Ik ben op zoek naar mensen die aan auto-mutilatie, ook wel zelfverminking doen... het is nogal krom om hiernaar te vragen. Als iemand mij dit ooit zou hebben gevraagd had ik gedacht 'jemig waar ben je mee bezig... rot op' maar nu wil ik zelf graag in contact komen met mensen die het doen...
Ik ben er zelf al ruim een jaar mee bezig, mijn ouders weten het sinds enkele weken... ik wandel nu bij t RIAGG enzo maar ik weet niet, of ik wel wil stoppen, of ik wil kan stoppen... en ervaringen uitwisselen... ofzo :S
Groetjes.
quote:Het houdt in dat je jezelf lichamelijke schade toebrengt... jezelf snijden, branden e.d.
Op donderdag 20 juni 2002 18:33 schreef deijsje het volgende:
Als ik vragen mag: wat houd het eigenlijk precies in en WAAROM doe je het eigenlijk?
Ik doe t altijd omdat ik dan in een ontzettende kutbui ben, woede, verdriet, angst, allerlei gevoelens gaan er dan door me heen. Ik moet me af reageren, heb ontzettende zin om de muur te slaan, sla vervolgens de muur.
De agressie gaat er maar niet uit, mn knokkels hangen open. En mijn gevoelens stapelen zich helemaal op. Verdriet door dingen die er gebeurd zijn, woede om die dingen, het nut van het leven niet meer zin zien. Denken dat je overal alleen voor staat, dat je niets kan. Ik heb al n paar jaar n ontzettend minderwaardigheidscomplex. Alle gevoelens opgehoopt moeten eruit... de 'uitweg' is mezelf snijden.
quote:Auto-mutilatie is het bewust jezelf verminken door bijvoorbeeld snijden in je armen of jezelf bewust verwondingen toebrengen. Waarom dat iemand het doet is nogal moeilijk te beantwoorden, misschien zijn ze wanhopig, ze voelen zich waardeloos of proberen een signaal af te geven voordat het erger wordt. In de meeste gevallen ligt een negatief zelfbeeld hieraan ten grondslag.
Op donderdag 20 juni 2002 18:33 schreef deijsje het volgende:
Als ik vragen mag: wat houd het eigenlijk precies in en WAAROM doe je het eigenlijk?
- Mikeymo -
[Dit bericht is gewijzigd door Patries86 op 20-06-2002 18:38]
quote:Allemaal onderdeeltjes van mn verhaaltje van zonet..
Op donderdag 20 juni 2002 18:35 schreef Duck het volgende:[..]
Auto-mutilatie is het bewust jezelf verminken door bijvoorbeeld snijden in je armen of jezelf bewust verwondingen toebrengen. Waarom dat iemand het doet is nogal moeilijk te beantwoorden, misschien zijn ze wanhopig, ze voelen zich waardeloos of proberen een signaal af te geven voordat het erger wordt. In de meeste gevallen ligt een negatief zelfbeeld hieraan ten grondslag.
Een ontzettende ophoping van gevoelens, negatieve gevoelens en visies enzow... ofzo :S
quote:Waarom koop je geen opblaaspop, en snij je die aan stukken als je weer es pissed bent?
Op donderdag 20 juni 2002 18:35 schreef ramstamper het volgende:[..]
Het houdt in dat je jezelf lichamelijke schade toebrengt... jezelf snijden, branden e.d.
Ik doe t altijd omdat ik dan in een ontzettende kutbui ben, woede, verdriet, angst, allerlei gevoelens gaan er dan door me heen. Ik moet me af reageren, heb ontzettende zin om de muur te slaan, sla vervolgens de muur.
De agressie gaat er maar niet uit, mn knokkels hangen open. En mijn gevoelens stapelen zich helemaal op. Verdriet door dingen die er gebeurd zijn, woede om die dingen, het nut van het leven niet meer zin zien. Denken dat je overal alleen voor staat, dat je niets kan. Ik heb al n paar jaar n ontzettend minderwaardigheidscomplex. Alle gevoelens opgehoopt moeten eruit... de 'uitweg' is mezelf snijden.
quote:ja we waren tegelijk aan het typen denk ik
Op donderdag 20 juni 2002 18:37 schreef ramstamper het volgende:[..]
Allemaal onderdeeltjes van mn verhaaltje van zonet..
Een ontzettende ophoping van gevoelens, negatieve gevoelens en visies enzow... ofzo :S
quote:Dat geeft je toch geen voldoening. De pijn is de afleiding van je echte zorgen het geeft je een soort voldoening zie het als een drug.
Op donderdag 20 juni 2002 18:37 schreef syndr0me het volgende:[..]
Waarom koop je geen opblaaspop, en snij je die aan stukken als je weer es pissed bent?
quote:Daar kan ik me niet op af reageren... men zegt ook dat je bijvoorbeeld je kussen moet pakken en moet slaan.
Op donderdag 20 juni 2002 18:37 schreef syndr0me het volgende:[..]
Waarom koop je geen opblaaspop, en snij je die aan stukken als je weer es pissed bent?
het werkt niet... zo'n sterk innerlijke pijn enzo, het moet eruit. Ik uit het dan altijd in lichamelijke verminking, ik voel de pijn niet omdat mijn geestelijke verminking sterker is.
Het bloed dat eruit komt, de macht om jezelf zulke snee-en te geven... t is een drang, een verslaving
quote:Klinkt op zich wel logies..
Op donderdag 20 juni 2002 18:38 schreef Duck het volgende:[..]
Dat geeft je toch geen voldoening. De pijn is de afleiding van je echte zorgen het geeft je een soort voldoening zie het als een drug.
Alleen, hoe ziet je lichaam eruit na 3 of 4 van die 'attaques' ??
quote:Ik doe het zelf niet dus ik kan dat niet echt beantwoorden maar ga ervan uit dat het er niet lekker uitziet.
Op donderdag 20 juni 2002 18:39 schreef syndr0me het volgende:[..]
Klinkt op zich wel logies..
Alleen, hoe ziet je lichaam eruit na 3 of 4 van die 'attaques' ??
http://www.pesten.net/scholieren/zelfverwonding.html
http://www.angelfire.com/rpg/automutilatie/over_automutilatie.htm
Op de volgende site staat een nogal ingrijpend verhaal, misschien niet iets voor iedereen om te lezen..
http://members.tripod.com/~manyppl/automutilatie.html
quote:Muh, niet vet
Op donderdag 20 juni 2002 18:39 schreef syndr0me het volgende:[..]
Klinkt op zich wel logies..
Alleen, hoe ziet je lichaam eruit na 3 of 4 van die 'attaques' ??
Ik loop nooit meet in t-shirts, mijn ouders zijn er dan enkele weken geleden achter gekomen door handdoeken vol bloed onder mijn bed...
Er zitten rode littekens, van sommige wel ruim n halve cm. breed enz. Grote littekens van brandblaren. Niet tof dus, ben benieuwd wanneer ik ooit weer in t-shirts ga lopen.
Ik ga fijn naar Rammstein 30 juni, en wil dan weer eens in t-shirt lopen.
Lompe vragen van 'wt is dat dan' ga ik maar net zo lomp beantwoorden, aangezien mensen toch kunnen zien wat het is. Ik zal zeggen 'ja duhh, dat kan je toch zien, tussen de deur gezeten'. * sarcasme sarcasme *
Mn arm is inmiddels n groot probleem geworden, op vakantie al helemaal, maar mn ouders weten het en dat was eerst het grootste probleem: hoe vertel ik dit mijn ouders.
Daar ben ik nu van af... maarja, wat zullen vrienden enzo zeggen... :S
quote:Mjwah... allemaal al gelezen :S
Op donderdag 20 juni 2002 18:41 schreef sundae het volgende:
Paar goeie sites, met veel info:
http://www.pesten.net/scholieren/zelfverwonding.html
http://www.angelfire.com/rpg/automutilatie/over_automutilatie.htm
Op de volgende site staat een nogal ingrijpend verhaal, misschien niet iets voor iedereen om te lezen..
http://members.tripod.com/~manyppl/automutilatie.html
quote:Ligt er natuurlijk aan wat je doet, en hoe je het doet.. Als iemand zichzelf brandt, zul je dat ws altijd blijven zien. Iemand die zichzelf snijdt kan dat heel diep doen, zodat er echt grote littekens blijven, maar ook wat minder diep zodat het na een tijdje wegtrekt.
