[med] of je leest even de bijsluiter

Het is weer dienst, het vorige topic ontving positieve reacties en ik verveel me, dus daar gaan we weer.

Vorige delen van mijn dagboek o.a.
[med] komt een vrouw en dochter bij de dokter
[med] wordt het eindelijk boeiend,moet je ineens elders zijn
[med] wat ik vandaag toch weer mee maakte
[med] just your average working day
[med] ongewone vragen die niet aan anderen gesteld worden
[med] mensen die klaarkomen tijdens het schijten
Aan de rode kwats

Je kent dat wel, het is het einde van de dag en je hebt al niet zoveel geduld meer en bent melig, nou ik heb dat ook aan het begin van de dag als ik rondes moet lopen en moet horen van de verpleging dat een paar patiënten continue zeuren over vanalles. Echt van die mensen die vooraan zitten in het publiek bij Radar, denken dat een ziekenhuis een vijf sterren hotel is en verpleegkundigen veredelde butlers. Natuurlijk zonder enig sociaal leven buiten nog een heksenketel vol andere tokkies met korte, pittige kapsels. En dan komen ze naar het ziekenhuis, waarbij een van je collega's zo naïef is geweest om ze zonder reden (maar onder een hoop gezeur) 'ter observatie' op te nemen. Tijdens het gesprek en onderzoek zijn ze naar de arts voorbeeldpatiënten, maar zodra je je kont keert lopen ze weer te zeuren (of ze klagen tegen je over de in hun ogen ondermaatse verpleging).

Nou, een paar weken geleden had ik er dus zoeen, een vaste hypochonderklant van m'n baas, weet zich elke 1-2 jaar wel voor een onzinnige klacht op te laten nemen. Opgenomen met niet meer dan een buikgriepje, waar de huisarts je zonder pardon voor binnen vijf minuten buiten de deur zou kieperen met een advies genoeg te drinken en de rit uit te zitten. En maar zeuren over de verpleging dat d'r gordijntje niet recht hing, het eten te flauw en meer van die onzin. Vooral niet op een kamer leggen alleen en met zoveel mogelijk anderen, anders kom je d'r nooit weg. D'r man, een tenger mannetje dat tenminste tien jaar ouder leek dan zijn biologische leeftijd en rond liep met uitgeholde ogen, knikte instemmend, waarschijnlijk een dwangneurose. En ondertussen wel het verblijf rekken. M'n baas was op congres en z'n vervanger had geen zin om zich met het beleid te bemoeien, omdat hij anders met die patiënt opgezadeld zou zitten, dus ik zat met de ellende.

Op een gegeven moment maakte ik weer m'n rondje met de verpleging en kwam ik d'r tegen in d'r bed, rode plofkop, alsof ze net een taai stuk vlees met veel moeite weg aan het werken was. Ja en op zo'n moment moet je toch je weerzin doorbreken en vragen of het wel gaat, wetende dat je daar nog wel spijt van gaat krijgen. Ze keek me met een verwilderde blik aan in de ogen en riep verontwaardigd "NEE!"

En ze ging verder: "Met die huisarts van me ga ik nog een hartig woordje praten, die rotpillen die hij me heeft gegeven zijn veel te groot om door te slikken, zelfs als ik ze doormidden snijd! En dan zijn ze ook nog slijmerig en krijg ik er een braakneiging van als ik ze probeer door te slikken."

Toen ik het doosje van die medicatie eens nader bekeek, was het zo'n moment waarbij je elkaar (ik en twee verpleegkundigen) even stil aankijkt met gedraaid hoofd, dat steeds roder wordt, waarbij de tranen beginnen te lopen en je het uiteindelijk bescheurt van het lachen ('helaas' waar de patiënt bij zat), omdat je je realiseert dat op het doosje staat:

Glycerine zetpillen
niet voor oraal gebruik

Diezelfde middag had mevrouw eieren voor d'r geld gekozen en was met een rode boei vertrokken, eind goed al goed

Klacht: ik had er zo'n zin in, maar de broodjes kaas bij de SEH zijn op

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 02:24 schreef Symphonic het volgende:

[..]

pijnlijke herinneringen misschien?

Ik denk dat hij de vaginale oestrogeenpillen van z'n moeder heeft geslikt en nu grotere tieten heeft dan ik.

En vandaag hadden we er weer eentje die z'n anti-schimmelcrême op z'n tong wreef in plaats van op z'n schimmelvoet.

Sommige mensen zijn echt te dom om te poepen