R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Moeite met het accepteren van eigen leeftijd: Herkenbaar?
Oke voorop gesteld, ik ben (pas) 25 jaar.
Toch vind ik het klote als ik me realiseer dat ik al die leeftijd heb. Ik weet dat 50 jarigen me hier nu hard zitten uit te lachen en hoewel ik daar natuurlijk begrip voor heb, laat me het wat verder toelichten.
Ik voel me qua gezondheid eigenlijk prima dus het is niet zo dat ik me lichamelijk oud voel, maar het gaat om een ander fenomeen. Namelijk dat de tijd zo snel gaat en vooral steeds sneller lijkt te gaan.
Tien jaar geleden ging ik zo'n beetje voor het eerst echt goed uit en dat werd al snel een wekelijkse aangelegenheid. 10 jaar geleden zat ik op school met mijn vrienden en vriendinnen in de pauze de bink uit te hangen. 10 jaar geleden had ik nog geen idee wat ik met mijn leven wilde en dacht ik nog 'ach dat komt later wel goed'.
Wat me stoort is dat ik het allemaal nog zo verdomd goed weet van de afgelopen 10-15 jaar. Vooral de laatste 5 jaar zijn voorbij gevlogen. Ik ben nu bijna klaar met mijn school en sta op het punt om echt te gaan beginnen... Ik heb een vriendin, woon samen, heb een leuk werk op het oog en heb in die zin (behalve financieel) eigenlijk niet veel te klagen, maar er is ook nog een andere kant van mij die bestaat. Namelijk die 15 jarige puber die nog gekke dingen wil doen, nog jong wil zijn en nog niet bezig wil zijn met ouder worden en de dood.
Dit jaar zijn er toevallig 2 kennisen van me omgekomen in een auto-ongeluk. Mijn tante heeft kanker gekregen en heeft niet lang meer. Het gaat niet om mijn persoonlijk leed, maar om de confrontatie met de dood.
Ik hoor steeds meer verhalen om me heen van ziektes en ongelukken terwijl ik dat op mijn 15e nooit had.
25 is ook zo'n typische leeftijd denk ik dat je nog tussen jeugd en 'volwassen' inzit, maar de conclusie is dat ik het vervelend vind als ik me realiseer dat ik 'al' 25 ben... En niet meer met mijn natte haartjes op de bank in pyama de droomshow aan het kijken ben met een zakje chips. Ik kan het me allemaal nog zo verdomd goed voorstellen, alsof het 5 jaar geleden is.
Daarbij, de angst voor de dood, ziekten en slijtage, waarop de kans met de dag groter wordt.
Hoe gaan jullie hier mee om? (of hebben dat gedaan?)
Tips / adviezen behalve 'niet zeiken je bent pas 25'
Toch vind ik het klote als ik me realiseer dat ik al die leeftijd heb. Ik weet dat 50 jarigen me hier nu hard zitten uit te lachen en hoewel ik daar natuurlijk begrip voor heb, laat me het wat verder toelichten.
Ik voel me qua gezondheid eigenlijk prima dus het is niet zo dat ik me lichamelijk oud voel, maar het gaat om een ander fenomeen. Namelijk dat de tijd zo snel gaat en vooral steeds sneller lijkt te gaan.
Tien jaar geleden ging ik zo'n beetje voor het eerst echt goed uit en dat werd al snel een wekelijkse aangelegenheid. 10 jaar geleden zat ik op school met mijn vrienden en vriendinnen in de pauze de bink uit te hangen. 10 jaar geleden had ik nog geen idee wat ik met mijn leven wilde en dacht ik nog 'ach dat komt later wel goed'.
Wat me stoort is dat ik het allemaal nog zo verdomd goed weet van de afgelopen 10-15 jaar. Vooral de laatste 5 jaar zijn voorbij gevlogen. Ik ben nu bijna klaar met mijn school en sta op het punt om echt te gaan beginnen... Ik heb een vriendin, woon samen, heb een leuk werk op het oog en heb in die zin (behalve financieel) eigenlijk niet veel te klagen, maar er is ook nog een andere kant van mij die bestaat. Namelijk die 15 jarige puber die nog gekke dingen wil doen, nog jong wil zijn en nog niet bezig wil zijn met ouder worden en de dood.
