Geen idee waar ik ben.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 11:41 schreef Infection het volgende:
Goed verhaall

Ik heb het serieus nog gelezen ook

Dank je het gaat nog verder, maar ik heb het elders gepost. Voor FOK! is dit teveel tekst blijkbaar.

"Tawarietsj, Vi gavariet po Roeskiej?', ik keek om en zag drie meisjes staan van een jaar of 9. Bloot, alhoewel een van hen een pet ophad, de ander had een blocnote en een pen bij haar.
Ik antwoordde dat ik een beetje Russisch spreek en versta, waarop een 'garasjo' volgde en de vraag waar ik vandaan kom.
'Kolandija' antwoordde ik naar waarheid, maar de meisjes haalden hun schouders op. 'Ben je net aangekomen met de trein vanuit station 1?' Ik antwoordde bevestigend.
Ze wezen op mijn kleren. 'Dit is niet toegestaan, het is tegen de regels van Heen', sprak het meisje met de pet op. 'U bent van harte welkom als vreemdeling en u komt ongetwijfeld uit een vreemd en ver land, maar die lappen stof moeten we helaas vernietigen.', sprak ze resoluut.

Mijn mond viel open van verbazing. Wat denken die brutale meiden wel. Ik zei dat ik mijn kleren gewoon aanhield en liep verder. Rare meiden.

Ik liep door, toen een van die meiden me tegen probeerde te houden. "Nou wordt ie helemaal mooi", dacht ik, 3 meisjes, net geen kleuters meer, die me proberen tegen te houden en doen alsof ze politieagent zijn.

"Luister, ik heb geen zin in spelletjes. Spelletjes doen jullie maar met elkaar, ik ben volwassen en heb hier geen zin in.", ik was geërgerd ondertussen door alles. Ik vond het vreemd dat iedereen hier bloot rondliep, maar zag nergens vrouwen rondlopen, behalve die baboeshka. Met een paar blote vrouwen had ik het nog wel leuk gevonden.

Ik negeerde de meisjes en liep verder. Na zo'n vijftien minuten gelopen te hebben werd ik ineens ingehaald door een eenhoorn met op zijn rug een blote man met een punthoed op en die drie meisjes van daarnet. 'Hooo', sprak de blote man met de punthoed, die lichtblauw van kleur was en het dier stopte. De man en de drie meisjes stapten af en de man sprak me aan.

'U bent niet van hier, begrijp ik", sprak de man.
"Nee", antwoordde ik, "ik kom uit Kollandija"
"Dat zegt me niets. Maar u bent nu in Heen en u overtreedt hier de regels. Het dragen van lappen stof is niet toegestaan. U bent hierop aangesproken door een agente en u loopt gewoon verder. Dat kan zo niet"
Nu werd ie helemaal mooi. Een opa komt meedoen met de spelletjes van die meisjes.
Een van die meisjes pakte handboeien en terwijl de man me tegenhield deed ze de handboeien om.
"Die kleren heb ik nodig, als ik terug keer naar Kolomya", sprak ik tegensputterend. "Ik kan ze ook afgeven en dan kom ik de kleren bij vertrek weer ophalen."
"Kolomya? Terugkeren? Er gaan geen treinen terug de verbinding naar TERUG is opgeheven wegens gebrek aan interesse", sprak de oude man. Iets dat ik nu al vaker had gehoord. Wat een nonsens, hoe konden ze treinen wel heen, maar niet terug laten rijden.
"Ik kon per eenhoorn terug, is mij verteld door een konijn"
"Dat zal niet gaan, eenhoorns kunnen die afstand niet afleggen, het is meer dan duizend kilometer. Bovendien is de laatste 250 kilometer totaal onbegaanbaar en is de spoorlijn op het laatste stuk al meer dan 130 jaar niet meer gebruikt, sinds de grote trollenoorlog in het jaar van de blauwe raaf. De spoorlijn is overwoekerd en het gebied is gevaarlijk, er wonen zeer gevaarlijke wezens daar. U zult eraan moeten wennen hier tot in de oneindigheid door te moeten brengen."

