Niet kunnen ''genieten'' van het leven...

Hoi allemaal..

Heb al een tijdje zitten twijfelen of ik dit topic wou openen ja of nee, nu dus toch maar gedaan en waar ik vooral naar opzoek ben zijn mensen die dit herkennen vanuit hun eigen leven of verleden..
Ook mensen die dit niet herkennen, maar wel een nuttige tip ( denken ) te hebben zijn uiteraard welkom, maar reacties als '' niet zeiken het kan nog veel erger'' oid, daar heb ik niet zo veel aan...

Het probleem dat ik heb, is de laatste jaren eigenlijk langzaam maar zeker gegroeid, maar sinds het vorig jaar uitging met mijn ex is die groei sneller gegaan en zijn de gevoelens heftiger geworden...

Het is niet zo dat ik depressief ben oid, maar in mijn dagelijks leven heb ik eigenlijk nooit ergens ''zin'' in, er is altijd wel iets waar ik tegenop zie, er hangt altijd iets boven mn hoofd, ben haast nooit helemaal vrij van negatieve gedachten...
Ik merk de laatste tijd dat het ook erg zijn uitwerking begint te krijgen op mijn gedrag.. De momenten dat ik mezelf helemaal happy voel zijn echt spaarzaam, maar tijdens die momenten merk ik wel dat ik opeens heel assertief ben, gezellig gezelschap, leuk en opgruimd gedrag vertoon..

Maar vrienden / mensen om mij heen / huisgenoten zijn veel vaker ''vrolijk''. Waar zij eigenlijk altijd goed in hun vel lijken te zitten, wordt dit soms even onderbroken door een momentje van somberheid, terwijl het bij mij juist andersom is...
Probleem is dat ik daardoor dus eigenlijk nooit ergens zin in heb, en daardoor ben ik volgens mij ook niet echt een leuk persoon om mee om te gaan de laatste tijd...

Ik heb vrienden, woon op kamers, bijbaan met leuke collega' s, gaat weer lekker op school, maar toch ben ik met niets blij want het gras lijkt zoveel groener aan de overkant..

Was laatst met vrienden in groningen, en de weken erna stonden gelijk in het teken van twijfel. Had ik niet gewoon in plaats van om de hoek bij mijn ouders in Amsterdam, in Groningen op kamers moeten gaan. Meteen allemaal redenen waarom mijn leven dan veel leuker zou zijn..
Dit is slechts een voorbeeld, maar ik heb het met bijna alles...
Natuurlijk heeft groningen ook wel leuke kanten, maar meteen vergeet ik dan dat ik zelf een mooie kamer heb in een leuk huis in Amsterdam, iets waar ik een jaar geleden nog een moord voor zou doen, en nu lijkt het niets meer waard voor me..

Het is uitgegaan met mijn ex, en na inmiddels een jaar zitten tobben over dat ik het niet begreep etc, vind ik het toch tijd om daar eens mee te stoppen..
Ik zou het echt leuk vinden om vroeg of laat weer eens een nieuw meisje tegen te komen, maar in plaats van gewoon los en spontaan gezellig gedrag te vertonen, zit ik vaak met een chagrijnig gezicht erbij wanneer er meisjes in de buurt zijn.
Hierdoor heb ik in het afgelopen half jaar al 2 meiden die serieuze interesse in me toonden, weggejaagd...

Ik werk mezelf met dit gedrag alleen maar tegen, maar mijn somberheid en gevoel dat altijd maar zegt, het is uit met je ex, die tijd komt nooit meer terug maakt me verdrietig, waar ik op een verkeerde manier op reageer door somber te zijn in plaats van open staan voor nieuwe dingen....

Ik merk vaak dat mensen het leuk vinden om met me om te gaan, en ik denk ook dat als ik echt een vriendin zou willen en ik stel me open, dan heb ik binnen no- time een leuke..
Maar door mijn behoudende, introverte, afstandelijke gedrag ( soort muurtje dat ik om me heen heb gebouwd waardoor ik me niet wil laten kwetsten ), komen er maar weinig nieuwe mensen in mijn leven...

