LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
quote:Maak het verhaal af en win!Juist op het moment dat ik Joep in het vizier kreeg, en ik mijn vinger behoedzaam naar de trekker van mijn paintballpistool bracht, werd woonkamer van de verlaten boerderij gehuld in duisternis. Op de bovenverdieping hoorden we gestommel en een korte, maar felle angstschreeuw luidde een doodse stilte in. Ik scheen met mijn zaklantaarn naar Joep, die me geschrokken aankeek. De vloer boven ons kraakte en een raam klapperde op de wind. Joep was de eerste die weer bewoog en aanstalten maakte om naar boven te lopen. Ik volgde hem, terwijl mijn hart wild tegen mijn borstkas beukte. Krakend bewoog de badkamerdeur op zijn scharnieren toen Joep hem opende. Aan de andere kant van de gang klapperde nog steeds het raam. Buiten schoot een bliksemflits langs de donkere lucht. In het korte weerlicht meende ik een silhouet in een van de kamers te zien. De angst in mijn ledematen werd sterker, en het liefst was ik naar buiten gerend. Terug naar huis, veilig in mijn eigen bed. Maar toen Joep me met een ontzette blik in zijn ogen aankeek en wees naar wat zich in de lichtbundel van zijn zaklantaarn bevond, wist ik dat het een lange nacht zou worden.
Wil jij 2 kaarten voor de paintballjungle winnen? Maak bovenstaand verhaal dan in maximaal 800 woorden af. Je kunt je inzending uiterlijk 7 november posten in dit topic. Maximaal 1 inzending per persoon.
De 5 beste inzendingen winnen 2 kaarten voor de Paintballjungle, die geldig zijn op een zondagmiddag. Om te bepalen welke inzendingen de beste zijn, zal een stemronde in TTK worden gehouden. Dit betekent dat ook crew mee mag doen.
Paintballjungle
Paintball Jungleis net buiten Amsterdam gevestigd en is met ruim 12,5 hectare de grootste aanbieder van paintballactiviteiten in Nederland. Dit veld is verdeeld in verschillende spelzones, met elk hun eigen karakter waardoor ze verschillende themaspellen kunnen bieden! Zo organiseren ze het hele jaar door speciale thema-acties gecombineerd met paintballen. Zo ook deze maand met Halloween! Kijk op hun website wat ze de rest van het jaar organiseren!
Je wint een tweepersoons arrangement voor hun "Crazy Sunday". Elke zondag van 11.00 - 17.00 uur. De kaarten zijn een jaar geldig en deze kaarten geven toegang tot onze Crazy Sunday waarbij deelnemers samen met en tegen andere kleine groepjes diverse games spelen op de er schillende speelvelden van ons park. Dit is inclusief complete uitrusting en 100 paintballs.
Dit topic is alleen voor de inzendingen, dicussiëren kan hier: Schrijfwedstrijd Halloween: discussietopic
Veel succes en schrijfplezier
.
Een arm hing slap over de rand van het bad. Joep liet het licht van de zaklantaarn langs de badkuip naar de grond glijden. Er liep een bloedspoor.
"Houd het licht op het bad," fluisterde ik.
Voorzichtig schuifelde ik naar voren.
"Kun je het licht wat hoger houden?"
De inktzwarte schaduw in het bad trok zich terug. Mijn adem stokte. Ik herkende Julia uit duizenden, zelfs met haar rug naar mij toe.
"Nee, nee! Wij blijven gewoon thuis", had ze gezegd, "ik wil geen blauwe plekken. Gaan jullie maar lekker paintballen met mijn vader."
Wat deed ze hier in de boerderij? En toen zag ik het. Ze ademde. Ik grijnsde in het duister. Wat dachten ze wel niet? Dat ze me zo makkelijk bang konden krijgen? Nou ja, eerlijk is eerlijk. Ik was bang geweest, maar dat zou ik nooit toegeven na al mijn stoere verhalen over hoe haar vader mij niet gek zouden maken bij de Halloween Paintbal Nacht. Een traditie die door hemzelf bedacht was. Dat hij de eigenaar was van een paintball terrein, was mooi meegenomen.
"Je weet niet hoe goed mijn vader is in het bang maken van mensen."
Nou, dat viel dus reuze mee. Joep was ondertussen naast mij komen staan.
"Is dat Julia?" vroeg hij zachtjes, "waar is Sabine?"