Ik schrok, hier te moeten blijven voor altijd, in dit vreemde land? "Die opa is gewoon mesjokke", dacht ik, "ik kom echt wel terug, al moet ik het lopen. En het kan nooit zover zijn, zolang deed de trein er niet over, desnoods betaal ik een machinist om me terug te brengen. Ik wil niet in dit rare land blijven"

'En in de winter, als het koud is, in de Oekraïne kan het erg koud worden, dan hebben jullie toch kleding nodig?', vroeg ik, terwijl een meisje de schaar pakte en in mijn t-shirt zette en begon te knippen.
'U spreekt veel woorden die wij niet kennen. U komt uit een land Oekraïne begrijp ik, wat is winter?', vroeg de oude man. Ik zuchtte.
Nadat mijn t-shirt stuk was geknipt, gaf het meisje de schaar aan het meisje met de pet op. Het meisje zette de schaar in mijn korte broek, knipte het in stukken en knipte vervolgens mijn onderbroek kapot.

Ze gooide de lappen stof op de grond en maakte mijn handboeien weer los. Nu stond ik daar in mijn blote kont. De oude man keek tevreden, ik was allerminst tevreden. Mijn kleren waren totaal kapot geknipt.

"Een prettige dag nog en welkom in Heen!", sprak de oude man. Ik zei niets terug en liep boos verder, met mijn handen voor mijn piemel, ik vond het een vreemd idee om zo bloot hier rond te lopen.

Ik liep er nu in elk geval bij zoals de meeste inwoners van Heen, zij het dat ik geen staart had en geen puntoren.
Ik liep een beetje boos weg zonder iets te zeggen. Drie meiden hadden zonet al mijn kleren kapot geknipt met hulp van een blote tovenaar. Wat denkt dat grut wel niet. Ik verlangde terug naar mijn hotel, naar de normale wereld, een wereld die ik nooit meer zou zien.

Mensen leken hier erg gelukkig, er waren behalve veel dieren, vooral erg veel kinderen, je zag wel wat volwassenen, maar niet veel helaas. Sommige meisjes hadden iets van vleugels, puntoren, maar dan weer geen staart. Maar inderdaad, niemand had kleren, of zoals ze dat hier noemen, lappen stof, aan. Ik hoopte toch vooral wat mooie vrouwen tegen te komen, maar tot dusver had ik behalve de oude baboeshka geen vrouw gezien.

Links van mij zag ik een kraampje met daarop in handschrift, schoolschrift zelfs, geschreven de tekst 'Drinken'. Omdat ik best wel dorst had gekregen na de hele reis en ik graag de specialiteiten van dit land wilde uitproberen, besloot ik naar het kraampje te gaan. Ik had nog wel wat limonade over, dat ik in Kolomya gekocht had, maar dat wilde ik nog even bewaren.
Ik zag echter niets staan, geen flessen, blikjes, geen glazen. 'Privjet, zjelat piet?', vroeg een meisje van een jaar of 7 aan me. Ook al weer een kind, zelfs het personeel leek hier uitsluitend uit kinderen te bestaan. Ze had doorzichtige vleugels en puntoren.
'Eh ja', antwoordde ik, 'heb je iets van limonade of Baltika wellicht?' Wederom iets wat ze hier niet kenden. Bij het horen van de woorden limonade en Baltika, keek het meisje me verbaasd aan. 'Sto jeto?', vroeg ze.
Ik zuchtte en dacht maar een glas wodka te bestellen, dat kent iedereen in de Oekraïne. "Woda?', vroeg ze, 'de beek is aan de overkant', zei ze meewarig en wees naar snelstromend water aan de overkant, waar ik dieren en mensen zag drinken uit de beek. Nee, ik bedoelde geen woda, water, maar wodka. Dit leek een hopeloze missie te worden.
Ik haalde de fles limonade uit mijn rugtas, deed de dop open en dronk uit de fles. De meiden keken me stomverbaasd aan, alsof ze nog nooit een fles limonade gezien hadden. 'Jeto limonade', sprak ik knorrig en gaf de fles aan het meisje met vleugels.
'Wiesolafe', herhaalde ze foutief. Ze begreep het niet. Ik pakte de fles en goot een beetje limonade in mijn mond en gaf de fles weer aan haar. Twijfelend deed ze de fles omhoog en goot wat 'wiesolafe' in haar mond. Ze moest kokhalzen en spuugde het uit.
'Ne dobre', sprak ze terwijl ze met haar hoofd schudde.