Op donderdag 20 juni 2002 18:39 schreef syndr0me het volgende:[..]
Klinkt op zich wel logies..
Alleen, hoe ziet je lichaam eruit na 3 of 4 van die 'attaques' ??
Ook doet de een meer dan de ander.. Mensen die een paar sneetjes zetten, of mensen die echt bv hun hele arm of been open leggen.
quote:Idd, het was altijd te verbergen. Ik sneed ondiep, het bleven witte streepjes. Die paar brandvlekken ging dan moeilijker maar oke, nooit vroeg iemand ernaar. Ik droeg met gym nog altijd t-shirt enzo.
Op donderdag 20 juni 2002 18:44 schreef sundae het volgende:[..]
Ligt er natuurlijk aan wat je doet, en hoe je het doet.. Als iemand zichzelf brandt, zul je dat ws altijd blijven zien. Iemand die zichzelf snijdt kan dat heel diep doen, zodat er echt grote littekens blijven, maar ook wat minder diep zodat het na een tijdje wegtrekt.
Ook doet de een meer dan de ander.. Mensen die een paar sneetjes zetten, of mensen die echt bv hun hele arm of been open leggen.
Het werd steeds erger, en ging ook diep bezig. Nu zijn er echt grotere littekens, die roodkleurig zijn. In een tshirt lopen kan gewoon niet meer ongemerkt, vragen krijg ik dan toch altijd. * lang leve de longsleeves met zo'n 30 graden :S *
quote:Hmmz. Maar misschien dat anderen er nog wat aan hebben hier, om het een beetje te snappen ofzo.
Op donderdag 20 juni 2002 18:44 schreef ramstamper het volgende:[..]
Mjwah... allemaal al gelezen :S
quote:Mag ik vragen hoe je ouders er op reageerden?
Op donderdag 20 juni 2002 18:42 schreef ramstamper het volgende:
Mn arm is inmiddels n groot probleem geworden, op vakantie al helemaal, maar mn ouders weten het en dat was eerst het grootste probleem: hoe vertel ik dit mijn ouders.
Daar ben ik nu van af... maarja, wat zullen vrienden enzo zeggen... :S
Ik kan me voorstellen dat het een probleem is, met t-shirts aan.. Maar juist als je er mee kunt minderen is het zo mooi als je dat wel weer kunt, zonder dat je veel ziet.
quote:Die zullen je begrijpen en je steunen anders zijn het geen vrienden.
Op donderdag 20 juni 2002 18:42 schreef ramstamper het volgende:[..]
Mn arm is inmiddels n groot probleem geworden, op vakantie al helemaal, maar mn ouders weten het en dat was eerst het grootste probleem: hoe vertel ik dit mijn ouders.
Daar ben ik nu van af... maarja, wat zullen vrienden enzo zeggen... :S
quote:Heb je er achteraf altijd spijt van? Of eigenlijk nooit..?
Op donderdag 20 juni 2002 18:46 schreef ramstamper het volgende:[..]
Idd, het was altijd te verbergen. Ik sneed ondiep, het bleven witte streepjes. Die paar brandvlekken ging dan moeilijker maar oke, nooit vroeg iemand ernaar. Ik droeg met gym nog altijd t-shirt enzo.
Het werd steeds erger, en ging ook diep bezig. Nu zijn er echt grotere littekens, die roodkleurig zijn. In een tshirt lopen kan gewoon niet meer ongemerkt, vragen krijg ik dan toch altijd. * lang leve de longsleeves met zo'n 30 graden :S *
quote:Ik ben het eens met je verhaal, behalve op het afstraffen. Het is nooit afstraffen, bij mij dan... geen idee of het bij anderen wel zo is. Als ik mezelf af wil straffen eet ik n paar dagen niet. Maar dat is helaas niet vol te houden....
Op donderdag 20 juni 2002 18:47 schreef micha het volgende:
Vaak heb je idd een verminderd zelfvertrouwen, zeer onzeker en een totaal minachtend beeld van jezelf. Hierdoor communiceer je slecht met mensen, kan je frustratie's, gevoelens en dat soort dingen kwijt in een gesprek of een onderonsje met iemand en ipv dat je het op een 'normale' manier van je afzet doe je het dat door je zelf te straffen voor dingen waar je soms geen schuld aan hebt. Klikt heel onbegrijpelijk en ik denk dat het ook moeilijk te begrijpen is. Je voelt de pijn niet, je wil alleen maar dat je ziet dat je jezelf gestraft hebt. Achteraf kan je je zelfs klote voelen omdat je allemaal wonden oid ziet. Kenmerk is ook dat die personen meestal geen zelfmoord willen of durven. Vaak merk je het ook niet aan de persoon omdat ze het heel goed weten te verbergen. Ook hele normale mensen. Gelukkig wordt er tegenwoordig meer aandacht aan besteed en ik hoop ook dat mensen naar die instantie's toe durven te stappen want het is een serieus iets.
Hm, en dat zelfmoord. Het nut van het leven zie ik totaal niet, wil eigenlijk dood. Maar durf niet, ervaringen van mensen maken me duidelijk hoe groot het verdriet zal zijn - al heb ik het gevoel dat ze me de grond in stouwen en niet meer aan me zullen denken.
Maarja, ik zie t niet bepaald in, maar n paar goeie vrienden heb ik wel. Die zullen urmee zitten.
Het lef is er niet, zelfs in een ontzettende kutbui. Het lef om het mes in je pols te zetten, is er niet, of niet genoeg. Je probeert het, maar het lukt niet gelijk dus je stopt. Voor de trein springen, zodra er een trein komt denk ik 'als ik nu ren.. ben ik dood' maarjah... het lef is ur gewoon niet.
quote:Het kunnen nog zo'n goede vrienden zijn, het is wel heel moeilijk om te begrijpen zoiets. Meestal is dat juist een groot probleem, en wordt er eerder aan aandacht willen gedacht dan aan dat iemand echt pijn heeft ofzo.
Op donderdag 20 juni 2002 18:49 schreef Duck het volgende:[..]
Die zullen je begrijpen en je steunen anders zijn het geen vrienden.
quote:Nee, ik heb er geen spijt van eigenlijk.
Op donderdag 20 juni 2002 18:50 schreef sundae het volgende:[..]
Heb je er achteraf altijd spijt van? Of eigenlijk nooit..?
Ik dacht wel een keer toen ik in een goede bui was en naar mijn arm keek 'gvd, waar ben ik mee bezig, dit is niet meer normaal en ik kan nooit meer in een t-shirt lopen'
Ik vond het allemaal dom van mezelf...
Maar n paar dagen later deed ik het weer. Het is nu gewoon een stukje van mij geworden, ik ben er niet trots op, maar het hoort gewoon bij mij. Ik heb het geaccepteerd dat mijn arm er zo uit ziet, en over 20 jaar nog steeds ( als ik dan nog leef
), het hoort gewoon bij mij.quote:Een groot deel zal ws wel wegtrekken..
Op donderdag 20 juni 2002 18:52 schreef ramstamper het volgende:[..]
Nee, ik heb er geen spijt van eigenlijk.
Ik dacht wel een keer toen ik in een goede bui was en naar mijn arm keek 'gvd, waar ben ik mee bezig, dit is niet meer normaal en ik kan nooit meer in een t-shirt lopen'
Ik vond het allemaal dom van mezelf...
Maar n paar dagen later deed ik het weer. Het is nu gewoon een stukje van mij geworden, ik ben er niet trots op, maar het hoort gewoon bij mij. Ik heb het geaccepteerd dat mijn arm er zo uit ziet, en over 20 jaar nog steeds ( als ik dan nog leef
Maar wat denk je, als je bezig bent geweest en je kijkt naar je arm?
quote:Ja dat is zo maar dan alsnog, vrienden zouden geen vrienden zijn als ze ook van die pijn van je weten. Tenminste zo zie ik het en zo ervaar ik het.
Op donderdag 20 juni 2002 18:52 schreef sundae het volgende:[..]
Het kunnen nog zo'n goede vrienden zijn, het is wel heel moeilijk om te begrijpen zoiets. Meestal is dat juist een groot probleem, en wordt er eerder aan aandacht willen gedacht dan aan dat iemand echt pijn heeft ofzo.
quote:Sja... ik vertelde het mijn moeder huilend, ze sloeg haar armen om me heen, belde gelijk de dokter.
