Zwanger gvd

quote:

Op zondag 7 november 2010 13:28 schreef Leandra het volgende:
Gelukkig weet je op je 30ste ook al dat je een perfecte relatie hebt waarin je nooit ruzie maakt...

Om het nog maar niet te hebben over de druk die je op die leeftijd beiden op het werk hebt omdat er carrière gemaakt moet worden; dan blijft er weinig tijd over voor de kinderen als je ook nog eens een leuk huis wilt hebben...

Succes, met de vermeende garantie dat het dan allemaal probleemloos zal gaan

Ik ben niet echt zo'n carrieretijger, dat heeft bij mij niet echt een prioriteit nu. En probleemloos gaat het nooit dat weet ik ook wel.

Hoe is het eigenlijk met jou gegaan? Want je bent van 1966 staat in je profiel, hoe pakte jij het aan back in the day?

quote:

Op zondag 7 november 2010 13:28 schreef Leandra het volgende:
Gelukkig weet je op je 30ste ook al dat je een perfecte relatie hebt waarin je nooit ruzie maakt...

Om het nog maar niet te hebben over de druk die je op die leeftijd beiden op het werk hebt omdat er carrière gemaakt moet worden; dan blijft er weinig tijd over voor de kinderen als je ook nog eens een leuk huis wilt hebben...

Succes, met de vermeende garantie dat het dan allemaal probleemloos zal gaan

Ja als vrouw ligt het iets lastiger als je carriere wil maken en je bent ondertussen een half jaar uit de roulatie bent ivm zwangerschap. Maarja mijn vriendin gaat een docentenopleiding doen, dat moet wel te combineren zijn.

Qua relatie, tjah ruzies heb je wel eens toch? En verder, mjah we zijn alweer een half jaar verloofd en gaan sowieso eerst trouwen voordat de kinderen er zijn. Niet dat het een garantie is voor een succesvolle relatie natuurlijk, maar het gaat in ieder geval prima tussen ons en het is geen random idee om eens kinderen te nemen terwijl we niet serieus met elkaar verder willen gaan ofzo.

Verplicht abortus doen voor haar, dat lost het wel op.

quote:

Hoe is het eigenlijk met jou gegaan? Want je bent van 1966 staat in je profiel, hoe pakte jij het aan back in the day?

Ik werd in 1991 zeer ongewenst zwanger en wilde niets met de vader van doen hebben, mijn zoon heb ik alleen opgevoed en dat is prima gegaan.
Ik had echter in die tijd wel de "luxe" dat dat opvoeden ook door mijzelf moest en kon gebeuren, want de kinderopvang was dusdanig beperkt en duur dat het zo ongeveer 3 jaar strijd kostte voor ik eindelijk een plek op een kinderdagverblijf had, en dus weer aan het werk kon.

Overigens was dat geen probleem, men vond het een groter probleem dat ik graag (part-time) wilde werken, want dat was toch helemaal niet nodig tot hij 12 was?!

Een vergelijking van toen alleen een kind krijgen, en nu alleen een kind krijgen is dus niet heel eenvoudig te maken, al was het alleen maar omdat het toen vrijwel onmogelijk was om te blijven werken.

Hoewel ik graag een plek voor halve dagen op een KDV zou hebben gehad, ben ik achteraf wel blij dat het mogelijk was hem zelf gewoon volledig op te voeden... als ik nu zou moeten kiezen tussen full-time KDV of moederen.

Ik ben nu trouwens hoogzwanger van de tweede, een zeer gewenste zwangerschap, waar niet alleen mijn partner en ik erg gelukkig mee zijn, maar ook mijn zoon van bijna 19 erg blij mee is.

Enne... wat ik in dit en het andere topic las over nooit meer een relatie kunnen krijgen valt nogal mee hoor, ik ben nooit ongewenst vrijgezel geweest, en wie mij met kind niet wilde hebben was me zonder kind niet waard.

Ik zal trouwens niemand adviseren alleen een kind te krijgen, want het is niet makkelijk, en een normale gezinssituatie is in principe altijd te preferen boven het alleenstaand ouderschap...