"Wat een mooie witte billen heeft u", hoorde ik iemand op plagerige toon zeggen., "alsof ze zonet door de elven uit het bos hier verderop geverfd zijn. Bent u net aangekomen met de trein van station 1?"
Ik keek om en zag een, hoe kon het ook anders blote, man van middelbare leeftijd, met een beetje bol gezicht. Hij leek anders dan de bewoners van hier, hij had geen staart en geen puntoren, maar zag er vrij normaal uit eigenlijk. De man was helemaal zongebruind, net als iedereen hier trouwens, ik was inderdaad waarschijnlijk de enige met witte billen en zal onbedoeld wel de aandacht trekken door mijn verschijning hier.
"Ach, vergeeft u mij mijn vrijpostigheid, het is jaren geleden dat ik een mens ontmoet heb. Niet dat de bewoners hier niet aangenaam zijn hoor, want mijn contacten hier zijn beter dan ik ooit gehad had had in mijn geboorteland, maar het is toch fijn een mens tegen te komen.", ratelde de man uiterst enthousiast verder. "Mijn naam is Mat overigens, ik woon al in Heen sinds 2053 en met heel veel genoegen mag ik zeggen, u gaat het hier echt naar uw zin hebben.", vervolgde deze vrijpostige man.
"Naar mijn zin hebben", dacht ik cynisch, "ja dat zei dat konijn in de trein ook al tegen me, voorlopig vind ik er weinig aan en een zotte opa samen met drie snotneuzen hebben al mijn kleren kapot geknipt."
Maar omdat ik toch blij was iemand tegen te komen die een beetje normaal leek, sprak ik de man blijmoedig toe: "Mijn naam is Jasper, ik ben hier op vakantie in de Oekraïne en logeer in een hotel in Kolomya. Ik ben verdwaald geraakt tijdens een wandeling door de Karpaten, uiteindelijk bij een station terecht gekomen en de trein hier naar toe genomen. Eigenlijk wil ik gewoon weer terug naar mijn hotel."
"Terug, dat gaat niet, die verbinding is opgeheven wegens gebrek aan belangstelling, god, al heel lang geleden."
Tsja, dat verhaal kende ik nu zo langzamerhand wel, maar het sloeg gewoon nergens op. Er moest een mogelijkheid zijn om weg te komen uit dit zotte land.
"Ik zie dat u een fles ... eh ... hoe noemen ze dat ook al weer, dat is lang geleden dat ik dat gedronken heb, bij u heeft. Dat moet u niet aan de elven geven, die lusten dat niet en dat verontreinigt hun lichaam"
"Limonade, nee, ik heb gemerkt dat ze het niet lekker vinden, wilt u anders een slokje?"
"Ach, dat brengt herinneringen naar boven van vroeger. Graag, ik dank u!" Ik gaf de fles aan Mat en hij goot een beetje limonade in zijn mond en gorgelde met het spul. "Ach ja, suikerwater met bubbels, een lekkernij in onze wereld."
"Ik wilde eigenlijk iets te drinken bestellen bij deze kraam, maar ze hebben geen limonade, geen bier, geen wodka. Ik zie ook geen glazen of flessen staan."
"Ach nee, hier verkopen ze alleen motsja, het is heel erg lekker en zeer gezond, veel beter dat die bubbeldrank die u uit de Oekraïne hebt meegenomen."
"Motsja?", vroeg ik verbaasd.
"Ach ja, ik weet nog toen ik hier net aankwam, net als u, 9 mei 2013. Mijn eerste ervaring met motsja. Ik wist niet wat me overkwam. Ik was net als u verdwaald geraakt tijdens een boswandeling en kwam ineens hier terecht. Ach en dan de eerste ervaring met de politie. Ik begreep er niets van, ik werd aangesproken door twee meisjes van 8 jaar, die me erop wezen dat het dragen van kleding niet toegestaan was in Heen en toen ik ze negeerde werd ik tegengehouden door Grote Uil, alleen dacht ik dat het een opa betrof die in de war was. Hoe boos ik toen was toen ze mijn kleding in stukken knipten, ik had een vrij duur pak aan. Ik neem aan dat u ook al kennis gemaakt heeft met de politie hier?"

