Straatvrees?

quote:

Op vrijdag 18 februari 2011 02:39 schreef mylifeisgrey het volgende:

[..]

welke medicatie, iets zonder doktorsvoorschrift verkrijgbaar?(heb namelijk geen zin in de huisarts. me leven is zoo faal, daarheen gaan daar schaam ik me te erg voor) ik heb begin dit schooljaar valeriaan van het kruidvat geprobeerd. dat hielp niets.
en ik had ook iets van een stof met een 5 in de naam besteld in het buitenland op internet, maar dat is nooit aangekomen

edit: godver als ik me post heirboven teruglees moet ik gewoon huilen

Heb je wel iets van werk / school overdag of niet? Lijkt me in ieder geval toch wel slim om eens naar de huisarts te gaan. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog die je kan helpen uit deze situatie te komen.

Je hoeft je hiervoor echt niet te schamen! Je huisarts krijgt dagelijks mensen over de vloer die zich lichamelijk- of mentaal niet goed voelen. Daar is hij / zij voor.

Die stof die je had besteld was waarschijnlijk 5-HTP.

Als je autistisch bent kan het ook komen door gebrek aan structuur / voorspelbaarheid.

quote:

Op vrijdag 18 februari 2011 01:40 schreef mylifeisgrey het volgende:
ik heb het ook. vooral hier waar ik alleen woon vind ik het echt moeilijk om naar buiten te gaan.
soms meer dan anders, maar altijd is het in enige mate aanwezig.
ik kan het ook niet precieser definieren:
-de angst om de deur open te doen, dat moment is eng
-de angst voor andere mensen

-me leven gaat hier niet zo goed, het is of ik dat moet verbergen aan wildvreemden ook, anders wordt ik hard uitgelachen
-angst dat iedereen(buren,medestudenten) me keihard uit lachen omdat ze het weten
-angst dat ik vreemd wordt gevonden
-de angst dat ik ineens totaal doorzien wordt door wildvreemden
-misschien nare ervaringen in het verleden

ik heb heel veel herkenbaars gevonden in de japanse term hikikomori . vertaalt in het nederlands zou je het kluizenaar kunnen noemen, maar daar heb ik altijd het idee van oude mannetjes met verzamelwoede bij.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hikikomori

de laatste 4 jaar zit ik voornamelijk hier alleen binnen, soms wekenlang
soms is al me lekker eten op, en dan durf ik nieteens naar buiten om naar de winkel te gaan
soms is al me eten op, en dan verhonger ik liever een beetje dan dat ik meteen naar buiten ga. hoevaak ik de laatste jaren soms lange tijd nadat al me lekker eten op was nog op weinig eten, bijvoorbeeld alleen limonade / water en onbelegd beetje aan de rand uitgedroogt brood uit de vriezer geleeft heb is best vaak.
het voordeel is dat die levenstijl zeer weinig kost

Ga maar eens naar je huisarts, want dat is niet de bedoeling. Zonde als je daar te lang in blijft hangen. Je angst voor mensen en om uitgelachen te worden is onnodig. Normale mensen lachen je niet uit als je in de problemen zit. Degene die dat wel doen hebben zelf een probleem (waarschijnlijk een lage intelligentie).

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer op 18-02-2011 12:06:32 ]

quote:

Op vrijdag 18 februari 2011 05:24 schreef Grunge. het volgende:

Ik heb hier ook een tijd last van gehad. Het gaf me een beklemmend gevoel wanneer ik over straat fietste. Ik ben ook nog een tijd paranoïde geweest omdat ik daadwerkelijk het idee kreeg dat iemand me iets zou aandoen. Dus wanneer iemand met zijn of haar hand richting jasrits/-knopen ging, bijvoorbeeld, werd ik daar echt angstig van omdat ik dacht dat ik misschien neergeschoten zou worden. Eigenlijk is het vrij vanzelf overgegaan. Ik moet wel zeggen dat ik nog steeds niet totáál ontspannen over straat fiets (overdag). Ik vind dat niet leuk, want ik houd niet van onverwachte aangelegenheden. Ballen over straat, ineens schreeuwende kinderen...

