LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Hoeveel pagina's had het?quote:Op zondag 3 juli 2011 20:20 schreef DaMart het volgende:De eerste 300 pagina's had ik wel nodig om in het verhaal te komen, maar daarna werd het wel een boek dat ik nog maar moeilijk weg kon leggen.
7,5/10
¿sɐʍ puǝǝ uǝǝ ʞı sןɐ uǝzǝן ʞoo ʇɥɔıɹǝq ʇıp ǝɾ noZ
Ah netjes, wilde dat boek zelf ook nog eens lezen.quote:Op zondag 3 juli 2011 21:02 schreef DaMart het volgende:
[..]
975 in totaal. Dikste boek dat ik tot nu toe heb gelezen.
Mijn record staat op 1200, maar dat stond wel stampvol noten.
¿sɐʍ puǝǝ uǝǝ ʞı sןɐ uǝzǝן ʞoo ʇɥɔıɹǝq ʇıp ǝɾ noZ
Jon Krakauer - De Wildernis in (Into the Wild)
Beschrijving
In april 1992 liftte de 24-jarige Chris McCandless naar Alaska om daar, alleen, de wildernis in te trekken. Zijn kaart van het gebied had hij weggegooid. Hij had slechts een geweer en tien pond rijst bij zich. Vier maanden later werd zijn lichaam in staat van ontbinding teruggevonden door een elandjager. Op zoek naar verklaringen voor de drijfveren en verlangens van Chris McCandless werpt Jon Krakauer een verhelderend licht op diens compromisloze pelgrimstocht. De wildernis in is het hypnotiserende, hartverscheurende verhaal over de enorme aantrekkingskracht van de natuur, de allure van het gevaar en de complexe band tussen vaders en zonen.
Beoordeling
Een paar weken geleden heb ik de film gekeken die op dit boek gebaseerd is. Ik was zo onder de indruk van de film, dat ik het boek ook per se wilde lezen. En daar heb ik geen moment spijt van gehad.
Het is een prachtig, meeslepend verhaal, waarin de auteur op zoek gaat naar de drijfveren van Chris McCandless, en probeert zijn zwerftocht die eindigde in Alaska te reconstrueren aan de hand van de verhalen van mensen die Chris gekend hebben.
Het verhaal raakte me echt, en ik vond het moeilijk om het boek weg te leggen. Het was echt zo'n boek waarvan je telkens denkt 'Nog een hoofdstuk lezen dan, en dan stop ik echt voor vandaag!' Om vervolgens twee uur later toch echt te stoppen met lezen.
De beschrijvingen van Alaska, waar Chris zijn laatste maanden doorbracht, en de tocht die hij heeft gemaakt, zijn erg mooi en brachten het verhaal en het verre Alaska tot leven. Krakauer weet enerzijds begrip en sympathie voor Chris McCandless te kweken, maar zorgt ook voor kirtische kanttekeningen bij de acties van Chris.
Al met al een erg mooi boek om te lezen, dat, meer nog dan de film, een diepe indruk achterlaat.
9/10
Beschrijving
In april 1992 liftte de 24-jarige Chris McCandless naar Alaska om daar, alleen, de wildernis in te trekken. Zijn kaart van het gebied had hij weggegooid. Hij had slechts een geweer en tien pond rijst bij zich. Vier maanden later werd zijn lichaam in staat van ontbinding teruggevonden door een elandjager. Op zoek naar verklaringen voor de drijfveren en verlangens van Chris McCandless werpt Jon Krakauer een verhelderend licht op diens compromisloze pelgrimstocht. De wildernis in is het hypnotiserende, hartverscheurende verhaal over de enorme aantrekkingskracht van de natuur, de allure van het gevaar en de complexe band tussen vaders en zonen.
Beoordeling
Een paar weken geleden heb ik de film gekeken die op dit boek gebaseerd is. Ik was zo onder de indruk van de film, dat ik het boek ook per se wilde lezen. En daar heb ik geen moment spijt van gehad.
Het is een prachtig, meeslepend verhaal, waarin de auteur op zoek gaat naar de drijfveren van Chris McCandless, en probeert zijn zwerftocht die eindigde in Alaska te reconstrueren aan de hand van de verhalen van mensen die Chris gekend hebben.
Het verhaal raakte me echt, en ik vond het moeilijk om het boek weg te leggen. Het was echt zo'n boek waarvan je telkens denkt 'Nog een hoofdstuk lezen dan, en dan stop ik echt voor vandaag!' Om vervolgens twee uur later toch echt te stoppen met lezen.
De beschrijvingen van Alaska, waar Chris zijn laatste maanden doorbracht, en de tocht die hij heeft gemaakt, zijn erg mooi en brachten het verhaal en het verre Alaska tot leven. Krakauer weet enerzijds begrip en sympathie voor Chris McCandless te kweken, maar zorgt ook voor kirtische kanttekeningen bij de acties van Chris.
Al met al een erg mooi boek om te lezen, dat, meer nog dan de film, een diepe indruk achterlaat.
9/10
Carlos Ruiz Zafón - Het middernachtspaleis
Beschrijving
Calcutta 1932: Ben en zijn vrienden van het geheime Chowbar Genootschap zijn net zestien geworden. Het is tijd om het weeshuis, waarin ze zijn opgegroeid, te verlaten. Bij het afscheidsfeest verschijnt plotseling een oude vrouw met een jong meisje, Sheere, waar Ben meteen door gefascineerd is. Wie is zij? Als Ben en Sheere ontdekken wat hen met elkaar verbindt, worden ze al omringd door gevaar, een gevaar dat hen diep de onderwereld van Calcutta intrekt. Een schaduw uit het verleden staat hen naar het leven en die schaduw is al veel dichterbij dan ze vermoeden …
Beoordeling
Net zoals zijn andere boeken, weet Zafón de lezer in 'Het middernachtspaleis' mee te slepen in de wereld van het verhaal. Dat het eigenlijk als jeugdboek geschreven was, doet daar niets aan af. Ook voor volwassenen is het een leuk boek om te lezen.
Het verhaal heeft de mysterieuze sfeer die we ook van de latere boeken van Zafón kennen. Toch vond ik het op een aantal punten toch wat voorspelbaar, maar dat komt vooral doordat de auteur ervoor gekozen heeft om de lezer meer te laten weten dan de hoofdpersonen zelf. Helaas heeft hij in het begin van het boek echter ook al te duidelijke hints gegeven voor hoe het afloopt met de hoofdpersonen. Voor de ontknoping weet je alleen nog niet hoe die afloop tot stand gaat komen. Maar toch vind ik dit een minpuntje. Ik was graag in het ongewisse gebleven over het lot van de hoofdpersonen.
Maar desalniettemin vond ik het een goed boek, dat ik in één ruk heb uitgelezen.
7,5/10
Beschrijving
Calcutta 1932: Ben en zijn vrienden van het geheime Chowbar Genootschap zijn net zestien geworden. Het is tijd om het weeshuis, waarin ze zijn opgegroeid, te verlaten. Bij het afscheidsfeest verschijnt plotseling een oude vrouw met een jong meisje, Sheere, waar Ben meteen door gefascineerd is. Wie is zij? Als Ben en Sheere ontdekken wat hen met elkaar verbindt, worden ze al omringd door gevaar, een gevaar dat hen diep de onderwereld van Calcutta intrekt. Een schaduw uit het verleden staat hen naar het leven en die schaduw is al veel dichterbij dan ze vermoeden …
Beoordeling
Net zoals zijn andere boeken, weet Zafón de lezer in 'Het middernachtspaleis' mee te slepen in de wereld van het verhaal. Dat het eigenlijk als jeugdboek geschreven was, doet daar niets aan af. Ook voor volwassenen is het een leuk boek om te lezen.
Het verhaal heeft de mysterieuze sfeer die we ook van de latere boeken van Zafón kennen. Toch vond ik het op een aantal punten toch wat voorspelbaar, maar dat komt vooral doordat de auteur ervoor gekozen heeft om de lezer meer te laten weten dan de hoofdpersonen zelf. Helaas heeft hij in het begin van het boek echter ook al te duidelijke hints gegeven voor hoe het afloopt met de hoofdpersonen. Voor de ontknoping weet je alleen nog niet hoe die afloop tot stand gaat komen. Maar toch vind ik dit een minpuntje. Ik was graag in het ongewisse gebleven over het lot van de hoofdpersonen.
Maar desalniettemin vond ik het een goed boek, dat ik in één ruk heb uitgelezen.
7,5/10
Zwaar Beproefd van Chantal van Gastel
Beschrijving
Wat doe je als je vriend zón lekker ding is dat je bijna niet kunt geloven dat hij gek is op jou! Isa en Ruben zijn stapelverliefd en kunnen hun geluk niet op nu ze gaan samenwonen. En Isa is eindelijk een beetje gewend aan het idee dat Rubens waanzinnig aantrekkelijke verschijning nu echt bij haar hoort. Maar dan gaat Ruben samenwerken met zijn knappe ex-vriendin en maakt Isa steeds langere dagen in de dierenartsenpraktijk. Ze leert veel van haar nieuwe baas Hugo die haar bij een ingewikkelde operatie betrekt. Ruben en Isa zien elkaar alleen nog als ze s avonds bij elkaar in bed ploffen en zo krijgt jaloezie de overhand. Is hun relatie bestand tegen opdringerige collega's? En wanneer durft Isa nou eindelijk eens honderd procent zichzelf te zijn bij Ruben?
Oordeel
Dit boek is het vervolg op Zwaar Verliefd, wat ik vorig jaar gelezen heb. Hoewel het eerste deel me veel beter beviel en ik ook veel minder dagen nodig had om het te lezen is dit vervolg niet teleurstellend. Gewoon weer een prima vermakelijk boekje voor tussendoor. Ja het is geen literair meesterwerk, maar ik ben van mening dat een chicklit dat ook niet hoeft te zijn. Gewoon lekker luchtig, grappig, ontroerend, romantisch en zo..
