En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 2

Heel egoïstisch: ik wilde dit soort momenten zo graag nog eens meemaken.

quote:

Op zondag 20 februari 2011 13:00 schreef Claudia_x het volgende:
Ik kan zoveel manieren bedenken waarop ons leven onpraktischer wordt door de komst van Lena. Maar weet je, het voelt voor mij vooral als een logistiek probleem en dat wordt volledig overschaduwd door het verlangen naar een tweede en alles nog een keer (nog bewuster!) mee te mogen maken. Maar ik herken je motief 'omdat ik Lente een broertje of zusje gun' dan ook niet. Dat is voor mij een leuke bijkomstigheid, maar het is niet de voornaamste reden geweest dat ik nog een kind wilde. Misschien is mijn keuze voor een tweede eigenlijk wel heel egoïstisch geweest.

Wat kan jij je altijd goed verwoorden Claudia! En ik zie het zelf ook zo als wat jij hierboven schrijft.
Die foto

Huup schrijft altijd zo heerlijk prettig echt als zichzelf dat ik altijd alles lees, zelfs grote lappen tekst.
En jouw omschrijving van hoe het momenteel gaat bij jullie thuis doet me alleen maar meer rammelen.

Erg leuk dit topic!

Wij hebben lang getwijfeld over een 2de. En dan vooral ik, Remco wilde zoiezo meer dan 1 kind.
We hebben een zwaar eerste half jaar gehad (iedereen de redenen inmiddels wel bekend), het was afzien en overleven.
Nu loopt alles heerlijk en op rolletjes, we wonen in de stad, hebben nog genoeg tijd voor onszelf, zijn makkelijk wendbaar.

Maar toch begon het weer te kriebelen na Mette's eerste verjaardag. Puur gevoelsmatig, gewoon dat rammelgevoel. Toch nog graag een keer zwanger zijn (wat wel een toptijd was), nog een keer een kraamperiode meemaken (misschien kan het wel anders), gewoon weer zo'n klein propje in je armen. Nieuw leven, wat je saampjes hebt gecreeerd. Dat is dus het egoistische gedeelte. Maar ook een gezinnetje zijn, de interactie van 2 kids en die kinderen dan weer met ons.

Wij hebben allebei een vrij zorgeloze jeugd ervaren, ik 1 broer en Remco 2 zusjes, waar we beiden goed contact mee hebben. Natuurlijk kan het ook anders daar zij we ons zeker van bewust. Dat is dus ook niet de doorslaggevende reden geweest, we doen het omdat we nou eenmaal een meer-kind gezin willen hebben.

Dus toen was ik wel ok mee, er komt dan nog een 2de. Maar dan de praktische kant. Wanneer er aan beginnen?
Dat was een vrij rationele keuze. We hebben nu beiden een vast contract, een huis dat bijna af is, een kdv om de hoek waar ook gelijk plek is voor nummer 2, alles dichtbij (winkels op rol afstand en werk op fiets of korte autorit). Ik wil wel graag een keer een andere baan en we willen ook graag uit de stad verhuizen op den duur (ook weg uit de randstad, in de buurt van mijn ouders).
Aangezien we het liefst niet meer dan 3 jaar tussen de kinderen zouden willen was de uitkomst dan maar zo snel mogelijk. Dus zodoende.

Ik ben geen oermoeder trouwens, ik vind het hebben van een kind geweldig. Had dat niet verwacht, maar het brengt me een intens gevoel van geluk.
Opruimen en huishouden is niet mijn sterkste kant, we hebben daarom ook de luxe genomen in de vorm van een schoonmaakster. Daar ben ik heel blij mee.

Ik heb geen verwachtingen van het hebben van 2 kinderen, ik ben wel reuze benieuwd en heb er erg veel zin in. Ik heb soms wel paniekmomentjes, of momenten dat ik denk 'dit kan dus straks niet meer zo makkelijk' (zoals met de trein naar Amsterdam even heen en weer op 1 dag).

Ga dit topic eens helemaal doorspitten

En nu denk ik inderdaad aan het einde van m'n post, wat wilde ik ook alweer 'ns zeggen.

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 09:45 schreef Worteltjestaart het volgende:

Hebben jullie trouwens ook dat bij een volgend kind je opeens iets makkelijker denkt? Als in, weten dat vingertjes niet direct breken bij aantrekken van een truitje, of even een paar tellen huilen is niet zo erg?

