Ik haat MENSEN. Je kan bijna niemand nog vertrouwen tegenwoordig. Veel mensen proberen je altijd achter je rug om kapot te maken. Het is ikke ikke ikke in deze verotte kankerwereld.
Mijn haat jegens mensen komt niet vanzelf. Vroeger begon het al. Op de fucking basisschool. Kutkinderen. Je kan de pech hebben de einzelganger van de klas te worden. Je hoort er niet bij. Ze negeren je. Als je iets zegt word er gegrinnikt of wordt je nagepraat. Ze lachen je uit. Dan word het erger. Ze schelden je uit voor de verschrikkelijkste dingen. Ze wensen je de dood toe. Je wordt in de prikkelbosjes geflikkerd. Ze pakken spullen af en gooien die weg. Altijd als laatste gekozen worden met gym. Met verjaardagsfeestjes word heel de klas uitgenodigd behalve jij. Ze spannen met heel de groep samen tegen jou. Al vanaf dag 1 worden er groepjes gevormd. Ben je een beetje een stille, grote kans dat je er dan al gelijk uit ligt, voor de rest van je basisschooljaren. De populaire mannetjes, waarbij alles mee lijkt te zitten hebben het voor het zeggen. Ze worden door alle meiden aanbeden. Honderd vrienden. Alles hebben ze mee. En jij? Geen vrienden. Je wordt behandeld als stront. En waarom? WAAROM TOCH? Omdat ze een makkelijk slachtoffer kiezen. Door te pesten en de ander het leven zuur te maken, voelen ze zich beter over zichzelf. Dat jij er een kutleven aan over houdt, en er later nog steeds ontiegelijk veel last van hebt, intresseert ze niet. Ikke ikke ikke.
Op het middelbaar precies hetzelfde. Door al die jaren stelselmatig gepest en genegeerd te zijn ga je al met weinig zelfvertrouwen naar je nieuwe school. Ook hier kiezen ze weer de zwakste uit om degene zijn/haar leven compleet te verwoesten.
Vrienden die geen vrienden bleken te zijn. Achter je rug om roddelen en je in een kwaad daglicht plaatsen. Als je in een klein dorpje woont, en er gaan een paar roddels over je rond (die niet eens waar hoeven te zijn), zijn je kansen meteen verkeken. Probeer je nieuwe vrienden te maken. Lukt niet. Mensen gaan je uit de weg. Lopen weg als ze je zien aankomen. Omdat ze dit en dat over je gehoord hebben. Wat dus allemaal bullshit is van iemand die je kapot probeert te maken. WAAROM.
Dan heb je eindelijk een vriendin. Gaat goed denk je. Wordt je ineens gedumpt. ''Ja ik hou gewoon niet genoeg van je blablabla''. Twee weken later kom je er via via achter dat ze alweer neukt met een ander. Notabene met 1 van je maten. Tenminste, dat dacht je, dat diegene een vriend was. Kom je ze een jaar later samen tegen tijdens een feest. Lopen ze expres klef te doen en smiegterig te lachen.
Na een paar jaar heb je weer een vriendin. Je denk je soulmate gevonden te hebben. Alles klopt gewoon denk je. Zij is de ware. Na een half jaar, denk je dat het nog steeds goed gaat, moet je ineens naast haar komen zitten. Ze maakt het uit. Geen gevoelens meer voor je, blabla. Maandenlang ziek van verdriet. Dan blijkt dat ze toch weer met je wilt omgaan. Weer afspreken, etc. Het lijkt weer op te bloeien. Het lijkt net alsof het weer aan is. Maandenlang gaat het zo door. Ze zegt: ''We moeten maar weer verkering nemen'' omdat het zo goed gaat. Is het weer bijna aan. Paar maanden later doet ze ineens al een paar weken chagrijnig. Als je vraagt wat er is krijg je geen antwoord. Dan ineens maakt ze het uit via sms. ''Sorry ik wil niet meer met je omgaan want ik heb een nieuwe vriend''. Je hoort er niks meer van. Niet meer reageren denk je, dat is het beste. Gewoon links laten liggen. Zo'n wijf verdien je niet. Paar weken later kom je er via facebook achter wie haar nieuwe vriend is. Blijkt het 1 van die kutventjes te zijn, die vroeger bij dat groepje hoorde die je leven kapot probeerden te maken.
