R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Vervolg van Extreme Onzekerheid
Het lijkt en voelt alsof ik mezelf een lesje bij mezelf blijven heb gegeven!
En de gedachte kwamen ook niet verder dan (ik denk normale gedachte?) Het bleef bij die eerste gedachte en werd geen opeenstapeling van ... waardoor ik mezelf dus altijd gek maakte. Dus ik accepteerde de gedachte wel, maar nam ze dus niet serieus. Ik had me van te voren toch voorgenomen en gezegd dat ze belachelijk waren ... waarom zou ik ze dan ineens door een gevoel anders laten worden en mezelf daarmee gek gaan lopen maken?!?!
Het lijkt en voelt alsof ik mezelf een lesje bij mezelf blijven heb gegeven!
En de gedachte kwamen ook niet verder dan (ik denk normale gedachte?) Het bleef bij die eerste gedachte en werd geen opeenstapeling van ... waardoor ik mezelf dus altijd gek maakte. Dus ik accepteerde de gedachte wel, maar nam ze dus niet serieus. Ik had me van te voren toch voorgenomen en gezegd dat ze belachelijk waren ... waarom zou ik ze dan ineens door een gevoel anders laten worden en mezelf daarmee gek gaan lopen maken?!?!
Ook lijkt het alsof het verhaal van mijn moeder en mijn verleden ... hoe zij denkt dat ik die verlatingsangst heb gekregen me ergens helpt met het accepteren.
Het lijkt alsof het nu niet meer uit het niets komt. Dus verklaarbaar is voor me gevoel. Geen twijfels meer van waar het vandaan komt. Dus het lijkt niet alsof het me helpt ... het helpt me echt met accepteren.
Ik heb Tineke vandaag een mail gestuurd. Met mijn ervaringen van de afgelopen 2 weken. Aan de ene kant ben ik zo blij met mezelf en aan de andere kant baal ik zo dat ik zo ongeduldig kan zijn met mezelf en daardoor naar andere. Waardoor ik het dus eigenlijk heb verkloot met haar. Waarom gaf ik mezelf nou niet net iets meer tijd om tot deze conclusies te komen ... zij gaf me nog alle ruimte ook. Blind door mijn ongeduld was ik gewoon ... nu nu nu
ggrrr
Aan de andere kant denk ik dat het geen contact met haar me zo snel tot deze conclusies heeft doen komen. Dus zonder zo'n ervaring als deze was het waarschijnlijk ook wel onvermijdelijk geweest dat dingen zo zijn gelopen ... pppfffff bitter is het leven soms zeg
lekkerdubbel.nl
En dat een mens zoveel kan leren in zo'n korte tijd ... nou nou ... waar een wil is is een weg!
Het lijkt alsof het nu niet meer uit het niets komt. Dus verklaarbaar is voor me gevoel. Geen twijfels meer van waar het vandaan komt. Dus het lijkt niet alsof het me helpt ... het helpt me echt met accepteren.
Ik heb Tineke vandaag een mail gestuurd. Met mijn ervaringen van de afgelopen 2 weken. Aan de ene kant ben ik zo blij met mezelf en aan de andere kant baal ik zo dat ik zo ongeduldig kan zijn met mezelf en daardoor naar andere. Waardoor ik het dus eigenlijk heb verkloot met haar. Waarom gaf ik mezelf nou niet net iets meer tijd om tot deze conclusies te komen ... zij gaf me nog alle ruimte ook. Blind door mijn ongeduld was ik gewoon ... nu nu nu
ggrrrAan de andere kant denk ik dat het geen contact met haar me zo snel tot deze conclusies heeft doen komen. Dus zonder zo'n ervaring als deze was het waarschijnlijk ook wel onvermijdelijk geweest dat dingen zo zijn gelopen ... pppfffff bitter is het leven soms zeg
lekkerdubbel.nl En dat een mens zoveel kan leren in zo'n korte tijd ... nou nou ... waar een wil is is een weg!
Zo, daar ben ik weer. Ik kon een paar dagen niet achter de pc, moest werken en gisteren met m'n vriend naar de verjaardag van zijn zusje.
Wat is er een hoop gepost de afgelopen dagen! Balen van je dip Surfergirl. Ik herken dat ook wel, dat als je een paar dagen intensief met je vriend optrekt je je daarna minder goed voelt. Ik heb dat nu ook een beetje: gisteren een hele leuke dag met hem gehad en nu ben ik weer thuis. Ik mis hem! En daardoor ben ik dan ook weer wat gevoeliger/argwanender op de een of andere manier. Maar ik denk dat dat dus echt door het missen komt, wat ik nog steeds een beetje moeilijk vind om toe te laten maar wat wel al steeds beter gaat. Slim van je om weer even wat meer tijd voor jezelf te nemen, dan kun je hem even loslaten.
Fijn dat je je stabiel voelt Flyib. In het begin voelt dat natuurlijk onwennig maar zie het als afkicken van die negatieve gevoelens.
VoltVolt: je gaat de goede kant op! Zelfvertrouwen is idd erg belangrijk, daardoor kom je sowieso sneller uit de dipjes. Je baalt dat je er nu pas achter komt dat je zo ongeduldig bent, maar beter te laat dan nooit toch?
Ik had gister een superleuke dag met m'n vriend. Alleen was ik 's avonds voor het slapen gaan wel een beetje geïrriteerd om iets waardoor hij zei dat hij niet wist wat hij met me aan moest. Dat zorgde ervoor dat ik weer dichtklapte... Ik had de hele week het gevoel dat het super ging, en dan zegt hij dat weer. Hij stond in zijn recht hoor, maar ik vind het moeilijk als hij zoiets zegt omdat ik weet hoe hard ik aan mijn probleem werk. Dus ik raakte in mijn hoofd een beetje in paniek en riep uit onmacht dat hij maar bij me weg moest gaan als het hem niet beviel. Toen zei hij dat hij dat nooit meer wilde horen en heb ik verder mn mond gehouden. Even later duidelijk zonder aanvallen gezegd wat me dwarszat en toen was het weer ok, gelukkig.
Half uurtje later voelde ik me weer helemaal goed en voelde me zo intens gelukkig met hem.. we passen echt ontzettend goed bij elkaar en dat voelde ik gewoon heel diep van binnen. Ik vroeg vervolgens aan hem of hij het gevoel had dat ik me nu echt voor hem open stel. Hij zei toen dat hij dat zeker merkte omdat ik dingen tegen hem had gezegd die hij nog niet eerder had gehoord, maar dat het voelde alsof er nog een heel klein deel was wat zich nog niet had gegeven. Dat klopt ook, zo voelde ik het ook. Tot op gisteravond had ik in het halve jaar dat we nu hebben nog geen 'ik hou van je' gezegd. En gister heb ik het gezegd, omdat ik hem wil laten merken dat ik echt voor hem ga. Ik vond het echt vreselijk eng om te zeggen, maar hij bleef maar zeggen dat ik het moest zeggen (lief bedoeld hoor, absoluut geen aandringen
) en uiteindelijk kwam het er met tranen uit. Ik heb dat nog nooit bij iemand meegemaakt, dat die woorden zoveel betekenis hadden! Zo intens! Hij zei dat hij ook van mij houdt en vervolgens had hij een enorme grijns op zijn gezicht, haha
Goed weekend dus. En nu mis ik 'm vreselijk! Ik laat die gevoelens nu, ondanks dat ik mezelf heel kwetsbaar voel zo, toch toe. Dat voelt erg bevrijdend
Wat is er een hoop gepost de afgelopen dagen! Balen van je dip Surfergirl. Ik herken dat ook wel, dat als je een paar dagen intensief met je vriend optrekt je je daarna minder goed voelt. Ik heb dat nu ook een beetje: gisteren een hele leuke dag met hem gehad en nu ben ik weer thuis. Ik mis hem! En daardoor ben ik dan ook weer wat gevoeliger/argwanender op de een of andere manier. Maar ik denk dat dat dus echt door het missen komt, wat ik nog steeds een beetje moeilijk vind om toe te laten maar wat wel al steeds beter gaat. Slim van je om weer even wat meer tijd voor jezelf te nemen, dan kun je hem even loslaten.
Fijn dat je je stabiel voelt Flyib. In het begin voelt dat natuurlijk onwennig maar zie het als afkicken van die negatieve gevoelens.
VoltVolt: je gaat de goede kant op! Zelfvertrouwen is idd erg belangrijk, daardoor kom je sowieso sneller uit de dipjes. Je baalt dat je er nu pas achter komt dat je zo ongeduldig bent, maar beter te laat dan nooit toch?
Ik had gister een superleuke dag met m'n vriend. Alleen was ik 's avonds voor het slapen gaan wel een beetje geïrriteerd om iets waardoor hij zei dat hij niet wist wat hij met me aan moest. Dat zorgde ervoor dat ik weer dichtklapte... Ik had de hele week het gevoel dat het super ging, en dan zegt hij dat weer. Hij stond in zijn recht hoor, maar ik vind het moeilijk als hij zoiets zegt omdat ik weet hoe hard ik aan mijn probleem werk. Dus ik raakte in mijn hoofd een beetje in paniek en riep uit onmacht dat hij maar bij me weg moest gaan als het hem niet beviel. Toen zei hij dat hij dat nooit meer wilde horen en heb ik verder mn mond gehouden. Even later duidelijk zonder aanvallen gezegd wat me dwarszat en toen was het weer ok, gelukkig.
Half uurtje later voelde ik me weer helemaal goed en voelde me zo intens gelukkig met hem.. we passen echt ontzettend goed bij elkaar en dat voelde ik gewoon heel diep van binnen. Ik vroeg vervolgens aan hem of hij het gevoel had dat ik me nu echt voor hem open stel. Hij zei toen dat hij dat zeker merkte omdat ik dingen tegen hem had gezegd die hij nog niet eerder had gehoord, maar dat het voelde alsof er nog een heel klein deel was wat zich nog niet had gegeven. Dat klopt ook, zo voelde ik het ook. Tot op gisteravond had ik in het halve jaar dat we nu hebben nog geen 'ik hou van je' gezegd. En gister heb ik het gezegd, omdat ik hem wil laten merken dat ik echt voor hem ga. Ik vond het echt vreselijk eng om te zeggen, maar hij bleef maar zeggen dat ik het moest zeggen (lief bedoeld hoor, absoluut geen aandringen
) en uiteindelijk kwam het er met tranen uit. Ik heb dat nog nooit bij iemand meegemaakt, dat die woorden zoveel betekenis hadden! Zo intens! Hij zei dat hij ook van mij houdt en vervolgens had hij een enorme grijns op zijn gezicht, haha Goed weekend dus. En nu mis ik 'm vreselijk! Ik laat die gevoelens nu, ondanks dat ik mezelf heel kwetsbaar voel zo, toch toe. Dat voelt erg bevrijdend
@ VoltVolt
Ik herken je doorbraken! Ik heb die ook gehad, in verschillende vormen en maten! Geweldig gevoel is dat he? Als je je er echt even van kunt loszetten. Ik wil niet vervelend doen, maar het is niet gek als je nog een terugval gaat krijgen in een nieuwe relatie. Zonder relatie denk ik dat de emoties toch minder heftig zijn, omdat je in principe 'niks hebt om te verliezen' nu. Maar toch denk ik dat jou situatie fijner is. Jij hebt nu de tijd en ruimte om jezelf te leren kennen, om helemaal door te krijgen waar dit gevoel bij jou vandaan komt en hoe je er mee om kunt gaan. Dan ben je echt super goed voorbereid als je een nieuw iemand ontmoet!
