Ik zal kort door de bocht zijn: ik heb een agressie probleem. Het is de afgelopen jaren wel minder geworden, maar toch blijft het aan me knagen. Toen ik in de puberteit zag kon ik om het minste of geringste al uitbarsten. Ik vocht met mijn broer (die vrij sterk was), ik maakte ruzie met mijn ouders... Ik moest me ook vaak melden bij de teamleider als ik weer eens met iemand had gevochten of een woordenwisseling had gehad. Thuis was ik ook niet te genieten. Ik heb een gat in mijn slaapkamerdeur geschopt, het slot gemold van een andere deur, dingen kapot gesmeten, ga zo maar door. Ik was net een kleine Begbie (zie Trainspotting).
Mijn ouders vonden dat het zo niet meer door kon en ik moest naar een psycholoog. Ik heb daar ongeveer anderhalf jaar gelopen, maar het hielp niet heel veel. Mijn psycholoog raadde me aan 3 keer per week te sporten en me meer te richten op mijn studie en werk, zodat ik mijn energie kwijtraakte. Ik moest ook leren accepteren dat dingen niet altijd gaan hoe ik het wil. Omdat ik en mijn broer en zusje altijd alles kregen wat we wilden, had de psycholoog het idee dat ik een "middelpunt van de aarde"gevoel had.
Nu ben ik drie jaar verder, en er is niet veel veranderd. Zo van een afstand bekeken heb ik een pracht leven. Ik zit nu anderhalf jaar in een relatie, heb een grote groep vrienden om me heen, ben net aan mijn Master begonnen en heb een leuk bijbaantje met leuke collega's. Toch zit ik nog steeds vol woede. Er hoeft maar een klein dingetje te zijn dat me irriteert en ik blijf urenlang met een boos gevoel rondlopen. Binnen mijn relatie en vriendschappen heb ik nooit het idee dat ik boos wordt, maar ik hoef maar op straat een stel gothics te zien en ik voel enorme irritatie. Dingen zoals die actie van Greenpeace kunnen echt mijn middag verpesten. Overal zie ik fouten. Slome kassa meisjes, lelijke mensen in te strakke kleding, domme hippies die protesteren, etcetera etcetera
Hoe kom ik in godsnaam van die agressie af? Ik kan moeilijk de hele dag door sporten...