Wat veranderde er in die week dan?
quote:Het snijden geeft duidelijk een bepaald gevoel dat na ongeveer een week weer over is, daarom blijft men in herhaling vallen...er bestaan drugsverslaafden en adrenalineverslaafden.....adrenaline is een lichaameigen drug tegen lichamelijke en geestelijke pijnen...nu jij, dan ik...Zwaar klote allemaal dus!!
Op vrijdag 31 januari 2003 00:59 schreef Undertaker2 het volgende:
Dikkiedik, je vertelde in een stukje hierboven dat je je weer helemaal bij en vrlolijk voelde, maar dat je een dikke week later opeens weer wist waarom je niet wilde leven...?Wat veranderde er in die week dan?
quote:Die week na het snijden voelde ik me als herboren, ik was vrolijk, zag opeens alle negatieve dingen positief in. Het was net of ik een nieuw mens was met een geheel nieuw leven een leven zonder problemen
Op vrijdag 31 januari 2003 00:59 schreef Undertaker2 het volgende:
Dikkiedik, je vertelde in een stukje hierboven dat je je weer helemaal bij en vrlolijk voelde, maar dat je een dikke week later opeens weer wist waarom je niet wilde leven...?Wat veranderde er in die week dan?
Voor het snijden in jezelf heb ik ook niet echt een verklaring, jah het gaf bij mij een fijn gevoel..maar denk ook dat het met een machtsgevoel te maken heeft. Na die week ging het weer steeds slechter, langzamerhand wist ik weer waarom ik niet meer wilde leven..
Ik denk ook dat het snijden een soort van afreageren is of je geestelijke pijn omzetten in lichamelijke pijn. Waardoor als je jezelf niet meer snijd die pijn terug komt.
En net zoals Gekke_mus zegt: je blijft in herhaling vallen. Dit is/was voor mij de enige manier waardoor ik alles zeg maar van me af kon zetten of dat ik me even fijn voelde.
Bij mij ben ik via dagtherapie gestopt daarin kwam ik erachter waarom ik het deed en wat ik daar in plaats van kan doen en de gevolgen.
Sorry als dit al eens eerder is geplaatst maar is het mogelijk om jezelf zodanig veel te krassen dat je je eigen zenuwen doorsnijd en bijgevolg minder gevoelig word voor het krassen? Ik heb dit gehoord van iemand die krast en ik wil mijn vriendin dit laten geloven omdat ze een heftige krasser is maar ik vind er nergens info over op het net. Was dit toch een leugen of is het gewoon een onbekend fenomeen??
plz help me 
In 1 geval was het borderline , de andere 2 door sexueel misbruik.
Doordat ze op het moment van misbruik geen macht meer hadden
over hun eigen lichaam en over het gebeuren met niemand konden praten , sneden ze zich zelf in de armen/ polsen.
Bij 1 meisje was het zo erg dat ze geregeld naar het ziekenhuis moest om hechtingen te laten zetten , die nadat er weer iets gebeurde waardoor ze de macht kwijt raakte over zichzelf net zo hard weer op
die net gehechte plek begon te snijden.
Zij zat in therapie , dagelijks , is zelfs een tijd opgenomen na een zelfmoord poging met pillen.
De laatste , had veel onmacht gekend in de gezins situatie , vertrouwen in de ouders was er niet en deze kleineerden haar alleen maar.
Ze werd erg strak gehouden , volgens haar ouders was ze niets en zou ze ook nooit iets worden , ze was ook nog lelijk en dik volgens hen.
In werkelijkheid is het een mooie meid om te zien.
Zij begon op een gegeven moment zelfs in de klas te krassen op haar armen.
Maar niemand die des tijds wat ondernomen heeft , de school niet maar ook bij haar thuis wisten ze niet dat ze het zelf deed.
Daarnaast gebeurden er ook bij haar dingen met haar lichaam waar zij geen grip op had waardoor ook bij haar het krassen erger werd.
Ondertussen gaat het met de beiden die geen borderline hadden goed , voorzover ik weet krassen/ snijden ze niet meer.