Op donderdag 20 juni 2002 18:47 schreef sundae het volgende:[..]
Hmmz. Maar misschien dat anderen er nog wat aan hebben hier, om het een beetje te snappen ofzo.
[..]Mag ik vragen hoe je ouders er op reageerden?
Ik kan me voorstellen dat het een probleem is, met t-shirts aan.. Maar juist als je er mee kunt minderen is het zo mooi als je dat wel weer kunt, zonder dat je veel ziet.
Mijn vader begreep het niet, mijn moeder kon het zich wel indenken allemaal. Ik moest dezelfde dag nog naar de dokter, schrik bij mijn ouders, verdriet bij mn moeder, bij mn vader eigenlijk alleen de vraag 'hoe kan zoiets', maar ze wilden allebei dat ik gelukkig werd.
Ze vroegen n paar keer per dag om mn arm te zien, niet prettig. Ze vertrouwen me niet meer, ik mag niet meer alleen thuis zijn 's avonds.
Mijn moeder wilde mijn dagboeken lezen die ik bij had gehouden, ik weigerde dit. Dat soort dingetjes. Mn ouders willen me helpen, zijn met me naar het RIAGG geweeest, waar ik in therapie ben/ga.
Ze willen me helpen.... das het belangrijkste.
quote:Ja dat is zo. Ze zullen ook niet slecht reageren, dat bedoel ik niet, maar het is gewoon moeilijk te begrijpen.
Op donderdag 20 juni 2002 18:55 schreef Duck het volgende:[..]
Ja dat is zo maar dan alsnog, vrienden zouden geen vrienden zijn als ze ook van die pijn van je weten. Tenminste zo zie ik het en zo ervaar ik het.
quote:Het is onderdeel van me geworden...
Op donderdag 20 juni 2002 18:54 schreef deijsje het volgende:
Maar waarom weet je niet of je er wel mee wilt stoppen dan? Zo te horen ben je niet al te blij met de gevolgen ervan namelijk.
Littekens heb ik toch al veel, het maakt dus niet meer uit.
quote:Goed joh, ik hoop echt voor je dat je het volhoudt.. Want ik denk dat als je hiermee stopt (wat een stukje in jou, toch echt wel wil) zal je leven een STUK relaxer zijn..
Op donderdag 20 juni 2002 18:56 schreef ramstamper het volgende:[..]
Sja... ik vertelde het mijn moeder huilend, ze sloeg haar armen om me heen, belde gelijk de dokter.
Mijn vader begreep het niet, mijn moeder kon het zich wel indenken allemaal. Ik moest dezelfde dag nog naar de dokter, schrik bij mijn ouders, verdriet bij mn moeder, bij mn vader eigenlijk alleen de vraag 'hoe kan zoiets', maar ze wilden allebei dat ik gelukkig werd.
Ze vroegen n paar keer per dag om mn arm te zien, niet prettig. Ze vertrouwen me niet meer, ik mag niet meer alleen thuis zijn 's avonds.
Mijn moeder wilde mijn dagboeken lezen die ik bij had gehouden, ik weigerde dit. Dat soort dingetjes. Mn ouders willen me helpen, zijn met me naar het RIAGG geweeest, waar ik in therapie ben/ga.
Ze willen me helpen.... das het belangrijkste.
Good Luck..
quote:Eigenlijk niets, tenzij ik me goed voel... maar dat is eigenlijk nooit. Toevallig een keer in mei, dat was de laatste keer. Ik schrik er niet meer van, eerst wel, maar ik ben eraan gewend.... ik denk misschien alleen 'oh het is geheelt' maar ik denk niet meer 'kut' e.d.
Op donderdag 20 juni 2002 18:54 schreef sundae het volgende:[..]
Een groot deel zal ws wel wegtrekken..
Maar wat denk je, als je bezig bent geweest en je kijkt naar je arm?
Het laat me eerder koud...
quote:Natuurlijk is het moeilijk te begrijpen dat is denk ik ook een van de redenen dat mensen dit verborgen houden.
Op donderdag 20 juni 2002 18:57 schreef sundae het volgende:[..]
Ja dat is zo. Ze zullen ook niet slecht reageren, dat bedoel ik niet, maar het is gewoon moeilijk te begrijpen.
live life the hard way ofzo....
je hebt toch dingen die leuk zijn in je leven? dat rammstein concert bijv. daar kijk je naar uit. probeer te beseffen dat als je zo doorgaat je misschien nooit meer zoiets meemaakt.. da's toch zonde 
quote:Mn beste vrienden weten het, maar we praten er nooit over eigenlijk. Het verknalt de sfeer, hoe meer ik erover praat hoe meer ik mezelf ben. Eigenlijk zou het beter zijn, maar het is zo ongezellig voor die anderen.
Op donderdag 20 juni 2002 18:55 schreef Duck het volgende:[..]
Ja dat is zo maar dan alsnog, vrienden zouden geen vrienden zijn als ze ook van die pijn van je weten. Tenminste zo zie ik het en zo ervaar ik het.
Ze zeggen wel dat ze willen dat ik ben zoals ik ben, maar dan verknal ik gewoon elke gelegenheid dat we bij elkaar zijn :S
quote:Dat is idd heel fijn, zulke ouders
Op donderdag 20 juni 2002 18:56 schreef ramstamper het volgende:[..]
Sja... ik vertelde het mijn moeder huilend, ze sloeg haar armen om me heen, belde gelijk de dokter.
Mijn vader begreep het niet, mijn moeder kon het zich wel indenken allemaal. Ik moest dezelfde dag nog naar de dokter, schrik bij mijn ouders, verdriet bij mn moeder, bij mn vader eigenlijk alleen de vraag 'hoe kan zoiets', maar ze wilden allebei dat ik gelukkig werd.
Ze vroegen n paar keer per dag om mn arm te zien, niet prettig. Ze vertrouwen me niet meer, ik mag niet meer alleen thuis zijn 's avonds.
Mijn moeder wilde mijn dagboeken lezen die ik bij had gehouden, ik weigerde dit. Dat soort dingetjes. Mn ouders willen me helpen, zijn met me naar het RIAGG geweeest, waar ik in therapie ben/ga.
Ze willen me helpen.... das het belangrijkste.
En bij het RIAGG, doen ze er daar wel iets mee? Ik bedoel, als je echt bij een psycholoog loopt enzo, wordt er met de automutilatie niet (veel) gedaan heb ik me laten vertellen.
quote:Jah... dat was ik vergeten te zeggen
Op donderdag 20 juni 2002 18:57 schreef sundae het volgende:[..]
Ja dat is zo. Ze zullen ook niet slecht reageren, dat bedoel ik niet, maar het is gewoon moeilijk te begrijpen.
Ze willen het begrijpen, maar dat kunnen ze niet omdat ze nie tin zo'n situatie zitten... en ze willen me helpen, maar geen enkel woord dat ze zeggen helpt echt. Al geeft het me wel n tijdelijk gevoel dat ik niet alleen ben en dat er toch mensen zijn die om me geven...
quote:Krijg je er niet weer een klein beetje het gevoel bij, wat je had toen je het deed?
Op donderdag 20 juni 2002 18:58 schreef ramstamper het volgende:[..]
Eigenlijk niets, tenzij ik me goed voel... maar dat is eigenlijk nooit. Toevallig een keer in mei, dat was de laatste keer. Ik schrik er niet meer van, eerst wel, maar ik ben eraan gewend.... ik denk misschien alleen 'oh het is geheelt' maar ik denk niet meer 'kut' e.d.
Het laat me eerder koud...
Ik bedoelde ook niet echt ervan schrikken, maar meer iets denken wat je eigenlijk niet zou moeten denken.
quote:Ik herken dat ook wel alleen dan vanuit een ander perspectief. Vrienden willen vaak graag dat je jezelf bent maar op het moment dat je jezelf bent voelen ze zich bedreigd en kunnen ze zich geen houding geven. Probeer er een evenwicht tussen te vinden, wees gewoon jezelf maar zorg ervoor dat de vriendschap twee kanten op werkt. Als je allemaal aandacht geeft aan elkaar en belangstelling toont voor elkaar zal het makkelijker zijn om over dingen te praten.