Klopt, je kent de grenzen nu van je eerste kleine

Wij hebben nu Milan, 3 jaar en 3 maanden en Nadia, 1 jaar en 2 maanden,

Het eerste jaar was erg zwaar, Nadia is ondertussen 2 keer geopereerd aan haar schisis en Milan is nu op de leeftijd van grenzen opzoeken.
Maar, ik kan me niet meer indenken hoe de tijd was zonder de 2 kids, ik weet gewoon niet beter en ik mis ze al als ik op het werk zit.

Heerlijk hoe je nu actief kan communiceren met Milan en hoe lekker je kan knuffelen met Nadia en dan helemaal in de schaterlach gaat.

Op dit moment is 2 kids meer als voldoende, we hebben het koningsgezinnetje met 1 jongen en 1 meid dus er zijn nog geen plannen voor een 3de.

Ik vond het niet echt een hele grote stap van één naar twee. Wel merk ik achteraf dat ik in die periode te veel tegelijk heb gedaan. Ik zat ook in mijn afstudeerjaar en had een 100% aanwezigheidsverplichting bij alle colleges en trainingen om het jaar af te kunnen ronden. Wat inhield dat ik één week voor mijn bevalling en twee weken erna weer in de schoolbanken zat. En in de weken/maanden erna bezig geweest ben met mijn scriptie, die ik in mei in moest leveren (ik ben eind november bevallen). Oh ja, en na mijn verlof moest ik ook gewoon weer werken natuurlijk.

Hierdoor is er in de eerste periode veel langs me heen gegaan en heb ik die als best stressvol ervaren. Ik weet dat dat meer door m'n studie kwam dan door mijn dochter, maar het maakt me soms wel wat huiverig voor de 3e die nu op komst is. Ik wil dat gevoel van stress niet meer.

Een ding om dit te voorkomen is dat ik de nieuwe studie die ik net begonnen was, on hold heb gezet op het moment dat ik ontdekte zwanger te zijn. En dat ik na mijn bevallingsverlof 8 weken extra ouderschapsverlof heb genomen, waardoor ik ook lekker heel de zomervakantie vrij heb.

Ik kijk aan één kant heel erg uit naar de momenten zoals Claudia en Huup die beschrijven, maar blijf toch een beetje dat knagende gevoel houden.

quote:

Op zondag 20 februari 2011 14:18 schreef Claudia_x het volgende:
Heel egoïstisch: ik wilde dit soort momenten zo graag nog eens meemaken.

[ afbeelding ]

haha ja!

en wat je zegt, het is inmiddels wel duidelijk dat láng niet iedereen dat instant verliefde gevoel op haar kind zo ervaart, maar hier was dat wel zo, bij de eerste precies net zo als bij de tweede, het was er gelijk en het was net zo groots en overweldigend als de eerste keer.

Dat is de enige leuke "wacht maar" die ik te horen heb gekregen kwam van mijn eigen moeder, die zei tijdens de zwangerschap ja wacht maar, nu denk je nog, hoe kan ik ooit van mijn tweede net zoveel houden als van Amélie, maar als ze er eenmaal is vraag je je af hoe je er ooit aan hebt kunnen twijfelen. En inderdaad. <3

Het was net zo mooi.

De eerste keer


en de tweede keer.


She-wolf, kan het me goed indenken, het is toch iets wat je aan elkaar linkt in gedachten. Het zal waarschijnlijk vanzelf minder gaan knagen als je eenmaal meer rust ervaart omdat de druk er niet is. Komt vast goed

Oh dat vind ik zulke mooie foto's he, die eerste foto's na een geboorte van een nieuw gezin. Moeders moe maar voldaan, trots, blij, gelukkig, en paps zo trots als een pauw op moeder en kind, allemaal in zo'n heerlijk coconnetje, met die intense, liefdevolle focus op het kind...

* Roomsnoeszoekt een touw voor haar rammelende eierstokken

De foto's de verhalen

_{Ik blijf hier mooi meelezen}

Mooie foto's Claudia en Huup .

Ssserpente, ik vind het klinken alsof je er gewoon op een goede manier over na aan het denken bent. De voors en de tegens afwegen. Het lijkt ook te passen bij je dat je niet vanuit een oervelangen de keuze hoeft te maken, zo was het bij lente ook niet zeg je. Ik weet niet hoeveel 'tijd' je nog hebt voor jezelf. Maar misschien wordt het met de tijd wel duidelijk of de voors of de tegens zwaarder wegen. Mijn nichtjes zijn heel close, en daar zit ruim vier jaar tussen. Ze zijn al close vanaf het allereerste begin. Ik denk dat je voor de band die Lente met een eventueel broertje of zusje zou hebben niet hoeft te haasten zeg maar.

