Groot probleem, ik heb geen thuis

quote:

Op woensdag 10 november 2010 15:27 schreef Dipkip het volgende:

[..]


Och, zo sterk was ik niet. Het is natuurlijk makkelijker erover te posten zo van ze kunnen me wat. Ik ben ook jarenlang een depressieve krassert geweest en verslaafd bovendien. Allemaal geen dingen om trots op te zijn. Eigenlijk is het pure irritatie waardoor ik daar allemaal mee op ben gehouden. Het was geen leuk leven, en ik was te koppig om echt door te zetten met zelfmoord, omdat ik ook wel inzag dat mensen me niet uit kwaadaardigheid kwaad hebben gedaan, maar omdat ze zelf met problemen worstelden. Daarom leek zelfmoord me vrij zinloos, maar zo blijven leven was ook ruk. Dus toen toch maar dingen aan gaan pakken, therapie enzo maar vooral dagelijks jezelf een schop onder je hol geven. Ik zeg het op fok meestal vrij makkelijk, maar het is verrot moeilijk en achteraf heb je makkelijk lullen (ik nu dus). Ik had het net zo goed niet kunnen redden.

Toch wel de gevolgen inderdaad. Was er al bang voor. Maar je hebt het maar wel mooi gedaan. Je hebt er wat van gemaakt. Dat gat blijft maar net wat je schrijft je kunt een zelf een familie opbouwen. Door een partner, eventueel kinderen, vrienden.

quote:

Ik ben er van overtuigd dat ongewenst zijn een van de moeilijkste dingen is voor een opgroeiend kind. Ik denk dat je als kind de liefde van je ouders internaliseert tot zelfvertrouwen, een intrinsiek gevoel er te mogen zijn, net zoveel waard te zijn als andere mensen. Het is heel moeilijk later alsnog aan te leren, want laten we wel wezen, de anonieme wereld is niet goed (of kwaad - meer neutraal / gemengd). Het zal vanuit jezelf moeten komen, vrienden en fijne ervaringen helpt natuurlijk wel wat, maar niets kan echt dat gat voor je vullen en je komt toch ook altijd fuckers en ellende tegen (net als iedereen). Bij mij is het nog steeds zo dat ik het gewoon vertik te vertrekken. Dus als de mensen me niet leuk vinden, dan vinden ze me maar niet leuk. Ik heb het dus opgelost door er niet meer om te geven of het leven / de wereld / de mens tof is of niet, omdat het voor mijn beslissing niet uitmaakt, heeft het geen zin er over in te zitten. Ik ben hier, ik blijf hier, en ik ga er het beste van maken. Of ik nou wat waard ben of niet.

Dit geloof ik ook. Heb zelf naar mijn dochter toe ook wel een cirkeltje te doorbreken. Door haar wel te knuffelen om maar iets te noemen.

En om jouw verhaal naar TS te trekken. Hoe kunnen mensen in dit topic dan schrijven, ja, op je achtiende moet je maar voor jezelf kunnen zorgen hoor.
Ja, als je achtergrond stabiel en liefdevol is geweest en met een beetje hulp gaat dat wel.
Maar het is lastig om een huis te bouwen op een fundering die pap is.

Ik denk dat veel mensen (met name jongeren) zich niet kunnen voorstellen hoe bagger het kan zijn. Want dan zou jeugdzorg ofzo toch wel ingrijpen, blabla. Blaming the victim komt ook veel voor, zo van dan zul je het er wel naar gemaakt hebben. Van mezelf weet ik dat dat echt niet zo is, omdat ik juist het soort kind was wat zichzelf wegcijfert en onzichtbaar maakt. Maar andere kinderen reageren met agressie en opstandigheid op verwaarlozing, en als je dan gaat roepen dat iemand het er zelf naar gemaakt zal hebben... Ja kan me voorstellen dat dat pijn doet.

