Bevallingsverhalen deel 12

Ik was heel benieuwd en zou op elke zin willen reageren.

Één ding nog, wat lijkt het me heftig om je dochter zo blauw te zien worden. En wat fijn dat het n gewoon allemaal zo goed gaat met jullie allemaal.

De verloskundige die in de kraamweek de nacontrole heeft gedaan heeft ons geadviseerd om na 6 weken een gesprek met de gynaecoloog te hebben en aan hem/haar de vragen te stellen die we nog hebben. Ik denk dat we daar verstandig aan doen. Ik moet zelf echt nog verwerken wat er allemaal is gebeurd, mijn eigen keuze accepteren en proberen te begrijpen waarom het ziekenhuis zo heeft gehandeld.

Fannetje, wat schrijf je liefdevol! En wat is het toch nog snel gegaan. Maar wat vreselijk vind ik het dat er zo weinig ruimte was voor persoonlijke aandacht door de drukte. Dat zou zo niet mogen gebeuren bij zo'n belangrijke gebeurtenis!!

Claudia.. wat heftig! Inderdaad, als ze vermeld dat ze verwacht dat je de ruggenprik om 20:00 niet meer nodig hebt, dan was pethidine op dat moment niet op zijn plaats. Dat geven ze, als het al nog gegeven wordt, vaak bij het begin van bevallingen. Vreselijk dat waarschijnlijk daardoor de start van Lena zo'n moeilijke is geweest!

Wat ik wel fijn voor je vind is dat het deze keer, toen het eenmaal losging, zo vlot is gegaan!

Ga je nog een gesprek aan in het ziekenhuis, op deze punten?

quote:

Op woensdag 26 januari 2011 21:59 schreef Claudia_x het volgende:
Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.

wat heerlijk om dit te gelezen. Jullie gezin gewoon!

Claudia, wat is het heftig geweest allemaal! Wat goed dat je alles op hebt kunnen schrijven. En je laatste zin, zo waar... Tranen op m'n wangen hier

quote:

Op woensdag 26 januari 2011 22:21 schreef Orea het volgende:
Claudia.. wat heftig! Inderdaad, als ze vermeld dat ze verwacht dat je de ruggenprik om 20:00 niet meer nodig hebt, dan was pethidine op dat moment niet op zijn plaats. Dat geven ze, als het al nog gegeven wordt, vaak bij het begin van bevallingen. Vreselijk dat waarschijnlijk daardoor de start van Lena zo'n moeilijke is geweest!

Het napraten met de verloskundige in de kraamweek heeft al veel geholpen. Zij heeft me op het hart gedrukt dat de dienstdoende arts-assistent me nooit pethidine zou hebben gegeven als ze had verwacht dat Lena zo snel geboren zou worden. En dat Lena zo'n moeilijke start had door de pethidine schijnt toch ook vrij uitzonderlijk te zijn. Kortom: ik denk dat het nagesprek heel belangrijk gaat zijn voor de verwerking.

Een ander punt is wat er allemaal toegeschreven kan worden aan de pethidine. Het schijnt dat er intern een discussie over is geweest en dat sommigen denken dat zelfs die eerste moeizame dagen toe te schrijven zijn aan de pethidine, ookal is pethidine bij volwassenen na 4 uur uitgewerkt. Daar ben ik ook heel nieuwsgierig naar!

Hoe dan ook: ik had op het moment dat de pethidine werd gezet nog maar 4 centimter ontsluiting, wat marginale vooruitgang betekende. Ik denk dat mijn intuïtie juist was, dat ik me niet goed kon ontspannen en dat de ontsluiting daardoor niet vorderde. De pethidine heeft gemaakt dat ik in een uur tijd naar volledig ontsluiting ging. In die zin is het waarschijnljik ook wel op z'n plaats geweest om me pijnstilling te geven (al had ik liever intensievere begeleiding gehad).

Claudia, prachtig verhaal! En een traan toen je schreef dat Lena blauw werd en een lach toen je schreef dat je achter de kinderwagen liep met Ivan der in. Jullie gezinnetje

Ik heb mijn bevallingsverhaal van Bram er nog even bijgezocht. Ben nu druk bezig met alles van Eline op te schrijven, maar deze is hier ook nog nooit geplaatst.

