LIF Lifestyle
Alles over gezondheid, uiterlijke verzorging, mode, kleding, make-up, tabak, etc.
Hoe gaat het flip? Heeft de stijgende lijn doorgepakt? Heeft hij inmiddels gekozen voor de operatie, of juist niet?quote:Op dinsdag 20 januari 2015 15:22 schreef flipsen het volgende:
Laat ik weer eens updaten, want gisteren kreeg ik een enthousiast mailtje van mijn moeder dat het stukken beter gaat. Hij kan inmiddels weer bijna normaal eten (wel goed kauwen), als het even kan qua weer gaan ze een stukje wandelen, hij voelt zich beter en gaat intussen naar de psycholoog.
Ook bleek dat de chirurg had gezegd dat de tumor erg laag zit, bijna tegen de maag, waardoor ze bij een operatie waarschijnlijk niet de hele borstkas open hoeven te maken en het via de buik kan. Dat waren ook wel de betere berichten.
Mijn grote angst nu is natuurlijk wel dat áls hij besluit tot een operatie, dat er dan bij de controle opeens toch uitzaaiingen worden gevonden en dan wordt er alsnog niet geopereerd. Dat zou dan wel héél erg zuur zijn... Maar volgens de chirurg is die kans klein, door de hoge dosis bestraling die hij heeft gehad.
Mja, een update is wel weer eens handig.
Definitief (nou ja...) besloten dat ie geen operatie wil, vooral omdat ie zich nu weer prima voelt en dus helemaal geen zin heeft in zo´n zware ingreep. Punt is natuurlijk wel dat dit "ik voel me goed" wel eindig is, alleen weet niemand wanneer het weer bergafwaarts gaat. Kan volgende week zijn, kan volgend jaar zijn.
Maar mijn bek viel vorige week open toen ik mijn moeder aan de telefoon had. Die vertelde heel blij dat ze ook samen bij de pscholoog waren geweest en die had doodleuk gezegd dat ze/hij niet meer terug hoefden te komen, het ging allemaal prima en er waren mensen die hem harder nodig hadden... SAY WHAT?!?
Nog geen 2 maanden geleden wil hij een eind aan zijn leven maken, nu zegt die psycholoog doodleuk dat het allemaal wel prima gaat??? Nu heb ik er niet voor doorgeleerd natuurlijk, maar hier snapte ik werkelijk niets van. En mijn moeder vond het maar raar dat ik niet enthousiast was 
Dus zo staat het ervoor. Binnenkort wordt ie 75 jaar en mijn moeder heeft al een leuk kado op het oog, een nieuwe fietsdrager voor op de auto. Nu wil ik best positief blijven denken, maar toch vind ik dat erg lastig. Ze doen net alsof hij nu geen kanker meer heeft, niet meer depressief is, alleen maar omdat hij zich NU goed voelt, na het drama van de chemo/bestraling. Maar het blijft toch gewoon een tikkende tijdbom?
Ik zal ook wel doen alsof er niets aan de hand is hoor, als dat hun manier is om hiermee om te gaan. Maar begrijpen doe ik het allemaal niet meer.
Definitief (nou ja...) besloten dat ie geen operatie wil, vooral omdat ie zich nu weer prima voelt en dus helemaal geen zin heeft in zo´n zware ingreep. Punt is natuurlijk wel dat dit "ik voel me goed" wel eindig is, alleen weet niemand wanneer het weer bergafwaarts gaat. Kan volgende week zijn, kan volgend jaar zijn.
Maar mijn bek viel vorige week open toen ik mijn moeder aan de telefoon had. Die vertelde heel blij dat ze ook samen bij de pscholoog waren geweest en die had doodleuk gezegd dat ze/hij niet meer terug hoefden te komen, het ging allemaal prima en er waren mensen die hem harder nodig hadden... SAY WHAT?!?
Nog geen 2 maanden geleden wil hij een eind aan zijn leven maken, nu zegt die psycholoog doodleuk dat het allemaal wel prima gaat??? Nu heb ik er niet voor doorgeleerd natuurlijk, maar hier snapte ik werkelijk niets van. En mijn moeder vond het maar raar dat ik niet enthousiast was Dus zo staat het ervoor. Binnenkort wordt ie 75 jaar en mijn moeder heeft al een leuk kado op het oog, een nieuwe fietsdrager voor op de auto. Nu wil ik best positief blijven denken, maar toch vind ik dat erg lastig. Ze doen net alsof hij nu geen kanker meer heeft, niet meer depressief is, alleen maar omdat hij zich NU goed voelt, na het drama van de chemo/bestraling. Maar het blijft toch gewoon een tikkende tijdbom?
Ik zal ook wel doen alsof er niets aan de hand is hoor, als dat hun manier is om hiermee om te gaan. Maar begrijpen doe ik het allemaal niet meer.
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Heftig...quote:Op maandag 16 februari 2015 15:31 schreef flipsen het volgende:
Mja, een update is wel weer eens handig.