Sabine, de zus van Julia. Die kon inderdaad niet ver weg zijn. Het was duidelijk waar hun vader ze toe had aangezet.
Uit één van de kamers klonk ineens een onmenselijke kreet, gevolgd door het geluid van rennende voeten. Joep draaide zich vliegensvlug om. Hij scheen met de zaklantaarn de hal in en nu zag ik pas, dat Joep helemaal niet in de gaten had, dat we in de maling werden genomen. In het licht van de lantaarn zag ik Sabine gillend en lachend op ons afkomen. Ik keek opzij en zag Joep zijn paintbalgun omhoog brengen. Mijn arm schoot ernaartoe. Veel te laat. Joep schoot.
Sabine's rechteroog explodeerde in een waas van rood. Haar gil veranderde in een kreet van pijn en ongeloof. Sabine stopte. Haar handen schoten naar haar gezicht en ze zakte op haar knieën. Tussen haar handen zag ik rood vocht lopen. Ik hoopte dat het alleen de verf was, maar vreesde het ergste. Joep stond aan de grond genageld, zijn paintballgun nog gericht op Sabine. Ik duwde zijn armen omlaag.
"Wat doe jij nou idioot?" riep ik, "dat is Sabine."
"Sabine?" zei hij verdwaasd.
"Houd je zaklantaarn op haar."
Ik liep naar Sabine toe. Ze had haar handen nog steeds voor haar gezicht en haar schouders schokten, alsof ze huilde. Achter mij hoorde ik Julia opstaan in het bad. Haar angstige stem sneed door de stilte.
"Wat is er gebeurd?"
"Joep heeft Sabine geraakt."
Op dat moment gingen de lichten weer aan in de boerderij. Ik draaide mij om en zag Julia schrikken van het plotselinge licht, terwijl ze het bad uitstapte. Ze zette haar voet op de plas nepbloed op de tegelvloer. Haar been schoot weg. Met een ziekelijke klap raakte haar achterhoofd de badrand. Een spoor van vers rood bloed liep over het witte porselein. Ze bleef bewegingsloos liggen.
Ik staarde van Sabine naar Julia. Geen idee wat te doen.
Op de trap klonken voetstappen en de stem van Julia's vader.
"Zo heren, was het eng?"
Hij stopte boven aan de trap. De glimlach zakte van zijn gezicht. Binnen een tel zat hij op zijn knieën bij Sabine, zijn arm om haar schouders.
"Wat is hier gebeurd?" vroeg hij geschokt.
Voor ik kon antwoorden, viel zijn blik op Julia. Hij liet Sabine los en rende naar de badkamer. Hij ging bijna zelf onderuit op de vloer, maar wist zijn balans te houden. Voorzichtig draaide hij Julia's gezicht naar zich toe.
"Ze is dood," zei hij zachtjes, "wat hebben jullie gedaan?"
Joep en ik staarden alleen maar.
Hij kwam overeind. "Wat hebben jullie gedaan?" schreeuwde hij.
"Het was een ongeluk," prevelde Joep naast mij.
"Een ongeluk?"
Hij reikte achter zijn rug en trok een pistool te voorschijn.
"Whoa," riep Joep, zijn armen vooruit, "het was echt een ongeluk."
Julia's vader schudde zijn hoofd, "dit was geen ongeluk. Dit hebben jullie gedaan. Ik weet niet waarom, maar hier gaan jullie voor boeten."
Hij richtte zijn pistool op Joep.
"Nee wacht!" riep Joep.
Het klonk alsof er een rotje afging. Joep staarde verbaasd naar het gaatje in zijn borst. Zijn mond ging open alsof hij iets wilde gaan zeggen, daarna zakte hij op de grond.
"En jij?"
Hij richtte zijn pistool op mij en ik voelde nog slechts een verlammende angst.
"Ben je bang?"
Ik knikte. Hij begon te lachen. Verbijsterd door het lachen, keek ik rond en zag de grijnzende gezichten van Joep, Sabine en in de badkamer, Julia.
"Ik zei je toch dat mijn vader goed was," zei Julia.
"Houd het licht op het bad," fluisterde ik.
Voorzichtig schuifelde ik naar voren.
"Kun je het licht wat hoger houden?"
De inktzwarte schaduw in het bad trok zich terug. Mijn adem stokte. Ik herkende Julia uit duizenden, zelfs met haar rug naar mij toe.
"Nee, nee! Wij blijven gewoon thuis", had ze gezegd, "ik wil geen blauwe plekken. Gaan jullie maar lekker paintballen met mijn vader."