Bevallingsverhaal Bram
Zondagavond 30 maart 2009 gingen we vrij laat naar bed (0.00) na een drukke, maar fijne dag waarin we nog gewinkeld hebben en een aantal leuke dingetjes hebben gekocht. Jos sliep al na een paar minuten en ik kon de slaap wat moeilijker pakken. Om half één krijg ik ineens een kramp in mijn rug en buik die ik best pijnlijk vond, mijn eerste reactie was dan ook "ff in de gaten houden". Om half twee ben ik uit bed gestapt, want dit leek toch wel een begin te zijn, de krampen kwamen om de 10/12 min. Ik heb het me behagelijk gemaakt op de bank met mijn breiwerk, glas thee binnen handbereik en met rustig zuchten kon ik de weeën lekker opvangen. In de loop van de nacht werden ze steeds regelmatiger en kwamen ze steeds sneller op elkaar.
Om half zeven kwamen de weeën om de 6 minuten ongeveer en ben ik weer naar boven gegaan om ff lekker onder de douche te gaan staan. Daar werden ze heftiger en trokken door tot in mijn benen. Na ongeveer een half uurtje heb ik Jos wakker gemaakt en gemeld dat het begonnen was. Dit had ik beter niet kunnen doen want vanaf een uur of half acht werd het weer onregelmatiger tot er ongeveer een kwartier/half uur tussen zat. Jos is dan ook gewoon naar het werk gegaan, hij hoeft maar een kwartier te rijden en dan is hij weer thuis. De hele dag door bleef het komen en gaan en er was weinig regelmaat in te ontdekken. Rond 17 uur ben ik ff naar bed gegaan en heb liggen slapen/dommelen tot Jos thuis kwam om 18.45. We hebben nog lekker lasagna zitten eten en zijn toen tv gaan kijken.
Vanaf 20.00 werden de weeën weer heftiger en kwamen ze regelmatiger en vanaf 21.00 zelfs om de 4/5 minuten. Dit moet ongeveer 2 uur aanhouden en dan mochten we de verloskundige bellen. Dit hebben we dan ook rond 23 uur gedaan en ze zou snel ff langskomen. Een kwartier later was ze er. Na een controle bleek dat ik maar 1-2 centimeter ontsluiting had, maar ze hoorde een dip in Bram's hartslag die haar niet beviel. We moesten dan ook door naar het ziekenhuis voor een CTG.
Om goed 0.00 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis en mochten meteen door naar de verloskamers. Daar werd ik aan de CTG gelegd, wat ongeveer drie kwartier duurde. Ondertussen werd mijn bloeddruk opgemeten. Uit de CTG kwam dat Bram's hartslag inderdaad dipte bij iedere wee, maar wel weer goed omhoog klom. Mijn bloeddruk bleek wel veel te hoog te zijn (onderdruk van 100). Dit in combinatie met het feit dat ik al meer dan 24 uur wakker was met weeën en dat de ontsluiting niet echt opschoot (om 2.00 uur slechts 2 centimeter) besloot de dienstdoende ziekenhuisverloskundige dat ik moest blijven en met een pethidineprik en een slaapmiddeltje. Wel zei hij erbij dat er een grote kans was dat hierdoor de weeën zouden wegblijven en er de volgende dag nog niet veel ging gebeuren. Er werd een gewoon bed voor me neergezet in de verloskamer en om half drie kreeg ik de prik en is Jos naar huis gegaan. Ik heb ongeveer 2 uur heerlijk liggen slapen
Om half vijf werk ik wakker van een heftige wee die door mijn rug en benen trok. Na goed 5 minuten kwam de volgende alweer. Ik heb de verpleegster gebeld en die raadde me aan om lekker ff te gaan douchen. Onder de douche gingen de weeën flink door. Om acht uur kwam de verloskundige om me te toucheren en vlak daarvoor braken mijn vliezen op de wc. Het vruchtwater kwam er met kleine scheutjes uit. De verloskundige bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken en ik had ondertussen al 6 centimeter ontsluiting. Ze vond de weeën echter niet krachtig genoeg en besloot me aan het infuus met wee-versterkers te leggen.