Veel mensen kunnen gewoon niet geloven Dat Dit Kan In Nederland, om er maar een fokterm in te slingeren. Die denken dat het bij iedereen het zelfde is en dat het ergste wat je als kind overkomt is dat je weinig zakgeld krijgt en een bijbaantje moet hebben om je scooter van te betalen ofzo. De normale 'problemen'. Hoe het is om op te groeien zoals ik deed, dat kunnen ze zich niet voorstellen. Ook mensen die dichtbij me staan niet, mn vrienden niet, mn man niet. Ze hebben wel een algemeen idee van dat het slecht was, maar soms hebben we het over iets en dan blijkt weer dat ik de normale ervaringen gewoon niet heb. Je mist bijvoorbeeld ook een heel stuk kennis over hoe de dingen normaal gedaan worden. En dan zeggen ze weer van, hoe kan het toch, heb je dat dan ook gemist. Ze proberen het te snappen maar het valt niet te snappen.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 15:57 schreef Dipkip het volgende:
Ik denk dat veel mensen (met name jongeren) zich niet kunnen voorstellen hoe bagger het kan zijn. Want dan zou jeugdzorg ofzo toch wel ingrijpen, blabla. Blaming the victim komt ook veel voor, zo van dan zul je het er wel naar gemaakt hebben. Van mezelf weet ik dat dat echt niet zo is, omdat ik juist het soort kind was wat zichzelf wegcijfert en onzichtbaar maakt. Maar andere kinderen reageren met agressie en opstandigheid op verwaarlozing, en als je dan gaat roepen dat iemand het er zelf naar gemaakt zal hebben... Ja kan me voorstellen dat dat pijn doet.

Veel mensen kunnen gewoon niet geloven Dat Dit Kan In Nederland, om er maar een fokterm in te slingeren. Die denken dat het bij iedereen het zelfde is en dat het ergste wat je als kind overkomt is dat je weinig zakgeld krijgt en een bijbaantje moet hebben om je scooter van te betalen ofzo. De normale 'problemen'. Hoe het is om op te groeien zoals ik deed, dat kunnen ze zich niet voorstellen. Ook mensen die dichtbij me staan niet, mn vrienden niet, mn man niet. Ze hebben wel een algemeen idee van dat het slecht was, maar soms hebben we het over iets en dan blijkt weer dat ik de normale ervaringen gewoon niet heb. Je mist bijvoorbeeld ook een heel stuk kennis over hoe de dingen normaal gedaan worden. En dan zeggen ze weer van, hoe kan het toch, heb je dat dan ook gemist. Ze proberen het te snappen maar het valt niet te snappen.

Weet je wat ook nog meespeelt? De enorme loyaliteit van kinderen naar hun ouders toe.
Heb zelf in een crisiscentrum gezeten en al die verhalen van mijn medebewoners, de meesten wilden eigenlijk gewoon weer naar huis maar dat de thuissituatie anders zou zijn. Dat is ook nog een reden dat kinderen niet snel aan bel trekken als er wat mis is.

En een leraar in vertrouwen nemen doen ze ook bijna niet omdat ze dan bang zijn van ouders op hun donder te krijgen. Ze sukkelen maar door op eigen houtje. Net wat je zegt, weinig vertrouwen en nemen niet snel hulp aan.

Mensen zullen zoiets pas snappen als ze er zelf in hebben gezeten, Kip. Ik heb meer geluk gehad dan jij, ik werd namelijk geplaatst in een instelling vanuit de jeugdzorg waarbij de begleiders me wel hebben geholpen om er wat van te maken, wat ik probeer te doen met veel vallen en opstaan. Die verloren jaren van je jeugd, die krijg je echter nooit terug en daar ben ik soms best wel gefrustreerd over, zeker als ik mensen hoor zeuren over het niet krijgen van zakgeld...

Ik snap dat gebrek aan vertrouwen wat je toen had compleet, ik heb er tot op de dag nog steeds last van. Ik bind me niet snel aan mensen, ik doe alles liever op mezelf want uiteindelijk is jezelf de enige persoon waarop je kan rekenen en het duurt dus ook gewoon jaren voordat iemand mijn vertrouwen heeft (zoals mijn vriend).

