Ik ben 24 bijna 25. Ik ben afghaans en ben naar Nederland gevlucht met mijn biologische ouders en broer toen ik ongeveer 3 jaar was.
De ellende begon toen ik een jaar of 13 was. Mijn oudere zus rookte en nam af en toe een blow. Ik vond het roken wel spannend dus ik begon ook te roken. Mijn ouders mochten hier niks van weten dus we vertelden hun natuurlijk niks.
Bij mij ging het al snel mis. Mijn ouders vonden toen ik ongeveer 14-15 was voor het eerst een pakje sigaretten. Vriendjes is bij ons een taboe en mijn zus kreeg een vriend waar ze ook over loog en dus stiekem deed. Ik wist er wel van maar we spraken nooit met elkaar af. Wel loog ik voor haar. Op de middelbare school werd ik nog een aantal keren betrapt met roken maar ik loog dan dat die sigaretten van een ander waren. Ook pakte ik af en toe geld van mijn ouders om te kunnen roken. Van mijn ouders mocht ik dan een tijdje niet meer met vrienden omgaan. Na een tijdje smeekte ik ze om weer eens weg te mogen en dan mocht het af en toe weleens.
Toen ik eenmaal klaar was met de middelbare school begon de ellende nog erger te worden. Toen ik eenmaal zag dat anderen op zichzelf gingen wonen, wilde ik dat ook en met een hoop ruzie en smoesjes ben ik op mijzelf gegaan. Na een tijdje werden mijn ouders erg boos want ze merkten dat ik nog rookte en hebben mij van school gehaald en moest ik mijn studie elders opnieuw beginnen zodat ik thuis kon wonen. Om 's avonds wat leuks met anderen te kunnen doen heb ik eigenlijk altijd smoesjes verzonnen dat ik voor school iets met een klasgenoot moest doen. Deze studie haalde ik niet en ik kreeg een BSA.
Toen ben ik een andere studie begonnen en daar ging het wel redelijk maar ik heb nooit gedurfd om tegen mijn vrienden te zeggen dat mijn ouders nog zo van de afghaanse cultuur waren. Ik heb ze altijd beter voor gedaan dan ze waren. Ik schaamde me dat mijn ouders me zo kort hielden. Nu ben ik stage gaan doen en ik kon hier mijn plek niet vinden. Mijn hoofd zat vol en ik bleef over van alles liegen. Dat ik weg moest voor stage of school. Na een tijdje ben ik gestopt met stage en haalde mijn jaar niet maar dat had ik mijn ouders niet verteld. Inmiddels heb ik alles opgebiecht en mijn ouders hebben mij nu verboden om nog met wie dan ook om te gaan en ik mag alleen met hun mee als ik weg wil.
Vanaf februari ga ik weer stage lopen en ik heb nu hulp gezocht voor het liegen. Ik kan hier zelf ook niet meer mee leven. Zlefs tegen vrienden durfde ik nooit eerlijk te zijn en verzon ik mooie verhalen om een beetje bij te kunnen blijven. Ik heb nu wel hulp gezocht maar ik weet niet of ik het wel ga redden om mijn vrienden niet meer te zien enz. Ik durf alleen niet meer tegen mijn ouders in te gaan. Ik moest dit even van mij afschrijven en wil graag jullie advies.
[ Bericht 0% gewijzigd door clueless1985 op 15-12-2010 22:14:43 (alinea's) ]
Het komt op mij meer over dat je liegt omdat je je schaamt voor wie je bent. Je wilt roken maar mag het niet dus je liegt, je vind je opleiding niets dus je liegt, je bent bang dat je vrienden de echte jij niet leuk vinden dus je liegt.
Is het probleem niet oplosbaar door gewoon zoveel mogelijk jezelf te proberen te zijn, al zal dit zeker in het begin niet gemakkelijk zijn, en te kijken welke vrienden daar wel bij passen? Lijkt mij in ieder geval een stuk minder vermoeiend en de reden om te liegen wordt meteen een stuk minder.
Wat ik niet snap, je zegt dat je hulp gezocht hebt maar je zegt daarbij dat je je vrienden niet zou mogen zien? Lijkt me nogal raar.
