En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 2

Wauw wat spannend Ssserpente! Leuk!

Wow wat super! er is trouwens ook een adoptie topic

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 10:51 schreef Pvoesss het volgende:
Wow wat super! er is trouwens ook een adoptie topic

I know, heb er ook al gepost!

Thanks!

Ik heb een vraagje aan de moeders/vaders van een 2de kind...
m'n vrouw wordt voor de 2de keer tante (en wij hebben er zelf 1) en we hebben het idee dat het 2de kind totaal anders behandeld gaat worden...zien we al voor de geboorte.
Binnen een maand gaat het gebeuren en we hebben het idee dat de ouders er nu pas mee bezig zijn, terwijl bij de zwangerschap van het eerste kind ze er continu mee bezig waren en vanaf de geboorte belachelijk verwend werd.
Hij was wel eerste kleinkind van m'n schoonouders en ik hoop maar dat hun 2de kind net zo goed behandeld wordt.

Ligt het nou aan mij of is dat gewoon heel raar? Dit is niet de eerste keer dat ik zoiets hoor, maar toch...is dat bij jullie ook zo?

ik vind het raar, maar ik zie het ook wel een beetje (vanuit de grootouders). het is wel storend ja.

wijzelf behandelen de kinderen wel anders, maar dan vanuit het oogpunt dat het 2 hele andere kinderen zijn. ze krijgen geen van beiden dure kadoos van ons en aandacht verdelen we eerlijk

selene is het eerste kleinkind voor alle grootouders. dat leverde de nodige hysterie. strontvervelend. helaas nog niet over. ik hoop dat mijn schoonzusje snel aan kinderen begint

quote:

Op dinsdag 26 juli 2011 15:08 schreef cleany het volgende:
Ik heb een vraagje aan de moeders/vaders van een 2de kind...
m'n vrouw wordt voor de 2de keer tante (en wij hebben er zelf 1) en we hebben het idee dat het 2de kind totaal anders behandeld gaat worden...zien we al voor de geboorte.
Binnen een maand gaat het gebeuren en we hebben het idee dat de ouders er nu pas mee bezig zijn, terwijl bij de zwangerschap van het eerste kind ze er continu mee bezig waren en vanaf de geboorte belachelijk verwend werd.
Hij was wel eerste kleinkind van m'n schoonouders en ik hoop maar dat hun 2de kind net zo goed behandeld wordt.

Ligt het nou aan mij of is dat gewoon heel raar? Dit is niet de eerste keer dat ik zoiets hoor, maar toch...is dat bij jullie ook zo?

wij hebben er maar een, maa rik kan me voorstellen dat als ik zwanger zou zijn van een tweede en mijn oudste al ronddrentelt, dit me al behoorlijk bezig zou houden. Zoveel ermee bezig zijn als met je eerste lijkt me vrijwel onmogelijk als er al een kind rondloopt en daarnaast de rest van je gewone leven ook gewoon doorgaat.

Ik vind je nogal veroordelend klinken, cleany. Dat de ouders er minder mee bezig zijn wil toch niet zeggen dat ze het kind minder goed gaan behandelen?

Ik heb zelf zeker gemerkt dat de tweede zwangerschap voorbij vloog in tegenstelling tot de eerste (op de laatste loodjes na). Vergis je er niet in, een grote baby of dreumesje slokt nogal wat aandacht op. Dat was hier ook zo na de geboorte. Ik heb bijvoorbeeld niet zolang in het kraambed gelegen omdat er nog een jongetje was dat aandacht nodig had en het best moeilijk vond dat zijn moeder minder toegankelijk was.

Er was dus niet zoveel tijd en ruimte voor onverdeelde aandacht. Het hele dagen op bed liggen en alleen maar je kersverse baby opsnuiven en vertroetelen was er in die zin niet bij. Onze tweede is en was bovendien een makkelijke baby. Ik merk aan mezelf hoe snel aandacht aan haar geven erbij inschiet. De oudste is erg aanwezig en overstemt haar aanwezigheid vaak.

