Even een korte inlichting over mij:
Ik ben autistisch en een tijdje depressief geweest
Maar dit is mijn probleem.
Ik werk als vrijwilliger op 2 werkplekken, wat op zich prima gaat. Ze zijn erg tevreden met me en ik doe het werk met veel plezier.
Echter ben ik ’s morgens zo lusteloos en bang om naar mijn werk te gaan, dat ik soms gewoon thuis blijf en afbel of een half uur later kom.
Hoe komt dit? Is dit misschien lichte straatvrees, omdat ik bang ben om gewoon weg te gaan, want ik vind het ook moeilijk om naar de supermarkt te gaan. En waar ben ik bang voor? Keer op keer ook al gaat het steeds goed en gebeurt er niks vreemds, toch blijft die angst bestaan iedere ochtend weer.
Ik ben niet bang om fouten te maken, want in dit werk liggen gewoon mijn kwaliteiten. Dus het moet iets anders zijn.
Ik heb dit al aangekaart bij mijn psychiater, maar die wist hier toen geen raad mee omdat ik mijn angst niet kon definieren. Misschien nog een keer aankaarten, of?
Ik weet het gewoon niet meer..
Heb pdd-nos en borderline, en ik was niet de deur uit te krijgen.
Ik was vreselijk bang, maar kon nooit echt uitleggen waarvoor.
Uiteindelijk is het toch overgegaan, ik denk omdat ik gewoon mezelf dwong dagelijks even naar buiten te gaan. (en medicatie)
Ja ik hoop het ook, maar dit is al meer dan een jaar bezig en het lijkt niet over te gaan..quote:Op dinsdag 15 februari 2011 19:25 schreef HoneyPop het volgende:
Hey dat heb ik ook een hele tijd gehad!
Heb pdd-nos en borderline, en ik was niet de deur uit te krijgen.
Ik was vreselijk bang, maar kon nooit echt uitleggen waarvoor.
Uiteindelijk is het toch overgegaan, ik denk omdat ik gewoon mezelf dwong dagelijks even naar buiten te gaan. (en medicatie)
Of moet ik gewoon hoop houden, dat het ooit weer voorbij is?...
Het heeft bij mij ook te maken met de gemoedstoestand. Als ik goed in mijn vel zit, dan kan ik er ook beter mee omgaan.
Tja ik zit nu echt te graven naar de reden waardoor ik wél weer durfde..quote:Op dinsdag 15 februari 2011 19:27 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Ja ik hoop het ook, maar dit is al meer dan een jaar bezig en het lijkt niet over te gaan..
Of moet ik gewoon hoop houden, dat het ooit weer voorbij is?...
Niet dat ik er totaal geen last meer van heb, zelfs als de hond even uitmoet voel ik nog steeds een soort weerstand. Als ik naar therapie moet bekruipt me ook nog steeds een angst en zou ik het liefst willen afbellen. Maar ik heb nu gewoon iets meer "schijt" aan de buitenwereld.
Ook ben ik verhuist, terug naar de omgeving waar ik opgegroeid ben, denk dat dat ook wel geholpen heeft. (In Rotterdam was ik angstiger dan hier in Limburg).
Maar ik denk dat je al heel ver komt als je elke dag even naar buitengaat en daarna in kaart brengt wat er gebeurde en hoe je je daarbij voelde. Daar ben ik nu zelf ook mee bezig en ik boek wel vooruitgang
Het is voor mij iets als een knop omzetten en dan gaat het wel "redelijk" vanzelf.
Hoewel ik het niet zo erg heb als jij, ik heb het meer als ik langs mensen heen moet lopen en erover na kan denken. Supermarkt is voor mij geen probleem.
Ik wil er vanaf!
Edit: ik geef voor mij de schuld aan een aantal negatieve ervaringen in het verleden met sociale contacten, ik betrek dat enorm op mezelf.
Okee dat laatste is misschien wel een goede tip. Ik probeer ik zoveel mogelijkdingen te doen. Ik woon onder begeleiding en op donderdag komen ze even hier en nemen ze mee voor een wandeling en een kop thee. Maar dat neemt vooralsnog de angst niet weg.quote:
[..]
Tja ik zit nu echt te graven naar de reden waardoor ik wél weer durfde..
Niet dat ik er totaal geen last meer van heb, zelfs als de hond even uitmoet voel ik nog steeds een soort weerstand. Als ik naar therapie moet bekruipt me ook nog steeds een angst en zou ik het liefst willen afbellen. Maar ik heb nu gewoon iets meer "schijt" aan de buitenwereld.
Ook ben ik verhuist, terug naar de omgeving waar ik opgegroeid ben, denk dat dat ook wel geholpen heeft. (In Rotterdam was ik angstiger dan hier in Limburg).
