R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hierbij wil ik mijn verhaal doen zodat ook andere personen hier mogelijk aspecten kunnen herkennen in hun leven.
Ik ben een 23 jarige man en voelde me al zeer lang slecht in mijn vel door volgende redenen:
- te weinig assertief
- mezelf niet kunnen beschouwen als mijn eigen vriend
- weinig/geen vrienden te hebben wegens pesterijen
- mezelf niet sociaal/creatief kunnen ontplooien
- de ruzies die ik heb met mijn moeder.
- Ik behoor tot een culturele minderheid en had daardoor identiteitsproblemen
Ik begon te beseffen dat het zo niet meer verder kon en ben naar de schoolpsycholoog gegaan die me doorverwezen heeft naar een psycholoog die gespecialiseerd was m.b.t. autisme.
Hierin vertelde ze me dat ik secundair autisme heb. Dit wilt zeggen dat ik werd opgevoed door een ouder die aspecten van autisme heeft en me zo heeft opgevoed waardoor ik vanzelfsprekend ook trekjes van autisme overkreeg.
Ik dacht direct aan mijn moeder. Heel mijn leven heeft ze weinig gepraat met me en heeft weinig interesses in wat ik doe + geeft zelden sporadisch een kus of knuffel.
Mijn moeder heeft één domein dat echt heilig voor haar is: huishouden (ze is huisvrouw).
Ze heeft smetvrees. Dit is een autistische trek omdat je zo controle wilt krijgen over een situatie en waardoor je je wilt beschermen tegen een situatie die je niet meer kan sturen, nl. sociale zelfontplooiing.
Met mijn vader kan ik gelukkig wel praten over mijn problemen. Hij is wel sociaal maar zit liever (bij wijze van spreke) alle dagen op de bank dan om een keer weg te gaan. Hij wilt liever ook niet dat ik buitenshuis ga omdat hij te overbeschermend is.
Ik werd in het lagere + secundair onderwijs gepest. Dit kwam doordat ik geen prater was en een gemakkelijk slachtoffer was omdat ik me niet durfde verweren.
Ik vind het oneerlijk wat er met me is gebeurd, maar ben niet fatalistisch ingesteld. Ik ben van mening dat er bij zelfontplooiing, zelfkritiek nodig is om jezelf beter te leren kennen.
Tot nu toe heb ik weinig geluk gekend, maar dat betekend niet dat ik dat niet meer kan krijgen.
Voordat ik hoorde dat ik secundair autisme had, was ik lid van een studentenclub, goede contacten met klasgenoten en leuke kamerbewoners. Ik kan makkelijk netwerken, maar wat moeilijk voor me is, is om intensieve vriendschapsbanden aan te leggen. Maar ik ben wel positief dat ik wel de instelling heb dat ik aan mezelf wil en kan werken.
Ik ben niet boos t.o.v. mijn moeder, maar vind het enorm spijtig dat ik onvoldoende essentiële liefde heb gekregen waardoor ik ook onvoldoende van mezelf heb kunnen houden.
Ik hou nog steeds van mijn moeder omdat ik weet dat ze er ook niet voor gekozen heeft. Nu ik weet dat ik secundair autisme heb besef ik dat ik ook meer kansen heb in het leven dan haar. Ik heb de macht om te denken wat ik denk.
Ik wil niet zeggen dat het gemakkelijk is, heb vaak zware dagen/periodes dat ik er niet rationeel mee kan omgaan.
Nu ik mijn verhaal gedaan heb, zou ik graag weten of er nog andere personen zijn die mogelijk ook secundair autisme hebben en die hier hun mening over willen geven.
P.S.: autisme kan erfelijk zijn, maar bij sommige gevallen ook niet.
Ik ben een 23 jarige man en voelde me al zeer lang slecht in mijn vel door volgende redenen:
- te weinig assertief
- mezelf niet kunnen beschouwen als mijn eigen vriend
- weinig/geen vrienden te hebben wegens pesterijen
- mezelf niet sociaal/creatief kunnen ontplooien
- de ruzies die ik heb met mijn moeder.