Het verhaal is goed verteld en ook op sommige momenten interessant, want er wordt ook wel wat zaken verteld over dieren en hun mogelijke kwalen..
Mijn eindoordeel over dit boek is dus positief te noemen ik geef het een
7.5
Beschrijving
Wat doe je als je vriend zón lekker ding is dat je bijna niet kunt geloven dat hij gek is op jou! Isa en Ruben zijn stapelverliefd en kunnen hun geluk niet op nu ze gaan samenwonen. En Isa is eindelijk een beetje gewend aan het idee dat Rubens waanzinnig aantrekkelijke verschijning nu echt bij haar hoort. Maar dan gaat Ruben samenwerken met zijn knappe ex-vriendin en maakt Isa steeds langere dagen in de dierenartsenpraktijk. Ze leert veel van haar nieuwe baas Hugo die haar bij een ingewikkelde operatie betrekt. Ruben en Isa zien elkaar alleen nog als ze s avonds bij elkaar in bed ploffen en zo krijgt jaloezie de overhand. Is hun relatie bestand tegen opdringerige collega's? En wanneer durft Isa nou eindelijk eens honderd procent zichzelf te zijn bij Ruben?
Oordeel
Dit boek is het vervolg op Zwaar Verliefd, wat ik vorig jaar gelezen heb. Hoewel het eerste deel me veel beter beviel en ik ook veel minder dagen nodig had om het te lezen is dit vervolg niet teleurstellend. Gewoon weer een prima vermakelijk boekje voor tussendoor. Ja het is geen literair meesterwerk, maar ik ben van mening dat een chicklit dat ook niet hoeft te zijn. Gewoon lekker luchtig, grappig, ontroerend, romantisch en zo..
Het verhaal is goed verteld en ook op sommige momenten interessant, want er wordt ook wel wat zaken verteld over dieren en hun mogelijke kwalen..
Mijn eindoordeel over dit boek is dus positief te noemen ik geef het een
7.5
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Laurent Binet - HhhH (Himmlers hersenen heten Heydrich)
Vertaling uit het Frans van HHhH: Himmlers Hirn Heißt Heydrich
Flaptekst
Nazikopstuk Reinhard Heydrich, alias de beul van Praag en het blonde beest, is uitvinder en uitvoerder van de Shoah, en een van de meest wrede nazis die het Derde Rijk kende. Hij was de chef van Eichmann en de rechterhand van Himmler. Bij de SS noemden ze hem HhhH: Himmlers hersens heten Heydrich. In mei 1942 wordt hij in Praag in zijn open Mercedes getroffen door een granaat. De gevolgen zijn meedogenloos: de granaat is geworpen door de Tsjechische parachutist Jan Kubis, en als represaille worden twee Tsjechische dorpen met de grond gelijkgemaakt, honderden mannen standrechtelijk geexecuteerd en duizenden vrouwen en kinderen afgevoerd en vergast. Alle personages die in dit boek voorkomen hebben bestaan of bestaan nog steeds. Alle feiten die worden verteld zijn waargebeurd. Maar achter de voorbereidingen van de aanslag vindt een andere strijd plaats: die tussen fictie en werkelijkheid. Laurent Binet voert deze strijd met verve.
Beoordeling
Het boek heb ik met veel plezier gelezen, naar het einde toe werd het steeds beter. De manier van vertellen is origineel, eigenlijk is de hoofdpersoon niet Heydrich, maar de auteur van het boek Laurent Binet. Je volgt hem in zijn gedachteproces van het schrijven van het boek en hoe hij de personages tot leven wil gaan wekken zonder afbreuk aan de feiten. Het grootste probleem vond ik bij het lezen is dat ik na het lezen het gevoel had dat de schrijver niet echt een punt heeft gemaakt. Het zijn meer losse eindjes bij elkaar en dat vind ik jammer. Soms kreeg ik het gevoel dat hij kritiek wilde geven op het genre historische roman maar daar ging hij dan niet al te diep op in. Het einde, dat de daadwerkelijke aanslag op Heydrich en de gevolgen daarvan beschrijft, vond ik dan wel weer beter.
Ik snap trouwens ook niet waarom ze de originele Duitse (sub)titel van het boek hebben vertaald, vast een verkooptruc om dat ze bang zijn dat een Duitse titel mensen afschrikt?
Ik twijfel tussen een 7 en 7.5 maar vanwege origaniliteit en omdat ik het toch met veel plezier heb gelezen, geef ik het boek een
7,5/10
[ Bericht 0% gewijzigd door Felagund op 21-10-2011 23:33:30 ]
Vertaling uit het Frans van HHhH: Himmlers Hirn Heißt Heydrich
Flaptekst
Nazikopstuk Reinhard Heydrich, alias de beul van Praag en het blonde beest, is uitvinder en uitvoerder van de Shoah, en een van de meest wrede nazis die het Derde Rijk kende. Hij was de chef van Eichmann en de rechterhand van Himmler. Bij de SS noemden ze hem HhhH: Himmlers hersens heten Heydrich. In mei 1942 wordt hij in Praag in zijn open Mercedes getroffen door een granaat. De gevolgen zijn meedogenloos: de granaat is geworpen door de Tsjechische parachutist Jan Kubis, en als represaille worden twee Tsjechische dorpen met de grond gelijkgemaakt, honderden mannen standrechtelijk geexecuteerd en duizenden vrouwen en kinderen afgevoerd en vergast. Alle personages die in dit boek voorkomen hebben bestaan of bestaan nog steeds. Alle feiten die worden verteld zijn waargebeurd. Maar achter de voorbereidingen van de aanslag vindt een andere strijd plaats: die tussen fictie en werkelijkheid. Laurent Binet voert deze strijd met verve.
Beoordeling
Het boek heb ik met veel plezier gelezen, naar het einde toe werd het steeds beter. De manier van vertellen is origineel, eigenlijk is de hoofdpersoon niet Heydrich, maar de auteur van het boek Laurent Binet. Je volgt hem in zijn gedachteproces van het schrijven van het boek en hoe hij de personages tot leven wil gaan wekken zonder afbreuk aan de feiten. Het grootste probleem vond ik bij het lezen is dat ik na het lezen het gevoel had dat de schrijver niet echt een punt heeft gemaakt. Het zijn meer losse eindjes bij elkaar en dat vind ik jammer. Soms kreeg ik het gevoel dat hij kritiek wilde geven op het genre historische roman maar daar ging hij dan niet al te diep op in. Het einde, dat de daadwerkelijke aanslag op Heydrich en de gevolgen daarvan beschrijft, vond ik dan wel weer beter.
Ik snap trouwens ook niet waarom ze de originele Duitse (sub)titel van het boek hebben vertaald, vast een verkooptruc om dat ze bang zijn dat een Duitse titel mensen afschrikt?
Ik twijfel tussen een 7 en 7.5 maar vanwege origaniliteit en omdat ik het toch met veel plezier heb gelezen, geef ik het boek een
7,5/10
[ Bericht 0% gewijzigd door Felagund op 21-10-2011 23:33:30 ]
You don't need a weatherman to know which way the wind blows.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
last.fm Album top 100
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
last.fm Album top 100
Sandro Veronesi - XY
Beschrijving
In het bos nabij het kleine Italiaanse bergdorpje San Giuda wordteen ontdekking gedaan die beschouwd kan worden als een van de meest wrede, genadeloze en onverklaarbare misdaden aller tijden. Ieder slachtoffer is op een verschillende, gruwelijke wijze vermoord, maar de slachtingen lijken allemaal op hetzelfde moment te hebben plaatsgevonden. Het dorp wordt wereldnieuws en de slachtingen het onderwerp van elke televisieshow en elk gesprek. De inwoners van San Giuda, in shock door de moorden en gebeurtenissen die daarop volgen, beginnen langzaam door te draaien.
Beoordeling
Veronesi heeft een vlotte schrijfstijl, waardoor het verhaal lekker wegleest. Het gegeven, een bizarre slachtpartij bij een afgelegen dorp, is op zichzelf al boeiend. In plaats van in te gaan op wat er precies is gebeurd, gaat het verhaal vooral over de impact die het gebeurde heeft op de lokale bevolking. Wat er ook is gebeurd, is gebeurd, en hoe en waarom het is gebeurd, dat blijft in het midden.
De auteur is er goed in geslaagd om de gebeurtenissen naar de achtergrond te schuiven en de bewoners van het dorp naar de voorgrond te halen. Het verhaal wordt in een wisselend vertelperspectief verteld door de priester van het dorp en een vrouwelijke psychiater van buiten het dorp. Op deze manier worden beide hoofdpersonen ook door de ogen van de ander belicht, wat het verhaal zeker ten goede komt.
Dat je uiteindelijk niet weet wat er zich precies heeft afgespeeld in het bos, deert het verhaal niet. Wel vind ik dat het einde iets te langdradig is en korter had gekund. Vooral het laatste hoofdstuk, waarin iedere vorm van interpunctie ontbreekt (wat mij zo bedoeld lijkt door de auteur, want anders herhaalt de drukfout zich vele pagina's lang), had mijns inziens achterwege kunnen blijven. Het doet ook een beetje afbreuk aan de rest van het verhaal.
Maar al met al een leuk boek om te lezen.
7/10
Beschrijving
In het bos nabij het kleine Italiaanse bergdorpje San Giuda wordteen ontdekking gedaan die beschouwd kan worden als een van de meest wrede, genadeloze en onverklaarbare misdaden aller tijden. Ieder slachtoffer is op een verschillende, gruwelijke wijze vermoord, maar de slachtingen lijken allemaal op hetzelfde moment te hebben plaatsgevonden. Het dorp wordt wereldnieuws en de slachtingen het onderwerp van elke televisieshow en elk gesprek. De inwoners van San Giuda, in shock door de moorden en gebeurtenissen die daarop volgen, beginnen langzaam door te draaien.