En hoe 'makkelijk' ik het tot nu toe ook vind, twee kinderen, ik denk wel dat de eerste jaren inderdaad een soort tropenjaren zijn. Als ik nu alleen S zou hebben zou ik al flink wat vrije tijd aan het terugwinnen zijn. Ze speelt buiten met vriendinnetjes, gaat soms ook een uurtje bij die meisjes spelen. Allemaal rust en ruimte voor mij (als R er niet was geweest ).

Ik denk wel dat het heel reëel is dat je bang bent de tijd voor jezelf kwijt te raken. Maar misschien kun je dat inderdaad relativeren.

Ik kan mezelf juist vrij makkelijk 'on hold' zetten. Ik vond de gedachte geen gezin te hebben 'later' vele malen beangstigender dan het idee vier jaar de tijd voor mezelf kwijt te raken.

Nog een Lente-tiepje zou geweldig zijn. Maar een ssserpente die lekker zichzelf is en kan zijn zou ik ook niet willen missen hier.

quote:

Op zondag 20 februari 2011 12:01 schreef Ssserpente het volgende:
Dank voor je verhaal, Claudia.

Mijn (onze ) overweging om maar voor één kindje te gaan is puur een praktische. Eén kind is veel makkelijker te 'handelen' dan twee. Bovendien ben ik geen 'oermoeder'. De keuze voor Lente was dan ook een rationele. Hiernaast ben ik van mezelf niet erg zorgzaam en heb ik vrij veel tijd voor mezelf nodig. Die tijd schiet er bij Lente uiteraard nog wel eens bij in en dat zal bij een tweede ongetwijfeld alleen maar meer worden. Ik vraag me af of dat bij mij past; of ik daar gelukkig van word.

En als ik aan een gezin met twee kinderen denk, zie ik mezelf enkel nog maar voor me in de moederrol. Het voelt een beetje alsof dat ten koste zal gaan van mij als individu.

Hier kan ik me wel iets bij voorstellen. Met twee kinderen ben je toch veel meer bezig met zorgen en moeder zijn dan met één, zelfs al vallen die momenten vaak samen.

quote:

Hiernaast ben ik erg slecht in dingen maar half doen. En twee kinderen en een parttime baan zal echt betekenen dat ik dingen los zal moeten laten. Het huishouden bijvoorbeeld. Als ik lees dat Huup als enige doel heeft om voor zessen 's avonds aangekleed te zijn, krijg ik echt de kriebels. Ik wil alles goed doen en heb bijvoorbeeld nog steeds moeite met het hebben van een parttime baan waarin in niet meer zelf de touwtjes volledig in handen heb, maar dingen over moet dragen aan een collega.

Maar aan de andere kant geniet ik zo ontzettend van Lente en gun ik haar zo vreselijk graag een broertje of zusje. Twee kleine kinderen is idd druk, maar die tijd duurt maar zo kort. Over een paar jaar gaat ze naar school en nog een paar jaar verder heb je twee grote kinderen. Heerlijk toch? Hiernaast ben ik zelf enig kind en heb ik zelf als kind altijd geroepen dat ik het mijn eigen kind niet aan zou doen om geen broertje of zusje te hebben. Het voelt erg egoistisch om dat gevoel van toen nu ineens teniet te doen omdat het me momenteel beter uitkomt. Maar nu is mijn jeugd misschien ook wel geen representatief scenario.

Ongeacht of je jeugd representatief is, het feit dat je er nu anders over zou denken, is toch niet egoistisch? Niets egoistischer dan vasthouden aan dat idee van vroeger, lijkt me. Er is bovendien ook zoiets als voortschrijdend inzicht en daarbij ken je jezelf als persoon nu veel beter. Het kan zomaar zijn dat het juis tniet egoistisch is om het nu bij één kind te willen laten, omdat jij dan een fijnere moeder kunt zijn en beter in je vel zit.

quote:

Nils heeft wel twee broers en heeft daar ontzettend leuk contact mee. Maar heeft zelf wel de voorkeur voor maar één kind. Want een goed contact is geen garantie, is zijn argument. En dat klopt natuurlijk, ik ken genoeg voorbeelden van mensen die hun broers en zussen wel kunnen schieten.