Ik surf zo heen en weer (haha) door wisselende buien denk ik. Ik was echt tot mezelf gekomen de laatste tijd en zodra ik even niet oplet kan het er weer insluipen. Als ik maar genoeg tijd voor mezelf neem, krijgt het niet de kans om erin te sluipen. Zo zul je zien dat als je afgeleid wordt door een spannende relatie, of omdat je je heel erg op je gemak voelt bij je partner, het er echt kan insluipen weer zonder je het doorhebt. Ik heb het nu weer onder controle. Ik zou zo graag willen dat ik dat laatste beetje angst kon kwijtraken. Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
@ Suesse
Fijn dat je een superleuke dag had met je vriend! Het is heel normaal hoor dat je nu omdat je veel bij hem bent geweest en hele intense ervaringen hebt gehad (zo te lezen) met hem, weer even een beetje terugzakt en hem mist. Probeer wel ook de irrationaliteit en de valkuil hiervan in te zien! Hmm vervelend dat hij zulke dingen zegt, maar van de andere kant kun je het hem ook niet kwalijk nemen natuurlijk. Ik zou proberen om zulke dingen niet zo serieus te nemen, het is logisch dat mensen na terugkerende ruzies/discussies zulke opmerkingen maken. Zelfde als ouders tegen hun kinderen na meerdere malen dezelfde fout ook zeggen: wat moet ik toch met jou! Kan eigenlijk zelfs bijna liefdevol bedoelt zijn. Probeer in ieder geval niet deze gedachtes uit te breiden tot dingen die ze niet zijn, wat je wel even deed met je uitbarsting over dat hij dan maar bij je weg moest gaan. Probeer nonchalant te reageren op zijn opmerking en werk aan jezelf zodat hij op een gegeven moment zelf voor gek staat met opmerkingen zoals die!
Ik herken je doorbraken! Ik heb die ook gehad, in verschillende vormen en maten! Geweldig gevoel is dat he? Als je je er echt even van kunt loszetten. Ik wil niet vervelend doen, maar het is niet gek als je nog een terugval gaat krijgen in een nieuwe relatie. Zonder relatie denk ik dat de emoties toch minder heftig zijn, omdat je in principe 'niks hebt om te verliezen' nu. Maar toch denk ik dat jou situatie fijner is. Jij hebt nu de tijd en ruimte om jezelf te leren kennen, om helemaal door te krijgen waar dit gevoel bij jou vandaan komt en hoe je er mee om kunt gaan. Dan ben je echt super goed voorbereid als je een nieuw iemand ontmoet!
Ik surf zo heen en weer (haha) door wisselende buien denk ik. Ik was echt tot mezelf gekomen de laatste tijd en zodra ik even niet oplet kan het er weer insluipen. Als ik maar genoeg tijd voor mezelf neem, krijgt het niet de kans om erin te sluipen. Zo zul je zien dat als je afgeleid wordt door een spannende relatie, of omdat je je heel erg op je gemak voelt bij je partner, het er echt kan insluipen weer zonder je het doorhebt. Ik heb het nu weer onder controle. Ik zou zo graag willen dat ik dat laatste beetje angst kon kwijtraken. Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
@ Suesse
Fijn dat je een superleuke dag had met je vriend! Het is heel normaal hoor dat je nu omdat je veel bij hem bent geweest en hele intense ervaringen hebt gehad (zo te lezen) met hem, weer even een beetje terugzakt en hem mist. Probeer wel ook de irrationaliteit en de valkuil hiervan in te zien! Hmm vervelend dat hij zulke dingen zegt, maar van de andere kant kun je het hem ook niet kwalijk nemen natuurlijk. Ik zou proberen om zulke dingen niet zo serieus te nemen, het is logisch dat mensen na terugkerende ruzies/discussies zulke opmerkingen maken. Zelfde als ouders tegen hun kinderen na meerdere malen dezelfde fout ook zeggen: wat moet ik toch met jou! Kan eigenlijk zelfs bijna liefdevol bedoelt zijn. Probeer in ieder geval niet deze gedachtes uit te breiden tot dingen die ze niet zijn, wat je wel even deed met je uitbarsting over dat hij dan maar bij je weg moest gaan. Probeer nonchalant te reageren op zijn opmerking en werk aan jezelf zodat hij op een gegeven moment zelf voor gek staat met opmerkingen zoals die!
@Suesse
In de paar weekjes dat we hier ervaringen uitwisselen gaat het steeds beter tussen jullie heb ik het idee als ik je stukjes steeds zo lees en komen jullie steeds dichter bij elkaar Leuk om te lezen hoor!
Probeer eens als een opmerking zo'n impact heeft op je gevoel jezelf even onhold te zetten. Bij de eerste negatieve gedachte, en probeer ipv eens te denken aan ... hoooo stop wat gebeurd er ... klopt het gevoel wel bij deze gedachte! Of andersom. En je zou misschien zelfs kunnen vragen ... lieverd wat bedoel je daarmee!?
Je kan jezelf waarschijnlijk beter sturen dan je denkt ... alleen zijn dit van die automatisme geworden dat het lijk alsof het automatisch gaat. Toch doen we het zelf
In de paar weekjes dat we hier ervaringen uitwisselen gaat het steeds beter tussen jullie heb ik het idee als ik je stukjes steeds zo lees en komen jullie steeds dichter bij elkaar
Leuk om te lezen hoor! Probeer eens als een opmerking zo'n impact heeft op je gevoel jezelf even onhold te zetten. Bij de eerste negatieve gedachte, en probeer ipv eens te denken aan ... hoooo stop wat gebeurd er ... klopt het gevoel wel bij deze gedachte! Of andersom. En je zou misschien zelfs kunnen vragen ... lieverd wat bedoel je daarmee!?
Je kan jezelf waarschijnlijk beter sturen dan je denkt ... alleen zijn dit van die automatisme geworden dat het lijk alsof het automatisch gaat. Toch doen we het zelf
@Surfer
Ik besef me heel goed dat het niet de laatste keer is dat ik in een gevoel zal schieten. Integendeel ... echter denk ik wel dat ik het steeds sneller weg krijg.
Na de tips van Floorjeno kreeg ik het al weg alleen toen duurde het echt een nacht lang ... steeds weer die post van haar lezen ... het realiseren ... zien te beseffen het tot me door laten dringen. Nu pas ik dat toe met m'n eigen analyse's op mezelf en het lukt me daardoor steeds sneller. Denk dat ik me steeds bewuster word van wat er gebeurd waardoor ik steeds wat sneller bij mezelf kan komen Ik besef me ook dat dat een relatie hebben voor een heftiger gevoel zorgt. Echter voelde het afgelopen Vrijdag niet zo voor me op een een of andere manier voelde het net zo heftig als anders ... het gierde echt door m'n lichaam.
Wel denk ik dat het vanaf gisteren avond toen ik je post las minder zal zijn. Ik las je stukje: maar het is niet gek als je nog een terugval gaat krijgen in een nieuwe relatie.
Op dat moment besefte ik dat ik Tineke echt los moet laten. Zij laat mij toch ook los ... dan kan ik wel voor haar blijven gaan, maar daar schiet ik geen haar me op integendeel. Heel gek liep het allemaal met haar. We hebben zoveel overeenkomsten best vreemd om mee te maken. En ook beiden hebben we een heftig verleden ... en dat trekt ook heel erg aan. Omdat je niet schrikt van elkaars verleden en dingen die je hebt meegemaakt. En de gevolgen die dat geeft. Voelt heel vertrouwt dus en lastig om op te geven op een een of andere manier voor mij merk ik. Door de manier hoe ik haar leerde kennen via hyves veel mailen dus eerst werd ik dus eigenlijk verliefd op een persoon en echt hoe ze is omdat ik haar eerst leerde kennen voordat ik haar ontmoete. Natuurlijk had ik ook foto's gezien van te voren maar is toch anders dan eerst iemand zien en dan iemand leren kennen.
Verder heb ik het geluk dat eigenlijk altijd als ik uitga er vrouwen zijn die met me flirten. Alleen deed ik met die flirt's die mij echt leuk leken de afgelopen jaren dus niets omdat ik bang was om misschien wel verliefd te worden. Afgelopen Zaterdag tijdens het stappen heb ik dat doorbroken en heb ik het super leuk gehad met de leukste die ik tegen kwam. Ik ging zelfs met haar nummer naar huis. Alleen heb ik die op de terug weg gedelete ... ik voelde me zo schuldig naar Tineke ... voelde niet eerlijk. Met Tineke lopen zaaien en dan met een ander lopen oogsten ofzo? Nu denk ik echter pppfff zij zet mij toch ook aan de kant?!?! Los daarvan laat ik eerst de afgelopen tijd maar een beetje verwerken met met mezelf denk ik nu ook.
Op je vraag: Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
Denk ik dat het voor een normaal iemand gezond is dat je altijd een klein beetje bang moet zijn! Echter is dat in tegenspraak hoe ik dus de afgelopen tijd met mezelf omga. En wat ik dus vanaf vrijdag/zaterdag aan jullie probeer duidelijk te maken. Ik ga in de volgende post een vraag aan jullie stellen!
Ik besef me heel goed dat het niet de laatste keer is dat ik in een gevoel zal schieten. Integendeel ... echter denk ik wel dat ik het steeds sneller weg krijg.
Na de tips van Floorjeno kreeg ik het al weg alleen toen duurde het echt een nacht lang ... steeds weer die post van haar lezen ... het realiseren ... zien te beseffen het tot me door laten dringen. Nu pas ik dat toe met m'n eigen analyse's op mezelf en het lukt me daardoor steeds sneller. Denk dat ik me steeds bewuster word van wat er gebeurd waardoor ik steeds wat sneller bij mezelf kan komen
Ik besef me ook dat dat een relatie hebben voor een heftiger gevoel zorgt. Echter voelde het afgelopen Vrijdag niet zo voor me op een een of andere manier voelde het net zo heftig als anders ... het gierde echt door m'n lichaam. Wel denk ik dat het vanaf gisteren avond toen ik je post las minder zal zijn. Ik las je stukje: maar het is niet gek als je nog een terugval gaat krijgen in een nieuwe relatie.
Op dat moment besefte ik dat ik Tineke echt los moet laten. Zij laat mij toch ook los ... dan kan ik wel voor haar blijven gaan, maar daar schiet ik geen haar me op integendeel. Heel gek liep het allemaal met haar. We hebben zoveel overeenkomsten best vreemd om mee te maken. En ook beiden hebben we een heftig verleden ... en dat trekt ook heel erg aan. Omdat je niet schrikt van elkaars verleden en dingen die je hebt meegemaakt. En de gevolgen die dat geeft. Voelt heel vertrouwt dus en lastig om op te geven op een een of andere manier voor mij merk ik. Door de manier hoe ik haar leerde kennen via hyves veel mailen dus eerst werd ik dus eigenlijk verliefd op een persoon en echt hoe ze is omdat ik haar eerst leerde kennen voordat ik haar ontmoete. Natuurlijk had ik ook foto's gezien van te voren maar is toch anders dan eerst iemand zien en dan iemand leren kennen.
