Ik ben 22 en studeer in Adam aan het WO. Momenteel zit ik helemaal niet lekker in mijn vel. Steeds vaker heb ik het gevoel dat ik niet gelukkig ben. Ik denk dat dit komt doordat al mijn vrienden steeds serieuzer worden en ik nog in de feestfase zit.
Zij hebben allemaal nieuwe levens opgebouwd en ik zit hier nog een beetje te kutten in mijn eentje op mn kamer in Adam. Ik heb welgeteld 0 echte nieuwe vrienden in Adam gemaakt in 4 jaar tijd, terwijl oude vrienden steeds meer wegvallen voor mijn gevoel. Had ik me maar bij een studentenvereniging ofzo aangesloten. Maja van die corpsballen trekken mij ook totaal niet aan.
Het is niet dat ik een autist ben ofzo en ik regel echt best vaak meisjes bij het uitgaan. Alleen er zit jammer genoeg niks serieus en echt leuks bij. En als een meisje me wat lijkt, vindt zij mij weer niet leuk. Btw heb ik nog nooit een echte relatie gehad, misschien krijg ik daardoor snel gevoelens voor een meisje en schrik ik ze af. Ook is het niet zo dat ik niet makkelijk contact leg ofzo, of geen gesprek kan voeren. Het is gewoon net niks allemaal. Heb het gevoel dat ik de boot heb gemist.
Ondertussen gaat mijn leven gewoon verder en steeds vaker vind ik het leven kut. In het weekend ga ik terug om te voetballen, maar van dit heen en weer gereis word ik ook strontziek en ik denk erover om daar aankomend schooljaar ook mee te stoppen en dan evt bij voetbalclub in Adam te gaan.
Toen ik aankaartte bij mijn moeder dat ik niet gelukkig ben, zei zij dat het af en toe nou eenmaal niet zo lekker gaat in het leven.
Het speelt misschien ook wel mee bij mij dat ik snel de mooie momenten vergeet en dardoor denk dat het alleen maar scheisse is.
En ik weet dat bepaalde mensen jaloers zijn op mijn leven, maar daar heb ik geen boodschap aan.
Zit er ook niet op te wachten om fulltime te gaan werken ter opvulling van mijn verveling.
Heb momenteel niet helemaal geen nieuwe contacten, maar het is gewoon heel oppervlakkig. En soms vind ik ze te jong of te oud en hebben zij een heel andere levensfase.
Ik heb mij er al een aantal keren op betrapt dat het me eigenlijk niet zou boeien als ik s nachts zou komen te overlijden. Heb toch niks om echt naar uit te kijken of om in leven voor te blijven. Hartstikke leuk dat ik een bachelor haal en een leuke bijbaan heb, voor de rest is mijn leven gigantisch kut op dit moment.
[ Bericht 1% gewijzigd door V-for-Vendetta op 17-03-2011 04:35:42 ]
Wat een bullshit. Waar blijkt uit dat ik ze niet als mensen zie. Dan vervang ik 'chicks' door 'meisjes' en dan ligt het daar opeens niet meer aan. Phaha.quote:Op donderdag 17 maart 2011 04:26 schreef TheThirdMark het volgende:
Het zou kunnen helpen door de personen van het andere geslacht als mensen te zien. Door moeite te doen een vrouw te benaderen maak je al meer kans op een sociaal leven dan ze te keur en te willekeur ''chicks'' te noemen.
[ Bericht 16% gewijzigd door Stoomhamer op 17-03-2011 05:58:34 ]
Daarbij, wat hierboven gezegd word over het chicks verhaal is absoluut niet waar. Als je meiden met zelfverzekerdheid benaderd, dan maakt het niet uit hoe je ze noemt. en kan zoiets als het woord chicks nog vleiend overkomen.
In het verleden was ik heel amicaal met meiden en je merkt gewoon dat ze helemaal niet zo moeilijk doen (over het algemeen). Goed, je moet wel je postuur veranderen als je daadwerkelijk een relatie aangaat.
So what als iemand wat ouder of juist jonger is? Als je het goed met elkaar kunt vinden en lol kunt hebben is dat ook wat waard.
En misschien leer je dan wel via via nog leukere mensen kennen.
Ik heb pas nog een heel artikel gelezen over dit fenomeen en dat vele studenten daardoor bij een studentenpsycholoog lopen. Zal het nog eens opzoeken. Je bent in ieder geval lang niet de enige met dit probleem.
Als je begint elk gegeven advies al terzijde te schuiven dan is de vraag waarom je dan naar oplossingen op dit forum zoekt...quote:
Wat een bullshit. Waar blijkt uit dat ik ze niet als mensen zie. Dan vervang ik 'chicks' door 'meisjes' en dan ligt het daar opeens niet meer aan. Phaha.
Precies, wat ben ik blij dat ik klaar ben met studerenquote:
De druk ligt bij je studententijd ook enorm hoog omdat je altijd te horen krijgt: Dit is de mooiste tijd van je leven! Maar vaak ervaren velen dit helemaal niet als de leukste tijd van hun leven, en heeft men het gevoel de boot gemist te hebben.
Ik heb pas nog een heel artikel gelezen over dit fenomeen en dat vele studenten daardoor bij een studentenpsycholoog lopen. Zal het nog eens opzoeken. Je bent in ieder geval lang niet de enige met dit probleem.
Je bent pas 22, en je moeder heeft wel gelijk denk ik. Komt wel goed en niet teveel zitten piekeren
En jij doet WOquote:
[..]
Wat een bullshit. Waar blijkt uit dat ik ze niet als mensen zie. Dan vervang ik 'chicks' door 'meisjes' en dan ligt het daar opeens niet meer aan. Phaha.
State of Mind noemen ze dat.
Omdat ze minder tijd hebben om bijvoorbeeld doordeweeks wat te gaan doen. En hun weekend zit ook snel vol met sport en vriendin en andere vrienden, dus je ziet elkaar gewoon veel minder.quote:
Waarom is het kut dat je vrienden in een andere levensfase zitten? omdat ze minder tijd hebben of omdat jij ook in die levensfase wil zitten?
Ik ben me eigenlijk niet zo aan het richten op relaties, maar ik denk wel dat dat een zekere leegte in mijn huidige bestaan op zou kunnen voelen. Dan moet het wel een leuk meisje zijn echter, waar de interesse wederzijds is en waar je de tijd mee wilt doorbrengen. Relatie puur om het hebben van een relatie ben ik niet naar op zoek.quote:
Misschien moet je je meer richten op normale vriendschappen in plaats van relaties? Met een paar leuke vriendschappen heb je al snel het plezier zonder het gedoe van een relatie. Dan kan je met hem wat meer gaan ondernemen en dan eens verder kijken voor een (serieuze) partner. Je kan óf je situatie veranderen óf jezelf als je je op dit moment rot voelt. Welke kies jij?