Beoordeling
Veronesi heeft een vlotte schrijfstijl, waardoor het verhaal lekker wegleest. Het gegeven, een bizarre slachtpartij bij een afgelegen dorp, is op zichzelf al boeiend. In plaats van in te gaan op wat er precies is gebeurd, gaat het verhaal vooral over de impact die het gebeurde heeft op de lokale bevolking. Wat er ook is gebeurd, is gebeurd, en hoe en waarom het is gebeurd, dat blijft in het midden.
De auteur is er goed in geslaagd om de gebeurtenissen naar de achtergrond te schuiven en de bewoners van het dorp naar de voorgrond te halen. Het verhaal wordt in een wisselend vertelperspectief verteld door de priester van het dorp en een vrouwelijke psychiater van buiten het dorp. Op deze manier worden beide hoofdpersonen ook door de ogen van de ander belicht, wat het verhaal zeker ten goede komt.
Dat je uiteindelijk niet weet wat er zich precies heeft afgespeeld in het bos, deert het verhaal niet. Wel vind ik dat het einde iets te langdradig is en korter had gekund. Vooral het laatste hoofdstuk, waarin iedere vorm van interpunctie ontbreekt (wat mij zo bedoeld lijkt door de auteur, want anders herhaalt de drukfout zich vele pagina's lang), had mijns inziens achterwege kunnen blijven. Het doet ook een beetje afbreuk aan de rest van het verhaal.
Maar al met al een leuk boek om te lezen.
7/10
Monica Ali - Untold Story
Dit boek kreeg ik voor Sinterklaas. Wel grappig, leek me: Monica Ali beschrijft hoe het prinses Diana verging nadat ze haar eigen dood in scène zette en een anoniem bestaan op poten zette in het Amerikaanse dorpje Kensington (niet toevallig dat ze uitgerekend daar terecht komt - de prinses heeft humor).
Ze heet tegenwoordig Lydia. Ze heeft lang bruin haar en in Brazilië, het mekka van de pastische chirurgie, heeft ze het één en ander aan haar gezicht laten versleutelen. Met behulp van een trouwe secretaris (in wiens dagboek wij af en toe mogen meelezen) verdwijnt ze op een goede ochtend tijdens een romantische vakantie met haar 'beau' (een soort Dodi Al-Fayed, al heeft hij in het boek geen naam) in zee om haar baantjes te trekken, en nadat ze in een vluchtbootje is gestapt en nooit meer boven water komt, om het zo maar te zeggen, wordt ze dood verklaard. Verdronken, verslonden door de haaien - wie zal het zeggen. Wij volgen Lydia vervolgens tijdens haar tamelijk saaie leventje in Kensington (USA) en leren haar tamelijk saaie vriendinnen kennen. Die vriendinnen op hun beurt leren Lydia dan weer niet zo goed kennen, want Lydia heeft - nou ja: een Groot Geheim. Ze houdt zich dus doorlopend op de vlakte. Wel weer grappig is dat ze af en toe roddelbaadjes koopt om haar zonen te volgen. Oh, wacht: haar zonen! Ja, die heeft ze dus voorgoed achtergelaten. Dat is een beetje een zwakke schakel in het boek. Lydia lijdt vreselijk onder dit enorme verlies, dat wel, maar wij worden geacht te geloven dat ze haar vlucht vooral uit liefde voor 'the boys' in scène heeft gezet.
Op zich een aardige plot. Toch viel het boek mij een beetje tegen. Ik weet dat Monica Ali een heel gelauwerde schrijfster is; ze won ooit de Man Booker Prize voor een eerdere roman, dus ik dacht eigenlijk dat 'Untold Story' een serieuze roman zou zijn over een niet zo serieus onderwerp. Dat is niet het geval. Ik moest voortdurend aan Danielle Steel denken. Niks mis met Danielle Steel, maar in combinatie met het onzinnige onderwerp is het een beetje veel van het goede. Ik las ooit dat hele beroemde boek over Prinses Diana, van Andrew Morton, en dat vond ik vele malen beter en vooral smeuïger.
Omdat ik moeilijk kon geloven dat Monica Ali zo'n fantastische schrijfster is, heb ik toch even wat recensies opgezocht. Die waren vrij negatief. Nee: behoorlijk negatief. Het deed me goed om te lezen dat één recensent 'Untold Story' beschreef als "Judith Krantz meets Jonathan Frantzen." En dat is dan eigenlijk nog teveel eer, want Jonathan Frantzen heb ik er niet in teruggelezen. Het is, kortom, een lekkere weglezer, maar mij is het allemaal iets te zoet en te clichématig. Lydia werkt bijvoorbeeld als vrijwilligster in een hondenasiel. Tja. Dat boeit echt voor geen meter.
Wel goed is de constructie: in het eerste hoofdstuk zitten de saaie vriendinnen op Lydia te wachten - ze is jarig en er wordt een feestje voor haar gehouden - maar Lydia komt niet opdagen. In het tweede hoofdstuk gaan we een maand terug in de tijd, en dan wordt duidelijk dat het met Lydia een beetje mis gaat lopen. Een voormalige papparazzo-fotograaf komt - stomtoevallig! - ook op het lumineuze idee om naar Kensington (USA) te gaan, hij was vroeger namelijk een fanatiek fotograaf van prinses Diana, en al meteen op de eerste dag ziet hij daar een vrouw lopen... een vrouw... hij kan het niet onder woorden brengen, maar ze doet hem aan iemand denken. Nou ja, de rest moeten de liefhebbers zelf maar lezen
O, wacht ik vergeet een cijfer te geven:
6/10
Dit boek kreeg ik voor Sinterklaas. Wel grappig, leek me: Monica Ali beschrijft hoe het prinses Diana verging nadat ze haar eigen dood in scène zette en een anoniem bestaan op poten zette in het Amerikaanse dorpje Kensington (niet toevallig dat ze uitgerekend daar terecht komt - de prinses heeft humor).
Ze heet tegenwoordig Lydia. Ze heeft lang bruin haar en in Brazilië, het mekka van de pastische chirurgie, heeft ze het één en ander aan haar gezicht laten versleutelen. Met behulp van een trouwe secretaris (in wiens dagboek wij af en toe mogen meelezen) verdwijnt ze op een goede ochtend tijdens een romantische vakantie met haar 'beau' (een soort Dodi Al-Fayed, al heeft hij in het boek geen naam) in zee om haar baantjes te trekken, en nadat ze in een vluchtbootje is gestapt en nooit meer boven water komt, om het zo maar te zeggen, wordt ze dood verklaard. Verdronken, verslonden door de haaien - wie zal het zeggen. Wij volgen Lydia vervolgens tijdens haar tamelijk saaie leventje in Kensington (USA) en leren haar tamelijk saaie vriendinnen kennen. Die vriendinnen op hun beurt leren Lydia dan weer niet zo goed kennen, want Lydia heeft - nou ja: een Groot Geheim. Ze houdt zich dus doorlopend op de vlakte. Wel weer grappig is dat ze af en toe roddelbaadjes koopt om haar zonen te volgen. Oh, wacht: haar zonen! Ja, die heeft ze dus voorgoed achtergelaten. Dat is een beetje een zwakke schakel in het boek. Lydia lijdt vreselijk onder dit enorme verlies, dat wel, maar wij worden geacht te geloven dat ze haar vlucht vooral uit liefde voor 'the boys' in scène heeft gezet.
Op zich een aardige plot. Toch viel het boek mij een beetje tegen. Ik weet dat Monica Ali een heel gelauwerde schrijfster is; ze won ooit de Man Booker Prize voor een eerdere roman, dus ik dacht eigenlijk dat 'Untold Story' een serieuze roman zou zijn over een niet zo serieus onderwerp. Dat is niet het geval. Ik moest voortdurend aan Danielle Steel denken. Niks mis met Danielle Steel, maar in combinatie met het onzinnige onderwerp is het een beetje veel van het goede. Ik las ooit dat hele beroemde boek over Prinses Diana, van Andrew Morton, en dat vond ik vele malen beter en vooral smeuïger.
Omdat ik moeilijk kon geloven dat Monica Ali zo'n fantastische schrijfster is, heb ik toch even wat recensies opgezocht. Die waren vrij negatief. Nee: behoorlijk negatief. Het deed me goed om te lezen dat één recensent 'Untold Story' beschreef als "Judith Krantz meets Jonathan Frantzen." En dat is dan eigenlijk nog teveel eer, want Jonathan Frantzen heb ik er niet in teruggelezen. Het is, kortom, een lekkere weglezer, maar mij is het allemaal iets te zoet en te clichématig. Lydia werkt bijvoorbeeld als vrijwilligster in een hondenasiel. Tja. Dat boeit echt voor geen meter.
Wel goed is de constructie: in het eerste hoofdstuk zitten de saaie vriendinnen op Lydia te wachten - ze is jarig en er wordt een feestje voor haar gehouden - maar Lydia komt niet opdagen. In het tweede hoofdstuk gaan we een maand terug in de tijd, en dan wordt duidelijk dat het met Lydia een beetje mis gaat lopen. Een voormalige papparazzo-fotograaf komt - stomtoevallig! - ook op het lumineuze idee om naar Kensington (USA) te gaan, hij was vroeger namelijk een fanatiek fotograaf van prinses Diana, en al meteen op de eerste dag ziet hij daar een vrouw lopen... een vrouw... hij kan het niet onder woorden brengen, maar ze doet hem aan iemand denken. Nou ja, de rest moeten de liefhebbers zelf maar lezen
O, wacht ik vergeet een cijfer te geven:
6/10
Renske Jonkman - Zo gaan we niet met elkaar om
Beschrijving
Hazel leert de wereld kennen aan de hand van haar oudere broer Jaris. Ze communiceren in geheime codes, delen een fascinatie voor zwarte gaten in het heelal en het communisme. Maar op weg naar de volwassenheid worden de gedachtes van Jaris steeds donkerder, tot hij in zijn schizofrenie alle grip op de realiteit verliest. Na de verdwijning van Jaris verruilt Hazel het ouderlijk huis in Heerhugowaard voor een zolderkamer in Amsterdam. Daar ontpopt ze zich tot een rebelse studente. Samen met haar onmogelijke vrienden Das en Keizer bewandelt zij de genadeloze weg naar de afgrond en geeft zich over aan drank, drugs en seks. In een laatste poging Jaris terug te vinden start Hazel een zoektocht naar haar broer.