@ Wateengebruikersnaam

Ook al over zitten denken inderdaad

Maar bedenk me dan meteen : Wat heeft zo iemand mij te vertellen wat ik nog niet weet?
Misschien dat er hier mensen zitten met ervaring die kunnen vertellen hoe zij eruit zijn gekomen / een andere manier van denken hebben gekregen...

Het is bij mij niet zo dat ik elke dag wakker word met een gevoel van : Gatver weer een dag, liever blijf ik liggen..
Maar wel is het zo dat bij dingen die juist leuk zijn / horen bij iemand van mijn leven, daar heb ik nooit zin in...
Tijdje geleden lid geworden bij een studentenvereniging, maar bij ELKE activiteit dacht ik weer pff moet dat, ik heb daar helemaal geen zin in..
Dan ga ik er puur en alleen heen met het idee : Als je het hebt gedaan, dan kun je blij zijn met jezelf. En dat is vervolgens ook het enige doel waarmee ik naar zoiets toega, terwijl een gezond doel zou zijn : Gewoon gaan en lol hebben...

Zo gaat het met zoveel dingen. Ik voel me ongewild bij de meiden sinds mijn ex het uitmaakte. Dat er daarna nog een paar veel knappere dames zijn gekomen die het wel in mij zagen zitten, dat doet me niet beter voelen, ik blijf mezelf alleen maar pijn doen met de gedachte dat mijn ex me niet meer wil..
Door alsmaar op zo' n manier te blijven denken kun je nooit lekker in je vel gaan zitten lijkt me...

quote:

Op maandag 11 april 2011 17:19 schreef drvc het volgende:
Je stoot mensen af, met je negatieve gedachten, en je denkt dat je een depressie hebt?

Het lijkt net,of je iets mist klopt dat?

Dat is wel de essentie inderdaad..

Het valt mij altijd op dat ik in een nieuwe groep mensen altijd aan het begin erg populair ben, en automatisch als een soort '' leidersfiguur'' word gezien..

Heb dat meegemaakt op die studentenvereniging, toen ik op wereldreis ging met een stel onbekende backpackers, etc...
Aan het begin voel ik me altijd het middelpunt van de groep, als er iets opgelost moet worden kijken mensen naar mij, dat soort dingen..

Ik ben lang (meestal de langste in het gezelschap ) en goedgebouwd van postuur, zie er niet slecht uit al zeg ik het zelf..
Maar door mijn onzekerheid en behoudendheid verlies ik al snel die positie, waardoor ik mezelf het idee geef dat ik mensen teleur stel. Dit heeft te maken met mijn onzekerheid.
Nu hoef ik ook niet de leider van de groep te zijn, maar ik vind het wel fijn als ik word betrokken bij de besluitvorming...

In vrijwel elk gezelschap waarin ik momenteel verkeer, word ik wel gezien als een volwaardig ''lid'' om het zo maar even te zeggen, ik word niet, en ben nooit van mijn leven , buitengesloten gelukkig.
Maar als er keuzes moeten worden gemaakt oid, dan merk ik altijd dat dit een beetje buiten mij omgaat...
Om mijn eigen onzekerheid te verbergen gooi ik altijd maar een beetje met nonchalante grappige opmerkingen waar zo nu en dan smakelijk om gelachen word, maar het steekt me steeds meer dat mij men op dat soort vlakken kennelijk niet serieus neemt..
In dat opzicht heb ik wel het idee dat ik iets ''mis'' inderdaad...

Er bij alles vanuit gaan dat iets toch niet gaat lukken, of dat er een ( grote ) kans bestaat dat iets niet zal lukken, altijd van het negatieve uitgaan...