Maar ik denk dat je al heel ver komt als je elke dag even naar buitengaat en daarna in kaart brengt wat er gebeurde en hoe je je daarbij voelde. Daar ben ik nu zelf ook mee bezig en ik boek wel vooruitgang
En je hebt begeleiding toch? kunnen zij je hier niet bij helpen? Of vrienden oid? Dat iemand je 's ochtends belt oid om je te motiveren c.q. steunen?
Misschien sla ik de plank helemaal mis hoor... Ik denk alleen even hardop...Ja misschien is het toch nog die depressie.quote:
Kan het niet samen hangen met je depressie? Dat je daar toch nog niet helemaal uit bent? Bij een depressie blijven de meesten het liefste binnen. Ondanks dat je misschien iets leuks gaat doen ervaar je het toch als zwaar om jezelf te motiveren naar buiten te gaan?
En je hebt begeleiding toch? kunnen zij je hier niet bij helpen? Of vrienden oid? Dat iemand je 's ochtends belt oid om je te motiveren c.q. steunen?
Ja de begeleiding kan me ondersteunen, maar ik moet het op den duur toch zelf doen. Maar motiveren werkt vaak averechts. Ik weet het gewoon echt niet meer. Werken gaat gewoon goed, teminste ALS ik daar ben. Boodschappen ook wel, maar ik kom dan wel met een rotgevoel thuis en dat werkt ook niet motiverend voor de volgende keer.
Zoek eens op agorafobie.. Angsten hangen vaak samen met depressiviteit.quote:Op dinsdag 15 februari 2011 19:21 schreef Bos81 het volgende:
Hallo ik zit met het volgende
Even een korte inlichting over mij:
Ik ben autistisch en een tijdje depressief geweest
Maar dit is mijn probleem.
Ik werk als vrijwilliger op 2 werkplekken, wat op zich prima gaat. Ze zijn erg tevreden met me en ik doe het werk met veel plezier.
Echter ben ik ’s morgens zo lusteloos en bang om naar mijn werk te gaan, dat ik soms gewoon thuis blijf en afbel of een half uur later kom.
Hoe komt dit? Is dit misschien lichte straatvrees, omdat ik bang ben om gewoon weg te gaan, want ik vind het ook moeilijk om naar de supermarkt te gaan. En waar ben ik bang voor? Keer op keer ook al gaat het steeds goed en gebeurt er niks vreemds, toch blijft die angst bestaan iedere ochtend weer.
Ik ben niet bang om fouten te maken, want in dit werk liggen gewoon mijn kwaliteiten. Dus het moet iets anders zijn.
Ik heb dit al aangekaart bij mijn psychiater, maar die wist hier toen geen raad mee omdat ik mijn angst niet kon definieren. Misschien nog een keer aankaarten, of?
Ik weet het gewoon niet meer..
Ik heb AD in combinatie met buspiron tegen angsten,..vaak krijg je dan ook nog angst om de angst om de angst enz.
[ Bericht 0% gewijzigd door Swiffer op 17-02-2011 14:57:16 ]
Nee, dus je moet ergens die negatieve spiraal doorbreken? Dus daar zou je dan voor jezelf moeten bekijken hoe je dat kunt doen op een manier die bij jou pastquote:
[..]
Ja misschien is het toch nog die depressie.
Ja de begeleiding kan me ondersteunen, maar ik moet het op den duur toch zelf doen. Maar motiveren werkt vaak averechts. Ik weet het gewoon echt niet meer. Werken gaat gewoon goed, teminste ALS ik daar ben. Boodschappen ook wel, maar ik kom dan wel met een rotgevoel thuis en dat werkt ook niet motiverend voor de volgende keer.
Maar waarom worden de angsten juist erger, terwijl de depressiviteit afneemt ofzelfs vrijwel helemaal weg is.quote:
[..]
Zoek eens op agorafobie.. Angsten hangen vaak samen met depressiviteit.
Ik heb AD in combinatie met buspiron tegen angsten,..vaak krijg nje dan ok nog angst om de angst om de angst enz.
Je kunt ook depri worden van angst.
[ Bericht 1% gewijzigd door deelnemer op 17-02-2011 15:32:55 ]
Vraag je nu hoe het op de werkvloer gaat? ofzo?
mn ex heeft dit voor mij gedaan (heb zelf pdd-nos) en sindsdien heb ik geen enkel probleem om buiten te zijn, sterker nog, door een paar avonden wat buiten rond te lopen ga ik makkelijker naar buiten toe.
heb wel ff een dip gehad nadat het uitwas, maar dat lijkt me niet meer dan normaal.
Zin aangepast.quote:
ik geloof dat ik je zinsbouw niet helemaal snap deelnemer..
Vraag je nu hoe het op de werkvloer gaat? ofzo?
Idd een vraagje naar de aard van de werkzaamheden.