Je bent 25 en nog steeds niet volwassen genoeg om aan je ouders te vertellen dat jij de vrijheid hebt om te doen wat jij wilt met je leven.
Hoe lang wil jij nog in je isoleercel blijven?
Red jezelf.
Ik wil mijn ouders niet teleurstellen maar ik wil ook kunnen leven. Ik wil mijn ouders geen verdiet doen. Maar is het nou echt zo erg dat ik wil roken en af en toe wil stappen met vrienden?
Kan jij wel gelukkig zijn zolang je ouders je leven dicteren? Ik begrijp dat het binnen je cultuur heel erg ongewoon is wanneer een vrouw op zichzelf gaat wonen maar het lijkt erop dat zolang jij onder de plak zit bij je ouders je ook niet gelukkig kan zijn :Squote:Op woensdag 15 december 2010 22:16 schreef clueless1985 het volgende:
Ik weet zelf niet meer waarom ik lieg. Misschien lieg ik wel om alle partijen tevreden te houden zeg maar. Ik heb professionele hulp gezocht. Dit weten mijn ouders ook en dat vinden ze goed maar ik mag verder niet weg naar vrienden of sporten.
Vergeet niet dat we in Nederland wonen waar je de vrijheid hebt om zelf dingen te bepalen en niet wat je familie wilt, hoe moeilijk dat misschien ook is om daadwerkelijk te realiseren en misschien te breken met de denkwijze van je ouders.quote:
Ik weet zelf niet meer waarom ik lieg. Misschien lieg ik wel om alle partijen tevreden te houden zeg maar. Ik heb professionele hulp gezocht. Dit weten mijn ouders ook en dat vinden ze goed maar ik mag verder niet weg naar vrienden of sporten.
Ik wil mijn ouders niet teleurstellen maar ik wil ook kunnen leven. Ik wil mijn ouders geen verdiet doen. Maar is het nou echt zo erg dat ik wil roken en af en toe wil stappen met vrienden?
Dat doe je ook, je hebt niet echt veel keus als Afghaan aangezien Afghaanse ouders alleen maar om hun eigen status denken in de familie kring en niet aan hun kinderen.quote:
Ik weet zelf niet meer waarom ik lieg. Misschien lieg ik wel om alle partijen tevreden te houden zeg maar. Ik heb professionele hulp gezocht. Dit weten mijn ouders ook en dat vinden ze goed maar ik mag verder niet weg naar vrienden of sporten.
Stap uit die kring van egoïsme en denk aan je EIGEN toekomst. Waar ben je bang voor?
Ik wil graag op mezelf maar mijn moeder heeft gedreigd al mijn leugens tegen iedereen te vertellen als ik niet naar ze luister en ik ben bang dat ik dan niemand meer over heb.
Ik geloof er niets van.
Groetjes, Chowi.
Je moeder zal dat nooit doen , omdat anders haar eigen status als ouder in gevaar komt. Het is niks meer dan een loze dreigement.quote:
Ja dat is wel zo maar volgens mijn ouders ben ik op dit moment erg slecht omdat ik te veel lieg. Ik maak alles mooier dan het is, zoals ik heb mijn stage wel gehaald en mijn cijfers zijn prima.
Ik wil graag op mezelf maar mijn moeder heeft gedreigd al mijn leugens tegen iedereen te vertellen als ik niet naar ze luister en ik ben bang dat ik dan niemand meer over heb.
Ook al zegt ze het, jij hebt tenminste je vrijheid en dat is belangrijker dan het leven in een isoleercel.
quote:Op woensdag 15 december 2010 22:24 schreef Chowi het volgende:
Beste clueless,
Ik geloof er niets van.
Groetjes, Chowi.
Volgens mij zit je op het verkeerde forum, want de meeste leden hier hebben de Nederlandse mentaliteit. Ze zullen de achterliggende verhaal niet begrijpen. Het is makkelijk om te zeggen ''doe waar je zin in hebt'' vanwege je cultuur. Ik weet hoe de meeste Afghanen zijn. Zelfde geldt voor Marokkanen, Turken, Irakezen etc.