Heb er ook enorm lang over gedaan om uiteinderlijk aan mn rijlessen te beginnen, dacht namelijk altijd ''tjsa, al die moeite, en dan zak je '... Uiteinderlijk gewoon in 1 x gehaald, en dat is nu juist het probleem..

Ik maak me in mn leven om vanalles en nog wat druk, maar als ik nu moet terugkijken op mn leven is alles eigenlijk perfect gelopen, ik heb me enorm druk gemaakt en zorgen gemaakt over vanalles en nog wat, waardoor ik ben vergeten te genieten, terwijl die drukte helemaal nergens voor nodig was...

Ik verknal door die manier van denken heel veel voor mezelf... Zelfs bij mensen waarbij het overduidelijk is dat ze me graag zien, blijf ik maar negatief denken..

Mijn ex had het zo leuk gevonden als ik destijds wat vaker ( of soms als verrassing ) bij haar langs kwam. Ik deed dat nooit, maar niet omdat ik daar geen zin in had, maar omdat ik altijd maar bang was ongelegen te komen, of dat haar ouders dachten god daar heb je hem weer. En dat terwijl ze ( aan het begin ) helemaal weg van me waren...

Of met een meisje die al een half jaar lang me zit te sms' en. Hartstikke knap, blijft maar initiatief nemen, maar inmiddels zie ik haar door alle negatieve gedachten als een soort ''vijand'' ..
Alleen dat ze die ene keer pas na een uur iets terugstuurde oid is voor mij meteen een reden dat ze me niet moet en dan maak ik mezelf gek met die gedachte, er dan niet bij bedenkend dat ze 400 keer daarvoor en daarna wel meteen terugstuurde...

quote:

Op maandag 11 april 2011 23:53 schreef Cool_Runner het volgende:
Ben je misschien te perfectionistisch?

Ik lees onder andere dat je mensen niet teleur wilt stellen in hun verwachtingen van je.
Het komt op mij over alsof je wil dat alles wat je aanpakt in 1 keer moet lukken en dat je daarin moet uitblinken.

Zou kunnen...
Ik denk wel eens dat ik te veel verwachtingen heb van andere mensen, te hoge verwachtingen van omgangsnormen van mensen zeg maar..
Net zoals bij meiden bijvoorbeeld, eentje waar ik nu al een tijd mee sms...
Zij begint meestal te sturen door te vragen, ''Hey, hoe is het etc etc'', maar als dit dan een paar berichtjes over en weer gaat, dan zeg ik op een gegeven moment iets, waarop zij antwoordt met bijvoorbeeld ''Jazeker!''..

Dan denk ik meteen : Oh dat is een antwoord zonder wedervraag, ze is er vast klaar mee, ik zal haar niets meer terugsturen want ik wil haar niet lastigvallen, en wil mezelf ook niet voor lul zetten door obsessief over te komen...

Maar ik denk ook wel eens dat mijn hele onzekerheid te maken heeft met de vrienden waarmee ik omga, en waar ik voor een deel mee in een studentenhuis woon...
Het valt me altijd op als ik op mn kamer ben, dat ik onzekerder ben, dan wanneer ik gewoon lekker thuis zit...
Ben altijd al wel een beetje ''anders'' geweest dan hen, zij echt vanaf hun 15e volop uitgaan etc, terwijl ik daar nooit echt van was...
Hoewel ik niet echt impopulair ben ofzo zijn zij door dat vele uitgaan van de afgelopen jaren toch wel wat bekender in de omgeving, dat steekt me af en toe toch wel...

En helemaal nu ze allemaal een vriendin hebben, of op zijn minst elke week een andere meid in bed hebben gekregen en ik niet, dan heb ik toch wel eens zoiets van ben ik nou zo' n loser?