Hierin kan ik Nils uit ervaring alleen maar vreselijk gelijk geven. En vergis je niet: het hebben van een slechte relatie met een broer of zus kan ook een hele grote, negatieve, invloed hebben op je leven. Het hebben van een hele fijne relatie kan echter een grote toevoeging zijn. Probleem is dat je vantevoren niet weet wat het zal worden.

quote:

Weet je, het komt er eigenlijk gewoon op neer dat drang naar een tweede best groot is; ik rammel best een beetje. Maar ik vraag me echt af of een druk gezin wel bij me past.
En aan de ene kant vind ik mezelf een muts omdat ik ziet te mieren over onbelangrijke materiele praktische zaken waardoor ik misschien wel één van de mooiste dingen in het leven laat schieten, maar aan de andere kant vidn ik wel dat ik eerlijk naar mezelf toe moet zijn en een weloverdachte keuze moet maken.

Het lijkt me erg moeilijk, zeker als jij en Nils dan niet volledig op één lijn zitten.
Ik vind het wel erg goed van je dat je er zo goed over nadenkt en niet zomaar toegeeft aan het gerammel maar ook denkt aan de andere kant, namelijk jijzelf!

Als het allemaal helemaal lekker loopt, en het past bij jou, je leven, je gezin, dan is het natuurlijk geweldig om een tweede (en derde en vierde, etc...) te krijgen, maar ik vind het niet verkeerd of egoistisch om daar rationeel ook goed over na te denken.

Hier was de wens voor een tweede kindje erg groot en snel aanwezig na de geboorte van Bram. We zijn gruwelijk verwend doordat Bram een heel makkelijk kind was/is en dat wilden we nog wel een keertje meemaken. Alles is alleen wat versneld door de reuma-diagnose die Jos een jaar geleden kreeg en de medicijnen die daarmee gepaard gaan.
Ik heb er geen seconde spijt van gehad dat we de keuze gemaakt hebben, maar ik heb wel eens gedacht "waar zijn we aan begonnen". Dit komt vooral omdat Eline lang niet zo makkelijk is als Bram op dit moment. Maar genieten doe ik vooral van de kusjes en aaitjes die Bram 'Nenine' (zoals hij het zegt) komt geven, ook al huilt ze zoveel.

En ik wilde deze foto nog eens overmaken

J. met Bram


J. met Eline

Het proberen een tweede (...) kindje te krijgen is imo vooral een emotionele keuze. Wil je het voor jezelf, wil je het voor je oudste kindje(s)? De praktische zaken regelen zich wel.
Hier wordt de angst genoemd dat je zoveel meer moet (ver)zorgen met twee kinderen. Ja, dat klopt. Maar is dat een reden om jezelf te verliezen? Nee, dat hoeft niet.
Ik bedoel, je kan jezelf ook verliezen met 1 kind. Dat je jezelf enkel en alleen nog maar als moeder ziet, bedoel ik dan.
Het krijgen van een tweede kindje betekent niet automatisch dat je enkel nog "mama" bent, en niet meer "jezelf".

En natuurlijk, een volgend kindje is een risico. Het risico dat de zwangerschap vreselijk zwaar is, het risico dat er iets mis is met het kindje, het risico dat je een huilbaby krijgt, of vreselijk jaloerse oudere kindje(s). De vraag is dan of je dat risico wil en durft te nemen.

quote:

Op maandag 21 februari 2011 09:51 schreef DaviniaHR het volgende:
Het proberen een tweede (...) kindje te krijgen is imo vooral een emotionele keuze. Wil je het voor jezelf, wil je het voor je oudste kindje(s)? De praktische zaken regelen zich wel.
Hier wordt de angst genoemd dat je zoveel meer moet (ver)zorgen met twee kinderen. Ja, dat klopt. Maar is dat een reden om jezelf te verliezen? Nee, dat hoeft niet.
Ik bedoel, je kan jezelf ook verliezen met 1 kind. Dat je jezelf enkel en alleen nog maar als moeder ziet, bedoel ik dan.
Het krijgen van een tweede kindje betekent niet automatisch dat je enkel nog "mama" bent, en niet meer "jezelf".

En natuurlijk, een volgend kindje is een risico. Het risico dat de zwangerschap vreselijk zwaar is, het risico dat er iets mis is met het kindje, het risico dat je een huilbaby krijgt, of vreselijk jaloerse oudere kindje(s). De vraag is dan of je dat risico wil en durft te nemen.

Helemaal eens met deze post Wij hebben het risico niet genomen... Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat je het juist wel zou doen.

Goed gezegd. Davina!
Ik heb bewust voor een tweede gekozen. En ik zou d'r voor geen goud willen missen. Maar de verandering die de geboorte van Maud bij Fleur teweegbracht, die had ik liever niet gehad. Of mijn keuze anders geweest was. Nee, dat denk ik niet, maar ik zou Fleur wel beter begeleid hebben.