Mijn droom: ''huisje boompje beestje'', heb ik laten varen. Het schijnt niet meer mogelijk te zijn. De vrouwen van tegenwoordig zijn veel te verwaand en niet te vertrouwen. Ze denken dat ze prinsessen zijn. Net als met het zoeken naar een baan, worden er veel te hoge eisen gesteld. Je hoeft maar witte sokken te dragen en je wordt al gedumpt. Je moet er goed uit zien, je moet aardig, spontaan, grappig en lief zijn. Je moet een goeie baan hebben en veel verdienen. Je moet goed gekleed zijn en altijd verzorgt. Je moet een groot huis en mooie auto hebben. Je moet sociaal zijn en populair. Je moet, moet, moet. Flikker toch op. Dan maar geen relatie.
Dan ben je eindelijk klaar met school en kun je gaan werken. Niet dus. De branche waarin je zit, is in korte tijd oververzadigd geraakt. Er zijn te veel mensen met dit diploma. Met solliciteren lukt het voor geen flikker. Ze kiezen degene met de mooiste praatjes (ook al is degene niet de beste). Als je weinig zelfvertrouwen hebt, (ook al heb je dat enigzins op kunnen krikken door groepscursussen sociale vaardigheden en gesprekken bij de phycholoog) maak je geen schijn van kans. Ook al heb je de beste papieren. Je bent een nummer. Een van de honderdduizenden. Na duizend sollicitatiegesprekken, mails en brieven (waar 9 van de 10 keer niet eens op terug geantwoord wordt), heb je het gevoel nooit meer aan de bak te komen en gefaald te hebben in het leven.
Ik haat mensen gewoon. Mensen in het algemeen. Mensen zijn achterbaks en niet te vertrouwen. Mensen liegen en bedriegen. Mensen maken elkaars leven kapot. Het zit gewoon in de mens, die drang om elkaar kapot te maken.
De wereld is rot. Overal ellende. Oorlogen. Mensen die elkaar vermoorden. Verkrachten. Bestelen. Het leven zuur maken. Ga zo maar door. Voor 20 euro kun je al vermoord worden. Veel mensen zouden je voor 20 euro al vermoorden, als ze zeker zouden weten niet betrapt te worden. Uiteindelijk is het ieder voor zich. Zolang er mensen op deze wereld zijn, zal er ellende zijn. En er zijn veeel te veel mensen. Ze neuken maar door. Ze blijven maar doorfokken. Bijna 7 miljard mensen op deze aardkloot. Waar gaat het heen? Heeft niemand dan door dat het niet zo door kan blijven gaan? Zoveel vervuiling en verspilling. Iedereen gaat maar door. Veel mensen lijken het niet in te zien. Of ze draaien hun kop er voor weg. ''Zolang ik het maar goed heb''.
Zet je teveel kippen in een te klein hok, dan gaan ze vechten. Elkaar afmaken. En komen er ziektes. Hetzelfde geld voor mensen.
Mijn hoop op een goede mooie toekomst is allang weg. Ik verwacht niks meer. Ik hoef niks meer. Het zou me niks meer kunnen schelen als ik niet meer wakker zou worden. Het boeit me gewoon niet. Ik hoor gewoon niet in deze kankerwereld. Iedereen kan door de stront zakken. Niemand moet mij nog proberen kapot te maken. Kom ik die kankerlijers van vroeger tegen, nu doen ze niks meer. Het zijn magere, of juist papzakkerige kankerkneuzen geworden. Nu hebben ze geen praatjes meer, al helemaal niet meer in hun eentje. Proberen ze mij nu recht in mijn gezicht belachelijk te maken? Ik maak ze he-le-maal kapot. Ik slaag er net zolang op tot er alleen nog maar een hoopje vlees en een plasje bloed over blijft. Het intresseert me werkelijk niets dat ik dan naar de gevangenis moet en mijn leven dan voorbij zou zijn.
Mijn leven was al voorbij op de basisschool