Ik hoop echt dat de TS contact opneemt met de jeugdzorg of andere geboden diensten hier, het helpt wel enorm.

-edit- flikker op

[ Bericht 92% gewijzigd door Re op 10-11-2010 16:22:26 ]

Wat die loyaliteit betreft, ja, die is er zeker. Ondanks alles blijf je toch nog vastklampen aan de hoop dat je ouders wel het beste voorhadden met jou en dat ze wel degelijk van je houden. Die loyaliteit gaat pas weg wanneer je keer op keer van een kale kermis thuis komt en je elke keer zo ellendig voelt dat je inziet waardoor het komt.

Klopt Stali, loyaliteit is vaak veel sterker dan buitenstaanders logisch vinden en dat weerhoudt heel veel kinderen ervan om aan de bel te trekken. Zelfs als je er thuis niet direct voor op je flikker krijgt, kun je als kind vaak ook niet inzien dat het beter zou zijn als je uit huis geplaatst wordt bijvoorbeeld. De oplossingen die er zijn, zijn niet die die je wil. Wat jij wil kan niemand je bieden. Dus maar weer verder modderen. Ik droomde er altijd van om volwassen te zijn. Ik kan ook niet echt zeggen dat ik verdriet heb om een kindertijd die ik niet heb gehad. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe dat is, omdat ik als kind door omstandigheden (ga niet het hele verhaal hier neerkwakken, het is TS dr topic niet het mijne) weinig omgang had met andere kinderen. Wat ik mis zijn dingen die ik nu niet heb, die anderen wel hebben. Dat vind ik het ergst. Dat hoe hard ik ook vecht er altijd iets mis blijft met me. Ik word nooit zoals de anderen, zelfs mn therapeut zegt dat. Waarschijnlijk zodat ik er mee kan leren leven, maar dat vind ik moeilijk. Ik wil zo graag normaal zijn.

quote:

Op maandag 8 november 2010 22:26 schreef Messedup het volgende:
Ik woon nu onderhand al 3 jaar bij mijn tante (van mijn 16de tot nu, ben 19) maar ze heeft mij eruitgegooid. Ik mag niet meer naar binnen. Mijn tante is mentaal ziek en ik kan niet terecht bij mijn ouders want ze willen mij niet. Ik heb al bij een paar vrienden gelogeerd maar het kan zo niet meer verder gaan. Op kamers kan ik ook niet want ik heb niet veel geld en mijn school zit in Amsterdam en ik moet elke dag met de trein daarheen.

Is er geen instelling die mij kan helpen? Bv, dat ik urgentie krijg?

Begeleid kamerwonen, crisiscentra..noem maar op.

Google even, neem contact met ze op en dik je verhaal desnoods een beetje aan.
Dan nemen ze je probleem meer serieus en wordt je sneller geholpen.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:10 schreef Musyn het volgende:
Wat die loyaliteit betreft, ja, die is er zeker. Ondanks alles blijf je toch nog vastklampen aan de hoop dat je ouders wel het beste voorhadden met jou en dat ze wel degelijk van je houden. Die loyaliteit gaat pas weg wanneer je keer op keer van een kale kermis thuis komt en je elke keer zo ellendig voelt dat je inziet waardoor het komt.

Ja, precies. Maar vaak is er een buitenstaander voor nodig om dat in te zien. Dat je niet alles alleen hoeft te doen.

Ben blij voor jou dat jij die hulp wel gekregen heb. Als je het over een jongerenopvang hebt denkt men meteen dat je wel onhandelbaar zal zijn of juist dat je zielig bent. Terwijl het een verademing is om daar te zitten.

