En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 2

En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...)
deel 1

Ik denk dat het zeker druk zal zijn tessie! Ze schelen natuurlijk ook niet vreselijk veel qua leeftijd. Lijkt me soms nog wel lastig wie je nu wanneer de aandacht moet geven als ze er om vragen.

quote:

Op zondag 24 oktober 2010 23:14 schreef E.T. het volgende:
Ik heb hier nog een Burley Cub staan die weg moet

Nog steeds E.T.? Wat vervelend voor jullie...

Wij hebben nu ook een Burley Cub (die was inderdaad een heel stuk dichterbij...) en we zijn er nog steeds zo blij mee! Noa (bijna 6) past er nog in bij noodgevallen, bijv. een wat langere fietstocht die ze nog niet helemaal zelf kan volbrengen, zeker niet als we naar een speeltuin gaan, wat best wel intensief is. Dan is ze te moe om terug te fietsen en kan ze lekker in de fietskar.

Ook bij ons net de tweede geboren. Dochtertje ( ) is nu 5 weken oud.
We hebben al een zoontje van januari 2009 dus nu 1 jaar en 9 maanden.

Het gaat heel goed samen, we zijn blij dat we dit gedaan hebben nu onze zoon nog een beetje jong is voor echt jaloers gedrag, het loopt best soepel. Natuurlijk voor mijn vrouw wel wat zwaar als hij net aandacht wil als dochterlief aan de tiet hangt, en daarbij is hij van de week ook nog een beetje ziekjes geweest (4 hoektanden in 1 keer gaat zelfs bij hem niet vlekkeloos).

Het gezinsritme is eigenlijk niet eens heel anders, de tweede gaat een beetje mee in de flow. Enige wat we nu echt hebben (omdat onze dochter nog BV krijgt en juist rond etenstijd 's avonds wat last heeft van krampjes) is dat de rotzooi van het eten pas is opgeruimd als de oudste in zijn bedje ligt. Dus niet direct na het eten maar pas om half acht.

Nou ja. Dat trekken we straks wel recht als dochtertje ontwikkelt.

Even over de ervaringen van het krijgen van een vierde kindje.
Ik vind deze zwangerschap een stuk relaxter dan de vorige drie ... die zaten zó kort op elkaar (dat was niet echt gepland maar had te maken met mijn aversie tegen hormonen, die ook nog steeds niet weg is...) dat het toen echt héél zwaar was.

Nu is dat wel anders. Het is nog steeds enorm druk, maar ook vaak zó gezellig. De meiden komen uit school en we gaan aan de tafel gezellig samen wat knutselen, daarna verdwijnen ze naar boven met z'n tweeën terwijl Emma (bijna 5) vraagt of ik een boekje met haar wil lezen. We horen gezellige speelgeluiden van boven komen (rollenspelletjes... met barbies, poppen, knuffels, etc. etc....) van Noa van bijna 6 en Julia van bijna 4. Die spelen wonderwel goed met elkaar!

Als ik even op de bank lig met m'n dikke buik en moeite heb om op te staan, is Noa elke keer zo lief en behulpzaam om met me mee te lopen en mijn buik te ondersteunen (zo lief en bezorgd... het helpt natuurlijk helemaal niet maar het idee is zo lief! ) en dan smelt ik helemaal.
's Avonds krijg ik een kusje op mijn buik en wordt er gezongen voor de baby. Emma wil elke keer het boekje lezen "Mama, wat heb je in je buik?" met levensgrote plaatjes van een baby in de buik.

Julia boeit het allemaal niet zo erg, dat babygedoe. Maar ze is er wel af en toe mee bezig en dat is heel grappig om mee te maken.

Al met al... ik geniet ervan. Van mijn gezinnetje. Het is heel hectisch af en toe en soms ben ik het even zat, in de vakanties vooral, maar het is ook zo heerlijk ...

Oh ja, en voor praktische tips, vraagt u maar. Ik ben door schade en schande ook weleens wijs geworden

gefeliciteerd met je dochter, worteltjestaart!

suzanna wat fijn dat 't zo goed gaat!