Verder is er ook altijd iets ''vreemds'' aan mij wat betreft het contact met mensen... Om maar een voorbeeld te geven : Mijn ex - schoonfamilie ''had'' gewoon helemaal niets met mij. Aan het begin werd ik daar ontvangen als een prins, maar nu de relatie ten einde is merk ik op facebook etc, dat neven, nichten en tantes van mijn ex nog regelmatig berichtjes sturen aan haar vriend voor mij van '' hey hoe is het, lang niet gezien '', maar naar mij : Nix..
Ik vraag me dan echt af waarom dat is... Ben ik nou zo oninteressant? Hebben ze een hekel aan me? Wat mis ik dat anderen wel hebben is eigenlijk de draad door het hele verhaal...

[ Bericht 13% gewijzigd door JiggyJ op 12-04-2011 09:05:35 ]

@ Lost : Dat is eigenlijk precies wat ook in mijn hoofd omging toen ik die laatste post nog eens doorlas...

Ik zit op kamers met een aantal van mijn beste vrienden die ik al mijn hele leven ken... Ik weet nog wel hoe graag ik altijd een kamer in Amsterdam wou, vooral toen het uitging met mijn ex..

Mijn beste vrienden zaten in Amsterdam, ik woonde nog in ons oude dorp, en ik voelde me best eenzaam.. Zo blij als ik was toen die maat belde dat er een huisgenoot wegging, en ik een kamer kon krijgen ben ik zelden van mijn leven geweest..
Nu een half jaar later twijfel ik erg of ik hier wel op mijn plaats zit..

Ben ik niet veel meer een braaf studentje dat gewoon lekker bij zijn ouders woont tot afgestudeerd, kom ik hier niet de verkeerde mensen tegen ? Al die corporale jongens ( en vooral meiden ) die ik hier tegenkom zijn gewoon niet echt mijn soort mensen...
Anderzijds is het gras bij mij altijd groener aan de overkant. Ik besef pas wat ik had, als ik het niet meer heb ( ex ), of ik denk dat als ik iets eenmaal heb, mijn leven perfect zal zijn..

Maar ten tijde van het bezit, ben ik er allesbehalve blij mee... Dus de vraag is een beetje, in hoeverre ben ik nu rationeel bezig, en in hoeverre zit ik mezelf gewoon te mindfucken?

Ook word ik straks 22 dus terug naar huis gaan zou niet echt logisch zijn, al helemaal omdat ik pas op mijn 25e afgestudeerd ben zoals het er nu uitziet...

@ Ghost : Dat moet ik misschien ook maar eens meer gaan doen. Misschien leg ik wel te veel druk op mezelf wanneer ik me moet inpassen in een nieuwe groep..

Toch vraag ik me af waaom mijn situatie altijd zo ''anders'' is dan de rest..
Weet nog dat ik 3 jaar geleden ging backpacken in australie & thailand, vanaf schiphol vertrokken we met een groep toen nog onbekende mensen..

Viel me op dat ik aan het begin snel een beetje als het middelpunt van de groep werd gezien, meteen een aantal mensen die begonnen te lobbyen om samen te reizen oid, en uiteinderlijk ben ik ook altijd wel iemand die binnen de groep valt, ben nooit een buitenbeentje oid..

Maar in de maanden die daarop volgde, toen we met een groepje van 6 reisden, ging de discussie over hoe we gingen rijden / wat we gingen eten eigenlijk altijd tussen 4 mensen van die groep, ik stond er altijd een beetje bij...
Heb toen een keer een beslissing geforceerd door tegen ieders mening in te gaan beuken, en kreeg toen wel mn zin, maar dat lijkt me ook niet de juiste manier..
Ik weet gewoon niet hoe ik me in dat soort situaties moet gedragen, moet je zorgen dat je altijd zelf over dat soort onderwerpen begint, initiatief neemt?
Moet je zodra je hoort dat er iets beslist gaat worden meteen de grootste bek opentrekken? Dat lijkt me ook zo vermoeiend..

Jezus wat ben ik lang van stof