Succes. Mijn advies: zoek het verder van huis. Dan krijg je veel meer druk om vrienden te maken. Ik ben voor makkelijkste stad gegaan en val nu in een zwart gat na een aantal jaar, waar oude vriendschappen wegvallen en nieuwe niet bestaan.quote:
Dit is dus mijn grootste angst als ik later dus ga studeren.
Het is niet dat ik leeftijd als een graadmeter hanteer. Het is meer dat ze in een andere levensfase zitten OMDAT ze jonger of ouder zijn. Ik zit een beetje tussen wal en schip in. Hoewel ik, gezien het feit dat ik iets langer over mijn studie doe, wel bij jongere mensen terecht kom, vind ik bijvoorbeeld 4 jaar leeftijdsverschil een beetje teveel van het goede. Die vind ik toch wat te volwassen of te kinderachtig.quote:
Het is moeilijk, maar je mag ook niet te kritisch zijn wat betreft vriendschappen.
So what als iemand wat ouder of juist jonger is? Als je het goed met elkaar kunt vinden en lol kunt hebben is dat ook wat waard.
En misschien leer je dan wel via via nog leukere mensen kennen.
Bedankt voor de tip, maar zo'n studievereniging trekt mij ook niet aan. Geforceerd bezig zijn met studiegerelateerde activiteiten vind ik te veel van het goede. Hoewel het misschien wel een idee is om daar mensen te leren kennen.quote:
Ik weet niet wat je studeert, maar over het algemeen is er ook wel vaak een leuke studievereniging waar je terecht kan. Met die mensen kan je dan leuke dingen ondernemen in het kader van je studie of carrière in plaats van de verenigingsfacetten die je bij het corps tegenkomt.
Ok, fijn dat ik blijkbaar niet de enige ben die met dit probleem zit.quote:
De druk ligt bij je studententijd ook enorm hoog omdat je altijd te horen krijgt: Dit is de mooiste tijd van je leven! Maar vaak ervaren velen dit helemaal niet als de leukste tijd van hun leven, en heeft men het gevoel de boot gemist te hebben.
Ik heb pas nog een heel artikel gelezen over dit fenomeen en dat vele studenten daardoor bij een studentenpsycholoog lopen. Zal het nog eens opzoeken. Je bent in ieder geval lang niet de enige met dit probleem.
Zo bedoelde ik het niet. Vond het alleen een onzinnige opmerking. Bovendien noemen meisjes elkaar ook chicks, dus ik zie het probleem eerlijk gezegd niet.quote:Op donderdag 17 maart 2011 12:55 schreef rubje het volgende:
[..]
Als je begint elk gegeven advies al terzijde te schuiven dan is de vraag waarom je dan naar oplossingen op dit forum zoekt...
OK.quote:
[..]
En jij doet WO
State of Mind noemen ze dat.
Had al met al misschien wel liever elders gestudeerd ja.quote:
Als ik in A'dam zou wonen zou ik ook vaker somber zijn.
Bovendien heeft iedereen wel een mindere periode. Kwestie van doorzetten en geen domme dingen doen.
quote:
[..]
Ok, fijn dat ik blijkbaar niet de enige ben die met dit probleem zit.
quote:Weer een avond, alleen op de bank
Een op de acht mensen voelt zich erg eenzaam, blijkt uit onderzoek. Onder hen veel studenten. Studententijd de mooiste tijd? Kan best, maar in een nieuwe stad kun je lelijk verloren lopen.
Ik ben een loser. Dat hoor ik vaak. Ik ben een loser, ik kán het niet, ik hoor nergens bij en dat is niet te doorbreken. Anja Machielse doet sinds 1998 onderzoek naar eenzaamheid en sprak talloze studenten. Ook veel mooie, leuke, op het oog geslaagde jonge mensen. Jongens en meisjes met tientallen fotos op Facebook, van zichzelf en vrienden, stralend de beste feestjes afstruinend. Glas wijn in de hand en maar lachen: de studententijd is immers de mooiste tijd van je leven.
Dat zegt dus niets, zegt Machielse. Ze is als filosoof verbonden aan de Universiteit Utrecht en weet dat eenzaamheid niet zichtbaar is aan de buitenkant. Het speelt binnenin. Eenzaamheid is het gevoel dat de contacten die je hebt, niet aan je behoeften voldoen. Een enorm netwerk maakt weinig uit: jíj hebt als mens een behoefte en mist aansluiting. Dát is eenzaamheid. Het kan iedereen overkomen.
Ton Boekhorst is voorzitter van de sectie studentenpsychologen van het Nederlands Instituut van Psychologen en werkt als studentenpsycholoog aan de RU Groningen. Acht procent van de studenten meldt zich volgens hem tijdens de studie bij een psycholoog. De helft van alle studenten voelt zich wel eens eenzaam. Dat weet Boekhorst uit onderzoek, níet omdat studenten het hem meteen vertellen, want eenzaamheid hoort niet. Studenten melden zich met andere klachten: studieproblemen, depressieve gevoelens. Daaronder blijkt dan eenzaamheid te liggen.
Het gaat vooral om sociale eenzaamheid, die ontstaat wanneer het nog niet lukt om nieuwe vrienden te maken. Die slijt als studenten zich in nieuwe netwerken begeven.
Eenzaamheid hoort bij het leven, zegt Machielse. Het steekt alleen vaker de kop op wanneer zich ingrijpende levensgebeurtenissen voordoen. Een nieuw leven opbouwen, verhuizen, een studie oppakken: dat zijn er drie tegelijk.
Dat er een gevoel van eenzaamheid optreedt, is niet gek, maar het moet wel overgaan. De meeste studenten vinden hun draai, voor een enkeling duurt het langer. Eenzaamheid kan sluipend zijn. Wie een arm breekt, belt een vriend en zegt: Kom je me halen?. Wie zich eenzaam voelt, vraagt dat niet en trekt zich terug.
Dan ontstaat een zichzelf versterkend proces: Naarmate eenzaamheid langer duurt, voelen jonge mensen zich minder aantrekkelijk als gesprekspartner. Ze worden onzeker, hun zelfwaardering neemt af. Ze houden andere mensen op afstand en die reageren daar weer op.