Verder heb ik het geluk dat eigenlijk altijd als ik uitga er vrouwen zijn die met me flirten. Alleen deed ik met die flirt's die mij echt leuk leken de afgelopen jaren dus niets omdat ik bang was om misschien wel verliefd te worden. Afgelopen Zaterdag tijdens het stappen heb ik dat doorbroken en heb ik het super leuk gehad met de leukste die ik tegen kwam. Ik ging zelfs met haar nummer naar huis. Alleen heb ik die op de terug weg gedelete ... ik voelde me zo schuldig naar Tineke ... voelde niet eerlijk. Met Tineke lopen zaaien en dan met een ander lopen oogsten ofzo? Nu denk ik echter pppfff zij zet mij toch ook aan de kant?!?! Los daarvan laat ik eerst de afgelopen tijd maar een beetje verwerken met met mezelf denk ik nu ook.
Op je vraag: Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
Denk ik dat het voor een normaal iemand gezond is dat je altijd een klein beetje bang moet zijn! Echter is dat in tegenspraak hoe ik dus de afgelopen tijd met mezelf omga. En wat ik dus vanaf vrijdag/zaterdag aan jullie probeer duidelijk te maken. Ik ga in de volgende post een vraag aan jullie stellen!
Ik wilde jullie beiden Suesse en Surfegirl een vraag stellen! De vraag is voor iedereen natuurlijk die zich er in interesseert (dus ook voor Flylib en de rest) net zoals al mijn posts ook al zijn ze aan iemand gericht!
En nu ik besef wat laatste vraag van surfergirl is .. waar ik op in ga word ik helemaal nieuwsgierig.
Ik vroeg me af:
Als ik 2 weken geleden een post zou lezen zoals die van mezelf van afgelopen vrijdag/zaterdag van iemand die het lukt om het gevoel snel onder controle te krijgen dan zou ik het hemd van zijn of haar lijf vragen omdat ik wil weten wat er gebeurd en of het ook bij mij zou werken!
Jullie vragen er helemaal niets over? En dat is helemaal niet erg begrijp me niet verkeerd, maar ik vraag me wel af hoe dat komt?
Is het niet duidelijk wat ik beschrijf? Of dringt het misschien niet door? Of ik kan wel gaan invullen voor jullie, maar jullie kunnen beter zelf antwoorden natuurlijk.
De vraag van Surfergirl:
Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
Sluit daar dus helemaal op aan en dat is dus het stukje wat ik dus heb uitgeschakeld. Dat is die ja maar ... en misschien waar ik het over heb. Waardoor je steeds in dat gevoel blijft schieten je houd jezelf een opening voor om in het gevoel te schieten. Dus laat je het toe aan jezelf om erin te schieten. En het zal dan denk ik ook altijd blijven gebeuren vermoed ik.
Dat betekend wel dat je naïef word, maar dat heb ik er wel voor over en is voor mij beter dan met dat negatieve gevoel zitten!
Dus je moet jezelf dan op een helder moment voorhouden accepteren ... dat elke negatieve gedachte die wij hebben niet echt is maar vanuit ons gevoel komt. Dus ook dat laatste stukje uit de vraag van Surfergirl!
Ik dacht bij mezelf: volgens mij is het eerlijker makkelijker naar mezelf om te denken dat alle negatieve gedachte irrationeel zijn dan te blijven twijfelen aan een enkele gedachte die dan toch weer doorschiet naar erger ... die uiteindelijk toch ook weer irrationeel blijkt te zijn. Dus fop je jezelf. Je weet dat ze niet echt zijn, maar toch laat je ze je gevoel voeden. Dus eigenlijk accepteer je ze dan niet dat ze irrationeel zijn. Want je denkt nog steeds dat er misschien een kern van waarheid in zit!
Je moet dan wel accepteren dat je dus naïef word ... en bedenk van te voren dat je een echt negatief signaal van je vriend/vriendin niet gaat zien want die verklaar je net zoals je irrationele gedachte als negatieve gedachte.
Stel jezelf de vraag ... wat heb je liever: Je bij 100% van de negatieve gedachte/gevoel jezelf er steeds weer in verliezen zodat je jezelf er met veel moeite en energie misschien weer uit krijgt en toch een onderbuikgevoel houd?
Of je bij 100% van de negatieve gedachten/gevoel die je krijgt je (steeds) sneller weer normaal voelen?
Als je partner je wil bedriegen dan doet ie dat toch wel of jij je er nu goed of slecht bij voelt. Ik denk/weet dat het zelf eerder gebeurd als jij je slecht voelt dan als je je goed voelt toch!
Ik zal hier stapsgewijs nog eens uitleggen wat er nu gebeurde met mij de afgelopen tijd.
1) Ik neem me op een helder moment voor dat echt AL MIJN negatieve gedachte irrationeel zijn. Eens? Ik ben er van overtuigd dat het zo is.
2) Laat een negatieve gedachte een trigger voor je zijn een belletje zijn om te denken: hey deze gedachte is irrationeel ... dat heb ik me eerder voorgenomen toch! Dus je accepteert de gedachte het mag er zijn (denk aan de posts van floor) Maar je had ook geaccepteerd dat de gedachte irrationeel zijn. Bedenk je dat dan bij elke negatieve gedachte die je krijgt.
3) Bij mij werkte dat zo: Ik drukte Vrijdag middag mijn sms naar Tineke op verzenden. Op het moment dat ik hem verzond begon het gelijk te gieren als een achterlijke in m'n lichaam. Ik kon eigenlijk gelijk niets meer alleen nog maar denken aan het gevoel ... het nam me gelijk helemaal in beslag. Ik was op m'n werk en ben gelijk naar buiten gegaan en gaan lopen. Ik dacht wtf waarom schiet ik nu in dit gevoel en bedachte me gelijk ... ze kan me nu gaan afwijzen. Op het moment dat ik me bedacht dat ze me kon gaan afwijzen ... begonnen de gedachten te komen. En het leek wel of ze allemaal in de rij stonden om mijn gevoel te gaan voeden. De eerst kwam ... misschien reageert ze wel niet terug? Accepteren dat ik het denk ... denk het maar (want het is een trigger om te denken aan punt 1) pppfff jah lekker irrationele gedachte dacht ik toen. De gedachte was gelijk weg ... en gelijk kwam de volgende gedachte ... misschien reageert ze niet omdat ze een ander heeft ... accepteer de gedachte ... trigger om aan punt 1 te denken ... ppfff wat een irrationele gedachte dacht ik toen ... en toen kwam de volgende gedachte. Daar deed ik weer hetzelfde mee.
4) Zo heb ik een gedachte of 4 of 5 gehad die ik allemaal zo van tafel veegde ... ze zijn niet reeel dat ik ze denk dus hoef ik er ook niet verder over na te denken.
En toen bleef ik met alleen het gevoel over ... want ik had geen gedachte meer om het gevoel mee te voeden. Ik had ze toch 1voor1 irrationeel verklaard.
5) Toen zat ik echt met de gedachten waar ik niet meer over nadacht die hingen in m'n hoofd en het gevoel zat los in m'n maag. Ik had ze zeg maar uit elkaar gehaald en kon ze los van elkaar houden. Dat voelde zo goed! Het stond op dat moment even stil zeg maar
6) Het gevoel bleef 30min hangen en trok toen heel langzaam weg en werd steeds minder En kon toen langzaam aan weer rationeel nadenken.
Ik hoop dat het duidelijk is want anders gaat de
erover!
Grapje gewoon vragen natuurlijk
[ Bericht 2% gewijzigd door VoltVolt op 01-03-2011 14:06:40 ]
En nu ik besef wat laatste vraag van surfergirl is .. waar ik op in ga word ik helemaal nieuwsgierig.
Ik vroeg me af:
Als ik 2 weken geleden een post zou lezen zoals die van mezelf van afgelopen vrijdag/zaterdag van iemand die het lukt om het gevoel snel onder controle te krijgen dan zou ik het hemd van zijn of haar lijf vragen omdat ik wil weten wat er gebeurd en of het ook bij mij zou werken!
Jullie vragen er helemaal niets over? En dat is helemaal niet erg begrijp me niet verkeerd, maar ik vraag me wel af hoe dat komt?
Is het niet duidelijk wat ik beschrijf? Of dringt het misschien niet door? Of ik kan wel gaan invullen voor jullie, maar jullie kunnen beter zelf antwoorden natuurlijk.
De vraag van Surfergirl:
Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
Sluit daar dus helemaal op aan en dat is dus het stukje wat ik dus heb uitgeschakeld. Dat is die ja maar ... en misschien waar ik het over heb. Waardoor je steeds in dat gevoel blijft schieten je houd jezelf een opening voor om in het gevoel te schieten. Dus laat je het toe aan jezelf om erin te schieten. En het zal dan denk ik ook altijd blijven gebeuren vermoed ik.
Dat betekend wel dat je naïef word, maar dat heb ik er wel voor over en is voor mij beter dan met dat negatieve gevoel zitten!
Dus je moet jezelf dan op een helder moment voorhouden accepteren ... dat elke negatieve gedachte die wij hebben niet echt is maar vanuit ons gevoel komt. Dus ook dat laatste stukje uit de vraag van Surfergirl!
Ik dacht bij mezelf: volgens mij is het eerlijker makkelijker naar mezelf om te denken dat alle negatieve gedachte irrationeel zijn dan te blijven twijfelen aan een enkele gedachte die dan toch weer doorschiet naar erger ... die uiteindelijk toch ook weer irrationeel blijkt te zijn. Dus fop je jezelf. Je weet dat ze niet echt zijn, maar toch laat je ze je gevoel voeden. Dus eigenlijk accepteer je ze dan niet dat ze irrationeel zijn. Want je denkt nog steeds dat er misschien een kern van waarheid in zit!
Je moet dan wel accepteren dat je dus naïef word ... en bedenk van te voren dat je een echt negatief signaal van je vriend/vriendin niet gaat zien want die verklaar je net zoals je irrationele gedachte als negatieve gedachte.
Stel jezelf de vraag ... wat heb je liever: Je bij 100% van de negatieve gedachte/gevoel jezelf er steeds weer in verliezen zodat je jezelf er met veel moeite en energie misschien weer uit krijgt en toch een onderbuikgevoel houd?
Of je bij 100% van de negatieve gedachten/gevoel die je krijgt je (steeds) sneller weer normaal voelen?
Als je partner je wil bedriegen dan doet ie dat toch wel of jij je er nu goed of slecht bij voelt. Ik denk/weet dat het zelf eerder gebeurd als jij je slecht voelt dan als je je goed voelt toch!
Ik zal hier stapsgewijs nog eens uitleggen wat er nu gebeurde met mij de afgelopen tijd.
1) Ik neem me op een helder moment voor dat echt AL MIJN negatieve gedachte irrationeel zijn. Eens? Ik ben er van overtuigd dat het zo is.
2) Laat een negatieve gedachte een trigger voor je zijn een belletje zijn om te denken: hey deze gedachte is irrationeel ... dat heb ik me eerder voorgenomen toch! Dus je accepteert de gedachte het mag er zijn (denk aan de posts van floor) Maar je had ook geaccepteerd dat de gedachte irrationeel zijn. Bedenk je dat dan bij elke negatieve gedachte die je krijgt.