Ik kan redelijk vooruit op mijn werk. Meestal ligt er al werk klaar of wordt er op dat moment werkzaamheden voor me klaar gelegd.quote:
Ben je eigen baas in je werkzaamheden en ga de de volgende keer verder waar je gebleven was. Of ben je voortdurend afhankelijk van anderen die je de opdracht geven om taakjes uit te voeren?
Maar het werken zelf geeft me geen angsten. Ik doe het met plezier en er is wederzijdse tevredenheid. Maar gewoon dat gevoel in de ochtend dat wil maar niet overgaan..
Ja, de begeleiding neemt me af en toe mee en ik ga wel eens met mijn vader weg. Dan ben ik inderdaad veel minder angstig en kan ik veel makkelijker de deur uit gaan. Maar zodra ik het alleen moet doen, is er gewoon iets in me wat me tegen wil houden ofzo.quote:
ik denk dat je iemand nodig hebt die je een positieve gevoel geeft bij het buiten zijn.
mn ex heeft dit voor mij gedaan (heb zelf pdd-nos) en sindsdien heb ik geen enkel probleem om buiten te zijn, sterker nog, door een paar avonden wat buiten rond te lopen ga ik makkelijker naar buiten toe.
heb wel ff een dip gehad nadat het uitwas, maar dat lijkt me niet meer dan normaal.
dat is ook waarom een vriendin beter zou zijn (en ja ass'ers kunnen heel goed vriendinnen hebbenquote:
[..]
Ik kan redelijk vooruit op mijn werk. Meestal ligt er al werk klaar of wordt er op dat moment werkzaamheden voor me klaar gelegd.
Maar het werken zelf geeft me geen angsten. Ik doe het met plezier en er is wederzijdse tevredenheid. Maar gewoon dat gevoel in de ochtend dat wil maar niet overgaan..
[..]
Ja, de begeleiding neemt me af en toe mee en ik ga wel eens met mijn vader weg. Dan ben ik inderdaad veel minder angstig en kan ik veel makkelijker de deur uit gaan. Maar zodra ik het alleen moet doen, is er gewoon iets in me wat me tegen wil houden ofzo.
) daardoor word die drempel die je hebt wanneer je alleen bent steeds verder afgesleten, omdat ze of samen iets wil gaan of ze je de deur uit drijft met haar gezever :pdat geeft ook gelijk meer vertrouwen omdat je tegelijk bezig bent om haar tevreden te hoduen.
Gevoelens kun je meestal niet verklaren. De deur uitgaan, is een verandering die je zelf in gang moet zetten. Enige tegenzin is niet ongewoon. Maar dan is het meestal wisselend (dan weer wel en dan weer niet).quote:
[..]
Ik kan redelijk vooruit op mijn werk. Meestal ligt er al werk klaar of wordt er op dat moment werkzaamheden voor me klaar gelegd.
Maar het werken zelf geeft me geen angsten. Ik doe het met plezier en er is wederzijdse tevredenheid. Maar gewoon dat gevoel in de ochtend dat wil maar niet overgaan..
[..]
Ja, de begeleiding neemt me af en toe mee en ik ga wel eens met mijn vader weg. Dan ben ik inderdaad veel minder angstig en kan ik veel makkelijker de deur uit gaan. Maar zodra ik het alleen moet doen, is er gewoon iets in me wat me tegen wil houden ofzo.
Als je gewoon vaker angst voelt voor dingen en gevoelig voor bent, dan kan het alleen afnemen door ervaring. Je lichaam ervaart dat er niets aan de hand is, als je naar je werk gaat, en begint zich ernaar te zetten (onbewust). Dan wordt het routine en gaat het hopelijk over.
Ja, okee vaker doen helpt inderdaad, dat hoor ik vaker. Maar ik werk op een van die plekken al bijna 4 jaar (ben in die tijd wel even weggeweest, maar toch).. En het lijkt gewoon steeds slechter te gaan, dan dat het juist makkelijker wordtquote:
[..]
Gevoelens kun je meestal niet verklaren. De deur uitgaan, is een verandering die je zelf in gang moet zetten. Enige tegenzin is niet ongewoon. Maar dan is het meestal wisselend (dan weer wel en dan weer niet).
Als je gewoon vaker angst voelt voor dingen en gevoelig voor bent, dan kan het alleen afnemen door ervaring. Je lichaam ervaart dat er niets aan de hand is, als je naar je werk gaat, en begint zich ernaar te zetten (onbewust). Dan wordt het routine en gaat het hopelijk over.