Hoe eenzaamheid precies voelt, vindt Machielse moeilijk uit te leggen. Eenzame mensen kijken door een bepaalde bril. De wereld is één vriendenkring, lijkt het. Mensen hebben zelfs moeite met tv-spotjes waarin groepen iets leuks doen. Dat heb ik niet, zeggen ze. Daar lijden ze onder. Maar zij zien maar een deel van de werkelijkheid. Vaak hebben ze het gevoel dat ze de enige zijn. Daarvoor schamen ze zich.
Studenten verbloemen hun gevoel van eenzaamheid vaak. Ze passen hun houding aan hun gevoel aan. Ik ben gewoon een einzelgänger, zeggen ze. Zo lijkt alleen-zijn een bewuste keuze.
Onder volwassenen is eenzaamheid prima bespreekbaar. Onder studenten niet. Dat heeft alles te maken met de clichés die over studenten bestaan: feestjes, drank. Boekhorst: Maar de clichés kloppen in de beleving van veel studenten niet. Het taboe moet van eenzaamheid af, vindt hij. Eenzaamheid is niet zielig, maar fundamenteel menselijk.
De clichés zijn hardnekkig, dus ziet Boekhorst het taboe niet snel verdwijnen. Anderzijds besteden media meer aandacht aan het onderwerp. De drempel om naar een psycholoog te gaan, lijkt lager. Dertig jaar geleden was het gek als je een psycholoog bezocht. Nu niet meer.
Als hij vermoedt dat een student eenzaam is, kiest Boekhorst voor interventies. Ik ga na in hoeverre de student hier een leven heeft opgebouwd en wat hij thuis nog doet. Heeft een student een intensief leven thuis, dan kijken we of hij iets kan verplaatsen. Dat hoeft niet meteen. Vaak vinden studenten het bij hun ouders leuker. Als een student zich aan activiteiten in Groningen verbindt, wordt het hier prettiger.
Ik heb niets met studentenverenigingen, hoort hij wel, maar dat vindt Boekhorst geen excuus. Het kan lonend zijn te kijken of een andere vereniging wel bevalt. Er is altijd wel een club waar je het redelijk naar je zin kunt hebben.
Studenten die het moeilijk vinden om nieuwe vrienden te maken, verwijst hij door naar een een assertiviteitstraining of een gespreksgroep.
Anja Machielse weet dat alleen het bespreekbaar maken van eenzaamheid al helpt om het lichter te maken. Dat u luistert, helpt enorm, hoor ik vaak. Ik maak elke student die ik spreek duidelijk dat hij niet de enige is die zich zo voelt.
Helpt het niet om jezelf flink aan te pakken en te zeggen: nu is het klaar? Hooguit een beetje, zegt Boekhorst. Het herhalen van het mantra ik ben eenzaam, zet niet aan tot actie en dat moet wel. Een student die net op kamers woont, moet vooral de deur uit.
Hoe is het mogelijk dat zoveel studenten zich eenzaam voelen? Machielse schrijft het deels toe aan de tijdgeest. Door de individualisering zijn we minder afhankelijk van elkaar. Dat we onszelf ontplooien is leuk, maar ook lastig. Vroeger bleven we dicht bij familie wonen en grepen de kansen die daar lagen. Nu is het mogelijk een geheel nieuw milieu te kiezen. Ook ligt er veel nadruk op autonomie. Van jongeren wordt verwacht dat zij zichzelf redden.
Komt dat moment er, waarop studenten elkaar in de collegezaal openhartig vertellen over hun saaie avond, alleen op de bank? Ik ben al blij dat universiteiten harder hun best doen om studenten te behouden. Studiebegeleiders letten erop hoe de student zich redt, als mens. Vroeger kon het gebeuren dat 25 procent van de studenten na een jaar verdween, zonder dat iemand wist waarheen. Dat is niet meer zo.
De mooiste tijd van je leven is geen eindeloos feest. Machielse: Stel je voor dat eenzaamheid tijdens een introductieperiode zou worden besproken, zodat elke aankomende student zou weten: eenzaamheid hoort erbij en kan iedereen overkomen. Dat zou mooi zijn, toch?
QFT!quote:
Als ik in A'dam zou wonen zou ik ook vaker somber zijn.
Ik ben ook geen autist, maar de fout die ik maakte was dat ik de mensen van mijn nieuwe studie benaderde op de manier zoals ik me voelde, op zoek naar nieuwe vrienden. Maar niet iedereen is daar mee bezig en heeft zijn eigen sores.
Als je constant ergens naar op zoek ben dan vind je het niet, als je het met rust laat komt het vanzelf naar je toe. Het is een suf gezegde maar ik begin het nu wel zo te ervaren.
Ik ben wel benieuwd naar het verhaal van Urquhart want het klopt zeker wel wat er staat. Laatst nog een stuk op de frontpage dat studenten helemaal niet zo veel zuipen als dat men doet vermoeden.
Dat zuipen staat voor mijn gevoel dan weer gelijk aan sociale contacten, ergo, zuipen doe je met je vrienden.
Maar goed, waar ik de waarde aan zou hechten is het accepteren zoals je situatie nu is en er eigenlijk niet echt mee bezig zijn maar gewoon doen. Het is meer het genieten van het feit dat je nog jong ben ipv genieten van het feit dat je student bent en dus een wild leven zou kunnen hebben.
In mijn beleving is de studievereniging niet zoals je het nu beschrijft. Er is misschien een commissie die studiegerelateerde dingen organiseert, en je krijgt korting op je studieboeken, maar er zijn ook heel veel dingen die er minder mee te maken hebben. De feesten en borrelavonden worden georganiseerd (zuipen kan met iedereen), de eerstejaars commissie regelt leuke kampen voor de eerstejaars (ga daarin, 18 is het nieuwe 12 (j/k)) en vooral: je leert mensen kennen. Tuurlijk gaan de gesprekken ook wel eens over je studie, maar je interesseert je er toch een beetje voor neem ik aan. En met de mensen die je daar leert kennen ga je ook (bijv) 1 x in de week stappen, een keer poolen, een bioscoopje pikken, of gewoon lomp bij iemand op de bank hangen. Zo heb ik het althans ervaren.quote:
[..]
Bedankt voor de tip, maar zo'n studievereniging trekt mij ook niet aan. Geforceerd bezig zijn met studiegerelateerde activiteiten vind ik te veel van het goede. Hoewel het misschien wel een idee is om daar mensen te leren kennen.
