quote:Op donderdag 28 april 2011 16:10 schreef MuyTrabajo het volgende:
[..]
Ok, je hebt het gewoon over mensen met leerstoornissen, en niet over mensen die lichamelijk ziek zijn.
Daarover valt te discussiëren of die wel of niet iemands niveau omlaag halen.
Al zou ik in sommige gevallen haast zeggen van niet. Het bedrijfsleven is een beetje ons onderwijs ingeslopen en legt allerlei eisen op die niks met vakkennis te maken hebben. En ja, dan komen mensen die niet kunnen blaten en niet zo flexibel zijn, in de problemen.
Dan is het heel simpel om te roepen dat iemand het niveau niet heeft. Maar zo iemand kan intellectueel best in staat zijn bijvoorbeeld een studie elektrotechniek af te ronden. Heeft hij dan het niveau niet, omdat hij niet kan blaten? Sinds wanneer hoort 'kunnen blaten' bij het vakgebied elektrotechniek?
En dan gaat het er weer over dat je dat later in je werk ook moet kunnen, dus dat dat er inderdaad bij hoort.
Maar dan kom je aan een heel fundamenteel issue. Hoe zien wij ons universitair onderwijs? Moet het opleiden voor een beroep? Of moet het opleiden tot een vakgebied zelf?
Niet zo lang geleden was er nog een duidelijk onderscheid tussen universiteiten en HBO-scholen. Universiteiten moesten mensen vooral academisch vormen, dat veel werkgevers hier vervolgens gebruik van kon maken was een mooie bonus maar geen op zichzelf staand doel.quote:
[..]
Ok, je hebt het gewoon over mensen met leerstoornissen, en niet over mensen die lichamelijk ziek zijn.
Daarover valt te discussiëren of die wel of niet iemands niveau omlaag halen.
Al zou ik in sommige gevallen haast zeggen van niet. Het bedrijfsleven is een beetje ons onderwijs ingeslopen en legt allerlei eisen op die niks met vakkennis te maken hebben. En ja, dan komen mensen die niet kunnen blaten en niet zo flexibel zijn, in de problemen.
Dan is het heel simpel om te roepen dat iemand het niveau niet heeft. Maar zo iemand kan intellectueel best in staat zijn bijvoorbeeld een studie elektrotechniek af te ronden. Heeft hij dan het niveau niet, omdat hij niet kan blaten? Sinds wanneer hoort 'kunnen blaten' bij het vakgebied elektrotechniek?
En dan gaat het er weer over dat je dat later in je werk ook moet kunnen, dus dat dat er inderdaad bij hoort.
Maar dan kom je aan een heel fundamenteel issue. Hoe zien wij ons universitair onderwijs? Moet het opleiden voor een beroep? Of moet het opleiden tot een vakgebied zelf?
HBO-scholen moesten mensen vooral opleiden voor een vak, dit uitte zich in een minder theoretische vorming (zij het van een veel hoger niveau dan wat tegenwoordig gebruikelijk is) en een meer praktische vorming.
De laatste 1-2 decennia zie je echter dat universiteiten steeds meer studenten gaan vormen voor het bedrijfsleven, dit komt o.a. tot uiting in de opkomst van groepswerkjes, de bredere vorming, de mindere diepgang en het slachtofferen van de meer academische vakken.
Eerst en vooral vind ik de vraag interessant wat de drijfveren zijn van deze ontwikkeling. Ik heb er zelf wat ideeën over maar ik noem ze nog even niet aangezien ik graag eerst jullie opvattingen lees alvorens die van jullie mogelijk worden beïnvloed door die van mij.
Naar mijn stellige overtuiging moeten we het klassieke onderscheid in ere herstellen.
Universiteiten moeten zich louter richten op de academische vorming. Wanneer er binnen een opleiding nog ruimte is voor het aanleren van wat praktische vaardigheden dan moeten ze dat zeker doen maar alleen als zij de opleidingscoördinatoren van mening zijn dat dit niet ten koste gaat van de academische vorming.
HBO-scholen moeten geen wannabe-universiteit zijn maar zich louter richten op de beroepsvorming.
