R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi allemaal..
Heb al een tijdje zitten twijfelen of ik dit topic wou openen ja of nee, nu dus toch maar gedaan en waar ik vooral naar opzoek ben zijn mensen die dit herkennen vanuit hun eigen leven of verleden..
Ook mensen die dit niet herkennen, maar wel een nuttige tip ( denken ) te hebben zijn uiteraard welkom, maar reacties als '' niet zeiken het kan nog veel erger'' oid, daar heb ik niet zo veel aan...
Het probleem dat ik heb, is de laatste jaren eigenlijk langzaam maar zeker gegroeid, maar sinds het vorig jaar uitging met mijn ex is die groei sneller gegaan en zijn de gevoelens heftiger geworden...
Het is niet zo dat ik depressief ben oid, maar in mijn dagelijks leven heb ik eigenlijk nooit ergens ''zin'' in, er is altijd wel iets waar ik tegenop zie, er hangt altijd iets boven mn hoofd, ben haast nooit helemaal vrij van negatieve gedachten...
Ik merk de laatste tijd dat het ook erg zijn uitwerking begint te krijgen op mijn gedrag.. De momenten dat ik mezelf helemaal happy voel zijn echt spaarzaam, maar tijdens die momenten merk ik wel dat ik opeens heel assertief ben, gezellig gezelschap, leuk en opgruimd gedrag vertoon..
Maar vrienden / mensen om mij heen / huisgenoten zijn veel vaker ''vrolijk''. Waar zij eigenlijk altijd goed in hun vel lijken te zitten, wordt dit soms even onderbroken door een momentje van somberheid, terwijl het bij mij juist andersom is...
Probleem is dat ik daardoor dus eigenlijk nooit ergens zin in heb, en daardoor ben ik volgens mij ook niet echt een leuk persoon om mee om te gaan de laatste tijd...
Ik heb vrienden, woon op kamers, bijbaan met leuke collega' s, gaat weer lekker op school, maar toch ben ik met niets blij want het gras lijkt zoveel groener aan de overkant..
Was laatst met vrienden in groningen, en de weken erna stonden gelijk in het teken van twijfel. Had ik niet gewoon in plaats van om de hoek bij mijn ouders in Amsterdam, in Groningen op kamers moeten gaan. Meteen allemaal redenen waarom mijn leven dan veel leuker zou zijn..
Dit is slechts een voorbeeld, maar ik heb het met bijna alles...
Natuurlijk heeft groningen ook wel leuke kanten, maar meteen vergeet ik dan dat ik zelf een mooie kamer heb in een leuk huis in Amsterdam, iets waar ik een jaar geleden nog een moord voor zou doen, en nu lijkt het niets meer waard voor me..
Het is uitgegaan met mijn ex, en na inmiddels een jaar zitten tobben over dat ik het niet begreep etc, vind ik het toch tijd om daar eens mee te stoppen..
Ik zou het echt leuk vinden om vroeg of laat weer eens een nieuw meisje tegen te komen, maar in plaats van gewoon los en spontaan gezellig gedrag te vertonen, zit ik vaak met een chagrijnig gezicht erbij wanneer er meisjes in de buurt zijn.
Hierdoor heb ik in het afgelopen half jaar al 2 meiden die serieuze interesse in me toonden, weggejaagd...
Ik werk mezelf met dit gedrag alleen maar tegen, maar mijn somberheid en gevoel dat altijd maar zegt, het is uit met je ex, die tijd komt nooit meer terug maakt me verdrietig, waar ik op een verkeerde manier op reageer door somber te zijn in plaats van open staan voor nieuwe dingen....
Ik merk vaak dat mensen het leuk vinden om met me om te gaan, en ik denk ook dat als ik echt een vriendin zou willen en ik stel me open, dan heb ik binnen no- time een leuke..
Maar door mijn behoudende, introverte, afstandelijke gedrag ( soort muurtje dat ik om me heen heb gebouwd waardoor ik me niet wil laten kwetsten ), komen er maar weinig nieuwe mensen in mijn leven...
Heb al een tijdje zitten twijfelen of ik dit topic wou openen ja of nee, nu dus toch maar gedaan en waar ik vooral naar opzoek ben zijn mensen die dit herkennen vanuit hun eigen leven of verleden..
Ook mensen die dit niet herkennen, maar wel een nuttige tip ( denken ) te hebben zijn uiteraard welkom, maar reacties als '' niet zeiken het kan nog veel erger'' oid, daar heb ik niet zo veel aan...
Het probleem dat ik heb, is de laatste jaren eigenlijk langzaam maar zeker gegroeid, maar sinds het vorig jaar uitging met mijn ex is die groei sneller gegaan en zijn de gevoelens heftiger geworden...
Het is niet zo dat ik depressief ben oid, maar in mijn dagelijks leven heb ik eigenlijk nooit ergens ''zin'' in, er is altijd wel iets waar ik tegenop zie, er hangt altijd iets boven mn hoofd, ben haast nooit helemaal vrij van negatieve gedachten...
Ik merk de laatste tijd dat het ook erg zijn uitwerking begint te krijgen op mijn gedrag.. De momenten dat ik mezelf helemaal happy voel zijn echt spaarzaam, maar tijdens die momenten merk ik wel dat ik opeens heel assertief ben, gezellig gezelschap, leuk en opgruimd gedrag vertoon..
Maar vrienden / mensen om mij heen / huisgenoten zijn veel vaker ''vrolijk''. Waar zij eigenlijk altijd goed in hun vel lijken te zitten, wordt dit soms even onderbroken door een momentje van somberheid, terwijl het bij mij juist andersom is...
Probleem is dat ik daardoor dus eigenlijk nooit ergens zin in heb, en daardoor ben ik volgens mij ook niet echt een leuk persoon om mee om te gaan de laatste tijd...
Ik heb vrienden, woon op kamers, bijbaan met leuke collega' s, gaat weer lekker op school, maar toch ben ik met niets blij want het gras lijkt zoveel groener aan de overkant..
Was laatst met vrienden in groningen, en de weken erna stonden gelijk in het teken van twijfel. Had ik niet gewoon in plaats van om de hoek bij mijn ouders in Amsterdam, in Groningen op kamers moeten gaan. Meteen allemaal redenen waarom mijn leven dan veel leuker zou zijn..
Dit is slechts een voorbeeld, maar ik heb het met bijna alles...
Natuurlijk heeft groningen ook wel leuke kanten, maar meteen vergeet ik dan dat ik zelf een mooie kamer heb in een leuk huis in Amsterdam, iets waar ik een jaar geleden nog een moord voor zou doen, en nu lijkt het niets meer waard voor me..
Het is uitgegaan met mijn ex, en na inmiddels een jaar zitten tobben over dat ik het niet begreep etc, vind ik het toch tijd om daar eens mee te stoppen..
Ik zou het echt leuk vinden om vroeg of laat weer eens een nieuw meisje tegen te komen, maar in plaats van gewoon los en spontaan gezellig gedrag te vertonen, zit ik vaak met een chagrijnig gezicht erbij wanneer er meisjes in de buurt zijn.
Hierdoor heb ik in het afgelopen half jaar al 2 meiden die serieuze interesse in me toonden, weggejaagd...
Ik werk mezelf met dit gedrag alleen maar tegen, maar mijn somberheid en gevoel dat altijd maar zegt, het is uit met je ex, die tijd komt nooit meer terug maakt me verdrietig, waar ik op een verkeerde manier op reageer door somber te zijn in plaats van open staan voor nieuwe dingen....
Ik merk vaak dat mensen het leuk vinden om met me om te gaan, en ik denk ook dat als ik echt een vriendin zou willen en ik stel me open, dan heb ik binnen no- time een leuke..
Maar door mijn behoudende, introverte, afstandelijke gedrag ( soort muurtje dat ik om me heen heb gebouwd waardoor ik me niet wil laten kwetsten ), komen er maar weinig nieuwe mensen in mijn leven...
Klinkt toch best wel als een depressie hoor
Je hebt niet alleen maar een depressie als je de hele dag zit te janken... Vooral het nergens zin in hebben en niks de moeite vinden zou op depressie kunnen duiden
Je hebt niet alleen maar een depressie als je de hele dag zit te janken... Vooral het nergens zin in hebben en niks de moeite vinden zou op depressie kunnen duiden
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Niet lullig bedoelt, maar praat eens met een psycholoog, de FOK! huispsychologen kunnen juist meer kwaad doen dan goed.
Probeer er ook uit te zoeken wat het achterliggende probleem zou kunnen zijn. Misschien dat het helpt.
[ Bericht 55% gewijzigd door Wateengebruikersnaam op 11-04-2011 17:09:59 (Onterechte quote) ]
Probeer er ook uit te zoeken wat het achterliggende probleem zou kunnen zijn. Misschien dat het helpt.
[ Bericht 55% gewijzigd door Wateengebruikersnaam op 11-04-2011 17:09:59 (Onterechte quote) ]
Sommigen zeggen dat het glas halfvol is, anderen zeggen dat het glas half leeg is. Ik zeg: Het glas bevat water.
het leven is ook zwaar, het is geen feestje.
het is geen cadeau als je iemand het leven schenkt, het is iets wat je iemand aandoet.
tenzij je verwend bent met een paar grote (selectieve) oogkleppen, dan kun je het leven als iets moois ervaren.
samengevat: eens met TS
het is geen cadeau als je iemand het leven schenkt, het is iets wat je iemand aandoet.
tenzij je verwend bent met een paar grote (selectieve) oogkleppen, dan kun je het leven als iets moois ervaren.
samengevat: eens met TS
@ Wateengebruikersnaam
Ook al over zitten denken inderdaad
Maar bedenk me dan meteen : Wat heeft zo iemand mij te vertellen wat ik nog niet weet?
Misschien dat er hier mensen zitten met ervaring die kunnen vertellen hoe zij eruit zijn gekomen / een andere manier van denken hebben gekregen...
Het is bij mij niet zo dat ik elke dag wakker word met een gevoel van : Gatver weer een dag, liever blijf ik liggen..
Maar wel is het zo dat bij dingen die juist leuk zijn / horen bij iemand van mijn leven, daar heb ik nooit zin in...
Tijdje geleden lid geworden bij een studentenvereniging, maar bij ELKE activiteit dacht ik weer pff moet dat, ik heb daar helemaal geen zin in..
Dan ga ik er puur en alleen heen met het idee : Als je het hebt gedaan, dan kun je blij zijn met jezelf. En dat is vervolgens ook het enige doel waarmee ik naar zoiets toega, terwijl een gezond doel zou zijn : Gewoon gaan en lol hebben...