Om negen uur kwam Jos, helemaal in de veronderstelling dat hij mij op kon halen en dat we het thuis verder zouden afwachten (ze zouden hem bellen als er veranderingen waren, maar dat is helaas niet gebeurd. Ikzelf had door de pethidine en slaapmiddel niet het besef om hem te bellen). Ik kon hem inmiddels vertellen dat ons kindje vandaag geboren zou worden. Op dat moment kwam de verpleegkundige die mijn infuus zou zetten. Er werd 2x misgeprikt waardoor ik nu nog grote blauwe plekken op mijn arm heb.
De weeën waren erg lastig op te vangen omdat ik voornamelijk beenweeën had. Deze kon ik hiervoor opvangen door in beweging te blijven, maar omdat ik weer aan de CTG moest, moest ik blijven liggen. Ondertussen werkte het slaapmiddeltje dat ik had gekregen, in combinatie met 2 nachten weinig slaap, nog steeds door. Tussen de weeën door kon ik heel even met Jos kletsen, maar viel al snel in slaap.
Tussen elf uur en half twaalf (weet de exacte tijd niet meer) hield ik het bijna niet meer uit en vroeg om pijnstilling. De verloskundige zou ff kijken hoe ver ik was en dan zou ik een pethidineprik krijgen. Het bleek dat ik al ruim negen centimeter ontsluiting had en dat er nog maar een klein randje stond. De verloskundige en ik hadden dit niet verwacht, omdat de weeën daarvoor eigenlijk niet zo heel krachtig waren geweest. Jos werd opgedragen om de tas met babykleertjes te halden die nog steeds in de auto stond en de verpleegkundige en de verloskundige zetten alles klaar. Terwijl Jos de tas aan het halen was heb ik 2 persweeën opgevangen en dat vond ik best lastig.
Toes Jos terug kwam, mocht ik ook al gaan persen. Na 2 persweeën kreeg Bram het moeilijk en werd er besloten dat er een handje geholpen werd met de vacuumpomp. De kinderarts was al op de hoogte gebracht en kwam ff snel binnen om me gerust te stellen. Op de derde perswee werd ik ingeknipt en werd het kapje erop gezet. Tussen de persweeën door viel ik nog steeds in slaap en tot grote hilariteit van de verloskundige en verpleegkundige snurkte ik er zelfs bij.
Na nog 2 persweeën glibberde om 12.17 het lichaampje van Bram eruit. Het bleek dat de navelstreng strak om zijn nekje zat en dat daarom zijn hartslag zo sterk gedaald was. Later hoorde ik van Jos dat er ook nog een reanimatiteam klaar had gestaan, voor de zekerheid. Maar gelukkig kleurde hij snel bij en slaakte een paar kreetjes. Ik moest wel drie keer kijken voordat ik geloofde dat we een zoon hadden gekregen, mijn gevoel had heel de zwangerschap aangegeven dat het een meid zou zijn. Ondertussen kwam de placenta en werd ik gehecht.
Nadat Jos de nodige foto's heeft gemaakt, heeft hij de familie op de hoogte gebracht. Mijn ouders waren in de buurt en kwamen ook al snel naar het ziekenhuis om kennis te maken met hun eerste kleinzoon. De trots was van hun gezicht af te lezen.
Om ongeveer half twee moest ik heel nodig plassen en wilde graag douchen. Daarna mochten we naar huis, dus met ons kostbare pakketje waren we om goed half drie al weer thuis waar mijn ouders al de boel aan het versieren waren. Thuis ben ik op aanraden van mijn moeder samen met Bram ff het bed ingekropen en heb ongeveer anderhalf uur liggen slapen, totdat de kraamhulp arriveerde. Toen kon het grote genieten pas echt beginnen, wij als klein gezinnetje, Nicole en Jos en onze grote trots Bram Teunis George...