3) Bij mij werkte dat zo: Ik drukte Vrijdag middag mijn sms naar Tineke op verzenden. Op het moment dat ik hem verzond begon het gelijk te gieren als een achterlijke in m'n lichaam. Ik kon eigenlijk gelijk niets meer alleen nog maar denken aan het gevoel ... het nam me gelijk helemaal in beslag. Ik was op m'n werk en ben gelijk naar buiten gegaan en gaan lopen. Ik dacht wtf waarom schiet ik nu in dit gevoel en bedachte me gelijk ... ze kan me nu gaan afwijzen. Op het moment dat ik me bedacht dat ze me kon gaan afwijzen ... begonnen de gedachten te komen. En het leek wel of ze allemaal in de rij stonden om mijn gevoel te gaan voeden. De eerst kwam ... misschien reageert ze wel niet terug? Accepteren dat ik het denk ... denk het maar (want het is een trigger om te denken aan punt 1) pppfff jah lekker irrationele gedachte dacht ik toen. De gedachte was gelijk weg ... en gelijk kwam de volgende gedachte ... misschien reageert ze niet omdat ze een ander heeft ... accepteer de gedachte ... trigger om aan punt 1 te denken ... ppfff wat een irrationele gedachte dacht ik toen ... en toen kwam de volgende gedachte. Daar deed ik weer hetzelfde mee.
4) Zo heb ik een gedachte of 4 of 5 gehad die ik allemaal zo van tafel veegde ... ze zijn niet reeel dat ik ze denk dus hoef ik er ook niet verder over na te denken.
En toen bleef ik met alleen het gevoel over ... want ik had geen gedachte meer om het gevoel mee te voeden. Ik had ze toch 1voor1 irrationeel verklaard.
5) Toen zat ik echt met de gedachten waar ik niet meer over nadacht die hingen in m'n hoofd en het gevoel zat los in m'n maag. Ik had ze zeg maar uit elkaar gehaald en kon ze los van elkaar houden. Dat voelde zo goed! Het stond op dat moment even stil zeg maar
6) Het gevoel bleef 30min hangen en trok toen heel langzaam weg en werd steeds minder
En kon toen langzaam aan weer rationeel nadenken. Ik hoop dat het duidelijk is want anders gaat de
erover! Grapje gewoon vragen natuurlijk
[ Bericht 2% gewijzigd door VoltVolt op 01-03-2011 14:06:40 ]
Ik kreeg net op een ander forum waar ik had gevraagd of iemand deze theorie herkende mij kon vertellen of het herkenbaar was wat ik uitlegde en eventueel tips of aanvullingen had. En zei zij dat ze verlatingsangst en bindingsangst had en daarvoor een cursus had gevolgd waar ze dit geleerd heeft.
Mmmm ... bevestiging voelt wel erg goed kan ik je vertellen Ik wist al dat het voor mij werkte, maar dus ook voor anderen!
Mmmm ... bevestiging voelt wel erg goed kan ik je vertellen
Ik wist al dat het voor mij werkte, maar dus ook voor anderen!
Ik denk dat de periode die ik nu doormaak gewoon had moeten komen. En dit was het moment. Ik vraag me regelmatig af waarom het niet tot me eerder is doorgedrongen hoe mijn negatieve gedachten de overhand hebben gehouden en ervoor hebben gezorgd dat mijn relatie met mijn vriendin zo stroef is geworden. In dat opzicht is het gewoon goed dat ik jullie tegen het lijf liep en zoveel herkenbare dingen zag dat ik inzag waar ik mee bezig ben. Mijn gevoel is overgegaan van onverklaarbaar verdriet naar een duidelijke verklaring omtrent mezelf. En dat in zo'n korte periode.quote:Op dinsdag 1 maart 2011 12:38 schreef VoltVolt het volgende:
Ik wilde jullie beiden Suesse en Surfegirl een vraag stellen! De vraag is voor iedereen natuurlijk die zich er in interesseert (dus ook voor Flylib en de rest) net zoals al mijn posts ook al zijn ze aan iemand gericht!
En nu ik besef wat laatste vraag van surfergirl is .. waar ik op in ga word ik helemaal nieuwsgierig.
Ik vroeg me af:
Als ik 2 weken geleden een post zou lezen zoals die van mezelf van afgelopen vrijdag/zaterdag van iemand die het lukt om het gevoel snel onder controle te krijgen dan zou ik het hemd van zijn of haar lijf vragen omdat ik wil weten wat er gebeurd en of het ook bij mij zou werken!
Jullie vragen er helemaal niets over? En dat is helemaal niet erg begrijp me niet verkeerd, maar ik vraag me wel af hoe dat komt?
Is het niet duidelijk wat ik beschrijf? Of dringt het misschien niet door? Of ik kan wel gaan invullen voor jullie, maar jullie kunnen beter zelf antwoorden natuurlijk.
Maar misschien is het ook wel heel normaal dat je altijd een beetje bang bent om de ander kwijt te raken?
Dit moment was voor mij gewoon voortbestemd, ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Ik hoop dat ik je vraag daarmee een beetje heb beantwoord
Ja, van al mijn dierbaren heb ik wel de gedachte om ze te verliezen. Maar geen eentje heeft zo'n overduidelijke impact als de gedachten over mijn vriendin. Ik denk dat dat volkomen normaal is. Aan de andere kant legt het de geestelijke afhankelijkheid pijnlijk bloot. Het verliezen van mijn vriendin heeft veel meer om zich heen dan bijv. de gedachte aan familieleden. Mijn familie hou ik altijd en geef ik ook een goede plaats in mijn leven. Als ik mijn vriendin zou verliezen aan een ander of aan haar gevoel dat is veranderd dan is dat gewoon een stuk pijnlijker. Toch probeer ik mijn best te doen deze gedachte een plaats te geven, want uiteindelijk is er maar 1 echt belangrijk persoon in mijn leven, en dat ben ik zelf. Andermans gevoelens en gedachten heb ik toch niet in de hand.
Na een stabiele periode schommel ik weer tussen positief en negatief, maar dat is een lang verhaal. Gelukkig heb ik een stapel studieboeken die me voldoende afleiding geven...
diseased rhinoceros pizzle
Hallo,
Ik herken de dingen die aan het begin van het eerste topic worden genoemd erg in mijzelf. Ik heb veel dingen uit het eerste topic gelezen en ik voel mij er sterker door. Daarvoor dank! Even een toelichting op mijn huidige gebeurtenissen.
Ik heb 3 jaar geleden een relatie gehad van een jaar, waarin ik mij super afhankelijk opstelde van haar. Zij was het moedertje zeg maar. Ik heb het uiteindelijk zelf uit gemaakt, omdat ik dat moeder gedrag van haar zat was. Nadat het uit was, kreeg ik zware paniekaanvallen. Via mijn hogeschool heb ik een psycholoog toegewezen gekregen, die mij na een paar sessies af hielp van deze aanvallen.
Na een tijd kreeg ik een relatie met een super leuke meid. Deze relatie is 2 maanden geleden op de klippen gelopen, omdat ik mij erg onzeker en afhankelijk opstelde in de relatie. Continu het vragen om bevestiging en op momenten dat zij tijd voor zichzelf nodig had of op momenten dat zij wat later kwam dan normaal ging ik twijfelen aan de relatie. Of ze me nog wel leuk genoeg vond enzevoorts, jullie kennen het wel. Daardoor ging ik haar claimen, waardoor ik haar in een hoekje drukte en waardoor zij haar gevoelens kwijt had geraakt. Zij vertelde mij dat we twee maanden ieder ons eigen ding zouden doen en dat we daarna zouden kijken of we het nog een kans kunnen geven. Ik heb in die tijd contact gezocht met een psycholoog en die gaf aan dat ik verlatingsangst heb. Daarom werk ik er nu keihard aan om die gevoelens te onderdrukken enz, wat wel vaak helpt.
Wat slecht was, was het feit dat ik de eerste maand contact met haar hield en dat we na de eerste maand een date hadden, omdat ik er van overtuigd was dat ik al stukken veranderd was. Dit was ik ook in positieve zin, maar tijdens deze date vertoonde ik weer een soort claimgedrag door haar gelijk om duidelijkheid te vragen, terwijl dit na 1 date nooit mogelijk is. Hierdoor ruzie met haar gehad en heb zelf het besluit genomen om die 2e maand geen contact met elkaar te hebben. Dit verliep prima, tot ze volgende week een lange mail stuurde met haar gevoelens over alle zaken die er gespeeld hebben en hoe ik mij daarover voelde, zodat ze meer duidelijkheid had over mijn gevoelens bij een volgende date. Mail terug gestuurd en sindsdien weer contact gehad.
Nu heb ik afgelopen zaterdag een date met haar gehad. Gegeten, gedronken en bioscoopje gepakt en dit ging uitstekend. Ik was niet onzeker of iets dergelijks en voelde me super! De volgende dag vroeg ik haar of ze een goede indruk had gekregen, wat dus toch weer een beetje vragen om bevestiging is, maar goed ze zei dat ze een erg goede indruk had gekregen. Lekker positief dus. Ze vroeg ook of ik die avond kwam eten bij haar, dat ze voor me ging koken. Weer positief. Dit had ik niet moeten doen, omdat het dan te snel zou gaan, maar heb het toch gedaan. Dom dom dom, want toen ik daar was, was ik erg moe, waardoor ik kwetsbaarder was. Besloot dus om vroeg naar huis te gaan. Ik gaf thuis aan hoe ik me voelde en dat het niet slim was om zo snel weer elkaar te zien. Ze zei dat ze aan me zag dat ik het wat minder had, maar dat ze daar wel doorheen kon kijken. Weer positief. Ze ziet de afspraken als een stap in de goede richting. En met goede richting bedoeld ze weer een relatie, omdat ik duidelijk heb aangegeven dat vriendschap geen optie is.
Maar nu ben ik de afgelopen dagen weer ZO onzeker! Ik verwacht nu dat ze elk moment contact met me op neemt of dat ze gelijk weer bij me wil zijn in relationeel opzicht. Vandaag door de onzekerheid met haar hierover gesproken. Ze was daarna erg kortaf en ging offline van msn zonder daar een woord over te reppen. Dikke paniek hier dus. Maar toen las ik dit topic en las ik dat ik de gevoelens moet toelaten en ze moet relativeren en accepteren, maar dat ik ze niet moet delen met haar omdat zij mij daar niet in kan helpen. Vanuit dat punt heb ik besloten gewoon even geen opvallend contact te zoeken en haar het initiatief te laten nemen. Ze kwam later weer online en begon na een uur tegen me te praten over koetjes en kalfjes. Voelde goed. Maar ik zal dit topic even in mijn volglijst zetten en advies geven waar nodig. Hier alvast een kort adviesje
Als je een moment hebt dat je je onzeker voelt, ga naar buiten! Ga lekker wandelen of joggen, whatever. En zet een glimlach op je gezicht en ga lekker flirten met alles wat los en vast zit, ook als je een relatie hebt. Je hoeft dit niet door te voeren naar vreemd gaan, maar het geeft een heerlijke egoboost om te zien dat je nog goed op de markt staat.