Zo gaat het met zoveel dingen. Ik voel me ongewild bij de meiden sinds mijn ex het uitmaakte. Dat er daarna nog een paar veel knappere dames zijn gekomen die het wel in mij zagen zitten, dat doet me niet beter voelen, ik blijf mezelf alleen maar pijn doen met de gedachte dat mijn ex me niet meer wil..
Door alsmaar op zo' n manier te blijven denken kun je nooit lekker in je vel gaan zitten lijkt me...
Ook al over zitten denken inderdaad
Maar bedenk me dan meteen : Wat heeft zo iemand mij te vertellen wat ik nog niet weet?
Misschien dat er hier mensen zitten met ervaring die kunnen vertellen hoe zij eruit zijn gekomen / een andere manier van denken hebben gekregen...
Het is bij mij niet zo dat ik elke dag wakker word met een gevoel van : Gatver weer een dag, liever blijf ik liggen..
Maar wel is het zo dat bij dingen die juist leuk zijn / horen bij iemand van mijn leven, daar heb ik nooit zin in...
Tijdje geleden lid geworden bij een studentenvereniging, maar bij ELKE activiteit dacht ik weer pff moet dat, ik heb daar helemaal geen zin in..
Dan ga ik er puur en alleen heen met het idee : Als je het hebt gedaan, dan kun je blij zijn met jezelf. En dat is vervolgens ook het enige doel waarmee ik naar zoiets toega, terwijl een gezond doel zou zijn : Gewoon gaan en lol hebben...
Zo gaat het met zoveel dingen. Ik voel me ongewild bij de meiden sinds mijn ex het uitmaakte. Dat er daarna nog een paar veel knappere dames zijn gekomen die het wel in mij zagen zitten, dat doet me niet beter voelen, ik blijf mezelf alleen maar pijn doen met de gedachte dat mijn ex me niet meer wil..
Door alsmaar op zo' n manier te blijven denken kun je nooit lekker in je vel gaan zitten lijkt me...
Je stoot mensen af, met je negatieve gedachten, en je denkt dat je een depressie hebt?
Het lijkt net,of je iets mist klopt dat?
Het lijkt net,of je iets mist klopt dat?
Had je die sombere gevoelens ook al voordat het uitging?
Emperor Meiji: I am a living god. As long as I do what they think is right.
Het is ook heel simpel, je moet een knop omzetten, dingen zoeken die je leuk vind en die wel gaan doen.quote:Op maandag 11 april 2011 17:18 schreef JiggyJ het volgende:
@ Wateengebruikersnaam
Ook al over zitten denken inderdaad
Maar bedenk me dan meteen : Wat heeft zo iemand mij te vertellen wat ik nog niet weet?
Misschien dat er hier mensen zitten met ervaring die kunnen vertellen hoe zij eruit zijn gekomen / een andere manier van denken hebben gekregen...
En dat is wat die psycholoog ook zal proberen te bewerkstelligen. Hij zal je een spiegel voorhouden waardoor je dingen anders kun gaan zien.
Alles wat een psycholoog kan, kan jij zelf ook het gaat tenslotte om jouw hersenen, maar met een psycholoog gaat het wel een stuk makkelijker.
een psych gaat je ook niks vertellen maar die gaat kijken waarom je je zo voelt en vragen stellen en dan tips gevenquote:
@ Wateengebruikersnaam
Ook al over zitten denken inderdaad
Maar bedenk me dan meteen : Wat heeft zo iemand mij te vertellen wat ik nog niet weet?
Misschien dat er hier mensen zitten met ervaring die kunnen vertellen hoe zij eruit zijn gekomen / een andere manier van denken hebben gekregen...
Het is bij mij niet zo dat ik elke dag wakker word met een gevoel van : Gatver weer een dag, liever blijf ik liggen..
Maar wel is het zo dat bij dingen die juist leuk zijn / horen bij iemand van mijn leven, daar heb ik nooit zin in...
Tijdje geleden lid geworden bij een studentenvereniging, maar bij ELKE activiteit dacht ik weer pff moet dat, ik heb daar helemaal geen zin in..
Dan ga ik er puur en alleen heen met het idee : Als je het hebt gedaan, dan kun je blij zijn met jezelf. En dat is vervolgens ook het enige doel waarmee ik naar zoiets toega, terwijl een gezond doel zou zijn : Gewoon gaan en lol hebben...
Zo gaat het met zoveel dingen. Ik voel me ongewild bij de meiden sinds mijn ex het uitmaakte. Dat er daarna nog een paar veel knappere dames zijn gekomen die het wel in mij zagen zitten, dat doet me niet beter voelen, ik blijf mezelf alleen maar pijn doen met de gedachte dat mijn ex me niet meer wil..
Door alsmaar op zo' n manier te blijven denken kun je nooit lekker in je vel gaan zitten lijkt me...
kan toch wel helpen denk ik hoor
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Dat is wel de essentie inderdaad..quote:
Je stoot mensen af, met je negatieve gedachten, en je denkt dat je een depressie hebt?
Het lijkt net,of je iets mist klopt dat?
Het valt mij altijd op dat ik in een nieuwe groep mensen altijd aan het begin erg populair ben, en automatisch als een soort '' leidersfiguur'' word gezien..
Heb dat meegemaakt op die studentenvereniging, toen ik op wereldreis ging met een stel onbekende backpackers, etc...
Aan het begin voel ik me altijd het middelpunt van de groep, als er iets opgelost moet worden kijken mensen naar mij, dat soort dingen..
Ik ben lang (meestal de langste in het gezelschap ) en goedgebouwd van postuur, zie er niet slecht uit al zeg ik het zelf..
Maar door mijn onzekerheid en behoudendheid verlies ik al snel die positie, waardoor ik mezelf het idee geef dat ik mensen teleur stel. Dit heeft te maken met mijn onzekerheid.
Nu hoef ik ook niet de leider van de groep te zijn, maar ik vind het wel fijn als ik word betrokken bij de besluitvorming...
In vrijwel elk gezelschap waarin ik momenteel verkeer, word ik wel gezien als een volwaardig ''lid'' om het zo maar even te zeggen, ik word niet, en ben nooit van mijn leven , buitengesloten gelukkig.
Maar als er keuzes moeten worden gemaakt oid, dan merk ik altijd dat dit een beetje buiten mij omgaat...
Om mijn eigen onzekerheid te verbergen gooi ik altijd maar een beetje met nonchalante grappige opmerkingen waar zo nu en dan smakelijk om gelachen word, maar het steekt me steeds meer dat mij men op dat soort vlakken kennelijk niet serieus neemt..
In dat opzicht heb ik wel het idee dat ik iets ''mis'' inderdaad...
Zoals ik het lees, saboteer je jezelf omdat je overal negatief over denkt. "Het is toch kut dus kan ik het net zo goed niet doen".
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Er bij alles vanuit gaan dat iets toch niet gaat lukken, of dat er een ( grote ) kans bestaat dat iets niet zal lukken, altijd van het negatieve uitgaan...
Heb er ook enorm lang over gedaan om uiteinderlijk aan mn rijlessen te beginnen, dacht namelijk altijd ''tjsa, al die moeite, en dan zak je '... Uiteinderlijk gewoon in 1 x gehaald, en dat is nu juist het probleem..
Ik maak me in mn leven om vanalles en nog wat druk, maar als ik nu moet terugkijken op mn leven is alles eigenlijk perfect gelopen, ik heb me enorm druk gemaakt en zorgen gemaakt over vanalles en nog wat, waardoor ik ben vergeten te genieten, terwijl die drukte helemaal nergens voor nodig was...
Ik verknal door die manier van denken heel veel voor mezelf... Zelfs bij mensen waarbij het overduidelijk is dat ze me graag zien, blijf ik maar negatief denken..
Mijn ex had het zo leuk gevonden als ik destijds wat vaker ( of soms als verrassing ) bij haar langs kwam. Ik deed dat nooit, maar niet omdat ik daar geen zin in had, maar omdat ik altijd maar bang was ongelegen te komen, of dat haar ouders dachten god daar heb je hem weer. En dat terwijl ze ( aan het begin ) helemaal weg van me waren...
Of met een meisje die al een half jaar lang me zit te sms' en. Hartstikke knap, blijft maar initiatief nemen, maar inmiddels zie ik haar door alle negatieve gedachten als een soort ''vijand'' ..
Alleen dat ze die ene keer pas na een uur iets terugstuurde oid is voor mij meteen een reden dat ze me niet moet en dan maak ik mezelf gek met die gedachte, er dan niet bij bedenkend dat ze 400 keer daarvoor en daarna wel meteen terugstuurde...
Heb er ook enorm lang over gedaan om uiteinderlijk aan mn rijlessen te beginnen, dacht namelijk altijd ''tjsa, al die moeite, en dan zak je '... Uiteinderlijk gewoon in 1 x gehaald, en dat is nu juist het probleem..
Ik maak me in mn leven om vanalles en nog wat druk, maar als ik nu moet terugkijken op mn leven is alles eigenlijk perfect gelopen, ik heb me enorm druk gemaakt en zorgen gemaakt over vanalles en nog wat, waardoor ik ben vergeten te genieten, terwijl die drukte helemaal nergens voor nodig was...
Ik verknal door die manier van denken heel veel voor mezelf... Zelfs bij mensen waarbij het overduidelijk is dat ze me graag zien, blijf ik maar negatief denken..
Mijn ex had het zo leuk gevonden als ik destijds wat vaker ( of soms als verrassing ) bij haar langs kwam. Ik deed dat nooit, maar niet omdat ik daar geen zin in had, maar omdat ik altijd maar bang was ongelegen te komen, of dat haar ouders dachten god daar heb je hem weer. En dat terwijl ze ( aan het begin ) helemaal weg van me waren...
Of met een meisje die al een half jaar lang me zit te sms' en. Hartstikke knap, blijft maar initiatief nemen, maar inmiddels zie ik haar door alle negatieve gedachten als een soort ''vijand'' ..
Alleen dat ze die ene keer pas na een uur iets terugstuurde oid is voor mij meteen een reden dat ze me niet moet en dan maak ik mezelf gek met die gedachte, er dan niet bij bedenkend dat ze 400 keer daarvoor en daarna wel meteen terugstuurde...
