Ik wil geen relatie willen

Ik zit met een probleem. Sinds een paar jaar ben ik veel bezig met hoe ik een relatie kan opbouwen omdat ik eigenlijk het alleen zijn zat ben en omdat ik diep van binnen gewoon een toekomst op wil bouwen met iemand. Ik sta er ieder uur wel bij stil dat ik maar alleen ben, ik word emotioneel als ik in mijn eentje op huwelijken en bedrijfsuitjes sta. Ik moet huilen bij de gedachte dat ik de rest van mijn leven alleen zal zijn, dat kinderen en kleinkinderen niet voor mij zijn weggelegd. Romantische dingen op TV kan ik haast niet meer naar kijken omdat het me eraan doet denken dat dat voor mij niet weggelegd is. Als ik iemand ontmoet, dan probeer ik uit alle macht cool te blijven en ik let er ook echt op dat ik geen desperate signalen de wereld in stuur. Maar als die wanhopigheid er is, dan pikken mensen dat toch wel op, zelfs al doe je hard to get. Ergens in de aanloop naar een relatie laat ik vroeg of laat steken vallen (seks hebben) en uiteindelijk raak ik gekwetst. Het gebeurt ook vaak dat mannen mij laten denken dat ze openstaan voor een relatie. Mijn instinct zegt wel dat het te mooi is om waar te zijn, maar de hoop neemt dan weer een loopje met me. Mijn hoop is de laatste jaren vaak de grond in geboord en het begint een vicieuze cirkel te worden. Ik begin steeds lager te zakken en naarmate het langer duurt, wordt het ook erger (biologische klok is vorig jaar ook nog eens beginnen te tikken). Ik stel geen hoge eisen, ik wil een normale lieve vent (val echt niet op mooiboys) die net zoveel om mij geeft als ik om hem. Nou ja, hij moet werk hebben, we moeten op dezelfde golflengte zitten qua humor en interesses en de seks moet wel kloppen natuurlijk. Het is trouwens nog veel erger als dingen tegenzitten in mijn leven (en nu zit alles mee). Als dit zo doorgaat, dan kan ik over een tijd niet eens meer blij zijn als mijn vriendinnen wel leuke mannen leren kennen, of als er iemand gaat trouwen.

Nou ja, ik moest het eens opbiechten. Niemand weet eigenlijk hoe erg ik dit vind omdat ik het als een afgang beschouw. Vrijwel iedereen weet een succesvolle leuke relatie van de grond te tillen. Ik weet dat jullie me nu wel übertriest zullen vinden, maar in het echte leven ben ik best wel een normaal intelligent persoon met leuke vriendenkring, leuke familie, leuk werk en huisje enzo. Verder ben ik ook best leuk om te zien en er zijn best wel mannen die interesse tonen (in seks). Alle ingrediënten om in mijn eentje gelukkig te zijn dus.

Hoe ban ik die drang naar een relatie en toekomst met iemand uit? Ik wil gewoon gelukkig zijn met alleen mezelf en ik wil ook vrede hebben met de gedachte dat ik voor de rest van mijn leven wel gelukkig kan zijn in mijn eentje. Ik heb al van alles geprobeerd, wekelijks neem ik me voor dat ik de liefde de rug toekeer maar een dag later heb ik alweer zelfmedelijden (triest ja, ik heb heel veel zelfmedelijden). Ik wil gewoon dat ik over x tijd geen zelfmedelijden meer heb en dat ik véél minder stil sta bij het feit dat ik alleen ben. Ik bedoel, kom op.. elk uur vraag ik me af hoe het kan dat ik nog alleen ben. Ik voel me ondanks de aandacht die ik krijg van mannen ongewild en ongeliefd. Of in ieder geval niet waardevol genoeg om van te houden, terwijl ik echt wel stabiliteit en liefde te bieden heb.

