PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #77 Met jolige honden

Ik denk dat de meeste hier veel meer voor elkaar hebben gekregen dan men in eerste instantie gedacht heb.

Even vraagje van een newbe tussendoor: hoe vind ik de vorige topic terug?

quote:

Op zondag 3 april 2011 20:50 schreef miep_miep het volgende:
Even vraagje van een newbe tussendoor: hoe vind ik de vorige topic terug?

Klik eens op je nickname

Hoi

Dank je, maar dat ging niet in 1 keer. Eerst 4 jaar Mavo (1 jaar blijven zitten), toen van 3 mavo naar 4 havo (eigenlijk niet mogelijk, maar ik had toen met het ministerie van onderwijs een uitzonderingsregeling getroffen), dan 5 havo. Vervolgens 2 jaar vwo in 1 jaar gedaan op het volwassenenonderwijs.

Allemaal ik naar de uni wilde, dus doorvechten zit in mijn bloed. Alleen toen ik naar de uni en op kamers kwam was ik totaal de structuur kwijt waardoor ik steeds slechter ging presteren. Uiteindelijk een paar keer bijna van de uni gestuurd maar dat net met veel praten weten te voorkomen. Is goed zo, want na jarenlang de oorzaak bij mezelf te hebben gezocht en van alles geprobeerd te hebben moest ik we'll externen op zoek laten gaan naar de oorzaak van mijn plotselinge wanprestatie. Niet alleen qua studie, ook qua hobby kwam niks meer van de grond. Tijdlang gedacht dat ik latent lui of depressief was, maar het bleek dus asperger te zijn.

Nu ik weet wat het probleem is kan ik er een oplossing voor zoeken en dan hopelijk weer net als vroeger zeer goed scoren.

Mijn droom is het om ooit eens een eigen bedrijf te hebben. Ik weet dat ik niet goed kan verkopen en niet assertief genoeg ben om alle mogelijkheden die ik zie aan te pakken, maar gelukkig zie ik in mijn ondernemersomgeving we'll enkelen die dat goed kunnen en eventueel geschikt zijn als zakenpartner. Zelf heb ik dan weer sterke punten die zij ontberen, dus dat vult elkaar dan goed aan.

Hehe, had het ondertussen al gevonden...

quote:

Op zondag 3 april 2011 20:16 schreef von_Preussen het volgende:

[..]

Meid, laat ik voorop stellen dat ik jouw zorgen deel. Maar schijnbaar heb ik we'll een andere houding. Ipv erover te denken wat ik niet kan, probeer ik juist met mijn beperking te leren omgaan, zodat ik we'll datgeen kan bereiken wat ik wil doen.

Niet voor niets ben ik van de mavo naar het vwo gegaan, en heb daarbij twee klassen overgeslagen. Dan laat ik mijn studie toch niet afpakken door asperger. Tot nu toe heb ik drie keer vanwege een negatief studieadvies voor de examencommisie gestaan omdat ik eigenlijk had moeten stoppen, dus ik weet wat doorvechten is.

Als het eventjes niet lukt is dat niet erg, je kan dan best hulp zoeken zodat je we'll je doel kan bereiken, jij hebt een goed stel hersens, vergeet dat niet!

We'll probeer ik van officiele overheidsinstanties ver te blijven, want als ik een probleem heb moet dat worden opgelost en heb ik geen trek in bemoeienis met mijn complete leven.