Daarnaast de studentensportvereniging: zeer aan te raden, want dat zijn mensen in dezelfde leeftijd (om en nabij) maar dan juist van hele diverse studierichtingen. Tenzij je sporten niet leuk vindt ofc. Niet kunnen sporten is geen excuus, want elke vereniging heeft een bierteam (hell, alle teams in een studentensportvereniging zijn een bierteam), en je komt er (oa.) om het te leren!
succes
Toch wel, want je wil die relatie omdat het een relatie is. Ik denk dat je moet stoppen met je geluk buiten jezelf, in dit soort dingen te vinden. Sombere mensen zijn niet zo leuk om mee om te gaan als meisje...quote:
Ik ben me eigenlijk niet zo aan het richten op relaties, maar ik denk wel dat dat een zekere leegte in mijn huidige bestaan op zou kunnen voelen. Dan moet het wel een leuk meisje zijn echter, waar de interesse wederzijds is en waar je de tijd mee wilt doorbrengen. Relatie puur om het hebben van een relatie ben ik niet naar op zoek.
Zoals al eerder gezegd: dat is geen argument. Er is altijd wel een clubje waar je mensen vindt waar je mee overweg kan, anders ben je gewoon sociaal onderontwikkeld. Gooi jezelf eens in het diepe en ga naar de wekelijkse of maandelijkse borrel en leg wat contacten. Als je echt de normale, leuke student bent die je zegt dat je bent dan kan je zo aan praat raken met minimaal 5 mensen op die avond en die kom je vanzelf weer terug in de collegezalen. Zo bouw je een klein kliekje op waar je ook af en toe film mee kan kijken of kan koken ofzo. Het is echt heel simpel en een state of mind, zoals al eerder gezegd.quote:
Bedankt voor de tip, maar zo'n studievereniging trekt mij ook niet aan. Geforceerd bezig zijn met studiegerelateerde activiteiten vind ik te veel van het goede. Hoewel het misschien wel een idee is om daar mensen te leren kennen.
Dit dus. Je moet het zelf leuk maken. Nodig eens wat oude vrienden uit voor een feestje op je kamer ofzo. Geef een groot feest met je huisgenoten.quote:Op donderdag 17 maart 2011 11:28 schreef Urquhart het volgende:
De druk ligt bij je studententijd ook enorm hoog omdat je altijd te horen krijgt: Dit is de mooiste tijd van je leven! Maar vaak ervaren velen dit helemaal niet als de leukste tijd van hun leven, en heeft men het gevoel de boot gemist te hebben.
Ik heb pas nog een heel artikel gelezen over dit fenomeen en dat vele studenten daardoor bij een studentenpsycholoog lopen. Zal het nog eens opzoeken. Je bent in ieder geval lang niet de enige met dit probleem.
Ik ga zelf ook in Amsterdam wonen en ik ga me gewoon integreren daar. Student of niet, ik klets er mee.
Als je er op uit gaat is Amsterdam een hartstikke leuke stad. Maar als 18-jarige heb je die stabiliteit en het zelfvertrouwen nog niet om een sociaal netwerk te verwerven vaak. Of je moet niet kieskeurig zijn. Ik ben van verlegen meisje naar iemand gegaan die echt met IEDEREEN lult. En ik ga vaak op mijn bek maar ik ontmoet wel minstens 1 nieuw persoon per week kennen. Waar ik me echt op mijn gemak bij voel.quote:
Alle tips zijn wel zo een beetje gegeven voor TS, ik reageer alleen omdat het bovenstaande een heel goed voorbeeld geeft van mijn eigen situatie. Mss materiaal voor een ander topic maar hoe kom je uit deze vervelings-cirkel ?quote:
Geluk bestaat niet, de mens is slecht en probeer de eenzaamheid te verdragen. Daar het een bron van geluk en gemoedsrust zal zijn. Geluk is niet meer dan een kortstondige verzadiging van een behoefte, die onmiddellijk wordt gevolgd door verveling. Om die verveling te ontvluchten, worden we opnieuw in beweging gebracht. Het allerergste van die verveling is dat - omdat er geen afleiding is - onaangename waarheden met betrekking tot het leven de kop opsteken: onze eigen onbeduidendheid, de zinloosheid van ons bestaan, de onverbiddelijke gang naar aftakeling en dood. Dit is bijna een kwestie van de kip en het ei. Trek je deze conclusie en word je daarvan ongelukkig; of ben je ongelukkig en kom je daardoor tot deze conclusie.
Stop met vervelen?quote:
[..]
Alle tips zijn wel zo een beetje gegeven voor TS, ik reageer alleen omdat het bovenstaande een heel goed voorbeeld geeft van mijn eigen situatie. Mss materiaal voor een ander topic maar hoe kom je uit deze vervelings-cirkel ?
Doe shit. Raak voor mijn part verslaafd. Als je tijd hebt om na te denken gebruik je die vaak ook, je hoofd/gedachten sturen is best moeilijk. Als je zorgt dat je daar gewoon geen tijd voor hebt is het al veel beter. Zo heb ik iets gelezen over een onderzoek dat mensen liet hardlopen die somber waren. Aan het einde waren ze minder somber, puur omdat er geen tijd was voor die gedachten.
Maak een mooie weekplanning, hang die aan je muur en vul m zo goed mogelijk. Hardlopen, huiswerk, biertje, bioscoop, stappen, huiswerk, boodschappen, muziek maken (begin met een gitaar, dat kan iedereen zichzelf leren, instapkosten 50 euro)
Zorg dat elke minuut van je dag vol zit. (ook met ontspanning uiteraard) en als je weer zure shit gaat denken ga je terug naar je planning om te kijken wat je nu gaat doen. Structuur!
Ander onderzoek waar ik over heb gelezen, misschien iets minder met dingen doen te maken, maar nevertheless:
Ik ben somber, dus ik lach niet, is een veelgekende redenatie. Nu schijnt het andersom dus ook te werken. Ik lach, dus ik ben minder somber. Je moet jezelf dus DWINGEN te lachen, dan ga je je ook beter voelen. Probeer nu maar eens een glimlach te maken met je mond licht geopend. Ik voel me iig gelijk ietsje anders.