Op donderdag 20 juni 2002 19:00 schreef ramstamper het volgende:[..]
Mn beste vrienden weten het, maar we praten er nooit over eigenlijk. Het verknalt de sfeer, hoe meer ik erover praat hoe meer ik mezelf ben. Eigenlijk zou het beter zijn, maar het is zo ongezellig voor die anderen.
Ze zeggen wel dat ze willen dat ik ben zoals ik ben, maar dan verknal ik gewoon elke gelegenheid dat we bij elkaar zijn :S
quote:Ja.. Misschien een paar van die sites laten lezen? Of heb je dat al gedaan?
Op donderdag 20 juni 2002 19:01 schreef ramstamper het volgende:[..]
Jah... dat was ik vergeten te zeggen
Ze willen het begrijpen, maar dat kunnen ze niet omdat ze nie tin zo'n situatie zitten... en ze willen me helpen, maar geen enkel woord dat ze zeggen helpt echt. Al geeft het me wel n tijdelijk gevoel dat ik niet alleen ben en dat er toch mensen zijn die om me geven...
quote:Jah... ik denk dat ur wel n kern van waarheid in je verhaaltje zit ja. Maarja, moet ik wel n doel vinden... en die kan ik maar niet vinden. Ik pruttel tot nu toe nog gewoon door... maarjah.. n doel zou wel tof zijn ja, dan leef je tenminste ergens voor.
Op donderdag 20 juni 2002 18:59 schreef -ScuL- het volgende:
als ik je zo hoor heb je denk ik een beetje behoefte aan een 'doel' in je leven.... het is zo verdomd zonde om alles weg te gooien en weg te lopen voor de waarheid
live life the hard way ofzo....je hebt toch dingen die leuk zijn in je leven? dat rammstein concert bijv. daar kijk je naar uit. probeer te beseffen dat als je zo doorgaat je misschien nooit meer zoiets meemaakt.. da's toch zonde
Ik voel me als n aardappel die ligt te wachten totdat ie geschilt en opgegegeten wordt
quote:Ze proberen je te laten omgaan met je gevoelens, praten over je gevoelens ( die ik nu nog niet in woorden om kan zetten ) zodat je later alles 'eruit hebt gepraat' wat je allemaal dwars zit... dus t snijden e.d. stopt ur wel mee... zegt men... t mot nog blijken :S
Op donderdag 20 juni 2002 19:00 schreef sundae het volgende:[..]
Dat is idd heel fijn, zulke ouders
En bij het RIAGG, doen ze er daar wel iets mee? Ik bedoel, als je echt bij een psycholoog loopt enzo, wordt er met de automutilatie niet (veel) gedaan heb ik me laten vertellen.
quote:je moet zo ver zien te geraken dat je jezelf een bikkel voelt als je je dwang tot auto-mutilatie hebt getrotseerd.. dan heb je in ieder geval iets om trots op te zijn. (alleen dat streven is al een doel op zich!)
Op donderdag 20 juni 2002 19:03 schreef ramstamper het volgende:[..]
Jah... ik denk dat ur wel n kern van waarheid in je verhaaltje zit ja. Maarja, moet ik wel n doel vinden... en die kan ik maar niet vinden. Ik pruttel tot nu toe nog gewoon door... maarjah.. n doel zou wel tof zijn ja, dan leef je tenminste ergens voor.
Ik voel me als n aardappel die ligt te wachten totdat ie geschilt en opgegegeten wordt
quote:Hm.. weet ik eigenlijk niet. Ik blijf er koud van, en als ik alleen ben ga ik weer snijden... :S
Op donderdag 20 juni 2002 19:02 schreef sundae het volgende:[..]
Krijg je er niet weer een klein beetje het gevoel bij, wat je had toen je het deed?
Ik bedoelde ook niet echt ervan schrikken, maar meer iets denken wat je eigenlijk niet zou moeten denken.
quote:]
Op donderdag 20 juni 2002 19:03 schreef sundae het volgende:[..]
Ja.. Misschien een paar van die sites laten lezen? Of heb je dat al gedaan?
Hebben ze geloof ik al gedaan... zeiden ze althans.
quote:sja.. k heb hier niets op te zeggen
Op donderdag 20 juni 2002 19:05 schreef -ScuL- het volgende:[..]
je moet zo ver zien te geraken dat je jezelf een bikkel voelt als je je dwang tot auto-mutilatie hebt getrotseerd.. dan heb je in ieder geval iets om trots op te zijn. (alleen dat streven is al een doel op zich!)
t snijden wel of niet, boeit me eigennlijk niet
al zou ik t tof vinden als ik straks er nooit meer de drang toe heb... maarjah dat duurt nog wel ff
quote:Hoe lang ben je nu bij het RIAGG? En het kan idd zijn dat het daar mee stopt, maar zal wel ff duren ja..
Op donderdag 20 juni 2002 19:05 schreef ramstamper het volgende:[..]
Ze proberen je te laten omgaan met je gevoelens, praten over je gevoelens ( die ik nu nog niet in woorden om kan zetten ) zodat je later alles 'eruit hebt gepraat' wat je allemaal dwars zit... dus t snijden e.d. stopt ur wel mee... zegt men... t mot nog blijken :S
quote:Hm, k heb wat introducerende gesprekken gehad... wat echte gesprekken maar ik wordt overgezet naar n andere plaats dus ik begin ongeveer weer opnieuw straks.. ik ben nog niet ver... dus t maakt niet uit.
Op donderdag 20 juni 2002 19:11 schreef sundae het volgende:[..]
Hoe lang ben je nu bij het RIAGG? En het kan idd zijn dat het daar mee stopt, maar zal wel ff duren ja..
quote:Zou je niet zelf willen proberen om er mee te stoppen ofzo? (Kan me goed voorstellen als je dat niet wilt)
Op donderdag 20 juni 2002 19:12 schreef ramstamper het volgende:[..]
Hm, k heb wat introducerende gesprekken gehad... wat echte gesprekken maar ik wordt overgezet naar n andere plaats dus ik begin ongeveer weer opnieuw straks.. ik ben nog niet ver... dus t maakt niet uit.
quote:Daar moet je de wil voor hebben, en standvastig voor zijn, en juist dat mis je denk ik dan.
Op donderdag 20 juni 2002 19:18 schreef sundae het volgende:[..]
Zou je niet zelf willen proberen om er mee te stoppen ofzo? (Kan me goed voorstellen als je dat niet wilt)
quote:Ja, maar misschien kun je er toch mee beginnen op een of andere manier, en dan zie je ws dat het toch de moeite waard is.. Of iemand die je daar heel veel mee helpt om het zo min mogelijk te doen.
Op donderdag 20 juni 2002 19:36 schreef micha het volgende:[..]
Daar moet je de wil voor hebben, en standvastig voor zijn, en juist dat mis je denk ik dan.
quote:Hm.. de standvastigheid mis ik idd. Ik kan me als ik me goed voel voorstellen om niet meer te snijde, ik hou het 2 weken vol maar dan barst ik weer los..... t lukt me niet.
Op donderdag 20 juni 2002 19:42 schreef sundae het volgende:[..]
Ja, maar misschien kun je er toch mee beginnen op een of andere manier, en dan zie je ws dat het toch de moeite waard is.. Of iemand die je daar heel veel mee helpt om het zo min mogelijk te doen.
Maarjah.. k zie wel waar t op uit draait :S
Ik denk dat je beter je problemen (psychische neem ik aan) aan kan pakken dmv veel praten...en aan jezelf werken...daar heb je veel meer aan...
heel veel sterkte enzo...*knuf* keetje
ik ben er dus mee gestopt, omdat het eigenlijk geen klote helpt...je maakt je lichaam kappot...en je problemen gaan verder niet weg.
quote:2 Weken is al heel wat! Dat vind ik toch al redelijk wat standvastigheid hoor.. Misschien kun je proberen met iemand (je ouders ofzo, ik weet niet hoe je contact verder met hun is?) een afspraak te maken over het zo weinig mogelijk snijden.. (Waar dan ook weer iets tegenover staat van hun kant)
Op donderdag 20 juni 2002 20:05 schreef ramstamper het volgende:[..]
Hm.. de standvastigheid mis ik idd. Ik kan me als ik me goed voel voorstellen om niet meer te snijde, ik hou het 2 weken vol maar dan barst ik weer los..... t lukt me niet.