Ik wil er trouwens ook nog bij zeggen, dat ik dus ook geniet van dingen waarvan anderen denken dat het gewoon zo hoort. Dat is misschien voor TS ook iets om naar uit te kijken. Ik geniet oprecht van boodschappen doen en van het hebben van een voordeur met een slot en een verwarming die aankan als ik het wil en het hebben van een bed met schone lakens. Als je het straks voor elkaar hebt en een plekje gevonden hebt, dan geniet je daar hopelijk net zo veel van als ik. En als je het allemaal niet ziet zitten vanwege wat je eerder hebt meegemaakt, dan moet je soep maken en met je dekbed om je heen soep eten. Jouw soep en jouw bed en jouw eigen huis waar je veilig bent en niemand je meer uit kan flikkeren. Dat is echt te gek.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:16 schreef Stali het volgende:

[..]



Ja, precies. Maar vaak is er een buitenstaander voor nodig om dat in te zien. Dat je niet alles alleen hoeft te doen.

Ben blij voor jou dat jij die hulp wel gekregen heb. Als je het over een jongerenopvang hebt denkt men meteen dat je wel onhandelbaar zal zijn of juist dat je zielig bent. Terwijl het een verademing is om daar te zitten.

Ik ben echt blij dat jij dat wel snapt! Niet veel mensen weten ervan maar diegene die het weten vonden het net zielig voor mij dat ik in opvang heb gezeten, terwijl dat juist de meest stabiele periode is geweest in mijn jeugd.

Daarom dat ik ook mijn huidige opleiding doe in de hoop dat ik jongeren op dezelfde manier kan helpen zoals ik werd geholpen toen.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:15 schreef Dipkip het volgende:
Dat vind ik het ergst. Dat hoe hard ik ook vecht er altijd iets mis blijft met me. Ik word nooit zoals de anderen, zelfs mn therapeut zegt dat. Waarschijnlijk zodat ik er mee kan leren leven, maar dat vind ik moeilijk. Ik wil zo graag normaal zijn.

Maar ja, wie zijn die anderen? Jouw verhaal is extreem, maar toch moet je je niet vergissen in hoeveel mensen dit toch (deels) kunnen herkennen. Ik heb ook veel gemist in mijn jeugd en heb daardoor vaak leegte of eenzaamheid ervaren. Terwijl ik toch liefdevolle ouders heb, maar ook dan kunnen er dingen behoorlijk misgaan. Je bent hierin verre van alleen. Veel mensen moeten knokken om wat vroeg in hun leven is misgegaan weer een beetje recht te trekken, maar iedereen knokt op zijn eigen manier en daarom voelt het toch alleen (ook omdat hulp aanvaarden inderdaad heel moeilijk is als je het altijd alleen hebt moeten doen). Die eenzaamheid is ook een verdriet waarmee je om moet gaan: want ook al zou je 'normaal' zijn, dat gevoel gaat waarschijnlijk niet weg. Ik denk dat je wens normaal te zijn dus te maken heeft met opheffen van eenzaamheid, beter kun je proberen je ermee te verzoenen. (Makkelijker gezegd dan gedaan...)

Op mijn 16e mocht ik kiezen voor; zelf een kamer zoeken of begeleid kamerwonen.

Het eerste heb ik gekozen dat was 8 maanden geleden en het gaat nog steeds goed.

Iedereen heeft recht op een veilige thuishaven een veilige plek waar je vrij bent om te gaan en staan waar je wilt.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:15 schreef Dipkip het volgende:
Klopt Stali, loyaliteit is vaak veel sterker dan buitenstaanders logisch vinden en dat weerhoudt heel veel kinderen ervan om aan de bel te trekken. Zelfs als je er thuis niet direct voor op je flikker krijgt, kun je als kind vaak ook niet inzien dat het beter zou zijn als je uit huis geplaatst wordt bijvoorbeeld. De oplossingen die er zijn, zijn niet die die je wil. Wat jij wil kan niemand je bieden. Dus maar weer verder modderen. Ik droomde er altijd van om volwassen te zijn. Ik kan ook niet echt zeggen dat ik verdriet heb om een kindertijd die ik niet heb gehad. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe dat is, omdat ik als kind door omstandigheden (ga niet het hele verhaal hier neerkwakken, het is TS dr topic niet het mijne) weinig omgang had met andere kinderen. Wat ik mis zijn dingen die ik nu niet heb, die anderen wel hebben. Dat vind ik het ergst. Dat hoe hard ik ook vecht er altijd iets mis blijft met me. Ik word nooit zoals de anderen, zelfs mn therapeut zegt dat. Waarschijnlijk zodat ik er mee kan leren leven, maar dat vind ik moeilijk. Ik wil zo graag normaal zijn.