Hmm, ik doe pedagogiek heb heb toch echt in het 1e jaar stage gelopen. Nu was dat wel een snuffelstage en meer gericht op kennis van het werkveld opdoen dan op het doen zelf, dus eigenlijk geen echte stagequote:
Vind het nogal van je richting afhangen. Zo is het bijvoorbeeld belachelijk dat bij een universitaire studie als Psychologie of Pedagogiek je pas in je masterjaar voor de eerste keer stage gaat lopen. Hoe je moet omgaan met mensen of kinderen leer je niet uit een boek maar voornamelijk door het te doen.
Op zich ben ik het eens met wat TNA zegt. Maar ik denk dat het op de uni ook wel afhankelijk is van de studie die je doet en wat je er later allemaal mee kunt gaan doen. Kom je met een kwetsbare doelgroep te werken, dan is die stage belangrijk. Word je beleidmaker, vind ik het alweer minder belangrijk.
Je redeneert omgekeerd; de vraag is wat er dan wetenschappelijk aan die opleiding is.quote:
Vind het nogal van je richting afhangen. Zo is het bijvoorbeeld belachelijk dat bij een universitaire studie als Psychologie of Pedagogiek je pas in je masterjaar voor de eerste keer stage gaat lopen. Hoe je moet omgaan met mensen of kinderen leer je niet uit een boek maar voornamelijk door het te doen.
Overigens staat er in Vrij Nederland een goed stuk over de armoede van wetenschappelijk onderwijs.
Ik kan je vertellen, behoorlijk watquote:
[..]
Je redeneert omgekeerd; de vraag is wat er dan wetenschappelijk aan die opleiding is.
Overigens staat er in Vrij Nederland een goed stuk over de armoede van wetenschappelijk onderwijs.
De onderzoeken komen me bijna de strot uit Naar mijn mening is het wel degelijk een wetenschappelijke opleiding, eentje waarvan je de kennis die je door theorieen opdoet later zelf moet gaan toepassen. Dit laatste is volgens mij het streven van alle uni's; kennis aanbieden (en dus geen praktijk). Op het hbo word je opgeleid voor een bepaalde functie, daar zit niet veel variatie in (kan zijn dat ik het verkeerd heb hoor!). Bij de meeste universitaire studies is het theorieaanbod juist heel uitgebreid, en daarmee kun je later een baan 'kiezen' die het beste bij jou past binnen je vakgebied.
Geen gezeik, iedereen slecht hoger onderwijs.
Met interessant leesvoer
Zo, nu zelf ff topic lezen.quote:http://www.athenaeum.nl/recensies/not-for-profit-martha-nussbaum
Wat is het doel van onderwijs? Het aanleren van vaardigheden voor een baan en zo winstgevend te zijn voor de maatschappij, of het leren je verbeeldingskracht te gebruiken, je eigen cultuur kritisch te bevragen, een betrokken burger te worden in diezelfde maatschappij? In Not for Profit: Why Democracy Needs the Humanities stelt Martha Nussbaum dat het een zonder het ander ondenkbaar is. Achter de handelingen van grote staatslieden, en achter de hypotheses van de grootste wetenschappers gaan kwaliteiten schuil die niet te maken hebben met calculaties of winst, maar met mensenkennis, verbeeldingskracht en empathie. Dat zijn zaken die je niet leert bij economie, werktuigbouwkunde en bedrijfskunde, maar in de humaniora: kunst, literatuur, cultuurstudies. Door leonhard de paepe.
Ongemerkt zijn de humaniora steeds verder in de marge van het onderwijs gedrukt om plaats te maken voor onderricht gericht op economische groei. En dat is een gevaar voor de democratie:
'Radical changes are occurring in what democratic societies teach the young, and these have not been well thought through. Thirsty for national profit, nations, and their systems of education, are heedlessly discarding skills that are needed to keep democracies alive.'
Een overbruggende humanistische traditie
Nussbaum behandelt deze kwestie aan de hand van de pedagogische denkbeelden van grote geesten als Socrates, Jean-Jacques Rousseau, John Dewey, Johann Pestalozzi, Friedrich Fröbel (de uitvinder van de Kindergarten) en Rabindranath Tagore, die zich verdiepte in de manier waarop kinderen tot bewustzijn komen. Wat deze mensen gemeen hebben, is dat zij pedagogie opvatten als het ontwikkelen van burgerschap. Belangrijk is niet louter kennis van traditie en vaardigheden, maar het door middel van spel, muziek, dans en socratische gesprekken de jonge mens relaties te laten aangaan met ideeën, andere mensen en zichzelf.