Of denk ik dat alleen maar en is het in werkelijkheid anders?
soms meer dan anders, maar altijd is het in enige mate aanwezig.
ik kan het ook niet precieser definieren:
-de angst om de deur open te doen, dat moment is eng
-de angst voor andere mensen
-me leven gaat hier niet zo goed, het is of ik dat moet verbergen aan wildvreemden ook, anders wordt ik hard uitgelachen
-angst dat iedereen(buren,medestudenten) me keihard uit lachen omdat ze het weten
-angst dat ik vreemd wordt gevonden
-de angst dat ik ineens totaal doorzien wordt door wildvreemden
-misschien nare ervaringen in het verleden
ik heb heel veel herkenbaars gevonden in de japanse term hikikomori . vertaalt in het nederlands zou je het kluizenaar kunnen noemen, maar daar heb ik altijd het idee van oude mannetjes met verzamelwoede bij.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hikikomori
de laatste 4 jaar zit ik voornamelijk hier alleen binnen, soms wekenlang
soms is al me lekker eten op, en dan durf ik nieteens naar buiten om naar de winkel te gaan
soms is al me eten op, en dan verhonger ik liever een beetje dan dat ik meteen naar buiten ga. hoevaak ik de laatste jaren soms lange tijd nadat al me lekker eten op was nog op weinig eten, bijvoorbeeld alleen limonade / water en onbelegd beetje aan de rand uitgedroogt brood uit de vriezer geleeft heb is best vaak.
het voordeel is dat die levenstijl zeer weinig kost
[ Bericht 10% gewijzigd door mylifeisgrey op 18-02-2011 02:44:13 ]
welke medicatie, iets zonder doktorsvoorschrift verkrijgbaar?(heb namelijk geen zin in de huisarts. me leven is zoo faal, daarheen gaan daar schaam ik me te erg voor) ik heb begin dit schooljaar valeriaan van het kruidvat geprobeerd. dat hielp niets.quote:
Hey dat heb ik ook een hele tijd gehad!
Heb pdd-nos en borderline, en ik was niet de deur uit te krijgen.
Ik was vreselijk bang, maar kon nooit echt uitleggen waarvoor.
Uiteindelijk is het toch overgegaan, ik denk omdat ik gewoon mezelf dwong dagelijks even naar buiten te gaan. (en medicatie)
en ik had ook iets van een stof met een 5 in de naam besteld in het buitenland op internet, maar dat is nooit aangekomen
edit: godver
als ik me post heirboven teruglees moet ik gewoon huilenWat ik me vaak afvraag: hoe voelt de gemiddelde persoon zich bij over straat fietsen? Is dat totáál ontspannen? Ik ben nu niet meer angstig, maar voel me nog steeds wel een beetje unheimisch. Een klein beetje. Is zo'n tussenstation van ergens heen fietsen iets wat niemand helemaal relaxed vindt?
[ Bericht 0% gewijzigd door Grunge. op 18-02-2011 05:30:11 ]
Heb je wel iets van werk / school overdag of niet? Lijkt me in ieder geval toch wel slim om eens naar de huisarts te gaan. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog die je kan helpen uit deze situatie te komen.quote:
[..]
welke medicatie, iets zonder doktorsvoorschrift verkrijgbaar?(heb namelijk geen zin in de huisarts. me leven is zoo faal, daarheen gaan daar schaam ik me te erg voor) ik heb begin dit schooljaar valeriaan van het kruidvat geprobeerd. dat hielp niets.
en ik had ook iets van een stof met een 5 in de naam besteld in het buitenland op internet, maar dat is nooit aangekomen
edit: godver
Je hoeft je hiervoor echt niet te schamen! Je huisarts krijgt dagelijks mensen over de vloer die zich lichamelijk- of mentaal niet goed voelen. Daar is hij / zij voor.
Die stof die je had besteld was waarschijnlijk 5-HTP.
Ga maar eens naar je huisarts, want dat is niet de bedoeling. Zonde als je daar te lang in blijft hangen. Je angst voor mensen en om uitgelachen te worden is onnodig. Normale mensen lachen je niet uit als je in de problemen zit. Degene die dat wel doen hebben zelf een probleem (waarschijnlijk een lage intelligentie).quote:
ik heb het ook. vooral hier waar ik alleen woon vind ik het echt moeilijk om naar buiten te gaan.
soms meer dan anders, maar altijd is het in enige mate aanwezig.