Probeer het ook niet te verheerlijken he? Jij bent zoals je bent. Beschadigd en ook al is het hier digitaal vind ik je sociaal heel vaardig.

Zo leuk vind ik de meeste mensen niet. Ontzettend verwend en materialistisch.
Je kunt het ook de andere kant op trekken en juist genieten van de dingen die je nu wel hebt. In plaats van weer te willen zijn dat je niet bent. Dat is ook wat kinderen doen, ze willen de goedkeuring van hun ouders. Als ik zus en zo ben dan houden ze misschien wel van me. Laat ze allemaal lekker doodvallen. .

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:27 schreef Fanta-stick het volgende:
Op mijn 16e mocht ik kiezen voor; zelf een kamer zoeken of begeleid kamerwonen.

Het eerste heb ik gekozen dat was 8 maanden geleden en het gaat nog steeds goed.

Iedereen heeft recht op een veilige thuishaven een veilige plek waar je vrij bent om te gaan en staan waar je wilt.

Hoe brei je dit rond? Want zoveel zal je niet verdienen?
Tof om te lezen dat het goed gaat.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:18 schreef Musyn het volgende:

[..]



Ik ben echt blij dat jij dat wel snapt! Niet veel mensen weten ervan maar diegene die het weten vonden het net zielig voor mij dat ik in opvang heb gezeten, terwijl dat juist de meest stabiele periode is geweest in mijn jeugd.

Daarom dat ik ook mijn huidige opleiding doe in de hoop dat ik jongeren op dezelfde manier kan helpen zoals ik werd geholpen toen.

Dit vind ik wel enorm positief.

Wat een verhalen in dit topic! Respect voor iedereen die zich moedig door al die problemen heen werkt!

_{(en wat een mazzelpik ben ik dan zeg, vergeleken met jullie)}

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:28 schreef Stali het volgende:
Probeer het ook niet te verheerlijken he? Jij bent zoals je bent. Beschadigd en ook al is het hier digitaal vind ik je sociaal heel vaardig.

Ja, schrijven is makkelijk. En als jullie stom doen smijt ik gewoon die laptop dicht ik bedoel het niet te verheerlijken. Ik vind het gewoon vervelend dat ik steeds denk van nou, nu begint het er echt op te lijken, en dan doe ik schijnbaar weer raar volgens mensen. Ik snap nooit wat het dan precies is, maar krijg het regelmatig te horen. Dat stoort me. Ik snap ook vaak niet waarom het dan zo raar is maar ja. Misschien over een tijdje dat dat ook minder wordt. Ik kijk natuurlijk naar hoe ik ooit was en vind mezelf rete aangepast, maar nieuwe mensen zien vooral de afwijkingen. Ik voel me dan vaak teleurgesteld, omdat ik heel hoopvol ben en dan weer op mn smoel ga

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:28 schreef Stali het volgende:
Zo leuk vind ik de meeste mensen niet. Ontzettend verwend en materialistisch.
Je kunt het ook de andere kant op trekken en juist genieten van de dingen die je nu wel hebt. In plaats van weer te willen zijn dat je niet bent. Dat is ook wat kinderen doen, ze willen de goedkeuring van hun ouders. Als ik zus en zo ben dan houden ze misschien wel van me. Laat ze allemaal lekker doodvallen. .

