Ouders? Ik heb er maar één

Mijn vader is gestorven op 9 april 2000. Ik ben geen grote kerkhof bezoeker en ga dus ook niet op de dagen dat ze hier in België massaal naar t kerkhof trekken (Allerheiligen). Ik ga alleen wanneer ik 't gevoel heb dat ik wil gaan...

Zijn sterfdag blijf ik wel een rotdag vinden, en ik ben altijd weer blij als hij gepasseerd is.

Hij was jarig op 1 januari. In het begin vierde ik Nieuwjaar niet meer. Nu weer wel, maar als iedereen met een grote smile naar het vuurwerk staat te kijken, sta ik er meestal wel maar met een klein hartje tussen, denkend aan hem...

Ik doe dus niets speciaal...maar als er iets spectaculair gebeurt in de wereld vraag ik me wel altijd af wat hij ervan zou vinden. Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...

Sterkte TS en aan alle andere die hier nog zullen posten...

mijn vader is vorig jaar september gestorven..we visten altijd samen, heel raar, maar bij elke vis die ik nu vang, denk ik aan me vader en zeg ik tege mezelf: kijk s pa, wat n grote...en zo zijn er nog meer dingen, tis nog zo kort geleden

Vind de dood van mijn vader nog steeds lastig te plaatsen.
Ben vooral na zijn dood hem anders gaan bekijken.

quote:

Op zondag 22 mei 2011 22:23 schreef Roepie het volgende:
mijn vader is vorig jaar september gestorven..we visten altijd samen, heel raar, maar bij elke vis die ik nu vang, denk ik aan me vader en zeg ik tege mezelf: kijk s pa, wat n grote...en zo zijn er nog meer dingen, tis nog zo kort geleden

Sterkte, dat is ook nog maar heel kort geleden. De pijn gaat nooit volledig weg, maar de tijd helpt je wel vooruit. Tijd heelt niet volledig, maar het betert echt wel.

quote:

Op zondag 22 mei 2011 22:26 schreef Marie30 het volgende:

[..]

Sterkte, dat is ook nog maar heel kort geleden. De pijn gaat nooit volledig weg, maar de tijd helpt je wel vooruit. Tijd heelt niet volledig, maar het betert echt wel.

idd, ik ben net als mn vader een binnenvetter, toon geen emoties, krop alles op..k denk dat ik t allemaal wel alleen kan. maar heb gelukkig een lieve vrouw, moeder, en samen komen we dr wel

quote:

Op zondag 22 mei 2011 22:24 schreef Bartcoah het volgende:

[..]

Om even terug te komen op deze opmerking.
Moest hij terugkomen, nu 11 jaar later, hij zou de wereld niet meer terug kennen...

Zou je het geloven als je paps weer in eens voor je zou staan. Ik had dit laatst toevallig met me beste maat erover waar zijn madre ook aan kanker is overleden.

In het begin droomde ik daarvan...zelfs als ik wakker was. Dan reed ik met mijn karretje in de supermarkt en hoopte ik dat hij op de parking zou staan wachten als ik buiten kwam... Dan was mijn zoontje jarig en keek ik toch nog steeds naar de oprit in de hoop dat hij ook nog naar het feest zou komen (was ook nog maar vijf maanden later...)
Klinkt stom, maar ik was ook maar twintig jaar en wilde héél héél graag dat hij terug zou komen.
Vooral ook voor mijn jongste broertje die toen maar zestien was en echt kapot van verdriet...

Nu zoveel jaar later, zou ik het niet meer geloven denk ik. Jij?

quote:

Op zondag 22 mei 2011 22:28 schreef Roepie het volgende:

[..]

idd, ik ben net als mn vader een binnenvetter, toon geen emoties, krop alles op..k denk dat ik t allemaal wel alleen kan. maar heb gelukkig een lieve vrouw, moeder, en samen komen we dr wel

Fijne mensen om je heen hebben is idd een hele grote hulp. Ik ben ook heel blij dat ik mijn moeder nog heb, en hoop dat ik ze nog heel lang mag hebben. Zij is echt .

