laag zelfbeeld, en daardoor van input van buitenaf afhankelijk

ok, dit gaat lang worden, omdat ik simpelweg niet weet hoe het korter te brengen.

Om maar met de deur in huis te vallen: ik ben best een mooi, leuk, en slim ding. Dit weet ik, simpelweg omdat ik de reacties op mij om mij heen oppik. Ik wéét wat voor effect ik op mensen/mannen heb, en ik zie ook wel in dat ik het op de uni goed doe. Ik heb genoeg vrienden. Ok, prima, schijnbaar ben ik dus mooi, slim en leuk. Echter, ik begrijp deze dingen puur doordat ik op de reacties van anderen afga: zelf ervaar ik het van binnen helemaal niet zo. Ik hoor de mensen wel zeggen dat ik lief, leuk en godmagweten wat ben, maar diep van binnen geloof ik ze zelf voor geen meter.

Het voelt alsof ik een naar de buitenwereld toe heel plezant masker draagt, maar verder dan dat laat ik mensen niet komen. Ik merk ook dat vriendschap bij mij vooral 1 kant op werkt: ik heb veel voor diegene over, en hij/zij kan altijd bij mij terecht. Echter, ik krop altijd op. Waarom? Omdat ik ervan overtuigd ben dat zodra mensen een minder vrolijke, mooie, intellectuele kant van mij zien (bijvoorbeeld jaloers, of gemeen, of boos), ze er van zullen schrikken, en mij de deur zullen wijzen.

Ik bleek, na het uitvallen van m'n driejarige relatie (ben nu 23), echt afhankelijk van liefdes-input te zijn. Het opnieuw vinden bleek makkelijk, maar omdat ik het totaal niet in dezelfde mate kon beantwoorden, brak ik wel iemands hart. Hier schrok ik van, het voelde voor het eerst alsof ik echt iemand had gebruikt voor mn eigenbelang. Ik lijk een ongezonde afhankelijkheid voor input van anderen te hebben, vooral vanuit een relatie. Immers, als ik niet dagelijks te horen krijg dat ik okay ben, dan ga ik toch echt mijzelf ipv al die anderen geloven. Ik merk ook dat ik, nu weer zonder vriend, sneller destructief gedrag vertoon.

Iemand legde laatst de vinger op de zere plek: "Hou je wel van jezelf...?"

Huh? Waarom zou ik in godsnaam van mezelf moeten houden? Wat viel er van te houden dan? Ik kon het écht niet verzinnen. Alle complimenten die mensen mij geven, de maskerade, heb ik nodig om ervan overtuigd te zijn dat ik inderdaad de moeite waard ben. Maar dat gevoel is nooit vanuit mijzelf gekomen.
Na wat gepraat (wat ik echt on-tie-ge-lijk lastig vond, die paranoïa van 'straks weet hij teveel van me, en houdt hij niet meer van me!' speelde best heftig op) kwamen we ook wel tot de kern van de zaak: ik kom uit een kutte thuissituatie, met een depressieve moeder en een gewelddadige vader, die beide weinig tot geen liefde konden geven. Als klein meisje leerde ik al dat ik affectie van de buitenwereld kon ontvangen door een zoet & schattig beeld van mijzelf naar anderen toe te projecteren. Zielig deed ik nooit, mensen mochten vooral niet weten hoe het er thuis aan toe ging. Die enge, nare thuiswereld moest vooral verborgen worden gehouden van de rest.
Die redenatie heb ik tot in de puntjes doorgevoerd: wees vooral leuk en geweldig naar buiten toe, altijd vrolijk, altijd meegaand, en laat vooral je échte emoties niet zien, want dat vindt toch niemand leuk. En schijnbaar kan ik niet van mijzelf houden, en heb ik dus die vermomming nodig om me toch goed te voelen.

Ik moet dus leren van mijzelf te houden, ipv daar anderen voor nodig te hebben.