"De politie? Ik heb kennis gemaakt met een zotte oude opa en drie kleuters, die mijn kleding gemold hebben.", zei ik nors
"Hmmm ... tsja, beter toont u iets meer respect voor deze oude man en wat u noemt de drie kleuters, want zij zijn werkelijk van de politie en het landsbestuur. Het klinkt u misschien vreemd in de oren, dat was het voor mij destijds ook, maar die jonge meisjes zijn werkzaam als agentes. Heel veel kinderen werken hier, er zijn hier weinig volwassenen. Een groot deel van het landsbestuur wordt door kinderen gedaan. Ach en in werkelijkheid zijn het geen kinderen, want u rekent waarschijnlijk nog in jaren, maar tijd zoals wij het kennen, bestaat hier niet. Het woord 'wanneer' bijvoorbeeld is deze wezens vreemd. Wanneer is namelijk altijd en nooit en altijd nu. De wereld hier is totaal anders, u moet nog wennen." en hij vervolgde met ingehouden glimlach, "misschien is daarom de confrontatie met 'motsja' nog te vroeg voor u en kunt u beter even wachten."

"Zit er veel alcohol in, ik bedoel, ik ben wel iets gewend hoor. Ik heb vaker wodka gedronken, raki ken ik ook, rum-cola, zelfs zamakon waar zo'n 50% alcohol in zit heb ik gedronken met vrienden van me uit Omsk, Siberië."
"Neen, u begrijpt me verkeerd", antwoordde Mat nog steeds met ingehouden glimlach, "er zit geen alcohol in, in dit land bestaat geen alcohol. Trouwens als je ooit motsja geproefd hebt, zoals deze meisjes, deze elfjes, het maken, wil je nooit meer iets anders en zeker ... " en hij vervolgde zijn zin met een zuur gezicht, "zeker geen koffie of alcohol. Nee, ", vervolgde hij gniffelend, "het gaat vooral om de wijze waarop het gedronken wordt en hoe het eh ... zeg maar geschonken wordt. Dat is nogal zeg maar eh ... anders ... dan in de Oekraïne of in Europa het geval is."
Hij sprak een van die elfjes aan en legde uit dat ik een vreemdeling was uit de Oekraïne en niet bekend was met het fenomeen motsja.
Het meisje glimlachte naar me met een bijna verliefde blik. Maar ja, het was nog een kleuter van nog geen tien, ze had niet eens tieten. Er zouden toch wel ergens mooie vrouwen rondlopen hier in Heen, als zij nu ook bloot waren, kon het misschien toch nog een beetje leuk worden in dit rare land, dacht ik hoopvol.