- Ik behoor tot een culturele minderheid en had daardoor identiteitsproblemen
Ik begon te beseffen dat het zo niet meer verder kon en ben naar de schoolpsycholoog gegaan die me doorverwezen heeft naar een psycholoog die gespecialiseerd was m.b.t. autisme.
Hierin vertelde ze me dat ik secundair autisme heb. Dit wilt zeggen dat ik werd opgevoed door een ouder die aspecten van autisme heeft en me zo heeft opgevoed waardoor ik vanzelfsprekend ook trekjes van autisme overkreeg.
Ik dacht direct aan mijn moeder. Heel mijn leven heeft ze weinig gepraat met me en heeft weinig interesses in wat ik doe + geeft zelden sporadisch een kus of knuffel.
Mijn moeder heeft één domein dat echt heilig voor haar is: huishouden (ze is huisvrouw).
Ze heeft smetvrees. Dit is een autistische trek omdat je zo controle wilt krijgen over een situatie en waardoor je je wilt beschermen tegen een situatie die je niet meer kan sturen, nl. sociale zelfontplooiing.
Met mijn vader kan ik gelukkig wel praten over mijn problemen. Hij is wel sociaal maar zit liever (bij wijze van spreke) alle dagen op de bank dan om een keer weg te gaan. Hij wilt liever ook niet dat ik buitenshuis ga omdat hij te overbeschermend is.
Ik werd in het lagere + secundair onderwijs gepest. Dit kwam doordat ik geen prater was en een gemakkelijk slachtoffer was omdat ik me niet durfde verweren.
Ik vind het oneerlijk wat er met me is gebeurd, maar ben niet fatalistisch ingesteld. Ik ben van mening dat er bij zelfontplooiing, zelfkritiek nodig is om jezelf beter te leren kennen.
Tot nu toe heb ik weinig geluk gekend, maar dat betekend niet dat ik dat niet meer kan krijgen.
Voordat ik hoorde dat ik secundair autisme had, was ik lid van een studentenclub, goede contacten met klasgenoten en leuke kamerbewoners. Ik kan makkelijk netwerken, maar wat moeilijk voor me is, is om intensieve vriendschapsbanden aan te leggen. Maar ik ben wel positief dat ik wel de instelling heb dat ik aan mezelf wil en kan werken.
Ik ben niet boos t.o.v. mijn moeder, maar vind het enorm spijtig dat ik onvoldoende essentiële liefde heb gekregen waardoor ik ook onvoldoende van mezelf heb kunnen houden.
Ik hou nog steeds van mijn moeder omdat ik weet dat ze er ook niet voor gekozen heeft. Nu ik weet dat ik secundair autisme heb besef ik dat ik ook meer kansen heb in het leven dan haar. Ik heb de macht om te denken wat ik denk.
Ik wil niet zeggen dat het gemakkelijk is, heb vaak zware dagen/periodes dat ik er niet rationeel mee kan omgaan.
Nu ik mijn verhaal gedaan heb, zou ik graag weten of er nog andere personen zijn die mogelijk ook secundair autisme hebben en die hier hun mening over willen geven.
P.S.: autisme kan erfelijk zijn, maar bij sommige gevallen ook niet.
? neen, waarom zou ik autistisch willen zijn? Ik kan mijn leven best veranderen als ik de moed/wilskracht heb.quote:
Zoek dan waar je die moed vandaan krijgt.quote:Op vrijdag 13 mei 2011 19:43 schreef kerseas het volgende:
[..]
? neen, waarom zou ik autistisch willen zijn? Ik kan mijn leven best veranderen als ik de moed/wilskracht heb.
Dat is een goede tip, thanksquote:
[..]
Zoek dan waar je die moed vandaan krijgt.
Soms heb ik wel van die dagen dat ik bruis van de energie en andere dagen wat minder. (iedereen heeft dat wel eens)
Ik snap niet wat je precies wil, maar ik zou professionele hulp zoeken, want 'secundair autisme' bestaat niet.quote:
Bij de psycholoog zou ik gewoon al die dingen aankaarten, zeker gezien je zegt dat je wel de wilskracht hebt om jezelf te veranderen (autisten zien dat niet, en kunnen zichzelf niet veranderen).
