Seafood

Iemand bekend met deze band?
De muziek moet je zoeken in de richting van begin jaren '90 Sonic Youth, Sebadoh, Pavement en ook een beetje Pixies. Niet de meest innovatieve band, maar hun CD's (met name Surviving the Quiet) zijn meer dan de moeite waard. Hun livereputatie is wel ietwat omstreden, trouwens.
Dus... Wie hier kent de groep en wil er een mening over kwijt? Als je ze niet kent, download Led by Bison, Toggle of Cloaking maar eens.

quote:

---

Op woensdag 05 juni 2002 09:46 schreef ranja het volgende:
Volgens mij heb ik wel een cd thuis waar een nummer van hun opstaat.... ik zal eens kijken... komt me wel bekend voor in elk geval.

---

Ik geloof dat ze in het voorprogramma van Ash speelden recentelijk... Misschien dat dit je bekend in de oren klinkt...?

Dit topic maar een keer een flinke schop omhoog geven...
Hier een post met wat meer informatie over de band die ik onlangs ook in de Indie-reeks plaatste:

Alhoewel het de meesten niet veel zal zeggen, is Seafood al jarenlang één van mijn favoriete bandjes. Seafood is een Britse band, die weliswaar veelvuldig elementen gebruiken van Sonic Youth (ten tijde van Dirty), Pixies en een wat meer doorjammende versie van Pavement, maar dat doen op een bijzonder aanstekelijke manier, en ook albums maken van een consistent hoge kwaliteit. Sinds ik bijna per ongeluk het nummer Led by Bison ooit eens hoorde bij de van de belgische tv geleende uitzending van @lter8 in de zomer van 2000 (en ik een dag later met veel moeite het nummer via Napster wist te traceren), en het nummer een soort persoonlijke anthem werd van dat jaar (in grijsdraai-termen ), hou ik dit bandje al in de gaten.
Het nummer is afkomstig van hun officiële debuutalbum, Surviving the Quiet, dat ik aan iedere liefhebbers van bovengenoemde bands durf aan te raden. Andere releases zijn de vroege EP/single-verzamelaar Messenger in the Camp en hun tweede album, When do we start fighting..., dat wat conventioneler is en waarvan ook wel eens wat singles op pre-fusie-MTV langskwamen (zeer laat op de avond, bij alternative nation, en zo) - niet zo leuk als Surviving the Quiet, maar zeker niet slecht.
Die vorige CD stamde echter al uit 2001, maar door wat tegenslag (o.a. medische problemen) heeft het tot dit jaar geduurd voor er een nieuwe CD komt. De release voor As the Cry Flows staat gepland voor 3 mei, en het nummer Summer Falls kan nu worden gedownload op de site van Seafood (je moet geloof ik wel een e-mailadres opgeven voor een mailinglijst, waar ik uiteraard geen problemen mee heb, maar als je daar niet echt op zit te wachten, kun je waarschijnlijk wel een vals adres opgeven). Persoonlijk vind ik het een prachtig nummer (al zeker niet het beste Seafood-nummer), maar als long time fan ben ik natuurlijk niet echt een onpartijdige jury... En als je nog niet volledig overtuigd bent, probeer anders eens wat nummers neer te laden van Surviving the quiet, en dan met name Toggle, This is not an exit, Led by Bison en Folksong Crisis.

Ik denk dat When do we start fighting trouwens nog wel eens opduikt in uitverkoopbakken bij de FRS en Van Leest, trouwens.

quote:

Seafood is a band out of time, born too late-- more suited to a movement an ocean away and a decade removed than any sort of shared attitude with their contemporary countrymen. They give Britpop a wide berth and a wary eye, and instead favor the good old American guitar band sound. They sound like a group who, as kids, first learned to play their instruments to Pavement CDs instead of Beatles records. (Man, I bet that makes Malkmus feel really old). Brits enamored of American rock pioneers is nothing new; it's a tradition as old as popular rock music itself. But think back-- some good stuff has come out of that national obsession.
"Blech," you're saying. "Why do I want to listen to rehashed, second-rate wannabes?" Wait, friend. The good news is that Seafood isn't half-bad at their unabashed, on-the-sleeves, tribute band routine. When was the last time you really, honest-Abe enjoyed a Dinosaur Jr album instead of just believing you were supposed to? Better yet, when was the last time you made some sort of Grumpy Gramps statement like "[mumble mumble] just don't [mumble] like they used to?" Seafood are part voodoo alchemist and part doppelganger, resurrecting not only the style of our favorite dead and washed-up pre-grunge college radio giants, but also, in part, their substance.
(...)
[...] won't win album of the year; it will just win fans. It won't influence others; it will only preserve its own influences, uncorrupted. Seafood is the kind of band that, in a small but significant way, renews hope. They make you feel like the music you used to enjoy is still being made by someone who loved it just as much as you did.

En een vroege review van het in mei te verschijnen album:

quote:

Seafood: As The Cry Flows [Cooking Vinyl]

After 12 eventful months of near death experiences and label changing, Seafood’s third album arrives, shimmering with majesty. Hitting the mark somewhere between Snow Patrol and the Super Furry Animals, Seafood are masters of understated, lo-fi rock that never strays into self-indulgence. Whether rocking out or eschewing tunes of the utmost delicacy, they know exactly where to rein their songs in for maximum effect. ‘Broken Promises’ and ‘Sleepover’ become controlled epics in this environment, while ‘Good Reason’ cranks up to a perfectly regimented chorus of angst. Elsewhere, ‘No Sense Of Home’ offers waves of melancholy that build with cymbal crashes to a magnificent refrain, while on the toe-tapping waltz ‘Milk & Honey’ they’re The Coral’s world-weary older siblings. The whole album is crammed with subtle melodies that confirm just how criminally underrated Seafood are; but hopefully that’s all about to change.

Dit album zwerft al ergens rond op de bekende kanalen, trouwens. En de eerste single is dus legaal te downloaden van de band site, zie link in de vorige post.

Gezien het kansloos grote aantal replies van mijn kant had ik het eigenlijk al opgegeven om dit topic steeds bij te houden... Goed om te zien dat peaceman Seafood ook wel kan waarderen!

En ja, die laatste plaat is bijzonder fijn, veel beter ook dan de vorige. Seafood is toch het beste te behappen met wat zwaarder aangezette gitaren en nummers die buiten de "hitjesformule" van couplet/refrein/couplet/refrein/refrein vallen. Ik vond zelfs de eerste single Signal Sparks, die nog het meest in het verlengde lag van het vorige album, misschien wel het zwakste nummer van de plaat.