R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik weet niet wat ik wil wil bereiken met mijn verhaal hier posten maar het van me afschrijven kalmeert me misschien even.
Het begon op de basischool, ik ging van groep 5 naar groep 6 en kwam in een nieuwe klas. Ik kende niemand en de enige 'vriend' die ik bij me had liet me vallen als een baksteen. Ik ging met tegenzin naar school en had geen vrienden, het toppunt was dat ik met heimwee naar huis werd gebracht van schoolkamp. Toen werd ik overgeplaatst naar een andere klas met een schat van een lerares die me tot groep 8 heel erg heeft geholpen. Daar leerde ik mijn beste vriendin kennen die ik tot nu toe gelukkig nog steeds als beste vriendin mag hebben. Het laatste jaar van de basischool (groep 8) kregen veel jongens en meisjes verkering. Dat was toen natuurlijk nog helemaal niks behalve wat zoenen, maar iedereen had het en ik niet, ik was toenertijd heel vaak afgewezen door mensen en dat had me niet veel goed gedaan. Na een aantal keer echt eenzaam geweest te zijn liet ik de liefde voor wat het (toen) was en ging naar de middelbare school.
Ik kwam daar met mijn beste vriendin maar we werden meteen weer gescheiden, ze zat een niveau hoger dan ik en ik heb 2 jaar lang in een andere klas gezeten, De tijd op de middelbare school was zowel fantastisch als verschrikkelijk. Het was fantastisch eindelijk een hele grote vriendengroep te hebben en iedereen deed lief tegen me en ik voelde me erbij horen eindelijk. Het verschrikkelijke was dat ik verliefd werd op een vriend van me en hij me afwees, dat was de 1e keer dat ik echt tot ver diep in de put kwam en ik begon mezelf te snijden en ik was niet meer echt voor reden vatbaar. Ik kwam er gelukkig overheen na een paar maanden en moest naar een nieuwe school omdat mijn middelbare school maar 2 leerjaren had en je dan naar een grotere locatie moest. Daar begon alles weer opnieuw..
Ik en mijn beste vriendin kwamen op die school aan, ik werd het 1e jaar verschrikkelijk gepest om hoe ik eruit zag, ik was een beetje gothic/skater achtig en niemand moest me. Zonder mijn beste vriendin had ik het niet overleeft want wat moest ik zonder haar? Als zij niet op school was was ik er ook niet. In dat jaar kreeg ik na zoveel jaren eindelijk een echte vriend, het was fantastisch voor me maar ook verschrikkelijk hectisch want mijn vriend had borderliner en veel problemen zowel thuis als op school waar ik mijn uiterste best voor deed om hem het naar zijn zin te krijgen. Ik ben autistisch en borderliners en autisten botsen zeggen velen, dat ervaarde ik ook vaak. Veel stress de afgelopen 8 maanden omdat hij suicidaal was en gebruikte alcohol en drugs, daar had ik hem vanaf gebracht. De relatie kwam op een dieptepunt deze zomer toen ik een vakantie nam naar Duitsland voor rust, ik kon het even niet meer aan en wou in die periode beslissen wat ik nou wou met hem. Ik kreeg een smsje van hem die eigenlijk naar een vriend moest over hoe waardeloos ik was en dat ik niks voor hem over had. ik stuurde hem terug dat ie de volgende keer moest opletten naar wie hij het stuurde. Ik was gebroken en dit was het dan, ik wou het uitmaken en dat wou ik doen toen ik terug was. Toen hoorde ik dat hij was vreemdgegaan en dat brak me mentaal zo vreselijk. Ik heb het uitgemaakt en ben er sinds toen nog niet overheen gekomen.
Ik vind single zijn verschrikkelijk. Ook ben ik doordat ik anders ben eenzaam en heb dus alleen maar die ene beste vriend, die grote vriendengroep van vroeger is uit elkaar gegaan en elke poging tot liefde faalt. Ik weet ook dat ik er geforceerd mee bezig ben, ik zie elke jongen als potentieel vriendje en zie het totale geluk in een leeftijdsgenoot die van me zou kunnen houden, waarom? Geen idee waarom.