Al met al was het best heftig omdat het uiteindelijk allemaal zo snel ging. Maar ik kijk er met een heel tevreden gevoel op terug. En ben keitrots op mijn twee mannen...

Prachtig Sugarsnap, en dat slapen tussen de persweeën met snurken door.

leandra persen met 4 cm! maar zo te lezen ook nodig!
hoe gaat het nu met je?

fannetje je schrijft echt heel mooi over anne ! wel echt balen van de onpersoonlijkheid en het blijven zitten van een stukje placenta

claudia lijkt me zeker heftig zo'n begin! hopelijk kan je het goed verwerken
maar hoe heerlijk om met je gezinnetje weer naar huis te kunnen

sugarsnap ben benieuwd naar je verhaal met eline, fijn dat je ondanks de heftigheid met bram er goed op terug kan kijken

Claudia wat heftig zeg
_{Over de phetidine, bij mij heeft het na de prik ook exact een uur geduurd tot ik volledige ontsluiting had. En bij mij wisten ze prima dat het heel snel aan het gaan was, ik mocht daarom dus geen ruggeprik meer (want dat zou te lang duren), maar juist wél phetidine.. Timo had ook echt nergens last van.. Ik kan me niet voorstellen dat ze mij die prik gegeven hadden als de kans groot was dat Timo er erg last van zou hebben.. Ze zeiden tegen mij dat hij er wat suffig van zou kunnen zijn en dat er al een spuitje klaarlag voor hem als dat het geval was om de phetidine versneld uit te laten werken..}

Ik kan me dus niet voorstellen dat je de verkeerde keuze gemaakt hebt door die prik te laten zetten..

Wat ik probeer te zeggen: probeer jezelf die keuze niet kwalijk te nemen, en inderdaad, dat napraten is erg belangrijk..

Dat vind ik fijn om te lezen, Chan. Het is ook iets wat ik weer mee kan nemen in mijn vragenlijstje. Ik weet namelijk ook niet precies hoe het zit met dat anti-middel. Mijn lief heeft het daar wel even over gehad.

Claudia wat heftig zeg! Wel fijn dat je alvast hebt kunnen napraten met de vk.

Sugar, snurken tussen de weeën door, geweldig! Ik kan me er alleen niets bij voorstellen... Ik ben benieuwd naar je nieuwe bevallingsverhaal.

Claudia, ik schrik heel erg van je verhaal. Ook vooral omdat het heel erg veel op de bevalling van Mette lijkt (bijna identiek, alleen had ik wel een fatsoenlijke begeleiding).
Ik heb ook een pethidine prik gehad toen ik op 5 cm bleef steken en een ruggenprik ging ook nog anderhalf uur duren. Keuze was die prik die ik al de hele dag probeerde te ontwijken. Een trip van drie kwartier met op het eind die oerdrift om te persen. Mette is na een kwartier gehaald omdat haar hartslag te ver zakte. Ze heeft ook een slechte score gehad (niet zo slecht als Lena). Ook zuurstof, alleen trok Mette mooi bij.

Wat Chan zegt. Voel je niet schuldig!!!! Dat mag je echt niet doen. Het is een ongelukkige samenloop van omstandigheden en Lena heeft heftiger gereageerd op de pethidine. Ik vind het zeer kwalijk dat de begeleiding niet goed is geweest.

Meis een dikke kus en ga het gesprek en probeer het een plekje te geven. Jezelf niet schuldig meer voelen kost ook een hoop tijd, mij heeft het bijna een jaar gekost (het was mijn schuld dat Mette zo klein was en een moeilijke start heeft gehad).
Nogmaals een dikke virtuele knuffel.

Ik voel me zo stom over de bevalling omdat het achteraf een prima bevalling was en ik me voel alsof ik er niks aan overgehouden heb. Ik merk dat ik het moeilijk vind om uit te leggen aan anderen waarom ik dan voor pethidine heb gekozen, dus meestal verzwijg ik het maar.

De weeen die ik kreeg na toediening van de weeenopwekkers triggerden allerlei herinneringen aan de bevalling van Ivan en ik dacht ineens alleen maar: Néé, dit niet nog een keer! In die zin heeft het mij vooral in de weg gezeten dat ik al een bevallingservaring had. Maar goed, wie weet hoe de bevalling zou zijn gelopen als ik niet voor pethidine had gekozen. Misschien was het weer een lange lijdensweg geweest.

Dank voor de woorden van steun.

Hoe heb jij die trip eigenlijk ervaren, wickie?