Wat ik me vaak afvraag: hoe voelt de gemiddelde persoon zich bij over straat fietsen? Is dat totáál ontspannen? Ik ben nu niet meer angstig, maar voel me nog steeds wel een beetje unheimisch. Een klein beetje. Is zo'n tussenstation van ergens heen fietsen iets wat niemand helemaal relaxed vindt?

Een gemiddeld persoon voelt zich totáál ontspannen. Je hebt bovenmatig last van een angstige gevoelens. Het enige probleem is dat het voor jezelf minder leuk is. Je moet je er niet door laten leiden. Kijk je veel naar TV programma's over criminaliteit?

@deelnemer

Ik ervaar vrijwel hetzelfde, maar dat heeft te maken met eigen doordraaf denkbeelden, en ergens wel weten dat her niet reel is, maar toch overheerst het.

Of het nu gaat om iemand die z'n jas opendoet, of iemand die te dicht langsrijdt, het maakt niet uit of je naar Sesamstraat kijkt of naar NCIS, wil je je denkbeeld veranderen.. Het realisme is weg.

quote:

Op dinsdag 15 februari 2011 19:21 schreef Bos81 het volgende:
Hallo ik zit met het volgende

Hoe komt dit? Is dit misschien lichte straatvrees, omdat ik bang ben om gewoon weg te gaan, want ik vind het ook moeilijk om naar de supermarkt te gaan. En waar ben ik bang voor? Keer op keer ook al gaat het steeds goed en gebeurt er niks vreemds, toch blijft die angst bestaan iedere ochtend weer.

ahja, heel herkenbaar.. durf ook niet naar de winkels toe (supermarkt dan weer wel, is redelijk voorspelbaar) maar ben daartegen al jaren niet in bv een kledingwinkel geweest omdat ik dan niet echt de siutatie onder controle kan houden, ben denk ik bang voor onbekende situaties.

quote:

Op vrijdag 18 februari 2011 09:59 schreef L-ascorbinezuur het volgende:

[..]

Heb je wel iets van werk / school overdag of niet? Lijkt me in ieder geval toch wel slim om eens naar de huisarts te gaan. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog die je kan helpen uit deze situatie te komen.

ja ik sta op een opleiding ingeschreven, betaal collegeld, ontvang studiefinanciering. ik zou dat overdag moeten doen . maar dat doe ik al bijna jaren niet op enkele uitzonderingen van een paar uur per jaar na.
ergste is dat ik erover tegen me ouders lieg, ze weten dat het niet 100% gaat, maar niet dat het zo erg is. ze denken dat ik P en al bijna me bachelor gehaald heb.(omdat ik afentoe een beetje vage antwoorden geef op hun vragen, en dus lieg)

quote:

Je hoeft je hiervoor echt niet te schamen! Je huisarts krijgt dagelijks mensen over de vloer die zich lichamelijk- of mentaal niet goed voelen. Daar is hij / zij voor.

het betreft mezelf, en dan vind ik naar de huisarts gaan hartstikke moeilijk.
bovendien voel ik me dan ongemakkelijk.
ik kan het neit terugvinden, maar ergens op wikipedia bij een artikel over sociale-fobie, hikikomori, pleinvrees of iets dergelijks stond iets dat ik las wat ik erg herkenbaar vond. toen ik vorig jaar bij een keuringsarts van het uwv was, voelde ik me heel erg ongemakkeijk. weet niet meer wat er stond, maar hoe ik me toen voelde, en bij wie, was erg herkenbaar.

ik houd niet van dat soort enge mensen die je niet genoeg vertrouwd die elk moment heel confronterend naar je kunnen gaan kijken.

quote:

Die stof die je had besteld was waarschijnlijk 5-HTP.

dankje, dat was het inderdaad. Ik was de naam alweer vergeten.

ik wil weten of de medicatie van honeypop zonder recept te kopen is,
ik ben bijna jaloers op haar dat zij werkende medicatie heeft gekregen die wat heeft geholpen. als het bij anderen heeft geholpen dan wil ik het ook (zonder doktor).