ik kan het ook niet precieser definieren:
-de angst om de deur open te doen, dat moment is eng
-de angst voor andere mensen
-me leven gaat hier niet zo goed, het is of ik dat moet verbergen aan wildvreemden ook, anders wordt ik hard uitgelachen
-angst dat iedereen(buren,medestudenten) me keihard uit lachen omdat ze het weten
-angst dat ik vreemd wordt gevonden
-de angst dat ik ineens totaal doorzien wordt door wildvreemden
-misschien nare ervaringen in het verleden
ik heb heel veel herkenbaars gevonden in de japanse term hikikomori . vertaalt in het nederlands zou je het kluizenaar kunnen noemen, maar daar heb ik altijd het idee van oude mannetjes met verzamelwoede bij.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hikikomori
de laatste 4 jaar zit ik voornamelijk hier alleen binnen, soms wekenlang
soms is al me lekker eten op, en dan durf ik nieteens naar buiten om naar de winkel te gaan
soms is al me eten op, en dan verhonger ik liever een beetje dan dat ik meteen naar buiten ga. hoevaak ik de laatste jaren soms lange tijd nadat al me lekker eten op was nog op weinig eten, bijvoorbeeld alleen limonade / water en onbelegd beetje aan de rand uitgedroogt brood uit de vriezer geleeft heb is best vaak.
het voordeel is dat die levenstijl zeer weinig kost
[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 18-02-2011 12:06:32 ]
Een gemiddeld persoon voelt zich totáál ontspannen. Je hebt bovenmatig last van een angstige gevoelens. Het enige probleem is dat het voor jezelf minder leuk is. Je moet je er niet door laten leiden. Kijk je veel naar TV programma's over criminaliteit?quote:Op vrijdag 18 februari 2011 05:24 schreef Grunge. het volgende:
Ik heb hier ook een tijd last van gehad. Het gaf me een beklemmend gevoel wanneer ik over straat fietste. Ik ben ook nog een tijd paranoďde geweest omdat ik daadwerkelijk het idee kreeg dat iemand me iets zou aandoen. Dus wanneer iemand met zijn of haar hand richting jasrits/-knopen ging, bijvoorbeeld, werd ik daar echt angstig van omdat ik dacht dat ik misschien neergeschoten zou worden. Eigenlijk is het vrij vanzelf overgegaan. Ik moet wel zeggen dat ik nog steeds niet totáál ontspannen over straat fiets (overdag). Ik vind dat niet leuk, want ik houd niet van onverwachte aangelegenheden. Ballen over straat, ineens schreeuwende kinderen...
Wat ik me vaak afvraag: hoe voelt de gemiddelde persoon zich bij over straat fietsen? Is dat totáál ontspannen? Ik ben nu niet meer angstig, maar voel me nog steeds wel een beetje unheimisch. Een klein beetje. Is zo'n tussenstation van ergens heen fietsen iets wat niemand helemaal relaxed vindt?
Ik ervaar vrijwel hetzelfde, maar dat heeft te maken met eigen doordraaf denkbeelden, en ergens wel weten dat her niet reel is, maar toch overheerst het.
Of het nu gaat om iemand die z'n jas opendoet, of iemand die te dicht langsrijdt, het maakt niet uit of je naar Sesamstraat kijkt of naar NCIS, wil je je denkbeeld veranderen.. Het realisme is weg.
ahja, heel herkenbaar.. durf ook niet naar de winkels toe (supermarkt dan weer wel, is redelijk voorspelbaar) maar ben daartegen al jaren niet in bv een kledingwinkel geweest omdat ik dan niet echt de siutatie onder controle kan houden, ben denk ik bang voor onbekende situaties.quote:
Hallo ik zit met het volgende
Hoe komt dit? Is dit misschien lichte straatvrees, omdat ik bang ben om gewoon weg te gaan, want ik vind het ook moeilijk om naar de supermarkt te gaan. En waar ben ik bang voor? Keer op keer ook al gaat het steeds goed en gebeurt er niks vreemds, toch blijft die angst bestaan iedere ochtend weer.
ja ik sta op een opleiding ingeschreven, betaal collegeld, ontvang studiefinanciering. ik zou dat overdag moeten doen . maar dat doe ik al bijna jaren niet op enkele uitzonderingen van een paar uur per jaar na.quote:
[..]
Heb je wel iets van werk / school overdag of niet? Lijkt me in ieder geval toch wel slim om eens naar de huisarts te gaan. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog die je kan helpen uit deze situatie te komen.
ergste is dat ik erover tegen me ouders lieg, ze weten dat het niet 100% gaat, maar niet dat het zo erg is. ze denken dat ik P en al bijna me bachelor gehaald heb.(omdat ik afentoe een beetje vage antwoorden geef op hun vragen, en dus lieg)
het betreft mezelf, en dan vind ik naar de huisarts gaan hartstikke moeilijk.quote:Je hoeft je hiervoor echt niet te schamen! Je huisarts krijgt dagelijks mensen over de vloer die zich lichamelijk- of mentaal niet goed voelen. Daar is hij / zij voor.
bovendien voel ik me dan ongemakkelijk.
ik kan het neit terugvinden, maar ergens op wikipedia bij een artikel over sociale-fobie, hikikomori, pleinvrees of iets dergelijks stond iets dat ik las wat ik erg herkenbaar vond. toen ik vorig jaar bij een keuringsarts van het uwv was, voelde ik me heel erg ongemakkeijk. weet niet meer wat er stond, maar hoe ik me toen voelde, en bij wie, was erg herkenbaar.