Ik begreep zojuist trouwens van mijn vriend dat Lena geen anti-middel heeft gehad omdat ze ook mooi bijtrok. Wat ik dan weer niet begrijp is waarom ze slechte apgar-scores bleef houden en ze toch een tijdje met haar bezig zijn geweest. Nou ja, dit zijn van die typische bevallingsgaten die in het gesprek met de gynaecoloog hopelijk opgevuld worden.

Claudia ik heb zelf trouwens wel dat anti-middel gekregen (Timo dus niet) toen ik volledige ontsluiting had hoorde ik máánden na de bevalling. Ik weet niet of jij dat gehad hebt? En of dat nog mee kan spelen? Ik heb een half uur of zo moeten persen dus misschien is het anti-middel in dat half uur ook al wel bij Timo gekomen..

Kom ik weer.

Ik vind jou Claudia, en bijna iedereen hier, zo verantwoord en doordacht in keuzes maken, afwegen enz. dat ik nog zou willen zeggen: Het zijn keuzes van het moment zelf. Je overdenkt ze, weegt ze af en maakt ze voor dat moment. Die keuzes was dan ook goed, is dan ook goed. Met kinderen heb je en krijg je bijna nooit een tweede kans. Kinderen opvoeden, kinderen opgroeien zijn aaneenschakelingen van eerste keuzes.

Dat is ook de drive dat ik hier zoveel mee lees. (En dat ik aan bed gekluisterd ben als ik niet werk) Het boeit me dat er ouders zijn die zo gemoeid zijn met het welzijn van hun kinderen. Ik had graag met jullie zwanger geweest in deze tijd. Vroeger was er maar een ieniemini kleine groep ouders die bewust(er) bezig was met de opvoeding, de opgroeiing van de kleinen.

[ Bericht 0% gewijzigd door -sabine- op 29-01-2011 20:18:59 ]

Die trip was vrij bizar, ik kon niks meer allen nog maar liggen, ik doezelde tussen de weeën steeds weg. Ik weet dat ik de lichtjes van Rotterdam zag die aan het dansen waren in mijn ogen. Maar ik voelde me vooral een steen. En toen kwam die druk, alsof iemand had besloten boven o m'n buik te gaan drukken. Voor mijn gevoel schreeuwde ik het uit, maar later vertelde R. dat het een soort van gemompel was. Het duurde ook 5 weeën voordat de zuster begreep wat er aan de hand was. En ineens waren er toen 5 mensen bij m'n bed en mocht ik persen. Dit heb ik dus met een absurdistische positieviteit gedaan maar ook erg verdoofd. Ook tijdens het hechten wat bijna een uur duurde en Mette die toen naast me lag in de couveuse was ik nog erg verdoofd. Misschien maar beter ook anders was ik denk ik enorm in de paniekstand geschoten.

Voor mijn gevoel is die spuit een soort van redding geweest anders had ik het waarschijnlijk als een ware hel ervaren. Maar aan de andere kant heb ik het er heel lang moeilijk mee gehad dat ik de boel niet bewust heb meegemaakt.
Mixed feelings dus.

Bevallingsverhaal Eline 08-01-2011

31 december 2010
Het zou een drukke dag voor me worden. 's Avonds kwamen onze beste vrienden langs om Oud en Nieuw te vieren, en ik zou voor lekkere hapjes zorgen. Ik voel me goed en sta 's morgens al lekker in de keuken. Tussen de middag moet ik op controle bij de verloskundige en ik verwacht dat het maar 10 minuten zou duren.
Daar bleek dat mijn bloeddruk veel te hoog is (onderdruk 97), maar urine is schoon. Toch moet ik 's middags naar het ziekenhuis voor een CTG. Daar gaat mijn planning... De CTG bleek goed te zijn en mijn bloeddruk is weer gezakt. Met een brief voor de de verloskundige mocht ik weer naar huis. 's Avonds hebben we het jaar met z'n zessen ingeluid en hopen dat er in het begin van 2011 twee gezonde kindjes worden geboren. Mijn beste vriendin is nl 2 weken na mij uitgerekend.