Suzanna dat is inderdaad snel op elkaar! en allemaal meiden, leuk hoor.

Ik las net een v&a op bb en 'k vond 'm interessant.
Dat 't zwaarder schijnt te zijn van 1 naar 2 dan van geen kind naar 1 kind.
Mij lijkt juist dat van geen kind naar opeens een kindje erbij zwaar is.
En van 1 kind naar 2 kinderen dat 't wat relaxter is met omgang omdat 't niet je eerste keer is.
Natuurlijk ligt dit wel een beetje aan de leeftijd, maar laten we even zeggen dat er 3 jaar tussen zit.
Dan is 't toch niet onwijs zwaar opeens om 2 kinderen te hebben, of wel?

Zo is het wel mijn ervaring: van 0 naar 1 gooit je leven redelijk overhoop (wel gepland hoor ) maar van 1 naar 2 is minder extreem.
Wel heb ik veel meer het gevoel met 2 kinderen dat we een gezin zijn, en minder 'we hebben een kind'.

Hebben jullie trouwens ook dat bij een volgend kind je opeens iets makkelijker denkt? Als in, weten dat vingertjes niet direct breken bij aantrekken van een truitje, of even een paar tellen huilen is niet zo erg?

een v&a op bb???

ik vond 't van 1 naar 2 een veel grotere overgang dan ik gedacht had. maar vrijwel onvergelijkbaar met de verandering van 0 naar 1, dat was ook wel een reuze-omwenteling.

Ik vroeg me ook al af wat dat zou betekenen!

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 09:47 schreef trui het volgende:
een v&a op bb???

ik vond 't van 1 naar 2 een veel grotere overgang dan ik gedacht had. maar vrijwel onvergelijkbaar met de verandering van 0 naar 1, dat was ook wel een reuze-omwenteling.

Een vraag&antwoord op babybytes.

Ondanks dat ik in grote lijnen de rust en kalmte zelve ben, vind ik het toch behoorlijk pittig van 1 naar 2 moet ik bekennen.
Waarom?
Met je eerste weet je dat er dingen gaan veranderen, kun je je best goed op instellen en een makkelijkere voorstelling maken wat er gaat veranderen ( oppas regelen als je weg/werken moet, regelmaat etc) met een tweede hangt een groot deel eigenlijk af van hoe je eerste er op reageert, hoe die zich houd in de nieuwe gezins-situatie.
Neem ik mezelf als voorbeeld, R moest in het begin niets van de baby hebben, en 'verhinderde' dan ook veel dingen (eenvoudig boodschappen doen, dagje uit, relaxed op de bank hangen etc ) Nu zijn we bijna 11 weken verder en nog heeft ze het er behoorlijk moeilijk mee en vraagt veel aandacht. zowel positief als negatief.

Kortom, heel veel hangt af van verschillende factoren denk ik persoonlijk.

Interessant topic! En leuk om een update van je te lezen, tessie. Ik was al benieuwd hoe het bij jullie ging, vooral omdat wij straks ook twee kindjes hebben die niet zoveel in leeftijd van elkaar verschillen (14 maanden).

Ik vind de overstap van geen naar 1 kind niet zo heel groot. Eigenlijk is het heel soepeltjes gegaan, maar Ivan is dan ook een makkelijk jongetje. Het lijkt me organisatorisch juist veel lastiger worden met een tweede erbij. We merken daar nu al iets van: mijn zwangerschapscursus begint vandaag en mijn lief kan me ditmaal niet ophalen omdat Ivan rond die tijd al in bed ligt. Ook bereid ik me erop voor dat de tweede niet zo makkelijk zal zijn als Ivan, en ik vraag me ook af hoe Ivan zal reageren op alle veranderingen, bijvoorbeeld nachtelijk gehuil. Straks moeten ze ook nog bij elkaar op de kamer en het zal mij benieuwen hoe dat gaat.

Ik weet dat het heel naïef is maar voorlopig ga ik er gewoon van uit dat het allemaal vanzelf gaat.
Ik vind het heel lastig om me voor te stellen hoe het gaat zijn met 2 kindjes.