Tot snel!
Ik herken de dingen die aan het begin van het eerste topic worden genoemd erg in mijzelf. Ik heb veel dingen uit het eerste topic gelezen en ik voel mij er sterker door. Daarvoor dank! Even een toelichting op mijn huidige gebeurtenissen.
Ik heb 3 jaar geleden een relatie gehad van een jaar, waarin ik mij super afhankelijk opstelde van haar. Zij was het moedertje zeg maar. Ik heb het uiteindelijk zelf uit gemaakt, omdat ik dat moeder gedrag van haar zat was. Nadat het uit was, kreeg ik zware paniekaanvallen. Via mijn hogeschool heb ik een psycholoog toegewezen gekregen, die mij na een paar sessies af hielp van deze aanvallen.
Na een tijd kreeg ik een relatie met een super leuke meid. Deze relatie is 2 maanden geleden op de klippen gelopen, omdat ik mij erg onzeker en afhankelijk opstelde in de relatie. Continu het vragen om bevestiging en op momenten dat zij tijd voor zichzelf nodig had of op momenten dat zij wat later kwam dan normaal ging ik twijfelen aan de relatie. Of ze me nog wel leuk genoeg vond enzevoorts, jullie kennen het wel. Daardoor ging ik haar claimen, waardoor ik haar in een hoekje drukte en waardoor zij haar gevoelens kwijt had geraakt. Zij vertelde mij dat we twee maanden ieder ons eigen ding zouden doen en dat we daarna zouden kijken of we het nog een kans kunnen geven. Ik heb in die tijd contact gezocht met een psycholoog en die gaf aan dat ik verlatingsangst heb. Daarom werk ik er nu keihard aan om die gevoelens te onderdrukken enz, wat wel vaak helpt.
Wat slecht was, was het feit dat ik de eerste maand contact met haar hield en dat we na de eerste maand een date hadden, omdat ik er van overtuigd was dat ik al stukken veranderd was. Dit was ik ook in positieve zin, maar tijdens deze date vertoonde ik weer een soort claimgedrag door haar gelijk om duidelijkheid te vragen, terwijl dit na 1 date nooit mogelijk is. Hierdoor ruzie met haar gehad en heb zelf het besluit genomen om die 2e maand geen contact met elkaar te hebben. Dit verliep prima, tot ze volgende week een lange mail stuurde met haar gevoelens over alle zaken die er gespeeld hebben en hoe ik mij daarover voelde, zodat ze meer duidelijkheid had over mijn gevoelens bij een volgende date. Mail terug gestuurd en sindsdien weer contact gehad.
Nu heb ik afgelopen zaterdag een date met haar gehad. Gegeten, gedronken en bioscoopje gepakt en dit ging uitstekend. Ik was niet onzeker of iets dergelijks en voelde me super! De volgende dag vroeg ik haar of ze een goede indruk had gekregen, wat dus toch weer een beetje vragen om bevestiging is, maar goed ze zei dat ze een erg goede indruk had gekregen. Lekker positief dus. Ze vroeg ook of ik die avond kwam eten bij haar, dat ze voor me ging koken. Weer positief. Dit had ik niet moeten doen, omdat het dan te snel zou gaan, maar heb het toch gedaan. Dom dom dom, want toen ik daar was, was ik erg moe, waardoor ik kwetsbaarder was. Besloot dus om vroeg naar huis te gaan. Ik gaf thuis aan hoe ik me voelde en dat het niet slim was om zo snel weer elkaar te zien. Ze zei dat ze aan me zag dat ik het wat minder had, maar dat ze daar wel doorheen kon kijken. Weer positief. Ze ziet de afspraken als een stap in de goede richting. En met goede richting bedoeld ze weer een relatie, omdat ik duidelijk heb aangegeven dat vriendschap geen optie is.
Maar nu ben ik de afgelopen dagen weer ZO onzeker! Ik verwacht nu dat ze elk moment contact met me op neemt of dat ze gelijk weer bij me wil zijn in relationeel opzicht. Vandaag door de onzekerheid met haar hierover gesproken. Ze was daarna erg kortaf en ging offline van msn zonder daar een woord over te reppen. Dikke paniek hier dus. Maar toen las ik dit topic en las ik dat ik de gevoelens moet toelaten en ze moet relativeren en accepteren, maar dat ik ze niet moet delen met haar omdat zij mij daar niet in kan helpen. Vanuit dat punt heb ik besloten gewoon even geen opvallend contact te zoeken en haar het initiatief te laten nemen. Ze kwam later weer online en begon na een uur tegen me te praten over koetjes en kalfjes. Voelde goed. Maar ik zal dit topic even in mijn volglijst zetten en advies geven waar nodig
. Hier alvast een kort adviesjeAls je een moment hebt dat je je onzeker voelt, ga naar buiten! Ga lekker wandelen of joggen, whatever. En zet een glimlach op je gezicht en ga lekker flirten met alles wat los en vast zit, ook als je een relatie hebt. Je hoeft dit niet door te voeren naar vreemd gaan, maar het geeft een heerlijke egoboost om te zien dat je nog goed op de markt staat.
Tot snel!
@ pbroken: Goed dat je dit topic hebt gevonden! En goed dat je al zoveel inzichten hebt gehad. Ik kan helaas maar even kort reageren, zal er later uitgebreider op in gaan maar voor nu: stel je niet afhankelijk op. Je weet 100 procent zeker dat dat de reden is van het (half/bijna) op de klippen lopen van je relatie. Lees dit topic goed door en probeer de tips toe te passen op je gevoelens en gedachtes. Als je wilt dat ze je weer aantrekkelijk gaat vinden, en je weer de moeite waard vind en je haar niet meer zo'n benauwd gevoel geeft dan LAAT de issue relatie en haar duidelijk maken hoe graag je dat wilt even helemaal honderd procent achterwege. Stel je voor hoe het voelt als een meisje waar je semi op uitgekeken bent zich nog eens extra aan je gaat opdringen. Werkt averechts toch? Nu wil ik niet zeggen dat ze op je uitgekeken is, want anders zou ze je niet nog een kans geven. En zou ze niet als het na 1 date weer leuk is weer over koetjes en kalfjes praten. Je kunt het redden maar wees voorzichtig.
@ VoltVolt: Je hebt gelijk over je stukje wat betreft dat ik niet eerder vroeg naar een uitgebreid stappenplan. Ik denk dat dit misschien wel het kleine restje angst is waar ik over praat. Ik zoek naar een grens tussen rationeel en irrationeel. Welke gedachte is zeker niet rationeel (vriend wil het uitmaken omdat hij 1 dag minder lief doet) en welke gedachte is misschien een beetje rationeel (als ik zo door ga gaat hij het uitmaken). Als ik iets denk probeer ik te evalueren of het rationeel is of irrationeel. Maar misschien moet ik dit niet overwegen maar gewoon aannemen dat elke gedachte die gepaard gaat met DAT specifieke gevoel van verlatingsangst irrationeel is. Ik haat het om naïef te zijn, kan je het niet gewoon reëel noemen. Dus niet de insteek van ik heb alleen maar irrationele afhankelijke gedachtes dus ik moet mezelf niet serieus nemen maar de insteek ik kan niet goed evalueren maar het maakt allemaal niet uit of ik deze gedachtes heb of niet, want ik ben zelf als enige belangrijk in dit leven en ook al zijn mijn gedachtes gedeeltelijk rationeel, wat ik niet ontken, het maakt niet uit want ik heb hem niet NODIG. Dus vanuit de essentie van verlatingsangst en de onzekerheid die het veroorzaakt redenen en niet vanuit de gedachtes op zich. Snap je wat ik bedoel?
Toch heb je me goed denkvoer gegeven, want misschien zijn die zogenaamd rationele gedachtes die ik heb ' ik kan wel zonder hem ' en ' wat maakt het uit als het uit gaat ' wel verkapte manieren om mezelf stil te krijgen en die gedachtes in te dammen. Misschien heb je wel gelijk.
@ Flylib: Ik krijg echt het idee dat je wel weet wat je moet doen maar heel veel moeite hebt met de toepassing. Ik zou niet echt weten welke specifieke tips ik je zou kunnen geven, buiten dat je moet blijven oefenen met alles wat we bespreken, en op momenten dat je het moeilijk vindt haar er niet om lastig vallen want dan kun je haar kwijtraken voor dat je het probleem hebt opgelost.
@ VoltVolt: Je hebt gelijk over je stukje wat betreft dat ik niet eerder vroeg naar een uitgebreid stappenplan. Ik denk dat dit misschien wel het kleine restje angst is waar ik over praat. Ik zoek naar een grens tussen rationeel en irrationeel. Welke gedachte is zeker niet rationeel (vriend wil het uitmaken omdat hij 1 dag minder lief doet) en welke gedachte is misschien een beetje rationeel (als ik zo door ga gaat hij het uitmaken). Als ik iets denk probeer ik te evalueren of het rationeel is of irrationeel. Maar misschien moet ik dit niet overwegen maar gewoon aannemen dat elke gedachte die gepaard gaat met DAT specifieke gevoel van verlatingsangst irrationeel is. Ik haat het om naïef te zijn, kan je het niet gewoon reëel noemen. Dus niet de insteek van ik heb alleen maar irrationele afhankelijke gedachtes dus ik moet mezelf niet serieus nemen maar de insteek ik kan niet goed evalueren maar het maakt allemaal niet uit of ik deze gedachtes heb of niet, want ik ben zelf als enige belangrijk in dit leven en ook al zijn mijn gedachtes gedeeltelijk rationeel, wat ik niet ontken, het maakt niet uit want ik heb hem niet NODIG. Dus vanuit de essentie van verlatingsangst en de onzekerheid die het veroorzaakt redenen en niet vanuit de gedachtes op zich. Snap je wat ik bedoel?
Toch heb je me goed denkvoer gegeven, want misschien zijn die zogenaamd rationele gedachtes die ik heb ' ik kan wel zonder hem ' en ' wat maakt het uit als het uit gaat ' wel verkapte manieren om mezelf stil te krijgen en die gedachtes in te dammen. Misschien heb je wel gelijk.
@ Flylib: Ik krijg echt het idee dat je wel weet wat je moet doen maar heel veel moeite hebt met de toepassing. Ik zou niet echt weten welke specifieke tips ik je zou kunnen geven, buiten dat je moet blijven oefenen met alles wat we bespreken, en op momenten dat je het moeilijk vindt haar er niet om lastig vallen want dan kun je haar kwijtraken voor dat je het probleem hebt opgelost.
@Surfergirl
Anders kom je er niet uit. (ben ik van overtuigd) Dat gevoel zorgt ervoor dat je niet rationeel kan denken. Ik denk dat juist wij heel goed rationeel kunnen denken ...alleen niet vanuit DAT gevoel Ik denk dat niemand dat kan.
(geen zorgjes ... zonder dat gevoel kunnen we het wel! En daar kom ik op het einde nog even op terug)
Vanuit DAT gevoel zijn we al zo naïef als de pest. (dus wat maakt het uit?!)