Het meisje met de borderline weet ik niet , die zie ik nooit meer.
Ik schrok van dit topic, sinds wanneer zo open over automutilatie, nog nooit eerder meegemaakt. Ik automutileer zelf...... helaas nog steeds. In het begin van deze topic zag ik mensen die zich afvroegen of het geen mode was.... Het eerste jaar dat ik automutileerde wist ik niet eens dat het vbestond (en niemand dat ik het deed) het is dus geen modeverschijnsel!!!!!
gmn
quote:Toch apart dat we een soort aangeboren instinct hebben dat we het als een soort van bescherming zien om jezelf te beschadigen. Het is juist goed dat er steeds meer over gepraat wordt, want het is minder zeldzaam dan je zou denken.
Op woensdag 19 februari 2003 20:10 schreef gmn het volgende:
Ik ben nog maar net lid...
Ik schrok van dit topic, sinds wanneer zo open over automutilatie, nog nooit eerder meegemaakt. Ik automutileer zelf...... helaas nog steeds. In het begin van deze topic zag ik mensen die zich afvroegen of het geen mode was.... Het eerste jaar dat ik automutileerde wist ik niet eens dat het vbestond (en niemand dat ik het deed) het is dus geen modeverschijnsel!!!!!gmn
Ik vond het erg prettig om te weten dat ik niet de enige was met dezelfde afwijking. Jij zal dit ook zo ervaren hebben denk ik.
quote:
Op donderdag 20 februari 2003 01:13 schreef Graaljager het volgende:
Komt van de tv reclame he.
KRASSE KRASSE KRASSE
Waarom reageer je nu in dit topic alweer zo ontzettend badinerend en lullig?
BTW ik vind het vreemd dat je nite op mijn post in je eigemn topic hebt gereageerd? Je was toch benieuwd naar ervaringen? Nou, dan vertel ik ze je en je neemt niet de moeite om erop te reageren...
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:O..k... dus als iemand zichzelf verwondt beschermt hij zichzelf? Daar snap ik dus niets van, en zoals al eerder gezegd valt het ook mij op dat het voornamelijk alternatieven zijn rond de 16 jaar.
Op woensdag 19 februari 2003 20:18 schreef Navelpluisje het volgende:[..]
Toch apart dat we een soort aangeboren instinct hebben dat we het als een soort van bescherming zien om jezelf te beschadigen. Het is juist goed dat er steeds meer over gepraat wordt, want het is minder zeldzaam dan je zou denken.
Ik vond het erg prettig om te weten dat ik niet de enige was met dezelfde afwijking. Jij zal dit ook zo ervaren hebben denk ik.
al vanaf mijn 13e
ben nu 16
gelukkig gaat het nu beter met me en doe ik het niet zo vaak meer..
meestal omdat ik boos op mezelf ben
Naenia
quote:16 jarigen hebben het meestal moeilijk met zichzelf. Depressies tijdens de puberjaren zijn ook zeer gebruikelijk.
Op donderdag 20 februari 2003 17:10 schreef NiteSpeed het volgende:[..]
O..k... dus als iemand zichzelf verwondt beschermt hij zichzelf? Daar snap ik dus niets van, en zoals al eerder gezegd valt het ook mij op dat het voornamelijk alternatieven zijn rond de 16 jaar.
Auto-mutiliatie is in zoverre een soort bescherming, dat het ergere problemen voorkomt door een uitlaatklep voor je gevoelens te creëren. Je kan je gevoelens kwijt, je merkt dat je leeft. Oppotten van emoties veroorzaakt alleen maar meer pijn.
Bovendien, worden er stoffen in je hersenen vrijgemaakt, bij automutilatie, die ook als een soort drug werken.
weet wel dat van de mensen die ik ken die het doen de beide ouders werken, ze krijgen weinig aandacht thuis, zijn vaak alleen en hebben last van een enorm winterdipje
maar het waarom.. pffff snap ik ook niet
quote:Je bent op zeer jonge leeftijd begonnen zeg. Weten je ouders dat je het doet? Wat doe je precies?