Echter, wetende wat ik nu weet zou ik met de kennis van nu in mijn situatie van 1991 weer dezelfde keuze maken.
Ik heb er geen spijt van, Jr. is erg leuk opgedroogd en ondanks het feit dat het soms heel zwaar was, was het zeker niet onmogelijk.

quote:

Op zondag 7 november 2010 13:48 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ik werd in 1991 zeer ongewenst zwanger en wilde niets met de vader van doen hebben, mijn zoon heb ik alleen opgevoed en dat is prima gegaan.
Ik had echter in die tijd wel de "luxe" dat dat opvoeden ook door mijzelf moest en kon gebeuren, want de kinderopvang was dusdanig beperkt en duur dat het zo ongeveer 3 jaar strijd kostte voor ik eindelijk een plek op een kinderdagverblijf had, en dus weer aan het werk kon.

Overigens was dat geen probleem, men vond het een groter probleem dat ik graag (part-time) wilde werken, want dat was toch helemaal niet nodig tot hij 12 was?!

Een vergelijking van toen alleen een kind krijgen, en nu alleen een kind krijgen is dus niet heel eenvoudig te maken, al was het alleen maar omdat het toen vrijwel onmogelijk was om te blijven werken.

Hoewel ik graag een plek voor halve dagen op een KDV zou hebben gehad, ben ik achteraf wel blij dat het mogelijk was hem zelf gewoon volledig op te voeden... als ik nu zou moeten kiezen tussen full-time KDV of moederen.

Ik ben nu trouwens hoogzwanger van de tweede, een zeer gewenste zwangerschap, waar niet alleen mijn partner en ik erg gelukkig mee zijn, maar ook mijn zoon van bijna 19 erg blij mee is.

Enne... wat ik in dit en het andere topic las over nooit meer een relatie kunnen krijgen valt nogal mee hoor, ik ben nooit ongewenst vrijgezel geweest, en wie mij met kind niet wilde hebben was me zonder kind niet waard.

Dan begrijp ik je standpunten al wat beter. Voor mij lijkt het echt vreselijk om een kind wat je in de eerste plaats niet wilde moet opvoeden en ook nog hemel en aarde moet bewegen om alles in goede banen te lijden. Ik maak trouwens ook op dat je zelf dus eigenlijk geen planning had en dat het leven vanuit daar gevorderd is, kun je dan door je eigen ervaringen niet begrijpen dat wij liever een planning aanhouden en het beste moment kiezen?

Maarrr dat neemt niet weg dat ik die verantwoordelijkheid niet op me neem, mocht het zich voordoen.

quote:

Op zondag 7 november 2010 13:53 schreef Leandra het volgende:
Ik zal trouwens niemand adviseren alleen een kind te krijgen, want het is niet makkelijk, en een normale gezinssituatie is in principe altijd te preferen boven het alleenstaand ouderschap...

Echter, wetende wat ik nu weet zou ik met de kennis van nu in mijn situatie van 1991 weer dezelfde keuze maken.
Ik heb er geen spijt van, Jr. is erg leuk opgedroogd en ondanks het feit dat het soms heel zwaar was, was het zeker niet onmogelijk.

Alleenstaand ouderschap lijkt mij dan ook mateloos zwaar.

Ze is 23, niets mis mee om een dan een kind te krijgen. Al zal ze nu wel wat inkomsten moeten genereren, om de aankomende baby te kunnen verzorgen.

quote:

Op zondag 7 november 2010 13:15 schreef NotYou het volgende:

[..]



Jouw reacties in 't andere topic vond ik anders ook vrij sad.

Gewoon een scherpe analyse maar ja, als een modje het zegt is het boe-roepen natuurlijk.

quote:

Dan begrijp ik je standpunten al wat beter. Voor mij lijkt het echt vreselijk om een kind wat je in de eerste plaats niet wilde moet opvoeden en ook nog hemel en aarde moet bewegen om alles in goede banen te lijden. Ik maak trouwens ook op dat je zelf dus eigenlijk geen planning had en dat het leven vanuit daar gevorderd is, kun je dan door je eigen ervaringen niet begrijpen dat wij liever een planning aanhouden en het beste moment kiezen?

Ik snap wel dat je het liefst hebt dat je leven helemaal aan alle ideaalplaatjes voldoet, maar zodra je kinderen hebt leer je vooral heel snel dat een planning aanhouden over het verloop van het leven je basis niet meer kan zijn.

