met anderen vind ik erg leuk.
keerzijde is dan wel weer totaal overprikkeld thuiskomen wat me na 1 drukke dienst gewoon 2 dagen bijtanken kost.
Grenzen aangeven en blijven volhouden is niet voor iedereen even makkelijk.
Voor jou is het dus geen probleem voor anderen weer wel.
Nu ik daar meer en meer mee bezig ben heb ik constante aanvaringen in mijn omgeving want nee is men van mij niet gewend en assertief zijn ook niet. Dat zorgt er dan weer voor dat ik me helemaal ruk voel en mezelf constant afvraag of ik er goed aan doe.
Ben ik hier terecht boos over? mag ik hier wat van zeggen?
Hoe zeg ik zoiets netjes en beleefd?
Dan ben je alles afgegaan in je hoofd en wat krijg je ?
een nijdige reactie want je bent toch altijd zo meegaand????
En zo is alles in wisselwerking met elkaar
Natuurlijk, dingen doen die je eerst niet deed kost moeite. Denkwijzen veranderen kost tijd. Maar dat is wel waar de winst te behalen is. Dat is aan jezelf werken. Want laten we eerlijk zijn, je wil toch dingen veranderen, vooruitgang boeken, daar beter van worden, etc. Je wil toch niet aan de medicatie gaan en vooral aan symptoombestrijding doen, maar de oorzaak aanpakken zodat je die hele medicatie helemaal niet nodig hebt?
Dingen zoals geen nee durven zeggen, niet assertief zijn, niet voor jezelf op durven komen, etc etc, dat hebben meer mensen. Het mooie is, die dingen kun je leren. Daar heb je geen medicatie voor nodig, daar hoef je geen labeltje voor opgeplakt te krijgen, dat vereist gewoon inzet en doorzettingsvermogen. Als jij een keuze maakt, dan maak je die, en dan ga je daarvoor. Niet aan jezelf gaan twijfelen en je ruk voelen en afvragen of je de goede keuze hebt gemaakt, alleen maar omdat mensen anders reageren dan je had gehoopt.
Dat is het leven. Dingen die jij doet lokken verschillende reacties uit. Maar je bent verantwoordelijk voor jezelf. Ik vind dat er uit deze post een totaal andere MissyB spreekt dan in eerdere posts van je. Nogmaals, daar kan ik respect voor hebben.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik ga dus eigenlijk door, net zo lang tot ik bij wijze van dood neerval. Altijd maar "ja" zeggen als anderen me om hulp vroegen, heb ik ook moeten afleren.
Nu draaf ik tenminste niet meer zo door als vroeger
Nu draaf ik tenminste niet meer zo door als vroeger
Ik heb niet echt een reden om me dan ruk te voelen, het overkomt me.quote:
Ik heb namelijk moeite met 't herkennen van m'n eigen gevoelens.
Als bij een gebeurtenis een "normaal" persoon zou zeggen "Ik ben doodop! Voel me niet serieus genomen en die gozer op m'n werk zit weer eens de kleptomaan uit te hangen", maar ik voel "Hmmm....heb hoofdpijn en heb een raar gevoel in m'n ledematen en toennet aan de telefoon stotterde ik iets meer dan normaal". Ik herken het gewoon niet!
Voor een gezond iemand klinkt het ook heerlijk simpel, gewoon zeggen wanneer het niet meer gaat, je grens aangeven en durven melden dat je op bent voor die dag.
Maar de grens bij veel Wajongers ligt veel dichterbij dan ze zouden willen en als je dan gewaardeerd wordt op het werk, je vrijwilligersstekkie of bij vrienden ben je sneller geneigd om over die grens te gaan omdat een ander blij met je is, soms doe je dat bewust maar veelal ook gewoon onbewust omdat die positieve prikkels op dat moment opwegen tegen de negatieve, ook al betaal je er daarna de rekening voor omdat je een terugslag krijgt, hoe klein dan ook.