Definitief (nou ja...) besloten dat ie geen operatie wil, vooral omdat ie zich nu weer prima voelt en dus helemaal geen zin heeft in zo´n zware ingreep. Punt is natuurlijk wel dat dit "ik voel me goed" wel eindig is, alleen weet niemand wanneer het weer bergafwaarts gaat. Kan volgende week zijn, kan volgend jaar zijn.
Maar mijn bek viel vorige week open toen ik mijn moeder aan de telefoon had. Die vertelde heel blij dat ze ook samen bij de pscholoog waren geweest en die had doodleuk gezegd dat ze/hij niet meer terug hoefden te komen, het ging allemaal prima en er waren mensen die hem harder nodig hadden... SAY WHAT?!?
Dus zo staat het ervoor. Binnenkort wordt ie 75 jaar en mijn moeder heeft al een leuk kado op het oog, een nieuwe fietsdrager voor op de auto. Nu wil ik best positief blijven denken, maar toch vind ik dat erg lastig. Ze doen net alsof hij nu geen kanker meer heeft, niet meer depressief is, alleen maar omdat hij zich NU goed voelt, na het drama van de chemo/bestraling. Maar het blijft toch gewoon een tikkende tijdbom?
Ik zal ook wel doen alsof er niets aan de hand is hoor, als dat hun manier is om hiermee om te gaan. Maar begrijpen doe ik het allemaal niet meer.
Rare reactie van de psycholoog..
Veel sterkte gewenst Flipsen.
Kwam ook bij mij op...quote:Op maandag 16 februari 2015 18:54 schreef Lucky_Strike het volgende:
Is je vader wel eerlijk tegen die psycholoog geweest dan?
Niet dat hij doelbewust liegt, maar misschien doet hij zich beter voor dan hij is omdat hij zo snel mogelijk weer 'in het normale' wil komen? En dat die psycholoog heeft gezegd dat anderen hem harder nodig hebben.... Kan ook een vertaling van je moeder zijn geweest.
Hoe is het contact met de huisarts? Je kunt niemand dwingen om naar de psycholoog te gaan als er geen accuut gevaar is, maar wellicht is de huisarts een laagdrempelig en onbevooroordeeld alternatief. In de situatie waarin je vader zit is het niet gek als die regelmatig even binnenwipt. Zowel voor het fysieke als voor het geestelijk welzijn.
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Een psycholoog zou daar toch juist doorheen moeten prikken lijkt me.
De huisarts komt geloof ik wel regelmatig langs, maar is juist érg (te?) positief in alles, vooral in dat hij niet begrijpt dat mijn vader zich niet wil laten opereren
Maar goed, het is zijn/hun leven en als ze het op deze manier willen doen, dan accepteer ik dat wel hoor. Alleen begrijp ik die psych niet.
De huisarts komt geloof ik wel regelmatig langs, maar is juist érg (te?) positief in alles, vooral in dat hij niet begrijpt dat mijn vader zich niet wil laten opereren
Maar goed, het is zijn/hun leven en als ze het op deze manier willen doen, dan accepteer ik dat wel hoor. Alleen begrijp ik die psych niet.
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Nee hoor, psychologen prikken daar niet doorheen. Als je vader erg overtuigend is en precies de goede antwoorden geeft hebben hun gewoon weg niks meer te behandelen. Dan is het gewoon klaar. Ze kunnen je vader wel terug laten komen, maar als hij zich op dit moment toch helemaal prima voelt valt er weinig te praten.
Ik heb veel respect voor je dat je het zo goed oppakt. Ik zou mijn vader niet dwingen om chemo te nemen om zijn leven te verlengen ofzo, maar als dit een levensreddende operatie zou zijn dan zou ik er echt geen vrede mee kunnen hebben. Het herstel is zwaar, ja, maar daarna voel je je als alles goed gaat wel weer goed. En dat blijft dan ook zo, als de kanker niet terug komt. Nu is het gewoon afwachten tot het weer mis gaat. Ik zou er heel anders in staan denk ik. Dus toch knap van je
Sterkte
Ik heb veel respect voor je dat je het zo goed oppakt. Ik zou mijn vader niet dwingen om chemo te nemen om zijn leven te verlengen ofzo, maar als dit een levensreddende operatie zou zijn dan zou ik er echt geen vrede mee kunnen hebben. Het herstel is zwaar, ja, maar daarna voel je je als alles goed gaat wel weer goed. En dat blijft dan ook zo, als de kanker niet terug komt. Nu is het gewoon afwachten tot het weer mis gaat. Ik zou er heel anders in staan denk ik. Dus toch knap van je
Sterkte
Ik las gisteren toevallig dit artikel over de gezondheidszorg in Nederland (de hele serie is trouwens de moeite waard). Ik moest er meteen aan denken toen je dit schreef...
Ik denk dat wij misschien ook iets anders met zieke ouders omgaan omdat we zo ver weg wonen flip. Vanaf een afstandje is de grote lijn toch wat beter zichtbaar.
Ik denk dat wij misschien ook iets anders met zieke ouders omgaan omdat we zo ver weg wonen flip. Vanaf een afstandje is de grote lijn toch wat beter zichtbaar.