Op maandag 24 februari 2003 22:19 schreef naenia het volgende:
ik doe het ook..
al vanaf mijn 13eben nu 16
gelukkig gaat het nu beter met me en doe ik het niet zo vaak meer..
meestal omdat ik boos op mezelf ben
Naenia
Je hoeft geen antwoord te geven hoor 
Maar ik ben toch wel benieuwd. Er zijn trouwens een paar sites waar je meer info kunt vinden.
Een paar:
http://www.angelfire.com/rpg/automutilatie/
http://www.pesten.net/scholieren/zelfverwonding.html
http://www.wegwijs.org/doc3.html
nee mijn ouders weten hier helemaal niets van af, tot nu toe heb ik het nog kunnen verbergen..
wat ik doe?
ik snij mezelf met alles wat maar scherp is, op dat moment (als ik boos ben of iets dergelijks) maakt het me allemaal niet uit, als het maar bloed
en die sites heb ik allemaal al gezien..
Deze site heb ik een half jaar geleden opgezet omdat mijn dochter hier al een aantal jaren mee bezig is. Ikzelf heb de zelfbeschadiging altijd afgedaan als aandacht trekkerij. Mede door deze houding zit mijn dochter nu regelmatig in inrichtingen en is het kontakt heel moeilijk.
Pas op dat jullie niet dezelfde fout maken. Het is een groot onderschat probleem.
wim
Hadden jullie ook nadat het krassen gestopt was juist op de momenten dat je niet meer kraste dan ontzettende woedebuien/jankbuien.
Ik merkte namelijk dat dat bij een vervanger was maar eigenlijk ook logisch want eerst richtte ik die woede die ik had op mezelf , en liet het naar de omgeving niet merken , maar daarna was het een totale ommezwaai die ook weer wat bijgesteld heb, door eigenlijk te accepteren dat die woede best mag , en dat maakt het toch minder hevig .
Ik merk nog wel dat ik die gedachten nog weleens heb als het moeilijk is maar ik er nu gewoon niet meer aan toegeef omdat ik ook de gevolgen weet en die wil ik gewoon niet meer , en het is natuurlijk ook een oude gewoonte die gewoon sluimerd , alleen weet ik nu op de momenten dat het gebeurd , wat ik ertegen kan doen en voor heen wist ik dat niet .
Nu bij deze dan.
--------------
Hoe vertel je je ouders, vriend of vriendin dat je jezelf verwond.
Waarom is het zo moeilijk om te vertellen.
Hoe is dat bij jou gegaan.
Dit zijn vragen die ik regelmatig krijg als webmaster
wim
----------
er is al genoemd naar de huisdokter gaan
en de kindertelefoon
quote:Ik merk van mezelf nu ik het al een tijdje niet meer doe dat mijn woede aanvallen wel steeds erger worden. Ik erger me aan dingen wat me normaal nooit zo erg geboeid zouden hebben.
Op dinsdag 25 februari 2003 17:42 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Vraag aan de mensen die gekrast hebben en het niet meer doen ?
Hadden jullie ook nadat het krassen gestopt was juist op de momenten dat je niet meer kraste dan ontzettende woedebuien/jankbuien.
Ik merkte namelijk dat dat bij een vervanger was maar eigenlijk ook logisch want eerst richtte ik die woede die ik had op mezelf , en liet het naar de omgeving niet merken , maar daarna was het een totale ommezwaai die ook weer wat bijgesteld heb, door eigenlijk te accepteren dat die woede best mag , en dat maakt het toch minder hevig .
Ik merk nog wel dat ik die gedachten nog weleens heb als het moeilijk is maar ik er nu gewoon niet meer aan toegeef omdat ik ook de gevolgen weet en die wil ik gewoon niet meer , en het is natuurlijk ook een oude gewoonte die gewoon sluimerd , alleen weet ik nu op de momenten dat het gebeurd , wat ik ertegen kan doen en voor heen wist ik dat niet .