Ik ben ook snel geneigd om die grens wat verder te (proberen) leggen wanneer ik veel positieve prikkels krijg, je voelt je dan weer even 'normaal' en daar haal je tijdelijk extra energie uit, ook al heb je die fysiek/mentaal eigenlijk helemaal niet, zie het maar als een partydrug waarbij je na afloop van je 'gespace' pas echt merkt hoe verrot je bent.
Je bent op dat moment gewoon te 'blij' om je neer te leggen bij je beperkingen denk ik.
Vast te slecht uitgelegd, valt niet mee om te verwoorden en over te brengen wat een chronische ziekte met je doet.
Maar de grens bij veel Wajongers ligt veel dichterbij dan ze zouden willen en als je dan gewaardeerd wordt op het werk, je vrijwilligersstekkie of bij vrienden ben je sneller geneigd om over die grens te gaan omdat een ander blij met je is, soms doe je dat bewust maar veelal ook gewoon onbewust omdat die positieve prikkels op dat moment opwegen tegen de negatieve, ook al betaal je er daarna de rekening voor omdat je een terugslag krijgt, hoe klein dan ook.
Ik ben ook snel geneigd om die grens wat verder te (proberen) leggen wanneer ik veel positieve prikkels krijg, je voelt je dan weer even 'normaal' en daar haal je tijdelijk extra energie uit, ook al heb je die fysiek/mentaal eigenlijk helemaal niet, zie het maar als een partydrug waarbij je na afloop van je 'gespace' pas echt merkt hoe verrot je bent.
Je bent op dat moment gewoon te 'blij' om je neer te leggen bij je beperkingen denk ik.
Vast te slecht uitgelegd, valt niet mee om te verwoorden en over te brengen wat een chronische ziekte met je doet.
dat vind ik nou een aardig bericht van je.quote:
[..]
Nou, mooie post, en ook mooi om te zien dat je toch niet afgehaakt bent van deelname aan deze discussie, terwijl je dat eerst wel wilde. Dat kan ik respecteren. Je kruipt niet weg en je geeft niet op, maar je komt op voor jezelf en je gaat door, dat is tof.
Natuurlijk, dingen doen die je eerst niet deed kost moeite. Denkwijzen veranderen kost tijd. Maar dat is wel waar de winst te behalen is. Dat is aan jezelf werken. Want laten we eerlijk zijn, je wil toch dingen veranderen, vooruitgang boeken, daar beter van worden, etc. Je wil toch niet aan de medicatie gaan en vooral aan symptoombestrijding doen, maar de oorzaak aanpakken zodat je die hele medicatie helemaal niet nodig hebt?
Dingen zoals geen nee durven zeggen, niet assertief zijn, niet voor jezelf op durven komen, etc etc, dat hebben meer mensen. Het mooie is, die dingen kun je leren. Daar heb je geen medicatie voor nodig, daar hoef je geen labeltje voor opgeplakt te krijgen, dat vereist gewoon inzet en doorzettingsvermogen. Als jij een keuze maakt, dan maak je die, en dan ga je daarvoor. Niet aan jezelf gaan twijfelen en je ruk voelen en afvragen of je de goede keuze hebt gemaakt, alleen maar omdat mensen anders reageren dan je had gehoopt.
Dat is het leven. Dingen die jij doet lokken verschillende reacties uit. Maar je bent verantwoordelijk voor jezelf. Ik vind dat er uit deze post een totaal andere MissyB spreekt dan in eerdere posts van je. Nogmaals, daar kan ik respect voor hebben.
Frappant vind ik wel dat jij vind dat er een totaal andere missy spreekt.
kan het uitleggen:zondag dus zo n keukendienst from hell gedraaid,kom thuis om half 7 savonds, mn hele huis op de kop want man is de gang aan het opknappen.
eten moet er nog gekookt worden en een kind opgehaald.