Maarjah.. k zie wel waar t op uit draait :S
Of proberen afleiding te zoeken, al zal dat ws niet veel helpen..
Iig al heel goed als je het 2 weken zonder vol kunt houden
quote:Hm... je verhaal is ergens hoopgevend. Maar k weet dat ik het niet op kan brengen om ermee te stoppen.
Op donderdag 20 juni 2002 20:29 schreef Soempie het volgende:
Had natuurlijk weer al die berichtjes niet gelezen en verteld dus veel dubbel...maar je was op zoek naar mensen die het ook doen...ik ken er vrij veel moet ik zeggen (was er zelf ook 1 van) en ken er ook een aantal die er dus wel aan 'bezweken' zijn...ik ben er dus mee gestopt, omdat het eigenlijk geen klote helpt...je maakt je lichaam kappot...en je problemen gaan verder niet weg.
Het is te ver gekomen, en ergens wil ik er van af zijn, maar overgroot deel van mn gevoelens is dat ik door 'wil'gaan... geen idee hoe ik ik dat gevoel om kan zetten. Ik praat er vrij veel over met bepaalde vrienden..... majah, kom niet uit mn woorden.... enzo :s
k weet ut gewoon niet meer..... :S:S:S
Je moet jezelf dan echt goed in de gaten houden...zodat het niet ongemerkt gebeurd...
Maar kijk naar de mooie dingen in het leven...je vrienden, je gaat naar Rammstein *jaloersssss op je *...het is misschien stom gezegt...maar er komen heus wel betere tijden. Zoek in elk geval veel steun!
-x-
quote:Ik heb al n afspraak met mijn ouders, als ik de drang hebn om te snijden ( vaak 's avonds, snij altijd als ik in bed lig ) moet ik naar beneden komen...
Op donderdag 20 juni 2002 20:29 schreef sundae het volgende:[..]
2 Weken is al heel wat! Dat vind ik toch al redelijk wat standvastigheid hoor.. Misschien kun je proberen met iemand (je ouders ofzo, ik weet niet hoe je contact verder met hun is?) een afspraak te maken over het zo weinig mogelijk snijden.. (Waar dan ook weer iets tegenover staat van hun kant)
Of proberen afleiding te zoeken, al zal dat ws niet veel helpen..
Iig al heel goed als je het 2 weken zonder vol kunt houden
Maarjah, geen idee of ik dat ook echt doe. Heb nu zo fucking ontzettend de drang :S waarschijnlijk houdt niemand me tegen :S:S
En dan moet ik wel mn arm elke dag aan mn ouders laten zien..... ik ga gewoon verder op mn bovenarm of heupen... :S
-x- echt heel veel sterkte!! en er zijn echt heel veel meer mensen met hetzelfde 'probleem'
quote:k heb msn
Op donderdag 20 juni 2002 20:46 schreef Soempie het volgende:
heb je msn of icq ofzo?-x- echt heel veel sterkte!! en er zijn echt heel veel meer mensen met hetzelfde 'probleem'
marilynmanson_heerst@hotmail.com
voeg maar toe
en m'n broer zat ook te zeiken, op verjaardagen van familie enzo als ik iets met korte mouwen aan had zei ie dingen als "Lekker he, in jezelf snijden, moet ik ff een mes voor je pakken" en dergelijke en wil absoluut niet dat m'n ouders erachter komen dus moest wel. ben er aan de ene kant wel trots op dat ik het niet meer doe maar aan de andere kant ook niet omdat ik het soms nog steeds wil doen...Snijden in jezelf Jizzy was mijn kloon, wilde dat toen niet onder m'n eigen naam posten maar maakt me nu niet zoveel meer uit...
mjah doe ut dus niet meer, maar wil ut af en toe nog wel, om ut maar zo te zeggen...
quote:Je kunt jezelf tegenhouden.. Je moet er alleen wel in geloven, maar het kan echt. Die afspraak met je ouders is al iets, probeer je er zoveel mogelijk aan te houden (ook al is dat moeilijk), uiteindelijk zul je ws heel trots op jezelf zijn als je het minder kunt doen (ook al denk je nu helemaal niet).
Op donderdag 20 juni 2002 20:43 schreef ramstamper het volgende:[..]
Ik heb al n afspraak met mijn ouders, als ik de drang hebn om te snijden ( vaak 's avonds, snij altijd als ik in bed lig ) moet ik naar beneden komen...
Maarjah, geen idee of ik dat ook echt doe. Heb nu zo fucking ontzettend de drang :S waarschijnlijk houdt niemand me tegen :S:SEn dan moet ik wel mn arm elke dag aan mn ouders laten zien..... ik ga gewoon verder op mn bovenarm of heupen... :S
Verdergaan op je bovenarm of je heupen is niet echt een oplossing natuurlijk, het enige voordeel is dan dat je wel een t-shirt aankunt.. Maar verder
Heb je geen hobby ofzo, waar je je heel erg op kunt concentreren?
quote:Wat een klotestreek van je broer! (Sorry..)
Op donderdag 20 juni 2002 21:03 schreef VixenFromHell het volgende:
heb ut ook een hele tijd gedaan, denk iets van 2,5 jaar geleden mee begonnnen. maar sinds een tijdje al niet meer gedaan. niet omdat ik niet meer de behoefte had ut te doen, maar klasgenoten begonnen me vragen te stellen en ik begon met therapie voor m'n rug en die vrouw was ook nogal nieuwsgierig
En het is natuurlijk wel logisch dat mensen vragen gaan stellen, het ziet er niet erg natuurlijk uit meestal..
quote:Hoe ben je er eigenlijk precies vanaf gekomen.. Gewoon omdat het niet meer "kon" zeg maar, vanwege de vragen en je ouders?
ben er aan de ene kant wel trots op dat ik het niet meer doe maar aan de andere kant ook niet omdat ik het soms nog steeds wil doen...Snijden in jezelf Jizzy was mijn kloon, wilde dat toen niet onder m'n eigen naam posten maar maakt me nu niet zoveel meer uit...
mjah doe ut dus niet meer, maar wil ut af en toe nog wel, om ut maar zo te zeggen...
En toen ...... kocht ik een drumstel.
einde verhaal.
je kan rammen wat je wil, oerend hard of oorverdovend zacht. Wat je maar wil. helemaal loos gaan op een drumkit is het mooiste wat er is. echt waar. Ik weet 100% zeker dat ik een ander mens ben geworden sinds ik drum (nu 8jaar).
Ik had ineens wat om handen en echt het idee dat ik ergens mee bezig was. Het is uitgegroeid tot een passie en a way of life.
een drumstel hoeft niet duur te zijn, en lawaai hoeft ook niet, als je een set gaasvellen erop zet (al is vol-acoustisch VEEEL lekkerder 
).
Eind goed, al goed. (voor mij dan.)
ga eens lekker naar buiten, het bos in, de duinen in, lekker in de rust van de natuur (bahbah wat een cliche) het werkt wel.
greetz
ps. het werkt ook bij gitaar, harp, luit, piano, ukelele, triangel, ELK instrument, maar drummen is zo heerlijk fisiek 
quote:Maar daarvoor kun je weer praten met iemand.. Heb wel vaker gehoord van boksen tegen een boksbal, omdat het dan toch pijn doet aan je hand maar je er geen verwondingen aan over houdt. Al zal dit lang niet voor iedereen werken, omdat je niet echt ziet dat je jezelf pijn doet..
Op donderdag 20 juni 2002 23:22 schreef Skull-splitter het volgende:
Boksen ook, maar dat lost de pijn diep van binnen niet op...
quote:Every night I keep seeing the same images, the same memories... Every night I fight to deny the pain, every night I fight to fill the void...
Op donderdag 20 juni 2002 23:24 schreef sundae het volgende:[..]
Maar daarvoor kun je weer praten met iemand.. Heb wel vaker gehoord van boksen tegen een boksbal, omdat het dan toch pijn doet aan je hand maar je er geen verwondingen aan over houdt. Al zal dit lang niet voor iedereen werken, omdat je niet echt ziet dat je jezelf pijn doet..