ik houd niet van dat soort enge mensen die je niet genoeg vertrouwd die elk moment heel confronterend naar je kunnen gaan kijken.
dankje, dat was het inderdaad. Ik was de naam alweer vergeten.quote:Die stof die je had besteld was waarschijnlijk 5-HTP.
ik wil weten of de medicatie van honeypop zonder recept te kopen is,
ik ben bijna jaloers op haar dat zij werkende medicatie heeft gekregen die wat heeft geholpen. als het bij anderen heeft geholpen dan wil ik het ook (zonder doktor).
ja inderdaad! het moment dat ik naar de deur toeloop en het moment van dat ik hem open moet gaan doen komt al die angst naar boven.quote:
Dit heb ik dus ook enigszins, meestal ook in combinatie met depressieve gevoelens. Hoop vrienden er inmiddels al door kwijtgeraakt, omdat ik het eng vond om met ze af te spreken. De stap van mijn huis naar buiten is het moeilijkst. Als ik eenmaal buiten ben, is er niets aan de hand, maar ik blijf gewoon liever in mijn huis en regel alles van daar uit.
wanneer ik hier naar buiten ga dan kijk ik altijd vanachter de nog dichte deur of er niemand is. als er mensen in de buurt zijn dan blijf ik wachten tot ze weg zijn.
als ik eenmaal buiten ben verberg ik me angsten zo goed mogelijk en ga ik gewoon door. dan zijn er niet zo heel veel problemen die me nog echt tegenhouden.
waarom ik gluur of de kust vrij is weet ik niet. want even verderop kan ik alsnog mensen tegenkomen.
ik kom dan het liefst zo min mogelijk mensen tegen, misschien daarom.
maar misschien ook dat buren me eerder dan een wildvreemde kunnen aanspreken, en dan is er druk dat ik wel moet antwoorden enzo, en dan is er kans op dat ze achter me falende leven komen ben ik bang.(meer kans dan bij een wildvreemde 1km van de voordeur vandaan)
dicht bij de voordeur ben ik wel banger dat ik gezien wordt dan verder weg merk ik. ook bij het thuiskomen is dat.
dan het liefst zo snel mogelijk naar binnen, terwijl hopelijk niemand me ziet
[ Bericht 0% gewijzigd door mylifeisgrey op 19-02-2011 23:46:21 ]
Ik ben ook soms gewoon bang om te slapen, bang dat het de volgende dag is, een dag dat ik weg moet en dingen moet doen.
Ik kan je echt alleen maar aanraden om toch die stap te maken en naar de huisarts te gaan. Toen het met mij niet zo goed ging heb ik alles uitgetypt en het vervolgens de huisarts laten lezen. Misschien kun je dat eens overwegen.quote:
[..]
ja ik sta op een opleiding ingeschreven, betaal collegeld, ontvang studiefinanciering. ik zou dat overdag moeten doen . maar dat doe ik al bijna jaren niet op enkele uitzonderingen van een paar uur per jaar na.
ergste is dat ik erover tegen me ouders lieg, ze weten dat het niet 100% gaat, maar niet dat het zo erg is. ze denken dat ik P en al bijna me bachelor gehaald heb.(omdat ik afentoe een beetje vage antwoorden geef op hun vragen, en dus lieg)
[..]
het betreft mezelf, en dan vind ik naar de huisarts gaan hartstikke moeilijk.
bovendien voel ik me dan ongemakkelijk.
ik kan het neit terugvinden, maar ergens op wikipedia bij een artikel over sociale-fobie, hikikomori, pleinvrees of iets dergelijks stond iets dat ik las wat ik erg herkenbaar vond. toen ik vorig jaar bij een keuringsarts van het uwv was, voelde ik me heel erg ongemakkeijk. weet niet meer wat er stond, maar hoe ik me toen voelde, en bij wie, was erg herkenbaar.
ik houd niet van dat soort enge mensen die je niet genoeg vertrouwd die elk moment heel confronterend naar je kunnen gaan kijken.
[..]
dankje, dat was het inderdaad. Ik was de naam alweer vergeten.
ik wil weten of de medicatie van honeypop zonder recept te kopen is,
ik ben bijna jaloers op haar dat zij werkende medicatie heeft gekregen die wat heeft geholpen. als het bij anderen heeft geholpen dan wil ik het ook (zonder doktor).
Je bent echt niet de enige, maar de eerste stap kan alleen jij nemen.
Zo herkenbaar, met als resultaat dat ik 's morgens niet uitgerust ben en de desbetreffende situatie (nog) minder goed aan kan.quote:
Ik weet niet of het nog echt bij het topic past, maar wel bij mijn klacht uit de OP.