Allemaal leuk en aardig, zo'n analyse, maar wat moet je er vervolgens mee? Professionele hulp? Maar hoe dan? Hoe leer je in godsnaam van jezelf te houden? Moet ik nu elke week een uurtje op de bank van de psycholoog in de spiegel tegen mezelf mompelen hoe goed mn haar zit, en dat ik echt goed ben in dit of dat, zus of zo? Of moet ik mij los gaan trekken van alle mensen die mij een goed gevoel over mezelf geven? Want dan ben ik ergens ook wel weer een beetje bang voor de gevolgen ervan...

quote:

Op zondag 27 februari 2011 00:37 schreef La_Vita het volgende:
Professionele hulp is vast meer dan alleen jezelf complimentjes moeten geven. (er zitten hier ongetwijfeld wel ervaringsdeskundigen)

daar hoopte ik wel op ja

Toen ik jonger was ben ik wel eens op gesprek geweest bij het eea, of heb ik bezorgde leraren gehad en zulks, maar ik was echt ontiegelijk goed in zo iemand in de zeik nemen: testen hoe mooi spel ik eigenlijk kon spelen.

De laatste tijd deel ik wel meer, ook van m'n verleden, maar ik merk dat mensen daar lang niet altijd tegen kunnen, is soms erg zware kost. En het laat mij echt met dat paranoia gevoel achter, en een enorme bezwaardheid dat ik ze daarmee lastigval. En ik schaam me er diep voor, ik merk dat ik dat vrolijkheids-imago écht niet los kan laten. Dus in dat opzicht zou een buitenstaander wel wee goed zijn, geloof ik.

quote:

Op zondag 27 februari 2011 07:41 schreef EviL_AleX het volgende:
Belangrijke vragen die ik heb na dit stukje is of je anderen net zo snel afrekent als jezelf. Zo niet, waarom bij hen niet? Zo ja, waarom blijf je het de moeite waard vinden TOCH aardig en leuk te blijven doen tegen hen?

En vraag je dan af of anderen werkelijk zulke andere behoeftes hebben, en heel anders om zullen gaan met jou dan met elkaar onderling?

We zien alleen de buitenkant. Dat weten we eigenlijk ook omdat we zo erg bezig zijn met onze eigen buitenkant. Wat we niet kunnen zien, proberen we in te vullen op basis van die geboetseerde buitenkant. Dit doen we veelal onjuist. Misschien ontdek je dat je heel menselijk bent, net zoals de rest. Algemene behoeftes zijn niks om je voor te schamen.

Goeie vraag, en nee, ik reken anderen lang niet zo snel af, heb er gewoon wel begrip voor, kan het goed snappen als mensen ergens mee zitten, rotdag hebben etc. Al heb ik wel weinig respect voor mensen die in hun zelfmedelijden zwelgen, dat dan weer wel. En nee, ik begrijp idd niet waarom mensen met mij anders om zouden gaan dan met elkaar onderling, of zoals ik zelf met mensen omga. Maar het gevoel gaat door deze rationalisatie echter niet weg. Iets wat me dan vervolgens echt zwaar irriteert, omdat ik juist zo rationeel placht te zijn.

Het lijkt dat ik een beetje bang ben voor die andere kant: ik heb het idee dat ik diep van binnen best een instabiel persoon is, iemand met relatief veel woede in zich, iets wat ik allemaal diep weg heb gestopt, doosje dicht, deurtje op slot. Ik ben bang dat zodra ik de deur op een kiertje zet, het niet meer te houden is en alles naar buiten komt. En dan zou ik de persoon die ik nu ben, zowel naar buiten als naar binnen toe, kwijtraken. En ik ben er van overtuigd dat degene die dan naar buiten komt een stuk zelfzuchtiger, asocialer en explosiever is dan ik nu ben, en zo iemand wil ik helemaal niet zijn.

quote:

Op zondag 27 februari 2011 11:13 schreef trekeennummertje het volgende:

Harrie Jekkers - Ik hou van mij

Zing dit liedje hardop.

...in de spiegel ook, of wat?

