Nieuwsbrief:
quote:
Liefste LLowvalentijn,
Hoe pover en armzalig kunnen woorden toch zijn wanneer zij worden ingezet als dragers van gevoelens als deze, diep als een oceaan, complex als een labyrinth met duizend gangen. Toch moet ik je schrijven. De dag dat wij elkander weer zullen zien is hemeltergend ver van ons verwijderd. Onzichtbaar ligt hij te wachten, als een regenboog die zich verschuilt achter de horizon.
Ik staar uit het raam, naar de grauwe wereld daarbuiten, en vraag me af wat je nu aan het doen bent. Urenlang blader ik door foto's uit vervlogen tijden. Je lach doet mij lachen. Je handen, klappend in de lucht, doen mijn hart dansen. En bij de gedachte aan de bloemen in duizend kleuren die jouw ogen zijn, slaat mijn bloed op hol, en doet mijn aders barsten. En ik mis je. Ik mis je zo verschrikkelijk.
Ik mag niet klagen. Dat jij mij zo snel zoveel liefde bracht terwijl je nauwelijks wist wat ik jou te bieden had het deed me duizelen, en tegelijk gaf het me kracht. Daarvoor wil ik je danken.
En ik weet het wel, soms maak ik me kwaad, gebruik woorden die je niet horen wil, mijn geest in de ban van een peroxide kwaal. Ik bedoelde het goed, mijn Llowlieveling, mijn woede maakte mij haast blind omdat de liefde die wij samen koesteren door anderen werd bedreigd en weggezet als een dreinend kind.
Ik verlang naar je. Ik verlang ernaar samen te spelen in ons Wonderllow land. Ik zie ons lopen van band naar band, hand in hand, met onze hanekammen, onze gelkoppen, onze lange geblondeerde haren. Op sandalen, stilletto's en laarzen. In jeans, in strakke lederen broeken, de wind die speelt door onze wapperende rokken. Samen één. Samen feestelijk verschillend. En ieder jaar, wanneer we terug naar huis toe keren, de echte boze buitenwereld in, nemen we zo hoop ik vurig een stukje van ons LLowlife, onze LLowlov, en onze LLowlach mee, delen het kwistig uit aan al wie moeite heeft met het in vrede verschillen van elkaar.
En ik wou dat ik je meer vertellen kon. Dat ik een tip van de sluier kon oplichten en zo een glimp kon laten zien van al het wonderlijks dat ons te wachten staat in Wonderllow land. Maar het kan niet. Het is nog te vroeg. Heb geduld met mij, en laten we ons alvast in de kleding onzer liefde hullen, tekenen wij met stift onze verlangens op textiel, dromen wij samen weg bij de beelden van een nieuw Wonderllow lied en kijken wij reikhalzend uit naar die drie heerlijke zomerdagen dat wij elkaar weer in de armen mogen sluiten.
Ik schrijf je snel weer, mijn Llowlieveling, wees niet bang: ik kan je niet vergeten.
Llov,
Je Rapid Razor Bob