Ik ben ook soms gewoon bang om te slapen, bang dat het de volgende dag is, een dag dat ik weg moet en dingen moet doen.
Ik ken het gevoel, bij mij is alles moeten geworden. Of het nu gaat om verzorging, of boodschappen, of m'n werk, familie... Alles staat me tegen. Ik ben inmiddels in een hulptraject beland, maar ga idd eerst naar je huisarts.quote:
Ik weet niet of het nog echt bij het topic past, maar wel bij mijn klacht uit de OP.
Ik ben ook soms gewoon bang om te slapen, bang dat het de volgende dag is, een dag dat ik weg moet en dingen moet doen.
Ik heb al een psychiater, dus kan ik denk ik het beste dit met hem overleggen? Of toch maar bellen naar de huisarts?quote:
[..]
Ik ken het gevoel, bij mij is alles moeten geworden. Of het nu gaat om verzorging, of boodschappen, of m'n werk, familie... Alles staat me tegen. Ik ben inmiddels in een hulptraject beland, maar ga idd eerst naar je huisarts.
Totaal? Ik kan me daar echt niets bij voorstellen. Voor mijn gevoel is dit heel goed. Ik stap meerdere malen per dag op mijn fietsje, meestal, en ik ga vrij ontspannen over straat, maar totaal, nee. Ik vind het gewoon vervelend en schrik snel. De angst is wel weg.quote:
[..]
Een gemiddeld persoon voelt zich totáál ontspannen. Je hebt bovenmatig last van een angstige gevoelens. Het enige probleem is dat het voor jezelf minder leuk is. Je moet je er niet door laten leiden. Kijk je veel naar TV programma's over criminaliteit?
Ik kijk en lees veel over criminaliteit, maar vind het vreemd dat ik daar angstig van werd. Ik denk dat ik dan banger was door bijvoorbeeld het journaal. Dat heb ik nog steeds wel, dat ik het zo moeilijk te bevatten vind dat mensen in het nieuws een ongeluk hebben gekregen of vermoord zijn terwijl ze die dag zijn opgestaan, geen idee hebbende van wat ze zou gebeuren. Ik werd daar paranoďde van, vond mezelf echt het type dat juist iets zou overkomen. Plus het gevoel van 'gevangen' zijn, onderweg zijn en dan niet meteen weer weg kunnen komen als er iets zou gebeuren. Maar zoals gezegd is dat dus over door het aanpakken van mijn problemen. Alleen of ik ooit helemaal ontspannen zal zijn als ik ergens heenga weet ik niet.
Dat is heel goed lijkt mij. Als ze je al niet eens het gevoel kan geven dat ze je begrijpt, denk ik eerlijk gezegd niet dat het heel constructief is voor je.quote:
Ja ik krijg nu een nieuwe. Mijn vorige/huidige heeft een andere baan gekregen. Misschien wel goed ook, want ik weet niet of ze me echt iedere keer begreep.
Bij mij gaat het gewoon in vlagen. Als ik een drukke dag heb gehad waarin ik veel mensen heb gezien, moet ik zowat twee dagen 'bijkomen' voordat ik weer in mijn normale ritme zit en ga ik alleen als het echt moet, dus met sporttrainingen of werk, maar niet met boodschappen doen. Nu woon ik bij iemand in, al bijna een half jaar, maar alsnog doe ik zowat altijd alsof ik niet thuis ben. Die vrouw merkt dat natuurlijk ook en maakt er ook opmerkingen over, maar ik kán het gewoon niet op de een of andere manier.
Ik kom hierop omdat wat jij beschrijft erg lijkt op wat ik ook heb. Ik zeg regelmatig leuke dingen af om gewoon thuis te zitten en mijn eigen dingetjes te doen, ook al weet ik dat als ik was gegaan ik het leuk had gehad. Maar ik blijf liever bezig met wat ik al aan het doen was. Ik heb het ook heel sterk met douchen. Ik vind het verschrikkelijk om mijn kleren uit te trekken en bibberend onder het water te gaan staan en dan alles schoon te schrobben... Maar als ik er eenmaal onder sta, wil ik er niet meer uit. Ik hou niet zo van verandering.
Helaas weet ik geen wondermiddel voor je, het enige wat ik heb kunnen doen tot nu toe is mezelf dwingen toch dingen te ondernemen en niet vast te blijven zitten in 'ik wil niet' of 'ik durf niet'. Ik maak mijn hoofd leeg en doe wat verwacht wordt, en dat helpt een beetje.