Dochterlief is nu nog wel lief.. Geeft mijn buik te drinken, geeft de buik kusjes etc.
Ook voor mij is ze heel zorgzaam, als ik een broodje eet vraagt ze me is het lekker mama?
En als ik iets nodig heb dan helpt ze me door het te pakken etc.
Ik hoop dat dit gaat blijven en dat ze heel trots is.

Maar je weet maar nooit

Kwam het topic toevallig tegen en herinnerde mij deze opmerking

quote:

Op maandag 25 oktober 2010 05:25 schreef Silmarwen het volgende:
Ik kom over 3 weken nog wel een keer hier posten, dan valt het me misschien meer tegen.

Ik ben benieuwd

Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan met Lotte en de baby. Proberen het haar zoveel mogelijk uit te leggen, maar in hoeverre ze het snapt Ze vind m'n buik in ieder geval erg interessant, die moet regelmatig kusjes en knuffels krijgen en geaaid worden. Ze zegt ook dat er een broertje in m'n buik zit (nee, geen baby, broertje). Nog max 6,5 week en dan weten we het

Ja! Ik zou nog posten.
Ik vind het nog steeds niet moeilijk, het enige wat me nekt, is het slaapgebrek. Jasmin slaapt 's nachts maximaal 3 uur achter elkaar. Dat vind ik wel erg lastig.
Ook lijkt het me een idioot werkom fulltime te moeten werken, het huishouden te moeten runnen en genoeg aandacht aan 2 kinderen te geven.

Yade negeert Jasmin het meerendeel maar is nooit gemeen en soms lief en geinteresseerd in haar. Ze vindt het wel vreemd als Jasmin er niet is en vraagt er veel naar.

Ook heb ik 3 spitsuren per dag. De ochtend als Yade in bad moet, ontbijten moet en Jasmin de fles moet, de middag als ze beiden moeten eten en gaan slapen en de avond met eten koken, avondeten en Jasmin een fles. Dat is even doorploegen.

Toch vind ik het nog steeds meevallen. Je moet wel veel plannen en je hebt weinig tijd voor jezelf, maar daar was ik eigenlijk wel op voorbereid.

Leuk om te lezen! gelukkig dat er heel wat weken verlof zijn

quote:

Op vrijdag 26 november 2010 14:33 schreef Pvoesss het volgende:
Leuk om te lezen! gelukkig dat er heel wat weken verlof zijn

Of een ontslag brief. Ik ga stoppen met werken per 1 januari. Brief gaat vanavond op de bus.

Oei, dan heb je er vier! Toch wel een heel gedoe merk ik, zeker nu mijn man naar z'n werk is. Ik moet nu snel vertrekken naar school, want geen auto en ik moet naar school lópen ipv de fiets te pakken want Tessa is nog te klein om mee te nemen op de fiets (in fietskar).
En dan is het wel een eind, met drie kindjes lopend en één in de draagdoek (of in de wagen, maar daar huilt ze meestal in ... )

Vanaf wanneer kunnen ze mee in de fietskar dan? Ik heb er nu ook 1 gevonden, gaat manlief maandag ophalen. Heb zelf ook geen auto dus mijn enige vervoersmiddel.
Nu is de creche van Lotte nog op loopafstand maar als we verhuisd zijn zeker niet meer

Ik kom op verzoek van Ssserpente een update posten!

Lena is nu 5 weken oud en het gaat al vanaf het begin heel soepeltjes hier. Ivan vond het meteen geweldig dat Lena er was. Hij kwam de hele tijd kijken en wil haar nog steeds de hele dag door aaien en kusjes geven. In het begin had hij er wel veel moeite mee als ik op bed lag en ik vond hem ook wel wat labiel. Maar ach, er kwamen ook kiezen door. Hij heeft al die tijd prima geslapen 's nachts. Ik was bang dat hij misschien wakker zou worden door het gehuil van zijn zusje 's nachts, maar Lena huilt niet en ik voed en verschoon haar op onze kamer zodat hij niks merkt.

