Devil (2010, VS, John Erick Dowdle)Vijf mensen gevangen in een stilstaande lift, één van hun is de duivel. Dat vond ik wel een leuk idee voor een film. Vol goede moed ging ik dan ook de film in. Maar waarom moet de film dan afwijken van zijn eigen uitgangspunt? Waarom word ik constant verveeld met wat er buiten de lift gebeurd? Waarom wordt ik getrakteerd op een stereotype achtergrond verhaaltje van de detective, die het zaakje moet oplossen? Dit leidt imo allemaal af van waar het om had moeten gaan; de mensen in de lift en de stijgende paranoia als ze één voor één vermoord worden. Waarin met scherpe dialogen de spanning langzaam wordt opgebouwd. Er zijn genoeg voorbeelden dat een film met een paar personen in één ruimte wel degelijk spannend kan zijn zoals o.a. Hard Candy. Dat vreemd genoeg geschreven is door één van de schrijvers van Devil.
cijfer: 5
TRON (1982, VS, Steven Lisberger)De komst van Tron Legacy is een goede aanleiding om eindelijk eens het eerste deel uit 1982 te bekijken.
Natuurlijk zijn de special effecten en de CGI tegenwoordig lachwekkend verouderd. Maar dat is deel van de charme van de film. Ook heel het idee van dat de wereld in een computer niet verschilt van die van ons met programma's als mensen. Toch viel de film enigszins tegen. Hij wist me niet heel erg te boeien. Het was te veel een podium om de nieuwste sfx te kunnen tonen dan een film. Als de helft van de aandacht die naar de sfx zijn gegaan ook naar het uitwerken van het verhaal had kunnen gaan was het een vele betere film geworden.
Het acteerwerk was wel beneden alle peil.
cijfer: 6.5
Zoolander (2001, VS, Ben Stiller)Heel fout, maar daarom ontzettend hilarisch.
cijfer: 8.5
When Harry Met Sally... (1989, VS, Rob Reiner) Aardige romcom, maar niet die immense klassiekerstatus waard imho. Daarvoor vond ik de karakters niet sympathiek genoeg. Het maakte me daarom niet veel uit of ze elkaar zouden krijgen.
Ook vond ik Billy Crystal zelf erg irritant. Ik merkte te vaak dat hij acteert dat hij spontaan grappig is. De goed geschreven dialogen trekken de film echter wel boven het gemiddelde romcom niveau uit.
cijfer: 7
Big (1988, VS, Penny Marshall) Een jongentje wenst bij een kermisattractie dat hij groot wil zijn. De volgende ochtend wordt hij wakker als dertigjarige. Omdat niemand hem gelooft, vlucht hij samen met zijn beste vriendje naar New York. Waar hij gaat werken voor een speelgoedmaatschappij.
De kracht van de film is dat de schrijvers nooit uit het ogen hebben verloren dat de hoofdpersoon een dertien jaar oude jongen is. Bij alles hebben ze nagedacht over hoe een dertienjarige zich zou gedragen in een situatie. Tom Hanks speelt ook goed niet een 30-jarige die zich gedraagt als 12, maar een 12-jarige in het lichaam van een 30er.
cijfer: 7.5
The Year of Living Dangerously (1982, Australië, Peter Weir) Een Australische journalist wordt voor zijn eerste baan als buitenland correspondent uitgestuurd naar het turbelente Indonesië van de midden jaren '60.
De film begon erg goed. Ik hou wel van het "blanke mannen in de tropen"-genre. Samen met de onervaren Guy Hamilton (gespeeld door Mel Gibson) wordt je als kijker mee gesleurd in de hectiek van Indonesië van toen. Langzaam kom je erachter wie wie is en wat er aan de hand is. Het wordt nog even spannend als het vermoeden reist dat het aardige hulpje en fotograaf Billy misschien wel een spion is. Maar halverwege de film verschuift de focus steeds meer naar het liefdesleven van Guy. Die gevallen is voor de lieftallige Jill (Sigourney Weaver). Het politieke klimaat en de sociale toestand van het land verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. Ook de twijfels over Billy lijken goedsdeel als sneeuw voor de zon te zijn verdwijnen. Dit wordt extra duidelijk in het einde, waarin de hereniging van Guy met Jill op het vliegveld belangrijker is dan de implicaties van de mislukte coup op het land zelf.
Linda Hunt is zo goed als Billy, dat ik pas bij de aftiteling door had dat ze eigenlijk een vrouw is.
cijfer: 7