In mijn post staat toch dat ik naar de psycholoog ben geweest. De psycholoog heeft zelf gezegd dat ik secundair autisme heb.quote:
[..]
Ik snap niet wat je precies wil, maar ik zou professionele hulp zoeken, want 'secundair autisme' bestaat niet.
Bij de psycholoog zou ik gewoon al die dingen aankaarten, zeker gezien je zegt dat je wel de wilskracht hebt om jezelf te veranderen (autisten zien dat niet, en kunnen zichzelf niet veranderen).
Als je twijfelt aan het bestaan ervan, adviseer ik je het boek "My parent has an Autism Spectrum Disorder: A workbook for children & teens" van Barbara Lester.
Mijn bedoeling van deze post is om meer informatie te krijgen rond personen die autistische ouder(s) hebben en hoe ze ermee omgaan.
Mijn vader is autistisch, en ik ook, en daarom klik ik veel beter met mijn vader dan met mijn moeder.
Maar dat helpt jou niet.
Maar dat helpt jou niet.
Chocoladetaartjes.
Op donderdag 25 juli 2013 18:44 schreef trovey het volgende: Evert, de vrouwelijke versie. :P
Op donderdag 25 juli 2013 18:44 schreef trovey het volgende: Evert, de vrouwelijke versie. :P
Het 'leuke' van o.a. autisme is dat het voor jou wordt bepaald. In geen enkel opzicht een keuze.quote:
Je bent autistisch of je bent het niet.
Het klinkt eerder dat je emotioneel bent verwaarloosd en daar heb je nu op latere leeftijd last van. Hier ben je niet zomaar van de één op de andere dag vanaf. Af en toe praten met een psycholoog helpt ook niet, want dan analyseer je de situatie alleen maar zonder dat er daadwerkelijk iets verandert.
Misschien kan de psycholoog je doorverwijzen naar bijvoorbeeld groepstherapie, zodat je je sociale vaardigheden traint en wat meer vertrouwen in jezelf en anderen krijgt.
De psycholoog die je nu hebt, kan je nog steeds helpen hoe je moet omgaan met je moeder. 'Emotionele verwaarlozing' betekent dat jij gedurende je ontwikkeling te weinig emotionele betrokkenheid hebt ervaren. Het is geen verwijt naar je moeder toe; zij heeft vast haar best gedaan, maar kon door haar eigen beperking jou niet geven wat je nodig had.
Het klinkt eerder dat je emotioneel bent verwaarloosd en daar heb je nu op latere leeftijd last van. Hier ben je niet zomaar van de één op de andere dag vanaf. Af en toe praten met een psycholoog helpt ook niet, want dan analyseer je de situatie alleen maar zonder dat er daadwerkelijk iets verandert.
Misschien kan de psycholoog je doorverwijzen naar bijvoorbeeld groepstherapie, zodat je je sociale vaardigheden traint en wat meer vertrouwen in jezelf en anderen krijgt.
De psycholoog die je nu hebt, kan je nog steeds helpen hoe je moet omgaan met je moeder. 'Emotionele verwaarlozing' betekent dat jij gedurende je ontwikkeling te weinig emotionele betrokkenheid hebt ervaren. Het is geen verwijt naar je moeder toe; zij heeft vast haar best gedaan, maar kon door haar eigen beperking jou niet geven wat je nodig had.
Woon je op jezelf? Zo niet, wat zijn je plannen met betrekking daar toe?
Heb je "Echte" vrienden? Verder andere familieleden waar je eventueel op zou kunnen terug vallen? Of op z'n minst wel een basaal goed en vriendschappelijk goed contact mee hebt?
Belemmert je afkomst je mogelijkheden om over (ik noem 't maar even) losse dingetjes te kunnen praten? (m.a.w., zijn er taboes in huis?).
Groepstherapie klinkt idd als een goeie.
Hier nog een linkje met wat info over emotionele verwaarlozing.
http://mens-en-gezondheid(...)itsontwikkeling.html
Misschien dat je hier in iets herkent?