Hier wilden we vrij snel na de geboorte van Grae een tweede kindje, maar wegens schildklierproblemen mocht dat niet. En toen was ik ineens geheel onverwachts zwanger, voordat we uberhaupt over de praktische dingen hadden nagedacht. Gelukkig had ik daar tijdens de zwangerschap nog genoeg tijd voor
Ik vond de eerste periode na Anna's geboorte echt heel erg zwaar. Maar ik had dan ook weer schildklierproblemen, zonder dat ik dat wist. En daar werd ik depressief door, pas toen ik bij een psycholoog zat wegens een depressie en ik van haar mijn schildklier moest laten checken, kwamen we daarachter. Nu slik ik medicijnen voor mijn schildklier en voel ik me ondertussen (bijna) weer prima, en gaat het allemaal ook gewoon veel makkelijker. Ik denk niet meer elke ochtend radeloos hoe ik toch deze dag weer door moet komen, maar het gaat allemaal gewoon heel relaxed eigenlijk. Soms slapen de kindjes zelfs tegelijk overdag, en dan is het heerlijk rustig. Het valt me echt mee, hoe het nu gaat dan. Het gaat allemaal vrij soepel en vanzelf. Alleen idd het naar buiten gaan in mijn eentje met twee kindjes is nogal een onderneming waar ik vaak wel tegenop zie, maar als je het eenmaal doet, valt ook dat mee
De eerste periode is door die depressieve gevoelens echt wel zwaar geweest, maar nu ik me zelf ook gewoon weer goed voel, is het eigenlijk vooral gewoon dubbel genieten.

Och Tessie, ik had geen idee. Wat fijn dat je jezelf nu beter voelt
Ik volg dit topic trouwens wel want wij zijn er wel over uit. Maar eerlijk gezegd vind ik het echt wel eng als ik lees wat me te wachten staat Aan de andere kant denk ik: er zijn zoveel ouders met meerdere kinderen; wij moeten dat ook kunnen.

Ik zal van de week ook even reageren hier, op mobiel wil dat nu even niet zo makkelijk.

Bij ons was er al heel snel in de relatie een wens voor een kindje en gelukkig was ik vrij snel na het stoppen met de pil en het stuk gaan van een cyste (7.5 cm bij 7.5 cm), waaraan in in eerste instantie zou worden geopereerd, zwanger. Onze dochter is in augustus 2004 geboren en in mei 2005 was er al weer de wens voor een 2e kindje. Helaas duurde dit erg lang en werd de gyneacoloog geraadpleegd. Die kwam al snel tot de conclusie dat ik PCOS zou hebben en ik had een hormonen kuur (Clomid) nodig om een eisprong te krijgen. 1 april 2007 had ik dan eindelijk een positieve zwangerschapstest. Onze oudste was makkelijk, had een lichte vorm van astma maar verders ging het goed. Onze zoon, geboren december 2007, bleek echter een zorgenkindje. Het eerste jaar lag hij meerdere malen in het ziekenhuis en hebben we ons heel erg druk gemaakt over zijn gezondheid. Hij bleek een zwaardere vorm van astma te hebben. Ondanks dat hij zo vaak ziek was (en nog regelmatig is) vond en vind ik hem een heerlijk kind en zou ik nooit anders hebben gekozen als ik toen wist wat ik nu weet. Na een jaar ging ik weer aan de pil, om mijn menstruatie te reguleren. Ik had wel de wens voor een 3e kindje maar ik was op dat moment bezig met een opleiding waarvoor ik mij had aangemeld voor het 2e deel. Dat zou anderhalf tot 2 jaar duren en daarna ook als de gezondheid van onze zoon het toe zou laten hadden we de keuze willen maken voor een 3e kindje. We verkeerden dan ook in shock toen ik op moederdag in 2009 een positieve test had. Ondanks de pil en de PCOS was ik zwanger. En ondanks de schrik en het feit dat het niet gepland was, is onze jongste zoon altijd meer dan welkom geweest. En hij is zo makkelijk, zo snel en zo een lief brutaaltje en helaas ook waarschijnlijk een lichte vorm van astma maar ik leef zelf al 28 jaar met astma en dat gaat prima. En of ik nou met 1,2 of 3 kinderen op stap moet, ik draai mijn hand er niet voor om. Mijn drietal, mijn grootste geluk. En ja soms heb je een flinke rol behang nodig om ze achter te plakken maar die momenten zijn schaarser dan de momenten dat ik van ze geniet.

Ik vind het nog steeds niet onoverkomelijk moeilijk. De periode dat Jasmin in het ziekenhuis lag was heel erg zwaar, maar niet alleen vanwege het ziekenhuis, maar meer erg stressvolle dingen die om ons heen spelen. Vaak voelde het ook alsof we niet meer konden dragen, maar dat kun je blijkbaar toch wel.