But the very moment I stop, the pain is back...
heb mezelf een aantal keren gesneden in me arm, gewoon voor de pijn, ik had het nodig. Ik weet dat het verslavend werkt en wist dat toen goed genoeg om er mee op te houden. Heel soms heb ik zo'n avond dat ik er de hele tijd aan moet denken, dat ik het zo graag wil, maar dan ga ik gewoon snel naar bed en slapen. De laatste tijd geen last meer van...
Zelf ooit eens een periode geprobeerd, maar vond er niks aan en dan weer een week met stomme schrammen rondlopen
Ik heb toen ooit een talkshow van Catherine Keyl 
gezien waar mensen aan 't woord kwamen over dit onderwerp. Een paar mensen die waren gestopt zeiden dat ze 't heel erg vonden wat ze hadden gedaan, vooral omdat de littekens nog écht goed zichtbaar waren (eentje overwoog zelfs een huidtransplantie). Het is heel jammer als je later een baan wilt en je wordt niet aangenomen door iets wat je in 't verleden hebt gedaan. Zoals dat voorbeeld hierboven met een drumstel is een goed alternatief, gewoon je agressie in plaats van op jezelf op een drumstel botvieren
* wil enorm graag een drumstel maar moet 't nu nog doen met een gitaar
En mijn ouders zouden het zeker niet prettig vinden, dus das geen optie.
n Ander instrument.. neuh, die vind ik uitermate stom
Andere afsraken met mn ouders... geen zin in. Gisteravond lag ik in bed, heb t weer gedaan :S Later kwam mn moeder vragen hoe het ging, ze wist t dus niet enzo :S
'goed' :S:S
Ik kan gewoon niet tegen mn ouders zeggen wat ik voel, dus ik wilde moeite ook niet doen om dan te zeggen dat t fuck gaat. MAjah.. k weet niet.
Ik hoef van mezelf niet te stoppen, vind het wel best zo. Alleen mn ouders niet, die vinden t niet tof dat ik onder de littekens kom te zitten.
Voor mn toekomst... sja... ik denk niet over mn toekomst na eigenlijk. Ik leef vandaag en probeer me niet druk te maken over de toekomst, wat me alleen maar stress en frustratie opleverd. Die baan van later, hoezo zouden ze het te weten komen? En dan nemen ze me maar niet aan, als ze zich te goed voelen...
quote:Hm overigens, jouw webicon is vetter
Op vrijdag 21 juni 2002 08:20 schreef mystical het volgende:
Je ouders weten ervan dus daar zou ik gebruik van maken als ik jou was. Dit is echt een probleem waar je vanaf moet komen, want later kan 't enorme gevolgen voor je hebben. Mocht 't zo zijn dat je jezelf niet vertrouwd (wanneer je naar beneden moet als je weer die drang hebt), maakt dan nog betere afspraken (dat je ouders je nog beter in de gaten houden).
Zelf ooit eens een periode geprobeerd, maar vond er niks aan en dan weer een week met stomme schrammen rondlopen
Zoals dat voorbeeld hierboven met een drumstel is een goed alternatief, gewoon je agressie in plaats van op jezelf op een drumstel botvieren* wil enorm graag een drumstel maar moet 't nu nog doen met een gitaar
* had m snel van rammstein.nl gehaald
*quote:Ik snap dat je dat niet tegen je ouders kunt zeggen.
Op vrijdag 21 juni 2002 15:22 schreef ramstamper het volgende:
Ik kan gewoon niet tegen mn ouders zeggen wat ik voel, dus ik wilde moeite ook niet doen om dan te zeggen dat t fuck gaat. MAjah.. k weet niet.
Ik hoef van mezelf niet te stoppen, vind het wel best zo. Alleen mn ouders niet, die vinden t niet tof dat ik onder de littekens kom te zitten.
Maar denk je niet dat je over een tijd toch wel zit te kijken met die littekens? Weet wel dat dat niet een reden is om te stoppen.. Maar je moet *iets* vinden (ook al is het maar iets kleins) om een klein beetje motivatie te hebben er mee te stoppen.
Het is zowieso al heel knap dat je 2 weken zonder kunt, maar kun je dan niet steeds proberen net iets langer zonder te snijden? En het echt proberen vol te houden, niet denken "ik heb er wel een beetje behoefte aan, ik doe het maar"
Hmmz tis ook moeilijk om er zo iets over te zeggen.. Misschien bij het RIAGG een keer erover beginnen?
quote:Danke, zelf ff gemaakt met Paint
Op vrijdag 21 juni 2002 15:23 schreef ramstamper het volgende:[..]
Hm overigens, jouw webicon is vetter
* had m snel van rammstein.nl gehaald
Trouwens mocht je een electrische gitaar willen (ten minste dat versta ik onder een 'dikke' ), dan kun je er gewoon een koptelefoon op aansluiten hoor. Heeft niemand er 'last' van. En oefening baart kunst, dus je hoeft 't er niet om te laten omdat je 't niet kunt.
quote:Je hoeft ook nog niet echt heel ver in de toekomst te kijken hoor. Heb je verder ook geen idee wat je later wilt??
Voor mn toekomst... sja... ik denk niet over mn toekomst na eigenlijk. Ik leef vandaag en probeer me niet druk te maken over de toekomst, wat me alleen maar stress en frustratie opleverd. Die baan van later, hoezo zouden ze het te weten komen? En dan nemen ze me maar niet aan, als ze zich te goed voelen...
Je werkgever hoeft 't ook niet te weten te komen wat je allemaal in je verleden hebt gedaan, maar als jij littekens er aan over houdt en je later een representatieve (schrijf je dat zo?) baan hebt/wilt, zou dat wel een reden kunnen zijn om je niet aan te nemen (en dat heeft er niks mee te maken of ze zich te goed voelen).
En (sorry, ik heb 't topic niet echt heel goed doorgelezen) heb je verder geen vriend(inn)en die 't hebben opgemerkt of aan wie je 't kwijt kan?? Als jij zoiets hebt dat ze je bij het RIAGG niet kunnen helpen dan is 't zinloos om er naar toe te gaan.
Ik denk dat je eerst tot 't punt moet komen wanneer je denkt EN NU STOP IK ERMEE als je eenmaal zover bent sta je ook veel meer open voor mensen die je willen helpen.
Nog 1 vraagje:
Ben je niet bang dat je een keer te ver snijdt??
herkenbare verhalen (zelf ook wel es gedaan.. gloeiende aansteker op mn hand drukken)
quote:Ik ben dus een van die zeldzame mannen die het wel (soms) heeft gedaan.
Op vrijdag 21 juni 2002 15:32 schreef Halinalle het volgende:
Automutilatie is trouwens nog niet echt heel goed begrepen. Opvallend is dat het slechts zelden bij mannen voorkomt.
quote:Hm....... ff snel n kort antwoordje, moet zo namelijk van de computer af :s
Op zaterdag 22 juni 2002 12:21 schreef mystical het volgende:[..]
Danke, zelf ff gemaakt met Paint
Trouwens mocht je een electrische gitaar willen (ten minste dat versta ik onder een 'dikke'
[..]Je hoeft ook nog niet echt heel ver in de toekomst te kijken hoor. Heb je verder ook geen idee wat je later wilt??
Je werkgever hoeft 't ook niet te weten te komen wat je allemaal in je verleden hebt gedaan, maar als jij littekens er aan over houdt en je later een representatieve (schrijf je dat zo?) baan hebt/wilt, zou dat wel een reden kunnen zijn om je niet aan te nemen (en dat heeft er niks mee te maken of ze zich te goed voelen).En (sorry, ik heb 't topic niet echt heel goed doorgelezen) heb je verder geen vriend(inn)en die 't hebben opgemerkt of aan wie je 't kwijt kan?? Als jij zoiets hebt dat ze je bij het RIAGG niet kunnen helpen dan is 't zinloos om er naar toe te gaan.
Ik denk dat je eerst tot 't punt moet komen wanneer je denkt EN NU STOP IK ERMEE als je eenmaal zover bent sta je ook veel meer open voor mensen die je willen helpen.Nog 1 vraagje:
Ben je niet bang dat je een keer te ver snijdt??
Ik heb wel wat vrienden die het weten en met wie ik erover kan praten, maar voor mn gevoel helpt het allemaal niets en praat ik die anderen ook alleen maar n ellendig gevoel aan... ze weten niet wat ze moeten zeggen ( begrijp ik wel ) en ik laat ze alleen denken over dingen waar ez toch geen oplossing voor kunnen vinden.
