Het verliezen van een of beide ouders heeft natuurlijk een grote invloed op vele gebieden, maar dit topic gaat speciaal over het (aankomend) ouderschap.
Maar het gebrek aan informatie over de zwangerschap van mijn moeder, mijn geboorte en opvoeding zorgt ervoor da tik het heel eng vind om de kinderwens concreet te maken. Ik weet bijvoorbeeld niet eens na hoeveel weken ik geboren ben. Door het lezen in OUD realiseerde ik me hoe weinig ik eigenlijk weet van mijn eigen eerste jaren. En dat maakt mij erg onzeker.
Ik ben ergens ook bang voor het gemis aan vergelijkingsmateriaal: ging ik op dezelfde leeftijd lopen, was ik ook een moeilijke eter? Maar aan de andere kant: maak ik dit soort kleinigheden niet groter dan ze feitelijk zijn?
Ja die heb ik gelukkig. Hele fijne mensen, maar ze wonen helaas een uur vliegen hier vandaan... Wat natuurlijk niet wil zeggen dat je niet even kan bellen, maar als wij straks een kindje hebben is er geen naaste familie die even op bezoek kan komen...quote:
dat zijn toch geen kleinigheden? het zijn de dingen waar je doorgaans met je moeder over praat. het gaat wel over JOU,quote:Op maandag 16 mei 2011 10:29 schreef Roomsnoes het volgende:
Ik heb zelf nog geen kinderen, maar wel een sterke kinderwens. Die ontstond direct nadat mijn moeder is overleden (kort na mijn vader). Ik dacht eerst dat de wens misschien ontstond om de lege gaten op te vullen. Inmiddels heb ik die wens al een jaar of 3, dus is het voor mij wel duidelijk dat het echt een kinderwens is.
Maar het gebrek aan informatie over de zwangerschap van mijn moeder, mijn geboorte en opvoeding zorgt ervoor da tik het heel eng vind om de kinderwens concreet te maken. Ik weet bijvoorbeeld niet eens na hoeveel weken ik geboren ben. Door het lezen in OUD realiseerde ik me hoe weinig ik eigenlijk weet van mijn eigen eerste jaren. En dat maakt mij erg onzeker.
Ik ben ergens ook bang voor het gemis aan vergelijkingsmateriaal: ging ik op dezelfde leeftijd lopen, was ik ook een moeilijke eter? Maar aan de andere kant: maak ik dit soort kleinigheden niet groter dan ze feitelijk zijn?
je zegt zelf dat je zo weinig weet over je eerste jaren. dat lijkt me enorm verdrietig.
Heel erg herkenbaar! Het zijn overigens geen kleinigheden, maar heel belangrijke dingen. Als je zelf ouder wordt (of de wens hebt om kindjes te krijgen) dan is het logisch dat je teruggaat naar je eigen jeugd, als er dan geen mogelijkheden zijn om informatie in te winnen uit die periode, kan dat best heftig zijn!quote:
Ik heb zelf nog geen kinderen, maar wel een sterke kinderwens. Die ontstond direct nadat mijn moeder is overleden (kort na mijn vader). Ik dacht eerst dat de wens misschien ontstond om de lege gaten op te vullen. Inmiddels heb ik die wens al een jaar of 3, dus is het voor mij wel duidelijk dat het echt een kinderwens is.
Maar het gebrek aan informatie over de zwangerschap van mijn moeder, mijn geboorte en opvoeding zorgt ervoor da tik het heel eng vind om de kinderwens concreet te maken. Ik weet bijvoorbeeld niet eens na hoeveel weken ik geboren ben. Door het lezen in OUD realiseerde ik me hoe weinig ik eigenlijk weet van mijn eigen eerste jaren. En dat maakt mij erg onzeker.
Ik ben ergens ook bang voor het gemis aan vergelijkingsmateriaal: ging ik op dezelfde leeftijd lopen, was ik ook een moeilijke eter? Maar aan de andere kant: maak ik dit soort kleinigheden niet groter dan ze feitelijk zijn?
Mijn moeder overleed (veel te vroeg) 7 jaar geleden. Door allerlei zaken is er amper beeldmateriaal over mijn jeugd, geen boeken die zijn bijgehouden over wanneer ik ging lopen, zindelijk werd en zo verder. Later heb ik via mijn oom (broer van mijn moeder) nog wat informatie kunnen inwinnen, maar het houdt niet over.
Het is ook logisch dat je na zo'n groot verlies ineens gaat nadenken over wat je nu echt wilt in je leven, en dus ook de kinderwens ineens heel sterk op komt zetten. Voor mij was het de reden niet meer te wachten, maar ervoor te gaan. (nu is mijn moeder bij een verkeersongeval omgekomen, dus het drukte mij weer even met de neus op de feiten dat het leven elk moment over zou kunnen zijn. Dus bepaalde zaken niet meer uit te stellen).
Ik vind het soms nu wel lastig, want ik zie heel veel van mijn man in mijn dochter terug, van hem zijn er heel veel boeken en loads aan info, en mijn schoonouders leven beide nog. Dus daar kunnen we heel veel aan vragen. Die info heb ik van mezelf niet, dus ik kan het niet bij mezelf vandaan halen. Dat is lastig, maar niet on-overkombaar! (is dat een nederlands woord? Je snapt me wel, denk ik) het leidt er hier wel toe dat ik veel bijhoud voor mijn dochter. Zodat als er ooit iets met mij en/of mijn man gebeurd, ze een hoop vragen kan beantwoorden d.m.v. wat ik bijgehouden heb (ook aan foto's)...