Dit jaar zijn er toevallig 2 kennisen van me omgekomen in een auto-ongeluk. Mijn tante heeft kanker gekregen en heeft niet lang meer. Het gaat niet om mijn persoonlijk leed, maar om de confrontatie met de dood.
Ik hoor steeds meer verhalen om me heen van ziektes en ongelukken terwijl ik dat op mijn 15e nooit had.
25 is ook zo'n typische leeftijd denk ik dat je nog tussen jeugd en 'volwassen' inzit, maar de conclusie is dat ik het vervelend vind als ik me realiseer dat ik 'al' 25 ben... En niet meer met mijn natte haartjes op de bank in pyama de droomshow aan het kijken ben met een zakje chips. Ik kan het me allemaal nog zo verdomd goed voorstellen, alsof het 5 jaar geleden is.
Daarbij, de angst voor de dood, ziekten en slijtage, waarop de kans met de dag groter wordt.
Hoe gaan jullie hier mee om? (of hebben dat gedaan?)
Tips / adviezen behalve 'niet zeiken je bent pas 25'
Nou bedankt TS, ik ben 24 en had er nog nooit zo over na gedacht.. Maar ergens heb je wel gelijk, de tijd gaat (veel te) snel.
Is dit een soort van midlifecrisis?
Op dinsdag 13 november 2012 21:54 schreef tong80 het volgende:
Ik laat je kreunen en smeken naar genade als ik je achterlangs neem.
:P
Ik laat je kreunen en smeken naar genade als ik je achterlangs neem.
:P
Tja, het is te vroeg om nu bewust stil te staan bij de mogelijkheid dat je sterft. In mijn belevenis begint dat rond 50 als de eerste mensen in je vriendenkring weg beginnen te vallen door natuurlijke oorzaken. Dat jouw vrienden bij dodelijke ongevallen betrokken waren heeft dat misschien getriggerd.
Geen zorgen, fysiek merkbare slijtage laat nog wel even op zich wachten. Misschien moet je gewoon het hele idee loslaten want je komt nu wel in een tijd waarin je alle voordelen van je leeftijd hebt. Jong genoeg om te studeren, idioot te doen en te reizen. Maar oud genoeg om de verantwoordelijke dingen des levens te doen, als je dat zou willen. Daar moet je optimaal gebruik van maken, denk ik. En dat kan alleen maar als je er redelijk zorgeloos in staat. Je maakt je druk over iets dat mogelijk kan gebeuren maar wat als je gewoon 80 wordt?
Geen zorgen, fysiek merkbare slijtage laat nog wel even op zich wachten. Misschien moet je gewoon het hele idee loslaten want je komt nu wel in een tijd waarin je alle voordelen van je leeftijd hebt. Jong genoeg om te studeren, idioot te doen en te reizen. Maar oud genoeg om de verantwoordelijke dingen des levens te doen, als je dat zou willen. Daar moet je optimaal gebruik van maken, denk ik. En dat kan alleen maar als je er redelijk zorgeloos in staat. Je maakt je druk over iets dat mogelijk kan gebeuren maar wat als je gewoon 80 wordt?
Resistance is futile.
Het punt is dat je inderdaad niet meer kunt wegduiken voor de minder leuke dingen van het leven zoals verantwoordelijkheden, zorgen (waaronder ziekte en dood) en dergelijken. Er is maar één manier om hier mee om te gaan en dat is leren ermee om te gaan. 
Helaas, zoals met veel dingen in het leven, leer je hier eigenlijk maar op één manier mee om te gaan en dat is met vallen en opstaan, schade en schande. Je kunt het zelf hooguit voor jezelf iets makkelijker maken daar dingen (gedeeltelijk) los te laten; voor mij werkt Zen hier prima voor ben ik achter gekomen de afgelopen jaren.
Ontkennen van en weglopen voor moeilijke onderwerpen is uiteraard ook een mogelijkheid, een heleboel mensen doen dit op welke manier dan ook (drank, drugs, feesten, religie en ga zo maar door), maar uiteindelijk moet jer toch een keer aan geloven. Als je dan toch al weet dat dit gaat gebeuren, kun je je er maar beter zo goed mogelijk op voorbereiden en dat is dus zo goed mogelijk leren omgaan met dit soort moeilijkheden.