Precies dat. Alleen is het in mijn geval niet zo met vrouwen, maar met heel veel andere belangrijke zaken in het leven. Je vraagt je ook telkens af waarom dit jou telkens weer overkomt en waarom het anderen wel altijd voor de wind gaat. Waarom jij wel altijd de lul bent en anderen altijd geluk hebben.quote:
Er bij alles vanuit gaan dat iets toch niet gaat lukken, of dat er een ( grote ) kans bestaat dat iets niet zal lukken, altijd van het negatieve uitgaan...
Heb er ook enorm lang over gedaan om uiteinderlijk aan mn rijlessen te beginnen, dacht namelijk altijd ''tjsa, al die moeite, en dan zak je '... Uiteinderlijk gewoon in 1 x gehaald, en dat is nu juist het probleem..
Ik maak me in mn leven om vanalles en nog wat druk, maar als ik nu moet terugkijken op mn leven is alles eigenlijk perfect gelopen, ik heb me enorm druk gemaakt en zorgen gemaakt over vanalles en nog wat, waardoor ik ben vergeten te genieten, terwijl die drukte helemaal nergens voor nodig was...
Ik verknal door die manier van denken heel veel voor mezelf... Zelfs bij mensen waarbij het overduidelijk is dat ze me graag zien, blijf ik maar negatief denken...
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Ik begrijp wel hoe je je voelt aangezien ik ongeveer hetzelfde heb. Maar ik weet ook niet precies wat er aan te doen valt. Ik ben bang dat het leven gewoon zo is.
Onzekerheid, thats it!
Heb het nu zelf ook, en je moet eraan werken..alleen jij hebt het meeste al gedaan na de break, ik zit nog een beetje in die fase...waarom jou dat niet schijnt te lukken, geen idee helaas...maar was jij niet diegene die zei; mijn ex liet mij zweven en nu sta ik weer met beide benen aan de grond...? (meen ik te herinneren) Zo voel ik me ook, je moet leren weer vanjezelf te houden...topic; extreme onzekerheid en dan deel1 heeft mij goeie inzichten gegeven, mischien moet je die post ff doorlezen...je zegt wel niet onzeker te zijn over jezelf maar zoals ik kan inschatten heb je moeite met je irrationele gedachtes.....
Heb het nu zelf ook, en je moet eraan werken..alleen jij hebt het meeste al gedaan na de break, ik zit nog een beetje in die fase...waarom jou dat niet schijnt te lukken, geen idee helaas...maar was jij niet diegene die zei; mijn ex liet mij zweven en nu sta ik weer met beide benen aan de grond...? (meen ik te herinneren) Zo voel ik me ook, je moet leren weer vanjezelf te houden...topic; extreme onzekerheid en dan deel1 heeft mij goeie inzichten gegeven, mischien moet je die post ff doorlezen...je zegt wel niet onzeker te zijn over jezelf maar zoals ik kan inschatten heb je moeite met je irrationele gedachtes.....
Shit hee. Ik herken dit best wel erg. Al komt het bij mij niet door een ex, maar is het de laatste jaren erin geslopen. Ik zie vaak als een berg tegen dingen op. Zie overal mogelijke toekomstige problemen die mijn pad kunnen kruisen, waardoor ik het leuke van dingen niet meer echt zie. Ik begin daarom ook niet gemakkelijk aan nieuwe dingen, omdat ik in mn hoofd al allerlei scenarios heb doorlopen. Echt een negatieve kijken op dingen zeg maar.
Ben je misschien te perfectionistisch?
Ik lees onder andere dat je mensen niet teleur wilt stellen in hun verwachtingen van je.
Het komt op mij over alsof je wil dat alles wat je aanpakt in 1 keer moet lukken en dat je daarin moet uitblinken.
Ik lees onder andere dat je mensen niet teleur wilt stellen in hun verwachtingen van je.
Het komt op mij over alsof je wil dat alles wat je aanpakt in 1 keer moet lukken en dat je daarin moet uitblinken.
If Matrix was here, he'd laugh too
Maar goed, we kunnen tenminste wel concluderen dat we dit probleem niet alleen hebben en dat er meer mensen zoals ons zijn Dus om te zeggen dat het jou altijd overkomt is niet waar, het overkomt net zo goed andere mensen. Al merk je het daar niet van.
Dus om te zeggen dat het jou altijd overkomt is niet waar, het overkomt net zo goed andere mensen. Al merk je het daar niet van.
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Lichte depressie zou best kunnen. Maar als je echt "depressief" bent zal je school en werk er wss ook ernstig onder lijden.
Zou er zeker effe mee langs de huisarts gaan.
Zou er zeker effe mee langs de huisarts gaan.
My heart is broke
May I have some glue?
Help me inhale
And mend it with you
May I have some glue?
Help me inhale
And mend it with you
En dat noemt zich "feestkabouter"quote:
het leven is ook zwaar, het is geen feestje.
het is geen cadeau als je iemand het leven schenkt, het is iets wat je iemand aandoet.
Het leven is wat je er zelf van maakt. Er zijn mensen die de meest vreselijke dingen moeten doorstaan (ziekte, verlies van dierbaren, etc) en die zijn gelukkiger dan veel mensen in dit topic. Dat zet je toch aan het denken.
Anyways, volgens mij moet TS weer aan de vriendin haha. Enige gevaar wat ik zie, is dat zijn geluk daar teveel van zal gaan afhangen.
PS:
Je kunt een psycholoog altijd proberen. Baat het niet, dan schaadt het ook niet.
Ik ben een tijdje bij zo iemand geweest en hoewel ze mij niet echt kon helpen met het probleem waarvoor ik eigenlijk kwam, heb ik er toch iets aan gehad qua stress. Ik heb er wel van geleerd dat ik meer tijd voor mezelf moest nemen en ben minder gaan werken. Wat dat betreft heb ik er wel iets aan gehad.
[ Bericht 6% gewijzigd door LostInSpace op 12-04-2011 08:39:26 ]
There is a long line down from heaven.
Zou kunnen...quote:
Ben je misschien te perfectionistisch?
Ik lees onder andere dat je mensen niet teleur wilt stellen in hun verwachtingen van je.
Het komt op mij over alsof je wil dat alles wat je aanpakt in 1 keer moet lukken en dat je daarin moet uitblinken.
Ik denk wel eens dat ik te veel verwachtingen heb van andere mensen, te hoge verwachtingen van omgangsnormen van mensen zeg maar..
Net zoals bij meiden bijvoorbeeld, eentje waar ik nu al een tijd mee sms...
Zij begint meestal te sturen door te vragen, ''Hey, hoe is het etc etc'', maar als dit dan een paar berichtjes over en weer gaat, dan zeg ik op een gegeven moment iets, waarop zij antwoordt met bijvoorbeeld ''Jazeker!''..
Dan denk ik meteen : Oh dat is een antwoord zonder wedervraag, ze is er vast klaar mee, ik zal haar niets meer terugsturen want ik wil haar niet lastigvallen, en wil mezelf ook niet voor lul zetten door obsessief over te komen...
Maar ik denk ook wel eens dat mijn hele onzekerheid te maken heeft met de vrienden waarmee ik omga, en waar ik voor een deel mee in een studentenhuis woon...
Het valt me altijd op als ik op mn kamer ben, dat ik onzekerder ben, dan wanneer ik gewoon lekker thuis zit...
Ben altijd al wel een beetje ''anders'' geweest dan hen, zij echt vanaf hun 15e volop uitgaan etc, terwijl ik daar nooit echt van was...
Hoewel ik niet echt impopulair ben ofzo zijn zij door dat vele uitgaan van de afgelopen jaren toch wel wat bekender in de omgeving, dat steekt me af en toe toch wel...
En helemaal nu ze allemaal een vriendin hebben, of op zijn minst elke week een andere meid in bed hebben gekregen en ik niet, dan heb ik toch wel eens zoiets van ben ik nou zo' n loser?
Verder is er ook altijd iets ''vreemds'' aan mij wat betreft het contact met mensen... Om maar een voorbeeld te geven : Mijn ex - schoonfamilie ''had'' gewoon helemaal niets met mij. Aan het begin werd ik daar ontvangen als een prins, maar nu de relatie ten einde is merk ik op facebook etc, dat neven, nichten en tantes van mijn ex nog regelmatig berichtjes sturen aan haar vriend voor mij van '' hey hoe is het, lang niet gezien '', maar naar mij : Nix..
Ik vraag me dan echt af waarom dat is... Ben ik nou zo oninteressant? Hebben ze een hekel aan me? Wat mis ik dat anderen wel hebben is eigenlijk de draad door het hele verhaal...
[ Bericht 13% gewijzigd door JiggyJ op 12-04-2011 09:05:35 ]
Je moet niet iets willen zijn dat je niet bent.
Cliche, maar het is wel zo. Blijf jezelf.
Cliche, maar het is wel zo. Blijf jezelf.
There is a long line down from heaven.
Ik had vroeger ook wel dat ik in het begin erg op de voorgrond kon treden en het daarna niet meer waar kon maken. Waarschijnlijk omdat ik eigenlijk helemaal niet op de voorgrond wil treden maar dit als een soort moeten zag.
Nu probeer ik wat meer ontspannen te zijn, laat dingen op je afkomen zonder verwachtingen en zie maar wat er gebeurd.
Nu probeer ik wat meer ontspannen te zijn, laat dingen op je afkomen zonder verwachtingen en zie maar wat er gebeurd.
@ Lost : Dat is eigenlijk precies wat ook in mijn hoofd omging toen ik die laatste post nog eens doorlas...
Ik zit op kamers met een aantal van mijn beste vrienden die ik al mijn hele leven ken... Ik weet nog wel hoe graag ik altijd een kamer in Amsterdam wou, vooral toen het uitging met mijn ex..
Mijn beste vrienden zaten in Amsterdam, ik woonde nog in ons oude dorp, en ik voelde me best eenzaam.. Zo blij als ik was toen die maat belde dat er een huisgenoot wegging, en ik een kamer kon krijgen ben ik zelden van mijn leven geweest..
Nu een half jaar later twijfel ik erg of ik hier wel op mijn plaats zit..
Ben ik niet veel meer een braaf studentje dat gewoon lekker bij zijn ouders woont tot afgestudeerd, kom ik hier niet de verkeerde mensen tegen ? Al die corporale jongens ( en vooral meiden ) die ik hier tegenkom zijn gewoon niet echt mijn soort mensen...
Anderzijds is het gras bij mij altijd groener aan de overkant. Ik besef pas wat ik had, als ik het niet meer heb ( ex ), of ik denk dat als ik iets eenmaal heb, mijn leven perfect zal zijn..