Beoordeling
Dit is typisch zo'n boek dat maar moeilijk weg te leggen is. Je wordt het verhaal ingezogen en het laat je maar moeilijk los. Heden en verleden lopen door elkaar, met om en om een hoofdstuk. Zo wordt enerzijds toegewerkt naar een belangrijke gebeurtenis in het leven van de hoofdpersoon die al heeft plaatsgevonden en eentje die nog gaat plaatsvinden.
Het verhaal is leuk geschreven, met de nodige humor en een vlotte schrijfstijl. Er staan overigens wel een paar kleine inconsistenties in het boek, maar die hebben mijn leesplezier niet nadelig beïnvloed.
7,5/10
Beschrijving
Hazel leert de wereld kennen aan de hand van haar oudere broer Jaris. Ze communiceren in geheime codes, delen een fascinatie voor zwarte gaten in het heelal en het communisme. Maar op weg naar de volwassenheid worden de gedachtes van Jaris steeds donkerder, tot hij in zijn schizofrenie alle grip op de realiteit verliest. Na de verdwijning van Jaris verruilt Hazel het ouderlijk huis in Heerhugowaard voor een zolderkamer in Amsterdam. Daar ontpopt ze zich tot een rebelse studente. Samen met haar onmogelijke vrienden Das en Keizer bewandelt zij de genadeloze weg naar de afgrond en geeft zich over aan drank, drugs en seks. In een laatste poging Jaris terug te vinden start Hazel een zoektocht naar haar broer.
Beoordeling
Dit is typisch zo'n boek dat maar moeilijk weg te leggen is. Je wordt het verhaal ingezogen en het laat je maar moeilijk los. Heden en verleden lopen door elkaar, met om en om een hoofdstuk. Zo wordt enerzijds toegewerkt naar een belangrijke gebeurtenis in het leven van de hoofdpersoon die al heeft plaatsgevonden en eentje die nog gaat plaatsvinden.
Het verhaal is leuk geschreven, met de nodige humor en een vlotte schrijfstijl. Er staan overigens wel een paar kleine inconsistenties in het boek, maar die hebben mijn leesplezier niet nadelig beïnvloed.
7,5/10
Jón Kalman Stefánsson - Hemel en hel
Vertaald door Marcel Otten
207 pagina´s
De schrijver
Jón Kalman Stefánsson (1963) is een IJslandse auteur. Hij werd geboren in Reykjavík en groeide op in Keflavík, de plaats waar IJslands´ grootste luchthaven zich bevindt. Hij studeerde literatuur maar maakte dat niet af, schreef voor de IJslandse krant Morgunblaðið, woonde en werkte in Kopenhagen, keerde terug naar IJsland en was vervolgens bibliothecaris in Mosfellsbær. Daarna heeft hij zich volledig toegelegd op het schrijven. Jón heeft in het IJslands meerdere boeken en dichtbundels gepubliceerd. Hij won in 2005 de IJslandse literatuurprijs en in 2011 de Per Olov Enquist Literary Prize. In het Nederlands zijn vooralsnog twee van zijn boeken vertaald.
Wat de achterkant van het boek belooft
Over vriendschap, vijandschap, armoede, rijkdom, het leven, de dood, de hemel en de hel. Een van de belangrijkste IJslandse romans van de laatste decennia.
Op een dag gaan twee vrienden, Bardur en ´de jongen´ de zee op om te vissen. Ze worden overvallen door een storm en Bardur raakt onderkoeld. De jongen probeert zijn vriend te redden, maar moet uiteindelijk machteloos toezien hoe hij sterft.
Een boek heeft indirect to de dood van Bardur geleid: Bardur was zo onder de indruk van Het verloren paradijs van John Milton dat hij vlak voor het vertrek even naar zijn hut was teruggelopen om een paar mooie regels te lezen. Die wilde hij in de boot aan zijn vriend citeren, maar daardoor vergat hij zijn warme jas mee te nemen. Na de dood van Bardur gaat de jongen op reis om het boek terug te brengen naar de man die het uitleende.
Hemel en hel vertelt het meeslepende verhaal van iemand die zich na de dood van een vriend geen raad meer weet. Stefánsson maakt indruk door zijn beeldende en poëtische beschrijvingen. Hemel en hel is een prachtige en aangrijpende roman, met filosofische weerspiegelingen over het leven en het geweld van de natuur. Een ogenschijnlijk simpel verhaal met een grandioze uitwerking.
Stefánsson heeft een complete wereld geschapen met de kracht van woorden en met de oneindige gratie van de vertelkunst. Een roman over de liefde voor en het belang van lezen.
Mijn mening
Omdat ik me voor IJslandse literatuur interesseer en ik door de tekst op de achterkant nieuwsgierig was geworden, nam ik het boek mee. ´Over vriendschap, vijandschap, armoede, rijkdom, het leven, de dood, de hemel en de hel.´ Dat is nogal wat voor een boek van net 200 pagina´s. Zouden de verwachtingen waar kunnen worden gemaakt?
Hemel en hel speelt zich af aan het einde van de negentiende eeuw op het platteland in het westen van IJsland. Dat is belangrijk om te weten. Alhoewel IJsland tegenwoordig nog steeds de associatie van koud en guur oproept, waren de omstandigheden toen met een understatement wel wat ruiger te noemen. En dat komt terug in het boek. Door het slechte weer waarmee de personages te maken krijgen, door het en passant noemen van personages die naar Amerika of Denemarken gingen om een beter leven op te bouwen, door het taalgebruik. Waarschijnlijk is dit zo´n boek dat je óf geweldig vindt óf juist helemaal niet. Ook in de recensies komt dit naar voren. De één prijst het taalgebruik en het aangrijpende verhaal, de ander ziet de hoofdlijn te weinig terugkomen en vindt het maar pretentieus geneuzel.
Ik hoor duidelijk bij de eerste groep. Zinnen als ´Op IJsland is niets te zien behalve bergen, watervallen, grasbulten en dat licht dat dwars door je heen gaat en je tot dichter maken kan´(blz. 118)´ en ´Jæja, oftwel zo zo, is met stelligheid het grootste woord in het IJslands, het kan in een oogwenk een band tussen twee vreemden smeden´ (blz. 133) zorgden bij mij voor een glimlach en herkenning. Het boek staat naar mijn mening vol met mooie zinnen.
Uit de omschrijving op de achterkant zou je trouwens kunnen opmaken dat het boek vooral ingaat op de reis van ´de jongen,´ die overigens consequent met ´de jongen´ aangeduid wordt gedurende het gehele verhaal. Maar dat is niet het geval. De reis van de jongen naar de eigenaar van het boek speelt eigenlijk slechts een kleine rol in het boek. Het boek is in twee gedeelten verdeeld: in het eerste gedeelte leeft Bardur nog, in het tweede gedeelte worstelt de jongen met de vraag of het leven nu wel of niet nog de moeite waard is. Dat is een vraag waar overigens meer personages mee worstelen.
Hemel en hel is het eerste deel van een trilogie. Deel 2, Het verdriet van de engelen, verscheen in januari van dit jaar en het derde deel verscheen vorig jaar in het IJslands. Ook het tweede deel heeft dezelfde thematiek (jongen treurt om dood van vriend die op zee is omgekomen) en sommige personages keren terug. Ik verheug me er in ieder geval op het tweede deel te gaan lezen.
Sla dit boek over...
als je niet houdt van ´vertakkingen´ die niets met de hoofdlijn te maken lijken te hebben en geen moeite wilt steken in het onthouden van alle namen van de personages. Er komen namelijk veel mensen voorbij in het boek. Als het je in een boek sowieso meer om de verhaallijn gaat dan om sfeerbeschrijvingen, overpeinzingen en beeldspraak zou ik dit boek ook links laten liggen.
Lees dit boek wél...
als je er de tijd voor kunt nemen om zinnen soms twee keer te lezen en ze tot je door te laten dringen. Lees dit boek ook als je (langere tijd?) in IJsland bent geweest. Je zult veel van de natuurbeschrijvingen en IJslandse mentaliteit herkennen.
8,5/10
Vertaald door Marcel Otten
207 pagina´s
De schrijver
Jón Kalman Stefánsson (1963) is een IJslandse auteur. Hij werd geboren in Reykjavík en groeide op in Keflavík, de plaats waar IJslands´ grootste luchthaven zich bevindt. Hij studeerde literatuur maar maakte dat niet af, schreef voor de IJslandse krant Morgunblaðið, woonde en werkte in Kopenhagen, keerde terug naar IJsland en was vervolgens bibliothecaris in Mosfellsbær. Daarna heeft hij zich volledig toegelegd op het schrijven. Jón heeft in het IJslands meerdere boeken en dichtbundels gepubliceerd. Hij won in 2005 de IJslandse literatuurprijs en in 2011 de Per Olov Enquist Literary Prize. In het Nederlands zijn vooralsnog twee van zijn boeken vertaald.
Wat de achterkant van het boek belooft
Over vriendschap, vijandschap, armoede, rijkdom, het leven, de dood, de hemel en de hel. Een van de belangrijkste IJslandse romans van de laatste decennia.
Op een dag gaan twee vrienden, Bardur en ´de jongen´ de zee op om te vissen. Ze worden overvallen door een storm en Bardur raakt onderkoeld. De jongen probeert zijn vriend te redden, maar moet uiteindelijk machteloos toezien hoe hij sterft.
Een boek heeft indirect to de dood van Bardur geleid: Bardur was zo onder de indruk van Het verloren paradijs van John Milton dat hij vlak voor het vertrek even naar zijn hut was teruggelopen om een paar mooie regels te lezen. Die wilde hij in de boot aan zijn vriend citeren, maar daardoor vergat hij zijn warme jas mee te nemen. Na de dood van Bardur gaat de jongen op reis om het boek terug te brengen naar de man die het uitleende.