Ik ben weer afgewezen, indirect doordat degene die ik leuk vond me helemaal doodnegeert. Ik ben klaar met liefde, ik heb geen doel in mijn leven op dit moment. Door het vreemdgaan van mijn exvriend is mijn zelfvertrouwen tot op een vriespunt. Het is zelfs zo sneu met me gesteld dat ik omfiets als ik een groepje jongeren zie staan, bang voor reacties. ik kijk niemand in de ogen en schaam me voor mezelf en hoe ik eruit zie en hoe ik doe want ik ben niet goed genoeg.
Ik zie het allemaal somber in en ik wil niet naar een psychiator of iets, ik wil normaal zijn, geen autistisch persoon met een obsessie of iets. Waarom moet ik zo zijn als ik ben? Waarom moeten mensen mij altijd uitschelden of pesten of zeggen dat ik lelijk ben terwijl ik altijd iedereen met respect behandel. Ik moet naar een assertiviteitscursus maar dit wil ik absoluut niet, Laat me normaal zijn!
Oke, dit luchte erg op. Mijn hele leven.
Tips/reacties zijn welkom.
(had deze onder een ander account ook gepost maar was niet goed)
[ Bericht 0% gewijzigd door Avise op 10-03-2011 23:55:01 ]
Het begon op de basischool, ik ging van groep 5 naar groep 6 en kwam in een nieuwe klas. Ik kende niemand en de enige 'vriend' die ik bij me had liet me vallen als een baksteen. Ik ging met tegenzin naar school en had geen vrienden, het toppunt was dat ik met heimwee naar huis werd gebracht van schoolkamp. Toen werd ik overgeplaatst naar een andere klas met een schat van een lerares die me tot groep 8 heel erg heeft geholpen. Daar leerde ik mijn beste vriendin kennen die ik tot nu toe gelukkig nog steeds als beste vriendin mag hebben. Het laatste jaar van de basischool (groep 8) kregen veel jongens en meisjes verkering. Dat was toen natuurlijk nog helemaal niks behalve wat zoenen, maar iedereen had het en ik niet, ik was toenertijd heel vaak afgewezen door mensen en dat had me niet veel goed gedaan. Na een aantal keer echt eenzaam geweest te zijn liet ik de liefde voor wat het (toen) was en ging naar de middelbare school.
Ik kwam daar met mijn beste vriendin maar we werden meteen weer gescheiden, ze zat een niveau hoger dan ik en ik heb 2 jaar lang in een andere klas gezeten, De tijd op de middelbare school was zowel fantastisch als verschrikkelijk. Het was fantastisch eindelijk een hele grote vriendengroep te hebben en iedereen deed lief tegen me en ik voelde me erbij horen eindelijk. Het verschrikkelijke was dat ik verliefd werd op een vriend van me en hij me afwees, dat was de 1e keer dat ik echt tot ver diep in de put kwam en ik begon mezelf te snijden en ik was niet meer echt voor reden vatbaar. Ik kwam er gelukkig overheen na een paar maanden en moest naar een nieuwe school omdat mijn middelbare school maar 2 leerjaren had en je dan naar een grotere locatie moest. Daar begon alles weer opnieuw..