Daar staat tegenover dat ik de tweede keer beter begreep hoe speciaal het allemaal is, zwanger zijn, bevallen, het elkaar leren kennen. Ik ben er bewuster mee bezig geweest en heb er nóg meer van genoten. Ook wist ik beter wat en hoe ik het wou. Bij de tweede zwangerschap deden we dus wél een pretecho bij 16 weken, de borstvoeding minstens 6 maanden geven is deze keer gelukt, ik ben haar meteen met een draagdoek gaan dragen en door de borstvoeding hebben we automatisch onze momentjes samen. Ook merk ik dat de jongste erg geniet van de aanwezigheid van de oudste (en andersom!).

Nou ja, twee kindjes, twee verschillende ervaringen dus.

aha...ja ik snap je verhaal wel Claudia en misschien klink ik ook wel veroordelend, maar ik ben niet de enige die zich er over verbaasd (lijkt wel klaagbaak dit), maar dat komt omdat het eerste kind overladen werd met aandacht en cadeau's van de gehele familie (want in hele familie eerste kleinkind). Ik ben persoonlijk wel blij dat dat bij ons niet gebeurt. We hebben ook al aangegeven bij m'n schoonouders dat de kleine niet overmatig verwend moet worden ook al is het onze eerste.

Nou ja, het eerste (klein)kind is ook wel speciaal, vind ik. Het zou alleen pijnlijk zijn als de andere kleinkinderen dat straks gaan merken en voelen, dat zij minder speciaal zijn of zo. Maar het lijkt me sterk dat dat gebeurt. Als je een hoop (klein)kinderen hebt kun je kiezen welke je het leukst vindt.

Alle gekheid op een stokje: het kleinste kind is ook weer op een bepaalde manier speciaal, want de baby. Het is in mijn ogen niet zo erg om kinderen anders te behandelen zolang er geen sprake is van evidente voortrekkerij.

iig fijn dat men naar je luistert cleany! ik weet niet hoe de ouders (je zwager? schoonzus?) er zelf tegenover staan, maar ik ervaar de verschillende behandeling door sommigen als erg vervelend en het levert geregeld geruzie op omdat ik dingen niet pik.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2011 15:42 schreef Claudia_x het volgende:
Nou ja, het eerste (klein)kind is ook wel speciaal, vind ik. Het zou alleen pijnlijk zijn als de andere kleinkinderen dat straks gaan merken en voelen, dat zij minder speciaal zijn of zo. Maar het lijkt me sterk dat dat gebeurt. Als je een hoop (klein)kinderen hebt kun je kiezen welke je het leukst vindt.

Alle gekheid op een stokje: het kleinste kind is ook weer op een bepaalde manier speciaal, want de baby. Het is in mijn ogen niet zo erg om kinderen anders te behandelen zolang er geen sprake is van evidente voortrekkerij.

Ieder kind is speciaal, toch?
Mijn moeder legde dat altijd zo mooi uit als ik (als kind dan he ) vroeg met welk kind ze nu het blijste was geweest met de geboorte. Haar antwoord was altijd: even blij, en dat geloofde ik natuurlijk niet. Maar haar uitleg was als volgt: Met mij waren ze heel blij, want ik was hun eerste, wow, ze kregen een kind met de tweede waren ze heel blij, want hehe, eindelijk, na vijf jaar proberen was het dan gelukt en met de derde waren ze heel blij want hoera, daar was dan eindelijk een jongetje .

Mijn ouders hebben 4 kleinkinderen, Ik weet nog goed dat de oudste, mijn neefje, geboren werd. Vanaf het begin van de zwangerschap waren we allemaal door het dolle heen: zijn ouders, ik als aanstaande tante, mijn ouders als grootouders. Ik denk, terugkijkend, dat het met de zwangerschap van de andere drie allemaal wat rustiger was, maar of men nu minder blij is en onderscheid maakt? Niemand, echt niet.