Dat is natuurlijk zo. Maar ik wil gewoon meer. Ik wil niet thuis zitten. En ik wil graag een kind, en als ik een kind op de wereld ga zetten wil ik een goede moeder zijn die het goede voorbeeld geeft en niet weer die belasting door geeft aan een nieuwe generatie. Dus ik blijf oefenen en proberen nieuwe dingen te kunnen. Ik wil niet zo'n smal wereldje. Alleen ja, nieuwe situaties is ook altijd weer opnieuw op mn bek gaan, en dan heb ik soms een tijdje dat ik me klote voel erover. En dan probeer ik het even rustig aan te doen en blij te zijn met wat al wel goed gaat en mezelf voor te houden dat dit gebeurt juist omdat ik meer wil. Het is de prijs die je moet betalen zeg maar. Zonder dat kom ik ook nergens.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:33 schreef Stali het volgende:

[..]



Hoe brei je dit rond? Want zoveel zal je niet verdienen?
Tof om te lezen dat het goed gaat.

Ik krijg 540 euro van jeugdzorg en gemiddeld 250 euro salaris per maand.

300 euro huur inc g/w/l
Als ik gezond wil eten geef ik ruim genomen 150 euro aan boodschappen ( inc shampoo enz ). 20 euro voor de sportschool
30 euro telefoonkosten
40 euro reiskosten'
50 euro onderhoud shizzle( elke maand heb ik wel onverwachte uitgaven)
200 euro sparen/kleding/uitgaan/uiteten noem maar op.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:38 schreef Dipkip het volgende:

[..]



Ja, schrijven is makkelijk. En als jullie stom doen smijt ik gewoon die laptop dicht ik bedoel het niet te verheerlijken. Ik vind het gewoon vervelend dat ik steeds denk van nou, nu begint het er echt op te lijken, en dan doe ik schijnbaar weer raar volgens mensen. Ik snap nooit wat het dan precies is, maar krijg het regelmatig te horen. Dat stoort me. Ik snap ook vaak niet waarom het dan zo raar is maar ja. Misschien over een tijdje dat dat ook minder wordt. Ik kijk natuurlijk naar hoe ik ooit was en vind mezelf rete aangepast, maar nieuwe mensen zien vooral de afwijkingen. Ik voel me dan vaak teleurgesteld, omdat ik heel hoopvol ben en dan weer op mn smoel ga

Je doet het en daar gaat het om. Dat is positief en je kunt niet eindeloos op je "smoel" gaan. Op een gegeven moment weet je het wel.

quote:

Dat is natuurlijk zo. Maar ik wil gewoon meer. Ik wil niet thuis zitten. En ik wil graag een kind, en als ik een kind op de wereld ga zetten wil ik een goede moeder zijn die het goede voorbeeld geeft en niet weer die belasting door geeft aan een nieuwe generatie. Dus ik blijf oefenen en proberen nieuwe dingen te kunnen. Ik wil niet zo'n smal wereldje. Alleen ja, nieuwe situaties is ook altijd weer opnieuw op mn bek gaan, en dan heb ik soms een tijdje dat ik me klote voel erover. En dan probeer ik het even rustig aan te doen en blij te zijn met wat al wel goed gaat en mezelf voor te houden dat dit gebeurt juist omdat ik meer wil. Het is de prijs die je moet betalen zeg maar. Zonder dat kom ik ook nergens.

Dat bedoel ik. En je ziet het zelf ook. Je hebt de wil en jouw wil heeft je wel gebracht waar je nu bent. Wees trots op jezelf. Je weet jouw jeugd ook nog eens om te zetten in jeugdwerk.

Over het bold dat is mijn achtergrond. Mijn ouders hebben allebei een vreselijke jeugd gehad maar heel verschillend. Dus die hebben mijn hele jeugd zitten bakkeleien wie van hen nou de slechtste jeugd had. En een moeder die me verweet dat ik op haar moeder leek en dat agressief op me kon botvieren.