Ik en mijn beste vriendin kwamen op die school aan, ik werd het 1e jaar verschrikkelijk gepest om hoe ik eruit zag, ik was een beetje gothic/skater achtig en niemand moest me. Zonder mijn beste vriendin had ik het niet overleeft want wat moest ik zonder haar? Als zij niet op school was was ik er ook niet. In dat jaar kreeg ik na zoveel jaren eindelijk een echte vriend, het was fantastisch voor me maar ook verschrikkelijk hectisch want mijn vriend had borderliner en veel problemen zowel thuis als op school waar ik mijn uiterste best voor deed om hem het naar zijn zin te krijgen. Ik ben autistisch en borderliners en autisten botsen zeggen velen, dat ervaarde ik ook vaak. Veel stress de afgelopen 8 maanden omdat hij suicidaal was en gebruikte alcohol en drugs, daar had ik hem vanaf gebracht. De relatie kwam op een dieptepunt deze zomer toen ik een vakantie nam naar Duitsland voor rust, ik kon het even niet meer aan en wou in die periode beslissen wat ik nou wou met hem. Ik kreeg een smsje van hem die eigenlijk naar een vriend moest over hoe waardeloos ik was en dat ik niks voor hem over had. ik stuurde hem terug dat ie de volgende keer moest opletten naar wie hij het stuurde. Ik was gebroken en dit was het dan, ik wou het uitmaken en dat wou ik doen toen ik terug was. Toen hoorde ik dat hij was vreemdgegaan en dat brak me mentaal zo vreselijk. Ik heb het uitgemaakt en ben er sinds toen nog niet overheen gekomen.
Ik vind single zijn verschrikkelijk. Ook ben ik doordat ik anders ben eenzaam en heb dus alleen maar die ene beste vriend, die grote vriendengroep van vroeger is uit elkaar gegaan en elke poging tot liefde faalt. Ik weet ook dat ik er geforceerd mee bezig ben, ik zie elke jongen als potentieel vriendje en zie het totale geluk in een leeftijdsgenoot die van me zou kunnen houden, waarom? Geen idee waarom.
Ik ben weer afgewezen, indirect doordat degene die ik leuk vond me helemaal doodnegeert. Ik ben klaar met liefde, ik heb geen doel in mijn leven op dit moment. Door het vreemdgaan van mijn exvriend is mijn zelfvertrouwen tot op een vriespunt. Het is zelfs zo sneu met me gesteld dat ik omfiets als ik een groepje jongeren zie staan, bang voor reacties. ik kijk niemand in de ogen en schaam me voor mezelf en hoe ik eruit zie en hoe ik doe want ik ben niet goed genoeg.
Ik zie het allemaal somber in en ik wil niet naar een psychiator of iets, ik wil normaal zijn, geen autistisch persoon met een obsessie of iets. Waarom moet ik zo zijn als ik ben? Waarom moeten mensen mij altijd uitschelden of pesten of zeggen dat ik lelijk ben terwijl ik altijd iedereen met respect behandel. Ik moet naar een assertiviteitscursus maar dit wil ik absoluut niet, Laat me normaal zijn!
Oke, dit luchte erg op. Mijn hele leven.
Tips/reacties zijn welkom.
(had deze onder een ander account ook gepost maar was niet goed)
[ Bericht 0% gewijzigd door Avise op 10-03-2011 23:55:01 ]
Even vluchtig doorgelezen, je zit nog steeds op de middelbare school? En gedraag/draag je je nog steeds als een gothic?quote:Op donderdag 10 maart 2011 23:44 schreef Avise het volgende:
Ik weet niet wat ik wil wil bereiken met mijn verhaal hier posten maar het van me afschrijven kalmeert me misschien even.
Het begon op de basischool, ik ging van groep 5 naar groep 6 en kwam in een nieuwe klas. Ik kende niemand en de enige 'vriend' die ik bij me had liet me vallen als een baksteen. Ik ging met tegenzin naar school en had geen vrienden, het toppunt was dat ik met heimwee naar huis werd gebracht van schoolkamp. Toen werd ik overgeplaatst naar een andere klas met een schat van een lerares die me tot groep 8 heel erg heeft geholpen. Daar leerde ik mijn beste vriendin kennen die ik tot nu toe gelukkig nog steeds als beste vriendin mag hebben. Het laatste jaar van de basischool (groep 8) kregen veel jongens en meisjes verkering. Dat was toen natuurlijk nog helemaal niks behalve wat zoenen, maar iedereen had het en ik niet, ik was toenertijd heel vaak afgewezen door mensen en dat had me niet veel goed gedaan. Na een aantal keer echt eenzaam geweest te zijn liet ik de liefde voor wat het (toen) was en ging naar de middelbare school.