Ik heb dezelfde houding hoor... Ik deed eerst Gymnasium, met klassieke talen als grote passie, en 9 negens op mijn rapport, 3 achten en een zeven voor gymnastiek waar ik mezelf wel om kon schieten... Hoogbegaafdheidstest met glans doorstaan en daardoor allerlei extra projecten omdat ik veel te snel door mijn eigen stof heen ging... Iedereen was supertrots. Mijn opa kopieerde mijn rapporten om aan iedereen te showen en ik kwam regelmatig bij mijn lerares klassieke talen (nog steeds mijn grote heldin) op de koffie. Maarrrr... rond mijn 15de ging het totaal mis... Thuis een grote chaos en kreeg een vriendje die achteraf pedoseksuele neigingen bleek te hebben... Daardoor ging ik heel snel de verkeerde kant op: suicidaal en met dwang opgenomen... Anderhalf jaar in een instelling, waar het onderwijs om te huilen was en ik het labeltje PDD-nos kreeg (wat later trouwens is veranderd in Asperger)... Mijn moeder die daar schijt aan had en mij de schuld gaf van alles wat er mis was in het gezin en waardoor ik zoveel mogelijk wegvluchtte... Ik kwam in de ogen van andere mensen van mijn leeftijd net uit een gekkenhuis, dus niemand wilde wat met me te maken hebben, behalve andere mensen met problemen... Gevolg: ik geraakte in een nogal verkeerd kringetje... Junkies, drugs, criminelen... Voor mijn moeder weer een "zie-je-wel-moment" en mijn vader werd voor de keus gezet: ik eruit of zij eruit... Antwoord: ik eruit... Dus toen ik net weer terug thuis was, werd ik al snel weggekeken richting een RIBW... Ondertussen had ik genoeg van al die gehospitaliseerde mensen, en wilde daar zo snel mogelijk weg, dus ik ging via volwassen onderwijs havo doen... Daarvoor moest ik ook vaak 's avonds naar school, aangezien ik 2 profielen deed... Hierdoor miste ik vaak het avondeten en daar was het RIBW het niet zo mee eens omdat dit niet goed was voor mijn structuur en regelmaat, etc... Dus ook daar de grootste heibel, omdat ik een toekomst wilde, die zij duidelijk al in de prullenbak hadden gegooid... Dus zelf maar op kamers gegaan en ondertussen mijn vwo ook via dezelfde weg gehaald... Ondertussen ook nog een jaar in Antwerpen gewoond en gestudeerd, maar dat was mijn studie toch niet, en nu dus rechten op mijn 25ste... En ondertussen de afgelopen 10 jaar gemiddeld elk jaar nog verhuisd (lekker voor je structuur en regelmaat ).

Al met al vind ik dat ik dus best een boel obstakels heb overwonnen... Zeker als ik kijk naar andere mensen uit die tijd... De één loopt de bak in en uit en zit nu aan de heroïne op zijn 24ste, een ander liep op haar 18de al met een kind, en weer een ander woont nog steeds bij zijn moeder... Wat dat betreft doe ik het helemaal niet gek en heb ik ook wel met mijn beperking om leren gaan: ik heb al 2 jaar een hele leuke vriend, een lief hondje, een rijbewijs, een auto (spuuglelijk, maar brengt je van A naar B), en wonen over 2 weken in een nieuwe eengezinswoning... Overigens zijn dat dingen waar ik zelf keihard voor gespaard heb, en niet mijn vriend, dus daar ben ik ook stiekem wel een heel klein beetje trots op... Alleen durf ik dat in "de echte wereld" dan weer niet te laten blijken, en zeg ik vaak tegen mijn medestudenten maar dat dat allemaal van mijn vriend is, om nare vragen over mijn inkomensbron (waar ik me toch al dood voor schaam) en dus privésituatie te vermijden... Dus iedereen denkt dat ik even snel en makkelijk bij mijn vriend ben ingetrokken. Wel pijnlijk soms, maar het echte verhaal vertellen is ook geen optie, want mensen blijven nu eenmaal snel klaarstaan met een oordeel als je een beetje anders bent... In eerdere situaties heb ik dat al vaak genoeg meegemaakt: als ze horen dat je een wajonger bent, word je al ter plekke uitgekotst en genegeerd omdat je volgens hen de voorzieningen misbruikt omdat ze niet zien dat je wat hebt. Maar als ze dan ook nog horen dat je autist bent, word je helemaal nergens meer serieus genomen, terwijl ze het dus daarvoor niet eens door hadden dat er wat "mis" was...

Maar goed, al met al wil ik me dus wel een beetje voorbereiden op de volgende obstakels, zodat ik niet voor verrassingen kom te staan... Als ik één ding wel heb geleerd is dat vooruit denken en eventuele alternatieve routes uitdenken van groot belang is in mijn situatie... Dat is niet zozeer negatief zijn over mijn eigen kunnen, maar meer berekenend en plannend... Ik hou graag een beetje overzicht, zodat ik niet pats-boem wordt geconfronteerd met dingen die ik anders al had kunnen voorzien.