Ik ben met deze zwangerschap ook helemaal niet bezig. Heb ik niet eens tijd voor. Maar dat betekend niet dat deze minder speciaal is dan de 2 die we al hebben. En ja elk kind word hier wel anders behandelt. Ze zijn ook anders. Ze verschillen 3 jaar in leeftijd en hebben 2 heel verschillende karakters. Dus ze vragen ook beide een andere aanpak. Maar dat betekend niet dat we van de 1 meer houden dan van de andere!
En ja onze oudste word misschien door opa en oma iets meer verwend. Maar dat was hun eerste kleinkind en dat is toch speciaal. En aangezien ze hem ivm co ouderschap niet zo heel vaak zien is het altijd een feestje ls hij daar mag logeren. Onze jongste slaapt er zo'n beetje om het weekend dus is meer een gewoonte geworden. Niet dat hij achter gesteld word maar is toch anders.


Hier is ons probleem qau vervoer naar school van de oudste opgelost. Hij heeft straks een continurooster. Dus hoef ik maar 1 keer met kids naar school!!

Wat een fijn topic!

Emotioneel gezien verandert er natuurlijk veel met de komst van een tweede/derde/vierde kindje, dat stukje is me duidelijk.

Wat vonden jullie van de financiële impact van het hebben van een tweede kindje? Veel spullen zijn natuurlijk nog aanwezig van kindje 1 en her te gebruiken. Een aantal dingen zullen aangeschaft moeten worden.
Zaken als luiers, (benodigdheden voor) voeding moeten natuurlijk gekocht worden. Een extra autostoeltje, een andere wandelwagen, een extra plek op het KDV...etc.etc.

'Het internet' geeft niet echt duidelijke resultaten als ik op dit soort dingen zoek.

Ik hoor graag van jullie!

Ik vind het te doen.. Zeker de babyjaren kosten ze helemaal niet zo veel.
Ik had al een meisje en nu een jongen.. Dat geeft denk ik net iets meer kosten maar ook handlebaar. Ik koop de luiers in de aanbieding, ik kook voor ons allemaal hetzelfde.
Ik geef borstvoeding. Kleding kom ik prima mee uit met de kinderbijslag.
Autostoeltje is eenmalig en daarna kunnen ze doorschuiven vaak.
En als het geld er niet is voor een nieuw autostoeltje zijn ze er ook goedkoop op marktplaats te vinden.

Ik vind vooral de emotionele kant iets waar je goed over na moet denken.

Een kind is altijd anders dan in je gedachtes/dromen
Mijn eerste was heel makkelijk, de 2e is een echte mamaplakker.
Slaapt slecht en weinig.

Mijn eerste is dol op drukte en leuke dingen doen.
Mijn tweede blijft liever thuis

Financien oplossen is een stuk makkelijker dan je mentale toestand

Hoeveel het kost ligt aan aan de afstand tussen de kids. Mijn zusje had er 1,5 jaar tussen zitten en dan zit je al aan een duowagen, 2 ledikantjes, 2 dezelfde autostoelen (nr1= voor 9mnd-3jr).
Hier zit er ruim 4 jaar tussen. Dus we hebben al die babyspullen allang niet meer nodig, en die halen we straks wel weer van zolder.

Luiers haalden we bij de lidl, en straks maar kijken waar nr2 het beste tegen kan. Als het een jochie wordt, heeft mijn zusje nog stapels jongens-kleren, naast wat nieuwe dingen natuurlijk. Voor een meisje mag ik wel flink shoppen, maar ik loop nu ook vooral bij de hema/c&a/h&m, niet de duurste merken..
Voeding, KDV heb je wel extra. Maar die dingen hangen ook van de situatie/keuzes af. (borstvoeding/flesvoeding, thuisblijfouder/veel werken).

Wij hebben bij de eerste toen alles nieuw gekocht. Toen hij 3 werd is Leander geboren. Die heeft zo'n beetje alles overgenomen van zijn broer. Daar hebben we eigenlijk niks nieuws voor gekocht. De oudste was net een half jaar uit de luiers dus toen de tweede geboren werd veranderde daar eigenlijk niks aan.
Maar de meeste spullen van Leander waren wel al weg. Alleen de kamer hebben we nog. Kleertjes hadden we niks meer van, kinderwagen was al weg. Gelukkig heeft mijn vriendin pas een zoontje gekregen en hebben we daar heel veel kleertjes van gekregen. Kinderwagen konden we heel goedkoop van een vriendin van mijn broer overnemen omdat die een tweeling krijgt. En zo komen langzaam alle spullen via via weer terug.
Enige wat we straks dubbel hebben is luiers. Want Leander gebruikt die nog genoeg
Kinderopvang hebben we niet nodig aangzien ik zelf thuis ben.