Ik heb dit helemaal niet. Het is zo geforceerd als je het zelf maakt, ook als je bijvoorbeeld naar de kroeg of vereniging gaat om nieuwe mensen te leren kennen. Het is pas geforceerd als jij vindt en voelt dat dat zo is. Maar ik heb mensen leren kennen op de vereniging en in mijn studie waar ik vanzelf een keer wat mee ben gaan drinken na een les en dat breidt zich dan langzaam uit tot een keertje lunchen en een keertje bij elkaar langs om te Wii'en, te koken of een filmpje te kijken.quote:
Ik vind het trouwens altijd zo geforceerd om met mensen van een borrel die ik nauwelijks ken een avondje te gaan lopen koken. Het zal nooit zo gezellig zijn als met oude vrienden. Beetje geforceerd gezellig lopen doen..
Als je daar geen zin in hebt, soit, maar dan moet je ook niet zielig doen dat je weinig sociaal contact buiten je studie om hebt want dat is dan een bewuste keuze. Je kan natuurlijk ook altijd met oude vrienden afspreken, daar is niks op tegen en ook erg gezellig, maar ze moeten wel tijd en zin hebben
.Geforceerde gezelligheid is ook gezelligheid.quote:
[..]
Ik heb dit helemaal niet. Het is zo geforceerd als je het zelf maakt, ook als je bijvoorbeeld naar de kroeg of vereniging gaat om nieuwe mensen te leren kennen. Het is pas geforceerd als jij vindt en voelt dat dat zo is. Maar ik heb mensen leren kennen op de vereniging en in mijn studie waar ik vanzelf een keer wat mee ben gaan drinken na een les en dat breidt zich dan langzaam uit tot een keertje lunchen en een keertje bij elkaar langs om te Wii'en, te koken of een filmpje te kijken.
Als je daar geen zin in hebt, soit, maar dan moet je ook niet zielig doen dat je weinig sociaal contact buiten je studie om hebt want dat is dan een bewuste keuze. Je kan natuurlijk ook altijd met oude vrienden afspreken, daar is niks op tegen en ook erg gezellig, maar ze moeten wel tijd en zin hebben
OT:
Sommige/veel studenten verwachten dat op het moment zij zich hebben ingeschreven bij de UvA en ze een kamer hebben in Amsterdam centrum dat het 'studentenleven' vanzelf bij hun deur aanklopt. In de praktijk blijken ze dan voornamelijk bezig te zijn met wachten en nog meer wachten.
De reden dat de studententijd voor veel mensen 'de mooiste tijd is' komt door dat je de ruimte hebt om er zelf wat van te maken en het een na andere 'avontuur' aan te gaan. Jaar bestuur doen bij een grote vereniging, 4x per week zuipen, half jaar kapot gaan in Azië of Zuid-Afrika, elke dag lol maken met je jaargenoten etc klinken als de standaard cliche's, maar zijn wel een geijkte methode om het leuk te hebben en jezelf te ontwikkelen.
Maar uiteindelijk ben jij zelf degene die verantwoordelijk is om daar achter aan te gaan. Uit je kamer komen, uitdagingen opzoeken en niet bang zijn om een beetje de cliché student uit te hangen. Tijdens je studententijd moet je ook leren risico's te durven nemen. Zo heel veel kan er ook niet fout gaan (jaartje studievertraging is in tegenstelling tot wat de wetgever beweert niet het einde van de wereld) en uiteindelijk eindig je met meer als je bereidt bent om het diepe in te duiken.
[ Bericht 37% gewijzigd door Feola op 21-03-2011 15:17:42 ]
Jaar na het buitenland gaan is ook mijn plan. Ben twee maanden in Azie geweest en dat is goed bevallen. Nu weer terug in NL en mn leven is echt opgedroogd hier. Vrienden wonen samen, zijn verhuisd, sommige hebben kinderen. Klinkt nu heel zielig maar heb hier denk voorlopig niks meer te zoeken.quote:
Zelfde heb ik soms in mindere mate ook last van. Volgens mij is het redelijk normaal, leven kan niet altijd 1 groot feest zijn. Ik leef wel steeds meer naar de weekenden toe merk ik. 40 uur per week werken brengt je toch wel in een sleur. Soms denk ik, fuck het hier, ik ga een jaar naar het buitenland toe. Cliche, maar het lijkt me enorm tof en een hele goede ervaring. Gewoon hier mijn werk en kamer opzeggen, en vertrekken. Fuck alles.
Gedurende het reizen was iedereen gelijk en wil gewoon een mooie tijd hebben. Hoeveel toffe mensen ik daar in 2 maanden heb leren kennen daar doe ik waar ik nu woon 10 jaar over.
Snap het ergens wel, het is moeilijk om uit je veilige, eigen omgeving te komen, omgeven door passiviteit. WO is eigenlijk met andere woorden : Individualistisch, veel thuis leren, onpersoonlijk.
Dat ervaar ik zelf ook.. Heb het zelfs zo gepresteerd dat ik inmiddels bijna aan het einde van mijn eerste jaar ben, en nog bijna niemand op de opleiding ken, omdat ik alleen maar naar hoorcollege' s ga. Daar ga ik vervolgens zitten, aantekeningen maken, en weer naar huis...
Maargoed, ik voel me niet echt eenzaam in Amsterdam. Dit komt denk ik ook omdat ik met 4 huisgenoten woon, en mijn 5 beste vrienden allemaal in amsterdam wonen. Gaan regelmatig samen voetbal kijken en uit etc..
Het is denk ik maar net hoe hoog je de lat zelf legt. Kijk, ik ken studenten die hebben elke avond wel iets, uiteten met dat groepje, borrel daar, date met meisje 1, date met meisje 2, zuipen met oude klasgenoten, studentenvereniging ook nog op de donderdagavond...
Die zitten overal tot in de oren in...
Maar als je dit als ideaal gaat zien... Je hebt ook zat studenten die gewoon een beetje sporten, een of 2 keer per week uitgaan en het verder wel prima vinden...
Het blijft zo, als je niet tevreden bent, moet je gewoon nieuwe dingen gaan oppakken, ook als je er niet zeker van bent of dit goed gaat uitpakken..
Ik ben ook 21, en woon nog niet zo heel lang in Amsterdam, maar ook ik wil onderhand wel eens nieuwe mensen leren kennen ipv. mijn standaard groepje. Ook wil ik niet van mijn vrienden afhankelijk zijn wil ik met nieuwe mensen / meiden in contact komen...
Begin april beginnen er bij enkele verenigingen weer introductieperiodes, en ik ga er aan 1 meedoen. Je mag best weten dat ik er aardig tegenop zie, een beetje gezellig gaan zitten doen met mensen die ik nog nooit heb gezien, hoop verplichtingen die erbij komen kijken wil ik echt een band met die mensen opbouwen.