Eerst de studie, dan een baan, koophuis en kindertjes... Het kan waarschijnlijk allemaal best wel, maar het is en blijft dromen, vechten, plannen, mensen tegen spreken, en nog eens vechten... Maar dan heb je wel wat

[ Bericht 2% gewijzigd door miep_miep op 03-04-2011 22:00:22 ]

Nou miep, ik vind het een heel heftig verhaal, en heb daar mijn diepste respect voor. Als je dat hebt doorstaan dan is 'asperger' ook een barriere die je kunt overwinnen.

Een ding valt me we'll op, het is echt zo belangrijk dat je hulp van de juiste mensen krijgt. Want in die hele hulpverleningssector lopen ook een stel debielen rond die veel potentie bij de patient laten liggen omdat ze zelf alleen maar volgens een strak patroon hulp kunnen verlenen en niet kunnen inspelen op de behoefte van de patient.

Wat ben ik blij dat mijn psych me juist erg ondersteunt en ik het uitstekend met hem kan vinden.

quote:

Op zondag 3 april 2011 21:49 schreef von_Preussen het volgende:
Een ding valt me we'll op, het is echt zo belangrijk dat je hulp van de juiste mensen krijgt. Want in die hele hulpverleningssector lopen ook een stel debielen rond die veel potentie bij de patient laten liggen omdat ze zelf alleen maar volgens een strak patroon hulp kunnen verlenen en niet kunnen inspelen op de behoefte van de patient.

Wat ben ik blij dat mijn psych me juist erg ondersteunt en ik het uitstekend met hem kan vinden.

Dat is inderdaad heel belangrijk. Ze hoeven je nog niet eens echt bewust hulp te bieden, maar vertrouwen hebben in je kunnen... De beste hulp voor mij was niet een officiële hulpverlener, maar mijn lerares Grieks en Latijn, waar ik het net ook over had... Zij bleef onvoorwaardelijk in mij geloven, in welke problemen ik mij ook bevond... Toen ik opgenomen zat, stuurde ze me kaartje na kaartje en toen ik daar al lang van school af was en zij met pensioen was, kon ik bij haar nog altijd aankomen voor een kopje thee of koffie... Nu nog steeds... Ook is zij speciaal voor mij 40 km gereisd naar mijn uiteindelijke diploma-uitreiking van het vavo-VWO en heeft mij een speciaal zilveren lepeltje met Pallas Athene (godin van de wijsheid en oorlog/vechtkunst) gegeven uit haar eigen verzameling. Dat klinkt weer als een autistisch detail, maar daar zat ook een reden achter. Het Gymnasium en bijbehorende klassieke talen waren altijd super belangrijk voor mij en het heeft me ontzettend veel pijn gedaan dat ik dit niet af kon maken... En zij wist dat natuurlijk, ook al had ik dat niet eens zo duidelijk gezegd... Daar kreeg je blijkbaar bij je diploma-uitreiking ook een zilveren lepeltje. Zij heeft dat ook voor mij willen regelen, maar het nieuwe bestuur kende mij natuurlijk niet en vond het maar onzin. Dus heeft ze zelf een lepeltje voor me meegenomen. Dat was echt een grote tranentrekker. Helemaal omdat ik weet dat zij ook echt zo'n spullen-met-verhalen-iemand is en dus de symbolische en sentimentele waarde van bepaalde dingen inziet, net als ik.

Zij is echt mijn grote redding geweest en ik zie haar nog steeds als voorbeeld... Wat een geweldig mens! Dat lepeltje pronkt ook nog steeds in mijn vitrinekastje en zie ik elke dag als een stimulans om door te gaan mijn doelen te bereiken.

Maar goed, helaas zijn er maar weinig leraren, hulpverleners of rolmodellen die kijken naar wat iemand op individueel vlak kan bereiken... Alles draait om hokjes en standaard waarden.

Anderzijds is te soft ook weer niet goed, want daar raak je je vechtlust van kwijt en word je al snel lui en leg je je neer bij je "lot"... Ik denk dat die mengelmoes van harde realiteit en iemand die in je gelooft je tot de beste vechter maken... Dat is ondertussen wel een beetje mijn levensmotto geworden.

[ Bericht 9% gewijzigd door miep_miep op 03-04-2011 22:34:00 ]

quote:

Op zaterdag 2 april 2011 21:42 schreef EchtGaaf het volgende:

En gisteren gisteren weer zeer boos. Was mijn eigen schuld. Ik kon het weer niet laten om linkedin te raadplegen. Dan word je geconfronteerd met de keiharde feiten.