Ik ben inderdaad analytisch sterk, maar emotioneel een soort van 'onderontwikkeld'. Kan ook best vaak voor mezelf niet aangeven wát ik nou precies voel, of waarom ik me niet helemaal top voel, simpelweg omdat ik het zo diep weg heb gestopt. Ben de laatste tijd ook aan het werken aan meer mijn gevoelens uiten, wat erg positief werkt mbt het destructieve gedrag: ipv m'n woede en verdriet en wat al niet meer naar binnen toe te richten (en op mijzelf), merk ik dat even goed tegen iemand uithalen wel werkt (tenminste, wat in mijn ogen 'uithalen' is: ik schijn er nog steeds redelijk mak in te zijn, maar goed).

Als ik het heel zwaar heb, merk ik dat m'n maskertjes breken, gewoon omdat ik er geen controle meer over heb. Dat moment van loslaten, of eigenlijk niet meer vast kunnen houden, is zo vreselijk eng en gelinkt aan traumatische ervaringen, dat ik daardoor het afdoen van het masker daar ook mee ben gaan identificeren. Dát moet anders, dus nu dwing ik mijzelf zogezegd ook op rustige, relaxte momenten gewoon een gesprek met iemand te beginnen

Betreft de ouders: met mijn moeder heb ik nog contact, en met mijn vader, sinds hij zelf hulp aan heeft genomen en aan zijn problemen is gaan werken, héél langzaamaan ook weer een beetje. Maar niet meer dan 'ceremonieel'. Het liefst zou ik ook met mijn vader willen praten over wat er allemaal is gebeurt, iets wat voor mij wel heel fijn zou zijn, maar ik betwijfel of hij daar al klaar voor is. Hij blijft veel dingen ontkennen, of in een geheel ander licht plaatsen, en heel erg vanuit z'n eigen, verwrongen logica bekijken, waardoor ik, de paar keer dat ik het probeerde, het gevoel had tegen een muur op te spreken.

En Sylvana: dankje voor het delen van je ervaringen, dat klink idd best eng, maar ook heel bevrijdend en fijn.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 14:26 schreef Kreator het volgende:
Je zal je er maar druk om maken zeg. Zo kun je van álles wel een probleem maken.

ik heb een verleden van mishandeling en misbruik, wat ik angstvallig geheim heb lopen houden, samen met elke andere uiting van emotie, en waarschijnlijk als reactie daarop (in mn jeugd): eetstoornissen, overmatig drank- en drugsgebruik, en ik doe mezelf pijn. Ik weet niet hoor, maar ik vind het niet 'van alles een probleem maken'. Maar goed, meningen verschillen.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 14:25 schreef Xennia het volgende:

[..]

Als je weerstand hebt bij het bezoeken van een psych denk ik dat jij, met je analytische vermogens, ook goed in staat bent om zelf met een zelfhulpboek waarin de cognitieve benadering die Sylvana beschrijft, worden uitgelegd aan de slag te gaan.

De maskers die jij ooit hebt aangeleerd waren in je jeugd effectief om te overleven. Nu je volwassen bent, staan ze je echter in de weg en zul je andere manieren moeten ontwikkelen om je staande te houden.

Wat je zou kunnen helpen om meer in je lichaam te zitten en dichterbij jezelf te blijven is haptonomie of haptotherapie. Misschien is dit zelfs een betere optie dan een psycholoog, juist omdat je al zo analytisch bent en veel in je hoofd zit.
En sporten inderdaad. Met sporten voel je je lichaam weer en ben je alleen bezig met die prestatie en heb je zogezegd een vakantie van je hoofd.

Verder weet ik niet hoe traumatisch je jeugd precies was, maar EMDR zou ook kunnen helpen. Dit is een kortdurende wetenschappelijk goed onderbouwde behandeling die snel resultaten kan geven. Kijk maar eens op www.emdr.nl

Wat voor hulp heeft je vader aangenomen? Wellicht is het mogelijk binnen die organisatie een contextueel therapeut in te schakelen die jullie kan begeleiden bij het verwerken van het verleden en het onderzoeken van welk contact er nog wel mogelijk is tussen jullie.