Maar ik heb zelf een dochter en een partner die zo af en toe eens zegt dat ik haar moet knuffelen.
Ik hou zielsveel van haar maar ik vergeet het na een poos. Ik wil niet veranderen in mijn moeder en ik heb gelukkig een partner die me corrigeert als dat nodig is.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:49 schreef Fanta-stick het volgende:

[..]



Ik krijg 540 euro van jeugdzorg en gemiddeld 250 euro salaris per maand.

300 euro huur inc g/w/l
Als ik gezond wil eten geef ik ruim genomen 150 euro aan boodschappen ( inc shampoo enz ). 20 euro voor de sportschool
30 euro telefoonkosten
40 euro reiskosten'
50 euro onderhoud shizzle( elke maand heb ik wel onverwachte uitgaven)
200 euro sparen/kleding/uitgaan/uiteten noem maar op.

Dit klinkt goed. Je hebt je kostenlijstje paraat. Dat is zo belangrijk! Petje af.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 16:54 schreef Stali het volgende:
Maar ik heb zelf een dochter en een partner die zo af en toe eens zegt dat ik haar moet knuffelen.
Ik hou zielsveel van haar maar ik vergeet het na een poos. Ik wil niet veranderen in mijn moeder en ik heb gelukkig een partner die me corrigeert als dat nodig is.

Dat zou dus ook mijn angst zijn, dat ik even niet oplet en terugval op wat ik mn ouders zag doen. Maar gelukkig heb ik dus ook een partner die me dan wel daarop zal wijzen. Hij heeft echt een hele doorsnee jeugd gehad. Hij legt me nu al dingen uit zoals dat kinderen vaak verplicht een hapje moeten proeven van eten wat ze niet willen eten enzo. Dat soort regeltjes ken ik helemaal niet. Dus hopelijk kan ik het met zijn hulp dan goed doen. Het zijn nu vooral de angsten waar ik aan werk, die ik minder wil hebben voor ik een kind krijg. Ik wil bijvoorbeeld leren autorijden voor het geval er wat met mn kind is, maar ik durf niet goed in een auto met een instructeur. Dus daar ben ik nu mee bezig.

Ik vind het echt goed van je dat je daar zo op let bij je dochter. Dat je dat zelfinzicht hebt. Mijn moeder bijvoorbeeld deed weer haar ouders na, maar die was erg van het 'zo ben ik nou eenmaal'. Alsof wij een statisch gegeven zijn en onze kinderen zich maar aan ons aan moeten passen - dan houdt het nooit op. Het hoeft ook heus allemaal niet perfect, zolang je maar in staat bent om je best te doen en dus niet dingen fout doet en dan zegt ja maar ik ben beschadigd dus dikke pech voor jou. Die houding die jij hebt, dat vind ik super, zo wil ik dus ook zijn.

Voor Fanta-Stick, deze reeks mag je niet missen natuurlijk. .

AH Kortingsbonnen, deel 5

Helaas viel gymnasium niet te combineren met op mezelf wonen, dus de ik nu havo.
Ik word er moe van om elke keer uit te leggen waarom ik gestopt ben met gymnasium.
Het was gewoon moeilijk, mezelf aansturen, mezelf naar school schoppen, huiswerk afmaken en concentreren.
Mensen begrijpen het soms niet, alleen degene die dicht bij me staan.
Ik moet snel volwassen worden en ik ben bang dat ik iets zal missen.
Maar iedereen beleeft de verschillende fases in het leven anders, ik nu op hele ongebruikelijke manier.
Ik ben tevreden met mijn leven, ik ben veel meer voorbereid op eventuele struggles die komen gaan dan mijn leeftijdsgenoten.
Buiten dat maakt dit mij sterk en is het één van de beste lessen die ik zal hebben.

quote:

Op woensdag 10 november 2010 17:04 schreef Stali het volgende:
Voor Fanta-Stick, deze reeks mag je niet missen natuurlijk. .

AH Kortingsbonnen, deel 5

Hahah thanks,
ik werk bij de Appie ik kan dus alle acties en kortingen goed in de gaten houden.