Heb je "Echte" vrienden? Verder andere familieleden waar je eventueel op zou kunnen terug vallen? Of op z'n minst wel een basaal goed en vriendschappelijk goed contact mee hebt?
Belemmert je afkomst je mogelijkheden om over (ik noem 't maar even) losse dingetjes te kunnen praten? (m.a.w., zijn er taboes in huis?).
Groepstherapie klinkt idd als een goeie.
Hier nog een linkje met wat info over emotionele verwaarlozing.
http://mens-en-gezondheid(...)itsontwikkeling.html
Misschien dat je hier in iets herkent?
Wat ze allemaal niet bedenken aan de diagnoses..
serieus zou ik ook kritisch kijken naar zulk een psycholoog die een specialisme heeft en opeens overal zn specialisme in herkent... dat is een typische psychologische aandoening waar veel psychologen (en sowieso medici, ook medische studenten hebben dit wel vaker als ze net in hun opleiding zitten) aan lijden, maar die nog geen specifieke naam heeft; "Psychologen-Autisme" zou misschien een goed idee zijn.
onmiddelijk ophouden met te doen alsof een eventuele diagnose je gedrag zou bepalen...
of een vreemde gast in wite jas roept dat je mischien wel autisme is, is geen reden om _niet_ actief te zijn in een sociale verengiging en ik zou daar juist gewoon mee doorgaan en vooral jezelf duidelijk voorhouden dat je dat wél kan...
laat je niet op de kop zetten en je wijs laten maken 'dat je dat niet zou kunnen', omdat iemand een 'autisme-labeltje' op je wil plakken....
Sowieso vind ik het bij veel mensen een goed advies om alles eraan te doen juist _uit_ dat 'hulpverleners-circuit' te blijven...
als je gewoon je eigen sociale leven hebt hoef je niet één of andere 'groepstherapie' te gaan doen...
bv een studenten- of sportvereniging is meestal een betere basis voor sociale contacten dan een groepstherapie met mensen die allemaal slecht kunnen communiceren.
serieus zou ik ook kritisch kijken naar zulk een psycholoog die een specialisme heeft en opeens overal zn specialisme in herkent... dat is een typische psychologische aandoening waar veel psychologen (en sowieso medici, ook medische studenten hebben dit wel vaker als ze net in hun opleiding zitten) aan lijden, maar die nog geen specifieke naam heeft; "Psychologen-Autisme" zou misschien een goed idee zijn.
quote:Voordat ik hoorde dat ik secundair autisme had, was ik lid van een studentenclub, goede contacten met klasgenoten en leuke kamerbewoners.
onmiddelijk ophouden met te doen alsof een eventuele diagnose je gedrag zou bepalen...
of een vreemde gast in wite jas roept dat je mischien wel autisme is, is geen reden om _niet_ actief te zijn in een sociale verengiging en ik zou daar juist gewoon mee doorgaan en vooral jezelf duidelijk voorhouden dat je dat wél kan...
laat je niet op de kop zetten en je wijs laten maken 'dat je dat niet zou kunnen', omdat iemand een 'autisme-labeltje' op je wil plakken....
Sowieso vind ik het bij veel mensen een goed advies om alles eraan te doen juist _uit_ dat 'hulpverleners-circuit' te blijven...
als je gewoon je eigen sociale leven hebt hoef je niet één of andere 'groepstherapie' te gaan doen...
bv een studenten- of sportvereniging is meestal een betere basis voor sociale contacten dan een groepstherapie met mensen die allemaal slecht kunnen communiceren.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Een second opinion zou idd geen kwaad kunnen....
Misschien dat ik je verkeerd begrepen heb, maar als je secundair autisme hebt, heb je dan ook iets primair's?
(Tussen de regels door lees ik dat je misschien ook last heb van somberheid/depressie?)
Misschien dat ik je verkeerd begrepen heb, maar als je secundair autisme hebt, heb je dan ook iets primair's?
(Tussen de regels door lees ik dat je misschien ook last heb van somberheid/depressie?)
The definition of insanity is doing the same thing over and over again and expecting different results. Albert Einstein.
|
|