Kijk jij ook wel eens naar Linkedin hoe je studiegenoten gevaren zijn? ( )

Moet je niet doen... wat schiet je er mee op? Het is niet moeilijk om van te voren al te weten dat ze bijna allemaal goed terecht zijn gekomen of iig niet arbeidsongeschikt thuis zitten. En mocht er wel 1, of zelfs meerdere, klas/studiegenoten zijn die wel aan lager wal zijn geraakt, wordt je daar dan beter van?

Je schiet er echt niets mee op, haalt je alleen maar naar beneden.
Ik had het jaren geleden precies hetzelfde hoor, had ik inene het besef dat al die gasten veel en veel verder waren; ze hadden een leven en iets opgebouwd. Ik liep steeds vast en in de wereld van daten en sociaal gedoe al helemaal. En dan zie je dat ze vrijwel allemaal inene een kind hebben en koophuis etc. Dat was even raar maar toen bedacht ik al vrij snel dat dat juist heel normaal is. Het was wel even een klap, de echte bewustwording van mijn achterstand, maar nu ik weet waar dat vandaan komt dan vind ik het niet erg meer omdat ik er weinig aan kan veranderen. En terugspoelen gaat al helemaal niet....

quote:

Op maandag 4 april 2011 14:17 schreef Auti het volgende:

[..]

Moet je niet doen... wat schiet je er mee op? Het is niet moeilijk om van te voren al te weten dat ze bijna allemaal goed terecht zijn gekomen of iig niet arbeidsongeschikt thuis zitten. En mocht er wel 1, of zelfs meerdere, klas/studiegenoten zijn die wel aan lager wal zijn geraakt, wordt je daar dan beter van?

Je schiet er echt niets mee op, haalt je alleen maar naar beneden.
Ik had het jaren geleden precies hetzelfde hoor, had ik inene het besef dat al die gasten veel en veel verder waren; ze hadden een leven en iets opgebouwd. Ik liep steeds vast en in de wereld van daten en sociaal gedoe al helemaal. En dan zie je dat ze vrijwel allemaal inene een kind hebben en koophuis etc. Dat was even raar maar toen bedacht ik al vrij snel dat dat juist heel normaal is. Het was wel even een klap, de echte bewustwording van mijn achterstand, maar nu ik weet waar dat vandaan komt dan vind ik het niet erg meer omdat ik er weinig aan kan veranderen. En terugspoelen gaat al helemaal niet....

Je hebt een goed punt.

Vergelijken met anderen brengt inderdaad tot niets. Moet ik dus ook niet doen. De "succesvollen" hebben vrijwel zeker geen ASS. En we moeten ook niet vergeten dat vele bekenden (van vroeger) ook geen profiel van LinkedIn hebben, wrs ook niet succesvol of een leven in de marge.... ( ik vrees dat het een soort statussymbool is geworden ) En ja, er gelden hele andere wetten in de organisatiewahalla's.

Verder heb je ook gelijk, dat ontwikkeling natuurlijk veel breder is dan een baan ansich. Een relatie bijvoorbeeld. Voor vele (misschien wel de meesten) onbereikbaar. En dan ook nog kinderen. Ik zou er allemaal niet aan moeten denken.

We zijn een apart diersoort. Dat zich lastig laat vergelijken of integreren in de "normale"wereld.

Ik zal proberen Linkedin niet meer te raadplegen.

Vergelijken kun je twee kanten op. Opwaartse en neerwaartse vergelijking. In plaats van jezelf (opwaarts) te vergelijken met mensen in je omgeving, kun je het soms ook ombuigen. Stel dat je volwaardig deel uitmaakt van een groep mensen die op het eerste gezicht succesvoller zijn, dan kun je dankbaar zijn dat je onderdeel bent van die groep. Ik merk dat ik meer aansluiting vind bij mensen die het wat beter hebben, dan bij mensen die het (sociaal) veel minder goed hebben.

Neerwaartse vergelijking; ik zou dan liever spreken van relativeren. Opnieuw geloof ik dat werk enorm veel kan uitmaken, omdat het buitengewoon veel invloed heeft op wie je in je omgeving tegenkomt. LinkedIn ga ik vrij rustig mee om; ik heb nu bijna 50 relaties.