Maar ten tijde van het bezit, ben ik er allesbehalve blij mee... Dus de vraag is een beetje, in hoeverre ben ik nu rationeel bezig, en in hoeverre zit ik mezelf gewoon te mindfucken?
Ook word ik straks 22 dus terug naar huis gaan zou niet echt logisch zijn, al helemaal omdat ik pas op mijn 25e afgestudeerd ben zoals het er nu uitziet...
@ Ghost : Dat moet ik misschien ook maar eens meer gaan doen. Misschien leg ik wel te veel druk op mezelf wanneer ik me moet inpassen in een nieuwe groep..
Toch vraag ik me af waaom mijn situatie altijd zo ''anders'' is dan de rest..
Weet nog dat ik 3 jaar geleden ging backpacken in australie & thailand, vanaf schiphol vertrokken we met een groep toen nog onbekende mensen..
Viel me op dat ik aan het begin snel een beetje als het middelpunt van de groep werd gezien, meteen een aantal mensen die begonnen te lobbyen om samen te reizen oid, en uiteinderlijk ben ik ook altijd wel iemand die binnen de groep valt, ben nooit een buitenbeentje oid..
Maar in de maanden die daarop volgde, toen we met een groepje van 6 reisden, ging de discussie over hoe we gingen rijden / wat we gingen eten eigenlijk altijd tussen 4 mensen van die groep, ik stond er altijd een beetje bij...
Heb toen een keer een beslissing geforceerd door tegen ieders mening in te gaan beuken, en kreeg toen wel mn zin, maar dat lijkt me ook niet de juiste manier..
Ik weet gewoon niet hoe ik me in dat soort situaties moet gedragen, moet je zorgen dat je altijd zelf over dat soort onderwerpen begint, initiatief neemt?
Moet je zodra je hoort dat er iets beslist gaat worden meteen de grootste bek opentrekken? Dat lijkt me ook zo vermoeiend..
Ik zit op kamers met een aantal van mijn beste vrienden die ik al mijn hele leven ken... Ik weet nog wel hoe graag ik altijd een kamer in Amsterdam wou, vooral toen het uitging met mijn ex..
Mijn beste vrienden zaten in Amsterdam, ik woonde nog in ons oude dorp, en ik voelde me best eenzaam.. Zo blij als ik was toen die maat belde dat er een huisgenoot wegging, en ik een kamer kon krijgen ben ik zelden van mijn leven geweest..
Nu een half jaar later twijfel ik erg of ik hier wel op mijn plaats zit..
Ben ik niet veel meer een braaf studentje dat gewoon lekker bij zijn ouders woont tot afgestudeerd, kom ik hier niet de verkeerde mensen tegen ? Al die corporale jongens ( en vooral meiden ) die ik hier tegenkom zijn gewoon niet echt mijn soort mensen...
Anderzijds is het gras bij mij altijd groener aan de overkant. Ik besef pas wat ik had, als ik het niet meer heb ( ex ), of ik denk dat als ik iets eenmaal heb, mijn leven perfect zal zijn..
Maar ten tijde van het bezit, ben ik er allesbehalve blij mee... Dus de vraag is een beetje, in hoeverre ben ik nu rationeel bezig, en in hoeverre zit ik mezelf gewoon te mindfucken?
Ook word ik straks 22 dus terug naar huis gaan zou niet echt logisch zijn, al helemaal omdat ik pas op mijn 25e afgestudeerd ben zoals het er nu uitziet...
@ Ghost : Dat moet ik misschien ook maar eens meer gaan doen. Misschien leg ik wel te veel druk op mezelf wanneer ik me moet inpassen in een nieuwe groep..
Toch vraag ik me af waaom mijn situatie altijd zo ''anders'' is dan de rest..
Weet nog dat ik 3 jaar geleden ging backpacken in australie & thailand, vanaf schiphol vertrokken we met een groep toen nog onbekende mensen..
Viel me op dat ik aan het begin snel een beetje als het middelpunt van de groep werd gezien, meteen een aantal mensen die begonnen te lobbyen om samen te reizen oid, en uiteinderlijk ben ik ook altijd wel iemand die binnen de groep valt, ben nooit een buitenbeentje oid..
Maar in de maanden die daarop volgde, toen we met een groepje van 6 reisden, ging de discussie over hoe we gingen rijden / wat we gingen eten eigenlijk altijd tussen 4 mensen van die groep, ik stond er altijd een beetje bij...
Heb toen een keer een beslissing geforceerd door tegen ieders mening in te gaan beuken, en kreeg toen wel mn zin, maar dat lijkt me ook niet de juiste manier..
Ik weet gewoon niet hoe ik me in dat soort situaties moet gedragen, moet je zorgen dat je altijd zelf over dat soort onderwerpen begint, initiatief neemt?
Moet je zodra je hoort dat er iets beslist gaat worden meteen de grootste bek opentrekken? Dat lijkt me ook zo vermoeiend..
Ik heb al een hele tijd precies hetzelfde probleem.. Tips kan ik je dus niet geven 
Maar je bent zeker weten niet de enige die zich zo voelt.
Maar je bent zeker weten niet de enige die zich zo voelt.
Tis idd toch wel herkenbaar ook voor mij..
In mijn vriendengroep heb ik soms ook het idee dat er nooit naar mij geluisterd werd als er wat ondernomen werd. Of dat ik er dan ook een beetje bijstond. Terwijl je prima in staat bent om beslissingen te nemen.. Misschien een te afwachtende houding, anderen nemen sneller initatief en hebben daarom de leiding. Of je bent te druk met het analyseren van de situatie waardoor het mee beslissen naar de achtergrond verdwijnt. Zo iets bedenk ik op dit moment.
In mijn vriendengroep heb ik soms ook het idee dat er nooit naar mij geluisterd werd als er wat ondernomen werd. Of dat ik er dan ook een beetje bijstond. Terwijl je prima in staat bent om beslissingen te nemen.. Misschien een te afwachtende houding, anderen nemen sneller initatief en hebben daarom de leiding. Of je bent te druk met het analyseren van de situatie waardoor het mee beslissen naar de achtergrond verdwijnt. Zo iets bedenk ik op dit moment.
-edit: Daar zit een knop voor rechts onder-
[ Bericht 100% gewijzigd door Daniel1976 op 14-04-2011 16:51:03 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door Daniel1976 op 14-04-2011 16:51:03 ]
[IMG]http://i.imgur.com/MP0P6.gif[/IMG]
TS presteert niet goed in een sociale omgeving. Je bent mogelijk er niet voldoende met je aandacht bij, of je bent niet betrokken genoeg, of je bent niet assertief genoeg.
The view from nowhere.
Ik merk dit ook heel erg in mijn "schoolvriendengroep".... Heb altijd het gevoel dat ik er net een beetje buiten sta (samen met een paar anderen)...quote:
Tis idd toch wel herkenbaar ook voor mij..
In mijn vriendengroep heb ik soms ook het idee dat er nooit naar mij geluisterd werd als er wat ondernomen werd. Of dat ik er dan ook een beetje bijstond. Terwijl je prima in staat bent om beslissingen te nemen.. Misschien een te afwachtende houding, anderen nemen sneller initatief en hebben daarom de leiding. Of je bent te druk met het analyseren van de situatie waardoor het mee beslissen naar de achtergrond verdwijnt. Zo iets bedenk ik op dit moment.
Ik mag ze allemaal wel, maar de echte klik mist n beetje...
Oplossing hiervoor: andere vriendengroep gevonden die wel bij me past
Helaas zitten deze leuten niet bij mij op school...
Verder kan/kon ik me ook in de OP vinden...
Kan de laatste tijd echter wel weer echt van het leven genieten!
Oorzaak: het gaat weer supergoed met mn vriendin (na een periode van 2/3 maanden dat het echt niet goed ging)
iig succes ermee! Als tip kan ik alleen maar geven (lekker cliche): probeer de dingen waar je geen goed gevoel bij hebt te veranderen. Zoek andere vrienden, doe eens wat anders enz enz.
26"
Fading slowly.
Fading slowly.
Herkenbaar, TS. 
Ik ben zelf ook altijd een enorme pessimist geweest en kijk overal best wel tegenop. Ik heb een paar goede vrienden die mij erg vaak bellen om iets te gaan doen, tevergeefs, want ik ben altijd te druk bezig met werk en zeg bijna overal "Nee" tegen. 
Erg stom, want in de uitzonderlijke gevallen dat ik me toch laat overhalen om ergens mee naar toe te gaan is het vaak nog best leuk ook. Ook met mensen praten kan ik nooit lang. Af en toe voel ik me er gewoon schuldig door, want je hebt dan mensen die het wél leuk vinden om met/tegen je te praten en geïnteresseerd zijn in wat je te zeggen hebt, maar ik ben dan weer volledig ongeïnteresseerd in hen. Ik zie mezelf als een redelijk 'verzuurd' persoon. Ik heb er uiteraard mijn redenen voor, maar ik realiseer me wel dat ik daar echt eens mee moet stoppen jegens mensen die mij nooit iets misdaan hebben.
Ik ben net anderhalve week terug van een half jaar backpacken door Australië en moet zeggen dat dit mij als persoon toch wel erg veranderd heeft. Ik heb een half jaar lang niet mijn over-gestructureerde leventje hoeven leiden en ik heb er alle tijd van de wereld gehad dus ik had ook opeens tijd voor andere mensen, en dat heeft wel degelijk ergens impact gehad. Ergens ben ik er 'socialer' door geworden en ik heb er in vergelijking met mijn 'normale' leventje hier thuis vele malen meer lol gehad. Hier inmiddels weer thuis heeft het de nodige verandering met zich mee gebracht; hoewel ik weer blij ben om mijn gestructureerde leventje op te pakken, zie ik nu ook in dat ik af en toe eens gewoon 'pauze' moet pakken en iets leuks moet gaan doen. Ik zeg nu sneller "Ja" op verzoeken om mee te gaan en/of iets te gaan doen met anderen en merk dat ik toch ietwat vriendelijker en meer geïnteresseerd jegens andere mensen ben. Gisteren nog belde een van mijn vrienden geheel sporadisch op om te gaan squashen, en stomverbaasd dat 'ie was toen ik 'm vroeg hoe laat ik hem op moest komen pikken. 