Helaas, zoals met veel dingen in het leven, leer je hier eigenlijk maar op één manier mee om te gaan en dat is met vallen en opstaan, schade en schande. Je kunt het zelf hooguit voor jezelf iets makkelijker maken daar dingen (gedeeltelijk) los te laten; voor mij werkt Zen hier prima voor ben ik achter gekomen de afgelopen jaren.
Ontkennen van en weglopen voor moeilijke onderwerpen is uiteraard ook een mogelijkheid, een heleboel mensen doen dit op welke manier dan ook (drank, drugs, feesten, religie en ga zo maar door), maar uiteindelijk moet jer toch een keer aan geloven. Als je dan toch al weet dat dit gaat gebeuren, kun je je er maar beter zo goed mogelijk op voorbereiden en dat is dus zo goed mogelijk leren omgaan met dit soort moeilijkheden.
Ik snap je wel een beetje. Niet over het doodgaan specifiek, maar wel het gevoel dat je ouder word. Ik ben ook 25, haast klaar met mijn studie en ik realiseer me dat dan mijn jeugd echt definitief voorbij is.
Nooit meer dagen gewoon luieren en een beetje chillen met vrienden. Nooit meer eens zomaar op een dinsdagmiddag besluiten iets te gaan doen.
Ik zie het al bij vrienden die klaar zijn. Ze krijgen een fulltime baan, een echte vaste relatie en voor je het weet zie je ze nog een zaterdag per maand, van 2 tot 5, dan moet je wel weer weg want ze hebben het druk in het weekend.
En dat terwijl ik persoonlijk het gevoel heb geen steek veranderd te zijn sinds ik 18 ben. Maar ja, er is niks aan te doen. Het heet trouwens een quarte- life crisis http://en.wikipedia.org/wiki/Quarter-life_crisis
Nooit meer dagen gewoon luieren en een beetje chillen met vrienden. Nooit meer eens zomaar op een dinsdagmiddag besluiten iets te gaan doen.
Ik zie het al bij vrienden die klaar zijn. Ze krijgen een fulltime baan, een echte vaste relatie en voor je het weet zie je ze nog een zaterdag per maand, van 2 tot 5, dan moet je wel weer weg want ze hebben het druk in het weekend.
En dat terwijl ik persoonlijk het gevoel heb geen steek veranderd te zijn sinds ik 18 ben. Maar ja, er is niks aan te doen. Het heet trouwens een quarte- life crisis
http://en.wikipedia.org/wiki/Quarter-life_crisis
Ook geen sig dus
Kan nog wel. Maar dan moet het roer om bij TS.quote:Op maandag 7 februari 2011 01:52 schreef TimMer1981 het volgende:
Het punt is dat je inderdaad niet meer kunt wegduiken voor de minder leuke dingen van het leven zoals verantwoordelijkheden, zorgen (waaronder ziekte en dood) en dergelijken. Er is maar één manier om hier mee om te gaan en dat is leren ermee om te gaan.
Uiteindelijk, ja. Maar op je 25ste is dat echt nog geen noodzaak.quote:Helaas, zoals met veel dingen in het leven, leer je hier eigenlijk maar op één manier mee om te gaan en dat is met vallen en opstaan, schade en schande. Je kunt het zelf hooguit voor jezelf iets makkelijker maken daar dingen (gedeeltelijk) los te laten; voor mij werkt Zen hier prima voor ben ik achter gekomen de afgelopen jaren.
Ontkennen van en weglopen voor moeilijke onderwerpen is uiteraard ook een mogelijkheid, een heleboel mensen doen dit op welke manier dan ook (drank, drugs, feesten, religie en ga zo maar door), maar uiteindelijk moet jer toch een keer aan geloven. Als je dan toch al weet dat dit gaat gebeuren, kun je je er maar beter zo goed mogelijk op voorbereiden en dat is dus zo goed mogelijk leren omgaan met dit soort moeilijkheden.
Resistance is futile.
Mja, ik ben nu bijna 42, maar ik herken het wel... bij mij kwam dat ook zo rond mijn 25 voor het eerst echt hard binnen.
En ook ik verlangde terug naar de tijd rond mijn 15e (die muziek waar ik extra van genoot, dat bijna alles nog nieuw is en je het daarom extra sterk beleefde).