Zelf aan de slag gaan lijkt me een stuk fijner idd. En heb je met enige van deze behandelmethode's ervaring?

En mijn vader woont niet in Nederland, dus dat gaat 'm waarschijnlijk niet worden...

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 21:19 schreef Schenkstroop het volgende:
Mischien bessef je niet hoe goed je hebt hebt tot je het verliest. Ben je wel tevreden met wat je in de spiegel ziet?

In welk opzicht? Fysiek? Of de persoon die ik ben? Tsjah, met m'n uiterlijk is weinig mis, en het 'maskertje' dat ik draag zou ik zelf best een sympathiek persoon vinden. Dus ja, ehh...

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 22:02 schreef Xennia het volgende:

[..]

Schenkstroop gelooft na al die jaren fok nog steeds niet dat gemiddeld knappe tot knappe mensen ook nare dingen mee maken, of ongelukkig kunnen zijn.

Hm, rare aanname wel, alsof een symmetrisch gezicht hebben of niet zo snel dik worden of wat dan ook een soort van magisch schild tegen narigheid vormt... Beetje eendimensionaal denken is t wel.

Bedankt trouwens tot nu toe voor de reacties/PM's, het helpt al enorm dat er meer mensen zijn die zoiets hebben, of weten hoe er mee om te gaan. Thanks.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 19:12 schreef loop het volgende:

[..]

Ongetwijfeld dat er mensen tussen zaten die het doorhadden dat je niet eerlijk tegen hen was, of in ieder geval doorhadden dat ze zich er maar beter niet mee konden bemoeien en het zo verder lieten. Misschien heb je dit later geinterpreteerd als dat jij iets daarvoor deed om zo de macht voor jezelf te houden of in ieder geval jezelf te doen geloven dat jij de controle had.

Lijkt me best het geval ja, nu je het zo zegt. Dat mensen zoiets hadden van 'die geeft toch niet mee, dus ja, wat doe je er aan?' Dat zal waarschijnlijk nu ook wel het geval zijn: mensen zien dan dus in dat ik toch niets prijs wil geven, maar hebben me dus wel allang in de smiezen. Enge gedachte wel...

quote:

Volgens mij kun je niet werkelijk van jezelf houden. Ik bedoel, wat ben ik zelf dan? Mijn brein, mijn persoonlijkheid, mijn psyche, moet ik dan mijn liefde betuigen tegen een samenraapsel van ideeën waar ik in het verleden voor heb gekozen in te geloven, wat ik mijzelf eigen heb gemaakt? Voor mij is het belangrijk dat ik niet hatelijk ben tegenover mezelf, dan blijft "liefde" automatisch over.

Het lijkt mij overigens een gemene vraag die aanzet tot het twijfelen aan jezelf: "Hou je wel van jezelf?" want het enige juiste antwoord kan je niet aan die ander vertellen, je kunt het een ander niet bewijzen (het is immers iets wat alleen jijzelf kan weten) tenzij je die ander kan overtuigen maar gezien de vraag kan dat weer niet. Ik zeg dit omdat het niet zo hoeft te zijn dat je niet van jezelf houd omdat je dat nog nooit zo hebt gezien als de persoon die het je vroeg, dat je dan niet direct je antwoord klaar hebt liggen betekend niet dat je niet van jezelf houd.

Ik snap je redenatie, en ik ga er tot op zekere hoogte wel in mee ja: een eerlijke vraag is het niet. Maar je legt wel je vinger op de zere plek door te stellen dat zonder hatelijk tegen jezelf te zijn, er 'liefde' overblijft. Echter, ik ben wél hatelijk tegen mijzelf: ik haal mijzelf naar beneden, ik keur mijn eigen acties altijd veel strenger af dan die van anderen, ben erg strict naar mijzelf, en ben bij vlagen ook destructief. Iets waar ik, hopelijk ben ik daar duidelijk in, graag verandering in wil brengen. En eerlijk gezegd niet eens omdat ik het an sich zo slecht vind, maar omdat ik inzie hoe verdomd irrationeel het eigenlijk wel niet is.