Hoewel ik er (nog) geen echte verklaring voor heb, ben ik er wel zeker van dat mijn lange 'vakantie' mij goed heeft gedaan. Hoe veel ik ook van mijn gestructureerde leventje houd, het was gewoon fijn om even 'helemaal weg' te zijn en het helemaal anders te doen. Misschien moet je dat ook eens overwegen, TS? Even iets geheel anders doen met je leven. Kijk voor de gein ook eens de film "Yes man" ( http://www.imdb.com/title/tt1068680/ ), ik vond het gewoon bizar hoe buitenproportioneel ik mezelf herkende in die film.
Ik ben zelf ook altijd een enorme pessimist geweest en kijk overal best wel tegenop. Ik heb een paar goede vrienden die mij erg vaak bellen om iets te gaan doen, tevergeefs, want ik ben altijd te druk bezig met werk en zeg bijna overal "Nee" tegen. Erg stom, want in de uitzonderlijke gevallen dat ik me toch laat overhalen om ergens mee naar toe te gaan is het vaak nog best leuk ook. Ook met mensen praten kan ik nooit lang. Af en toe voel ik me er gewoon schuldig door, want je hebt dan mensen die het wél leuk vinden om met/tegen je te praten en geïnteresseerd zijn in wat je te zeggen hebt, maar ik ben dan weer volledig ongeïnteresseerd in hen. Ik zie mezelf als een redelijk 'verzuurd' persoon. Ik heb er uiteraard mijn redenen voor, maar ik realiseer me wel dat ik daar echt eens mee moet stoppen jegens mensen die mij nooit iets misdaan hebben.Ik ben net anderhalve week terug van een half jaar backpacken door Australië en moet zeggen dat dit mij als persoon toch wel erg veranderd heeft. Ik heb een half jaar lang niet mijn over-gestructureerde leventje hoeven leiden en ik heb er alle tijd van de wereld gehad dus ik had ook opeens tijd voor andere mensen, en dat heeft wel degelijk ergens impact gehad. Ergens ben ik er 'socialer' door geworden en ik heb er in vergelijking met mijn 'normale' leventje hier thuis vele malen meer lol gehad. Hier inmiddels weer thuis heeft het de nodige verandering met zich mee gebracht; hoewel ik weer blij ben om mijn gestructureerde leventje op te pakken, zie ik nu ook in dat ik af en toe eens gewoon 'pauze' moet pakken en iets leuks moet gaan doen.
Ik zeg nu sneller "Ja" op verzoeken om mee te gaan en/of iets te gaan doen met anderen en merk dat ik toch ietwat vriendelijker en meer geïnteresseerd jegens andere mensen ben. Gisteren nog belde een van mijn vrienden geheel sporadisch op om te gaan squashen, en stomverbaasd dat 'ie was toen ik 'm vroeg hoe laat ik hem op moest komen pikken. Hoewel ik er (nog) geen echte verklaring voor heb, ben ik er wel zeker van dat mijn lange 'vakantie' mij goed heeft gedaan. Hoe veel ik ook van mijn gestructureerde leventje houd, het was gewoon fijn om even 'helemaal weg' te zijn en het helemaal anders te doen. Misschien moet je dat ook eens overwegen, TS? Even iets geheel anders doen met je leven. Kijk voor de gein ook eens de film "Yes man" ( http://www.imdb.com/title/tt1068680/ ), ik vond het gewoon bizar hoe buitenproportioneel ik mezelf herkende in die film.
Herkenbaar. Je bent niet depressief, wel gedeprimeerd/ licht depressief.
Je geniet duidelijk niet meer van zaken waar je vroeger wel van genoot.
Je zit eigenlijk in een nasleep van een rouwreactie om je relatie. Heb ik ook nog steeds. Eigenlijk kan je hier niet zoveel aan doen, behalve toch leuke dingen blijven doen. Als je het eenmaal verwerkt hebt, zal het grijs weer verdwijnen en zie je weer kleur in je leven
Suc6
Je geniet duidelijk niet meer van zaken waar je vroeger wel van genoot.
Je zit eigenlijk in een nasleep van een rouwreactie om je relatie. Heb ik ook nog steeds. Eigenlijk kan je hier niet zoveel aan doen, behalve toch leuke dingen blijven doen. Als je het eenmaal verwerkt hebt, zal het grijs weer verdwijnen en zie je weer kleur in je leven
Suc6
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Nou, het vreemde is dat ik dus wel heel goed KAN presteren in een sociale groep, maar alleen als ik zelf lekker in mn vel heb, geen issues in mn hoofd heb ronddwarrelen etc, maar die issues zijn er bijna altijd wel..quote:
TS presteert niet goed in een sociale omgeving. Je bent mogelijk er niet voldoende met je aandacht bij, of je bent niet betrokken genoeg, of je bent niet assertief genoeg.
Er is altijd wel iets waar ik tegenop zie, of op een negatieve manier in mn hoofd mee bezig ben...
Als ik savonds iets moet doen waar ik tegenop zie ( en dat kan bijvoorbeeld al een avondje uit zijn waar ik geen zin in heb ) , dan ben ik de hele dag al in mezelf gekeerd, niet gezellig en afgevlakt...
Binnen mijn vriendengroep ben ik ook echt wel een ''vol'' onderdeel van die groep, als ik niet mee uitga proberen ze me altijd over te halen, het is me nog nooit gebeurd dat er iets wordt ondernomen zonder mij mee te vragen oid..
Maar laat ik een voorbeeld geven van iets: Ben onlangs lid geworden van een studentenvereniging.. Openingsavond gehad een paar weken geleden, en ik viel meteen goed in de groep merkte ik, chille gasten ook..
Zag enorm tegen die avond op, werd uit mijn veilige wereldje gerukt met bekende mensen voor mij, maar ik moest het echt van mezelf doen...
Nu dus allerlei activiteiten de komende weken, maar telkens zie ik tegen alles op...
Ik vind het idee wel heerlijk, nieuwe mensen ontmoeten, eens wat anders dan al die standaard dingen als uitgaan met dezelfde vrienden, werk en school, het idee vind ik heerlijk, maar dan telkens : morgen..
Als iets morgen of overmorgen is dan denk ik ahh spannend / leuk, maar als ik die ochtend opsta denk ik gatver wat een lange dag wordt dit, heb er helemaal geen zin in, wou dat ik vanavond lekker met mijn vertrouwde mensen op stap kan of lekker achter mijn computer kan zitten of een filmpie kan kijken ofzo
Dit had ik kunnen schrijven. Heel herkenbaar, ook dat snel uitgepraat zijn met mensen.quote:
Herkenbaar, TS.
Wellicht zou zo'n langdurige vakantie/backpack reis mij ook goed kunnen doen, maar heb daar op dit moment niet de tijd en de middelen voor.
Dat heb ik overigens ook, ben heel snel uitgepraat met mensen
Dit ligt overigens aan mijn eigen onzekerheid, maar ook een beetje aan desinteresse.. Alleen met 2 van mijn beste vrienden kan ik een nuttig gesprek houden, maar verder ben ik eigenlijk alleen maar bezig een gesprek zo snel mogelijk af te kappen...
Wat andere mensen me te vertellen hebben interesseert me eigenlijk vrijwel nooit, en ben ook niet echt van de smalltalk...
Zit wat dat betreft ook iets een beetje scheef van binnen bij mij, mensen nemen me over het algemeen wel vrij snel in vertrouwen, maar wanneer mensen persoonlijke verhalen over zichzelf gaan vertellen, of wanneer het onderwerp gevoeliger worden, dan denk ik ohh god en dan wordt het pijnlijk voor me en dan kap ik het altijd maar af met een sneer, een luchtige flauwe grap oid...
Kijk mensen ook niet graag in de ogen tijdens het praten...
Ben iemand die wel moet weten dat ik vrienden heb die er voor me zijn, maar als die er ook voor je zouden zijn zonder ooit met ze af te spreken dan zou ik het ook prima vinden:P
Voor de mensen die lost kennen, ik voel me altijd een beetje sawyer
Dit ligt overigens aan mijn eigen onzekerheid, maar ook een beetje aan desinteresse.. Alleen met 2 van mijn beste vrienden kan ik een nuttig gesprek houden, maar verder ben ik eigenlijk alleen maar bezig een gesprek zo snel mogelijk af te kappen...
Wat andere mensen me te vertellen hebben interesseert me eigenlijk vrijwel nooit, en ben ook niet echt van de smalltalk...
Zit wat dat betreft ook iets een beetje scheef van binnen bij mij, mensen nemen me over het algemeen wel vrij snel in vertrouwen, maar wanneer mensen persoonlijke verhalen over zichzelf gaan vertellen, of wanneer het onderwerp gevoeliger worden, dan denk ik ohh god en dan wordt het pijnlijk voor me en dan kap ik het altijd maar af met een sneer, een luchtige flauwe grap oid...
Kijk mensen ook niet graag in de ogen tijdens het praten...
Ben iemand die wel moet weten dat ik vrienden heb die er voor me zijn, maar als die er ook voor je zouden zijn zonder ooit met ze af te spreken dan zou ik het ook prima vinden:P
Voor de mensen die lost kennen, ik voel me altijd een beetje sawyer
Een gesprek op gang houden (zowel mannen als vrouwen) is voor mij ook altijd een kunst op zich. Puur omdat ik nogal zakelijk van aard ben qua communicatie; ik vraag wat ik wil weten en dan vind ik het prima.
Ik probeer overigens wel altijd aan smalltalk te doen met studiegenoten en collega's omdat het toch een beetje sociaal wenselijk is. Maar voor mijn gevoel komt dat altijd een beetje geforceerd over, omdat ik toch wel een behoorlijke desinteresse bij mijzelf bespeur. Het kan mij werkelijk weinig boeien wat de ander te vertellen heeft. Soms ben ik ook weleens bang dat ik die desinteresse uitstraal
Overigens ervaar ik mijzelf ook vaak als een klankbord, aangezien mensen mij ook snel persoonlijke verhalen vertellen. Waarbij ik vaak ook denk: wat moet ik ermee? Ik zelf neem eigenlijk nooit iemand in vertrouwen, ik ben zeer afstandelijk wat dat betreft.
Ik probeer overigens wel altijd aan smalltalk te doen met studiegenoten en collega's omdat het toch een beetje sociaal wenselijk is. Maar voor mijn gevoel komt dat altijd een beetje geforceerd over, omdat ik toch wel een behoorlijke desinteresse bij mijzelf bespeur. Het kan mij werkelijk weinig boeien wat de ander te vertellen heeft. Soms ben ik ook weleens bang dat ik die desinteresse uitstraal
Overigens ervaar ik mijzelf ook vaak als een klankbord, aangezien mensen mij ook snel persoonlijke verhalen vertellen. Waarbij ik vaak ook denk: wat moet ik ermee? Ik zelf neem eigenlijk nooit iemand in vertrouwen, ik ben zeer afstandelijk wat dat betreft.