Ik kwam daar met mijn beste vriendin maar we werden meteen weer gescheiden, ze zat een niveau hoger dan ik en ik heb 2 jaar lang in een andere klas gezeten, De tijd op de middelbare school was zowel fantastisch als verschrikkelijk. Het was fantastisch eindelijk een hele grote vriendengroep te hebben en iedereen deed lief tegen me en ik voelde me erbij horen eindelijk. Het verschrikkelijke was dat ik verliefd werd op een vriend van me en hij me afwees, dat was de 1e keer dat ik echt tot ver diep in de put kwam en ik begon mezelf te snijden en ik was niet meer echt voor reden vatbaar. Ik kwam er gelukkig overheen na een paar maanden en moest naar een nieuwe school omdat mijn middelbare school maar 2 leerjaren had en je dan naar een grotere locatie moest. Daar begon alles weer opnieuw..
Ik en mijn beste vriendin kwamen op die school aan, ik werd het 1e jaar verschrikkelijk gepest om hoe ik eruit zag, ik was een beetje gothic/skater achtig en niemand moest me. Zonder mijn beste vriendin had ik het niet overleeft want wat moest ik zonder haar? Als zij niet op school was was ik er ook niet. In dat jaar kreeg ik na zoveel jaren eindelijk een echte vriend, het was fantastisch voor me maar ook verschrikkelijk hectisch want mijn vriend had borderliner en veel problemen zowel thuis als op school waar ik mijn uiterste best voor deed om hem het naar zijn zin te krijgen. Ik ben autistisch en borderliners en autisten botsen zeggen velen, dat ervaarde ik ook vaak. Veel stress de afgelopen 8 maanden omdat hij suicidaal was en gebruikte alcohol en drugs, daar had ik hem vanaf gebracht. De relatie kwam op een dieptepunt deze zomer toen ik een vakantie nam naar Duitsland voor rust, ik kon het even niet meer aan en wou in die periode beslissen wat ik nou wou met hem. Ik kreeg een smsje van hem die eigenlijk naar een vriend moest over hoe waardeloos ik was en dat ik niks voor hem over had. ik stuurde hem terug dat ie de volgende keer moest opletten naar wie hij het stuurde. Ik was gebroken en dit was het dan, ik wou het uitmaken en dat wou ik doen toen ik terug was. Toen hoorde ik dat hij was vreemdgegaan en dat brak me mentaal zo vreselijk. Ik heb het uitgemaakt en ben er sinds toen nog niet overheen gekomen.
8 maanden later, in het nu. Ik vind single zijn verschrikkelijk. Ook ben ik doordat ik anders ben eenzaam en heb dus alleen maar die ene beste vriend, die grote vriendengroep van vroeger is uit elkaar gegaan en elke poging tot liefde faalt. Ik weet ook dat ik er geforceerd mee bezig ben, ik zie elke jongen als potentieel vriendje en zie het totale geluk in een leeftijdsgenoot die van me zou kunnen houden, waarom? Geen idee waarom.
Ik ben weer afgewezen, indirect doordat degene die ik leuk vond me helemaal doodnegeert. Ik ben klaar met liefde, ik heb geen doel in mijn leven op dit moment. Door het vreemdgaan van mijn exvriend is mijn zelfvertrouwen tot op een vriespunt. Het is zelfs zo sneu met me gesteld dat ik omfiets als ik een groepje jongeren zie staan, bang voor reacties. ik kijk niemand in de ogen en schaam me voor mezelf en hoe ik eruit zie en hoe ik doe want ik ben niet goed genoeg.
Ik zie het allemaal somber in en ik wil niet naar een psychiator of iets, ik wil normaal zijn, geen autistisch persoon met een obsessie of iets. Waarom moet ik zo zijn als ik ben? Waarom moeten mensen mij altijd uitschelden of pesten of zeggen dat ik lelijk ben terwijl ik altijd iedereen met respect behandel. Ik moet naar een assertiviteitscursus maar dit wil ik absoluut niet, Laat me normaal zijn!
Oke, dit luchte erg op. Mijn hele leven.
