McBuikje®

McBuikje®

Ik ging net naar de Mac om te lunchen. Voor het eerst sinds m'n teelballen drie jaar geleden zijn ingedaald. Ik had kortingsbonnen en dacht: "laat ik het wereldberoemde restaurant nog eens een kans geven mijn verfijnde smaakpappillen te strelen met de smaak van de befaamde BigMac."

Ik opende de deur middels een grote M-vormige deurkruk en waande me in een VMBO kantine. Verbazingwekkend, ik had vroeger nog net genoeg kwartjes op zak om een gevulde koek te halen bij de conciërge. Nadat ik me een weg langs alle gestyleerde Wesley's-met-pet en Priscilla's-met-Nickelson-jas had gebaand kwam ik aan bij de kassa. Het leek net alsof ik op de brug van Starship Enterprise stond. Overal piepjes en flikkerende lampjes. Het voelde vreemd, alsof alles er mis ging en de boel zou ontploffen. Ik plaatste mijn bestelling bij het Mac-meisje. Ze had een vreemde pet op haar hoofd. Waarom ze die pet op had weet ik niet, ze staat binnen en daar schijnt de zon niet. Het zal wel. Binnen 10 seconden lag het door mij bestelde voer op het dienblad: een BigMac en een Chickenwrap met honingmosterdsaus. Wát een snelheid. Wát een efficiënte keuken.

Door al die piepjes voelde ik me niet geheel veilig en ging daarom bij de uitgang zitten, zo ver mogelijk van de kassa. Je weet maar nooit. Ik besloot eerst de wrap op te eten. De wrap zelf was smakeloos en lauw. Net een stuk karton dat al 3 weken buiten in de regen ligt (ja, ik weet hoe het smaakt, ik heb ooit een weddenschap verloren). De inhoud was echter goed binnen te houden: de kip had een lekker krokant korstje en de saus was prima te eten. "Dit schept hoop" dacht ik nog. Nog even twijfelde ik om alleen de inhoud van de wrap op te eten, maar ik kon nergens een mes en vork vinden. Whatever, doorbijten jongen! Even de mond spoelen met véél te dure aangelengde cola-siroop en de BigMac is klaar om veroberd te worden. Ik opende het doosje en keek naar de hamburger. Vervolgens keek ik naar één van de reclameborden aan de muur. Had ze me wel de juiste burger gegeven? Affijn, ik ben de moeilijkste niet en m'n pauze duurt officiëel maar een half uur, dus ik zette mijn tanden in de combinatie van vlees, laffe groenten, chemische saus en zompig brood. Na elke hap die ik nam, begon mijn lichaam meer en meer negatieve signalen af te geven. Ik begon te zweten, mijn maag begon op te zetten en vreemde geluiden te maken en mijn handen begonnen te trillen. Ik trok wit weg en één van de Mac-dames vroeg of alles nog oké was. Ik stotterde zachtjes: "het gaat wel." Langzaam begon ik Morgan Spurlock, de maker van de documentaire Supersize Me, te begrijpen. Wát een afschuwelijk slecht voer is het eigenlijk. Ik heb de BigMac dan ook gedeponeerd waar hij thuishoort: in de afvalbak.

Mijn lichaam is 9000 kcal rijker, mijn portemonnee is 7 euro lichter, mijn levensverwachting is ruim 5 jaar naar beneden bijgesteld en mijn buikomtrek is met 2 centimeter toegenomen.

De Mac.

Needless to say heb ik ondanks de 9000 kcal nu alweer honger...