Je liegt omdat je identiteit niet past in jouw samenleving. Jouw ouders zijn - helaas - het onderdeel van een kudde schapen. Jouw angst voor het onbekende is ook wel terecht. Je hebt nog niet eerder zoiets gedaan en je bent bang voor concequenties. Zolang je niet in elkaar wordt geslagen/vermoord etc. denk ik dat je moet overwegen wat je écht belangrijk vindt. Wat wil JIJ?
Goed punt, ik kan niks anders zeggen hierop. vooral mensen die niet zeker zijn met de eigen identiteit kunnen nogal een potje liegen. Niet omdat ze het zelf willen maar omdat ze bang zijn dat hun identiteit niet echt past in het beeld wat de wereld van hun zou moeten hebben.quote:
Hey meid,
Volgens mij zit je op het verkeerde forum, want de meeste leden hier hebben de Nederlandse mentaliteit. Ze zullen de achterliggende verhaal niet begrijpen. Het is makkelijk om te zeggen ''doe waar je zin in hebt'' vanwege je cultuur. Ik weet hoe de meeste Afghanen zijn. Zelfde geldt voor Marokkanen, Turken, Irakezen etc.
Je liegt omdat je identiteit niet past in jouw samenleving. Jouw ouders zijn - helaas - het onderdeel van een kudde schapen. Jouw angst voor het onbekende is ook wel terecht. Je hebt nog niet eerder zoiets gedaan en je bent bang voor concequenties. Zolang je niet in elkaar wordt geslagen/vermoord etc. denk ik dat je moet overwegen wat je écht belangrijk vindt. Wat wil JIJ?
Mogelijk zelfs angst. Heel normaal probleem bij puberteit en komt vaker voor bij allochtonen maar , desondanks komt het ook redelijk vaak onder autochtonen. Groot probleem onder 15-24 jarige mensen. Die zich nog moeten settelen in de realiteit van de buitenwereld voornamelijk als ze op zichzelf gaan wonen.
(OK IK LIEG NU OOK 11!!)
Dat is vervelend.
Krea-post. Maar wel helemaal mee eens.quote:
Beste clueless,
Ik geloof er niets van.
Groetjes, Chowi.
Als ik kijk naar wat ik echt wil is het eigenlijk het liefst op mijzelf maar dan wel in harmonie met mijn ouders. Nu is het voor mijn ouders eigenlijk alleen maar geoorloofd als ik ben getrouwd maar ik heb geen vriend en zij willen na een tijd toch wel dat ik ga trouwen met iemand uit Afghanistan. Ik heb hier alleen totaal geen zin in.
Ik wil mijn ouders niet afzeiken want in weze zijn het lieve mensen alleen met andere normen en waarden. Ik heb ook keer op keer tegen ze gelogen door te zeggen dat ik zou stoppen met roken en bijna zou afstuderen enz.
Het enige wat je kan doen is of keihard op je bek gaan. Juist omdat je dan wel moet opbiechten word je hierdoor eerlijker in. Het is kut om altijd te liegen en je doet het niet eens omdat je het wil. Maar omdat je anders jezelf niet kan zijn. Wat ik jou zie doen is eigenlijk je problemen uit de weg gaan. Vecht ze ! Durf te vechten wees geen lafaard! Jij bepaald je leven, niet iemand anders.quote:
Ik vind het allemaal niet makkelijk om het toe te geven. Het zou erg fijn zijn als mensen hier dus rekening mee willen houden.
Als ik kijk naar wat ik echt wil is het eigenlijk het liefst op mijzelf maar dan wel in harmonie met mijn ouders. Nu is het voor mijn ouders eigenlijk alleen maar geoorloofd als ik ben getrouwd maar ik heb geen vriend en zij willen na een tijd toch wel dat ik ga trouwen met iemand uit Afghanistan. Ik heb hier alleen totaal geen zin in.
Ik wil mijn ouders niet afzeiken want in weze zijn het lieve mensen alleen met andere normen en waarden. Ik heb ook keer op keer tegen ze gelogen door te zeggen dat ik zou stoppen met roken en bijna zou afstuderen enz.
Wat is het ergste wat je kan gebeuren? Je ouders raken teleurgesteld in je als je niet verteld wat er mis is. Tuurlijk is geen kind perfect en jij bent dat ook niet.