Wat een nare types zijn dat. Neem nu gisteren. Helaas was ik genoodzaakt met de trein naar huis te gaan, en zoals het de dienstverlening van de NS betaamt was het toestel tot aan de nok toe gevuld met proletariaat. De wagonnetjes zaten bomvol. Haringen in een ton, sardientjes in blik, . U kent het wel. Omdat ik de kwaadste niet ben besloot ik mij echter niet druk te maken om dit ongemak en tuurde ik wat uit het raam om te voorkomen dat mijn blik viel op de kruin van een Pakistaans ogende vrouw van middelbare leeftijd, die door de drukte zachtjes tegen mij aan stond te schuren. Helaas nam mijn nieuwsgierigheid toch de overhand en bekeek ik de zenuwachtig om haar heen kijkende vrouw een aantal seconden. Terwijl ik gade sloeg hoe ze nerveus en ongeduldig stond te trappelen om deze inderdaad niet zo comfortabele trein te verlaten, bedacht ik mij dat de kans zeer groot was dat deze vrouw net als haar soortgenoten een irritante stem zou hebben, te veel zou praten zonder echt te luisteren en bovenal regelmatig haar ongenoegen op onduidelijke doch luide wijze kenbaar zou maken. Nu wil ik natuurlijk niet iedereen over één kam scheren, want dat is niet iets wat wij Ariers doen, maar laten we eerlijk zijn: Pakistaanse vrouwen van middelbare leeftijd lijden nu eenmaal vaak aan deze nare karaktereigenschappen. Het is als een stotterende Erben Wennemars. Het is niet leuk, niemand luistert er graag naar, maar zelf hebben ze dat totaal niet in de gaten.
Ondanks dit gegeven besloot ik mij open op te stellen en liet ik mijn gedachten wat varen. Misschien was deze vrouw wel een uitzondering op de regel. Ik wilde mij er niet druk om maken en gewoon zorgeloos mijn reis voortzetten. Dit ging goed, tot dat het noodlot toe wist te slaan bij aankomst op het eindstation. De trein tufde langs het perron en kwam gestaag tot stilstand. Al het gepeupel legde zijn gratis krantje in de bagagerekken en werkte zich een weg uit hun stoel dan wel de ongewenste innige omhelzing met de vreemdeling naast hen. De deuren van de splinternieuwe SLT werden geopend en men ging keurig in de rij staan, tot in de gangpaden aan toe, om één voor één de wagon te kunnen verlaten.
En toen gebeurde het. Met nog tientallen mensen voor, onder, boven en achter ons welke allen de trein wenste te verlaten bedacht de ongeduldige Pakistaans ogende vrouw van middelbare leeftijd zich dat zij luid, nerveus en onredelijk betaamde te zijn. Als een speenvarken zette ze het op een krijsen. "Ik moet er uit! Ik moet er uit hoor! IK MOET ER LANGS, IK MOET ER UIT!". Het klootjesvolk om mij heen keek geergerd naar de vrouw, en hoewel ik doorgaans niets gemeen heb met Henk & Ingrid deelde ik nu wél even hun emoties. Attent als ik ben wees ik de ongeduldige Pakistaans ogende vrouw van middelbare leeftijd op het feit dat wij állen de trein probeerde te verlaten, in de hoop haar hiermee tot kalmte te manen. Maar, beste lezer, u kunt het wel raden: dit had geen enkel effect. De vrouw leefde net als haar soortgenoten compleet alleen op deze wereld en zette het nog altijd luid schreeuwend op een duwen. Het gros van de mensen was hier zo van in de war dat ze haar nog lieten passeren ook. Velen stapten op zij en keken daarna wat bedremmeld om zich heen. De vrouw wist te ontsnappen en stond als één van de eersten op het perron.
De klacht moge duidelijk zijn. Waarom zijn deze mensen toch zo wereldvreemd? Waarom doet niemand hier wat tegen? Zelfs Geert lijkt deze groep volledig aan zich voorbij te laten gaan, en dat betreur ik. Tot overmaat van ramp bleek deze dag dan ook nog eens de Lay's Patatje Joppie uitverkocht te zijn en eindigde ik derhalve huilend in bed.
[ Bericht 0% gewijzigd door Opa.Bakkebaard op 05-11-2010 13:31:58 ]
I'd like the whole fucking world
supersized. Can I have a
supersize death, with a coke?