Ik zal nog terugkomen op miep_miep, die bang was om een spiegel voorgehouden te krijgen als zij in contact zou komen met anderen met ASS.

quote:

Op maandag 4 april 2011 18:11 schreef schaal_9 het volgende:
kun je het soms ook ombuigen. Stel dat je volwaardig deel uitmaakt van een groep mensen die op het eerste gezicht succesvoller zijn, dan kun je dankbaar zijn dat je onderdeel bent van die groep. Ik merk dat ik meer aansluiting vind bij mensen die het wat beter hebben, dan bij mensen die het (sociaal) veel minder goed hebben.

Nogmaals, ik ben geen groepsdier en mensen die als streven hebben om een groepsdier te worden terwijl ze dit vanuit nature helemaal niet zijn, wat je werkelijk moet verheerlijken, die veracht ik tot aan het bot.

Zum kotsen..

Te koop; succes: T.E.A.B.
2 klikken met je hakken..

Geluk is niet te koop, een vriendin ook niet, een kind wel maar dat is raar.
Ik heb een hekel aan juppies... "#winning"
Heads up.. you're living in a fascade..

Sorry maar ik ben even los en mag ik eventjes heel hard en bot zijn zonder dat ik echt meen of iemand wil kwetsen maar wel om eventjes een heel hard standpunt te maken?

Ja? God zij met u, dank u wel;
Want velen, en volgens mij ook Schaal_9, zijn godsdienstig toch?

Als je dat dan bent, is het dan niet schoftig om toe te geven aan het kapitalisme en status? Daar volop op te geilen en naar te streven omdat dát het summun is? Is dat niet in werkelijkheid je ziel verkopen aan de duivel? Even heel cru en niet kwetsend bedoeld.

quote:

Op maandag 4 april 2011 17:22 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Je hebt een goed punt.

Vergelijken met anderen brengt inderdaad tot niets. Moet ik dus ook niet doen. De "succesvollen" hebben vrijwel zeker geen ASS. En we moeten ook niet vergeten dat vele bekenden (van vroeger) ook geen profiel van LinkedIn hebben, wrs ook niet succesvol of een leven in de marge.... ( ik vrees dat het een soort statussymbool is geworden ) En ja, er gelden hele andere wetten in de organisatiewahalla's.

Verder heb je ook gelijk, dat ontwikkeling natuurlijk veel breder is dan een baan ansich. Een relatie bijvoorbeeld. Voor vele (misschien wel de meesten) onbereikbaar. En dan ook nog kinderen. Ik zou er allemaal niet aan moeten denken.

We zijn een apart diersoort. Dat zich lastig laat vergelijken of integreren in de "normale"wereld.

Ik zal proberen Linkedin niet meer te raadplegen.

Jij hebt veel in je zitten kerel, en dat het allemaal niet gelukt is wil nog niet zeggen dat je niemand bent . Je moet het niet in de donkere hoeken zoeken (hoor mij! ).
Je bent wel degelijk een sterke persoonlijkheid. Pakt niemand van je af!

quote:

Op maandag 4 april 2011 18:41 schreef Auti het volgende:
Sorry maar ik ben even los en mag ik eventjes heel hard en bot zijn zonder dat ik echt meen of iemand wil kwetsen maar wel om eventjes een heel hard standpunt te maken?

Ja? God zij met u, dank u wel;
Want velen, en volgens mij ook Schaal_9, zijn godsdienstig toch?

Als je dat dan bent, is het dan niet schoftig om toe te geven aan het kapitalisme en status? Daar volop op te geilen en naar te streven omdat dát het summun is? Is dat niet in werkelijkheid je ziel verkopen aan de duivel? Even heel cru en niet kwetsend bedoeld.

Juist Schaal-9
Ik word van post over hoe God dit en dat betekend voor mij altijd een beetje kriegelig. Iedereen mag gelovig wat hij wilt. Maar soms gaat het wat ver.

quote:

Op maandag 4 april 2011 18:46 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Juist Schaal-9
Ik word van post over hoe God dit en dat betekend voor mij altijd een beetje kriegelig. Iedereen mag gelovig wat hij wilt. Maar soms gaat het wat ver.

Misschien vat ik posts verkeerd op, en dus ook deze, maar ik vind posts over God of geloofsovertuiging helemaal niet erg en zelfs interessant. Ik vind het ook fijn als mensen zich daar in kunnen vinden, zo heb ik ook mijn eigen geloof (geloven). Dat is mooi. Maar als je overtuigd van de kerk bent en daar aan doet maar tegelijkertijd zo kapitalist en status bewust bent en daar op streeft dan ben ik even de weg kwijt.