Gewoon eng hoe herkenbaar dat klinkt inderdaad...
Nadenken over dit hele onderwerp is ook gewoon zo verwarrend, ik kan zoveel oorzaken bedenken voor dit alles dat ik niet meer weet waar te beginnen...
Enerzijds ben ik gewoon geen sociaal dier, vind het ook in mijn studentenhuis, heerlijk om alleen thuis te zijn, breng ook de minste tijd door in de gemeenschappelijke ruimte ( niet dat ik er nooit zit oid), maar anderzijs heb ik mijn vrienden oh zo nodig...
Als we bijvoorbeeld naar de sportschool gaan met zn allen, neem ik vaak de fiets ipv de tram omdat ik gewoon geen zin heb in dat geouwehoer en liever een muziekje luister oid..
Maar als op een midzomerdag niemand kan om een terrasje te pakken dan zit ik mezelf op te vreten thuis en wil ik niets liever dan tussen de mensen zijn...
Nadenken over dit hele onderwerp is ook gewoon zo verwarrend, ik kan zoveel oorzaken bedenken voor dit alles dat ik niet meer weet waar te beginnen...
Enerzijds ben ik gewoon geen sociaal dier, vind het ook in mijn studentenhuis, heerlijk om alleen thuis te zijn, breng ook de minste tijd door in de gemeenschappelijke ruimte ( niet dat ik er nooit zit oid), maar anderzijs heb ik mijn vrienden oh zo nodig...
Als we bijvoorbeeld naar de sportschool gaan met zn allen, neem ik vaak de fiets ipv de tram omdat ik gewoon geen zin heb in dat geouwehoer en liever een muziekje luister oid..
Maar als op een midzomerdag niemand kan om een terrasje te pakken dan zit ik mezelf op te vreten thuis en wil ik niets liever dan tussen de mensen zijn...
Het is een dilemma dat wederom zeer herkenbaar is. Op dit moment heb ik wel een redelijke tussenoplossing. Ik ben vooral veel op mijzelf, maar als ik eens een avond uit wil of wat wil ondernemen heb ik in ieder geval enkele personen 'achter de hand' die ik dan kan opbellen. Waar ik op zich vrij tevreden mee bent, hoewel het vrij klinisch overkomt als ik het zo teruglees.quote:
Gewoon eng hoe herkenbaar dat klinkt inderdaad...
Nadenken over dit hele onderwerp is ook gewoon zo verwarrend, ik kan zoveel oorzaken bedenken voor dit alles dat ik niet meer weet waar te beginnen...
Enerzijds ben ik gewoon geen sociaal dier, vind het ook in mijn studentenhuis, heerlijk om alleen thuis te zijn, breng ook de minste tijd door in de gemeenschappelijke ruimte ( niet dat ik er nooit zit oid), maar anderzijs heb ik mijn vrienden oh zo nodig...
Als we bijvoorbeeld naar de sportschool gaan met zn allen, neem ik vaak de fiets ipv de tram omdat ik gewoon geen zin heb in dat geouwehoer en liever een muziekje luister oid..
Maar als op een midzomerdag niemand kan om een terrasje te pakken dan zit ik mezelf op te vreten thuis en wil ik niets liever dan tussen de mensen zijn...
Maar dit hele thema is trouwens wel een onderwerp waar ik in gedachten veel mee bezig ben. Als je dan van die leeftijdsgenoten in de media of omgeving voorbij ziet komen, waarbij alles zo 'vanzelf en logisch' lijkt te gaan, dan vraag ik mezelf ook weleens af of ik niet achterloop of iets in die trant. Hoewel ik in de loop der jaren wel minder waarde ben gaan hechten aan de meningen van andere mensen, dat scheelt al wel weer.
Opzich geldt voor mij hetzelfde; ook het liefst lekker alles op mezelf, maar met zaken als uitgaan, sporten en nieuwe mensen leren kennen is dat niet handig. Ik kan wel makkelijk met iedereen in contact komen, ben vrij sociaal ook met onbekenden... maar het blijft vaak bij een praatje op de faculteit ofzo. Ik heb met heel weinig mensen een diepere band of zelfs een dergelijke band waarbij je je makkelijk aan zou sluiten voor sociale gelegenheden als uitgaan. Tot een half jaar geleden had ik net als jij een leuke groep "achter de hand", waarvan vele gewoon op vaste tijden gingen sporten en uitgingen en ik altijd kon aansluiten, maar net zo makkelijk weken niet kon komen op dagen. Helaas is 80% van hun het afgelopen jaar afgestudeerd en is dit voor mij dus eigenlijk van het ene op het andere moment verdampt... niet handig! Wat ik denk ik wil zeggen... let daar mee op!quote:
[..]
Het is een dilemma dat wederom zeer herkenbaar is. Op dit moment heb ik wel een redelijke tussenoplossing. Ik ben vooral veel op mijzelf, maar als ik eens een avond uit wil of wat wil ondernemen heb ik in ieder geval enkele personen 'achter de hand' die ik dan kan opbellen. Waar ik op zich vrij tevreden mee bent, hoewel het vrij klinisch overkomt als ik het zo teruglees.
Te herkenbaar.. Ik denk best veel na en kan op veel dingen een antwoord bedenken. Maar hier kan ik ook niks bedenken (heb precies hetzelfde)quote:
Gewoon eng hoe herkenbaar dat klinkt inderdaad...
Nadenken over dit hele onderwerp is ook gewoon zo verwarrend, ik kan zoveel oorzaken bedenken voor dit alles dat ik niet meer weet waar te beginnen...
Enerzijds ben ik gewoon geen sociaal dier, vind het ook in mijn studentenhuis, heerlijk om alleen thuis te zijn, breng ook de minste tijd door in de gemeenschappelijke ruimte ( niet dat ik er nooit zit oid), maar anderzijs heb ik mijn vrienden oh zo nodig...
Als we bijvoorbeeld naar de sportschool gaan met zn allen, neem ik vaak de fiets ipv de tram omdat ik gewoon geen zin heb in dat geouwehoer en liever een muziekje luister oid..
Maar als op een midzomerdag niemand kan om een terrasje te pakken dan zit ik mezelf op te vreten thuis en wil ik niets liever dan tussen de mensen zijn...
Lees het boek : Omdenken eens van Gunster...quote:
@ Wateengebruikersnaam
Ook al over zitten denken inderdaad
Maar bedenk me dan meteen : Wat heeft zo iemand mij te vertellen wat ik nog niet weet?
Misschien dat er hier mensen zitten met ervaring die kunnen vertellen hoe zij eruit zijn gekomen / een andere manier van denken hebben gekregen...
Het is bij mij niet zo dat ik elke dag wakker word met een gevoel van : Gatver weer een dag, liever blijf ik liggen..
Maar wel is het zo dat bij dingen die juist leuk zijn / horen bij iemand van mijn leven, daar heb ik nooit zin in...
Tijdje geleden lid geworden bij een studentenvereniging, maar bij ELKE activiteit dacht ik weer pff moet dat, ik heb daar helemaal geen zin in..
Dan ga ik er puur en alleen heen met het idee : Als je het hebt gedaan, dan kun je blij zijn met jezelf. En dat is vervolgens ook het enige doel waarmee ik naar zoiets toega, terwijl een gezond doel zou zijn : Gewoon gaan en lol hebben...
Zo gaat het met zoveel dingen. Ik voel me ongewild bij de meiden sinds mijn ex het uitmaakte. Dat er daarna nog een paar veel knappere dames zijn gekomen die het wel in mij zagen zitten, dat doet me niet beter voelen, ik blijf mezelf alleen maar pijn doen met de gedachte dat mijn ex me niet meer wil..
Door alsmaar op zo' n manier te blijven denken kun je nooit lekker in je vel gaan zitten lijkt me...
misschien dat je daar iets aan hebt?
http://www.omdenken.nl/theorie/de-15-strategien
(beetje uitleg van hoe en wat )
En veel succes
Thank Drunk I'm a Goddess!
@ Axel : Lijkt me inderdaad ook vervelend...
Dat is ook iets waar je geluk mee moet hebben... Mijn vriendengroep is al samen vanaf de peuterspeelzaal, daarna naar dezelfde middelbare, en nu tijdens de studententijd wonen we met zn 6en in 2 verschillende studentenhuizen....
Maar ik ken genoeg mensen die gewoon geen geluk hebben gehad op dat gebied... Geen leuke mensen vanaf de basisschool, verhuisd tijdens jeugd etc...
Ken ook een super aardige gozer maar die is als een van de weinigen uit zijn basisschoolklas vwo gaan doen, en tja dan sla je toch een andere richting in als de rest een beroepsopleiding gaat doen...
Hij ging op een gegeven moment ook heel veel om met collega' s van de supermarkt etc, maar nu we ouder worden nemen steeds meer mensen daar ontslag en in de praktijk blijkt dan helaas het contact ook heel snel te verwateren....
Dat is ook iets waar je geluk mee moet hebben... Mijn vriendengroep is al samen vanaf de peuterspeelzaal, daarna naar dezelfde middelbare, en nu tijdens de studententijd wonen we met zn 6en in 2 verschillende studentenhuizen....
Maar ik ken genoeg mensen die gewoon geen geluk hebben gehad op dat gebied... Geen leuke mensen vanaf de basisschool, verhuisd tijdens jeugd etc...
Ken ook een super aardige gozer maar die is als een van de weinigen uit zijn basisschoolklas vwo gaan doen, en tja dan sla je toch een andere richting in als de rest een beroepsopleiding gaat doen...
Hij ging op een gegeven moment ook heel veel om met collega' s van de supermarkt etc, maar nu we ouder worden nemen steeds meer mensen daar ontslag en in de praktijk blijkt dan helaas het contact ook heel snel te verwateren....
Misschien is het ook wel het verlangen naar iets wat niet kan of moeilijk is op dat moment. Dat brengt je in een melancholische staat die je eigenlijk wel prettig vind. En zodra je bv dat drankje kan gaan drinken of sporten heb je er dus geen zin meer in, omdat je dan uit die melancholische staat komt.
Prupke : Might give it a try thanx 
Ja klopt inderdaad ghost... Bij mij is er de laatste tijd de enorme drang naar bevestiging door het vrouwelijke geslacht..