Het is niet alsof je op voorhand al weet hoe zaken zullen verlopen. Als je denkt dat je alles kunt plannen is dat het eerste wat je moet leren over ouderschap... je hebt geen garanties, geen garantie dat je kind gezond is, geen garantie dat hij net zo goed in rekenen is als jij, of net zo goed in taal als je vriendin, zelfs geen garantie dat hij niet bang is voor water terwijl jij 5 zwemdiploma's hebt.

Ik vind het bijna vertederend dat een hoop mensen denken dat ze het allemaal wel kunnen sturen als ze maar met de juiste basis beginnen, omdat ze met de juiste basis beginnen.
Maar opvoeden leer je al doende, en dat is bij ieder kind weer anders....

Ik heb zelfs de arrogantie niet om te denken dat ik het deze keer wel weer "even" allemaal goed zal doen, ondanks het feit dat de huidige basis (goede relatie, leuk huis, uitstekende financiële positie, enz. enz.) beduidend beter is dan de basis van 19 jaar geleden.

quote:

Op zondag 7 november 2010 14:04 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ik snap wel dat je het liefst hebt dat je leven helemaal aan alle ideaalplaatjes voldoet, maar zodra je kinderen hebt leer je vooral heel snel dat een planning aanhouden over het verloop van het leven je basis niet meer kan zijn.

Het is niet alsof je op voorhand al weet hoe zaken zullen verlopen. Als je denkt dat je alles kunt plannen is dat het eerste wat je moet leren over ouderschap... je hebt geen garanties, geen garantie dat je kind gezond is, geen garantie dat hij net zo goed in rekenen is als jij, of net zo goed in taal als je vriendin, zelfs geen garantie dat hij niet bang is voor water terwijl jij 5 zwemdiploma's hebt.

Ik vind het bijna vertederend dat een hoop mensen denken dat ze het allemaal wel kunnen sturen als ze maar met de juiste basis beginnen, omdat ze met de juiste basis beginnen.
Maar opvoeden leer je al doende, en dat is bij ieder kind weer anders....

Ik heb zelfs de arrogantie niet om te denken dat ik het deze keer wel weer "even" allemaal goed zal doen, ondanks het feit dat de huidige basis (goede relatie, leuk huis, uitstekende financiële positie, enz. enz.) beduidend beter is dan de basis van 19 jaar geleden.

Maar dat is regel 1 van het leven an sich, niks is gegarandeerd. En mij zal je echt niet betrappen op denken dat ik alles wel aan kan, ik ben nog maar 22 maar ik weet dat het leven nooit ideaal zal worden, die naïeve sprookjesdroom heb ik lang geleden laten varen.

Ideaalplaatjes heten ook zo om een reden, dat ze het onbereikbare ideaal zijn. Ik impliceerde overigens ook niet dat ik het allemaal wel kan sturen want dat soort mensen ken ik en die vallen vaak ook flink op hun neus voordat ze erachter komen hoe het allemaal echt in zijn werk gaat.

quote:

Op zondag 7 november 2010 12:58 schreef NotYou het volgende:

[..]



Dat hangt er maar net vanaf in wat voor kringen je verkeert..

Kempi bloedserieus

vanaf 4.33

[..]

In mijn omgeving zijn ook 2 moeders van 22 en 24 alleenstaand. Die hebben zowat elke week een ander omdat geen enkele man het aandurft om iets serieus aan te gaan. Hierdoor worden ze alleen maar wanhopiger en ongelukkiger en gaan nog harder op zoek.

Je kan ook nooit meer iets leuks doen want dan zit je kind alleen thuis. Dus dates zijn dan gezellig elke dag thuis met een huilende baby in het huis.

Het verhaal over die overtijdbehandeling klinkt mij veel te simplistisch. Ten eerste kan een overtijdbehandeling tot ongeveer zes weken, geteld dus vanaf de eerste dag van de laatste menstruatie. Je hebt sowieso een gesprek waarbij vooral wordt bekeken of je wel echt achter een zwangerschapsonderbreking staat (en daar is hier dus al niet echt sprake van). Ook wordt er een echo gemaakt en soms laten ze je die ook bewust zien zodat je goed beseft dat je echt zwanger bent (bij zes weken zie je weliswaar nog heel weinig maar toch).