Inmiddels hebben we een aardige rolverdeling. Ik voed en verschoon Lena 's nachts en mijn lief slaapt door. Hij staat 's ochtends op, haalt Ivan uit bed, geeft hem eten, kleedt hem aan. In die tijd blijf ik nog wat liggen als daar tijd voor is, kolf melk af om een voorraad op te bouwen, geef Lena eten, verschoon haar en ga zelf douchen. Mijn lief gaat uitgerust naar zijn werk en ik begin de dag met frisse moed.

Lena is heel makkelijk, nog makkelijker dan Ivan was als kleine baby, en daar heb ik gek genoeg vantevoren geen rekening mee gehouden. Ze slaapt veel overdag, ze drinkt vrij efficiënt en heeft weinig last van krampjes. Wat ik het fijnst vind is dat ze 's nachts na de voedingen vrijwel meteen in slaap valt zodat ik uiteindelijk ook genoeg slaap krijg en me daar heel uitgerust door voel.

Ik heb nog verlof en ben benieuwd hoe het gaat als ik weer aan het werk ben. Ik heb er alle vertrouwen in! Het enige wat me tegenvalt is alleen met de kinderen op stap gaan. Dat wil zeggen, dat heb ik nog steeds niet gedaan. Ik word er al moe van als ik eraan denk. Nou ja, deze week moet ik er toch maar eens aan geloven.

Waar ik trouwens heel erg op let is dat ik Lena genoeg aandacht geef, juist omdat ze zo makkelijk is. Overdag ligt ze heel vaak bij me en als Ivan dat even niet zo goed trekt ga ik met haar bij hem op de grond zitten. Hij vindt dat geweldig en kan op die manier lekker verder spelen en zo nu en dan even bij ons komen om wat aandacht te krijgen. Ook let ik erop dat ik mijn momenten met Ivan kies. We zitten vaak met z'n tweetjes te knuffelen en hij helpt mee met het huishouden.

Tja, er zijn heus wel spitsmomenten. Ik probeer ze grotendeels te voorkomen door erop te anticiperen (bijvoorbeeld door Lena te voeden net voordat ik denk dat Ivan wakker wordt en er vanalles moet gebeuren). Soms moet ik wat dingen tegelijkertijd doen (Lena voeden op de rand van het bad omdat Ivan daar net in zit) en soms moet er één even wachten.

Klinkt goed en bewust , Claudia!

hier helpt het enorm om selene te laten helpen. dus die draagt flesjes aan en zet ze weg enzo. selene bepaalt doorgaans welke speeltjes ravi in de box heeft (veel!) en selene mag eerst kiezen of ze in de draagdoek wil of niet. ze is de oudste tenslotte. daar staat tegenover dat ze gewoon heeft moeten wennen aan "eventjes wachten lieverd, ik ben nu bezig met ravi, strakjes heb ik tijd voor jou". we promoten ook actief 'samen', wat bij selene geweldig valt, die was altijd al erg van de 'samen'. dus 's middags samen een slaapje doen en 's avonds tegelijk naar bed (ongeveer) gaat moeiteloos, net als samen uit bed halen en samen de trap af (treintje maken en achteraan aansluiten )

ze zijn dol op elkaar. selene krijgt ravi getroost als hij huilt en ze spelen al samen (allebei de attentiespanne van een fruitvliegje maar dat geeft niet). ze mag graag rond de box hangen en dingen doen als ravi erin ligt (favo op het moment: aan de boxrand hangen en springen zodat de mobile dan heen en weer ragt)

Dank voor je verhaal, Claudia.

Mijn (onze ) overweging om maar voor één kindje te gaan is puur een praktische. Eén kind is veel makkelijker te 'handelen' dan twee. Bovendien ben ik geen 'oermoeder'. De keuze voor Lente was dan ook een rationele. Hiernaast ben ik van mezelf niet erg zorgzaam en heb ik vrij veel tijd voor mezelf nodig. Die tijd schiet er bij Lente uiteraard nog wel eens bij in en dat zal bij een tweede ongetwijfeld alleen maar meer worden. Ik vraag me af of dat bij mij past; of ik daar gelukkig van word.