Dus sjah, het helpt gewoon niets.
Over die gitaar... klinkt vet
En of ik niet bang ben dat ik een keer te ver snij, helemaal niet.... het maakt me niet uit, ik wil soms echt gewoon dieper snijden, maar het lukt me niet.
Maar áls het ozu gebeuren... zou ik het niet erg vinden ofzo, geloof ik.
quote:Hm... is dat zo? Ik ken mensen die t ook deden/doen, maar dat zijn jongens én meisjes... volgens mij klopt ur niets van. Maar t kan ook toeval zijn.. ofzo... naja laat maar.
Op zaterdag 22 juni 2002 14:49 schreef Black-Eyed het volgende:[..]
Ik ben dus een van die zeldzame mannen die het wel (soms) heeft gedaan.
quote:Hmmm, heb zelf ook in de situatie gezeten dat een vriendin van mij in zich zelf sneed (toen was mijn periode al lang over
Op zaterdag 22 juni 2002 20:33 schreef ramstamper het volgende:
Ik heb wel wat vrienden die het weten en met wie ik erover kan praten, maar voor mn gevoel helpt het allemaal niets en praat ik die anderen ook alleen maar n ellendig gevoel aan... ze weten niet wat ze moeten zeggen ( begrijp ik wel ) en ik laat ze alleen denken over dingen waar ez toch geen oplossing voor kunnen vinden.
Dus sjah, het helpt gewoon niets.
). Ze zei toen tegen me dat haar thuissituatie heel erg klote was (dacht ook aan zelfmoord enzo). We hebben er heel wat gesprekken over gehad (en inderdaad het is een heel moeilijk onderwerp en tis ook niet zo dat je direct iemand naar een psycholoog stuurt). Op een gegeven moment heb ik gewoon gezegd dat ze er mee moest stoppen omdat er nog te veel leuke dingen waren en dat ze ons (haar vriend(inn)en) er enorm veel pijn mee deed.
Want jij zit niet goed in je vel maar je vriend(inn)en om je heen vinden het ook niet leuk dat je jezelf verminkt (als ik zo ff mag noemen).
Ze is er gelukkig toen mee gestopt en we hebben er nog veel over gepraat. Zo is toen het taboe over dit onderwerp wat weggenomen. Wij (als vriendenclub) kunnen nu 'gewoon' over dit soort dingen praten (soms zelf grappen maken).
Ik adviseer eigenlijk alleen dat je moet blijven praten over dit onderwerp. Als het echt goede vrienden zijn zullen ze je heus niet laten vallen. Maar ook jij moet er voor open staan om het op te geven. Dan zijn beide partijen tevreden/gelukkig.
quote:Vraag gewoon ff bij de dichtstbijzijnde muziekwinkel, daar kunnen ze je vast wel verder helpen
Over die gitaar... klinkt vet
quote:Een beetje een twijfelachtig antwoord van je.
Maar áls het zou gebeuren... zou ik het niet erg vinden ofzo, geloof ik.
Kaart 't eens bij je ouders aan over die gitaar, zeg dat ze er absoluut geen last van krijgen. Hier moet dan wel tegenover staan dat jij niet meer in jezelf snijdt (en dus ook niet stiekum). Want gitaar spelen is a way of life! Er is niks beters om heerlijk mee te spelen met stevige nummers, trust me
* misschien laatste tip: laat je ouders dit topic lezen...
quote:Bedankt voor je reactie...... k laat ze dit niet lezen. Ik schaam me ervoor, ofzo. Ik weet gewoon niet eens wat ik voel. Ik zal proberen niet meer stiekem te snijden,heb vandaag toevallig een paar mesjes weggegooid en mezelf voorgesteld echt naar mn ouders te gaan als ik de drang had. geen idee of het echt werkt, maar k moet toch ergens beginnen met proberen..... zo zie ik ut maar
Op zaterdag 22 juni 2002 21:59 schreef mystical het volgende:[..]
Hmmm, heb zelf ook in de situatie gezeten dat een vriendin van mij in zich zelf sneed (toen was mijn periode al lang over
Ze zei toen tegen me dat haar thuissituatie heel erg klote was (dacht ook aan zelfmoord enzo). We hebben er heel wat gesprekken over gehad (en inderdaad het is een heel moeilijk onderwerp en tis ook niet zo dat je direct iemand naar een psycholoog stuurt). Op een gegeven moment heb ik gewoon gezegd dat ze er mee moest stoppen omdat er nog te veel leuke dingen waren en dat ze ons (haar vriend(inn)en) er enorm veel pijn mee deed.
Want jij zit niet goed in je vel maar je vriend(inn)en om je heen vinden het ook niet leuk dat je jezelf verminkt (als ik zo ff mag noemen).
Ze is er gelukkig toen mee gestopt en we hebben er nog veel over gepraat. Zo is toen het taboe over dit onderwerp wat weggenomen. Wij (als vriendenclub) kunnen nu 'gewoon' over dit soort dingen praten (soms zelf grappen maken).Ik adviseer eigenlijk alleen dat je moet blijven praten over dit onderwerp. Als het echt goede vrienden zijn zullen ze je heus niet laten vallen. Maar ook jij moet er voor open staan om het op te geven. Dan zijn beide partijen tevreden/gelukkig.
[..]Vraag gewoon ff bij de dichtstbijzijnde muziekwinkel, daar kunnen ze je vast wel verder helpen
[..]Een beetje een twijfelachtig antwoord van je.
Kaart 't eens bij je ouders aan over die gitaar, zeg dat ze er absoluut geen last van krijgen. Hier moet dan wel tegenover staan dat jij niet meer in jezelf snijdt (en dus ook niet stiekum). Want gitaar spelen is a way of life! Er is niks beters om heerlijk mee te spelen met stevige nummers, trust me* misschien laatste tip: laat je ouders dit topic lezen...
Bovendien.... ooit komt die gitaar er
quote:Oké dan!! En nu volhouden
Op zaterdag 22 juni 2002 22:26 schreef ramstamper het volgende:[..]
Bedankt voor je reactie...... k laat ze dit niet lezen. Ik schaam me ervoor, ofzo. Ik weet gewoon niet eens wat ik voel. Ik zal proberen niet meer stiekem te snijden,heb vandaag toevallig een paar mesjes weggegooid en mezelf voorgesteld echt naar mn ouders te gaan als ik de drang had. geen idee of het echt werkt, maar k moet toch ergens beginnen met proberen..... zo zie ik ut maar
Bovendien.... ooit komt die gitaar er
Heb zelf een geschiedenis van automutilatie en destructief gedrag tot het extreme
praat er niet graag over.
Wil mensen wel heel veel sterkte toewensen
quote:Dat is wat Halinalle zei, maargoed, ik geloof ook dat er meer meisjes zijn die aan auto-mutilatie doen dan jongens...
Op zaterdag 22 juni 2002 20:33 schreef ramstamper het volgende:[..]
Hm... is dat zo? Ik ken mensen die t ook deden/doen, maar dat zijn jongens én meisjes... volgens mij klopt ur niets van. Maar t kan ook toeval zijn.. ofzo... naja laat maar.
quote:* Sundae heeft veel bewondering voor je!
Op zaterdag 22 juni 2002 22:26 schreef ramstamper het volgende:[..]
Bedankt voor je reactie...... k laat ze dit niet lezen. Ik schaam me ervoor, ofzo. Ik weet gewoon niet eens wat ik voel. Ik zal proberen niet meer stiekem te snijden,heb vandaag toevallig een paar mesjes weggegooid en mezelf voorgesteld echt naar mn ouders te gaan als ik de drang had. geen idee of het echt werkt, maar k moet toch ergens beginnen met proberen..... zo zie ik ut maar
Bovendien.... ooit komt die gitaar er
Heel goed dat je er nu zo over denkt en mee omgaat, ik hoop dat het je lukt om het vol te houden
Please keep us posted
Ps kun je misschien niet iets afspreken met je ouders over een gitaar, als je die echt graag wilt hebben? Bijv dat je zolang niet snijdt, en er dan eentje krijgt, of elke dag dat je niet snijdt een bedrag 'krijgt' en dan spaart voor dat ding..
