Afgelopen zondag is onze dochter Arwen geboren. Inmiddels zijn we een klein beetje gewend aan alles wat er bij zo'n baby komt kijken, dus ook even tijd om hier wat te tikken. Het is een hele ervaring om voor het eerst vader te worden.
Nadat mijn vriendin twee weken geleden ineens opgenomen werd met een zwangerschapsvergiftiging, zijn we enigszins geleefd door de gebeurtenissen en pas sinds gisteren hebben we weer een beetje de slag te pakken. De vergiftiging viel uiteindelijk wel mee, waardoor ze na een lang weekendje ziekenhuis weer naar huis mocht. Ik kon gelukkig thuiswerken, zodat ik haar kon ondersteunen, want ze moest wel rust houden.
Aangezien Arwen in een stuit lag, kon ze niet ingeleid worden en moest er dus een keizersnede gepland worden. Omdat mijn vriendin toch graag natuurlijk wilde bevallen, besloten we de datum op afgelopen maandag te zetten (op 40w3d), zodat er nog een kans was dat het vanzelf zou gaan.
En dat gebeurde ook: zondagochtend braken haar vliezen en zijn we in allerijl naar het ziekenhuis gegaan. Na een paar uurtjes begonnen de weeën en de ontsluiting vorderde volgens het boekje. Ik ben nog steeds heel erg onder de indruk van hoe geconcentreerd en doelbewust mijn lief de weeën wist weg te puffen. Ze heeft ook meermaals complimenten gehad hierover van de verpleging en artsen. Bij 7-8 cm ontsluiting werd het toch wel heel zwaar en heeft ze een ruggeprik gekregen.
Uiteindelijk had ze volledige ontsluiting, maar vanwege de stuit mocht ze niet persen en moesten we kijken hoever de indaling nog voortzette. Na 2 uur bleek echter dat Arwen niet verder indaalde en werd er dus alsnog besloten tot een keizersnede. Dat was voor ons een enorme domper op de feestvreugde, maar het was niet anders. Om half 12 's avonds zaten we op de OK en begon de operatie en binnen een half uur was ons zondagskindje geboren.

Zoals normaal is bij een keizersnede moest mijn dames nog een paar dagen ter controle blijven. Na twee dagen was de borstvoeding nog niet optimaal, waardoor Arwen niet genoeg plaste, wat wel even tot wat zorgen leidde. We moesten haar gaan bijvoeden met een cupje en dat heeft geholpen. Inmiddels doet ze wat een baby moet doen: eten, slapen en luiers volpoepen en volplassen!

Door al deze omstandigheden moesten we allebei heel erg wennen aan het ouder zijn en de roze wolk is dan ook nog niet echt neergedaald op ons. We zijn wel allebei trots en blij met onze mooie dochter en nu we langzaam een ritme te pakken krijgen dat bij ons en haar past, voelen we ons steeds beter!
Nu we weten hoe ze er uit ziet, zijn we weer heel nieuwsgierig hoe dat over een jaar en verder is. Welke kleur haar ze precies krijgt, welke kleur ogen, dat soort dingen. En ik ben zelf nog steeds heel nieuwsgierig naar haar "mind". Natuurlijk krijg je nu wel wat dingetjes mee, maar als ze gaan praten, kom je er achter hoe zij dingen ziet en beleeft. Daar kijk ik nu naar uit in ieder geval, maar ondertussen geniet ik ook met volle teugen van onze eerst telg

.