En als ik aan een gezin met twee kinderen denk, zie ik mezelf enkel nog maar voor me in de moederrol. Het voelt een beetje alsof dat ten koste zal gaan van mij als individu.

Hiernaast ben ik erg slecht in dingen maar half doen. En twee kinderen en een parttime baan zal echt betekenen dat ik dingen los zal moeten laten. Het huishouden bijvoorbeeld. Als ik lees dat Huup als enige doel heeft om voor zessen 's avonds aangekleed te zijn, krijg ik echt de kriebels. Ik wil alles goed doen en heb bijvoorbeeld nog steeds moeite met het hebben van een parttime baan waarin in niet meer zelf de touwtjes volledig in handen heb, maar dingen over moet dragen aan een collega.

Maar aan de andere kant geniet ik zo ontzettend van Lente en gun ik haar zo vreselijk graag een broertje of zusje. Twee kleine kinderen is idd druk, maar die tijd duurt maar zo kort. Over een paar jaar gaat ze naar school en nog een paar jaar verder heb je twee grote kinderen. Heerlijk toch? Hiernaast ben ik zelf enig kind en heb ik zelf als kind altijd geroepen dat ik het mijn eigen kind niet aan zou doen om geen broertje of zusje te hebben. Het voelt erg egoistisch om dat gevoel van toen nu ineens teniet te doen omdat het me momenteel beter uitkomt. Maar nu is mijn jeugd misschien ook wel geen representatief scenario.

Nils heeft wel twee broers en heeft daar ontzettend leuk contact mee. Maar heeft zelf wel de voorkeur voor maar één kind. Want een goed contact is geen garantie, is zijn argument. En dat klopt natuurlijk, ik ken genoeg voorbeelden van mensen die hun broers en zussen wel kunnen schieten.

Weet je, het komt er eigenlijk gewoon op neer dat drang naar een tweede best groot is; ik rammel best een beetje. Maar ik vraag me echt af of een druk gezin wel bij me past.
En aan de ene kant vind ik mezelf een muts omdat ik ziet te mieren over onbelangrijke materiele praktische zaken waardoor ik misschien wel één van de mooiste dingen in het leven laat schieten, maar aan de andere kant vidn ik wel dat ik eerlijk naar mezelf toe moet zijn en een weloverdachte keuze moet maken.

Ssserpente, ik vind het heel herkenbaar wat je schrijft. Hoewel ik voor Amy heel erg rammelde en het liefst 4 kinderen wilde, twijfel ik nu of we het niet bij 1 zullen houden. Maar ook ik gun Amy heel erg een broertje of zusje en ik kan het, dus waarom niet een 2e. 2 grote kinderen lijkt me ook ontzettend leuk en zo zie ik ons gezin wel. Maar ik kan nu al opzien tegen een nieuwe baby(tijd) Gelukkig hoef ik nu nog geen beslissing te nemen, want Amy is nog jong en ik ook Dus misschien rammel ik over 3 jaar wel weer vreselijk en dan hoef ik er niet meer over na te denken. Voor nu geniet ik steeds meer van Amy en van de rust van niet-rammelende-eierstokken

Ik kan er nog heel veel over schrijven en redeneren, maar voor nu laat ik het even hier bij

Gek hè hoe dat dan kan verschillen.. Ik dacht vooraf: 1 kindje is meer dan genoeg! Maar nu dat kindje er is zien we onszelf echt wel als groot gezin met meerdere kindjes...

Ik vond het al wat brutaal om te vragen of je misschien twijfels had, Ssserpente. Maar het rammelt dus toch! Tja, het is een keuze die jullie samen moeten maken. Voor alles valt wel iets te zeggen.