Met name de Indiase intellectueel Tagore (nobelprijswinnaar in 1913), oprichter van een gezaghebbende school - Visva-Bharati - is een grote inspiratiebron voor Nussbaum omdat hij de grenzen tussen de verschillende kasten en de geslachten bespreekbaar maakte en Hindoe-nationalime bestreed door kinderen te laten kennismaken met verschillende culturele tradities. Ook in de Islamitische wereld ontdekte Nussbaum een liberale universiteit - Jamia Millia Islamia - op basis van de beroemde traditie van Socratisch leren. Nussbaum gebruikt deze voorbeelden om te laten zien hoe educatie kan bijdragen aan een sfeer van tolerantie, kritisch bewustzijn en een rijker individueel leven.
De crisis in de democratie
Op het punt van de verbinding tussen burgerschap en humaniora mist de argumentatie van Nussbaum de scherpte van een actuele politieke denker - wat een gemis is. De lezer moet soms over een muur van sentimenteel feministisch geneuzel heenkijken om het onderliggende punt te blijven waarderen. Nussbaums begrippenapparaat blijft hangen in 'gender', 'sexual identity' en 'race'; alsof er de afgelopen veertig jaar niet veel is veranderd. Ergerlijker is dat ze als Amerikaanse volstrekt geen crisis ziet in de ideologie - want dat is het - van het individualisme. De link tussen onderwijs en democratie blijft voor haar vanzelfsprekend. Dat de democratie zelf in een crisis verkeert, blijft buiten haar vizier. Heel wat kundige filosofen wijzen er al jaren op dat democratie als politiek systeem in de praktijk nergens strookt met de mooie idealen op papier.
Nussbaum doet verder een hele trits aan aanbevelingen, zoals het leren van meerdere talen (waarbij ze niet opmerkt dat Amerika het enige ontwikkelde land is waar tweetaligheid nauwelijks voorkomt), het leren van de meerdere culturele tradities en gebruiken, het aanleren van tolerantie ten aanzien van ras, geslacht en cultuur. De oplossing bestaat dus vooral uit: meer leren. En dat is een béétje simpel gedacht. De oplossing voor alle problemen in de educatie is het Amerikaanse systeem van 'liberal arts', waarbij universiteiten eerst twee jaar algemene culturele ontwikkeling bieden om daarna een verdieping te bieden.
Tevens bewijst Nussbaum niet een innovatief denker te zijn. Voor haar blijven de cruciale issues 'gender', 'sexual identity' en 'race'; blijkbaar is er de afgelopen veertig jaar dus niet veel veranderd. Op dit punt is Nussbaums nog altijd kritisch. Zelfs over Obama:
'In his speeches on education, the president rightly emphasizes the issue of equality, talking about the importance of making al Americans capable of pursuing the "American Dream". But the pursuit of a dream requires dreamers: educated minds that can think critically about alternatives and imagine an ambitious goal - preferably not involving only personal or even national wealth but involving human dignity and democratic debate as well.'
Ondanks deze kritiek is het boek van Nussbaum een symptoom van een culturele strijd en daarom is het een belangrijk werk voor iedereen die zich bekommert om de wereld van morgen. Evenals Anthony Kronman in Why Our Colleges and Universities Have Given Up on the Meaning of Life en Naomi Klein in No Logo, bestrijdt Nussbaum de uitholling van de universiteit als culturele instantie en sluit ze aan bij de tendens om onderzoek en cultuur af te rekenen op winstgevendheid. Ze strijdt tegen een wereldwijde ontwikkeling die jongeren opvoed tot 'useful machines, rather than complete citizens who can think for themselves, criticize tradition, [] the future of the world's democracies hangs in the balance'. De fundamentele politieke kritiek valt vooralsnog buiten de vizier van Amerikaanse intellectuelen, maar dat maakt de urgentie van dit manifest niet minder.
Leonhard de Paepe studeerde aan de kunstacademie en is filosoof.