Ik moet dus echt uit mijn veilige bekende leefwereldje...
Je bent zelf ook pas 22, lang niet te oud voor dat soort dingen...
Maar ik heb ook heel lang gekeken naar het leven van enkele corporale vrienden van me. Op een gegeven moment ging ik me ook een beetje een faler voelen als ik mijn leven met dat van hun vergeleek : Heel dispuut als vriendenclub, veel borrels, gala' s, veel contact met meiden, druk druk met vanalles en nog wat...
Niet dat ik zelf nooit wat heb hoor, maar vergeleken met hun stelde het in mijn ogen allemaal niet zo veel voor..
Maar toen ging ik eens naar de ''andere kant'' kijken.. De studenten die niet op kamers wonen, die nog bij paps en mams wonen, doordeweeks braaf de trein naar school pakken, alleen op de zaterdagavond lekker uitgaan, 2 keer per week voetbaltrainen etc etc...
Ik vind het ene niet slechter dan het andere, je moet doen wat je zelf wilt. Weet niet of je je daarin herkent, maar probeer je niet te voldoen aan verwachtingen die ANDEREn misschien van je hebben, waar je eigenlijk helemaal niet aan wilt voldoen?
Zelf vind ik uitgaan 1/2 keer per week meer dan genoeg, vind ik mijn leven prima zo. Alleen waar ik altijd ''bang'' voor was, is dat anderen me saai vonden, waardoor ik bijna dingen ging doen waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had....
Waar ga je meedoen?quote:
Ik heb al vaker gereageerd in een topic van jou, zo te zien maak je weinig progressie..
Snap het ergens wel, het is moeilijk om uit je veilige, eigen omgeving te komen, omgeven door passiviteit. WO is eigenlijk met andere woorden : Individualistisch, veel thuis leren, onpersoonlijk.
Dat ervaar ik zelf ook.. Heb het zelfs zo gepresteerd dat ik inmiddels bijna aan het einde van mijn eerste jaar ben, en nog bijna niemand op de opleiding ken, omdat ik alleen maar naar hoorcollege' s ga. Daar ga ik vervolgens zitten, aantekeningen maken, en weer naar huis...
Maargoed, ik voel me niet echt eenzaam in Amsterdam. Dit komt denk ik ook omdat ik met 4 huisgenoten woon, en mijn 5 beste vrienden allemaal in amsterdam wonen. Gaan regelmatig samen voetbal kijken en uit etc..
Het is denk ik maar net hoe hoog je de lat zelf legt. Kijk, ik ken studenten die hebben elke avond wel iets, uiteten met dat groepje, borrel daar, date met meisje 1, date met meisje 2, zuipen met oude klasgenoten, studentenvereniging ook nog op de donderdagavond...
Die zitten overal tot in de oren in...
Maar als je dit als ideaal gaat zien... Je hebt ook zat studenten die gewoon een beetje sporten, een of 2 keer per week uitgaan en het verder wel prima vinden...
Het blijft zo, als je niet tevreden bent, moet je gewoon nieuwe dingen gaan oppakken, ook als je er niet zeker van bent of dit goed gaat uitpakken..
Ik ben ook 21, en woon nog niet zo heel lang in Amsterdam, maar ook ik wil onderhand wel eens nieuwe mensen leren kennen ipv. mijn standaard groepje. Ook wil ik niet van mijn vrienden afhankelijk zijn wil ik met nieuwe mensen / meiden in contact komen...
Begin april beginnen er bij enkele verenigingen weer introductieperiodes, en ik ga er aan 1 meedoen. Je mag best weten dat ik er aardig tegenop zie, een beetje gezellig gaan zitten doen met mensen die ik nog nooit heb gezien, hoop verplichtingen die erbij komen kijken wil ik echt een band met die mensen opbouwen.
Ik moet dus echt uit mijn veilige bekende leefwereldje...
Je bent zelf ook pas 22, lang niet te oud voor dat soort dingen...
TS heeft er baat bij als hij verder kijkt dan zijn eigen neus. Er is meer in het leven dan sociale contacten...
En dan nog: als het ff tegen zit... mijn leven zit al 15 jaar tegen. Het leven is verdomme een uitdaging. Bij de pakken neer zitten levert je bijstand op.
Gezeik altijd met doemdenkers die menen uniek te zijn...
Je bent 22 en woont in Amsterdam. God, wat een ellende moet jij doormaken zeg. Ga lekker uit of op een clubje of volg voor de grap het nieuws eens als je je toevallig vier minuutjes even dood verveelt en je meteen som-ber voelt.
Maar volgende keer als je je weer eens klote voelt, doe eens een gedachte experiment..
Doe het zelf ook wel eens als ik me weer druk maak om dat soort dingen: Beeld je eens indat je een paar dagen geleden te horen hebt gekregen dat je een ongeneeselijk dodelijke ziekte hebt gekregen...
Dan lijken je eigen kleine probleempjes ineens in een heel ander perspectief te staan, en zorgt ook voor motivatie om eens wat dingen op te pakken ( bij mij dan ), en je te realiseren dat het zo slecht allemaal nog niet is...
Als je wat geld hebt zou ik overwegen eens gewoon een rondreis te maken met het minimale aan bagage en dan niet richting een of andere hippe stad,maar richting die gebieden met veel bos en natuur en een compleet andere cultuur dan je gewend bent.quote:
Hoi,
[knip= ik voel mij niet lekker verhaal]
Vaak resulteert dit in een betere instelling en kijk op ut leven en oplading van je energiebronnen.
Die de kou zo binnen laat, tot op zijn magere ribbekast.
Meneer somber woont alleen, in een uithoek van de stad.
Met niemand om zich heen, alleen zijn grijze dove kat.
Hij is gek dat zegt z'n buurman,
zo'n kluizenaar waar zal die van bestaan.
Zijn kat komt wel aan eten,
Maar hij kan het vergeten,
Hoe zal die man die winterkou doorstaan.
Meneer somber woont alleen, 't is koud bij hem in huis.
Waar hij met heel veel moeite, soms kookt op het fornuis.
Meneer somber denk heel vaak, aan hoe het vroeger was.
Aan kleding geen gebrek, en altijd goed bij kas.
Hij is gek dat zegt z'n buurman,
zo'n kluizenaar waar zal die van bestaan.
Zijn kat komt wel aan eten,
Maar hij kan het vergeten,
Hoe zal die man die winterkou doorstaan.
Meneer somber doodt de tijd, voordat hij ons verlaat.