Zo vind ik je praktische argumenten heel begrijpelijk. Wij zijn toen ik zwanger was van Ivan verhuisd naar een vierkamerappartement omdat onze bovenwoning ongeschikt was voor een gezin met kinderen. Maarja, dit appartement is ook niet bepaald ideaal voor een gezin met twee kinderen. We waren zo ingesteld op een gezin met één kind dat we er niet eens bij stilstonden dat we wel eens uit deze woning zouden kunnen groeien. We wonen hier nu bijna 2 jaar en hebben nu al onze plannen omgegooid: we verhuizen van een appartement binnen de Amsterdamse ring naar een huis met tuin buiten de ring. Als je me dit scenario een paar jaar geleden had voorgehouden had ik je voor gek versleten. Klaarblijkelijk zijn mijn prioriteiten en behoeftes langzaamaan veranderd.

Ik kan zoveel manieren bedenken waarop ons leven onpraktischer wordt door de komst van Lena. Maar weet je, het voelt voor mij vooral als een logistiek probleem en dat wordt volledig overschaduwd door het verlangen naar een tweede en alles nog een keer (nog bewuster!) mee te mogen maken. Maar ik herken je motief 'omdat ik Lente een broertje of zusje gun' dan ook niet. Dat is voor mij een leuke bijkomstigheid, maar het is niet de voornaamste reden geweest dat ik nog een kind wilde. Misschien is mijn keuze voor een tweede eigenlijk wel heel egoïstisch geweest.

Nou ja, we zijn hier in ieder geval gezegend met een makkelijke dreumes, een makkelijke baby en een huishouden dat op rolletjes loopt. We hebben bovendien genoeg tijd voor onszelf. Ik zou je hier wel mee gerust willen stellen, maar ik weet dat het ook anders kan. Ik geloof dat het Stiemie was die juist de eerste 6 weken zwaar vond en sommigen noemen de eerste tijd met 2 kindjes dicht op elkaar tropenjaren. Je springt hoe dan ook in het diepe, en dat kan wel beangstigend zijn. Je weet nu wat je aan je gezinnetje hebt.

En er is sws geen garantie dat een soepel draaiend gezin dat ook zo blijft doen, of je er nou 1, 2, 3 of nog meer hebt.
Er was echt geen makkellijker kind dan Sasha, en toch heb ik er nu af en toe flink mijn handen aan vol...

Ik heb zelf die hele beginperiode, vlak nadat Oscar er was, helemaal niet hectisch gevonden, het liep allemaal 'gewoon' door...

whaha hey! dat voor 6 uur aangekleed gold alleen voor de eerste week alleen hè, ik ben wel slobberdebonk maar zó ernstig is het nou ook weer niet met me overigens was t meer een garpje en is het me tot nu toe iedere dag ruim voor half 10 's morgens gelukt

Nee serieus, ik denk dat het helpt om je te erop in te stellen dat het inderdaad druk zal zijn met twee kindjes, de eerste tijd is gewoon hectisch, het is hier op het moment gewoon best een beetje hollen 's morgens vroeg. B. gaat al vroeg richting zijn werk en das meestal precies op het moment dat Amélie wakker wordt. Ik probeer dus gedouched en aangekleed te zijn voordat B. de deur uitgaat omdat ik pertinent níet om 3 uur 's middags nog steeds met mn ongekamde haar in mn sweatpants wil zitten. Zodra Amélie wakker wordt moet zij natuurlijk gedouched en aangekleed worden en er moet een boterhammetje gesmeerd en gegeten worden. Als Elin dan precies op dat moment begint te huilen _{(ze huilt meer dan Amélie destijds deed, maar die huilde echt nauwelijks...)} dan is het een beetje schipperen, 1 van de 2 moet dan eventjes wachten. Maar aan de andere kant draait het ook gewoon allemaal door, het is gewoon even wennen.

Maar de lastige dingen zijn én allemaal van tijdelijke aard (krampjes? gebroken nachten?), én dingen waar we gewoon handigheid in moeten krijgen, zoals met 2 kindjes naar buiten gaan of 's morgens vroeg 2 kindjes (en jezelf ) opgestart enzo krijgen. Ik wil wel zes kinderen, das inmiddels vast wel algemeen bekend maar dit zijn de dingen waar ik net zo goed "moeite" mee heb, het is niet zo dat omdat wij graag een tweede wilden dat dit mij/ons per definitie heel makkelijk afgaat of hoe zeg je dat. Je moet er doorheen en je ontkomt er niet aan.