Hemel en hel vertelt het meeslepende verhaal van iemand die zich na de dood van een vriend geen raad meer weet. Stefánsson maakt indruk door zijn beeldende en poëtische beschrijvingen. Hemel en hel is een prachtige en aangrijpende roman, met filosofische weerspiegelingen over het leven en het geweld van de natuur. Een ogenschijnlijk simpel verhaal met een grandioze uitwerking.
Stefánsson heeft een complete wereld geschapen met de kracht van woorden en met de oneindige gratie van de vertelkunst. Een roman over de liefde voor en het belang van lezen.
Mijn mening
Omdat ik me voor IJslandse literatuur interesseer en ik door de tekst op de achterkant nieuwsgierig was geworden, nam ik het boek mee. ´Over vriendschap, vijandschap, armoede, rijkdom, het leven, de dood, de hemel en de hel.´ Dat is nogal wat voor een boek van net 200 pagina´s. Zouden de verwachtingen waar kunnen worden gemaakt?
Hemel en hel speelt zich af aan het einde van de negentiende eeuw op het platteland in het westen van IJsland. Dat is belangrijk om te weten. Alhoewel IJsland tegenwoordig nog steeds de associatie van koud en guur oproept, waren de omstandigheden toen met een understatement wel wat ruiger te noemen. En dat komt terug in het boek. Door het slechte weer waarmee de personages te maken krijgen, door het en passant noemen van personages die naar Amerika of Denemarken gingen om een beter leven op te bouwen, door het taalgebruik. Waarschijnlijk is dit zo´n boek dat je óf geweldig vindt óf juist helemaal niet. Ook in de recensies komt dit naar voren. De één prijst het taalgebruik en het aangrijpende verhaal, de ander ziet de hoofdlijn te weinig terugkomen en vindt het maar pretentieus geneuzel.
Ik hoor duidelijk bij de eerste groep. Zinnen als ´Op IJsland is niets te zien behalve bergen, watervallen, grasbulten en dat licht dat dwars door je heen gaat en je tot dichter maken kan´(blz. 118)´ en ´Jæja, oftwel zo zo, is met stelligheid het grootste woord in het IJslands, het kan in een oogwenk een band tussen twee vreemden smeden´ (blz. 133) zorgden bij mij voor een glimlach en herkenning. Het boek staat naar mijn mening vol met mooie zinnen.
Uit de omschrijving op de achterkant zou je trouwens kunnen opmaken dat het boek vooral ingaat op de reis van ´de jongen,´ die overigens consequent met ´de jongen´ aangeduid wordt gedurende het gehele verhaal. Maar dat is niet het geval. De reis van de jongen naar de eigenaar van het boek speelt eigenlijk slechts een kleine rol in het boek. Het boek is in twee gedeelten verdeeld: in het eerste gedeelte leeft Bardur nog, in het tweede gedeelte worstelt de jongen met de vraag of het leven nu wel of niet nog de moeite waard is. Dat is een vraag waar overigens meer personages mee worstelen.
Hemel en hel is het eerste deel van een trilogie. Deel 2, Het verdriet van de engelen, verscheen in januari van dit jaar en het derde deel verscheen vorig jaar in het IJslands. Ook het tweede deel heeft dezelfde thematiek (jongen treurt om dood van vriend die op zee is omgekomen) en sommige personages keren terug. Ik verheug me er in ieder geval op het tweede deel te gaan lezen.
Sla dit boek over...
als je niet houdt van ´vertakkingen´ die niets met de hoofdlijn te maken lijken te hebben en geen moeite wilt steken in het onthouden van alle namen van de personages. Er komen namelijk veel mensen voorbij in het boek. Als het je in een boek sowieso meer om de verhaallijn gaat dan om sfeerbeschrijvingen, overpeinzingen en beeldspraak zou ik dit boek ook links laten liggen.
Lees dit boek wél...
als je er de tijd voor kunt nemen om zinnen soms twee keer te lezen en ze tot je door te laten dringen. Lees dit boek ook als je (langere tijd?) in IJsland bent geweest. Je zult veel van de natuurbeschrijvingen en IJslandse mentaliteit herkennen.
8,5/10
Carry Slee - Joël
Waar gaat het over?
Het gaat over de dood na een schijnbaar onschuldige val uit het raam van Luna en het omgaan er mee door met name haar hartsvriendin Eva. Ze woonde samen met Luna op een etage in een studentenflat met Nathalie en Fleur. Eva is de enige die twijfelt of het wel een ongeluk is en gaat dit tot ergernis van haar omgeving uitzoeken. Op een dag geeft de nieuwe bewoonster van de kamer van Luna Eva een stapel brieven gericht aan LUna die onder een plank van de vloer lagen. Deze brieven zijn geschreven door ene Joel, wie is deze Joel en wat weet hij over en van Luna.....
Mening
Erg leuk Young Adult boek, die ook makelijk (zoals wel meer boeken uit deze categorie) door 30+ ers gelezen kan worden. Het verhaal zit zoals je van Slee wel kan verwachten goed in elkaar en je wilt hoe dan ook het boek door blijven lezen tot je het uit hebt. Dat is dus een enorm pluspunt aan dit boek.
Ook de personages zijn boeiend en je (ik tenminste) gaat erg meeleven met de personages.
Misschien is het een klein beetje jammer dat je al redelijk snel vermoedens krijgt wat de clue is, maar dat neemt niet weg dat ik dit boek gewoon aan vrijwel iedereen (die van spannende boeken houd) kan en zal aanraden..
cijfer
8.5
Waar gaat het over?
Het gaat over de dood na een schijnbaar onschuldige val uit het raam van Luna en het omgaan er mee door met name haar hartsvriendin Eva. Ze woonde samen met Luna op een etage in een studentenflat met Nathalie en Fleur. Eva is de enige die twijfelt of het wel een ongeluk is en gaat dit tot ergernis van haar omgeving uitzoeken. Op een dag geeft de nieuwe bewoonster van de kamer van Luna Eva een stapel brieven gericht aan LUna die onder een plank van de vloer lagen. Deze brieven zijn geschreven door ene Joel, wie is deze Joel en wat weet hij over en van Luna.....
Mening
Erg leuk Young Adult boek, die ook makelijk (zoals wel meer boeken uit deze categorie) door 30+ ers gelezen kan worden. Het verhaal zit zoals je van Slee wel kan verwachten goed in elkaar en je wilt hoe dan ook het boek door blijven lezen tot je het uit hebt. Dat is dus een enorm pluspunt aan dit boek.
Ook de personages zijn boeiend en je (ik tenminste) gaat erg meeleven met de personages.
Misschien is het een klein beetje jammer dat je al redelijk snel vermoedens krijgt wat de clue is, maar dat neemt niet weg dat ik dit boek gewoon aan vrijwel iedereen (die van spannende boeken houd) kan en zal aanraden..
cijfer
8.5
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Citadel van Kate Mosse.
Samenvatting.
Zoals de andere verhalen van Kate Mosse speelt Citadel zich deels af in het verleden (rond 342 n.C) en deels in het heden (in dit verhaal in de Tweede Wereldoorlog). Kate Mosse schrijft veelal een afwisseling tussen fictief en non-fictief, met mystieke historische feiten en fictie in de vorm van kwade geesten, e.d. In dit verhaal is een hoge pief uit het Duitse Leger in Frankrijk (omgeving van Carcassonne) op zoek naar een verborgen Codex die volgens de verhalen geheime krachten bezit en al sinds het begin van Christus als ketters wordt beschouwd. In de hoofdrollen een aantal dames die in Carcassonne in het verzet zitten en door een oude vriend op de hoogte zijn van deze Codex.
Mening
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de vorige boeken van Kate Mosse leuker vind. De spanningsboog is bij bijna al haar boeken gestaag door het hele verhaal, alleen in haar vorige verhalen, bijvoorbeeld Labyrint wordt dit een stuk beter toegepast. Hierdoor leest het wel okay weg maar is het soms wat langdradig. Wat ik leuk vind aan haar boeken is dat ze a la Dan Brown een beetje het mystieke en fictieve toepast in een non-fictieve wereld, alleen is het in dit boek leidend onderwerp, maar wel op een zwakke manier aanwezig. Ondanks dat de Codex een beetje de rode draad in het verhaal is, vind ik dat ze deze wel beter had laten terug komen in het verhaal.
Cijfer
7/10.
Samenvatting.
Zoals de andere verhalen van Kate Mosse speelt Citadel zich deels af in het verleden (rond 342 n.C) en deels in het heden (in dit verhaal in de Tweede Wereldoorlog). Kate Mosse schrijft veelal een afwisseling tussen fictief en non-fictief, met mystieke historische feiten en fictie in de vorm van kwade geesten, e.d. In dit verhaal is een hoge pief uit het Duitse Leger in Frankrijk (omgeving van Carcassonne) op zoek naar een verborgen Codex die volgens de verhalen geheime krachten bezit en al sinds het begin van Christus als ketters wordt beschouwd. In de hoofdrollen een aantal dames die in Carcassonne in het verzet zitten en door een oude vriend op de hoogte zijn van deze Codex.
Mening
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de vorige boeken van Kate Mosse leuker vind. De spanningsboog is bij bijna al haar boeken gestaag door het hele verhaal, alleen in haar vorige verhalen, bijvoorbeeld Labyrint wordt dit een stuk beter toegepast. Hierdoor leest het wel okay weg maar is het soms wat langdradig. Wat ik leuk vind aan haar boeken is dat ze a la Dan Brown een beetje het mystieke en fictieve toepast in een non-fictieve wereld, alleen is het in dit boek leidend onderwerp, maar wel op een zwakke manier aanwezig. Ondanks dat de Codex een beetje de rode draad in het verhaal is, vind ik dat ze deze wel beter had laten terug komen in het verhaal.
Cijfer
7/10.
