Aloha!
Gisteren ben ik teruggekomen van een weekje Schwarzwald.
Qua sneeuw hebben we mazzel gehad. Een aantal van de groep waar we mee optrekken kwamen vrijdag en zaterdag aan in een groen dal. Her en der waren nog strookjes piste open en bij Feldberg was het ook nog aardig te doen. Gelukkig brachten wij zondag wat poeder mee....
Maandag bij Feldberg was het erg mistig en door de dikke vlokken sneeuw was er slecht zicht. Meteen de eerste afdaling gevallen. Daarbij ben ik verkeerd terecht gekomen.
Ik heb daarna nog een paar afdalingen gewaagd, maar dat was geen groot succes. Rest van de middag met een icepack (lees: boterhamzakje gevuld met sneeuw) op mijn knietje gezeten en 's avonds goed dik in de Arniflor.
Dinsdag met frisse moed weer begonnen op een onschuldig stukje piste in het dorp vlakbij.
Jammer alleen dat het liftspoor helemaal gaar was en vol zat met onregelmatigheden. De eerste twee ritjes omhoog heb ik mijn board met veel moeite nog op het spoor kunnen houden... of in elk geval niet meer dan drie meter van het spoor vandaan
Het derde ritje omhoog ging het mis en ...aber natürlich... kwam ik weer op die knie terecht. Verder verrekte ik ergens een spier.
Ik heb stevig gevloekt en me laten ophalen door m'n vader. Die middag heb ik nog wel een korte wandeling gemaakt.
Woensdag. Het was prachtig weer en de sneeuw glinsterde om ons heen. Ik ben toen met mijn ouders, wat vrienden van ook ergens in de zestig en onze hond-op-leeftijd een mooie wandeling gaan maken. Naar de Krunkelbachhütte:
Het was er toen niet zo dik besneeuwd als op deze foto, maar wel mooi
Aldaar lekker gegeten en toen weer aan de afdaling begonnen. Dat was iets zwaarder voor mijn knietje, dus ik bleef wat achter. Maar het uitzicht maakte een hoop goed.
Donderdag nog een beetje gewandeld met de hond. Lees: de hond ging er na een kwartier vandoor en mijn moeder en ik riepen onze kwarteldove hond.
Even later kwam ik op het idee om mijn vader te bellen om te vragen of hij misschien terug naar het huisje was gelopen. Dat was zo: hij stond op het balkon....
Vrijdag. Ik had goed geslapen. Mijn knie voelde al wat beter en ik vond dat ik toch in elk geval op de laatste dag nog eens moest proberen te boarden. Ik ben met vrienden meegereden naar Schönau-Belchen. Met gondeltjes naar boven en een bescheiden afdaling naar beneden, wel leuk!
De sneeuw was wel papperig en erg zwaar, maar het ging allemaal best goed. Eerste keer bovenaan scheet ik wel zeven kleuren stront, maar met een beetje durf ging het wel.
Laatste afdaling afgesloten met een zeer glorieuze snoepduik voorover in de sneeuw.
's Avonds lekker uit eten geweest. Zaterdag naar het vakantiehuis van mijn ouders gereden voor een feestje daar in het dorp. Gisteren de laatste drie uurtjes naar huis.
Helaas heb ik me dus toch bezeerd. 2011, het jaar van de blessures!
Wel heb ik na dinsdag mijn bindingen verzet. Ze stonden zo: \ \. Dat stuurde toch niet echt lekker en nadat ik ze zo \ / had gezet, ging het vrijdag een stuk beter. Beetje wennen wel.... Paar keer onbedoeld fakie gereden
Als straks het kleurenpalet op mijn knie weg is en het vocht ook, kan ik misschien nog eens naar de plaatselijke koelkast met een vriendin van me.
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.