Het weegt echter wel meer dan ruimschoots op tegen het weer tegen je aan hebben van zo'n klein lijfje, die oogjes die je zo vol vertrouwen aankijken bij een voeding, grote zus die haar kleine zus even een kusje komt geven tijdens het spelen, zulke dingen dat is waar ik enorm naar uitkeek en dat is ook wat nog leuker en fijner is dan we gehoopt hadden. En ik kan nu al niet wachten tot ik straks met 2 meiden naar de speeltuin kan of naar de kinderboerderij, naar het bos, het strand, noem maar op!
Het went zó snel weer, zo'n mini erbij, we zaten zo snel alweer in een soort routine die heel natuurlijk voelt. Ik vond het best eng die eerste dag alleen maar het loopt gewoon, het gaat gewoon door, en het gaat goed. Elin is veeleisender dan haar zus was om het zo maar te zeggen, maar ook dat is geen punt.

Nouja goed wat ik wil zeggen weet ik eigenlijk niet ik kan mn gedachten minder goed onder woorden dan Claudia maar ik heb nog geen seconde gedacht 'waar ben ik aan begonnen' of iets in die geest. _{ja okay, tijdens de bevalling maar dat telt niet haha}

Enniewees, wat wilde je eigenlijk weten?

jeuzus wat een verhaal

euh, korte versie... ik hou ervan, 2 kinders, mn 2 meiden, en het is soms heus lastig maar went snel en vindt zn weg wel.

Tadaaaaa!

ik kan het wel, korte posts...

en het is zo waar

Claudia dat is inderdaad zo. Maar het is achteraf ook wel te verklaren. Onze meisjes hebben allebei een heftige start gehad dus echt rustig wennen aan de nieuwe baby en situatie was er niet bij.

[ Bericht 86% gewijzigd door Stiemie op 21-02-2011 20:22:53 ]

Sserpente, zo herkenbaar jouw verhaal en precies op het punt waar wij nu ook zitten (inclusief de opstelling van de wederhelft in deze). Ik kan niet zonder mijn werk en als ik denk aan een eventuele 2e dan zie ik mezelf daar altijd wel (veel) bij werken. Als je het zo druk hebt, eist dat ook flink veel organisatie en dat maakt het dan weer overzichtelijk is mijn overtuiging.

En hoewel ons leven zo ingericht is dat een 2e er prima bij zou kunnen zijn we er nog niet uit. Het feit dat Daan zo'n makkelijk kereltje is, houdt ons eerder tegen een 2e te nemen dan dat het de keuze makkelijker maakt (de mazzel van zo'n makkelijke heb je vast niet 2 keer). Aan de andere kant: dan is het zwaar, uiteindelijk worden ze ouder en dan wordt het vanzelf minder zwaar (lijkt me..)

quote:

Op zondag 20 februari 2011 13:38 schreef happyme28 het volgende:
Het feit dat Daan zo'n makkelijk kereltje is, houdt ons eerder tegen een 2e te nemen dan dat het de keuze makkelijker maakt (de mazzel van zo'n makkelijke heb je vast niet 2 keer).

dat gevoel heb ik ook heel erg.

Ik dacht altijd dat ik meer kindjes wilde.
En bijna waren we zelfs al zover.
todat er opeens een knop omging bij mij? en ik wil het steeds minder tot helemaal niet.
en na deze verhalen nog minder

Lijkt me wel heerlijk hoor, dubbel zoveel geluk.
Maar de gebroken nachten, minder tijd voor mezelf, aandacht verdelen.. ik trek dat denk ik niet.
Jullie zitten natuurlijk nog allemaal in het 'baby/peuter ritme'.
Ook iemand die na 5/6 jaar weer aan een tweede (of drie, of vier, of...) begon?

Dat dacht ik ook aan het einde van m'n posting, huup, 'wat wilde ik nou eigenlijk zeggen?'.