Stel je krijgt nu een signaal van je partner wat rationeel is, maar wat jou DAT gevoel geeft. Durf jij je partner er dan op aan te spreken? Ik doe dat niet ... ik durf dat niet omdat ik dan vanuit dat gevoel naar m'n partner zou gaan praten. Ik weet dat het gevoel bij mezelf vandaan komt. En dan ga ik dat bij m'n partner leggen. Ik denk dan ... jah daag straks klopt het totaal niet wat ik zeg ... het komt dan eigenlijk door dat gevoel dat ik mezelf niet kan vertrouwen.
Dus als we alles wat ons Dat gevoel geeft bij ons zelf houden dan zijn we al naïef bezig toch? Want daar zitten zeker irrationele gedachte bij, maar misschien ook wel rationele ,)
Wat er ook gebeurd is dat we elke gedachte eigenlijk wegdrukken. En jij en ik weten wat er met weg gedrukte gevoelens/gedachte uiteindelijk gebeurd.
Het maakt ook niet uit dat we deze gedachten hebben want iedereen heeft ze ... het verschil zit hem in wat wij er mee doen!
Wij zijn zelf voor ons zelf uiteindelijk ook als enige belangrijk en je hebt hem ook niet nodig! Alleen moet je deze gegevens (denk ik) gebruiken als backup waar je mocht het mis gaan op terug kan vallen. Niet om er gedachte vanuit Dat gevoel mee weg te drukken.
Dus die gegevens zijn er om minder bang te zijn om verlaten te worden. Zodat het helemaal niet (minder) eng is om verlaten te worden voor jezelf. Weet wat je aan jezelf hebt ... zodat je daar op terug kan vallen
(ik gaf er in het vorige stukje al antwoord op ... en je hebt het zelf ook al door!)
Het lijkt er idd op alsof je ze gebruikt om DAT gevoel er mee weg te drukken. En daar zijn ze niet voor ... ze zijn ervoor om je zekerder te voelen als je verlaten zou worden.
Mijn ervaring is dus dat het niet erg is om even naïef te zijn. En waarom niet ... omdat als je DAT gevoel en gedachte weg hebt gekregen (zit je bij jezelf ) En blijven er alleen zuivere rationele gedachten over en kan je gewoon normaal nadenken.
Ik kwam er dus ook achter dat ik in het geval van Tineke dingen gepikt heb van haar die wel rationeel gezien waren van mij alleen die ik gelijk met mijn verlatingsangst in verband heb gebracht. En heb weggedrukt ... en geloof me als je DAT gevoel weg hebt gekregen blijven alle rationele gedachten die je hebt gehad gewoon overeind! En het voelt ook echt zo want het zijn pure gedachte echt vanuit jezelf en niet vanuit je verlatingsangst gevoel .... en dat voelt echt heeeeeeel erg goed!
Juist!!quote:Maar misschien moet ik dit niet overwegen maar gewoon aannemen dat elke gedachte die gepaard gaat met DAT specifieke gevoel van verlatingsangst irrationeel is.
Anders kom je er niet uit. (ben ik van overtuigd) Dat gevoel zorgt ervoor dat je niet rationeel kan denken. Ik denk dat juist wij heel goed rationeel kunnen denken ...alleen niet vanuit DAT gevoel
Ik denk dat niemand dat kan. Nee niets kunnen we (denk ik) vanuit Dat gevoel reëel noemen. Kan jij het verschil nog bepalen vanuit het gevoel of iets echt zo is of niet? Ik nietquote:Ik haat het om naïef te zijn, kan je het niet gewoon reëel noemen.
(geen zorgjes ... zonder dat gevoel kunnen we het wel! En daar kom ik op het einde nog even op terug) Vanuit DAT gevoel zijn we al zo naïef als de pest. (dus wat maakt het uit?!)
Stel je krijgt nu een signaal van je partner wat rationeel is, maar wat jou DAT gevoel geeft. Durf jij je partner er dan op aan te spreken? Ik doe dat niet ... ik durf dat niet omdat ik dan vanuit dat gevoel naar m'n partner zou gaan praten. Ik weet dat het gevoel bij mezelf vandaan komt. En dan ga ik dat bij m'n partner leggen. Ik denk dan ... jah daag straks klopt het totaal niet wat ik zeg ... het komt dan eigenlijk door dat gevoel dat ik mezelf niet kan vertrouwen.
Dus als we alles wat ons Dat gevoel geeft bij ons zelf houden dan zijn we al naïef bezig toch? Want daar zitten zeker irrationele gedachte bij, maar misschien ook wel rationele ,)
Wat er ook gebeurd is dat we elke gedachte eigenlijk wegdrukken. En jij en ik weten wat er met weg gedrukte gevoelens/gedachte uiteindelijk gebeurd.
Nee ... jezelf wel serieus nemen! We hebben rationele en irrationele gedachten. Alleen alle vanuit DAT gevoel gedachte gedachten niet serieus nemen, maar ze allemaal irrationeel verklaren. Met niet serieus nemen bedoel ik: Geen twijfel of ze wel irrationeel zijn, want ze komen vanuit Dat gevoel!quote:Dus niet de insteek van ik heb alleen maar irrationele afhankelijke gedachtes dus ik moet mezelf niet serieus nemen
Wij kunnen net zo goed evalueren als ieder ander ... alleen niet vanuit dat gevoel.quote:maar de insteek ik kan niet goed evalueren maar het maakt allemaal niet uit of ik deze gedachtes heb of niet, want ik ben zelf als enige belangrijk in dit leven en ook al zijn mijn gedachtes gedeeltelijk rationeel, wat ik niet ontken, het maakt niet uit want ik heb hem niet NODIG. Dus vanuit de essentie van verlatingsangst en de onzekerheid die het veroorzaakt redenen en niet vanuit de gedachtes op zich. Snap je wat ik bedoel?
Het maakt ook niet uit dat we deze gedachten hebben want iedereen heeft ze ... het verschil zit hem in wat wij er mee doen!
Wij zijn zelf voor ons zelf uiteindelijk ook als enige belangrijk en je hebt hem ook niet nodig! Alleen moet je deze gegevens (denk ik) gebruiken als backup waar je mocht het mis gaan op terug kan vallen. Niet om er gedachte vanuit Dat gevoel mee weg te drukken.
Dus die gegevens zijn er om minder bang te zijn om verlaten te worden. Zodat het helemaal niet (minder) eng is om verlaten te worden voor jezelf. Weet wat je aan jezelf hebt ... zodat je daar op terug kan vallen
Juistum!quote:Toch heb je me goed denkvoer gegeven, want misschien zijn die zogenaamd rationele gedachtes die ik heb ' ik kan wel zonder hem ' en ' wat maakt het uit als het uit gaat ' wel verkapte manieren om mezelf stil te krijgen en die gedachtes in te dammen. Misschien heb je wel gelijk.
(ik gaf er in het vorige stukje al antwoord op ... en je hebt het zelf ook al door!)Het lijkt er idd op alsof je ze gebruikt om DAT gevoel er mee weg te drukken. En daar zijn ze niet voor ... ze zijn ervoor om je zekerder te voelen als je verlaten zou worden.
Mijn ervaring is dus dat het niet erg is om even naïef te zijn. En waarom niet ... omdat als je DAT gevoel en gedachte weg hebt gekregen (zit je bij jezelf
) En blijven er alleen zuivere rationele gedachten over en kan je gewoon normaal nadenken. Ik kwam er dus ook achter dat ik in het geval van Tineke dingen gepikt heb van haar die wel rationeel gezien waren van mij alleen die ik gelijk met mijn verlatingsangst in verband heb gebracht. En heb weggedrukt ... en geloof me als je DAT gevoel weg hebt gekregen blijven alle rationele gedachten die je hebt gehad gewoon overeind! En het voelt ook echt zo want het zijn pure gedachte echt vanuit jezelf en niet vanuit je verlatingsangst gevoel .... en dat voelt echt heeeeeeel erg goed!
Bedankt dat je het zo duidelijk hebt uitgelegd.
Het enige wat nog een beetje onduidelijk is wat je precies doet met de gedachtes. Je verklaart ze irrationeel, is dat niet wegstoppen? Je moet ze accepteren, maar tegelijk irrationeel verklaren zonder ertegen te vechten. Klinkt allemaal erg hypocriet.
Ik snap dus niet hoe je verlost kunt worden van de verlatingsangst door alle negatieve angstgedachtes te bestempelen als irrationeel. De gedachtes zijn dan weliswaar niet meer aanwezig maar waar haal je dan het vertrouwen vandaan dat er niks is om je zorgen over te maken en wat zorgt er dan uiteindelijk voor dat het gevoel weg gaat?
Of moet je eerst de gedachtes irrationeel maken, zodat het gevoel ook weg gaat en dan blijft er alleen duidelijkheid over? Ik heb de gedachtes wel vaker weg gekregen, maar het gevoel nooit echt volledig.
Ik ga in ieder geval eens experimenteren met elke gedachte die met dat gevoel gepaard gaat te bestempelen als irrationeel.
Het enige wat nog een beetje onduidelijk is wat je precies doet met de gedachtes. Je verklaart ze irrationeel, is dat niet wegstoppen? Je moet ze accepteren, maar tegelijk irrationeel verklaren zonder ertegen te vechten. Klinkt allemaal erg hypocriet.
Ik snap dus niet hoe je verlost kunt worden van de verlatingsangst door alle negatieve angstgedachtes te bestempelen als irrationeel. De gedachtes zijn dan weliswaar niet meer aanwezig maar waar haal je dan het vertrouwen vandaan dat er niks is om je zorgen over te maken en wat zorgt er dan uiteindelijk voor dat het gevoel weg gaat?
Of moet je eerst de gedachtes irrationeel maken, zodat het gevoel ook weg gaat en dan blijft er alleen duidelijkheid over? Ik heb de gedachtes wel vaker weg gekregen, maar het gevoel nooit echt volledig.
Ik ga in ieder geval eens experimenteren met elke gedachte die met dat gevoel gepaard gaat te bestempelen als irrationeel.
Als je je gedachten irrationeel verklaard is dat niet wegstoppen. Dan geef je ze een plekje ... je zegt tegen jezelf deze gedachte is niet reeel. En over een niet reële gedachte blijven denk is onzinnig toch!? Je stopt het dan niet weg ... hij gaat gewoon weg want waarom zouden we over dingen blijven denken die je zelf in je hoofd haalt ,)quote:
Bedankt dat je het zo duidelijk hebt uitgelegd.
Het enige wat nog een beetje onduidelijk is wat je precies doet met de gedachtes. Je verklaart ze irrationeel, is dat niet wegstoppen? Je moet ze accepteren, maar tegelijk irrationeel verklaren zonder ertegen te vechten. Klinkt allemaal erg hypocriet.
Ik snap dus niet hoe je verlost kunt worden van de verlatingsangst door alle negatieve angstgedachtes te bestempelen als irrationeel. De gedachtes zijn dan weliswaar niet meer aanwezig maar waar haal je dan het vertrouwen vandaan dat er niks is om je zorgen over te maken en wat zorgt er dan uiteindelijk voor dat het gevoel weg gaat?
Of moet je eerst de gedachtes irrationeel maken, zodat het gevoel ook weg gaat en dan blijft er alleen duidelijkheid over? Ik heb de gedachtes wel vaker weg gekregen, maar het gevoel nooit echt volledig.
Ik ga in ieder geval eens experimenteren met elke gedachte die met dat gevoel gepaard gaat te bestempelen als irrationeel.