6 januari 2011
Bij de controle van de verloskundige was mijn bloeddruk nog steeds te hoog en omdat er andere klachten zijn die op zwangerschapsvergiftiging kunnen duiden (hoofdpijn en duizelligheid) stuurt de verloskundige me weer door naar het ziekenhuis voor CTG. Daar was wéér alles goed, maar van de gyn krijg ik de keuze om terug te gaan of daar onder controle te blijven. Ik kies ervoor om bij de gyn te blijven, omdat ik nog maar een week hoefde en er geen zin in had om weer heen en weer gestuurd te worden.

7 januari 2011
Jos is 's morgens zoals elke vrijdag om acht uur begonnen met werken en heeft mijn wekker om half 9 gezet. Ik wordt vlak daarvoor wakker met een onbestemd gevoel en pijn in mijn rug. Nadat ik Bram heb wakker gemaakt en naar het kdv heb gebracht worden de rugpijnen sterker en komen ze in golven. Dit gaat zo de hele dag door, terwijl ik wat in huis aanrommel en wat berichtjes tik op FOK. Ondertussen verlies ik wat bloed en veel slijm. Om 16 uur is Jos afgewerkt en komt hij thuis. Op dat moment komen de weeën ongeveer om de zes minuten en we bespreken wat we gaan doen. 's Avonds zouden we nl op verjaardag gaan van Jos' oma die die dag 82 is geworden. We besluiten dat Jos samen met Bram daar even naartoe gaat en Bram dan overdraagt aan zijn ouders. Er was afgesproken dat zij Bram zouden opvangen als er wat aan de hand zou zijn.
Jos heeft Bram opgehaald van het kdv en wat boodschapjes gedaan voor het avondeten. Thuis wil Bram erg weinig van mij weten en kan er slechts een heel zuinig kusje af. Bram en Jos eten lekker pannenkoeken en ik snoep er 1 mee, maar het smaakt me niet. Rond half 7 vertrekt Jos naar zijn opa en oma en kruip ik nog even in bed. Echt slapen lukt niet echt, maar ik kan wel een beetje wegdommelen. Om half 9 komt Jos thuis en ik kom uit bed. De weeën komen nu om de 5 minuten. Om half tien bellen we het ziekenhuis om te kijken hoe het ervoor staat. We mogen wel langskomen.
Om 22.00 uur zijn we daar aangekomen en worden we opgevangen door dezelfde verpleegkundige als donderdag, Sanne. Ze legt me aan de CTG en bloeddrukmeter. Mijn weeën zijn ondertussen helemaal stilgevallen. In de drie kwartier dat ik aan de CTG hang heb ik slechts 3 weeën gehad. Mijn bloeddruk is ook keurig netjes. De verloskundige komt me toucheren. Het blijkt dat ik nog maar krap een centimeter ontsluiting heb en de baarmoederhals is nog niet helemaal verstreken. Als dan blijkt dat de echo ook helemaal goed is, mogen we weer naar huis. Met de instructie om te bellen als de weeën om de 3-4 minuten komen voor een uur lang.
Eenmaal thuis komen de weeën lichtjes terug, het is dan 0.00 uur. We besluiten om naar bed te gaan en nog wat slaap te pakken. In bed worden de weeën heftiger en stap ik er maar weer uit. Beneden ga ik maar weer timen. Om 1 uur komen ze om de 3 min en worden steeds heftiger. Ik durf alleen niet weer het ziekenhuis te bellen, bang voor een teleurstelling. Ik kijk het nog aan tot half 3, en ga dan weer douchen. De weeën komen dan nog steeds om de 3 min, maar onder de douche zijn ze goed op te vangen. Jos wordt wakker als ik de slaapkamer binnenkom om me af te drogen. Hij ziet het een paar weeën aan en neemt dan het besluit voor me. Hij zegt me dat ik nu echt weer het ziekenhuis moet bellen. Dit doe ik dan ook weer om half 4 en we mogen natuurlijk meteen weer komen.
Om 4 uur staan we dan ook weer op de verlosafdeling. Verpleegkundige Femke sluit me aan op de CTG en verloskundige Ann toucheert me. Ik heb nu toch al wel 2-3 cm. We maken een plan van aanpak. Ik blijf nog even aan de CTG, ivm de bevalling van Bram en om half 6 gaan ze mijn vliezen breken. Het is rustig op de afdeling en dus blijven Femke en Ann gezellig kletsen. Ze vragen naar de geboorte van Bram en hoe we daar op terugkijken. We kunnen gelukkig vertellen dat het geen vervelende ervaring was. Maar wel wel spannend.