Niet dat een gelovig iemand in armoede moet leven, ik snap dat "juppen" gedrag niet als ik dat zo mag omschrijven en als men begrijpt wat "juppen" gedrag is. Want al dat gedoe is dus nergens voor nodig en IMHO als er 1 groep moet zijn die dat begrijpt dan zijn dat wel de kerkgangers.
Maar dat is puur MIJN mening hoor en mijn gevoel. Het komt op mij krom over.

quote:

Op maandag 4 april 2011 18:50 schreef Auti het volgende:

[..]

Misschien vat ik posts verkeerd op, en dus ook deze, maar ik vind posts over God of geloofsovertuiging helemaal niet erg en zelfs interessant. Ik vind het ook fijn als mensen zich daar in kunnen vinden, zo heb ik ook mijn eigen geloof (geloven). Dat is mooi. Maar als je overtuigd van de kerk bent en daar aan doet maar tegelijkertijd zo kapitalist en status bewust bent en daar op streeft dan ben ik even de weg kwijt.

Niet dat een gelovig iemand in armoede moet leven, ik snap dat "juppen" gedrag niet als ik dat zo mag omschrijven en als men begrijpt wat "juppen" gedrag is. Want al dat gedoe is dus nergens voor nodig en IMHO als er 1 groep moet zijn die dat begrijpt dan zijn dat wel de kerkgangers.
Maar dat is puur MIJN mening hoor en mijn gevoel. Het komt op mij krom over.

Een ware gelovig zal dat vast wel recht weten te praten. Ik vind elk geloof sowieso hypocriet. Dus het zal mij verder worst wezen.

quote:

Op maandag 4 april 2011 18:53 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Een ware gelovig zal dat vast wel recht weten te praten. Ik vind elk geloof sowieso hypocriet. Dus het zal mij verder worst wezen.

Maar Tijn, je gelooft toch wel in je zelf?! Have Faith my friend!
Geloof is mooi, totdat het idd hypocriet wordt.

quote:

Op maandag 4 april 2011 18:55 schreef Auti het volgende:

[..]

Maar Tijn, je gelooft toch wel in je zelf?! Have Faith my friend!
Geloof is mooi, totdat het idd hypocriet wordt.

Dat is het enige waarin ik geloof. Mijzelf en dat geloof is vaak niet zo heel sterk

Eigenlijk zijn gelovige vrij autistisch, omdat zij vinden dat iets op een bepaalde manier moet en daar mag niet van afwijken.

quote:

Op maandag 4 april 2011 19:00 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Dat is het enige waarin ik geloof. Mijzelf en dat geloof is vaak niet zo heel sterk

Eigenlijk zijn gelovige vrij autistisch, omdat zij vinden dat iets op een bepaalde manier moet en daar mag niet van afwijken.

Dat is een goede opmerking want het brengt ook structuur en een vorm. Maar het is dan ook weer vreselijk autistisch dat ik mij daar weer niet goed in kan inleven
En ik loop sowieso achter qua leeftijd maar op sommige gebieden zit ik echt nog in de zwaar kinderlijke "waarom" fase... En eigenlijk is dat helemaal niet kinderlijk maar is dat juist wat volwassen onderzoekers drijft Ik ben raar..

quote:

Op maandag 4 april 2011 19:03 schreef Auti het volgende:

[..]

Dat is een goede opmerking want het brengt ook structuur en een vorm. Maar het is dan ook weer vreselijk autistisch dat ik mij daar weer niet goed in kan inleven
En ik loop sowieso achter qua leeftijd maar op sommige gebieden zit ik echt nog in de zwaar kinderlijke "waarom" fase... En eigenlijk is dat helemaal niet kinderlijk maar is dat juist wat volwassen onderzoekers drijft Ik ben raar..

Ik denk dat het eigenlijk helemaal niet zo slecht was dat men vroeger iedere zondag naar de kerk ging. Een stukje sociale controle en omgang is toch weg. Gemeenschapgevoel is er nu nauwelijks meer. Een deel van de problemen komt mede daardoor.

Herkenbaar en goed omschreven

quote:

Op maandag 4 april 2011 19:07 schreef tijnbrein het volgende:

Herkenbaar en goed omschreven

Waarom? Garpje!