Ik kom dus al van het padje af thuis,en ipv te zeggen wat er aan schort,zakt mij d eoed in de schoenen bij het zien van de puinhoop.
gevolg knetterende ruzie die ik maak met mn man en een fikse huilbui.
Enfin half 10 lig in bed en de eerste uren slapen gaan redelijk, vanaf 00.30 klaar wakker tot uur of 4.
6 uur gaat de wekker weer en maandag de hele dag migraine en een gevoel dat ik buiten mezelf sta en doodmoe.
maar mn gezin draait door dus ik ook.
Savonds weer om half 10 naar bed, huis nog een puinhoop want ind e avonduren kun je niet veel als kinderen om half 8 naar bed gaan en hun kamers grenzen aan die gang(alles gelijkvloers)
Dinsdag 6 uur de wekker, he mn wattengevoel in mn hoofd gaat iets beter!
De puinhoop thuis is nog hetzelfde en heb een drukke dag en 22.30 bed in.
Vanochtend sta ik op met he he, ik ben er weer!
Tussendoor de afgelopen dagen hier veel gelezen en gepost maar omdat ik dan dus al zo narrig ben door die ene drukke dienst reageer ik blijkbaar totaal anders want het valt jou op.
Nog even over medicatie:
Ik begin daar nu pas mee omdat de chaos en de drukte in mn hoofd me echt teveel word en ik daar een ongelukkig mens van word en mijn gezin er ook onder lijdt.
Ik hoop dat de medicijnen mij iets meer rust kunnen geven en dat ik gestructureerder te werk kan gaan.
Kan dus smorgens opstaan en mn slaapkamer gaan poetsen, vervolgens breng ik was naar de douche en zie dat de douche vies is, dan sop ik die even maar hee dr staat een lege beker die naar de keuken moet, dus ik loop naar d ekeuken waar de vaatwasser in en uitgepakt dient te worden en ja de ramen zijn ook vies eerst maar even lappen dan.
Uiteindelijk heb ik dus mn hele huis op de kop staan en om 3 uur smiddags nog niets af.
Tis ook vaak lachwekkend hoor en jarenlang zo gegaan maar t word nu een beetje om te huilen.
dat er gewerkt kan worden aan grenzen ja zeer zeker maar zoals we beide ook zeggen dat kost tijd, veel tijd.
In mijn geval zal ik ook andere issues moeten overwinnen, bijv het goed zijn zoals ik ben ipv altijd bang voor wat denkt men van mij,het bang zijn voor ruzies en confrontaties.
Gelukkig hebben we daar weer een therapie voor
Het is alsof alle gedachtes in m'n hoofd losse flardes zijn, ik kan gebeurtenissen en prikkels niet aan elkaar knopen. Hoe anderen 't doen, ik heb geeeen flaauuuw idee!
Ik moet als 't ware al die gebeurtenissen, rare gevoelens en gedachtes met rationaliteit aan elkaar knopen, dus zit ik, terwijl ik werk, de hele tijd na te denken om maar te begrijpen wat er nou eigenlijk gaande is, en van al dat na moeten denken word ik uiteindelijk zo moe.
Vroeger negeerde ik 't (want anderen hebben er toch ook geen last van?) en ging dus ge-woon door...en doordoordoordoordoor, totdat ik dus weer instortte, waar ik dus ook geen bal van begreep.
Je kunt je eigen grenzen niet aangeven als je zelf niet eens weet waar die liggen, en dat heb ik dus geleerd, dat ik m'n grenzen moet aangeven, anders loopt in no time de hele wereld over me heen. Alleen blijf ik dingen niet herkennen, moet steeds weer opnieuw nadenken om dingetjes aan elkaar te knopen, echt continue.
Moet er vandoor, kom later wel weer terug.
Have fun!