Tegelijkertijd weet ik nog heel goed dat ik rond mijn 15e bepaald niet echt gelukkig was...Je vergeet de nadelen van die jonge leeftijd (vroeg thuis zijn, regeltjes van ouders volgen, in mijn geval toen nog totaal niet in de belangstelling van de meiden staan... dagelijks op de fiets -door weer en wind- ipv met de auto).
En wat je al zei, je bent pas 25... een dooddoener? Neh, mannen zijn pas rond hun 27e op het fysieke top!
Maar je hebt ook wel gelijk; er gaan steeds meer kennisen dood, je vriendengroep waait uit over het hele land...
Maar de dood, ziekten en slijtage... daar zou ik me de komende jaren nog niet druk om maken.
Als het komt, dan komt het... maar het komt slechts voor heel weinigen onder de 50.
En hoe je er mee omkunt gaan? Relativeren, altijd relativeren. Klinkt onbeduidend, maar vergelijk je desnoods met een 50 jarige... of met een 70 jarige.... en denk dan; ach wat heb ik te klagen... met die ellende reken ik wel af als het mijn tijd is.
En ook ik verlangde terug naar de tijd rond mijn 15e (die muziek waar ik extra van genoot, dat bijna alles nog nieuw is en je het daarom extra sterk beleefde).
Tegelijkertijd weet ik nog heel goed dat ik rond mijn 15e bepaald niet echt gelukkig was...Je vergeet de nadelen van die jonge leeftijd (vroeg thuis zijn, regeltjes van ouders volgen, in mijn geval toen nog totaal niet in de belangstelling van de meiden staan... dagelijks op de fiets -door weer en wind- ipv met de auto).
En wat je al zei, je bent pas 25... een dooddoener? Neh, mannen zijn pas rond hun 27e op het fysieke top!
Maar je hebt ook wel gelijk; er gaan steeds meer kennisen dood, je vriendengroep waait uit over het hele land...
Maar de dood, ziekten en slijtage... daar zou ik me de komende jaren nog niet druk om maken.
Als het komt, dan komt het... maar het komt slechts voor heel weinigen onder de 50.
En hoe je er mee omkunt gaan? Relativeren, altijd relativeren. Klinkt onbeduidend, maar vergelijk je desnoods met een 50 jarige... of met een 70 jarige.... en denk dan; ach wat heb ik te klagen... met die ellende reken ik wel af als het mijn tijd is.
De wereld is vol met kleuren, neem geen genoegen met een zwart/ wit visie. De kleuren zitten vaak in de nuance.
Ik ben 28 en heb m'n eerste grijze haren al ontdekt. Dat is pas een vreemde gewaarwording.
Bijen zoemen
De hei is paars
Er zijn dus bloemen
En touringcars
De hei is paars
Er zijn dus bloemen
En touringcars
Relativeren is een goede inderdaad. Denk maar eens aan de mensen in 3de wereld landen bijvoorbeeld, die nooit dezelfde levenskwalitiet hebben gehad en waarschijnlijk nog gaan krijgen die jij wel had en waarschijnlijk nog gaat krijgen.
Maar het is wel herkenbaar.
Maar het is wel herkenbaar.
Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Met dat realiseren dat je sterft had ik rond mijn tiende jaar volgens mij. Ik zat een paar weken in een dipje omdat ik realiseerde dat mijn leven eigenlijk 'nutteloos' is. Wat je ook doet, je sterft toch.
Uiteindelijk kwam ik op de conclusie om gewoon het beste uit mijn leven te halen. Erover piekeren is tijdsverspilling, want ik zal hoe dan ook toch sterven.
Ik weet niet of je hieraan wat hebt, TS.
Uiteindelijk kwam ik op de conclusie om gewoon het beste uit mijn leven te halen. Erover piekeren is tijdsverspilling, want ik zal hoe dan ook toch sterven.
Ik weet niet of je hieraan wat hebt, TS.
Op dinsdag 13 november 2012 21:54 schreef tong80 het volgende:
Ik laat je kreunen en smeken naar genade als ik je achterlangs neem.
:P
Ik laat je kreunen en smeken naar genade als ik je achterlangs neem.