"Hmmm ... vervolgde Mat alsof hij een geweldig idee gekregen had, "kijk de eerste confrontatie met motsja is altijd zeg maar ... even schrikken. Dat was bij mij ook het geval zo'n driehonderd Europese jaren geleden toen ik hier voor het eerst aankwam. Weet je wat, geef me die fles van je."
Ik begreep er weinig van, maar sputterde een beetje tegen. "Niet alles opmaken hoor, het is het laatste dat ik heb."
"Wilde je je rest van je leven dan alleen met deze fles suikerwater met bubbels doen?"
Tsja, Mat had gelijk, want ook al zou misschien ooit de weg terug vinden en iets van een transport kunnen regelen, voorlopig zat ik nog wel even in Heen. Mat kieperde de fles leeg.
"He, mijn limonade, wat doe je nou?", riep ik boos. Die man was ook al niet goed wijs, echt iedereen leek hier gestoord in dit land.
Mat gaf de fles aan een meisje, een elfje en fluisterde iets in haar oor. Het meisje kreeg een hele grote lach op haar gezicht en mompelde 'Prjedstawljat za piet Motsja ... sisinjeckiech ...', ze lachte, giechelde een beetje en schudde haar hoofd. "Introductie in het drinken van motsja ... vreemdelingen ... ' verstond ik, ik begreep er weinig van. Het meisje verdween achter een houten hutje en kwam snel daarna terug met diezelfde limonadefles, die nu helemaal gevuld was.
"Pasjalsta, droeg', zei ze en gaf mij de fles. De fles voelde wat warm aan, niet echt heet, maar lauw-warm.
'Ik zou zeggen, probeer een slok. Dit is vele malen lekkerder dan die fles suikerwater die je uit de Oekraïne hebt meegenomen. Als je dit een keer geproefd hebt wil je niets anders meer, zeker niet als je weet hoe het gemaakt wordt."
Zaten er gemalen kikkerhersens in? Waarom deed Mat zo geheimzinnig over de inhoud. Het woord motsja zei me wel iets trouwens, het was een Russisch woord, ik had het eerder gehoord. Ik had wel een woordenboek bij me. Ik gaf de fles aan Mat, Mat nam een paar slokken, "Zie je het is heel lekker", sprak Mat
Ik nam mijn rugtas van mijn rug en opende het. "Wat zoek je", vroeg Mat. "Mijn woordenboek, ik wil weten wat motsja betekent"

Ik kon mijn woordenboek niet zo snel vinden. Ik was ijverig aan het zoeken toen ik ineens gekrijs en 'oe aa a a, oe' hoorde. Boven mij hoorde ik geritsel en ineens werd mijn rugtas gegrepen door een chimpansee, of in elk geval een diersoort dat hier erg op leek. De chimpansee sprong weg met de rugtas en verdween hoog de bomen in.
"Een woordenboek?", vroeg Mat die nauwelijks verbaasd was over het feit dat een chimpansee, of iets dat er sterk op leek, zojuist met mijn rugtas aan de haal was gegaan, "kom je niet uit de Oekraïne?"
"Nee, ik was er alleen op vakantie, ik kom uit Nederland, west-Europa"
"Ach vandaar je vreemde Russische accent. Waar woon je precies in Nederland?"
"U kent Nederland?", vroeg ik verbaasd
"Natuurlijk, ik heb zelf mijn leven lang in Linschoten gewoond en een tijd in Den Haag gewerkt. Prachtige stad Den Haag, ik mis het nog wel eens. Ach hoe ging dat liedje ook al weer ... ik zou best nog wel een keertje net als vroeger in Moerwijk willen wonen, de Lange Poten en het Plein ... god ja, ik ben de tekst een beetje vergeten ondertussen. Maar dan spreekt u ook Nederlands?"
"Ik kom uit Delft, niet ver van Den Haag inderdaad, ik studeer Filosofie aan de universiteit in Leiden. Linschoten zegt me weinig eigenlijk.", sprak ik
"Linschoten is een dorp, nabij Utrecht. Niet veel mensen kennen het.", antwoordde Mat.
"Tsja, beter spreken we met elkaar in het Nederlands, dat is voor mij in elk geval een stuk makkelijker.", vervolgde ik daarop in het Nederlands.

"Maar neem een slokje, straks is het koud en het smaakt het beste als het lauw-warm is, lichaamstemperatuur zeg maar", bij de drie laatste woorden moest hij gniffelen.
"Het is niet gevaarlijk of zo toch of vies? Wat is het in vredesnaam?" Motsja, he waarom was nu precies een chimpansee met mijn woordenboek er van door. Mijn landkaart en mijn zaklamp zaten ook in die rugtas. Ik zuchtte bij de gedachte.