Tja, ik besef goed dat altijd ineens zwaarder kan worden om wat voor reden dan ook, maar ik vind het gewoon zo nutteloos om daar tegenop te kijken. Aan het begin van de zwangerschap was ik bang dat het net zo zwaar zou worden als bij Ivan indertijd, maar het was een nog zwaardere zwangerschap en dat was best onpraktisch met een baby/dreumes erbij. Het absolute dieptepunt was toen ik met buikgriep naar het ziekenhuis moest terwijl ik eigenlijk mijn bed niet uit kon komen en er vrijwel geen taxi's reden vanwege de hevige sneeuwval. En de eerste tijd in het ziekenhuis na Lena's geboorte was zwaar, mede doordat Ivan er ook was en mijn vriend bij hem moest blijven. Ik heb het altijd maar genomen zoals het kwam, soms even gebaald én tussendoor ook nog flink genoten.

Ik had wel eens het idee dat anderen haast meer tegen het onpraktische van twee kinderen opkeken dan wijzelf. Het was heel lief bedoeld, maar ik kon er niet zoveel mee. Nu blijkt dat veel dingen waar ik wel eens tegenop keek helemaal geen probeem vormen. Zo wordt Ivan niet wakker 's nachts en hoeven wijzelf niet in de woonkamer te gaan slapen omdat Lena te onrustig is. En mijn lief voelt zich fit genoeg voor zijn werk en het is niet aan de orde dat hij meer vrij moet vragen van zijn opdrachtgevers.

Euh, wat wou ik nu ook alweer zeggen? Nou ja, dat wij ook maar meehobbelen met wat er dagelijks op ons pad komt. En ik ben me er deze keer héél erg van bewust dat het allemaal zo snel gaat.

Excuses trouwens voor het '2e nemen' zie ik nu... maar daar ga ik dus eigenlijk juist totaal niet vanuit. Sterker nog, ik denk dat als ik nog 2 of 3 jaar zou kunnen wachten, dat ik dat gedaan zou hebben. Als een eventuele 2 komt als de oudste een jaar of 4 is, zou mij best fijn lijken en mij meer rust geven.

Aangezien ik al 36 jaar ben, willen we over niet al te lange tijd beslissen of we er nog een keertje voor gaan. En áls we al beslissen er voor te gaan, zal dat voor een jaartje zijn en mocht het dan helaas niet gelukt zijn, dan zijn we ook heel gelukkig met z'n 3-tjes. Ik hou er ook echt rekening mee, dat het, ondanks de wens, niet gaat lukken.

Ik heb gister trouwens het vorige topic eens gelezen en er zijn toch wel dingen die ik anders ervaar dan veel andere moeders. Zo ben ik deze keer net zo dolverliefd als ik indertijd op Ivan was. Dat gelukzalige gevoel dat ik meteen na zijn geboorte had was er deze keer weer. Er is wel iets bijgekomen, namelijk de verwondering over de interactie tussen twee kinderen, en de verschillen en overeenkomsten tussen hen beiden. En ik verwacht dat dat steeds leuker gaat worden.

En hoewel ik me behoorlijk geroutineerd voel, vind ik mezelf niet zozeer relaxter. Niet op alle gebieden in ieder geval. Het begon al tijdens de bevalling: juist doordat ik al een bevalling achter de rug had raakte ik tijdens het heftiger worden van de weeen heel snel angstig voor de pijn. Ineens wist ik weer hoe het was en dat ik het niet wilde. Nu met de borstvoeding ben ik bovendien nog alerter op de gewichtstoename en ben ik er veel meer mee bezig dan met Ivan indertijd. Toen werkte 'gewoon even aanzien' namelijk niet.

quote:

Op zondag 20 februari 2011 14:04 schreef Claudia_x het volgende:
Er is wel iets bijgekomen, namelijk de verwondering over de interactie tussen twee kinderen, en de verschillen en overeenkomsten tussen hen beiden. En ik verwacht dat dat steeds leuker gaat worden.

Dit is ook waardoor ik nog het meest rammel volgens mij. Dat lijkt me prachtig om een broer en broer/zus op elkaar te zien reageren. Als ik van jou of Huup lees dat de oudste zo lief is voor de kleinste, dan smelt ik echt