Het moet natuurlijk wel zo zijn dat je ze ook werkelijk irrationeel vind. Anders hou je jezelf voor de gek. En ben je ze idd aan het wegstoppen.
Misschien heb ik het niet helemaal duidelijk/goed gezegd. Iedereen denkt positieve en negatieve dingen in een relatie. Als jou vriend op vakantie gaat. Dan ga je dingen denken ... ik hoop dat hij het super leuk heeft, maar ook ... ik hoop niet dat hij daar iemand tegenkomt waar hij verliefd op word. De gedachte zijn beiden reeel/rationeel zolang het bij die gedachte blijft.
Echter krijgen wij bij de gedachte: ik hoop niet dat hij daar iemand tegenkomt waar hij verliefd op word. al gelijk een gevoel. Vanuit dat gevoel gaan we denken we gaan het gevoel voeden (ik noem maar wat)... oowwjee hij gaat op vakantie naar een warm land strand met allemaal mooie vrouwen in bikini op het strand die hem kunnen gaan verleiden. Dat klopt wel dat kan ook gebeuren, maar ik zie dat als een irrationele gedachte .. het is niet reeel om dat te gaan denken. Ik vind het niet eerlijk naar mezelf om dat te gaan denken. Want daar ga ik alleen maar het gevoel mee voeden. Dus die gedachte zou ik dan als irrationeel verklaren voor mezelf.
Ongetwijfeld staat de volgende gedachte in de rij klaar (ik noem weer maar wat) ooowwjee ... hij is op vakantie en gaat nu dus veel vaker stappen als normaal ... dus veel vaker de kans dat hij een leuke vrouw tegen het lijf loopt. Aangeschoten is dus misschien wel met zo'n leuke vrouw mee gaat om sex te hebben. Dat zou idd kunnen gebeuren, maar is dat reeel om over te gaan zitten nadenken NEE ,... dus ik verklaar die gedachte als irrationele gedachte naar mezelf. Het is weer niet reeel om dat te gaan zitten denken. Want die gedachte is er weer alleen maar om het gevoel te gaan voeden!
En zo ga je al je gedachte die er maar op wil komen af ... denk er maar over na (accepteer dat ze er zijn) ... en vraag je iedere keer af ... is het reeel om hier nu over na te denken ... is het eerlijk naar jezelf om daar over na te gaan denken NEE. (verklaar ze irrationeel)
Als je ze allemaal gehad hebt raken je gedachte op ... je hebt niets meer om te denken. Want je hebt ze allemaal irrationeel verklaard! Je hebt dan geen voeding meer om je gevoel mee te voeden ... dan blijf je met je gevoel zitten. Het gevoel trekt langzaam weg ... want je voed het niet meer.
En dan kom je uit bij de pure rationele gedachte ... helemaal bij het begin waar het mee begon ,) En denk je jah idd: ik hoop dat hij het super leuk heeft, maar ook ... ik hoop niet dat hij daar iemand tegenkomt waar hij verliefd op word. KLAAR
Alleen krijg je er nu geen gevoel meer van die je kan gaan voeden ... want je had alle gedachten die je er van kreeg toch irrationeel verklaard ,)
Ik denk dat dit een manier is om jezelf opnieuw te programmeren. Het is kijken naar jezelf ... kijken wat er gebeurd met je ... en eerlijk zijn naar jezelf.
En tuurlijk mag je over de gedachte die overblijft een beetje onzeker zijn. Ik denk dat dat niet anders is als normaal. Maar niet jezelf zo gek maken dat je amper kan functioneren kom op nou ... dat is niet normaal.
Ik denk dat dit een betere uitleg is ... je verklaard dus niet al je gedachten irrationeel, maar wel elke gedachte die je gevoel voed.
[ Bericht 0% gewijzigd door VoltVolt op 02-03-2011 16:29:56 ]
Wauw, super. Ben je heel dankbaar voor die uitleg. Het is nu zo klaar als een klontje! Ik ga er goed mee aan de slag en ik denk dat dit weekend een goede eerste test wordt. Ik ga namelijk een weekje op vakantie en hij gaat in het weekend stappen 2 keer. Als ik er dus niet ben. Dus ik kan dan mooi testen hoe ver ik ben erin!
Echt super dat je zo ver bent gekomen!
Ben benieuwd hoe het met Suesse gaat, denk dat zij hier ook veel aan kan hebben.
Echt super dat je zo ver bent gekomen!
Ben benieuwd hoe het met Suesse gaat, denk dat zij hier ook veel aan kan hebben.
Bedankt voor je reactie! Ik heb vandaag een training adviseren gehad waar zij ook aan mee deed en heb een paar keer een verstikkend gevoel gehad. Hyperventileren enzo. We hadden wel normaal contact, maar ik heb het idee dat ze wat afstandelijk was mijn kant op, maar misschien heb ik dat idee, omdat ik deze dingen zelf voedt door mijn gedachten. Ik had wel het idee dat ze af en toe oogcontact probeerde te maken, van wat ik in mijn ooghoek zag. 9 van de 10 keer beantwoorde ik dit oogcontact niet en als ik het wel deed, deed ik dit met een glimlach. Ook hadden we normale gesprekken, maar het leek alsof ze hard to get speelde. Ik hield me continu vast aan de gedachte van loslaten = aantrekken. Dit hielp om mij het grootste gedeelte van de training rustig te houden. Maar nu de training is afgelopen heb ik weer het verstikkende gevoel en een vriend van me zei ook al dat ze wat afstandelijk was, maar hij kent haar verder niet. Ik ga helemaal stuk hier door het geen contact opnemen met haar en het niet laten merken dat ik onzeker ben. Gaat dit na verloop van tijd minder worden, omdat ik de gedachten onderdruk en niet kenbaar maak aan haar?quote:
@ pbroken: Goed dat je dit topic hebt gevonden! En goed dat je al zoveel inzichten hebt gehad. Ik kan helaas maar even kort reageren, zal er later uitgebreider op in gaan maar voor nu: stel je niet afhankelijk op. Je weet 100 procent zeker dat dat de reden is van het (half/bijna) op de klippen lopen van je relatie. Lees dit topic goed door en probeer de tips toe te passen op je gevoelens en gedachtes. Als je wilt dat ze je weer aantrekkelijk gaat vinden, en je weer de moeite waard vind en je haar niet meer zo'n benauwd gevoel geeft dan LAAT de issue relatie en haar duidelijk maken hoe graag je dat wilt even helemaal honderd procent achterwege. Stel je voor hoe het voelt als een meisje waar je semi op uitgekeken bent zich nog eens extra aan je gaat opdringen. Werkt averechts toch? Nu wil ik niet zeggen dat ze op je uitgekeken is, want anders zou ze je niet nog een kans geven. En zou ze niet als het na 1 date weer leuk is weer over koetjes en kalfjes praten. Je kunt het redden maar wees voorzichtig.
Nou op het moment ben je gewoon even heel erg bezig met al je gevoelens en dingen die je normaal zou doen met dit gevoel aan het onderdrukken omdat je iets wil bereiken met HAAR. Je hebt nu niet veel tijd en ruimte om grote fouten te maken in de 'relatie' dus ben je nu bezig vanuit de intentie om haar absoluut niet kwijt te raken. In feite zou het beter zijn om de situatie aan te pakken vanuit JOUW perspectief en niet haar perspectief. Maar dat is een proces dat niet snel en makkelijk gaat, daarom adviseerde ik jou ook zo om met de nadruk op het overleven van jullie relatie, haar even niet lastig te vallen en vooral niet te uiten hoe onzeker je bent.
Het zou natuurlijk beter zijn om te handelen vanuit jouw perspectief, JIJ wilt van dit gevoel af voor JEZELF en een tweede reden is dat je haar niet kwijt wil. Maar omdat jullie aan een dunner draadje hangen op dit moment had ik je aangeraden om heel voorzichtig te zijn met wat je tegen haar zegt en ik zou onder geen enkele voorwaarde haar blijven lastig vallen met je afhankelijke gedrag. Neem geestelijk wat afstand van haar en werk ondertussen aan het proces van stoppen met negatieve gedachtes voelen wat Volt Volt hierboven PERFECT heeft uitgelegd.
Snap je wat ik bedoel te zeggen?
Het zou natuurlijk beter zijn om te handelen vanuit jouw perspectief, JIJ wilt van dit gevoel af voor JEZELF en een tweede reden is dat je haar niet kwijt wil. Maar omdat jullie aan een dunner draadje hangen op dit moment had ik je aangeraden om heel voorzichtig te zijn met wat je tegen haar zegt en ik zou onder geen enkele voorwaarde haar blijven lastig vallen met je afhankelijke gedrag. Neem geestelijk wat afstand van haar en werk ondertussen aan het proces van stoppen met negatieve gedachtes voelen wat Volt Volt hierboven PERFECT heeft uitgelegd.
Snap je wat ik bedoel te zeggen?
Dat ik mijn huidige gedachten een plekje moet geven door ze als irrationele gedachten te zien? Maar hoe pak ik dat aan. Die gedachten vreten mij op!
En we hebben ook al enkele dates in het vooruitzicht. Een dagje shoppen, bij mij een filmpje kijken en nog een keertje dineren. Wat jij bedoeld is, is dat ik me vooral niet bezig moet houden met haar, maar vooral met mezelf. En die dates komen dan vanzelf wel. En moet ik haar dan het initiatief laten nemen, omdat zij degene is zonder de gevoelens?
Nou de basis wat jij moet inzien en wat je denk ik wel al gedeeltelijk doet door in dit topic te posten en je zei eerder dat je besefte dat je haar hebt afgestoten met je claimgedrag en afhankelijk gedrag. Je laat jouw humeur en jouw geluk volledig afhangen van iemand anders.
Je zegt dat je moeite hebt om niet aan haar te laten weten dat je onzeker bent. Je beseft toch wel dat als je haar laat merken dat je onzeker bent, je je dan precies in lijn met het gedrag waardoor alles mis is gegaan gedraagt? Waarom zou je dat willen? Het is niet goed voor je relatie, en ook niet voor jezelf en je eigenwaarde.
Wij hebben het hier op een erg abstract niveau over dit alles, daarom weet je wellicht niet zo goed wat je er vanuit praktisch oogpunt aan moet doen. Daarom zal ik even kort wat tips geven hoe ik het zou aanpakken.
Het is heel normaal dat ze afstandelijk doet. Jij hebt een hele tijd aan haar getrokken en haar geclaimd waardoor de balans van onafhankelijk <--> afhankelijk in jullie relatie volledig verstoort is. Dat onzekere gedrag heeft haar gevoed, en zij is daardoor vanzelf over-verzekerd geraakt van jou. Dit is het hele concept van loslaten = aantrekken wat je zegt te begrijpen. Wil je die balans weer herstellen, dan zul je je geestelijk wat meer van haar moeten loslaten. Je moet haar niet de macht geven om zo veel invloed te hebben op jouw gevoelens. Ze is maar een meid! Je hebt haar al eerder kunnen 'versieren' dus aan je karakter of uiterlijk zal het niet liggen. Je hebt het alleen een beetje laten verstikken omdat je je steeds meer aan haar vast bent gaan klampen. Dat hebben wij ook allemaal ervaren in onze relaties (de posters van dit topic). Wat wij nu proberen te doen is dat als wij weer dergelijke gevoelens van afhankelijkheid krijgen, deze te relativeren. Ik zou je wel kunnen vertellen hoe je dat moet doen, maar Volt Volt heeft het in zijn post en zijn reacties op mij perfect uitgelegd. Ik raad je trouwens ook echt aan om even naar deel 1 te gaan en ALLE posts van floorjeno te lezen.