"Het is lekkerste dat je ooit geproefd hebt, het is niet gevaarlijk, sterker nog het is levensverlengend en zeer gezond. Het is werkelijk Hemels.", drong Mat aan.
Ik zette de fles aan mijn lippen en proefde een beetje, het smaakte wat zoutig, een wat vreemde smaak, die ik niet snel thuis kon brengen. Omdat ik best wel dorstig was dronk ik de halve fles leeg.
"En", vroeg Mat
"Best lekker, wat ziltig, tikkeltje zuur, soms beetje bitter, maar toch best lekker. Ik kan het niet thuis brengen, het is een aparte smaak."
Mat gaf me de dop van de fles en ik sloot de dop.
"Je hebt geen rugtas meer zie ik", zei Mat
"Nee"
Een jonge jongen van een jaar of 17 kwam aangelopen en vroeg of ik ook in de rij stond voor motsja. Ik antwoordde dat ik al motsja gedronken had en wees op de fles.
"Zit daar motsja in, in dat ronde ding van een vreemd materiaal?", vroeg de jongen verbaasd.
Ik antwoordde bevestigend. "Motsja moet je direct van de bron drinken, niet vanuit dat voorwerp van u. U bent een vreemdeling neem ik aan, ik heb nog nooit iemand gezien met twee huidskleuren."
"Twee huidskleuren?"
"Ja, u bent over uw hele lichaam lichtbruin net als iedereen, maar uw billen zijn wit. Uw oren zien er ook vreemd uit, ze zijn rond, terwijl ze puntig horen te zijn. Vanwaar komt u?"
"West-Europa. Zapadni-Evropa", antwoordde ik, maar ook deze jongen had nog nooit van Europa gehoord. Station 1 kende hij wel, maar daar was hij nog nooit geweest.
De jongen wilde zijn bestelling doen bij een meisje, maar Mat fluisterde hem iets in het oor. De jongen moest lachen, pakte het meisje bij haar hand en ze verdwenen samen hand in hand achter het houten huisje waar hetzelfde meisje zonet ook even naar toe was.
Vijf minuten later kwamen ze allebei weer terug, de jongen moet hard gewerkt hebben dacht ik, toen ik de jongen half bezweet op zijn gezicht, bij zijn mond, onder zijn kin en een beetje op zijn borstkas terug zag komen.
"Do svidanija, sisinjesk.", begroette de jongen me met een brede glimlach.
Ik begreep het niet, die jongen wilde toch motsja bestellen? Hij komt terug zonder tas, zonder fles of blikje, hij heeft niets bij zich.

Va zaplatiet,pazjalsta!", zei ik tegen het meisje de me motsja verkocht had.
"Zaplatiet? Cto jeto?", vroeg het meisje verbaasd die niet wist wat het woord 'betalen' betekende.
"Kolko Hryvna?", vroeg ik ter verduidelijking, hoeveel Hryvna's wilde ze ervoor hebben en ik gaf een briefje van 100.
Ze keek me verbaasd aan en bekeek het briefje. "Heb jij dat getekend?", vroeg ze
"Nee, het is geld voor de motsja"
"Wat is geld?"
"Ze hebben hier geen geld", sprong Mat in, die de verwarring zag ontstaan. "Men kent ook het begrip ruilen niet. Je kan haar wel bedanken, maar dit gaat hier in Heen op een non-verbale manier. Er zijn eigenlijk twee soorten bedankt, alhoewel beiden niet worden uitgesproken. Waarschijnlijk zul je wat moeite hebben met de wijze om dankbaarheid uit te drukken in dit land. Afscheid en wees welkom gaat hier ook non-verbaal en op een hele andere manier dan die in Nederland gebruikelijk is. Als je hier iemand leuk vindt, gaat dit ook non-verbaal, communicatie verloopt hier vaak anders."