Een overtijdbehandeling d.m.v. de abortuspil is helemaal niet makkelijk en simpel. Door die pillen wordt een miskraam opgewekt en dat onderga je allemaal heel bewust en dat kan een behoorlijk heftige (en bloederige) ervaring zijn. Artsen raden dat eerder af dan aan. Een overtijdbehandeling waarbij het vruchtje wordt weggezogen, onder meestal volledige narcose, is een gewone abortus. Het enige verschil tussen een overtijdbehandeling en een abortus is dat je, als je langer dan zes weken zwanger bent, een week bedenktijd krijgt.

In dit geval moet dus eerst door een arts worden vastgesteld hoe lang de zwangerschap op gang is. Pas dan kan worden besloten of een overtijdbehandeling van toepassing is. Maar als een arts de indruk heeft dat de vrouw in kwestie niet zeker is van haar zaak, en de vrouw precies op de grens tussen zes en zeven weken zit (dus zes weken en twee of drie dagen) dan zal ook dan worden aangedrongen op een week bedenktijd.
Kortom, dit is allemaal niet zo eenvoudig te regelen. En een abortuspil zou ik ook niet zomaar doen, het kan echt een traumatische ervaring zijn. Het is alleen maar een goed idee als de vrouw zelf er echt helemaal achter staat.

quote:

Op zondag 7 november 2010 13:48 schreef Leandra het volgende:
[..]
Ik werd in 1991 zeer ongewenst zwanger en wilde niets met de vader van doen hebben, mijn zoon heb ik alleen opgevoed en dat is prima gegaan.

Leandra, TS d'r zus heeft nooit gewerkt, woont nog thuis, en heeft schijnbaar in 2 weken tijd met 2 kerels seks gehad zonder condoom (anders had ze in elk geval geweten van wie het kind was). Getuigt dat volgens jou van een voldoende verantwoordelijke instelling om een kind op te voeden?

quote:

Op zondag 7 november 2010 14:18 schreef Sessy het volgende:

[..]

Leandra, TS d'r zus heeft nooit gewerkt, woont nog thuis, en heeft schijnbaar in 2 weken tijd met 2 kerels seks gehad zonder condoom (anders had ze in elk geval geweten van wie het kind was). Getuigt dat volgens jou van een voldoende verantwoordelijke instelling om een kind op te voeden?

Zo had ik het nog niet bekeken.

Iets met eigen verantwoordelijkheid enzo.

quote:

Op zondag 7 november 2010 14:19 schreef Id_do_her het volgende:

[..]



Zo had ik het nog niet bekeken.

Zo MOET je het wel bekijken. We hebben het over iemand die nog niet voor zichzelf kan zorgen en schijnbaar geestelijk nog niet zo ver is, maar die wel opeens een kind neemt, bewust, omdat het waarsch. zo leuk is. Nog maar net zwanger en ook al denken dat ze verantwoordelijkheden af kan schuiven.. Ik zeg, probeer het over 10 jaar nog eens.

[ Bericht 0% gewijzigd door neo2000 op 07-11-2010 14:55:17 ]

Het zal wellicht zo'n vaart niet lopen denk ik :
Ze weet t nog maar pas , heeft niet genoeg tijd gehad een beslissing te nemen,
maar de tijd dringt , dat weet ze.
Met veel discussieren dr over hoopt ze tot een besluit te komen.
Ze kan alleen veel discussieren met mensen die t niet OK vinden ,
want als ze t buurvrouw zegt bv, zal die zeggen : meid wat leuk!
Dus ze is al snel op jou aan gewezen voor een beetje repliek.
Ze is ook min of meer gedwongen zich bij haar eerste standpunt te houden om te kunnen blijven discussieren,
want als ze zou zeggen tegen jou bv : ik heb me niet zo gerealiseerd wat een verandering het zou zijn in mijn leven, dan ben jij klaar met overtuigen , en stopt de discussie.