Yade haar jaloezie is weg naar Jasmin, en ze is ook niet verandert door Jasmin eigenlijk. Lange tijd hebben we gedacht, een tweede kindje kan vast niet net zo makkelijk zijn als onze oudste, want Yade is een vrolijk, sociaal en slim meisje. En dat bracht wel wat twijfel teweeg voor een tweede. Nu is Jasmin er, en die is tot nu toe net zo, misschien nog wel makkelijker dan haar zus. En natuurlijk heb ik dagen dat ik de haren uit mijn hoofd wil trekken uit frustratie omdat ze allebei niet makkelijk zijn, maar die zijn er zelden.

De deur uitgaan met twee is een grotere onderneming en als de oudste valt wil ze getild worden bijv. Dat kan niet als ik ook nog de kinderwagen heb. Wat dat betreft is aandachtsverdeling soms wel moeilijk. Daarom krijgt Yade extra aandacht als Jasmin net de fles heeft gekregen of spelen we even met zijn drieetjes.

Ik las iets over oermoeders. Ik zag mezelf nooit als moeder voor ik Knut leerde kennen. Toen als moeder die zeker wilde werken! En nu ben ik een thuismamma en geniet ik zoveel, en er is zelfs nog ruimte voor een eventuele derde in mijn hart, en Jasmin is er net. ik denk wel dat ik een oermoeder ben, en nu mijn meiden er zijn, ben ik dan ook content.

Ik geniet elke dag weer van die brede lach van Jasmin terwijl ze allerlei geluidjes maakt, of de plotselinge lading kusjes van Yade. Nee ik zou het niet anders meer willen.

De tweede is hier wel heel bewust gekomen. En ik moet zeggen dat hij er eigenlijk gewoon in mee ging. Alles liep al en ik vond niet dat er veel veranderde door zijn komst. Tijd voor ons zelf heben we zowiezo elke avond als de kids in bed liggen en om het weekend (als de oudste bij zijn vader is) is de jongste ook uit logeren. Die avond gaan we lekker uit eten en een filmpje pakken ofzo. En de volgende dag lekker uit slapen.
Omdat we hier heel druk zijn met de jongste ivm zijn achterstand allemaal hadden we er bewust voor gekozen om geen derde te nemen. Waar moesten we die tijd vandaan halen? Hoe doe ik dat als de oudste na school moet, want we wonen te ver van school om te lopen.En ik kan mijn ouders niet om het weekend opschepen met 2 kids waarvan 1 al extra aandacht nodig heeft. Dat soort dingen. Maar goed. Nu ben ik dus bijna 11 weken zwanger van de derde. Helemaal onverwachts. In het begin wist ik niet wat ik er nou mee moest. Maar alles went. Voor alles is een oplossing. In ons nieuwe huis straks komt mijn schoonmoeder straks bij ons in om te helpen met nu nog de jongste. Als we eens een avondje weg willen kan er dus een kleintje thuis blijven en er kan er eentje logeren bij opa en oma. Voor als de oudste na school moet kan ik hopelijk de fietskar gebruiken. Maar dat zien we tegen die tijd wel. Alles zal wel loslopen!!
We krijgen gewoon toch nog een keer een baby en dat is toch het belangrijkste

Eindelijk even de mogelijkheid om hier een reactie te typen, mijn avonden zien er namelijk veelal uit met een slapend kind op de arm die nog niet zo goed alleen kan slapen. Daardoor niet altijd de mogelijkheid om een langere reactie te plaatsen

De eerste dagen moest Lotte heel erg wennen aan het feit dat ze niet meer alleen was. De eerste nacht werd ze bijvoorbeeld al 5x wakker van het huilen van Jelle. Ze was wat baldadig en je merkte echt aan haar dat ze moest wennen. Toen de kraamhulp weer weg was en Sander na 2 weken weer aan het werk ging ben ik weer heel consequent geweest naar haar en dat scheelde echt heel veel.
Inmiddels is zij helemaal gewend aan haar broertje, al vind ze het soms nog lastig dat ik niet direct de volle aandacht voor haar heb, maar denk dat dat ook nog wel even zal blijven.

Jelle is een heel ander kindje dan Lotte. Rustiger, maar wel eentje die het heerlijk vind om de hele tijd bij je te "hangen" en zijn. We maken daar niet echt een probleem van, al zou het ondertussen wel prettig zijn als hij wat meer "op zichzelf" zou slapen. Het is een heerlijk ventje.