Ik weet niks van Hindoes. Wel van Samoerai en andere dingen.
Titel: De ogen van de vijand
Auteur: Tom Clancy
Beschrijving/flaptekst: CIA-agent en ex-Navy SEAL Maxwell Moore werkt al jarenlang undercover in Afghanistan en Pakistan, op jacht naar terroristen van Al Qaida. Onverwachts wordt hij teruggeroepen naar de Verenigde Staten. In het diepste geheim is een groep specialisten van verschillende Amerikaanse agentschappen geformeerd die een levensgevaarlijke dreiging onschadelijk moet zien te maken. Op satellietfoto's valt namelijk te zien dat twee van Amerika's grootste vijanden de handen ineen hebben geslagen: de taliban en het Juárez-drugskartel uit Mexico.
Voor Moore en zijn nieuwe collega's begint een jacht op een vijand die even machtig als meedogenloos is. Het Juárez-kartel vecht even ten zuiden van de Amerikaanse grens een keiharde oorlog uit met een rivaliserend syndicaat met als inzet de export van drugs naar de Verenigde Staten. De ambitieuze en uiterst wrede Dante Corrales gaat voorop in de strijd tegen de Amerikaanse grenspolitie en de DEA aan de ene kant, en de concurrentie aan de andere kant.
Maar Corrales is slechts een uitvoerder en de grote vraag voor Moore en de zijnen is: wie is de werkelijke topman van het drugskartel? En waaruit bestaat de samenwerking tussen de taliban en de Mexicanen precies, gaat het alleen om de invoer van drugs of gaat het mogelijk om een nog groter gevaar?
Mening: Het verhaal sprak mij aan met betrekking op de flaptekst. Zag het boek in de Bruna op het station liggen. Ik als machinist heb soms wat tijd over als ik moet wachten voor ik mag vertrekken.
De schrijver weet het hoofdpersonage goed te omschrijven en gaat ook wat dieper in op zijn verleden. Dit geeft een goed beeld over zijn denkwijze en de manier hoe hij als special agent omgaat met tegenslagen en dergelijke.
Het verhaal vond ik goed geschreven. Fijne schrijfstijl en de schrijver laat je echt mee gaan naar de plekken waar het verhaal zich afspeelt. Echter is de inleiding naar het daadwerkelijke 'gevaar' veel te langdradig. Ze zijn veel te lang bezig met de drugskartels in Mexico dan daadwerkelijk met de terroristen.
De precisie van de gebeurtenissen in Mexico en hoe ziek de kartels handelen wordt overigens echt perfect beschreven. Na dat ik het boek uit had gelezen, heb ik wat gegoogled naar de praktijken van onder andere het Juarez Kartel en het komt vrij goed overeen met de handelswijze zoals beschreven is in het boek.
Conclusie: Fijn verhaal om te lezen, iets te langdradig qua opbouw naar de climax aan het einde van het boek. Zeker de moeite waard om het boek te lezen als je van special/black ops houdt en hoe overheden omgaan met het neutraliseren van terroristen/verdachten.
Beoordeling: 7,5/10
Baroque Cycle van neal stephenson
Het is een boek in 3 volumes
Quicksilver
The Confusion
The system of the world
Om het in een kort stukje te omschrijven is best moeilijk. Ik ben al jaren een fan van Stephenson, die met Cryptonomicon doorbrak in de échte topliteratuur van het Nivo waar we in Nederland slechts met Mulish mee kunnen.
Neal Stephenson heeft met The Baroque Cycle een meesterwerk gemaakt, waar je terecht U tegen zegt. Het is een Geschiedenis Roman, een Schelmenverhaal, een Thriller, een filosofisch werk. Het is geschreven in een enorm rijke, barrokke vorm, van gewoon verhalend tot briefroman, gedeeltelijk in liedvorm, toneelstukken en dialogen over Alchemie, Economie, de verbanden tussen astronomie en navigatie tot de fijne kneepjes van het oorlogsvoeren op zee in de tijd van de zeilschepen. Een reis door de wereld in de 17e eeuw, de politieke verhoudingen, Nederland als wereldmacht (een groot deel speelt in Nederland, en gaat over de invloed die Nederland had in de 17 eeuw, zowel politiek, als handel en wetenschappelijk.)
Het is bij vlagen ernstig tot hilarisch humoristisch, vreselijk spannend, maar dan weer een romantische soap.
in één woord geweldig.
Het Engels dat hij gebruikt is echter niet geschikt voor de beginnende lezer.
Cijfer 9,5
[ Bericht 0% gewijzigd door Pietverdriet op 22-02-2014 12:56:01 ]
Het is een boek in 3 volumes
Quicksilver
The Confusion
The system of the world
Om het in een kort stukje te omschrijven is best moeilijk. Ik ben al jaren een fan van Stephenson, die met Cryptonomicon doorbrak in de échte topliteratuur van het Nivo waar we in Nederland slechts met Mulish mee kunnen.
Neal Stephenson heeft met The Baroque Cycle een meesterwerk gemaakt, waar je terecht U tegen zegt. Het is een Geschiedenis Roman, een Schelmenverhaal, een Thriller, een filosofisch werk. Het is geschreven in een enorm rijke, barrokke vorm, van gewoon verhalend tot briefroman, gedeeltelijk in liedvorm, toneelstukken en dialogen over Alchemie, Economie, de verbanden tussen astronomie en navigatie tot de fijne kneepjes van het oorlogsvoeren op zee in de tijd van de zeilschepen. Een reis door de wereld in de 17e eeuw, de politieke verhoudingen, Nederland als wereldmacht (een groot deel speelt in Nederland, en gaat over de invloed die Nederland had in de 17 eeuw, zowel politiek, als handel en wetenschappelijk.)
Het is bij vlagen ernstig tot hilarisch humoristisch, vreselijk spannend, maar dan weer een romantische soap.
in één woord geweldig.
Het Engels dat hij gebruikt is echter niet geschikt voor de beginnende lezer.
Cijfer 9,5
[ Bericht 0% gewijzigd door Pietverdriet op 22-02-2014 12:56:01 ]
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
The Baroque Cycle 
Blijft Stephenson's meesterwerk. Anathem was een beetje té wat ambitie betreft en Reamde was een heerlijke thriller in de lijn van Cryptonomicon.
Ik ben het niet met je eens dat Mulisch zich met dit niveau kan meten. De Ontdekking van de hemel is leuk, maar valt echt zwaar tekort in vergelijking. Een Nederlandse schrijver die zich op het gebied van historische romans wel kan meten met de betere buitenlandse schrijvers, is Jan van Aken met De Valse Dageraad. Een topboek dat Umberto Eco naar de kroon steekt.
Blijft Stephenson's meesterwerk. Anathem was een beetje té wat ambitie betreft en Reamde was een heerlijke thriller in de lijn van Cryptonomicon.
Ik ben het niet met je eens dat Mulisch zich met dit niveau kan meten. De Ontdekking van de hemel is leuk, maar valt echt zwaar tekort in vergelijking. Een Nederlandse schrijver die zich op het gebied van historische romans wel kan meten met de betere buitenlandse schrijvers, is Jan van Aken met De Valse Dageraad. Een topboek dat Umberto Eco naar de kroon steekt.
Recent ontdekking van de hemel herlezen, en je hebt eigenlijk volkomen gelijk daarmee.quote:
The Baroque Cycle
Blijft Stephenson's meesterwerk. Anathem was een beetje té wat ambitie betreft en Reamde was een heerlijke thriller in de lijn van Cryptonomicon.
Ik ben het niet met je eens dat Mulisch zich met dit niveau kan meten. De Ontdekking van de hemel is leuk, maar valt echt zwaar tekort in vergelijking. Een Nederlandse schrijver die zich op het gebied van historische romans wel kan meten met de betere buitenlandse schrijvers, is Jan van Aken met De Valse Dageraad. Een topboek dat Umberto Eco naar de kroon steekt.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Omdat je ze moest lezen?quote:
De boeken die ik heb gelezen, vind ik echt kut.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 12-05-2014 17:47:51 ]
Allessandro D'avenia - dingen die niemand weet
De wereld van de 14-jarige Margherita stort volledig in wanneer haar vader een boodschap achterlaat op het antwoordapparaat omdat hij zijn gezin voorgoed verlaat. Margherita gaat radeloos op zoek naar antwoorden.
Het verhaal van Margherita is vervlochten met zowel het verhaal van Giullio, een 17-jarige zakkenroller zonder ouders, die in de ban raakt van Margherita, als het verhaal van haar docent Italiaan en Latijn, die haar met zijn verhalen over de klassieke mythologie, met name de Odyssee, houvast geeft. Margherita leert door deze verhalen weer op zichzelf te vertrouwen en om haar pijn om te zetten in liefde voor het leven.
Beoordeling
'Dingen die niemand weet’ is een schitterende roman over een puber die haar wereld ziet instorten. Het verhaal grijpt je vanaf het begin en sleurt je mee over het koord, waar niet alleen Margherita, maar ook andere personages op proberen te balanceren.
Dat laatste geldt vooral voor de leraar Italiaans en Latijn, die moeite heeft om een volgende stap in zijn relatie te zetten. Dat verhaal kronkelt tussen het verhaal van Margherita door en is op een subtiele manier daarmee verweven.
Een ander verhaal dat een belangrijke rol speelt in het boek, is de Odyssee en dan met name de parallel die de schrijver trekt tussen Odysseus’ zoon Telemachos en Margherita. Maar niet alleen inhoudelijk is er een parallel tussen die verhalen, ook de manier waarop het verhaal verteld wordt, doet soms wat Homerisch aan. De auteur hanteert een beeldende schrijfstijl, vol levenswijsheden, die vooral worden verwoord door de oma van Margherita, maar ook de alwetende verteller van het verhaal schuwt die wijsheden niet. Dat geeft het verhaal een extra filosofische laag, waardoor het verhaal je niet alleen pakt omdat het een schitterend verhaal is, maar ook omdat het je laat nadenken over het leven zelf.
