oxy dat klinkt goed zeg. ik hoop dat 't gaat lukken! succes met het doorlopen van de benodigde procedures!
nijna

wat ellendig is 't toch... dat gemene hardnekkige rotgevoel. wel goed dat je blijft onderkennen dat het niet is zoals je zou willen, blijf het bestrijden!! zet 'm op he.
en maar even hier: ik wil graag nog even vertellen over het afscheid van onze M., de vriendin van m'n broer: het was zo'n ongelooflijk mooie dag gisteren, ondanks het vreselijk pijnlijke feit dat we d'r nu echt moesten wegbrengen. ze heeft een weergaloos afscheid gekregen.

het duurde allemaal wel vrij lang, omdat er erg veel mensen waren die nog wat wilden zeggen of zingen. maar dat waren ook wel stuk voor stuk mooie woorden, dus zeker de moeite waard. zelfs Willem en Cato hebben het heel goed volgehouden. Cato bleef me maar troosten, dat was wel heel aandoenlijk. zelf was ze ook behoorlijk verdrietig, maar even later liep ze ook weer te zingen. het was een dag met veel tranen, maar ook: mooi weer, prachtige muziek, veel goede herinneringen en heel veel bloemen (geen kransen of grote boeketten, alleen maar veldboeketten en kleine bloemetjes die mensen her en der bijeen geplukt hadden. Cato en Willem (en G) hadden zelfs de hele middag madeliefjes lopen plukken, dus we hadden een enorme bak vol madeliefjes mee die ze nog op M hebben gestrooid. wat ook mooi was vond ik is dat ze niet in een kist lag, maar in doeken gewikkeld was. vooraf was ik een beetje bezorgd dat dat er wat vreemd uit zou zien maar 't was juist heel prettig, veel minder akelig dan zo'n echte kist, vond ik. kortom: een afscheid dat ze verdiende, en waar we met een warm gevoel op terug kunnen kijken.