Hoe schrijf ik een recensie?

quote:

TT
Hoe schrijf ik een recentie?

met een s

quote:

Op maandag 28 maart 2011 23:07 schreef t0sti het volgende:

[..]

met een s

verdomme dat typte ik ook net :/

TT aangepast.

Maar hoezo kun je geen recensie schrijven? Of ben je sowieso niet heel sterk als het op schrijven aankomt? Want recensies lijken me niet per sé een moeilijke discipline, in feite is het gewoon vertellen wat je ergens van vindt aan de hand van enigszins objectieve standaarden die je formuleert.

[ Bericht 0% gewijzigd door thettes op 28-03-2011 23:42:08 (sowiewso was een TYPfout! :P) ]

quote:

Op maandag 28 maart 2011 23:23 schreef prupke het volgende:

[..]

Ik weet niet welke woorden ik moet gebruiken..
(en schrijven is niet altijd even makkelijk voor me...)

Dan begin je gewoon een keer en laat je je recensie door iemand nalezen/nakijken.

Zoek online of in kranten naar recensies en analyseer hoe die recensies in elkaar steken.

Op de site van Bol staan tips.
Klik hier.
Eronder staan voorbeelden.

Professionelere voorbeelden vind je bijv. op recensieweb, leestafel.info of crimezone.

Wat je in de meeste recensies terugziet is allereerst een korte schets van de beginfase van het boek en de belangrijkste personages. Daarna (zo veel mogelijk zonder spoilers) in een paar zinnen de ontwikkeling die het verhaal in gang zet en het verdere verloop, zonder het einde te vermelden. Hierin kun je ook de sfeer/locatie etc. van het boek zetten.
Dan volgt meestal de mening van de lezer/recensent, zijn op- en aanmerkingen, dingen die hem opvielen, tegenvielen of juist naar meer deden smachten. Of de personages geloofwaardig waren (driedimensionaal) of juist heel vlak. Verder kun je je leeservaring in het algemeen vermelden; was het een pageturner of was er niet doorheen te komen. Je kunt er nog bij zetten in welk genre je het vond vallen en of je het een ander zou aanraden, of voor welk type publiek het in jouw ogen geschikt is. Je zou er ook nog bij kunnen zetten of dit boek je nieuwsgierig heeft gemaakt naar andere boeken in hetzelfde genre, of naar andere boeken van dezelfde schrijver.

Probeer eerst een betoog te schrijven, gewoon zoals je dat hebt geleerd op school. Met als stelling dat het boek goed ofwel slecht is. Vervolgens moet het iets beschouwelijker.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 23:40 schreef prupke het volgende:
BV :

BErnlef : hersenschimmen:

Een mooi beschreven verhaal door de ogen van een aan dementie lijdende persoon...
Gaande weg het verhaal krijg je de impact te zien van dementie en de gevolgen voor de hoofdpersoon.

Joris van Casteren: zusje van de bruid:

het verhaal vertelt het snelle leven van de de hoofdpersoon die een relatie heeft met een dochter van de ex-shell directeur.

Over het boek van Van Casteren kun je in elk geval proberen een recensie te schrijven, omdat het een nogal spraakmakend boek is. Je hoeft dan niet alleen de inhoud na te vertellen, je kunt ook ingaan op de discussie die is ontstaan over het autobiografische gehalte van het boek. Kijk eens op de webite van HP/De Tijd:

http://www.hpdetijd.nl/2011-03-16/leg-jij-die-pen-maar-neer

Dat boek is sowieso wel een topic waard.

Ik heb het boek net gelezen en ik vind er een heleboel van, maar dat zal ik - om jou een lol te doen - hier niet vertellen. Nog niet, bedoel ik. Als jij nou een beginnetje maakt...

quote:

Op zaterdag 2 april 2011 23:42 schreef prupke het volgende:

[..]

Het enige wat ik me afvraag bij dat boek is : Hoe kon de auteur er zo lang in mee gaan in zijn avontuur van zoeken naar (wat hij dacht) ware liefde?

zoeken is niet het goede woord....overtuiging naar de andere persoon van...?

Wat wil je allemaal doen voor de liefde als je denkt de ware te hebben gevonden?

Nou, ik vraag me nog wel wat andere dingen af bij dat boek Om de een of andere reden was ik er echt een beetje ziek van, toen ik het uit had. Ik vroeg me af of dat kwam door het autobiografische etiket, want natuurlijk maakt het een verschil of een verhaal wordt gepresenteerd als verzonnen of als waargebeurd. In het tweede geval heb je als lezer onbewust de neiging om vanaf de eerste pagina achterover te leunen, in zo verre dat je voor dit verhaal niet hoeft te 'werken': de vraag of het geloofwaardig is, doet niet terzake. In een fictieve roman is dat juist de crux.

Je zou dus kunnen zeggen dat schrijvers van autobiografisch werk het zichzelf gemakkelijk maken: natuurlijk is hun boek geloofwaardig, dat staat toch op de cover? Aan hun verhaal is geen woord gelogen. Daarmee maaien ze meteen het gras weg voor de voeten van de recensenten, want waar gebeurd is waar gebeurd, daar doe je niks aan.

En dat is uiteindelijk wat mij tegenstaat aan dit boek. Want de inhoud maakt niet waar wat er op de cover wordt beweerd. Het is namelijk totaal ongeloofwaardig. Op zichzelf geloof ik best dat de vriendin van Joris van Casteren zich gedurende vele jaren kapot heeft gesnoven, gezopen, gerookt (met heroïne) en gekrast (met messen), ik kan me alleen niet voorstellen dat Joris van Casteren er zo belangstellend naar zat te kijken, zonder verder een poot naar haar uit te steken. En daarmee rijst de vraag op waarom hij dit boek heeft willen schrijven. Om zijn ex-vriendin een loer te draaien? Om haar familie te kijk te zetten? Om de wereld te laten weten hoe kleurrijk en dramatisch zijn verleden is geweest?

Het zusje van de bruid had best een goed boek kunnen zijn, als Joris van Casteren de moed had gehad om ook zichzelf onder de loep te nemen. Hij maakt de ouders van zijn vriendin belachelijk, omdat zij met hun oude geld en vanuit hun Wassenaarse villa op zoek gaan naar heroïne voor hun wanhopige dochter, die bij hen thuis probeert af te kicken, maar die mensen doen dat uit liefde. Wat doet Joris van Casteren intussen zelf? Wat voelt/denkt/hoopt/vreest hij? Helemaal niks. Hij ziet de zaak gierend uit de bocht vliegen, zogenaamd geschokt, terwijl hij echt wel wist, vanaf zijn eerste ontmoeting met 'Luna', dat hij oog in oog stond met een volstrekt verknipte gek. De lezer weet dat namelijk meteen. Maar Joris - nee, Joris heeft niets in de gaten, die stort zich eens lekker vrijblijvend in een relatie met iemand die genoeg geld heeft om een kapitaal grachtenpand te kopen, altijd handig, en vervolgens duurt het nog een hele tijd voordat er een officiële diagnose wordt gesteld: borderline. Goh. Wie had dat gedacht? Joris niet, in elk geval. Hij vindt het gesnuif, gezuip, gerook en gekras van zijn vriendin vooral romantisch. Tot het op een dag niet meer romantisch is, want al die bloedvlekken in het tapijt, en die puisterige huid van zijn vriendin... nee, dat is niet leuk meer. En dan neemt hij maar eens de benen. En hij schrijft er een boek over.

Beetje eng, wat mij betreft.