Ik ben dan mijn vader niet op deze manier verloren, hij leeft nog wel ergens, maar ik heb een aantal jaren geleden gebroken met hem.
Voor mij was de doorslaggevende reden dat hij zijn eigen ego belangrijker vond dan de waarheid te zeggen tegen zijn kinderen.
In principe ben ik dus al vele jaren vaderloos, in het begin was het wel erg moeilijk, maar na een paar jaar had ik er vrede mee.
Soms mis ik wel een vaderfiguur in mijn leven, iemand op wie ik kan rekenen en die mij de dingen kon leren die ik als man nodig heb, tot nu toe heb ik dat allemaal zelf moeten leren.
Ik doe zelf niks speciaals op de dagen die jij noemde, maar kan me goed voorstellen dat jullie dat wel doen. In jullie geval is het verlies een verdrietiger iets en kunnen jullie mogelijkerwijs moeilijker afscheid nemen. Dit is erg begrijpelijk.
Een aantal jaren terug heb ik mijn oma verloren, ik kan me niet meer de sterfdatum herinneren, ze was een geweldig persoon die onder ons woonde. Elke dag als ik uit school kwam ging ik eerst bij haar langs, spendeerde daar heel veel tijd en kon geweldig met haar opschieten.
Ze was de liefste persoon die ik ken en ik mis haar wel heel erg.
Op haar verjaardag die 4 dagen vanaf de mijne ligt denk ik wel veel aan haar, ik doe niks speciaals maar dat had niet nodig geweest.
Voor mij was ze dus een vervangende ouder voor een vader die ik niet had, niet hetzelfde als bij jou TS, maar redelijk vergelijkbaar ondanks dat ik er anders mee om ga.

Pas geleden heeft mijn moeder op vakantie een hartaanval gehad op mijn verjaardag, dat hakte er hard in bij mij en mijn broer en zus, we zijn er nog steeds niet helemaal overheen en we maken ons extra zorgen. Het idee dat we haar zo snel kunnen verliezen heeft ons erg veel angst aangedaan.

Tegenwoordig denk ik terug aan mijn oma met een goed gevoel, het heeft heel lang geduurd voordat ik zo ver was. Ik mis haar nog steeds maar kan er nu goed mee om gaan. Dit gaat ook voor jullie gebeuren. Het keerpunt is het accepteren dat de beste man er niet meer is, sommige mensen hebben daar hulp bij nodig, als je 5 jaar verder bent en je bent daar nog niet, misschien moet je dan met iemand gaan praten.
Gecondoleerd met het verlies, dit soort dingen heeft een grote impact op alle directe omstanders.

Mijn moeder verloren in 2002. Ik denk eigenlijk nooit aan haar en herdenk haar ook niet. Een herinnering aan haar komt ook zelden voorbij. We hadden geen goede band. Op een gegeven moment vervaagt alles en weet je zelfs niet meer hoe ze sprak. Ik weet eigenlijk niet beter dan alleen maar een vader te hebben.

Ik ben helemaal `afgegleden´ na de dood van mijn moeder een tijdje terug...

quote:

Op zondag 22 mei 2011 22:43 schreef Socios het volgende:
Ik ben helemaal `afgegleden´ na de dood van mijn moeder een tijdje terug...

Herken dat wel, heb je het idee dat dat ongemerkt ging of heb je echt bewust 'de boel, de boel gelaten' zeg maar?

quote:

Op zondag 22 mei 2011 22:45 schreef DeZoektocht het volgende:
Herken dat wel, heb je het idee dat dat ongemerkt ging of heb je echt bewust 'de boel, de boel gelaten' zeg maar?

Beide, sinds `de bekendmaking´ van haar ongeeslijke ziekte kon niets mij meer schelen. En dat is nog steeds zo.

quote:

Op zondag 22 mei 2011 22:59 schreef Bartcoah het volgende:
Ja met zo'n houding kom je alleen maar verder in de put natuurlijk. Dat je moeder is overleden wil nog niet zeggen dat je hele eigen leven dood is.

Dat boeit mij dus allemaal helemaal niets meer.

quote:

Op zondag 22 mei 2011 23:03 schreef Bartcoah het volgende:
hoelang is het geleden?

Twee jaar inmiddels.

quote:

Op zondag 22 mei 2011 23:04 schreef Bartcoah het volgende:

[..]

Komt allemaal weer goed met je schatje!

Kan even duren en erg moeilijk zijn, maar Bart heeft gelijk.

Dit is wel een topic om bij stil te staan,hoop dat ik nigga lang mag genieten van mn ouders

Het is ook een topic om te beseffen dat je soms erg lang blijft lopen met gevoelens en problemen in je hoofd na zo een trauma of met nog onverwerkte gevoelens.
Dit kan ook zat problemen opleveren.