Ik moet als 't ware al die gebeurtenissen, rare gevoelens en gedachtes met rationaliteit aan elkaar knopen, dus zit ik, terwijl ik werk, de hele tijd na te denken om maar te begrijpen wat er nou eigenlijk gaande is, en van al dat na moeten denken word ik uiteindelijk zo moe.
Vroeger negeerde ik 't (want anderen hebben er toch ook geen last van?) en ging dus ge-woon door...en doordoordoordoordoor, totdat ik dus weer instortte, waar ik dus ook geen bal van begreep.
Je kunt je eigen grenzen niet aangeven als je zelf niet eens weet waar die liggen, en dat heb ik dus geleerd, dat ik m'n grenzen moet aangeven, anders loopt in no time de hele wereld over me heen. Alleen blijf ik dingen niet herkennen, moet steeds weer opnieuw nadenken om dingetjes aan elkaar te knopen, echt continue.
Moet er vandoor, kom later wel weer terug.
Have fun!
Haha, dat is erg herkenbaar!quote:
Kan dus smorgens opstaan en mn slaapkamer gaan poetsen, vervolgens breng ik was naar de douche en zie dat de douche vies is, dan sop ik die even maar hee dr staat een lege beker die naar de keuken moet, dus ik loop naar d ekeuken waar de vaatwasser in en uitgepakt dient te worden en ja de ramen zijn ook vies eerst maar even lappen dan.
Uiteindelijk heb ik dus mn hele huis op de kop staan en om 3 uur smiddags nog niets af.
Tis ook vaak lachwekkend hoor en jarenlang zo gegaan maar t word nu een beetje om te huilen.
-weg-
quote:
ik maak er uit op dat het donkerste blauw en endocriene en algemene ziekten EN de pschyc aandoeningen en gedragsstoornissen??
Ik bak er verder ook niets van hoor met al dat blauw zal eens zoeken naar andere grafiek
hier een staafgrafiek van 2005.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Voor mij ook maar het is gewoon iets waar je met de juiste training en discipline makkelijk vanaf komt. Misschien dat iemand hier wel een cursusje voor weet?quote:
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
In mijn hoofd is het ook een chaos maar ik kan de 'machine laten lopen' zonder dat ik er zelf actief mee bezig ben. Gedachten schieten dan door mijn hoofd en uiteindelijk komt er een uitkomst op een rustig momentjequote:
Het is alsof alle gedachtes in m'n hoofd losse flardes zijn, ik kan gebeurtenissen en prikkels niet aan elkaar knopen. Hoe anderen 't doen, ik heb geeeen flaauuuw idee!
Ik moet als 't ware al die gebeurtenissen, rare gevoelens en gedachtes met rationaliteit aan elkaar knopen, dus zit ik, terwijl ik werk, de hele tijd na te denken om maar te begrijpen wat er nou eigenlijk gaande is, en van al dat na moeten denken word ik uiteindelijk zo moe.
Vroeger negeerde ik 't (want anderen hebben er toch ook geen last van?) en ging dus ge-woon door...en doordoordoordoordoor, totdat ik dus weer instortte, waar ik dus ook geen bal van begreep.
Je kunt je eigen grenzen niet aangeven als je zelf niet eens weet waar die liggen, en dat heb ik dus geleerd, dat ik m'n grenzen moet aangeven, anders loopt in no time de hele wereld over me heen. Alleen blijf ik dingen niet herkennen, moet steeds weer opnieuw nadenken om dingetjes aan elkaar te knopen, echt continue.
Moet er vandoor, kom later wel weer terug.
Have fun!
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
dat woordje makkelijk gaat dus niet voor iedereen op.quote:
[..]
Voor mij ook maar het is gewoon iets waar je met de juiste training en discipline makkelijk vanaf komt. Misschien dat iemand hier wel een cursusje voor weet?
ja er zijn trainingen, cursussen en therapien maar makkelijk? nee lang niet altijd.
Maar goed als je uiteindelijk maar bij je doel komt denk ik dan