Ik kan dan meestal niet meer rationeel denken en ik word kwaad omdat ik kwaad ben, een soort neerwaartse spiraal waarbij ik als ik op de bodem kom gewoon even een wrak ben. en me daarna wel weer in orde voel.
voor mij was/is het snijden een vorm van omgaan met mijn agressie, en omdat ik liever geen andere pijn wil doen (wat ook vaak gebeurt,ruzie gaan zoeken ofzo) reageer(de) ik het op mezelf af.....
ik probeer nu mijn woede maar een beetje binnen te houden...probeer rationeel ergens over te denken, en te bekijken waarom ik eigenlijk kwaad ben, meestal kom ik er dan achter dat het eingelijk niks voostelt.
quote:Automutilatie is een uitlaatklep. Nu houd je je in. Je rationaliseert (relativeert) je woede en komt erachter dat het niet zo veel voorstelt, feitelijk.
Op woensdag 26 februari 2003 09:18 schreef Tr3Mm0r het volgende:
ik probeer nu mijn woede maar een beetje binnen te houden...probeer rationeel ergens over te denken, en te bekijken waarom ik eigenlijk kwaad ben, meestal kom ik er dan achter dat het eingelijk niks voostelt.
Maar jouw woedegevoelens komen wel ergens vandaan. Ze worden getriggered door iets dat niet zoveel voorstelt in het heden. Als je je inhoudt zonder uit te zoeken wat nu de werkelijke reden, de onderliggende oorzaak van je woede is, gaat zich dat zeker weten op een andere manier wreken...
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Wat ik meestal doe is kijken "waarvan word ik kwaad" daarna kijk is "waarom zou ik hier ingodsnaam kwaad van worden. Meestal zijn het gewone dinge die voor een ander misschien even een lscht humeur of en dipje geven die bij mij een vreslijke impact hebben. Ik noem bijvoorbeeld de eerste keer dat ik gezakt ben voor mijn rijexamen, ik kan je precies aanwijzen welk litteken daarvoor was. of dat ik een slecht punt heb gehaald....of dat soort dingen. Dingen die aangeven dat ik gefaald heb....daardoor komt die haat
Op woensdag 26 februari 2003 12:46 schreef Moonah het volgende:[..]
Automutilatie is een uitlaatklep. Nu houd je je in. Je rationaliseert (relativeert) je woede en komt erachter dat het niet zo veel voorstelt, feitelijk.
Maar jouw woedegevoelens komen wel ergens vandaan. Ze worden getriggered door iets dat niet zoveel voorstelt in het heden. Als je je inhoudt zonder uit te zoeken wat nu de werkelijke reden, de onderliggende oorzaak van je woede is, gaat zich dat zeker weten op een andere manier wreken...
ik had een stukje geschreven in het nu glesoten forum waardoor dat komt
ik ben blij dat ik nu de mogelijk heb om als een 3e persoon naar mezlef te kijken en dat ik dan zoiets heb van......waarom eigenlijk...en de woede die ik opkrop....die komt er zo nu en dan wel uit...op een toch nog redelijk verantwoorde manier. Ik sneed mezelf omdat ik geen andere pijn wou doen...en niemand lastig wou vallen met mijn gezeur over hoe slecht ik me wel niet voel, ik heb geleerd dat praten met virenden heel goed werk...maar ook dingen als een boksbal, of gewoon een wandeling in het park, of dat soort dingen....anything that gets your mind of it...... een heel lang heel intens potje UT2k3 wil ook wel eens helpen
maar het blijft moeilijk...het rare is ook, het snijden voelde goed....het niet doen volet ook goed...hij snijden voelde fout omdat je jezelf wat aandeed (tegen je natuurlijk instinct) en het niet doen volet ook slecht omdatj je je niet op die vertrouwde manier goed voelt (heel wazig stukej tekst)
ik hoop gewoon dat dat wat ik gedaan heb voor anderen hier een voorbeeld kan zijn over hoe je ermee om kunt gaan zonder te ver te gaan...en uit het leven te stappen...want uiteindelijk, als de messen geen voldoening meer brengen, is dat de volgende stap 