Dit heb ik dus ook enigszins, meestal ook in combinatie met depressieve gevoelens. Hoop vrienden er inmiddels al door kwijtgeraakt, omdat ik het eng vond om met ze af te spreken. De stap van mijn huis naar buiten is het moeilijkst. Als ik eenmaal buiten ben, is er niets aan de hand, maar ik blijf gewoon liever in mijn huis en regel alles van daar uit.

quote:

Op zaterdag 19 februari 2011 23:23 schreef Susi het volgende:
Dit heb ik dus ook enigszins, meestal ook in combinatie met depressieve gevoelens. Hoop vrienden er inmiddels al door kwijtgeraakt, omdat ik het eng vond om met ze af te spreken. De stap van mijn huis naar buiten is het moeilijkst. Als ik eenmaal buiten ben, is er niets aan de hand, maar ik blijf gewoon liever in mijn huis en regel alles van daar uit.

ja inderdaad! het moment dat ik naar de deur toeloop en het moment van dat ik hem open moet gaan doen komt al die angst naar boven.

wanneer ik hier naar buiten ga dan kijk ik altijd vanachter de nog dichte deur of er niemand is. als er mensen in de buurt zijn dan blijf ik wachten tot ze weg zijn.

als ik eenmaal buiten ben verberg ik me angsten zo goed mogelijk en ga ik gewoon door. dan zijn er niet zo heel veel problemen die me nog echt tegenhouden.

waarom ik gluur of de kust vrij is weet ik niet. want even verderop kan ik alsnog mensen tegenkomen.
ik kom dan het liefst zo min mogelijk mensen tegen, misschien daarom.
maar misschien ook dat buren me eerder dan een wildvreemde kunnen aanspreken, en dan is er druk dat ik wel moet antwoorden enzo, en dan is er kans op dat ze achter me falende leven komen ben ik bang.(meer kans dan bij een wildvreemde 1km van de voordeur vandaan)

dicht bij de voordeur ben ik wel banger dat ik gezien wordt dan verder weg merk ik. ook bij het thuiskomen is dat.
dan het liefst zo snel mogelijk naar binnen, terwijl hopelijk niemand me ziet

[ Bericht 0% gewijzigd door mylifeisgrey op 19-02-2011 23:46:21 ]

quote:

Op zaterdag 19 februari 2011 23:17 schreef mylifeisgrey het volgende:

[..]

ja ik sta op een opleiding ingeschreven, betaal collegeld, ontvang studiefinanciering. ik zou dat overdag moeten doen . maar dat doe ik al bijna jaren niet op enkele uitzonderingen van een paar uur per jaar na.
ergste is dat ik erover tegen me ouders lieg, ze weten dat het niet 100% gaat, maar niet dat het zo erg is. ze denken dat ik P en al bijna me bachelor gehaald heb.(omdat ik afentoe een beetje vage antwoorden geef op hun vragen, en dus lieg)

[..]

het betreft mezelf, en dan vind ik naar de huisarts gaan hartstikke moeilijk.
bovendien voel ik me dan ongemakkelijk.
ik kan het neit terugvinden, maar ergens op wikipedia bij een artikel over sociale-fobie, hikikomori, pleinvrees of iets dergelijks stond iets dat ik las wat ik erg herkenbaar vond. toen ik vorig jaar bij een keuringsarts van het uwv was, voelde ik me heel erg ongemakkeijk. weet niet meer wat er stond, maar hoe ik me toen voelde, en bij wie, was erg herkenbaar.

ik houd niet van dat soort enge mensen die je niet genoeg vertrouwd die elk moment heel confronterend naar je kunnen gaan kijken.