Maar om je in de tussentijd even wat praktische tips te geven omdat dit topic misschien op dit moment nog wat te abstract voor je lijkt, ik zou inderdaad niet te veel hameren op hoe graag je haar wilt zien en hoe veel spijt je hebt van je gedrag. Leg vooral NIET de nadruk op wat er fout is gegaan in de relatie. Probeer het zo luchtig mogelijk te houden. Probeer zo sterk mogelijk in je schoenen te staan. Doe een beetje ongeïnteresseerd alsof je helemaal niet onzeker bent. Het ergste wat je in deze situatie kunt doen is verder gaan met je onzekere/afhankelijke/claimerige gedrag. Het zou heel logisch zijn als ze je nu een beetje aan het testen is, omdat zij kijkt hoe ver jij voor haar zult gaan. Jij hebt een tijd lang super afhankelijk gedaan, dit heeft haar onafhankelijker gemaakt (omgekeerde van loslaten = aantrekken) en zij voelt zich nu dus helemaal sterk. Zij verwacht dat jij elk moment weer kan breken. Als jij nu opeens heel zelfstandig bent en heel onafhankelijk denkt zij HUH waarom is hij opeens niet meer zo onzeker en waarom laat hij nu opeens niet meer merken dat hij 'verslaafd' aan me is en dan gaat zij zich langzaam misschien weer wat meer afhankelijk voelen. Dit is het concept praktisch gezien.
Je vraagt hoe je dat moet aanpakken met je gedachtes, lees die posts van Volt Volt en Floorjeno en dan wordt het je wel duidelijk. Ik zal het een beetje toepassen op de situatie van vandaag.
Je was met haar op die training. Je had het idee dat ze een beetje afstandelijk deed. Jij ging denken: wat nou als ze me niet meer leuk vind? Zeg tegen jezelf STOP en erken dat het een irrationele gedachte is. Vervolgens doe je dat met elke negatieve gedachte die er volgt tot dat je alleen overblijft met dat onzekere/afhankelijke gevoel (gedachtes heb je allemaal gerelativeerd. Langzaam aan als je geen gedachtes meer hebt om dat gevoel mee te voeden dan ebt het gevoel ook weg. Ik heb het zelf ook nog niet 100 procent onder de knie maar dit is even een simpele versie van Volt Volt's techniek/verhaal hierboven toegepast op jouw situatie.
Hoop dat je er wat aan hebt.
Je zegt dat je moeite hebt om niet aan haar te laten weten dat je onzeker bent. Je beseft toch wel dat als je haar laat merken dat je onzeker bent, je je dan precies in lijn met het gedrag waardoor alles mis is gegaan gedraagt? Waarom zou je dat willen? Het is niet goed voor je relatie, en ook niet voor jezelf en je eigenwaarde.
Wij hebben het hier op een erg abstract niveau over dit alles, daarom weet je wellicht niet zo goed wat je er vanuit praktisch oogpunt aan moet doen. Daarom zal ik even kort wat tips geven hoe ik het zou aanpakken.
Het is heel normaal dat ze afstandelijk doet. Jij hebt een hele tijd aan haar getrokken en haar geclaimd waardoor de balans van onafhankelijk <--> afhankelijk in jullie relatie volledig verstoort is. Dat onzekere gedrag heeft haar gevoed, en zij is daardoor vanzelf over-verzekerd geraakt van jou. Dit is het hele concept van loslaten = aantrekken wat je zegt te begrijpen. Wil je die balans weer herstellen, dan zul je je geestelijk wat meer van haar moeten loslaten. Je moet haar niet de macht geven om zo veel invloed te hebben op jouw gevoelens. Ze is maar een meid! Je hebt haar al eerder kunnen 'versieren' dus aan je karakter of uiterlijk zal het niet liggen. Je hebt het alleen een beetje laten verstikken omdat je je steeds meer aan haar vast bent gaan klampen. Dat hebben wij ook allemaal ervaren in onze relaties (de posters van dit topic). Wat wij nu proberen te doen is dat als wij weer dergelijke gevoelens van afhankelijkheid krijgen, deze te relativeren. Ik zou je wel kunnen vertellen hoe je dat moet doen, maar Volt Volt heeft het in zijn post en zijn reacties op mij perfect uitgelegd. Ik raad je trouwens ook echt aan om even naar deel 1 te gaan en ALLE posts van floorjeno te lezen.
Maar om je in de tussentijd even wat praktische tips te geven omdat dit topic misschien op dit moment nog wat te abstract voor je lijkt, ik zou inderdaad niet te veel hameren op hoe graag je haar wilt zien en hoe veel spijt je hebt van je gedrag. Leg vooral NIET de nadruk op wat er fout is gegaan in de relatie. Probeer het zo luchtig mogelijk te houden. Probeer zo sterk mogelijk in je schoenen te staan. Doe een beetje ongeïnteresseerd alsof je helemaal niet onzeker bent. Het ergste wat je in deze situatie kunt doen is verder gaan met je onzekere/afhankelijke/claimerige gedrag. Het zou heel logisch zijn als ze je nu een beetje aan het testen is, omdat zij kijkt hoe ver jij voor haar zult gaan. Jij hebt een tijd lang super afhankelijk gedaan, dit heeft haar onafhankelijker gemaakt (omgekeerde van loslaten = aantrekken) en zij voelt zich nu dus helemaal sterk. Zij verwacht dat jij elk moment weer kan breken. Als jij nu opeens heel zelfstandig bent en heel onafhankelijk denkt zij HUH waarom is hij opeens niet meer zo onzeker en waarom laat hij nu opeens niet meer merken dat hij 'verslaafd' aan me is en dan gaat zij zich langzaam misschien weer wat meer afhankelijk voelen. Dit is het concept praktisch gezien.
Je vraagt hoe je dat moet aanpakken met je gedachtes, lees die posts van Volt Volt en Floorjeno en dan wordt het je wel duidelijk. Ik zal het een beetje toepassen op de situatie van vandaag.
Je was met haar op die training. Je had het idee dat ze een beetje afstandelijk deed. Jij ging denken: wat nou als ze me niet meer leuk vind? Zeg tegen jezelf STOP en erken dat het een irrationele gedachte is. Vervolgens doe je dat met elke negatieve gedachte die er volgt tot dat je alleen overblijft met dat onzekere/afhankelijke gevoel (gedachtes heb je allemaal gerelativeerd. Langzaam aan als je geen gedachtes meer hebt om dat gevoel mee te voeden dan ebt het gevoel ook weg. Ik heb het zelf ook nog niet 100 procent onder de knie maar dit is even een simpele versie van Volt Volt's techniek/verhaal hierboven toegepast op jouw situatie.
Hoop dat je er wat aan hebt.
Beter dat het nu duidelijk is! Ik hoop ook dat het ook voor jullie werkt.quote:
Wauw, super. Ben je heel dankbaar voor die uitleg. Het is nu zo klaar als een klontje! Ik ga er goed mee aan de slag en ik denk dat dit weekend een goede eerste test wordt. Ik ga namelijk een weekje op vakantie en hij gaat in het weekend stappen 2 keer. Als ik er dus niet ben. Dus ik kan dan mooi testen hoe ver ik ben erin!
Echt super dat je zo ver bent gekomen!
Ben benieuwd hoe het met Suesse gaat, denk dat zij hier ook veel aan kan hebben.
Het heeft er bij mij in ieder geval voor gezorgd dat ik totaal geen angst meer heb om vooruit te gaan. Omdat ik helemaal door heb wat er gebeurd. En voelt echt dat ik nu over de top heen ben en de berg nu af ga ... ipv dat ik een berg opga en door de mist niet zie hoe ver het nog is omhoog.
Ik schep nooit op en wil niet arrogant over komen, maar ik ben zo trots op mezelf
Alleen ik kan het niet verder testen nu .... dat is zo jammer.
Super! Ik had inderdaad ook vaak het idee dat ik tegen een berg aan het klimmen was, heb nu wel het gevoel dat ik bijna boven ben. Alleen onbewust merk ik dat ik, omdat ik niet meer vasthoudt aan dat afhankelijke, hem minder interessant en bijzonder vind. Ik vind hem nog steeds super leuk maar het lijkt alsof ik me heb vastgeklampt aan een verheerlijking. Hij is geen god. Hij is niet beter dan mij. Of bijzonderder. Heel vreemd.quote:
[..]
Beter dat het nu duidelijk is! Ik hoop ook dat het ook voor jullie werkt.
Het heeft er bij mij in ieder geval voor gezorgd dat ik totaal geen angst meer heb om vooruit te gaan. Omdat ik helemaal door heb wat er gebeurd. En voelt echt dat ik nu over de top heen ben en de berg nu af ga ... ipv dat ik een berg opga en door de mist niet zie hoe ver het nog is omhoog.
Ik schep nooit op en wil niet arrogant over komen, maar ik ben zo trots op mezelf
Alleen ik kan het niet verder testen nu .... dat is zo jammer.
Naast angst voor verlating heb ik ook nog wel andere angsten. Wat werk betreft of gezondheid. Ik denk dat de theorie bij deze dingen precies hetzelfde werkt. Als je ergens een knobbeltje hebt: niet meteen denken: wat nou als het kanker is? Enzovoorts. Maar precies dezelfde stappen doorlopen als voor de verlatingsangst tot je niet meer doodsbang en hypochondrisch bent.
Hiermee wil ik ook zeggen dat je het ook op andere gebieden kunt oefenen, wellicht dat als je dan weer een relatie krijgt (wat echt wel weer komt, don't worry) het allemaal nog veel makkelijker gaat.
Hehe ... het voelt alsof het klopt he ... en je hebt het niet eens kunnen testen
Weet wel zeker dat het ook op andere dingen toe te passen is ja!
Nou waar word ik bang van ... mmm tja .. hehe weet nog wel wat. Dus het is zeker ook voor mij te testen. Denk wel dat het met liefde het heftigste werkt voor mij. waarschijnlijk voor iedereen wel
Successss!
Weet wel zeker dat het ook op andere dingen toe te passen is ja!
Nou waar word ik bang van ... mmm tja .. hehe weet nog wel wat. Dus het is zeker ook voor mij te testen. Denk wel dat het met liefde het heftigste werkt voor mij. waarschijnlijk voor iedereen wel
Successss!
En als je afhankelijk van iemand bent op de verlatingsangst manier werkt de persoon als een drugs voor je ... zoals floor mij ook uit heeft gelegd. Als dat niet meer is kan dat als afkicken voelen ... dat het ineens saai lijkt. Alleen is dat meestal helemaal niet zo ... is ook een soort van je zelf opnieuw programeren!
Beter toch ... voelt veel gelijkwaardiger en dat is belangrijk, maar is wel wennen idd.
Beter toch ... voelt veel gelijkwaardiger en dat is belangrijk, maar is wel wennen idd.
|
|