Ondertussen heb ik door de ziekenhuisopname van Jelle gemerkt dat dat toch heel zwaar is als je al een kindje hebt. Ik ben de hele week dat hij in het ziekenhuis lag bij hem gebleven en Lotte is opgevangen door papa en de creche (reguliere dagen en 2 extra dagen). Ik vond het heel moeilijk om haar dan weer te zien gaan als ze op bezoek was. Toch ging ze er gelukkig heel goed mee om, dat scheelde echt een hoop!

Ondertussen zit ik nu ook al te denken, wat schrijf ik nu allemaal eigenlijk op

Het erop uitgaan met 2 kinderen is wel een onderneming op zich. Normaliter heb ik zelf geen auto, ben dus aangewezen op de fiets, lopend of het openbaar vervoer. De eerste weken kon ik niet veel de deur uit door de kou en vervoersprobleem. Met de bus wel een paar keer naar de stad geweest, maar wel op een moment dat Lotte op de creche was. Inmiddels heb ik nu nog een week of 2 de auto van mijn schoonvader en dat geeft wat vrijheid, maar ook dan vind ik het soms nog een onderneming op zich. 2 kinderen in jasjes, 1 in maxi cosi, Lotte schoenen aan, ik zelf schoenen + jas + tas en sleutels en portemonnee en dan nog het hele spul in de auto.
Ben wat dat betreft echt wel fan van de draagdoek, 1 in de buggy en 1 in de doek en zo wandelen naar het winkelcentrum gaat prima gelukkig.

Ook in huis zit Jelle vaak in de doek, ook omdat hij dus wat lastig slaapt. Tijdens het koken zit Lotte nog weleens in de doek zodat ik m'n handen dan even vrij heb. Maar ze helpt ook vaak mee met saus maken of champignons wassen. En is ze wat lastig tijdens het koken laat ik haar een bolletje mozzerella (vind ze leuk en lekker) in stukjes snijden. Meestal is er dan niet veel meer over, maar het kind is blij en dus ik ook.

Natuurlijk zijn er momenten dat ik blij ben dat het avond is en er rust is, maar denk dat iedereen dat wel heeft en dat dat niet veel uitmaakt of je 1/2/3/4 kinderen hebt.
Het is ook echt genieten van mijn stel, zeker nu Jelle wat meer contact begint te maken en Lotte dat ook erg leuk begint te vinden. Als ze samen zitten te lachen is dat heerlijk om te zien

Kortom, ook een hele lap tekst die aardig warrig is voor m'n gevoel, maar ik kan het op dit moment ook niet beter omschrijven eigenlijk

ik vind het niet warrig hoor en zo'n ziekenhuisopname hakt erin op alle fronten. helaas en gelukkig kan je het leven niet voorspellen.

ik drijf voor mijn gevoel maar zo'n beetje mee met wat is. ik geniet van de alledaagse dingen. alleen de deur uitgaan is doenbaar. met de auto doen we altijd samen, doordeweeks ben ik alleen en autoloos. ov doe ik niet snel, want zelfs per auto is de meest nabije stad een half uur. wat dat betreft zie ik weinig verschil tussen 1 of 2. tis allebei sjouwen tis allemaal maar net wat je gewqend bent en veel dingen gaan eigenlijk gewoon vanzelf. zelfs als je je daar vooraf druk over maakt

Leuk om jullie ervaringen te lezen

En Mrien, zelf in het ziekenhuis liggen en je eigen kind dan op bezoek krijgen is ook heel erg raar. Ik voelde me heel erg onthand toen ik dat zelf had.

Jemig, tessie, ik had geen benul van je geestelijke gesteldheid na de geboorte van Anna. Fijn dat het nu weer beter met je gaat.

Ik ben het helemaal met je eens, simmu. En inderdaad, gelukkig weet je niet wat je allemaal te wachten staat. Ook voor jou een . Ik vind het fijn om te merken dat het zo goed gaat met jullie (want die indruk heb ik sterk als ik je postings her en der lees).

Ik vind het maf om aan mezelf toe te geven, maar ik begrijp ineens écht de charme van een groot gezin (lees: drie of vier kinderen). Het is dat ik niet nog een keer zwanger wil zijn en niet nog een keer allerlei zorgen wil (is het kindje wel gezond en kom ik ongeschonden de bevalling uit?), anders was ik denk ik nu alweer aan het nadenken over een derde.

Claudia!! Leest J. Dit ook? Klein beetje shocking. Maar kan er wel inkomen met die verschrikkelijk leuke, lieve koters van je.