Wat deed ze hier in de boerderij? En toen zag ik het. Ze ademde. Ik grijnsde in het duister. Wat dachten ze wel niet? Dat ze me zo makkelijk bang konden krijgen? Nou ja, eerlijk is eerlijk. Ik was bang geweest, maar dat zou ik nooit toegeven na al mijn stoere verhalen over hoe haar vader mij niet gek zouden maken bij de Halloween Paintbal Nacht. Een traditie die door hemzelf bedacht was. Dat hij de eigenaar was van een paintball terrein, was mooi meegenomen.
"Je weet niet hoe goed mijn vader is in het bang maken van mensen."
Nou, dat viel dus reuze mee. Joep was ondertussen naast mij komen staan.
"Is dat Julia?" vroeg hij zachtjes, "waar is Sabine?"
Sabine, de zus van Julia. Die kon inderdaad niet ver weg zijn. Het was duidelijk waar hun vader ze toe had aangezet.
Uit één van de kamers klonk ineens een onmenselijke kreet, gevolgd door het geluid van rennende voeten. Joep draaide zich vliegensvlug om. Hij scheen met de zaklantaarn de hal in en nu zag ik pas, dat Joep helemaal niet in de gaten had, dat we in de maling werden genomen. In het licht van de lantaarn zag ik Sabine gillend en lachend op ons afkomen. Ik keek opzij en zag Joep zijn paintbalgun omhoog brengen. Mijn arm schoot ernaartoe. Veel te laat. Joep schoot.
Sabine's rechteroog explodeerde in een waas van rood. Haar gil veranderde in een kreet van pijn en ongeloof. Sabine stopte. Haar handen schoten naar haar gezicht en ze zakte op haar knieën. Tussen haar handen zag ik rood vocht lopen. Ik hoopte dat het alleen de verf was, maar vreesde het ergste. Joep stond aan de grond genageld, zijn paintballgun nog gericht op Sabine. Ik duwde zijn armen omlaag.
"Wat doe jij nou idioot?" riep ik, "dat is Sabine."
"Sabine?" zei hij verdwaasd.
"Houd je zaklantaarn op haar."
Ik liep naar Sabine toe. Ze had haar handen nog steeds voor haar gezicht en haar schouders schokten, alsof ze huilde. Achter mij hoorde ik Julia opstaan in het bad. Haar angstige stem sneed door de stilte.
"Wat is er gebeurd?"
"Joep heeft Sabine geraakt."
Op dat moment gingen de lichten weer aan in de boerderij. Ik draaide mij om en zag Julia schrikken van het plotselinge licht, terwijl ze het bad uitstapte. Ze zette haar voet op de plas nepbloed op de tegelvloer. Haar been schoot weg. Met een ziekelijke klap raakte haar achterhoofd de badrand. Een spoor van vers rood bloed liep over het witte porselein. Ze bleef bewegingsloos liggen.
Ik staarde van Sabine naar Julia. Geen idee wat te doen.
Op de trap klonken voetstappen en de stem van Julia's vader.
"Zo heren, was het eng?"
Hij stopte boven aan de trap. De glimlach zakte van zijn gezicht. Binnen een tel zat hij op zijn knieën bij Sabine, zijn arm om haar schouders.
"Wat is hier gebeurd?" vroeg hij geschokt.
Voor ik kon antwoorden, viel zijn blik op Julia. Hij liet Sabine los en rende naar de badkamer. Hij ging bijna zelf onderuit op de vloer, maar wist zijn balans te houden. Voorzichtig draaide hij Julia's gezicht naar zich toe.
"Ze is dood," zei hij zachtjes, "wat hebben jullie gedaan?"
Joep en ik staarden alleen maar.
Hij kwam overeind. "Wat hebben jullie gedaan?" schreeuwde hij.
"Het was een ongeluk," prevelde Joep naast mij.
"Een ongeluk?"
Hij reikte achter zijn rug en trok een pistool te voorschijn.
"Whoa," riep Joep, zijn armen vooruit, "het was echt een ongeluk."
Julia's vader schudde zijn hoofd, "dit was geen ongeluk. Dit hebben jullie gedaan. Ik weet niet waarom, maar hier gaan jullie voor boeten."
Hij richtte zijn pistool op Joep.
"Nee wacht!" riep Joep.