Weet zeker dat ik met een leuke vriendin veel zelverzekerder zou zijn.. Vooral omdat 3 van mijn 4 huisgenoten een vriendin hebben..
Als er dan weer eentje weggaat om een hapje te eten met zijn vriendin, als ik in de woonkamer zit en een van hun dames staat voor de deur, dan voel ik me gewoon zo minderwaardig...
En dit terwijl dit helemaal niet nodig is, zal niet narcistisch gaan doen hier maar laat ik het erop houden dat ik helemaal niet minder kans maak bij de dames dan hen, het is de assertiviteit die ontbreekt..
Ik heb bij mezelf gewoon totaal niet meer het idee dat ik ergens ben en dat ik denk hmm ik mag er toch best wel wezen..
Terwijl ik nog wel weet dat toen ik een jaar of 14/15/16 was ik me nog wel eens helemaal het binkie kon voelen als ik ergens buiten liep met mijn vrienden ...
Ik zie er goed uit, ben aardig gespierd gebouwd, 1.98 lang ( huh niet narcistisch ) , maar ik laat iedereen over me heenlopen...
Ja klopt inderdaad ghost... Bij mij is er de laatste tijd de enorme drang naar bevestiging door het vrouwelijke geslacht..
Weet zeker dat ik met een leuke vriendin veel zelverzekerder zou zijn.. Vooral omdat 3 van mijn 4 huisgenoten een vriendin hebben..
Als er dan weer eentje weggaat om een hapje te eten met zijn vriendin, als ik in de woonkamer zit en een van hun dames staat voor de deur, dan voel ik me gewoon zo minderwaardig...
En dit terwijl dit helemaal niet nodig is, zal niet narcistisch gaan doen hier maar laat ik het erop houden dat ik helemaal niet minder kans maak bij de dames dan hen, het is de assertiviteit die ontbreekt..
Ik heb bij mezelf gewoon totaal niet meer het idee dat ik ergens ben en dat ik denk hmm ik mag er toch best wel wezen..
Terwijl ik nog wel weet dat toen ik een jaar of 14/15/16 was ik me nog wel eens helemaal het binkie kon voelen als ik ergens buiten liep met mijn vrienden
...Ik zie er goed uit, ben aardig gespierd gebouwd, 1.98 lang ( huh niet narcistisch
) , maar ik laat iedereen over me heenlopen...
Klinkt als borderline.quote:
Hoi allemaal..
Heb al een tijdje zitten twijfelen of ik dit topic wou openen ja of nee, nu dus toch maar gedaan en waar ik vooral naar opzoek ben zijn mensen die dit herkennen vanuit hun eigen leven of verleden..
Ook mensen die dit niet herkennen, maar wel een nuttige tip ( denken ) te hebben zijn uiteraard welkom, maar reacties als '' niet zeiken het kan nog veel erger'' oid, daar heb ik niet zo veel aan...
Het probleem dat ik heb, is de laatste jaren eigenlijk langzaam maar zeker gegroeid, maar sinds het vorig jaar uitging met mijn ex is die groei sneller gegaan en zijn de gevoelens heftiger geworden...
Het is niet zo dat ik depressief ben oid, maar in mijn dagelijks leven heb ik eigenlijk nooit ergens ''zin'' in, er is altijd wel iets waar ik tegenop zie, er hangt altijd iets boven mn hoofd, ben haast nooit helemaal vrij van negatieve gedachten...
Ik merk de laatste tijd dat het ook erg zijn uitwerking begint te krijgen op mijn gedrag.. De momenten dat ik mezelf helemaal happy voel zijn echt spaarzaam, maar tijdens die momenten merk ik wel dat ik opeens heel assertief ben, gezellig gezelschap, leuk en opgruimd gedrag vertoon..
Maar vrienden / mensen om mij heen / huisgenoten zijn veel vaker ''vrolijk''. Waar zij eigenlijk altijd goed in hun vel lijken te zitten, wordt dit soms even onderbroken door een momentje van somberheid, terwijl het bij mij juist andersom is...
Probleem is dat ik daardoor dus eigenlijk nooit ergens zin in heb, en daardoor ben ik volgens mij ook niet echt een leuk persoon om mee om te gaan de laatste tijd...
Ik heb vrienden, woon op kamers, bijbaan met leuke collega' s, gaat weer lekker op school, maar toch ben ik met niets blij want het gras lijkt zoveel groener aan de overkant..
Was laatst met vrienden in groningen, en de weken erna stonden gelijk in het teken van twijfel. Had ik niet gewoon in plaats van om de hoek bij mijn ouders in Amsterdam, in Groningen op kamers moeten gaan. Meteen allemaal redenen waarom mijn leven dan veel leuker zou zijn..
Dit is slechts een voorbeeld, maar ik heb het met bijna alles...
Natuurlijk heeft groningen ook wel leuke kanten, maar meteen vergeet ik dan dat ik zelf een mooie kamer heb in een leuk huis in Amsterdam, iets waar ik een jaar geleden nog een moord voor zou doen, en nu lijkt het niets meer waard voor me..
Het is uitgegaan met mijn ex, en na inmiddels een jaar zitten tobben over dat ik het niet begreep etc, vind ik het toch tijd om daar eens mee te stoppen..
Ik zou het echt leuk vinden om vroeg of laat weer eens een nieuw meisje tegen te komen, maar in plaats van gewoon los en spontaan gezellig gedrag te vertonen, zit ik vaak met een chagrijnig gezicht erbij wanneer er meisjes in de buurt zijn.
Hierdoor heb ik in het afgelopen half jaar al 2 meiden die serieuze interesse in me toonden, weggejaagd...
Ik werk mezelf met dit gedrag alleen maar tegen, maar mijn somberheid en gevoel dat altijd maar zegt, het is uit met je ex, die tijd komt nooit meer terug maakt me verdrietig, waar ik op een verkeerde manier op reageer door somber te zijn in plaats van open staan voor nieuwe dingen....
Ik merk vaak dat mensen het leuk vinden om met me om te gaan, en ik denk ook dat als ik echt een vriendin zou willen en ik stel me open, dan heb ik binnen no- time een leuke..
Maar door mijn behoudende, introverte, afstandelijke gedrag ( soort muurtje dat ik om me heen heb gebouwd waardoor ik me niet wil laten kwetsten ), komen er maar weinig nieuwe mensen in mijn leven...
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Ik heb daar ook wel eens aan gedacht en me een beetje in verdiept...
Herken wel een aantal van de symptomen, maar dat doet iedereen wel denk ik...
Daarnaast kon ik aan elk symptoom in mijn geval een betekenis geven : Minderwaardigheidscomplex en onzekerheid...
Ik heb net eens geprobeerd mijn gedachtegang eens na te gaan in dat soort situaties...
Het is niet zo dat ik niet graag onder de mensen ben, of dat ik het niet leuk vind om met mensen te praten oid, maar ik ken zoveel ''remmen''..
Alleen ik een gesprek al, schieten er zoveel gedachten door mijn hoofd heen : Ben ik wel een leuke gesprekspartner, zeg ik niets geks, hopelijk weet ik het gesprek wel op gang te houden etc etc...En juist door al dat gedenk vergeet ik te luisteren naar wat iemand zegt, en wat ik zelf over een bepaald onderwerp vind
Daarnaast voel ik altijd de druk van andere mensen, want net zo onzeker als ik ben, zo groot is ergens ook mijn ego... Ik kan er gewoon niet tegen als ik op een bepaald vlak voor iemand onderdoe... Als ik bijvoorbeeld zie dat een vriend lekker gaat bij de vrouwen, dan negeer ik dat liever door thuis te blijven, ergens anders heen te gaan dan zelf ook eens mijn best te doen...
Dat is ook de reden waarom ik me bij ''nerds'' eigenlijk meer op mn gemak voel dan bij mijn vlotte vrienden, bij hen voel ik niet die druk om het zo maar te noemen..
Ik voel me ook heel snel beledigd of niet geaccepteerd of niet gewenst in een bepaald gezelschap, en dan hoeft daar nog niet eens een reden voor te zijn... Zelfs bij mijn ex - schoonfamilie, die aan het begin echt dolblij waren dat ik daar over de vloer kwam, voelde ik me teveel...
Mijn ex zei dat ze het zo leuk had gevonden als ik af en toe eens ''zomaar'' langskwam.. Ik wou dat diep van binnen ook, maar was gewoon altijd bang dat ze dacht : Shit hij komt nu eigenlijk ongelegen, of dat mijn schoonouders dachten : God heb je hem weer...
Ik trek me liever terug door afstandelijk te doen en geen move te maken of NIET aardig tegen iemand te doen, dan wel toegankelijk en aardig tegen iemand te doen met de 0,001 % kans dat iemand me te opdringerig vindt oid...
Herken wel een aantal van de symptomen, maar dat doet iedereen wel denk ik...
Daarnaast kon ik aan elk symptoom in mijn geval een betekenis geven : Minderwaardigheidscomplex en onzekerheid...
Ik heb net eens geprobeerd mijn gedachtegang eens na te gaan in dat soort situaties...
Het is niet zo dat ik niet graag onder de mensen ben, of dat ik het niet leuk vind om met mensen te praten oid, maar ik ken zoveel ''remmen''..
Alleen ik een gesprek al, schieten er zoveel gedachten door mijn hoofd heen : Ben ik wel een leuke gesprekspartner, zeg ik niets geks, hopelijk weet ik het gesprek wel op gang te houden etc etc...En juist door al dat gedenk vergeet ik te luisteren naar wat iemand zegt, en wat ik zelf over een bepaald onderwerp vind
Daarnaast voel ik altijd de druk van andere mensen, want net zo onzeker als ik ben, zo groot is ergens ook mijn ego... Ik kan er gewoon niet tegen als ik op een bepaald vlak voor iemand onderdoe... Als ik bijvoorbeeld zie dat een vriend lekker gaat bij de vrouwen, dan negeer ik dat liever door thuis te blijven, ergens anders heen te gaan dan zelf ook eens mijn best te doen...
Dat is ook de reden waarom ik me bij ''nerds'' eigenlijk meer op mn gemak voel dan bij mijn vlotte vrienden, bij hen voel ik niet die druk om het zo maar te noemen..
Ik voel me ook heel snel beledigd of niet geaccepteerd of niet gewenst in een bepaald gezelschap, en dan hoeft daar nog niet eens een reden voor te zijn... Zelfs bij mijn ex - schoonfamilie, die aan het begin echt dolblij waren dat ik daar over de vloer kwam, voelde ik me teveel...
