quote:
Op vrijdag 6 mei 2011 14:21 schreef HappyGirl91 het volgende:Lol, 't is gewoon een fucking troll die zich vast kromlacht achter haar(/zijn?) computertje om alle ophef die er ontstaat..
En nou heb ik er wel genoeg woorden aan vuilgemaakt, zoveel post ik niet eens - ik lurk meestal vooral maar ik erger me hier echt aan, dus dit wou ik even kwijt$
Soms is het gewoon grappig.
Even iets anders en voor de verandering OT:
Gisteren waren we in Zwolle (bevrijdingsfestival), was écht supergezellig en zeker voor herhaling vatbaar.
Op bepaalde momenten zijn we eens gaan zitten met een biertje of een snackje en dat gaf mij de tijd om eens goed om me heen te kijken en groepen te observeren, veilig door mijn zonnebril.
Nou moet ik zeggen dat ik totaal niet verlegen ben om mensen aan te spreken en een gesprek gaande te houden, maar als het om een mooi meisje gaat waarbij ik niet direct een idee heb om haar over aan te spreken ben ik wel heel terughoudend.
Soms heb je een sprankeltje moed, maar als je niet iets te lang wacht is dat alweer weg.
Herkenbaar?
Anyway, ook dat is een vorm van benaderingsangst, sterker nog ik denk dat dat de vorm is die het meeste voorkomt bij voornamelijk mannen.
Recent las ik daar een stukje over hoe dat nou komt, of het waar is of niet, ik vind het een leuke, tevens geloofwaardige observatie van het menselijke gedrag. Misschien kan deelnemer me hierover aanvullen of corrigeren.
quote:
Vroeger in de oertijd (en onze emoties voelen dat nog steeds) kon het afstappen op een vrouw gevaarlijk zijn. Het dominante mannetje kon je wel doodslaan als hij het er niet mee eens was of in ieder geval liep in mislukte versierpoging uit op reputatie verlies binnen de stam. Dat probleem hebben we niet meer, we leven niet meer in een groepje van 50 mensen en het is dus een onzinnige instinctieve angst. Dat instinct zorgt ervoor dat wij mannen dan dingen denken als: “ze heeft een vriend”, “ze is te mooi voor mij”, ‘ik weet niet wat ik moet zeggen” of een anders smoesje verzinnen om ervoor te zorgen dat we maar niet op haar af hoeven te stappen.
Uit een mail van Tijn van Ewijk
Nu zijn termen als 'doodslaan' en 'reputatie verliezen' wel wat overdreven, maar de essentie is duidelijk lijkt mij; je bent bang om afgewezen te worden.
Maar goed, ik zat dus groepjes te observeren en zag dat er in ieder groepje minstens één persoon zat die zich niet direct in een gesprek begaf of zich zelfs verveelde, oftewel; open voor een praatje?
Later vanuit een ooghoek zag ik mijn maat oogcontact hebben met een knap meisje, ze keek hem lachend aan. Of het nou bewust was of niet, het zweet zou je kunnen uitbreken.
Wat deed hij.... hij keek weg!
BAM! Gediskwalificeerd.
Ik vroeg: "Zag je haar naar je lachen?", hij: "Ja!", ik: "Maar je keek weg!", hij: "Ik werd er een beetje verlegen van."
Da's natuurlijk begrijpelijk als je geen sociale god bent, maar wat had je kunnen doen?
Achteraf zijn er duizenden dingen te verzinnen die je op dat moment tegen haar had kunnen zeggen.
Maar waarom niet op dat moment zelf?
Al zou je ter plekke dezelfde dingen verzinnen die je je achteraf had kunnen bedenken, waarom zeg je dan alsnog niets en kijk je weg?
Bang om afgewezen te worden.