:P
ts? is je leven een sleur? met teveel stomme verplichtingen? dat kan een oorzaak zijn ( dat heb ik dus heel sterk....door alle vervelende dingen die ik in mn leven heb kom ik nooit tot rust)
is je baan wel de juiste? of werk je teveel uur in de week? vrije tijd is heel kostbaar hey?....
is je baan wel de juiste? of werk je teveel uur in de week? vrije tijd is heel kostbaar hey?....
leeftijd zegt nix.... ik ben ook wel eens tieners tegengekomen die chronische migraine hadden door spanningen.....iets wat je normaal alleen bij hele oude vrouwen ziet.....quote:
Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.
Shit, volgens mij ben ik best vroeg met mijn quart life crisis. Ben 20 maar man wat gaat het hard 
Begin ook op een heel ander bewustzijns level te zitten de laatste paar maanden. Maak verstandige keuzes en ga spanning en risico's uit de weg, waar ik mezelf vroeger maar al te graag in stortte. Het komt zelfs regelmatig voor dat ik geen zin heb om uit te gaan 
Werk is 1 grote sleur.... bwabwabwa..
Begin ook op een heel ander bewustzijns level te zitten de laatste paar maanden. Maak verstandige keuzes en ga spanning en risico's uit de weg, waar ik mezelf vroeger maar al te graag in stortte. Het komt zelfs regelmatig voor dat ik geen zin heb om uit te gaan Werk is 1 grote sleur.... bwabwabwa..
Tong80 is 48? Neeeuuuhhhhhhhhhquote:
Ik vind dat je al vroeg met deze gedachten worstelt. Ik ben 48. Zie er tegenop om 50 te worden. Word steeds meer geconfronteerd met de dood en andere ellende. Toen ik 25 was was ik niet bezig met de dingen die je postte. Ik ging toen nog naar een jongerencamping op Terschelling.
Ik begrijp je wel. Goethe was ook jong toen ie over weltschmerz schreef. Ik kan je wel zeggen dat je van je leeftijd moet genieten. 25 in mijn gevoelsbelevenis begint het dan net.
Ik vond mezelf ook te oud om een nieuwe studie te beginnen toen ik begin 20 was. Nu denk ik had het maar gedaan. Ik ben gelukkig wel jong van geest. Anders zou ik niet als een puber posten op mijn leeftijd. Maar ik kan je één ding zeggen 25 is jong. Ik ben nu 22 jaar ouder dan Cruijff in de WK-74 finale en jij één jaar jonger.
Maar ik voel me nog jong. Ruk als een puber.quote:
[..]
Tong80 is 48? Neeeuuuhhhhhhhhh
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ja die pagina over die quarter-life-crisis had ik al eens ooit gelezen. Sterker nog, ik heb zelf die term al eens ooit bedacht in een gesprek met iemand voordat ik er over had gehoord.
Ik weet dat er maar 1 oplossing is en dat is gewoon dingen accepteren zoals ze zijn, tenzij je er iets aan kunt veranderen. Leeftijd, ouderdom en dat soort dingen zijn niet te veranderen, dus accepteren.
Maar ik vind het moeilijk om er 100% vrede mee te hebben. Ik weet dat ik op mijn 15e inderdaad, zoals iemand hier zei, ook niet altijd gelukkig was maar ik was toen wel veel 'puurder'... Daarmee bedoel ik minder analytisch.
Dingen waren zoals ze waren en ik zat 'in' het leven. Nu denk ik er te veel over na. Over alles eigenlijk wel... Ik heb me overigens wel een keer verdiept in leven in het nu (en bijbehorende boeken) en dat geeft me opzich wel een gelukzalig gevoel voor zolang het duurt, maar uiteindelijk vind ik vrijwel alle confrontaties met mijn leeftijd, dood, ziekten en ouderdom gewoon klote.
Als mensen gemiddeld 1000 jaar zouden worden zou ik het gevoel niet hebben Maar het feit dat ik nog maximaal een jaar of 50/60 leeft (zo'n 600 maanden) vind ik echt een verschrikking om over na te denken. Vooral rekening houdend met de achteruitgang van je lichaam en dus de mogelijkheden...
10 jaar terug was er van dit alles geen sprake, ook niet dit soort belachelijke realisaties.
Ik weet dat er maar 1 oplossing is en dat is gewoon dingen accepteren zoals ze zijn, tenzij je er iets aan kunt veranderen. Leeftijd, ouderdom en dat soort dingen zijn niet te veranderen, dus accepteren.