Trouwens zo fijn om jullie bevindingen te lezen. Ik word er steeds rustiger van in m'n hoofd.

[ Bericht 0% gewijzigd door wickie op 23-02-2011 22:10:53 ]

We hebben het er vanmiddag nog over gehad. Er komt hier écht geen derde, alleen al niet omdat hij écht niet wil. Ik vind voor mezelf niet alleen de kwalen tijdens de zwangerschap vervelend, maar ik vind het ook heel belastend om zolang uit de roulatie te zijn (met name met betrekking tot mijn werk) en om 'mezelf' lange tijd kwijt te zijn. Het wordt nog één keer flink genieten van onze baby, hopelijk lang borstvoeding geven, lekker met haar op de kamer slapen en dan is het goed. Ik wil de optie wel in theorie openhouden (permanente anticonceptie zie ik om die reden niet zitten), maar dat is alles.

Ik houd de optie ook open. In theorie .

Maar ik kan me op dit moment juist ook heel goed voorstellen dat we met z'n drietjes blijven. Ik zie het voor me, van alles ondernemen, twee van die kleuters, aan iedere hand eentje. Tis goed zo.

Ik had gewoon niet verwacht dat ik zo'n oermoedergevoel zou hebben. Ik ben heel gelukkig met mijn kindjes.

Maar goed, ik zit ook nog in een verlofroes. Straks ga ik het heerlijk vinden om weer aan het werk te zijn en in oude spijkerbroeken te passen.

Heerlijk toch Claudia.

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 21:26 schreef mrien het volgende:
Als ze samen zitten te lachen is dat heerlijk om te zien

Ik vond dit zo geweldig om te lezen! Daar moet ik bij denken aan de filmpjes van S. en R. Dat ga ik gewoon ook meemaken!

Claudia

Mrien ik herken wel wat je zegt over dat slapen. Elin slaapt het liefst rechtop en tegen me aan. Geen enkel probleem, maar heel handig is het niet. Maar goed, dat wordt vast vanzelf anders.

Hier komt er als het aan ons ligt wel een derde en wie weet over x jaar, als huis en inkomen het naar onze wens toelaten ook wel een vierde. Ik ben nu net 27 geworden dus we hebben méér dan tijd zat nog in principe. Vroeger hoopte ik altijd voor mn 30e 3 kindjes te hebben, dat hoop ik nog steeds maar tussen 2 en 3 zit wsl wel iets meer tijd dan tussen 1 en 2. Al was het maar uit woonruimte-technische overweging.

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 22:14 schreef RockabeIIa het volgende:

[..]

De eerste keer dat mijn 2 elkaar recht in de ogen keken, en de keer dat ze elkaar in de ogen keken en lachten, de keer dat mijn jongste zijn arm uitstak naar zijn broer, de kusjes die mijn oudste zijn broertje gaf en geeft.. het is zo overweldigend en zo ontroerend.

Jáá!

En toch hè Huup, zo tevreden als ik ben... klinkt me jullie droom/toekomstbeeld me als muziek in de oren.

[ Bericht 100% gewijzigd door groofskendezoveelste op 24-02-2011 16:04:49 ]

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 22:11 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Maar ik kan me op dit moment juist ook heel goed voorstellen dat we met z'n drietjes blijven. Ik zie het voor me, van alles ondernemen, twee van die kleuters, aan iedere hand eentje. Tis goed zo.

Ik heb best sterk dat ik verschillende toekomstscenario's voor mezelf zie. Misschien wil ik wel héél veel kinderen en bij hen thuisblijven en ze thuisonderwijs geven of zo. Of misschien wil ik op het platteland wonen, lesgeven op een dorpsschooltje en mijn twee kinderen meer zien overdag. Maar ik kan me ook prima voorstellen dat we juist weer meer in de stad gaan wonen en ik best veel werk om hogerop te kopen en via nevenactiviteiten flink bij de kinderen betrokken blijf (bijvoorbeeld door in een oudercommissie te zitten).

Ik weet inmiddels wel dat de dingen raar kunnen lopen.

Daar hoop ik natuurlijk ook nogsteeds op, dat dingen raar zullen lopen .

Het enige vrij extreme beeld dat ik op dit moment heb, is dat we misschien nog wel ooit naar Aruba zullen verhuizen.

Wat heerlijk al die verhalen hier.

En een dikke zoen voor Tessie!

eens met (m)oeke!

tessie, wat naar dat je je zo rot gevoeld hebt. en gek dat 't niet beter in de gaten gehouden werd eigenlijk ook, omdat je al eerder last had gehad van die schildklier. maar fijn dat het nu beter gaat!

Goed topic