[..]

dankje, dat was het inderdaad. Ik was de naam alweer vergeten.

ik wil weten of de medicatie van honeypop zonder recept te kopen is,
ik ben bijna jaloers op haar dat zij werkende medicatie heeft gekregen die wat heeft geholpen. als het bij anderen heeft geholpen dan wil ik het ook (zonder doktor).

Ik kan je echt alleen maar aanraden om toch die stap te maken en naar de huisarts te gaan. Toen het met mij niet zo goed ging heb ik alles uitgetypt en het vervolgens de huisarts laten lezen. Misschien kun je dat eens overwegen.

Je bent echt niet de enige, maar de eerste stap kan alleen jij nemen.

quote:

Op zaterdag 19 februari 2011 23:49 schreef Bos81 het volgende:
Ik weet niet of het nog echt bij het topic past, maar wel bij mijn klacht uit de OP.

Ik ben ook soms gewoon bang om te slapen, bang dat het de volgende dag is, een dag dat ik weg moet en dingen moet doen.

Zo herkenbaar, met als resultaat dat ik 's morgens niet uitgerust ben en de desbetreffende situatie (nog) minder goed aan kan.

quote:

Op zaterdag 19 februari 2011 23:49 schreef Bos81 het volgende:
Ik weet niet of het nog echt bij het topic past, maar wel bij mijn klacht uit de OP.

Ik ben ook soms gewoon bang om te slapen, bang dat het de volgende dag is, een dag dat ik weg moet en dingen moet doen.

Ik ken het gevoel, bij mij is alles moeten geworden. Of het nu gaat om verzorging, of boodschappen, of m'n werk, familie... Alles staat me tegen. Ik ben inmiddels in een hulptraject beland, maar ga idd eerst naar je huisarts.

Ik zou je shrink gewoon vragen! De kan het beste met dit bijltje hakken denk ik.

quote:

Op vrijdag 18 februari 2011 12:05 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Een gemiddeld persoon voelt zich totáál ontspannen. Je hebt bovenmatig last van een angstige gevoelens. Het enige probleem is dat het voor jezelf minder leuk is. Je moet je er niet door laten leiden. Kijk je veel naar TV programma's over criminaliteit?

Totaal? Ik kan me daar echt niets bij voorstellen. Voor mijn gevoel is dit heel goed. Ik stap meerdere malen per dag op mijn fietsje, meestal, en ik ga vrij ontspannen over straat, maar totaal, nee. Ik vind het gewoon vervelend en schrik snel. De angst is wel weg.

Ik kijk en lees veel over criminaliteit, maar vind het vreemd dat ik daar angstig van werd. Ik denk dat ik dan banger was door bijvoorbeeld het journaal. Dat heb ik nog steeds wel, dat ik het zo moeilijk te bevatten vind dat mensen in het nieuws een ongeluk hebben gekregen of vermoord zijn terwijl ze die dag zijn opgestaan, geen idee hebbende van wat ze zou gebeuren. Ik werd daar paranoïde van, vond mezelf echt het type dat juist iets zou overkomen. Plus het gevoel van 'gevangen' zijn, onderweg zijn en dan niet meteen weer weg kunnen komen als er iets zou gebeuren. Maar zoals gezegd is dat dus over door het aanpakken van mijn problemen. Alleen of ik ooit helemaal ontspannen zal zijn als ik ergens heenga weet ik niet.

quote:

Op maandag 21 februari 2011 14:49 schreef Bos81 het volgende:
Ja ik krijg nu een nieuwe. Mijn vorige/huidige heeft een andere baan gekregen. Misschien wel goed ook, want ik weet niet of ze me echt iedere keer begreep.

Dat is heel goed lijkt mij. Als ze je al niet eens het gevoel kan geven dat ze je begrijpt, denk ik eerlijk gezegd niet dat het heel constructief is voor je.