Mijn ex zei dat ze het zo leuk had gevonden als ik af en toe eens ''zomaar'' langskwam.. Ik wou dat diep van binnen ook, maar was gewoon altijd bang dat ze dacht : Shit hij komt nu eigenlijk ongelegen, of dat mijn schoonouders dachten : God heb je hem weer...
Ik trek me liever terug door afstandelijk te doen en geen move te maken of NIET aardig tegen iemand te doen, dan wel toegankelijk en aardig tegen iemand te doen met de 0,001 % kans dat iemand me te opdringerig vindt oid...
Gesprekken en sociale contacten ervaar ik ook continue als een soort 'examens'. In gesprekken krijg ik ook altijd automatisch het gevoel mij te moeten verantwoorden; een defensieve houding. Waarom? Het is een houding die ik al jaren heb, voortkomend uit een soort onzekerheid en het niet kunnen voldoen aan een maatschappelijk ideaalbeeld.quote:
Ik heb daar ook wel eens aan gedacht en me een beetje in verdiept...
Herken wel een aantal van de symptomen, maar dat doet iedereen wel denk ik...
Daarnaast kon ik aan elk symptoom in mijn geval een betekenis geven : Minderwaardigheidscomplex en onzekerheid...
Ik heb net eens geprobeerd mijn gedachtegang eens na te gaan in dat soort situaties...
Het is niet zo dat ik niet graag onder de mensen ben, of dat ik het niet leuk vind om met mensen te praten oid, maar ik ken zoveel ''remmen''..
Alleen ik een gesprek al, schieten er zoveel gedachten door mijn hoofd heen : Ben ik wel een leuke gesprekspartner, zeg ik niets geks, hopelijk weet ik het gesprek wel op gang te houden etc etc...En juist door al dat gedenk vergeet ik te luisteren naar wat iemand zegt, en wat ik zelf over een bepaald onderwerp vind
Daarnaast voel ik altijd de druk van andere mensen, want net zo onzeker als ik ben, zo groot is ergens ook mijn ego... Ik kan er gewoon niet tegen als ik op een bepaald vlak voor iemand onderdoe... Als ik bijvoorbeeld zie dat een vriend lekker gaat bij de vrouwen, dan negeer ik dat liever door thuis te blijven, ergens anders heen te gaan dan zelf ook eens mijn best te doen...
Dat is ook de reden waarom ik me bij ''nerds'' eigenlijk meer op mn gemak voel dan bij mijn vlotte vrienden, bij hen voel ik niet die druk om het zo maar te noemen..
Ik voel me ook heel snel beledigd of niet geaccepteerd of niet gewenst in een bepaald gezelschap, en dan hoeft daar nog niet eens een reden voor te zijn... Zelfs bij mijn ex - schoonfamilie, die aan het begin echt dolblij waren dat ik daar over de vloer kwam, voelde ik me teveel...
Mijn ex zei dat ze het zo leuk had gevonden als ik af en toe eens ''zomaar'' langskwam.. Ik wou dat diep van binnen ook, maar was gewoon altijd bang dat ze dacht : Shit hij komt nu eigenlijk ongelegen, of dat mijn schoonouders dachten : God heb je hem weer...
Ik trek me liever terug door afstandelijk te doen en geen move te maken of NIET aardig tegen iemand te doen, dan wel toegankelijk en aardig tegen iemand te doen met de 0,001 % kans dat iemand me te opdringerig vindt oid...
Wat jij beschrijft als contact met 'nerds' dat ervaar ik precies zo. Het klinkt misschien raar, maar bij hen voel ik een soort 'overwicht'. Ik kan meer mijzelf zijn, en merk dan ook dat het sociale verkeer ook wat soepeler verloopt. Al blijft die smalltalk bij deze mensen ook gewoon voortkomen uit sociaal wenselijk gedrag, en niet uit interesse.
Hoe moet ik dit nu gaan oplossen? Heel veel over nagedacht, maar geen idee eerlijk gezegd. Het roer omgooien en streven naar een maatschappelijk ideaalbeeld van iemand van mijn leeftijd (veel uitgaan, vakanties met vrienden, meer sporten) is een advies dat vaak wordt gegeven. Ik heb dit een tijdje geprobeerd, maar voelde me er zeer leeg bij...het gaf mij geen voldoening. Andere optie is doen wat je zelf wilt, wat in mijn geval in de praktijk zal zijn: vooral veel films, tv-series en voetbal kijken. Waar ik me zeker niet mee zal vervelen, maar met natuurlijk het risico van een sociaal isolement. Waarbij eigenlijk alleen het contact met familie mij voorziet in de sociale contactbehoefte (die ieder mens heeft natuurlijk). In dat geval lijkt het mij helemaal moeilijk om een weg terug te gaan uit een kluizenaarsbestaan.
En daar zullen we beiden een oplossing voor moeten vinden...
Want 9 van de 10 keer kies ik ook het liefst voor een avondje in mijn eentje een film of tv kijken inderdaad.. De enige persoon ooit in mijn leven bij wiens aanwezigheid ik me net zo op mijn gemak voelde als in mijn eentje, was mijn ex...
Maar dit zul je ook herkennen, dat geeft ook weer een onbevredigend gevoel, want we willen er toch wel toe doen, ook op sociaal gebied...
Wat dat betreft heb ik wel ''coole'' vrienden om het zo maar even te noemen, maar ik moet me gewoon de moeite waard gaan voelen in hun omgeving..
Ze kraken me nooit af oid, heb helemaal geen reden om me zo te voelen bij hen... Vorige week moest ik een dag werken met mijn hoogste leidinggevende samen, ik voelde me de hele tijd alsof hij op mn nek zat, zo voorkomend en half gespannen was ik...
We moeten gaan leren om rustig te worden, niet te denken wat zou iemand van me vinden, maar '' ik ben gewoon een toffe gast'', ervanuit gaan dat andere mensen blij mogen zijn dat ze met jou mogen omgaan ipv andersom
Datzelfde geldt ( in mijn geval ) voor meiden... Ookal gaan ze zelf achter me aan, ik geef mezelf nog altijd het gevoel dat ik degene ben die wat van hen wil, terwijl zij juist ook graag bij mij willen zijn, maar daar denk ik niet aan...
Nu nog een manier hoe...
Want 9 van de 10 keer kies ik ook het liefst voor een avondje in mijn eentje een film of tv kijken inderdaad.. De enige persoon ooit in mijn leven bij wiens aanwezigheid ik me net zo op mijn gemak voelde als in mijn eentje, was mijn ex...
Maar dit zul je ook herkennen, dat geeft ook weer een onbevredigend gevoel, want we willen er toch wel toe doen, ook op sociaal gebied...
Wat dat betreft heb ik wel ''coole'' vrienden om het zo maar even te noemen
, maar ik moet me gewoon de moeite waard gaan voelen in hun omgeving..Ze kraken me nooit af oid, heb helemaal geen reden om me zo te voelen bij hen... Vorige week moest ik een dag werken met mijn hoogste leidinggevende samen, ik voelde me de hele tijd alsof hij op mn nek zat, zo voorkomend en half gespannen was ik...
We moeten gaan leren om rustig te worden, niet te denken wat zou iemand van me vinden, maar '' ik ben gewoon een toffe gast'', ervanuit gaan dat andere mensen blij mogen zijn dat ze met jou mogen omgaan ipv andersom
Datzelfde geldt ( in mijn geval ) voor meiden... Ookal gaan ze zelf achter me aan, ik geef mezelf nog altijd het gevoel dat ik degene ben die wat van hen wil, terwijl zij juist ook graag bij mij willen zijn, maar daar denk ik niet aan...
Nu nog een manier hoe...
Klopt, hoewel ik bij mijzelf weleens afvraag of het daadwerkelijk voortkomt uit verlangen of meer uit een schuldgevoel. Als ik weer eens op een zaterdagavond tot diep in de nacht films lig te kijken op de bank vind ik dat zeer ontspannend. Maar dan komt weer het schuldbewuste stemmetje op in mijn hoofd die zegt: Moet iemand van jouw leeftijd nu niet de beest uithangen in de kroeg of disco? Waardoor ik me weer leeg voel omdat ik dan weer niks te antwoorden heb als ik 's maandags de vraag krijgt: En nog wat leuks gedaan dit weekend?. Nu ik het typ besef ik weer hoeveel dit allemaal voortkomt uit je leven laten leiden door anderen. User Axel1988 wist het in een ander topic mooi te verwoorden:quote:
En daar zullen we beiden een oplossing voor moeten vinden...
Want 9 van de 10 keer kies ik ook het liefst voor een avondje in mijn eentje een film of tv kijken inderdaad.. De enige persoon ooit in mijn leven bij wiens aanwezigheid ik me net zo op mijn gemak voelde als in mijn eentje, was mijn ex...
Maar dit zul je ook herkennen, dat geeft ook weer een onbevredigend gevoel, want we willen er toch wel toe doen, ook op sociaal gebied...
"Hecht totaal geen waarde aan wat mensen om je heen (vooral op middelbare scholen) zeggen en denken. Iedereen lult in cliché's; de massa zegt en denkt wat de massa zegt en denkt.. niemand is origineel... iedereen denkt te weten hoe de wereld en het leven in elkaar steken, maar eigenlijk heeft niemand enig idee. Wat iedereen doet is gewoon sociaal wenselijk leven..."
Klopt als een bus, maar dit besef is helaas niet altijd aanwezig bij mij.
Precies, de manier hoe... Gelukkig hebben we de moed nog niet opgegeven, gezien de posts op het forum. Het is hopen dat het gaat lukken.quote:Wat dat betreft heb ik wel ''coole'' vrienden om het zo maar even te noemen
Ze kraken me nooit af oid, heb helemaal geen reden om me zo te voelen bij hen... Vorige week moest ik een dag werken met mijn hoogste leidinggevende samen, ik voelde me de hele tijd alsof hij op mn nek zat, zo voorkomend en half gespannen was ik...
We moeten gaan leren om rustig te worden, niet te denken wat zou iemand van me vinden, maar '' ik ben gewoon een toffe gast'', ervanuit gaan dat andere mensen blij mogen zijn dat ze met jou mogen omgaan ipv andersom
Datzelfde geldt ( in mijn geval ) voor meiden... Ookal gaan ze zelf achter me aan, ik geef mezelf nog altijd het gevoel dat ik degene ben die wat van hen wil, terwijl zij juist ook graag bij mij willen zijn, maar daar denk ik niet aan...
Nu nog een manier hoe...
|
|