Tips/reacties zijn welkom.
(had deze onder een ander account ook gepost maar was niet goed)
Nee zit niet meer op de middelbare, en nee ik gedraag me niet als een ghotic.quote:
[..]
Even vluchtig doorgelezen, je zit nog steeds op de middelbare school? En gedraag/draag je je nog steeds als een gothic?
Aan het einde zit wat periodes tussen omdat die iets beter gingen.
Je zit gewoon in een moeilijke periode in je leven. Ik denk dat jij je gewoon op emotioneel, sociaal en stresshanterend niveau moet ontwikkelen. Dat doe je door naar je probleempunten te kijken en te lezen misschien door zelfhulpboeken wat goede strategien kunnen zijn om beter met gebeurtenissen in je leven om te gaan. Kennis kan leiden tot macht, tot controle over je gedachtes en het kan daarbij nog eens er voor zorgen dat je erachter komt wie jij bent en wat jij wilt in het leven (en hoe je dit wilt gaan bereiken). Op een gegeven moment zit je in een andere levensfase en kijk je anders terug op het feit dat sommige mensen je niet mochten ondanks dat je zo'n leuke meid bent die het natuurlijk zeker verdiend om een leuk leven te hebben en goed behandeld te worden.
Jij zal nooit normaal kunnen zijn, geef die hoop maar op. En mensen zijn gewoon kut, vooral jongeren, ik haat jongeren ook.
Dusja probeer maar het beste van je leven te maken. Pijn doet het sowieso. Beste advies wat je jou kan geven is dat je voorzichtig moet zijn met vertrouwen. Er bestaan heus wel aardige mensen maar vind ze maar is.
Dusja probeer maar het beste van je leven te maken. Pijn doet het sowieso. Beste advies wat je jou kan geven is dat je voorzichtig moet zijn met vertrouwen. Er bestaan heus wel aardige mensen maar vind ze maar is.
How does it feel? To treat me like you do.
Bedankt, ik hoor ook van veel mensen dat ik mezelf beter moet gaan leren kennen en dergelijke maar dan denk ik altijd van waarom jezelf leren kennen als je zelf bijna niemand kent die je mag... en meer van dat soort gedachtes houden me in deze situatie..quote:
Je zit gewoon in een moeilijke periode in je leven. Ik denk dat jij je gewoon op emotioneel, sociaal en stresshanterend niveau moet ontwikkelen. Dat doe je door naar je probleempunten te kijken en te lezen misschien door zelfhulpboeken wat goede strategien kunnen zijn om beter met gebeurtenissen in je leven om te gaan. Kennis kan leiden tot macht, tot controle over je gedachtes en het kan daarbij nog eens er voor zorgen dat je erachter komt wie jij bent en wat jij wilt in het leven (en hoe je dit wilt gaan bereiken). Op een gegeven moment zit je in een andere levensfase en kijk je anders terug op het feit dat sommige mensen je niet mochten ondanks dat je zo'n leuke meid bent die het natuurlijk zeker verdiend om een leuk leven te hebben en goed behandeld te worden.
Mensen zijn gewoon kut Ja, neem een huisdier....
“Everyone wants to live at the expense of the state. They forget that the state lives at the expense of everyone.” ― Frédéric Bastiat
Goudvissen zijn erg gezellig!quote:
Mensen zijn gewoon kut Ja, neem een huisdier....
Nu Casanova Richard nog.quote:
Gelukkig is strawberry al ter plaatse, dan komt het wel goed skatje.
Dat boeit niet. Je doet het voor jezelf om jezelf prettiger te voelen. Opnieuw beginnen en mensen ontmoeten komt daarna wel.quote:Op donderdag 10 maart 2011 23:58 schreef Avise het volgende:
[..]
Bedankt, ik hoor ook van veel mensen dat ik mezelf beter moet gaan leren kennen en dergelijke maar dan denk ik altijd van waarom jezelf leren kennen als je zelf bijna niemand kent die je mag... en meer van dat soort gedachtes houden me in deze situatie..
Ja daar heb je dan wel weer gelijk in..quote:
[..]