Om half 6 gaan ze mijn vliezen breken, ik heb dan 4 cm ontsluiting. Ze verwachten een behoorlijke golf vruchtwater, maar het koppie van ons kindje doet dienst als stop. Aan de paar druppels kunnen ze zien dat het helder is. Femke sluit een inwendige CTG aan en geeft me een netbroekje en kraamverband. Zo kan ik dan alsnog lekker rondlopen en bewegen om de weeën op te vangen. In het begin lukt het allemaal nog wel, maar al snel beland ik in een weeënstorm. De weeën zitten overal (buik, rug en benen) en komen zo snel achter elkaar aan dat ik amper op adem kan komen. Jos vertelt me tussen de weeën door dat ik het goed doe en dat hij trots op me is. Ook zegt hij dat het niet erg is om pijnstilling te vragen. Hij trekt me met deze opmerking over de streep. Ik druk op het belletje en al snel komt Femke binnen. Ik probeer het uit te leggen en Jos vult me aan waar nodig. Femke gaat Ann halen. Zij legt me uit welke keuzes ik heb nadat ze me getoucheerd heeft. Ik heb 5 cm en voor een ruggeprik is het dan te laat. Ik mag kiezen tussen een pethidineprik en een Remifentanilpomp. Ann raadt me de pomp aan. Hier kies ik dan ook voor.
Om kwart voor zeven krijg ik het infuus met de pomp aangeprikt. Ik krijg ook een saturatiemeter op mijn vinger en het knopje in mijn hand. Al snel begint het te werken. Ik word er high van , maar niet onprettig. De weeën voel ik nog wel, maar ze zijn nu een stuk beter te handelen. Jos zorgt ervoor dat ik blijf drinken en dat de saturatiemeter goed blijft zitten.
Om half 8 komen Femke en Ann afscheid nemen, hun dienst zit erop. Ann vraagt nog of ik al wat voel drukken aan het eind van de wee. Ik kan haar vertellen dat dit idd bij de laatste paar het geval is. Ann is de kamer nog niet uit of ik word overvallen door die oerkracht. Snel komt verloskunduge Ingrid eraan en zegt me dat ik zachtes mee mag drukken. Ondertussen toucheert ze me en blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Verpleegkundige Sanne komt binnen en maakt in sneltreinvaart alles klaar. Na een paar keer persen voel ik dat het hoofdje al staat en moet ik zuchten. Nog een wee later glibbert er een klein lijfje uit me die ik uit reflex zelf aanpak. Het is dan 7.45. Het enige dat ik kan zeggen is "ik heb een meisje!" en dit meerdere keren. Ze is wel behoorlijk blauw, want onze dame had haar navelstreng in haar hand vast. Gelukkig huilt ze al en kleurt ze snel bij. Als ze op mijn buik ligt plast en poept ze me meteen onder. Al snel heeft ze zichzelf aangelegd en drinkt ze wel 10 min aan beide kanten! Ik ben al een tijdje een beetje verkouden en af en toe flink aan het hoesten. Dit moet ik ook na de geboorte van ons meisje. Na drie keer hoesten lanceer ik de placenta. Deze ligt dan nog op de tafel, maar het bloed zit tegen de muur tot grote hilariteit van Sanne en Ingrid. Ze maken het snel schoon en dan gaat Ingrid kijken of ik nog hechtingen moet hebben. Helaas moet ze er toch 2 zetten. Verder heb ik door de snelheid kleine schaafwondjes aan beide schaamlippen.
Alle testen worden goed uitgevoerd en ons meisje wordt gewogen. Ze weegt op de gram af 3000 gram. Als ze is aangekleed en in het wiegje ligt, gaat Jos iedereen bellen. De meesten belt hij wakker op deze zaterdagochtend. We krijgen beiden een ontbijtje en genieten van ons meisje. Na een poosje mag ik gaan douchen en aankleden. Er wordt nog overlegd of we nog moeten blijven ivm mijn bloeddruk. Deze wordt dan ook nog eens opgenomen. Weer is mijn bloeddruk helemaal in orde. Het oordeel is dan ook, lekker naar huis en daar genieten.
Helemaal trots lopen we het ziekenhuis weer uit met onze dochter en gaan gauw naar huis om Bram op te wachten. Helaas duurt het nog een tijdje voordat mijn schoonouders met hem komen. De kraamhulp arriveert om twaalf uur en een half uurtje later klimmen kleine voetjes de trap op naar boven. Ik lig met Eline lekker in bed en Bram klimt erop om eerst mij een dikke knuffel te geven. Daarna aait hij heel voorzichtig het handje van zijn kleine zusje, Eline Catharina Helena. Samen met Jos blijft Bram nog even boven op ons bed zitten. Daar zitten we dan, met ons vieren. Compleet gelukkig en gelukkig compleet (voor nu)...

