R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Laat ik vooropstellen dat ik jou niet ken en dat iedere situatie, iedere persoon uniek is. Maar ik wil dit toch even kwijt, misschien dat het jou en anderen een hart onder de riem steekt.quote:Dat is niet zo heel mooi, soms ben ik daar wel erg mee bezig, een vriendin die echt van me houdt zou wel fijn zijn. Maar aan de andere kant, of ik in staat ben om een relatie te hebben dat weet ik ook niet.
In 2001 heb ik op Chatplaza mijn vriendin leren kennen. Het klikte al vrij snel, we "praatten " veel en vaak. Dan komt het moment dat je een keer in real life wilt afspreken. Daar was ze heel erg terughoudend over. Afspreken, dan op het laatste moment weer afzeggen van haar kant, bellen wilde ze niet. Ik werd er een beetje wanhopig van op een gegeven moment.
Totdat, uiteindelijk, het hoge woord er uitkwam en ze vertelde dat ze autisme had en bang was dat ik haar in het echt niet leuk zou vinden. Daar veel over gepraat uiteraard, en na ongeveer 17 maanden nadat we elkaar voor het eerst gesproken hadden, elkaar voor het eerst ontmoet.
Tijdens het chatten had ik al gemerkt, en daar hadden we ook uitvoerig over gesproken, dat ik heel veel dingen bij haar herkende, alleen had zij het dan wat "zwaarder". Het je niet thuis voelen in grote mensenmassa's, niet graag in een grote groep mensen het woord voeren (terwijl 1 op 1 juist wel heel behoorlijk gaat), de rust die je nodig hebt om bij te komen na een drukke dag met veel indrukken, de vaste structuren die nodig zijn, de zogenaamde fiepdingetjes, ga zo maar door...
Zoals gezegd, ik herkende het. Ik wil mijzelf niet het label opplakken, maar ik begrijp wel beter waar het vandaan komt nu ik mij er ook meer in hebt verdiept.
Inmiddels zijn we ruim 8 jaar verder en zijn we nog steeds heel erg gelukkig samen. Ik weet wat zij nodig heeft en vind het zelf eigenlijk ook best prettig. En we leren van elkaar, gek genoeg. Soms fiept zij (mathematische astrofysica, alstublieft...) en de andere keer ik. (meestal auto's) Dan kijken we elkaar soms aan en schieten in de lach als we door hebben dat we teveel doordraven.
Ik besef dat ik veel geluk heb gehad. En niet om mezelf op een voetstuk te plaatsen, maar ik denk dat zij het ook heeft gehad. We leren van elkaar, en ik heb de indruk dat het met haar beter gaat dan toen ik haar leerde kennen. Heeft volgens mij ook veel te maken met vertrouwen in dit geval. Natuurlijk, de kans dat het overgaat is klein. Maar we kunnen er nu allebei steeds beter mee omgaan. Dat is een leerproces.
Zo, dat was een flink lange post. Ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen dat ik hier heb gepost.
Het einde van de dag is nabij als kleine mensen lange schaduwen werpen.