Met zijn dagtoer ritueel, vol zorg en toeverlaat.
Meneer somber weet heel goed, dat niemand hem benijd.
Misschien dat deze winter, hem eindelijk bevrijd.
Hierop betrap ik mezelf best vaak.quote:Op dinsdag 22 maart 2011 08:31 schreef JiggyJ het volgende:
Klinkt trouwens heel stom misschien,
Maar volgende keer als je je weer eens klote voelt, doe eens een gedachte experiment..
Doe het zelf ook wel eens als ik me weer druk maak om dat soort dingen: Beeld je eens indat je een paar dagen geleden te horen hebt gekregen dat je een ongeneeselijk dodelijke ziekte hebt gekregen...
Dan lijken je eigen kleine probleempjes ineens in een heel ander perspectief te staan, en zorgt ook voor motivatie om eens wat dingen op te pakken ( bij mij dan ), en je te realiseren dat het zo slecht allemaal nog niet is...
Ik ook.quote:
Hierop betrap ik mezelf best vaak.
GMTA
Wederom bevestigd. (no homo)quote:
Op 
Goed en lief advies maar ik vind het verdomde knap als je je dit echt kunt inbeelden.quote:
Klinkt trouwens heel stom misschien,
Maar volgende keer als je je weer eens klote voelt, doe eens een gedachte experiment..
Doe het zelf ook wel eens als ik me weer druk maak om dat soort dingen: Beeld je eens indat je een paar dagen geleden te horen hebt gekregen dat je een ongeneeselijk dodelijke ziekte hebt gekregen...
Dan lijken je eigen kleine probleempjes ineens in een heel ander perspectief te staan, en zorgt ook voor motivatie om eens wat dingen op te pakken ( bij mij dan ), en je te realiseren dat het zo slecht allemaal nog niet is...
Zelf ben ik heel rationeel ingesteld en als de koek op is is de koek op. Tot twee zomers geleden, paar rondjes ziekenhuis. Ik dacht dat het afgelopen was en wist toen echt niet hoe het verder moest met partner en kleine. Kortom vanbinnen onwijze radeloosheid terwijl ze het prima zouden redden zonder mij maar ik heb in de nachten alleen flink zitten janken hoor. Nu is alles goed en denk ik weer als vanouds, is het op, dan is het op.
Dan denk ik dat TS beter kan doen wat Rubje schrijft, ga wat van de wereld zien.
En hoe kan het dat jij dan opeens zo ontheemd voelde? En wat heb je er aan gedaan om jezelf er bovenop te helpen? Ik ben zeer benieuwd. Reizen is ook vaak toch gewoon persoonsgebonden, wat voor de een goed kan uitpakken is voor de ander misschien een minder goed idee. Maar het is altijd goed om wat nieuwe prikkels te vangen, als het creëren ervan jezelf niet lukt uiteraard.quote:
[..]
Goed en lief advies maar ik vind het verdomde knap als je je dit echt kunt inbeelden.
Zelf ben ik heel rationeel ingesteld en als de koek op is is de koek op. Tot twee zomers geleden, paar rondjes ziekenhuis. Ik dacht dat het afgelopen was en wist toen echt niet hoe het verder moest met partner en kleine. Kortom vanbinnen onwijze radeloosheid terwijl ze het prima zouden redden zonder mij maar ik heb in de nachten alleen flink zitten janken hoor. Nu is alles goed en denk ik weer als vanouds, is het op, dan is het op.
Dan denk ik dat TS beter kan doen wat Rubje schrijft, ga wat van de wereld zien.
Dit denk ik ook.quote:
[..]
En hoe kan het dat jij dan opeens zo ontheemd voelde? En wat heb je er aan gedaan om jezelf er bovenop te helpen? Ik ben zeer benieuwd. Reizen is ook vaak toch gewoon persoonsgebonden, wat voor de een goed kan uitpakken is voor de ander misschien een minder goed idee. Maar het is altijd goed om wat nieuwe prikkels te vangen, als het creëren ervan jezelf niet lukt uiteraard.
Het ontheemde gevoel heb ik ook zeker gehad door veel te verhuizen binnen Nederland maar ook erbuiten maar daar heb ik het in dit topic niet over gehad dus ik vraag me af waarom je dit hier vraagt. Mag je natuurlijk vragen maar in andermans topic ga ik niet de aandacht op mezelf trekken.
Dit had ik ook in mijn studententijd.quote:Op donderdag 17 maart 2011 04:16 schreef V-for-Vendetta het volgende:
Toen ik aankaartte bij mijn moeder dat ik niet gelukkig ben, zei zij dat het af en toe nou eenmaal niet zo lekker gaat in het leven. (...) Ik heb mij er al een aantal keren op betrapt dat het me eigenlijk niet zou boeien als ik s nachts zou komen te overlijden. Heb toch niks om echt naar uit te kijken of om in leven voor te blijven.
In mijn derde jaar woonde ik vijf hoog, op het dak van een studentenflat. Zelfstandige unit, met eigen douche/toilet, keuken en groot dakterras, echt geweldig dus. Ik had 's-zomers een feestje georganiseerd en op een dag stond ik te ouwehoeren met lui buiten op het dakterras. Dus ik sta daar met een pilsje in mijn hand over de rand te kijken naar het trottoir beneden. Ik dacht bij mezelf: ik hoef alleen maar m'n biertje neer te zetten en een stapje te nemen. Pas toen ik een jaar of twee-drie werkte, had ik niet meer dagelijks zo'n soort gedachte.
M'n broer studeerde ook in de buurt, en vertelde me dat hij exact hetzelfde had.
Het is jammer te zeggen, maar je moeder heeft gelijk. Al die suggesties in deze thread geven allerhande oplossingen en hoewel ze proberen te helpen, heeft het mijns inziens weinig invloed op je somberheid.
Er zijn naar mijn ervaring twee paden die je kunt nemen:
1) Je moet er doorheen ploegen, en na een paar jaar is dat dagelijkse sombere gevoel weg
2) Je gaat langs je huisarts en die verwijst je mogelijk door. Met een beetje geluk krijg je een therapeut waarmee je een klik hebt. Die geeft je een schop onder je hol en zet je op de rechte weg.
Succes.
[ Bericht 1% gewijzigd door bart1977 op 01-09-2011 11:12:07 ]
Zoiets moet je aanpakken als aanvulling van je leven, en niet ingaan met het idee dat dit je hele leven in positieve zin zal veranderen... Dit legt teveel druk op je hele onderneming en waarschijnlijk kom je bedrogen uit...