Dat boeit niet. Je doet het voor jezelf om jezelf prettiger te voelen. Opnieuw beginnen en mensen ontmoeten komt daarna wel.
Hoe gaat het nu met school? Want je zit nu niet meer op het vmbo/havo/vwo neem ik aan.
Veel vrienden? Of kan je in ieder geval met je klas opschieten?
Veel vrienden? Of kan je in ieder geval met je klas opschieten?
Life is hard.. suck it up bitch... kijk s om je heen je bent heus niet de enige die t moeilijk heeft. njaa ik weet niet of ik jouw 'situatie' moeilijk kan noemen ofzo
De zomer komt er weer aan, een tijd waarin je leuke dingen kan gaan doen. Op vakantie gaan, in het leven staan, festivals, op een weiland liggen met een stokbrood en een lekker stuk kaas.
Er zijn zo veel dingen die je alleen kan doen en waar je gelukkig van kan worden, het probleem is echter wel dat je het moet verzinnen en er zelf actie in moet nemen. Als je verwacht dat het zelf naar je toe komt dan ben je over 4 jaar nog eenzaam en ongelukkig.
Eerst leren zelf gelukkig te worden dus.
Er zijn zo veel dingen die je alleen kan doen en waar je gelukkig van kan worden, het probleem is echter wel dat je het moet verzinnen en er zelf actie in moet nemen. Als je verwacht dat het zelf naar je toe komt dan ben je over 4 jaar nog eenzaam en ongelukkig.
Eerst leren zelf gelukkig te worden dus.
Je moet echt jezelf eerst op orde hebben voordat je je werkelijk in een relatie kan storten.
Je hecht sowieso teveel waarde aan een relatie. Het is beter om vrienden te hebben dan een relatie. Wanneer je vrienden hebt en daarmee uitgaat dan krijg je kansen om nieuwe mensen te ontmoeten en potentieel relatiemateriaal.
Maar zoals ik zei, eerst jezelf op orde hebben voordat je een relatie aangaat. Dat is echt het beste. Anders leg je een last op de schouders van je partner en wanneer die er niet tegenkan gooit het het gewicht van zijn schouders en gaat alleen verder.
Succes iig
Je hecht sowieso teveel waarde aan een relatie. Het is beter om vrienden te hebben dan een relatie. Wanneer je vrienden hebt en daarmee uitgaat dan krijg je kansen om nieuwe mensen te ontmoeten en potentieel relatiemateriaal.
Maar zoals ik zei, eerst jezelf op orde hebben voordat je een relatie aangaat. Dat is echt het beste. Anders leg je een last op de schouders van je partner en wanneer die er niet tegenkan gooit het het gewicht van zijn schouders en gaat alleen verder.
Succes iig
Je bent 13 en je gaat je snijden, lekkere faal,
je kleed je als gothic, dan accepteren dat je niet wordt geaccepteerd.
Maar het grootste probleem heb je nu, je durft niemand aan te kijken.
Dan negeert iedereen je ook, je wordt niet gezien.
je kleed je als gothic, dan accepteren dat je niet wordt geaccepteerd.
Maar het grootste probleem heb je nu, je durft niemand aan te kijken.
Dan negeert iedereen je ook, je wordt niet gezien.
De liefde op die leeftijd. Lijkt me een klein probleem. Ik denk meer aan je gevoelens van eenzaamheid / buiten de groep staan. Een vriendin is hebben is mooi.quote:
Het begon op de basischool, ik ging van groep 5 naar groep 6 en kwam in een nieuwe klas. Ik kende niemand en de enige 'vriend' die ik bij me had liet me vallen als een baksteen. Ik ging met tegenzin naar school en had geen vrienden, het toppunt was dat ik met heimwee naar huis werd gebracht van schoolkamp. Toen werd ik overgeplaatst naar een andere klas met een schat van een lerares die me tot groep 8 heel erg heeft geholpen. Daar leerde ik mijn beste vriendin kennen die ik tot nu toe gelukkig nog steeds als beste vriendin mag hebben. Het laatste jaar van de basischool (groep 8) kregen veel jongens en meisjes verkering. Dat was toen natuurlijk nog helemaal niks behalve wat zoenen, maar iedereen had het en ik niet, ik was toenertijd heel vaak afgewezen door mensen en dat had me niet veel goed gedaan. Na een aantal keer echt eenzaam geweest te zijn liet ik de liefde voor wat het (toen) was en ging naar de middelbare school.