Cijfer
8/10
De wereld van de 14-jarige Margherita stort volledig in wanneer haar vader een boodschap achterlaat op het antwoordapparaat omdat hij zijn gezin voorgoed verlaat. Margherita gaat radeloos op zoek naar antwoorden.
Het verhaal van Margherita is vervlochten met zowel het verhaal van Giullio, een 17-jarige zakkenroller zonder ouders, die in de ban raakt van Margherita, als het verhaal van haar docent Italiaan en Latijn, die haar met zijn verhalen over de klassieke mythologie, met name de Odyssee, houvast geeft. Margherita leert door deze verhalen weer op zichzelf te vertrouwen en om haar pijn om te zetten in liefde voor het leven.
Beoordeling
'Dingen die niemand weet’ is een schitterende roman over een puber die haar wereld ziet instorten. Het verhaal grijpt je vanaf het begin en sleurt je mee over het koord, waar niet alleen Margherita, maar ook andere personages op proberen te balanceren.
Dat laatste geldt vooral voor de leraar Italiaans en Latijn, die moeite heeft om een volgende stap in zijn relatie te zetten. Dat verhaal kronkelt tussen het verhaal van Margherita door en is op een subtiele manier daarmee verweven.
Een ander verhaal dat een belangrijke rol speelt in het boek, is de Odyssee en dan met name de parallel die de schrijver trekt tussen Odysseus’ zoon Telemachos en Margherita. Maar niet alleen inhoudelijk is er een parallel tussen die verhalen, ook de manier waarop het verhaal verteld wordt, doet soms wat Homerisch aan. De auteur hanteert een beeldende schrijfstijl, vol levenswijsheden, die vooral worden verwoord door de oma van Margherita, maar ook de alwetende verteller van het verhaal schuwt die wijsheden niet. Dat geeft het verhaal een extra filosofische laag, waardoor het verhaal je niet alleen pakt omdat het een schitterend verhaal is, maar ook omdat het je laat nadenken over het leven zelf.
Cijfer
8/10
Vsevolod Garsjin - De beren en andere verhalen (vertaald door Hans Boland)
Vsevolod Garsjin (1855–1888), die bij leven buitengewoon succesvol was in Rusland, maar daarna in de vergetelheid raakte, heeft een betrekkelijk klein maar geweldig oeuvre nagelaten. Zijn beste verhalen zijn nu geselecteerd en vertaald door Hans Boland. Het resultaat is een bundel met negen korte verhalen (bijna de helft van Garsjins werk) en een verhaal van Anton Tsjechov, dat hij schreef ter nagedachtenis van zijn gestorven vriend.
Veel van Garsjins verhalen zijn gestoeld op eigen ervaringen. Zo schreef hij een aantal kortverhalen over zijn tijd als vrijwilliger in het Russische leger. Het eerste verhaal in de bundel, ‘Vier dagen’, is tevens Garsjins debuut. Het is geschreven vanuit het perspectief van een gewonde Russische soldaat die voor dood op het slagveld is achtergelaten. ‘Uit de herinneringen van soldaat Ivanov’ gaat over de barre tocht richting het front. Het is bovenal een nauwgezet verslag van misstanden binnen het Russische leger, waar ondervoeding, wreedheid en mishandelingen door het kader aan de orde van de dag waren. Garsjins rauwe, van iedere heroïek gespeende beschrijvingen van de verschrikkingen van de oorlog waren uitzonderlijk voor de tijd waarin hij leefde.
De oorlog liet een diepe indruk achter op Garsjin. In 1880 werd hij opgenomen in een instelling voor geesteszieken. Het autobiografisch aandoende ‘De rode bloem’ over een waanzinnige die al het kwaad ter wereld uit wil bannen en het titelverhaal ‘De beren’ ontstonden kort na deze periode. Ook over zijn werk als kunstrecensent en zijn tijd bij de spoorwegen schreef Garsjin een aantal verhalen. ‘Kunstenaars’ vertelt over een aan lager wal geraakte, obsessieve kunstenaar die misstanden in een fabriek aan de kaak wil stellen. In ‘Het sein’ staat een eenzame veteraan centraal die een moeizame betrekking als seinbediende heeft gevonden. Hij slijt zijn dagen in een armoedig hutje langs het spoor.
Ook bevat de bundel een aantal fabels en sprookjes (‘Attalea princeps’, 'Er was eens’, ‘De bereisde kikker’). Dit laatste verhaal gaat over een kikker die zich door een stel eenden naar het idyllische zuiden laat brengen. Zij lift mee door zich vast te bijten in een twijgje dat de eenden in hun bek dragen. Uiteindelijk stort de kikker als een soort Icarus ter aarde omdat zij haar mond niet kan houden over haar geniale idee.
Het geheel wordt afgesloten door het kortverhaal van Tsjechov (‘Zwakke zenuwen’) over een krankzinnig geworden student, een nawoord van de vertaler en een aantal aantekeningen bij de tekst.
Garsjins werk behoort ondanks de donkere, pessimistische toon tot het beste wat de Russische literatuur te bieden heeft. Een must voor de liefhebber van het korte verhaal. Een negen en een half.
[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 07-06-2017 22:21:49 (typo) ]
Vsevolod Garsjin (1855–1888), die bij leven buitengewoon succesvol was in Rusland, maar daarna in de vergetelheid raakte, heeft een betrekkelijk klein maar geweldig oeuvre nagelaten. Zijn beste verhalen zijn nu geselecteerd en vertaald door Hans Boland. Het resultaat is een bundel met negen korte verhalen (bijna de helft van Garsjins werk) en een verhaal van Anton Tsjechov, dat hij schreef ter nagedachtenis van zijn gestorven vriend.
Veel van Garsjins verhalen zijn gestoeld op eigen ervaringen. Zo schreef hij een aantal kortverhalen over zijn tijd als vrijwilliger in het Russische leger. Het eerste verhaal in de bundel, ‘Vier dagen’, is tevens Garsjins debuut. Het is geschreven vanuit het perspectief van een gewonde Russische soldaat die voor dood op het slagveld is achtergelaten. ‘Uit de herinneringen van soldaat Ivanov’ gaat over de barre tocht richting het front. Het is bovenal een nauwgezet verslag van misstanden binnen het Russische leger, waar ondervoeding, wreedheid en mishandelingen door het kader aan de orde van de dag waren. Garsjins rauwe, van iedere heroïek gespeende beschrijvingen van de verschrikkingen van de oorlog waren uitzonderlijk voor de tijd waarin hij leefde.
De oorlog liet een diepe indruk achter op Garsjin. In 1880 werd hij opgenomen in een instelling voor geesteszieken. Het autobiografisch aandoende ‘De rode bloem’ over een waanzinnige die al het kwaad ter wereld uit wil bannen en het titelverhaal ‘De beren’ ontstonden kort na deze periode. Ook over zijn werk als kunstrecensent en zijn tijd bij de spoorwegen schreef Garsjin een aantal verhalen. ‘Kunstenaars’ vertelt over een aan lager wal geraakte, obsessieve kunstenaar die misstanden in een fabriek aan de kaak wil stellen. In ‘Het sein’ staat een eenzame veteraan centraal die een moeizame betrekking als seinbediende heeft gevonden. Hij slijt zijn dagen in een armoedig hutje langs het spoor.
Ook bevat de bundel een aantal fabels en sprookjes (‘Attalea princeps’, 'Er was eens’, ‘De bereisde kikker’). Dit laatste verhaal gaat over een kikker die zich door een stel eenden naar het idyllische zuiden laat brengen. Zij lift mee door zich vast te bijten in een twijgje dat de eenden in hun bek dragen. Uiteindelijk stort de kikker als een soort Icarus ter aarde omdat zij haar mond niet kan houden over haar geniale idee.
Het geheel wordt afgesloten door het kortverhaal van Tsjechov (‘Zwakke zenuwen’) over een krankzinnig geworden student, een nawoord van de vertaler en een aantal aantekeningen bij de tekst.
Garsjins werk behoort ondanks de donkere, pessimistische toon tot het beste wat de Russische literatuur te bieden heeft. Een must voor de liefhebber van het korte verhaal. Een negen en een half.
[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 07-06-2017 22:21:49 (typo) ]
Titel:
In volle vlucht
Auteur:
Kyle Mills
ISBN:
978-90-6112-365-1
Aantal bladzijdes:
351
Samenvatting:
Brandon Vale is beroepscrimineel, één van de beste die er is. Maar toch zit hij op dit moment een gevangenisstraf uit, en dan nog wel voor een misdaad die hij zelf helemaal niet heeft gepleegd. Tot het moment dat hij door middel van een geënsceneerde ‘uitbraak’ weer op vrije voeten komt. Een uitbraak die geregeld is door Richard Scanlon, de voormalige FBI-agent die er indertijd juist voor gezorgd heeft dat Brandon achter de tralies terechtkwam!
Scanlon, die nog steeds nauwe banden onderhoudt met de Amerikaanse veiligheidsdiensten, heeft er namelijk lucht van gekregen dat een Oekraïense misdaadorganisatie bezig is twaalf kernwapens te verkopen aan de hoogste bieder. Maar Scanlon is er niet in geslaagd de regering van de ernst van deze situatie te overtuigen. En de enige manier waarop hij zijn hand kan leggen op de 250 miljoen dollar die nodig is om de wapens van de markt te halen, is ervoor te zorgen dat Brandon het geld gaat stelen.
Niet dat Brandon zoveel keus heeft – het is dit of terug naar de gevangenis. Dus werkt hij zijn gewaagde plan uit: een overval op een geldtransport uit de casino’s van Las Vegas...
Beoordeling:
Een goede thriller. Het geld stelen neemt een belangrijk deel van het verhaal in beslag, maar er is nog een kersje op de taart
. Goed uitgeschreven, zou hier graag een verfilming van zien.Het boek leest lekker weg, ik had 2 en een halve dag nodig om hem uit te lezen.