Ik heb het zelf ook gedaan, en natuurlijk is zoiets prachtig. Ik heb er nu 3 jaar na dato nog altijd vrienden aan overgehouden en prachtige herinneringen en nu het zo lang geleden is allemaal kan ik zelfs af en toe een beetje emotioneel worden als ik weer iets zie dat herrinnert aan die tijd
, maar als je jezelf HIER klote voelt zul je dat ook HIER op moeten lossen, want ondanks de vele ervaringen die ik daar had opgedaan gedurende 8 maanden aan de andere kant van de wereld, toen ik terug kwam was ik nog altijd dezelfde persoon...Maargoed ik heb even gekeken naar waar TS zoal post de laatste dagen maar krijg zon idee dat het allemaal wel prima met hem gaat, althans wanneer mensen veel posten in luchtige topics dan krijg ik dat idee;)
Ik zou maar opschieten met er een einde aan te maken, voordat je levend begint weg te rotten.
Gaan we in de stad gezellig een biertje pakken en chicks regelen
Inmiddels heb ik gesprek met studie-adviseur, studentenpsycholoog en studentendecaan achter de rug. Ik ga me inschrijven voor studentenvereniging en ga een commissie doen bij een studievereniging. Verder wil ik nog bij sportcentrum inschrijven. Heb me uitgeschreven bij voetbal in mijn geboortestad zodat ik de weekenden ook kan doorbrengen in eigen stad.
De plannen zijn er en er is (deels) tot actie overgegaan. Heb het ook aan omgeving aangegeven dat ik weer nieuwe contacten wil (en moet) gaan maken en zij waren het wel met me eens dat studentenvereniging goede optie is.
Over een maandje of 2 geef ik een update.
Al me al speelt het wel mee dat ik alleen op kamers zit, zonder woonkamer; daardoor ga je gewoon snel malen. Dus wil ook eigenlijk een andere kamer regelen.
[ Bericht 7% gewijzigd door V-for-Vendetta op 03-09-2011 23:56:17 ]
Eens.quote:
Reizen is wat mij betreft iig nooit de oplossing...
Zoiets moet je aanpakken als aanvulling van je leven, en niet ingaan met het idee dat dit je hele leven in positieve zin zal veranderen... Dit legt teveel druk op je hele onderneming en waarschijnlijk kom je bedrogen uit...
Ik heb het zelf ook gedaan, en natuurlijk is zoiets prachtig. Ik heb er nu 3 jaar na dato nog altijd vrienden aan overgehouden en prachtige herinneringen en nu het zo lang geleden is allemaal kan ik zelfs af en toe een beetje emotioneel worden als ik weer iets zie dat herrinnert aan die tijd
Ja ach, mensen die hier veel posten kun je ook zien als teken van alleen thuis zijn en niks te doen hebben. Maar de afgelopen weken waren idd wel prima. Dit kan echter ook komen door vakanties (2x), introductieweken uni's waar ik de verenigingen ben afgegaan en waar je niks aan je hoofd bent.quote:Maargoed ik heb even gekeken naar waar TS zoal post de laatste dagen maar krijg zon idee dat het allemaal wel prima met hem gaat, althans wanneer mensen veel posten in luchtige topics dan krijg ik dat idee;)
Moment of truth begint bij collegeweken. Maar ben iig actief bezig om contacten op te doen. Het punt is iig voornamelijk dat wanneer je je avonden gevuld hebt en niet alleen op je kamter zit, je dit soort sombere gedachten ook niet krijgt.
En mbt gedachte-experiment. Dat vind ik een logische en verdedigbare gedachte, maar dat werkt niet bij mij. Hoe goed ik het relatief ook heb, je kan je nog steeds kut voelen.
Maak gebruik van de adviezen zou ik zeggenquote:
Op Ik moest glimlachen.quote:Op vrijdag 2 september 2011 23:53 schreef Flepke het volgende:
Ja TS je bent al bijna 23, oud lijk dat je er bent.
Ik zou maar opschieten met er een einde aan te maken, voordat je levend begint weg te rotten.
Ik wil actief worden binnen de studievereniging.
Eens met je post. Ik heb ook absoluut geen moeite met praatje maken ofzo idd. Plan is ook om uberhaupt wat vaker naar colleges te gaan, zodat je wat mensen van de studie spreekt.quote:Op dinsdag 22 maart 2011 15:32 schreef Rusticaxe het volgende:
Je bent te veel aan je oude vriendengroep blijven hangen. Heb je onder college nog mensen waar je mee op kan schieten? Ga anders gewoon eens een keer na college een biertje drinken op een terras, het weer is er naar en praat gewoon met mensen. Straal uit dat je gewoon een vrolijk en gezellig iemand bent, want mensen merken het als je somber bent en dat stoot mensen af. En als je eenmaal gewoon wat gezellige dingen gedaan hebt, dan merk je dat je het ook wel kan en dan voel je vanzelf ook wel weer beter. Maar blijf niet op je kamer hangen met het leven is zo kut en ik heb niemand en iedereen gaat verder zonder mij. Ga erop uit, mensen komen niet naar jou toe, jij moet naar de mensen toe en hoe cliché het ook klinkt. Oppervlakkige vriendschappen zijn vaak de basis voor een betere vriendschap, het gebeurt namelijk maar zelden dat het echt perfect klikt, en zelfs mensen waar je nu niet goed mee op kan schieten daar kan je zelfs mee opschieten, dat is tenminste wat ik heb gemerkt in het leven.
Kijk, doel bereikt.quote:
Op Ik zie dat je zelf ook (weer) open staat voor dingen en lekker proactief bezig bent, komt wel goed met jou
Mwa, ik zou mezelf niet 'super depri' willen noemen, maar ken wel degelijkheid wat somberheid af en toe. Maar gevoel fluctueert ook met de dag. Laatste paar weken eigenlijk helemaal niet somber geweest, omdat ik eigk constant bezig was. Maja die bron van bezigheden valt volgende week weg, dus dient te worden opgevuld met iets anders.quote:
Ik ben bezig met hetzelfde plan met uitzondering dat ik niet super depri ben. Maar misschien kunnen we elkaar wat steunen
Ik wil actief worden binnen de studievereniging.
Ik vind het prima. Afgelopen weken was het ook weer prijs schietenquote:
Ben je een goede wingman TS?
Gaan we in de stad gezellig een biertje pakken en chicks regelen
. Na intro studentenvereniging neem ik contact met je op.