Je valt hier wel goed in de groep. Maar dan toch een hele sterke reaktie op vrij normale narigheid (in de put, snijden) .quote:Ik kwam daar met mijn beste vriendin maar we werden meteen weer gescheiden, ze zat een niveau hoger dan ik en ik heb 2 jaar lang in een andere klas gezeten, De tijd op de middelbare school was zowel fantastisch als verschrikkelijk. Het was fantastisch eindelijk een hele grote vriendengroep te hebben en iedereen deed lief tegen me en ik voelde me erbij horen eindelijk. Het verschrikkelijke was dat ik verliefd werd op een vriend van me en hij me afwees, dat was de 1e keer dat ik echt tot ver diep in de put kwam en ik begon mezelf te snijden en ik was niet meer echt voor reden vatbaar. Ik kwam er gelukkig overheen na een paar maanden en moest naar een nieuwe school omdat mijn middelbare school maar 2 leerjaren had en je dan naar een grotere locatie moest. Daar begon alles weer opnieuw..
Hier val je weer buiten de groep. Gothic is de stijl voor buitenbeentjes. Zelf ervaar je dat dan als cool, anderen zien het als een teken dat je vreemd bent.quote:Ik en mijn beste vriendin kwamen op die school aan, ik werd het 1e jaar verschrikkelijk gepest om hoe ik eruit zag, ik was een beetje gothic/skater achtig en niemand moest me. Zonder mijn beste vriendin had ik het niet overleeft want wat moest ik zonder haar? Als zij niet op school was was ik er ook niet.
Relatie met een moeilijke jongen. Wat flauw dat hij je zo afvalt. Volgens mij mag je blij zijn dat je van die jongen af bent.quote:In dat jaar kreeg ik na zoveel jaren eindelijk een echte vriend, het was fantastisch voor me maar ook verschrikkelijk hectisch want mijn vriend had borderliner en veel problemen zowel thuis als op school waar ik mijn uiterste best voor deed om hem het naar zijn zin te krijgen. Ik ben autistisch en borderliners en autisten botsen zeggen velen, dat ervaarde ik ook vaak. Veel stress de afgelopen 8 maanden omdat hij suicidaal was en gebruikte alcohol en drugs, daar had ik hem vanaf gebracht. De relatie kwam op een dieptepunt deze zomer toen ik een vakantie nam naar Duitsland voor rust, ik kon het even niet meer aan en wou in die periode beslissen wat ik nou wou met hem. Ik kreeg een smsje van hem die eigenlijk naar een vriend moest over hoe waardeloos ik was en dat ik niks voor hem over had. ik stuurde hem terug dat ie de volgende keer moest opletten naar wie hij het stuurde. Ik was gebroken en dit was het dan, ik wou het uitmaken en dat wou ik doen toen ik terug was. Toen hoorde ik dat hij was vreemdgegaan en dat brak me mentaal zo vreselijk. Ik heb het uitgemaakt en ben er sinds toen nog niet overheen gekomen.
Als je jezelf onprettig voelt, heb je veel sterkere behoefte aan een intieme relatie met iemand. Het lijkt de oplossing van al je problemen.quote:Ik vind single zijn verschrikkelijk. Ook ben ik doordat ik anders ben eenzaam en heb dus alleen maar die ene beste vriend, die grote vriendengroep van vroeger is uit elkaar gegaan en elke poging tot liefde faalt. Ik weet ook dat ik er geforceerd mee bezig ben, ik zie elke jongen als potentieel vriendje en zie het totale geluk in een leeftijdsgenoot die van me zou kunnen houden, waarom? Geen idee waarom.