Bij mij gaat het gewoon in vlagen. Als ik een drukke dag heb gehad waarin ik veel mensen heb gezien, moet ik zowat twee dagen 'bijkomen' voordat ik weer in mijn normale ritme zit en ga ik alleen als het echt moet, dus met sporttrainingen of werk, maar niet met boodschappen doen. Nu woon ik bij iemand in, al bijna een half jaar, maar alsnog doe ik zowat altijd alsof ik niet thuis ben. Die vrouw merkt dat natuurlijk ook en maakt er ook opmerkingen over, maar ik kán het gewoon niet op de een of andere manier.

@ TS, Misschien heeft het te maken met weerstand tegen 'verandering' zoals veel autisten hebben. Binnen zijn en buiten zijn is heel anders. Het voelt niet alleen anders, maar je wordt ook ineens bekeken en beoordeelt. Het is compleet anders dan lekker thuis zitten.

Ik kom hierop omdat wat jij beschrijft erg lijkt op wat ik ook heb. Ik zeg regelmatig leuke dingen af om gewoon thuis te zitten en mijn eigen dingetjes te doen, ook al weet ik dat als ik was gegaan ik het leuk had gehad. Maar ik blijf liever bezig met wat ik al aan het doen was. Ik heb het ook heel sterk met douchen. Ik vind het verschrikkelijk om mijn kleren uit te trekken en bibberend onder het water te gaan staan en dan alles schoon te schrobben... Maar als ik er eenmaal onder sta, wil ik er niet meer uit. Ik hou niet zo van verandering.

Helaas weet ik geen wondermiddel voor je, het enige wat ik heb kunnen doen tot nu toe is mezelf dwingen toch dingen te ondernemen en niet vast te blijven zitten in 'ik wil niet' of 'ik durf niet'. Ik maak mijn hoofd leeg en doe wat verwacht wordt, en dat helpt een beetje.

quote:

Op vrijdag 25 februari 2011 17:57 schreef Bos81 het volgende:
Vandaag een gesprek gehad bij de GGZ. Ik ga deelnemen aan de groepstraining Persoonlijke Effectiviteitstraining. Daar worden een aantal problemen en vaardigheden besproken en krijg je van je groepsgenoten en trainers tip en adviezen e.d. (of zoiets). Hopelijk helpt het me. Ik begin 7 maart en dan iedere maandag.

Ah, wat goed ! Ik vind het zelf altijd wel fijn om met een groep te praten die ook met (dezelfde) problemen zitten, in plaats van een psycholoog of praatmens die wat meer moeite moet doen om mij te begrijpen.

Misschien heb ik er overheen gelezen, maar woon je alleen, of heb je een relatie ?

Ken het.. Heb er de laatste maand ook extreem last van. Mag ook niet meer dan halve dagen werken, loop bij psych en bij mij uiten de spanningen zich vooral in de keel. Als ik eenmaal heb moeten kokhalzen is het weer even goed. De dag ervoor kan ik me er idd al druk om maken (volgens mij anticipatie angst)

Iedere afspraak lijkt er een te veel en thuis is een comfort zone geworden. Waardoor je er dus ook over na blijft denken en soms overdenken. Het is alsof je langzaam gek begint te worden. Op deze manier hoef ik iig geen 70 te worden.

Heb een tijd lang hetzelfde gehad, maar de oorzaak daarvan is mij wel bekend. Het was vooral op dagen dat ik meer last had van mijn huidaandoening dat ik gewoon niet naar buiten wilde. Of dagen dat al mijn leuke kleren in de was zaten, maar dat was meer een bijkomstigheid voor het eerste.

Als je naar die angsten luistert en dat een tijd lang doet dan wordt de drempel steeds hoger. Ook al ging het beter met mijn gezicht, dan nog bekroop mij dat gevoel van verbergen nog regelmatig.

Maar wel lastig TS dat jij niet weet wat de oorzaak is. Geen faalangst of iets dergelijks dus?