Het welbekende 'zwarte gat' na het voltooien van een spannend boek bleef helaas uit, dus kan ik niet een hoger cijfer geven.
Cijfer:
8/10
Anatoli Gavrilov - En de zon komt op en 53 andere verhalen (vertaald door Arie van der Ent)
Deze bundel van vierenvijftig korte verhalen maakt deel uit van de reeks Nieuwe Russen van uitgeverij Douane, een verzameling die op termijn uit moet groeien tot een soort moderne Russische Bibliotheek. De serie verdient meer aandacht dan het nu krijgt; de oude Russen zijn immers bekend, de nieuwe goeddeels niet. Het fonds van Douane bevat werk van onder anderen Jerofejev, Danilov en Zosjtsjenko.
Anatoli Gavrilov (1946) groeide op in de haven- en industriestad Marioepol, waar hij aanvankelijk werk had als telegrambezorger. Deze ervaring is goed zichtbaar in zijn proza; Gavrilov schrijft in een rake telegramstijl, hij gebruikt geen woord te veel. Met een paar woorden weet hij een sfeer of locatie feilloos te beschrijven, het titelverhaal is hiervoor misschien wel het beste voorbeeld. Tegelijkertijd zijn de verhalen doorweven met een zeer subtiele, soms zwarte humor, zoals in ‘Glas’ en ‘Onder schafttijd'.
Het werk van Gavrilov wordt volgens het voorwoord 'hoofdzakelijk bevolkt door onaangepaste, weerloze, mislukte mensen, kortom, gewone sovjetmensen.’ Veel van zijn hoofdpersonages leven in een vervallen flat, ergens in een anonieme, viezige fabrieksstad. Stuk voor stuk zijn het sukkelaars met een somber bestaan. Die uitzichtloosheid is kenmerkend voor Gavrilovs werk, maar zeker niet uniek voor de moderne Russische boek- en filmcultuur. (Denk bijvoorbeeld aan de recente film Leviathan, van Andrej Zvjagintsev.)
Het verhaal ‘Op de drempel van het nieuwe leven' is een van de hoogtepunten van de bundel. De hoofdpersoon woont in een rommelig en desolaat dorpje, in de schaduw van de hoogovens. Hij besluit het krakkemikkige flatje waarin hij en zijn moeder wonen na zijn schoolexamen te ontvluchten om in de grote stad aan een Nieuw Leven van nationale betekenis te beginnen. Een rechtenstudie in kosmisch bestek. Zijn broer lacht hem uit, zijn moeder is te druk het kippenhok van stront te ontdoen en zijn beschonken vrienden slaan hem in elkaar. De blubber waar hij uit probeert te komen slurpt hem steeds dieper naar beneden, de troosteloze diepte in. Het is niks en het wordt niks. Gavrilov, die bekend staat als een ‘vrolijke pessimist’, maakt zijn naam waar. Hij is een meester van de hoogste klasse, in eigen land een invloedrijke schrijver voor schrijvers. Maar je moet er van houden. Een acht en een half.
Deze bundel van vierenvijftig korte verhalen maakt deel uit van de reeks Nieuwe Russen van uitgeverij Douane, een verzameling die op termijn uit moet groeien tot een soort moderne Russische Bibliotheek. De serie verdient meer aandacht dan het nu krijgt; de oude Russen zijn immers bekend, de nieuwe goeddeels niet. Het fonds van Douane bevat werk van onder anderen Jerofejev, Danilov en Zosjtsjenko.
Anatoli Gavrilov (1946) groeide op in de haven- en industriestad Marioepol, waar hij aanvankelijk werk had als telegrambezorger. Deze ervaring is goed zichtbaar in zijn proza; Gavrilov schrijft in een rake telegramstijl, hij gebruikt geen woord te veel. Met een paar woorden weet hij een sfeer of locatie feilloos te beschrijven, het titelverhaal is hiervoor misschien wel het beste voorbeeld. Tegelijkertijd zijn de verhalen doorweven met een zeer subtiele, soms zwarte humor, zoals in ‘Glas’ en ‘Onder schafttijd'.
Het werk van Gavrilov wordt volgens het voorwoord 'hoofdzakelijk bevolkt door onaangepaste, weerloze, mislukte mensen, kortom, gewone sovjetmensen.’ Veel van zijn hoofdpersonages leven in een vervallen flat, ergens in een anonieme, viezige fabrieksstad. Stuk voor stuk zijn het sukkelaars met een somber bestaan. Die uitzichtloosheid is kenmerkend voor Gavrilovs werk, maar zeker niet uniek voor de moderne Russische boek- en filmcultuur. (Denk bijvoorbeeld aan de recente film Leviathan, van Andrej Zvjagintsev.)
Het verhaal ‘Op de drempel van het nieuwe leven' is een van de hoogtepunten van de bundel. De hoofdpersoon woont in een rommelig en desolaat dorpje, in de schaduw van de hoogovens. Hij besluit het krakkemikkige flatje waarin hij en zijn moeder wonen na zijn schoolexamen te ontvluchten om in de grote stad aan een Nieuw Leven van nationale betekenis te beginnen. Een rechtenstudie in kosmisch bestek. Zijn broer lacht hem uit, zijn moeder is te druk het kippenhok van stront te ontdoen en zijn beschonken vrienden slaan hem in elkaar. De blubber waar hij uit probeert te komen slurpt hem steeds dieper naar beneden, de troosteloze diepte in. Het is niks en het wordt niks. Gavrilov, die bekend staat als een ‘vrolijke pessimist’, maakt zijn naam waar. Hij is een meester van de hoogste klasse, in eigen land een invloedrijke schrijver voor schrijvers. Maar je moet er van houden. Een acht en een half.
Fredrik Backman – Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt
In ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’ vertelt Fredrik Backman het verhaal van de zevenjarige Elsa. Ze is een beetje apart, omdat ze erg slim is voor haar leeftijd. Ze leest graag kwaliteitsliteratuur, zoals alle boeken van Harry Potter en strips van Spiderman en de X-men. Op school wordt ze vaak gepest omdat ze anders is dan anderen.
Elsa heeft een sterke band met haar oma, die haar elke avond sprookjes vertelt die zich afspelen in een van de koninkrijken van Bijna-Wakkerland, meestal in het koninkrijk Miama. De sprookjeswereld zit vol wonderbaarlijke, schitterende wezens en monsters.
Als haar oma plotseling overlijdt, krijgt Elsa een brief in handen die ze bij een van de medebewoners van het appartementencomplex, die ‘het monster’ wordt genoemd, moet bezorgen. Het blijft echter niet bij die ene brief. Langzaam maar zeker leert Elsa haar buren beter kennen en vloeien de sprookjeswereld van haar oma en de echte wereld in elkaar over. Daarbij leert Elsa een heel nieuwe kant van haar oma kennen.
Beoordeling
‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’ is het tweede boek van de Zweedse auteur Fredrik Backman. Zijn debuut ‘Een man die Ove heet’ heb ik een paar jaar geleden met veel plezier gelezen. Vandaar dat ik de opvolger zeker ook wilde lezen.
Backman hanteert een losse, soepele stijl vol humor. Het boek is dan ook, net als zijn voorganger, luchtig geschreven en leest makkelijk weg. De schrijfstijl past goed bij de belevingswereld van de zevenjarige Elsa. De sprookjes van haar oma zijn op een mooie manier verweven met de echte wereld. De connecties worden gaandeweg het verhaal duidelijk.
Het verhaal is hier en daar een beetje voorspelbaar, al is dat niet heel storend voor het verhaal. De voorspelbaarheid zit vooral bij een aantal algemeenheden, terwijl de details genoeg wendingen bevatten die ik niet zag aankomen.
Al met al is ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’ een leuk boek, dat ondanks de luchtige schrijfstijl een mooi verhaal beschrijft. Wat mij betreft zeker een aanrader dus!
Cijfer
7,5/10
In ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’ vertelt Fredrik Backman het verhaal van de zevenjarige Elsa. Ze is een beetje apart, omdat ze erg slim is voor haar leeftijd. Ze leest graag kwaliteitsliteratuur, zoals alle boeken van Harry Potter en strips van Spiderman en de X-men. Op school wordt ze vaak gepest omdat ze anders is dan anderen.
Elsa heeft een sterke band met haar oma, die haar elke avond sprookjes vertelt die zich afspelen in een van de koninkrijken van Bijna-Wakkerland, meestal in het koninkrijk Miama. De sprookjeswereld zit vol wonderbaarlijke, schitterende wezens en monsters.
Als haar oma plotseling overlijdt, krijgt Elsa een brief in handen die ze bij een van de medebewoners van het appartementencomplex, die ‘het monster’ wordt genoemd, moet bezorgen. Het blijft echter niet bij die ene brief. Langzaam maar zeker leert Elsa haar buren beter kennen en vloeien de sprookjeswereld van haar oma en de echte wereld in elkaar over. Daarbij leert Elsa een heel nieuwe kant van haar oma kennen.
Beoordeling
‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’ is het tweede boek van de Zweedse auteur Fredrik Backman. Zijn debuut ‘Een man die Ove heet’ heb ik een paar jaar geleden met veel plezier gelezen. Vandaar dat ik de opvolger zeker ook wilde lezen.
Backman hanteert een losse, soepele stijl vol humor. Het boek is dan ook, net als zijn voorganger, luchtig geschreven en leest makkelijk weg. De schrijfstijl past goed bij de belevingswereld van de zevenjarige Elsa. De sprookjes van haar oma zijn op een mooie manier verweven met de echte wereld. De connecties worden gaandeweg het verhaal duidelijk.
Het verhaal is hier en daar een beetje voorspelbaar, al is dat niet heel storend voor het verhaal. De voorspelbaarheid zit vooral bij een aantal algemeenheden, terwijl de details genoeg wendingen bevatten die ik niet zag aankomen.
Al met al is ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’ een leuk boek, dat ondanks de luchtige schrijfstijl een mooi verhaal beschrijft. Wat mij betreft zeker een aanrader dus!
Cijfer
7,5/10
|
|