Geen idee of het komt door verandering, vroeger had ik hier totaal geen last van en kon wel 3 keer per dag ergens buitens huis heen gaan zonder enige angst of spanning. Maar nu.. niet meerquote:
@ TS, Misschien heeft het te maken met weerstand tegen 'verandering' zoals veel autisten hebben. Binnen zijn en buiten zijn is heel anders. Het voelt niet alleen anders, maar je wordt ook ineens bekeken en beoordeelt. Het is compleet anders dan lekker thuis zitten.
Ik kom hierop omdat wat jij beschrijft erg lijkt op wat ik ook heb. Ik zeg regelmatig leuke dingen af om gewoon thuis te zitten en mijn eigen dingetjes te doen, ook al weet ik dat als ik was gegaan ik het leuk had gehad. Maar ik blijf liever bezig met wat ik al aan het doen was. Ik heb het ook heel sterk met douchen. Ik vind het verschrikkelijk om mijn kleren uit te trekken en bibberend onder het water te gaan staan en dan alles schoon te schrobben... Maar als ik er eenmaal onder sta, wil ik er niet meer uit. Ik hou niet zo van verandering.
Helaas weet ik geen wondermiddel voor je, het enige wat ik heb kunnen doen tot nu toe is mezelf dwingen toch dingen te ondernemen en niet vast te blijven zitten in 'ik wil niet' of 'ik durf niet'. Ik maak mijn hoofd leeg en doe wat verwacht wordt, en dat helpt een beetje.
Ik voel me binnen ook niet altijd op mijn gemak, maar niet echt angstig zoals ik me voel als ik weet dat ik de deur uit moet. Ik probeer ook regelmatig gewoon weg te gaan als ik vrij ben, maar ook bij terugkomst voel ik me nooit echt opgelucht.
Ah, wat goed ! Ik vind het zelf altijd wel fijn om met een groep te praten die ook met (dezelfde) problemen zitten, in plaats van een psycholoog of praatmens die wat meer moeite moet doen om mij te begrijpen.quote:
Vandaag een gesprek gehad bij de GGZ. Ik ga deelnemen aan de groepstraining Persoonlijke Effectiviteitstraining. Daar worden een aantal problemen en vaardigheden besproken en krijg je van je groepsgenoten en trainers tip en adviezen e.d. (of zoiets). Hopelijk helpt het me. Ik begin 7 maart en dan iedere maandag.
Misschien heb ik er overheen gelezen, maar woon je alleen, of heb je een relatie ?
Ik heb geen relatie, maar woon wel in huis met 1 iemand anders. We wonen ook nog eens onder begeleiding van de GGZquote:Op zaterdag 26 februari 2011 11:35 schreef Susi het volgende:
[..]
Ah, wat goed ! Ik vind het zelf altijd wel fijn om met een groep te praten die ook met (dezelfde) problemen zitten, in plaats van een psycholoog of praatmens die wat meer moeite moet doen om mij te begrijpen.
Misschien heb ik er overheen gelezen, maar woon je alleen, of heb je een relatie ?
Iedere afspraak lijkt er een te veel en thuis is een comfort zone geworden. Waardoor je er dus ook over na blijft denken en soms overdenken. Het is alsof je langzaam gek begint te worden. Op deze manier hoef ik iig geen 70 te worden.
Als je naar die angsten luistert en dat een tijd lang doet dan wordt de drempel steeds hoger. Ook al ging het beter met mijn gezicht, dan nog bekroop mij dat gevoel van verbergen nog regelmatig.
Maar wel lastig TS dat jij niet weet wat de oorzaak is. Geen faalangst of iets dergelijks dus?
Als ik nu terugdenk, vermoed ik dat het aan het soort anti-psychotica heeft gelegen, wat ik ruim 2 jaar heb gebruikt. Daardoor is het ook steeds slechter met me gegaan. Ik vermoed ook dat ik daardoor ook aan de anti-depressiva ben gemoeten, maar dit zijn puur speculaties.quote:Op maandag 1 augustus 2011 16:05 schreef -Strawberry- het volgende:
Heb een tijd lang hetzelfde gehad, maar de oorzaak daarvan is mij wel bekend. Het was vooral op dagen dat ik meer last had van mijn huidaandoening dat ik gewoon niet naar buiten wilde. Of dagen dat al mijn leuke kleren in de was zaten, maar dat was meer een bijkomstigheid voor het eerste.
Als je naar die angsten luistert en dat een tijd lang doet dan wordt de drempel steeds hoger. Ook al ging het beter met mijn gezicht, dan nog bekroop mij dat gevoel van verbergen nog regelmatig.
Maar wel lastig TS dat jij niet weet wat de oorzaak is. Geen faalangst of iets dergelijks dus?
Maar goed nu gaat het dus een stuk beter en durf gewoon weer de straat op. Ben afgelopen weekend zelfs naar een bescheiden FOK-BBQ-meetje geweest, waarvoor ik bijna 3 uur in de trein heb moeten zitten (Enkele reis).