Een update maar weer...
Twee weken geleden last minute besloten om naar NL te vliegen, aangezien mijn vader 75 jaar zou worden. Duur grapje, maar het moest maar gewoon. En dat was een hele goede beslissing, want ik zag mijn vader echt 500% beter dan toen wij in januari weer terugvlogen. Hij voelde zich prima, kon alles gewoon eten (maar wel concentreren op het goed kauwen) en was weer helemaal op de goede weg na die chemozooi. Leuke verjaardag gehad, nog een paar dagen (letterlijk) daar gebleven en toen teruggevlogen. Was met recht een bliksembezoek. Maar wát een verschil met 2 maanden daarvoor, in positieve zin natuurlijk.
En zojuist belde mijn moeder... Maandagavond kreeg hij opeens last met spreken, kon niet goed uit zijn woorden komen. Ze keken het even aan, maar toen toch maar het ziekenhuis gebeld. Met de ambulance erheen, hersenscan en ja hoor, bingo... Uitzaaiingen. Nacht daar gebleven, heeft nog een epileptische aanval gehad, maar de volgende dag ging het wel weer en zijn ze naar huis gegaan. ´s Avonds belt de neuroloog pas, hij was het "vergeten", maar had alle info naar de huisarts gestuurd. Dus die is vandaag geweest, er zit een tumor die op het spraakcentrum drukt, vandaar de problemen met praten. Verder nóg geen andere problemen gelukkig, maar voor hoe lang? Verder is hij ook gewoon "helder", maar soms wat suffig vanwege slaappillen en andere medicatie. Maar wel gewoon "bij".
Goed, toch flink geschrokken. Dat er kans was op uitzaaiingen was natuurlijk wel bekend, maar toen ik hem anderhalve week geleden zag was hij zó vooruitgegaan tov 2 maanden geleden, dat het nu toch wel erg onverwacht komt. Gelukkig was zijn verjaardag erg gezellig, leuke dagen gehad. En nu... Morgen gaan ze bellen met de Levenseindekliniek om te zien of die snel iemand kunnen sturen voor een eerste gesprek. De huisarts staat er wel achter, maar wil het zelf niet doen vanwege zijn overtuiging. Maar kwam zelf ook aan met de Levenseindekliniek, dus dat is wel prettig.
Ik stap nu nog niet op het vliegtuig, was ook zeker niet de bedoeling, maar het kan nu wel snel gaan natuurlijk. Dus het is vooral afwachten.
Twee weken geleden last minute besloten om naar NL te vliegen, aangezien mijn vader 75 jaar zou worden. Duur grapje, maar het moest maar gewoon. En dat was een hele goede beslissing, want ik zag mijn vader echt 500% beter dan toen wij in januari weer terugvlogen. Hij voelde zich prima, kon alles gewoon eten (maar wel concentreren op het goed kauwen) en was weer helemaal op de goede weg na die chemozooi. Leuke verjaardag gehad, nog een paar dagen (letterlijk) daar gebleven en toen teruggevlogen. Was met recht een bliksembezoek. Maar wát een verschil met 2 maanden daarvoor, in positieve zin natuurlijk.
En zojuist belde mijn moeder... Maandagavond kreeg hij opeens last met spreken, kon niet goed uit zijn woorden komen. Ze keken het even aan, maar toen toch maar het ziekenhuis gebeld. Met de ambulance erheen, hersenscan en ja hoor, bingo... Uitzaaiingen. Nacht daar gebleven, heeft nog een epileptische aanval gehad, maar de volgende dag ging het wel weer en zijn ze naar huis gegaan. ´s Avonds belt de neuroloog pas, hij was het "vergeten", maar had alle info naar de huisarts gestuurd. Dus die is vandaag geweest, er zit een tumor die op het spraakcentrum drukt, vandaar de problemen met praten. Verder nóg geen andere problemen gelukkig, maar voor hoe lang? Verder is hij ook gewoon "helder", maar soms wat suffig vanwege slaappillen en andere medicatie. Maar wel gewoon "bij".
Goed, toch flink geschrokken. Dat er kans was op uitzaaiingen was natuurlijk wel bekend, maar toen ik hem anderhalve week geleden zag was hij zó vooruitgegaan tov 2 maanden geleden, dat het nu toch wel erg onverwacht komt. Gelukkig was zijn verjaardag erg gezellig, leuke dagen gehad. En nu... Morgen gaan ze bellen met de Levenseindekliniek om te zien of die snel iemand kunnen sturen voor een eerste gesprek. De huisarts staat er wel achter, maar wil het zelf niet doen vanwege zijn overtuiging. Maar kwam zelf ook aan met de Levenseindekliniek, dus dat is wel prettig.
Ik stap nu nog niet op het vliegtuig, was ook zeker niet de bedoeling, maar het kan nu wel snel gaan natuurlijk. Dus het is vooral afwachten.
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Sterkte Flip 
[b]Op zaterdag 31 december 2011 16:16 schreef Socios het volgende:[/b] Kusje voor jou. :) :@ :*
|
|