Dit hoort misschien niet in dit topic maar bestaat het gevoel een compleet gezin te hebben? Seth is nu 4 weken en eigenlijk hebben wij altijd afgesproken dat mijn man zich zou laten steriliseren als we 2 kinderen zouden hebben. Mijn man staat daar nog helemaal achter. Ik alleen niet meer... het idee dat ik dit allemaal voor het laatst meemaak. Nu hebben we afgesproken dat hij nog even wacht maar evengoed staat hij er voor 100% achter dat het zo goed is. Herkent iemand dit gevoel, ebt het nog weg?

quote:

Op maandag 29 augustus 2011 10:53 schreef vrouwtje-theelepel het volgende:
Bestaat het gevoel een compleet gezin te hebben? Seth is nu 4 weken en eigenlijk hebben wij altijd afgesproken dat mijn man zich zou laten steriliseren als we 2 kinderen zouden hebben. Mijn man staat daar nog helemaal achter. Ik alleen niet meer... het idee dat ik dit allemaal voor het laatst meemaak. Nu hebben we afgesproken dat hij nog even wacht maar evengoed staat hij er voor 100% achter dat het zo goed is. Herkent iemand dit gevoel, ebt het nog weg?

Ik denk het niet... ik ben er redelijk van overtuigd dat het hier bij één kind blijft, maar ik vind de optie sterilisatie veel te definitief

Eerlijk gezegd denk ik ook van niet V-T. Ik was er altijd van overtuigd dat ik een groot gezin wilde maar door medische malaise (ziekte werd echt getriggerd door de zwangerschapshormonen) bleek mijn eerste bevalling een soort van slachtpartij en bij de tweede zwangerschap waren er zoveel gevaarlijke factoren dat onze jongste met 34 weken onder algehele narcose is gehaald en wij er toen meteen voor hebben gekozen om te clippen. Tegen ons werd glashard gezegd dat als er nog een zwangerschap zou komen dat mijn man met drie hele jonge kinderen achter zou blijven of misschien met de twee bestaande kindjes. En nu sinds vorige maand is mijn baarmoeder er helemaal uit. Maar ik heb niet het gevoel dat ik iets mis want ik heb twee kinderen wat niet wegneemt dat een derde hier makkelijk gepast zou hebben. Ik zie liever mijn man en kinderen dan dat ik er niet bij zou zijn omdat ik zo nodig een derde zou willen. Mijn man was er overigens ook meteen klaar mee hoor na de jongste en ik eigenlijk ook maar het gevoel zal blijven dat er een derde makkelijk in ons gezin gepast had maar nee missen doe ik het dan weer niet.

Ben soms ook erg blij dat die van mij zindelijk zijn, zelf eten en dergelijke en dat ik uit de voedingen ben en dergelijke. Klinkt wel een beetje raar dat weet ik zelf ook wel maar ik geniet van mijn grotere dames.

ik heb na de eerste (een beetje) getwijfeld over nog een zwangerschap en toen al direct gezegd dat het bij een laatste poging zou blijven. kinderen zijn geweldig, maar zwangerschap heb ik als afschuwelijk ervaren.

Ik zou het mijn man btw ook nooit opdwingen hoor! Ik ben super blij met mijn 3 mannen.Het is gewoon even zo'n gevoel. Mijn eerste bevalling was ook niet leuk. Deze zwangerschap ging zo snel en de bevalling eigenlijk ook. Na de eerste zei ik nooit meer maar deze bevalling ging zo soepel. Misschien zijn de hormonen nog wel met me aan de haal. Zwanger worden ging natuurlijk ook niet vanzelf, al met al ook wel 2 jaar bezig geweest en een hoop stress gehad.