Ik ben 47 en op die leeftijd begin je veel positiever te kijken naar alle jongeren/mensen en vind je al dit soort problemen alleen maar jammer. Daarom geloof ik niet dat je niet goed genoeg bent. Mensen hebben twee gezichten. De ene treedt op de voorgrond als mensen selectief zijn in hun keuze van vrienden en partners. Het andere gezicht treedt op de voorgrond als je dit soort topic plaatst. Niemand wil dat het slecht met je gaat.quote:Ik ben weer afgewezen, indirect doordat degene die ik leuk vond me helemaal dood negeert. Ik ben klaar met liefde, ik heb geen doel in mijn leven op dit moment. Door het vreemdgaan van mijn exvriend is mijn zelfvertrouwen tot op een vriespunt. Het is zelfs zo sneu met me gesteld dat ik omfiets als ik een groepje jongeren zie staan, bang voor reacties. ik kijk niemand in de ogen en schaam me voor mezelf en hoe ik eruit zie en hoe ik doe want ik ben niet goed genoeg.
Onzekerheid lost zich op als je in een betere situatie komt en daarin adequaat kan functioneren. Daarom zijn een aantal basis regels belangrijk. Zorg goed voor jezelf (eten, slapen). Doe de praktische dingen die je moet doen in het alledaagse leven, zoals je studie / werk. Blijf open in contact en probeer deel te nemen aan een vorm van sociaal leven. Als je gevoelens je in de weg zitten, probeer je daar niet door te laten leiden.
Ga toch maar naar die assertiviteitscursus, dat heeft nog weinig te maken met abnormaal zijn. De mensen die je pesten zijn in mijn ogen veel minder leuk dan jij. Waarom mensen dat doen begrijp ik eigenlijk niet, maar je moet er op een bepaalde manier behoorlijk dom voor zijn. Persoonlijk vind ik het onaanvaardbaar als mensen er zomaar bij bungelen.quote:Ik zie het allemaal somber in en ik wil niet naar een psychiator of iets, ik wil normaal zijn, geen autistisch persoon met een obsessie of iets. Waarom moet ik zo zijn als ik ben? Waarom moeten mensen mij altijd uitschelden of pesten of zeggen dat ik lelijk ben terwijl ik altijd iedereen met respect behandel. Ik moet naar een assertiviteitscursus maar dit wil ik absoluut niet, Laat me normaal zijn!
Andere mensen weten ook niet goed wat ze doen en maken veel fouten. Dat kan vervelend voor je uitpakken. Het is niet goed om dat allemaal op jezelf te betrekken. Je bepaalt zelf of je je iets aantrek van het oordeel van anderen (ook een vorm van assertiviteit).quote:Oke, dit luchte erg op. Mijn hele leven.
Tips/reacties zijn welkom.
Maar je aanpassen aan anderen is wel een goede strategie. Als je leven niet werkt, kijkt dan wat men van je verwacht en pas je aan. Als je normaal wilt zijn, doe dan normaal.
Als je nare gevoelens kent, probeer ze dan te overwinnen, inplaats van je erdoor te laten leiden. Dat is heel moeilijk. Een sterk gevoel kleurt in hoe je de wereld ervaart. Van daaruit interpreteer je situaties en maak je keuzes. Foute gevoelens leiden tot verkeerde keuzes.
Je bent niet gedoemd om te falen in alles.
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 11-03-2011 18:20:42 ]
The view from nowhere.
Anderzijds kunnen mensen anderen ook gewoon in hun waarde laten.quote:
Je bent 13 en je gaat je snijden, lekkere faal,
je kleed je als gothic, dan accepteren dat je niet wordt geaccepteerd.
Maar het grootste probleem heb je nu, je durft niemand aan te kijken.
Dan negeert iedereen je ook, je wordt niet gezien.
Je hoeft iemand niet te pesten. Mensen die anderen pesten zijn zelf hartstikke onzeker en willen per se ergens bijhoren en dat zijn de echte losers.
There is a long line down from heaven.
|
|