Heb je verder geen familie, die jouw jeugd heeft meegemaakt? Al zijn het maar kleine dingen, ieder beetje aan info is fijn om te hebben!
6 jaar nadat mijn moeder is overleden werd ik mama. En ondanks dat ik de dood van mijn moeder inmiddels een plek heb gegeven, kwam dat na de bevalling en in de kraamtijd wel even heftig terug. Daar was ik op voorbereid! Dat wel. Maar dat is ook normaal. Als je zelf mama wordt en je eigen moeder maakt dat niet mee.
Ook hier mijn mama onverwachts en veel te vroeg verloren (hersenbloeding) dus niets geen afscheid, niks. 6 jaar later mama geworden van de eerste en ook hier had haar overlijden een plek, maar het gemis tijdens en na zwangerschap/bevalling/kraamtijd was toch intens.
Ook ik hou alles nauwkeurig bij met tekstjes en foto's voor elk van mijn kinderen.
En veel gedachten natuurlijk: hoe zou ze mijn kinderen vinden, hoe zou zij reageren in die of die situatie, wat zou zij zeggen/doen, ...
Heel verdrietig...
Dit dus! Elke dag beschrijf ik Lisa's dag in een boekje. Grote mijlpalen worden apart genoteerd. Voor nu, voor later, voor wanneer zij (of ik) het nodig heeft.quote:
Je snapt me wel, denk ik) het leidt er hier wel toe dat ik veel bijhoud voor mijn dochter. Zodat als er ooit iets met mij en/of mijn man gebeurd, ze een hoop vragen kan beantwoorden d.m.v. wat ik bijgehouden heb (ook aan foto's)...
Ik heb overigens 7 jaar geen schoonmoeder meer en m'n moeder overleed toen Lisa 7 weken oud was.
Gelukkig heb ik nog steeds een moeder.
Ik ben het huis uitgegaan toen ik 17 was en heb een tijd geen contact gehad met mijn vader. Gelukkig heb ik een heel goede band met mijn 14 jaar oudere broer die me altijd van alles kan vertellen over vroeger. Hij weet dan misschien niet wanneer ik mijn eerste stapjes zette, maar wel wat voor kind ik was. Hij is dan ook degene die mij terug ziet in mijn kinderen en met wie ik over mijn jeugd kan praten. Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is als je niemand hebt die jou je hele leven kent en alle fasen heeft meegemaakt. Je mist je wortels en dat is zeker geen kleinigheid
Aangezien wij zelf (nog) geen kinderen hebben merk ik wel dat ik als een hele goede oom door de kids van mijn zus wordt gezien.quote:
Het verliezen van een of beide ouders heeft natuurlijk een grote invloed op vele gebieden, maar dit topic gaat speciaal over het (aankomend) ouderschap.
Dus dat zegt ook wat. 
Wat Jurk ook zegt, je wortels zijn weg, en dat is erg heftig. Het overlijden voelde voor mij ook alsof mij onderbenen weggeslagen waren. Ik merkte toen pas hoeveel elementen van mijn persoonlijkheid, keuzes, hobby's en smaak is gebaseerd op mijn jeugdjaren, en daarmee dus op keuzes van mijn ouders. En als je dan zelf binnen een bepaalde tijd voor diezelfde keuzes komt te staan, is het heel moeilijk om de roots van je persoonlijkheid te missen, merkte ik.
Ik heb een erg fijne jeugd gehad, en gevoelsmatig zou ik mijn kinderen een soortgelijke jeugd en opvoeding willen geven. Maar wat houdt die eigenlijk in? De visies van mijn ouders kom ik niet te weten, en de dichtsbijzijnde familie is een oom en een tante. Die waren er wel, maar hebben zelf hele andere keuzes gemaakt. Die kan ik tzt vast een paar dingen vragen, maar wat mijn eerste woordje was, zullen zij waarschijnlijk niet weten.
Waar ik heel bang voor ben is dat het gemis de boventoon zal voeren. Het eerste wat ik dacht toen mijn ouders ziek bleken was: maar dan hebben mijn kinderen geen opa en oma! Dat lijkt me voor mijn kinderen zo'n gemis, want het hadden een perfecte opa en oma geweest. Als ik dan hier op oud van die generatiefoto's voorbij zie komen, is dat behoorlijk confronterend. Zo'n foto zou bij mij uit mij en mijn kind bestaan... Mijn ouders hebben altijd verteld hoe gewedig ze het vonden om kinderen te krijgen, en ik weet hoe fantastisch ze het zouden hebben gevonden om grootouders te worden.
Ik weet ergens ook best wel dat kinderen mij enorm veel geluk zullen gaan brengen, en dat het gemis van mijn ouders dat geluk heus niet in de weg zal staan, maar zo aan de startstreep van mijn eigen gezin en toekomst, ben ik daar stiekem toch best heel bang voor...
Ik heb mijzelf dan ook voorgenomen om vooral veel op te schijven over mijn kinderen later, dat mocht ik de kans zelf niet krijgen ze het te vertellen, dan ze in elk geval toch een hoop over zichzelf te weten kunnen komen.