VT wij hadden zo;n beetje hetzelfde. Eigenlijk waren we met de geboorte van Leander klaar. Maar na een tijdje toch ook weer niet. En zo waren we nog aan het twijfelen en toen werd ik zwanger van deze. Toen we daar achter kwamen zei mijn lief ook meteen dat ie zich na de geboorte zou laten helpen. Maar de laatste tijd zijn er in onze omgeving dingen gebeurd waardoor ie twijfeld. Hij wil de optie open laten voor eventueel nog een kindje. Dus ga ik straks weer aan de pil. We hebben het er eigenlijk niet meer over want we hebben afgesproken dat als deze kleine man een jaar of 2 is om te kijken wat we dan gaan doen en wat we graag willen. Grote kans dat mijn lief zich dan toch nog laat helpen maar dan is het een keuze waar we beide achter staan en nu zou dat nog niet het geval zijn.

quote:

Op maandag 29 augustus 2011 10:53 schreef vrouwtje-theelepel het volgende:
Dit hoort misschien niet in dit topic maar bestaat het gevoel een compleet gezin te hebben? Seth is nu 4 weken en eigenlijk hebben wij altijd afgesproken dat mijn man zich zou laten steriliseren als we 2 kinderen zouden hebben. Mijn man staat daar nog helemaal achter. Ik alleen niet meer... het idee dat ik dit allemaal voor het laatst meemaak. Nu hebben we afgesproken dat hij nog even wacht maar evengoed staat hij er voor 100% achter dat het zo goed is. Herkent iemand dit gevoel, ebt het nog weg?

Ik herken het gevoel en het kan weggaan.
Zelf vond ik na 2 kinderen mijn gezin nog niet compleet, maar mijn man was bij de geboorte van de 2e ontzettend overspannen, waardoor ik de babytijd toen als erg zwaar heb ervaren. Het herstel van mijn man nam wel een paar jaar in beslag, waardoor het ons niet verstandig leek om nog een kind te krijgen. Ik heb toen echt afscheid genomen van het idee van nog een kind. Gefocust op de voordelen van geen baby meer, maar alleen nog grotere kinderen en ik kreeg steeds meer vrede met het idee dat wij een gezin waren met 2 kinderen en dat het daarbij zou blijven.
En toen bleek ik onverwacht toch zwanger... Mijn man reageerde gelukkig direct enthousiast, hij zag het toch wel weer zitten. Maar ik moest behoorlijk aan het idee wennen! Dat heeft echt een paar maanden geduurd en toen was ik er gelukkig ook net zo blij mee. En nog steeds .
Toen de jongste geboren was had ik echt direct het gevoel dat het zo compleet is. Ik kijk niet met jaloezie naar andere moeders met baby's of naar gezinnen met 4 kinderen. Ik vind het leuk om te zien, maar ben blij dat het bij een ander is.

Schop voor Danic.

Nu 5 maandjes de trotse moeder van 2 kinders.
En ik moet zeggen, het valt me mee, ik vind het geweldig

Ik vond het eerste jaar van Mette voor mijzelf best zwaar. Het omschakelen naar moeder zijn en alles wat daarbij hoorde. Een nieuw levensrimte.
Wies rolt gewoon mee in dat ritme.

Het zwanger zijn met dreumes vond ik naderhand gezien heel erg zwaar. Maar ben blij met de keuze die we toen genomen hebben.

Mette heeft tijd nodig om te wennen aan Wies, heel logisch. Ze was niet in de gloria met haar zusje. Er begint pas sinds een paar weken toenadering en tolerantie te komen. Beetje bij beetje.
Vandaag mocht Wies in haar huisje liggen, dat was een mijlpaal

Maar ik weet eigenlijk niet precies meer wat ik wilde zeggen. Lange verhalen op mobiel is niet fijn typen

quote:

Op vrijdag 10 februari 2012 21:13 schreef wickie het volgende:
Het zwanger zijn met dreumes vond ik naderhand gezien heel erg zwaar. Maar ben blij met de keuze die we toen genomen hebben.

Ik moet zeggen dat ik het idee heb dat het voor mij makkelijker was dan menig moeder met dreumes. Het had zo z'n voordelen dat Ivan een baby was toen ik zwanger was van Lena. Als ik eens een slechte dag had dan plofte ik op het kleed en dan vond hij alles best. Naarmate hij ouder werd, werd hij veeleisender.