Ik wil hier vanaf. Ik wil gewoon niet eens meer stilstaan bij de liefde. Ik wil hier gewoon tegenover staan zoals de gemiddelde vent die interesse toont in mij: careless. Je hoeft me echt niet vertellen hoe intriest dit alles is, dat weet ik heus wel. Ik voel me al beschaamd genoeg hierover, ook omdat veel mensen denken dat ik een sterke vrouw ben die gelukkig is in haar eentje maar ik ga zo onderhand echt kapot van binnen. Ik wil gewoon praktische tips over hoe ik van deze gedachtegang afkom. Bedankt alvast.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 01:44 schreef Sovereign het volgende:

[..]

Eh, nee. Hoe oud ben je en ben je altijd alleen geweest?

29 en nee. Ik heb 2 serieuze relaties gehad van 6 en 1 jaar.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 01:47 schreef Stokstaart het volgende:
Je kunt toch gewoon gaan daten en beginnen met oppervlakkige relaties en 'wie weet wat er uit rolt' ?
Als je hele insteek om een relatie aan te gaan is er eentje is van moeten slagen in het leven, gaat het natuurlijk niets worden. Iets met plantjes teveel water geven.

Je komt ook erg negatief/onzeker over?

Zo raak ik dus keer op keer gekwetst. En negatief/onzeker: je zou dat eens tegen mijn collega's en vrienden moeten zeggen, of zelfs mijn familie. Ze zouden je vierkant uitlachen, denk ik. Ik ben zeer optimistisch maar er is gewoon geen greintje zelfvertrouwen meer over op het gebied van mannen. Iedereen denkt dat ik gelukkig ben alleen, hoewel ik de laatste tijd wel aan begin te geven bij mijn moeder en zus dat ik liever niet alleen zou zijn.

En hoe krijg ik die melding weg dat er nieuwe updates zijn? Ik kan niet meer zien wat ik typ aan het einde van een zin.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 01:49 schreef La_Vita het volgende:
Misschien ontmoet je wel een hele leuke fokker

Ja, want dit topic is geen afknapper, gelukkig.

Ik wil ook geen mannen meer ontmoeten lavita. Ik wil me gewoon richten op een gelukkige toekomst alleen, dus ik wil graag tips over hoe je van een obsessie afkomt.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 01:56 schreef everyfemme het volgende:
ik neem aan dat je al op internetdating zit? Geef t niet op. ken mensen die na 1,5 jaar internetdating iemand hebben gevonden. Nu hopen dat ik nog sneller iemand zal vinden...

Ik wil dat niet. En nee, ik zit niet op internetdating. Ik ga nog regelmatig uit, daar leer ik iedere maand wel 'geïnteresseerden' kennen. Ik moet leerde zeggen want ik ben er klaar mee. Ik wil gewoon dit uitroeien. Liefde is gewoon niet voor mij, klaar. Hoe sneller ik dit achter me kan laten, hoe beter.

Ik zou mezelf echt niet durven omschrijven als een ongelukkig persoon, ik geniet in mijn eentje ook absoluut van het leven met feestjes, reisjes, veel lachen met collega's en vrienden enzo. Maar ik wil gewoon niet meer opzien tegen bruiloften, bedrijfsfeestjes of zelfs familiebezoekjes omdat ik de enige ben die overblijft. Ik wil gewoon die relaxte chick zijn die er OK mee is, die helemaal geen intimiteit van anderen nodig heeft om volmaakt gelukkig te zijn.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 01:57 schreef Stokstaart het volgende:

[..]

Wat zijn dan zaken waar je tegen aanloopt in de relaties die je gehad hebt? Ben je gewoon op ze uitgekeken? Of dumpen zij jou en laten je 'gedesillusioneerd' en 'gebroken' achter (krachttermen ik weet: Het gaat om de strekking ).

^{Updates kun je trouwens uitzetten door het balkje bovenaan dit topic helemaal naar links te schuiven}

De relatie van 6 jaar was gewoon niet gezond. Ik ben redelijk beïnvloedbaar en dus vrij gevoelig voor de manier waarop mensen mij benaderen. Mijn ex was iedere dag opnieuw zeer kritisch, hij heeft in die relatie werkelijk elke discussie gewonnen omdat ik verbaal niet sterk genoeg was en hij liet me achter op het moment dat hij alles voor elkaar had wat hij wilde (ten koste van mijn ontwikkeling) en daarnaast bleek achteraf dat hij vreemdging.