Maar ik vind het moeilijk om er 100% vrede mee te hebben. Ik weet dat ik op mijn 15e inderdaad, zoals iemand hier zei, ook niet altijd gelukkig was maar ik was toen wel veel 'puurder'... Daarmee bedoel ik minder analytisch.
Dingen waren zoals ze waren en ik zat 'in' het leven. Nu denk ik er te veel over na. Over alles eigenlijk wel... Ik heb me overigens wel een keer verdiept in leven in het nu (en bijbehorende boeken) en dat geeft me opzich wel een gelukzalig gevoel voor zolang het duurt, maar uiteindelijk vind ik vrijwel alle confrontaties met mijn leeftijd, dood, ziekten en ouderdom gewoon klote.
Als mensen gemiddeld 1000 jaar zouden worden zou ik het gevoel niet hebben
Maar het feit dat ik nog maximaal een jaar of 50/60 leeft (zo'n 600 maanden) vind ik echt een verschrikking om over na te denken. Vooral rekening houdend met de achteruitgang van je lichaam en dus de mogelijkheden...10 jaar terug was er van dit alles geen sprake, ook niet dit soort belachelijke realisaties.
Over 40 jaar bestaat er vast wel een mogelijkheid om jezelf in te laten vriezenquote:
Ja die pagina over die quarter-life-crisis had ik al eens ooit gelezen. Sterker nog, ik heb zelf die term al eens ooit bedacht in een gesprek met iemand voordat ik er over had gehoord.
Ik weet dat er maar 1 oplossing is en dat is gewoon dingen accepteren zoals ze zijn, tenzij je er iets aan kunt veranderen. Leeftijd, ouderdom en dat soort dingen zijn niet te veranderen, dus accepteren.
Maar ik vind het moeilijk om er 100% vrede mee te hebben. Ik weet dat ik op mijn 15e inderdaad, zoals iemand hier zei, ook niet altijd gelukkig was maar ik was toen wel veel 'puurder'... Daarmee bedoel ik minder analytisch.
Dingen waren zoals ze waren en ik zat 'in' het leven. Nu denk ik er te veel over na. Over alles eigenlijk wel... Ik heb me overigens wel een keer verdiept in leven in het nu (en bijbehorende boeken) en dat geeft me opzich wel een gelukzalig gevoel voor zolang het duurt, maar uiteindelijk vind ik vrijwel alle confrontaties met mijn leeftijd, dood, ziekten en ouderdom gewoon klote.
Als mensen gemiddeld 1000 jaar zouden worden zou ik het gevoel niet hebben
10 jaar terug was er van dit alles geen sprake, ook niet dit soort belachelijke realisaties.
(Dat bestaat nu ook al eigenlijk)Achja, volgend jaar zijn wij toch allen gedoemd!
Ik begon ook rond m'n 25ste over de dood en de vergankelijkheid der dingen, tijd etc. na te denken.
Volgens mij is dit normaal.
Als je 18 bent of nog veel jonger bent weet je heus wel dat je dood gaat en dat dingen veranderen maar je beseft het nog niet. Als kind helemaal natuurlijk alles is nog zo ver weg.
Weten en beseffen zijn twee verschillende dingen.
Op je 25ste kijk je terug naar je toen je 18 was en zie je wat er allemaal al verandert is door de tijd.
En dat geeft het besef dat alles vergankelijkheid is en de tijd toch niet iets is "voor later".
Daar komt natuurlijk ook nog eens bij dat als je 18 bent je dingen nog kunt uitstellen voor later.
Op je 25ste is later allang begonnen.
Volgens mij is dit normaal.
Als je 18 bent of nog veel jonger bent weet je heus wel dat je dood gaat en dat dingen veranderen maar je beseft het nog niet. Als kind helemaal natuurlijk alles is nog zo ver weg.
Weten en beseffen zijn twee verschillende dingen.
Op je 25ste kijk je terug naar je toen je 18 was en zie je wat er allemaal al verandert is door de tijd.
En dat geeft het besef dat alles vergankelijkheid is en de tijd toch niet iets is "voor later".
Daar komt natuurlijk ook nog eens bij dat als je 18 bent je dingen nog kunt uitstellen voor later.
Op je 25ste is later allang begonnen.
|
|
Moeite met het accepteren van eigen leeftijd: Herkenbaar?