Dus: ze is slim genoeg om snel alle denkbare senario's te doorspreken/doordenken met jou ,
en kan dat alleen blijven doen als ze vasthoudt aan haar oorspronkelijke standpunt.
Het gevaar is dan alleen dat ze dr zelf steeds meer in gaat geloven om dat ze haar standpunt op alle mogelijke manieren wil verdedigen , terwijl ze wil praten met jou omdat ze twijfelt.
Zeg dr dat maar

quote:

Op zondag 7 november 2010 14:22 schreef neo2000 het volgende:
[..]
Zo MOET je het wel bekijken. We hebben het over iemand die nog niet voor zichzelf kan zorgen en schijnbaar geestelijk nog niet zo ver is, maar die wel opeens een kind neemt, bewust, omdat het waarsch. zo leuk is. Nog maar net zwanger en ook al denken dat ze verantwoordelijkheden af kan schuiven.. Ik zeg, probeer het over 1-0 jaar nog eens.

Omdat zij gewend is dat zij alleen de dingen doet die ze leuk vindt (de studie, zich "maatschappelijk inzetten" etc) en dat de minder leuke dingen voor haar opgeknapt worden. Dus zij denkt dat zij haar leuke pop krijgt die ze beeldige kleertjes aan kan doen terwijl de slapeloze nachten wel door ma opgeknapt gaan worden.

Dat is het probleem, niet zo zeer dat ze 23 is. Als ze 23 was en een baan had en een woning en ondertussen precies al had uitgezocht waar ze allemaal recht op heeft aan geld en opvang etc en met de hele familie had besproken wie waarmee bereid is te helpen etc dan had TS er denk ik ook niet zo'n probleem van gemaakt.

Overigens kan je tot ik dacht 24 weken een abortus krijgen in Nederland en is adoptie ook nog een optie, dus.

Ik blijf het altijd vreemd vinden dat iemand die zo intelligent is (uit het andere topic blijkt dat dit zusje 2 studies doet met goede resultaten) tegelijkertijd ook zo ontzettend dom kan zijn...

Ah , je krijgt een neefje of nichtje en ik ben ervan overtuigd dat als dat kotertje er eenmaal is je een trotse tante zal zijn die maar wat graag koetie..koetie..koetie... doet met het neefje/nichtje.

Maar, ontopic, je zou verwachten dat een meid die twee studies doet, 23 is, geen kinderen wil maar wel last heeft van een kriebelende poes de pil slikt.

Zij wil iets, jij wil iets niet. Als je haar gaat dwingen kweek je trauma. Als je zo van je zusje houdt doe je dat onvoorwaardelijk.

quote:

Op zondag 7 november 2010 14:18 schreef Sessy het volgende:
[..]
Leandra, TS d'r zus heeft nooit gewerkt, woont nog thuis, en heeft schijnbaar in 2 weken tijd met 2 kerels seks gehad zonder condoom (anders had ze in elk geval geweten van wie het kind was). Getuigt dat volgens jou van een voldoende verantwoordelijke instelling om een kind op te voeden?

Ze studeert en heeft dankzij een overbemoeizuchtige TS en ouders nog nooit iets zelf hoeven doen, en daaruit concludeer jij dat ze dus onverantwoordelijk moet zijn?

Kennelijk heeft ze er geen behoefte aan TS te vertellen wie de vader is, want de zwangerschapsduur schijnt ze wel exact te weten op basis van haar seksuele activiteiten... Ik denk dat de zwangere zus het eeuwige gebemoei van haar ouders en surrogaatmoeder meer dan zat is en daarom geen zin heeft om te vertellen wie de vader is.

Laat haar gewoon haar eigen leven opknappen, in plaats van voor een meerderjarig kind de huisarts met de psycholoog te laten bellen en achterbaks een afspraak bij een kliniek te regelen.
Ik vind het al te zot voor woorden dat de huisarts en psycholoog daar mee akkoord gaan terwijl de zwangere zelf geen behoefte heeft aan ingrijpen.

Het gaat over iemand die gezien haar studieniveau bovengemiddeld intelligent moet zijn, niet om een zwakbegaafde die werkelijk geen benul heeft wat het allemaal inhoudt.

quote:

Op zondag 7 november 2010 16:33 schreef Zoheetik het volgende:
Zij wil iets, jij wil iets niet. Als je haar gaat dwingen kweek je trauma. Als je zo van je zusje houdt doe je dat onvoorwaardelijk.

Shit, ik wilde net vanavond iets met m'n vriendin gaan bespreken waarbij de meningen verschillen. Toch maar niet doen, voor je het weet is ze voor de rest van d'r leven getraumatiseerd.

Het is haar leven , niet de jouwe , dus niet mee bemoeien...