Die andere relatie was leuk, gezellig, prettig etc. Maar mijn familie vond het niks. Hij was te betweterig volgens hen (ik kon dat trekje wel redelijk hebben trouwens). Na een jaar kakte ons seksleven in en was er alleen nog vriendschap over. Bovendien was hij eigenlijk de rebound voor die andere relatie. Hij was, samen met mijn eerste kalverliefde, eigenlijk de enige die net zoveel om mij gaf als ik om hem. Toch trok ik de stekker eruit. Niet dat ik HEM mis maar ik ben echt een idioot want ik was toen wel gelukkig.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 02:02 schreef rozecroc het volgende:
Ts heb je snel seks met de mannen die je leuk vindt? Ik merk zelf dat als ik een meisje leuk vind, maar ze duikt de eerste nacht al met mij het bed in, dat je dan denkt; zo makkelijk is ze vast ook bij elke andere kerel. Dan is het dus ook geen relatiemateriaal meer. Een leuk meisje waar je bij elk afspraakje vorderingen maakt, maar waarbij je van begin af aan nog niet overtuigd bent of ze jou ook echt leuk vindt (zonder al te veel hard to get flauwekul, maar gewoon wat behoudend doch geinteresseerd is) is voor mij veel interessanter omdat je er werk van moet maken. Misschien heb je iets aan deze visie.

Ik ben daar niet zo heel moeilijk in, dat klopt. Maar de sociale experimenten die ik uitvoerde met wachten met seks.. nou ja, daar kwam ook niets uit en soms heb ik gewoon behoefte aan een knuffel en een nacht samen. Dan drink ik er een paar en dan ben ik 's morgens ineens een fuckbuddy rijker. En heel soms zitten daar wel mensen tussen bij wie ik wel hoop koester omdat blijkt dat er een klik is, 1x per jaar of zo.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2011 02:22 schreef iwanttobelieve het volgende:

[..]

Ik moet toch zeggen dat als je totaal 7 jaar een partner hebt gehad (zowat de helft van je "volwassen" leven toch;) dat het ook allemaal wel meevalt met dat alleen zijn. Dus misschien ervaar je het als lang/zwaar omdat je er juist constant bij stil staat...Dan kan je misschien daar aan werken, maar dat zal toch lastig zijn in een cultuur als deze waarin het wel lijkt alsof het zowat een misdaad is als je niet de ene partner voor de andere inruilt..Maar goed ik ga een beetje offtopic zie ik

Gewoon gelukkig kunnen zijn op jezelf zonder iemand nodig te hebben waar je het mee kan delen is denk ik best moeilijk, als je er aan gewend ben dat het zo hoort of zo, maar het kan wel. Ik had dat gevoel toen m'n eerste serieuze relatie over ging, na 5 jaar alles samen doen duurde het wel een half jaar voordat ik eraan gewend was dat ik het weer alleen moest doen, maar toen was het ook wel over.

Ik weet natuurlijk niet of dat voor jou ook zo gaat werken, maar als er 1 ding is waar je altijd op kan vertrouwen is het dat dingen toch nooit gaan zoals je van te voren bedenkt

O ja nog een tip, misschien helpt het als je probeert te stoppen met "accepteren dat je alleen gaat blijven", dan hoeft je daarvoor ook geen medelijden met jezelf meer te hebben toch
(of is dat te simpel gedacht...)

Ja, maar ik ben nu al een tijd single, niet net pas of zo. Ik had er allang vrede mee moeten hebben en gedurende een jaartje had ik dat ook. En toen ging mijn zus trouwen. En kwamen er ineens allerlei familie-reunies. En toen kreeg ik ineens een baan met veel zakendinertjes waarbij ik standaard als enige alleen op kom dagen. Ik weet wel zeker dat ik me er kut over voel omdat ik er constant bij stil sta (in dat jaar deed ik dat niet), dus nu wil ik weten hoe ik dit ongedaan kan maken en weer terug kan gaan naar die state of mind.