Al met al ging het allemaal uiteindelijk supersnel. In een uur van 5 naar 10 cm en 7 minuten persen. Achteraf ging het mij te snel. Ik moest echt een paar dagen wennen aan het idee dat ik al bevallen was. Ik kon niet beseffen dat het allemaal al achter de rug is. Het ene moment lag ik nog high de weeën weg te puffen en het andere moment had ik mijn meisje al in mijn armen. De overgang ging mij veel te snel. Maar gelukkig is het besef nu helemaal daar. Ze is er eindelijk en ze maakt ons kleine gezinnetje helemaal compleet. Een koningskoppel, mijn Bram en Eline.

Mooi sugarsnap!
Dat wennen ken ik wel, ik was er totaal nog niet vanuit gegaan dat ik al zou gaan bevallen, moest toen ook echt even omschakelen dat hij er al was

quote:

Op woensdag 26 januari 2011 22:34 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Het napraten met de verloskundige in de kraamweek heeft al veel geholpen. Zij heeft me op het hart gedrukt dat de dienstdoende arts-assistent me nooit pethidine zou hebben gegeven als ze had verwacht dat Lena zo snel geboren zou worden. En dat Lena zo'n moeilijke start had door de pethidine schijnt toch ook vrij uitzonderlijk te zijn. Kortom: ik denk dat het nagesprek heel belangrijk gaat zijn voor de verwerking.

Een ander punt is wat er allemaal toegeschreven kan worden aan de pethidine. Het schijnt dat er intern een discussie over is geweest en dat sommigen denken dat zelfs die eerste moeizame dagen toe te schrijven zijn aan de pethidine, ookal is pethidine bij volwassenen na 4 uur uitgewerkt. Daar ben ik ook heel nieuwsgierig naar!

Hoe dan ook: ik had op het moment dat de pethidine werd gezet nog maar 4 centimter ontsluiting, wat marginale vooruitgang betekende. Ik denk dat mijn intuïtie juist was, dat ik me niet goed kon ontspannen en dat de ontsluiting daardoor niet vorderde. De pethidine heeft gemaakt dat ik in een uur tijd naar volledig ontsluiting ging. In die zin is het waarschijnljik ook wel op z'n plaats geweest om me pijnstilling te geven (al had ik liever intensievere begeleiding gehad).

Waarom hebben ze dan niet gekozen voor remifentanyl? Zeker als ze dachten dat het nog een hele tijd ging duren. En het is sneller uitgewerkt als het gestopt wordt...

Sugarsnap, mooie verhalen

[ Bericht 6% gewijzigd door Asyniur op 30-01-2011 09:59:04 ]

Sugarsnap dat gevoel van "te snel" had ik ook heel erg de eerste dagen na de bevalling. Ook hier binnen een uur van 5 naar 10 cm en maar een half uurtje persen.

En wat schattig hoe Bram reageerde op zn zusje!

Wat een verhalen weer... heftig, ontroerend, en geen twee bevallingen hetzelfde.

quote:

Op zondag 30 januari 2011 09:48 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Waarom hebben ze dan niet gekozen voor remifentanyl? Zeker als ze dachten dat het nog een hele tijd ging duren. En het is sneller uitgewerkt als het gestopt wordt...

Sugarsnap, mooie verhalen

Remifentanil wordt zo laat mogelijk gegeven, omdat er gewenning optreed.. dus als ze het idee hebben dat het nog wel even gaat duren zullen ze eerst pethidine overwegen!