(Zoiets heeft mij wel een groot deel geholpen)
wim
Maar nu ben ik weer begonnen (al een hele tijd) en mn ouders mogen het absoluut niet weten!!! 
Verder is dit een heel herkenbaar topic! durft iemand van jullie met korte mouwen? ik helemaal niet, ook al zijn op mijn onnderarmen alleen nog maar littekens te zien.Ik heb het nu8 verplaatst naar bovenarmen ivm ouders!
GMN
Automutilatie is trouwens nog niet echt heel goed begrepen. Opvallend is dat het slechts zelden bij mannen voorkomt.
[/quote
1 verklaring voor dit verschijnsel (gelezen):
mannen richten hun agressie eerder op externen/buitenwereld.
vrouwen richten het het meer op zichzelf.
ik zag dit topic en ik móést reageren, ik zoek ook al heel lang naar mensen die zichzelf ook verwonden, maar kon nooit wat vinden
ik zou graag met andere mensen willen mailen/msn'en
groetjes,
Naenia
quote:Heb ik ook begrepen. Maar ik heb toch wel een aantal mannen ontmoet die het ook deden.
Op maandag 24 februari 2003 20:18 schreef Snappie het volgende:1 verklaring voor dit verschijnsel (gelezen):
mannen richten hun agressie eerder op externen/buitenwereld.
vrouwen richten het het meer op zichzelf.
quote:Zelfverwonding, auto-mutilatie hoe je het ook wil noemen. Ik doe het ook, ik ben er niet trots op of iets dergelijks. Maar ik post hier om mijn ervaringen te delen met andere. En ik hoop dat iemand er wat aan heeft.
Op maandag 24 februari 2003 22:07 schreef naenia het volgende:
hallo,ik zag dit topic en ik móést reageren, ik zoek ook al heel lang naar mensen die zichzelf ook verwonden, maar kon nooit wat vinden
ik zou graag met andere mensen willen mailen/msn'en
groetjes,
Naenia
Ik ben nu 21, ik ben begonnen op mijn 14e zoiets.... en waarom, dat week niet....eigenlijk weet ik het wel, maar ik weet niet zeker of dat de link is waarom ik het doe
ik zal er een klein beetje over uitleggen, alhoewel ik er niet te veel over uit wil wijden, omdat het dan niet meer over dit topic gaat.
Vanaf het punt dat mijn moeder, bij mijn vader weg is gegaan (en ik in eerste instantie bij mijn vader bleef) kon mijn vader waarschijnlijk zijn frustraties niet meer kwijt (op waarschijnlijk daarvoor mijn moeder) en werd ik het mikpunt van zijn woede uitbarstingen. ik heb altijd het diepste respect gehad voor mijn vader...en als hij me een tik gaf (al dan niet corrigeren) dan respecteerde ik dat, was eigenlijk normaal. Toen mijn moeder weg ging was het mijn schuld, als er iets om viel, was het mijn schuld, en dus een reden om mij...om het maar even grof te zeggen...finaal de grond in te stampen.
Maar genoeg daarover, laten we gewoon zeggen dat ik daar een behoorlijk (lees achterlijk) hoge pijngrens aan over heb gehouden.
Waarom snij ik mezelf....ik denk dat het iets is van verwerken, ik ben niet tevreden met mezelf, zal ik waarschijnlijk ook nooit worden. Als ik nu kijk ben ik alles waar mijn vader (voor wie ik heel veel respect had, en op de een of andere manier nog steeds heb) een hekel aan had.
Mijn vader had een broetje dood aan homo's......ik ben homo
mijn vader haatte gezette (dikke) mensen....en ik ben nou niet bepaald de kleinste.
nu weet ik wat veel gaan zeggen...daar moet je je niks van aan trekken, maar dat is moeilijk, alhoewel ik na een jaar of 9 (ik was 12 toen ik bij mijn vader weggehaald ben) er al redelijk mee om heb leren gaan, blijft het een lasitge zaak.
Zelfverwonding is voor mij niet zozeer het bloed. Alhoewel ik wel in het zwart rondloop, en roleplaying games speel heb ik nog een redelijk relaistisch kijk op de wereld
het gaat mij om de pijn...
even een medisch weetje.....als je lichaam blootgesteld word aan een grote hoeveel heid pijn maakt je lichaam endorfine aan om die pijn tegen te gaan.
endorfine heeft hetzelfde effect op het lichaam als weed, maar in zeeer sterk verminderde vorm. Van pijn word je dus een beetje high
Als ik me minder voel, een slechte dag heb of als er dingen zijn die gewoon...kut gaan...danword ik meestal kwaad, wode duitbarstingen van opgekropte woede...van opgekropte agressie....ik sla dan een hoop dingen aan gort...waaronder mezelf....(muur = hard)
Als ik me daarna schuldig en depressief voel dan snij ik...of brand ik...of verwond ik op wat voor manier dan ook. en het word steeds professioneler en gestructureerder tot op het punt dat het bijna normaal lijk. Vroeger sneakte ik een aardappel mesje mee naar boven, tegenwoordig heb ik een complete chirurgisch scalpelset weten te bemachtigen.
Ik heb het tot nu toe (wonder boven wonder) nog verborgen weten te houden voor mijn ouders. ik snij ook bewust op plaatsen die normaal bedekt zijn met kleding (zwemmen met mijn ouders is er alleen niet meer bij )
Alhoewel ik het de laatste paar maanden eingelijk niet meer gedaan heb, en ik me daar redelijk goed bij voel, blijven de littekens, de herineringen, en ik mis het goede gevoel. het is een soort afkicken denk ik...maar dan niet lichamelijk maar geestelijk
Mijn advies naar eenieder die dit doet, die met al dan niet dezelfde problemen zit is dat je het niet moet opkroppen, dan gaat het geheid fout. Ben eerlijk tegen jezelf....nog niet eens zo zeer meteen naar andere of naar de wereld...maar als je op een objectieve manier naar jezelf kan kijken en kan analyseren wat het probleem is...wees niet bang voor je eigen problemen....wie je ook bent of wat je ook doet...
...er is altijd licht aan het eind van de tunnel
keep your head up high
Tr3Mm0r
-=/Mark\=-
quote:Ik heb zelf werkelijk alle stanley-mesjes op een gegeven moment weg gedaan.
Op dinsdag 25 februari 2003 15:08 schreef Tr3Mm0r het volgende:tegenwoordig heb ik een complete chirurgisch scalpelset weten te bemachtigen.
Ik ben zelf nogal creatief, dus heb ze nodig voor knutselen, maar heb er een half jaar geen in huis gehad.
Was veel te makkelijk in bereik.
quote:
...en ik mis het goede gevoel. het is een soort afkicken denk ik...maar dan niet lichamelijk maar geestelijkBen eerlijk tegen jezelf....nog niet eens zo zeer meteen naar andere of naar de wereld...maar als je op een objectieve manier naar jezelf kan kijken en kan analyseren wat het probleem is...wees niet bang voor je eigen problemen....wie je ook bent of wat je ook doet...
Goed stukje tekst!
Wees open naar anderen, loop er niet alleen mee, want dan is het nog 10x makkelijker om te doen en je komt er amper meer vanaf.
Ik ben nu 6 maanden verder en voel me erg goed.
Ik ben nu zo ver, dat ik absoluut niet meer er aan wil beginnen.
Ik heb er ook iets op gevonden, om m'n 'heil' in te vinden en dat is een super motivatie voor me.
Vrienden vertrouwen me erin en halen niet elk mesje in m'n huis (meer) weg.
Sterkte voor de rest hier
quote:thanks, van jou ook
Op dinsdag 25 februari 2003 15:35 schreef The-What het volgende:Goed stukje tekst!
quote:raar he dat je je eerst zo goed voelde in het wel doen....en dat het niet doen nu toch ook goed voelt...
Wees open naar anderen, loop er niet alleen mee, want dan is het nog 10x makkelijker om te doen en je komt er amper meer vanaf.Ik ben nu 6 maanden verder en voel me erg goed.
Ik ben nu zo ver, dat ik absoluut niet meer er aan wil beginnen.
Ik heb er ook iets op gevonden, om m'n 'heil' in te vinden en dat is een super motivatie voor me.Vrienden vertrouwen me erin en halen niet elk mesje in m'n huis (meer) weg.
Sterkte voor de rest hier
veel sterkte en bedankt voor de reactie