Het klonk alsof er een rotje afging. Joep staarde verbaasd naar het gaatje in zijn borst. Zijn mond ging open alsof hij iets wilde gaan zeggen, daarna zakte hij op de grond.
"En jij?"
Hij richtte zijn pistool op mij en ik voelde nog slechts een verlammende angst.
"Ben je bang?"
Ik knikte. Hij begon te lachen. Verbijsterd door het lachen, keek ik rond en zag de grijnzende gezichten van Joep, Sabine en in de badkamer, Julia.
"Ik zei je toch dat mijn vader goed was," zei Julia.
De lichtbundel onthulde een oude badkuip vol roestgaten. Uit een van de roestgaten droop een donkerrode vloeistof met verrassend veel geluid op de grond.
Net toen ik Joep wilde verwijten me bang te willen maken schrokken we op van nog een schreeuw. Dit keer vol van pijn en afkomstig uit een van de andere kamers. Voor ik hem kon tegenhouden draaide Joep zich om liep richting de kamer. Om hem niet alleen te laten, maar vooral ook om zelf niet alleen te zijn in de badkamer liep ik achter hem aan.
De deur van de kamer stond open en voor we naar binnen konden schijnen werd de kamer al opgelicht door een bliksemflits. De bliksemflits onthulde iets waardoor er een koude rilling over mijn rug liep en ik aan de grond genageld stond. Er stond iemand voor de raamopening. Net toen ik weg wilde rennen snelde Joep naar binnen.
In de raamopening stond Johan, de broer van Joep. Zijn ogen waren wijd opengesperd. Zo in het schijnsel van de zaklantaarn, tussen de in de wind wapperende gordijnen zag hij er nog imposanter uit dan normaal.
Zijn normaal smetvrije nette broek was aan flarden gescheurd en onthulde een flinke, bloedende wond aan zijn linkerbeen. In zijn rechterhand had hij een stuk glas vast, waar iets vanaf droop dat verdacht veel op de donkerrode vloeistof uit het bad leek.
Joep sloeg zijn arm om zijn broers schouders en duwde hem zachtjes bij het raam vandaan. Schor en met zwakke stem begon Johan te vertellen. Hij was hierheen gekomen om ons op te halen want er was een ontsnapte gevangene in dit gebied gesignaleerd. Maar in plaats van ons had hij de ontsnapte gevangene in de boerderij aangetroffen. Na een worsteling was de aanvaller uit het raam gevallen en gevlucht.
Terwijl Johan vertelde probeerde ik met tranen in mijn ogen om hulp te bellen.
Geen ontvangst.
Johan glimlachte en zei dat hij met de auto was. We zouden dus zo van al deze ellende kunnen wegrijden en veilig thuis de politie bellen. Het enige wat we moesten doen was bij de auto komen.
Terwijl Joep en Johan met veel moeite samen de krakende trap afkwamen scheen ik voorzichtig de hal door. Ik viel bijna van schrik van de trap toen ik een grote gestalte naast de voordeur zag staan. Even dacht ik dat we de auto nooit zouden bereiken, maar toen ik nog een keer de hoek in scheen moest ik lachen. Met een hysterische stem die ik niet herkende als de mijne fluisterde ik wat ik zag. Een kapstok.
Gespannen om ons heen schijnend liepen we naar de voordeur en naar buiten. We waren nu bijna bij Johans auto. Na een paar passen in de natte, koude buitenlucht onthulde het schijnsel van onze zwakker wordende zaklantaarns de oude Fiat. De oude Fiat met openstaande motorkap en vier platte banden.
Ik begon te huilen, Johan vloekte en Joep nam een besluit.
Johan was gewond en Joep de snelste renner. Johan en ik bleven dus binnen en Joep zou naar de bosrand rennen om hulp te halen. Terwijl Joep na een kort afscheid en veel protest van mijn kant hard wegrende haalde Johan een olielamp en ehbo-tasje uit zijn kofferbak. Verbazingwekkend rustig nam hij me mee naar binnen. Terwijl we van binnenuit de woonkamer vergrendelden kon ik alleen maar aan Joep denken.
Toen we alles zo goed mogelijk vergrendeld hadden richtte ik mijn aandacht op Johans wond. In de woonkamer stond iets wat ooit een chique salontafel was geweest. Ik zette de olielamp op de tafel, vroeg Johan er naast te gaan zitten en begon in stilte zijn wond te verbinden.
De olielamp hulde ons in een klef licht, dat de vervallen kamer eigenlijk alleen maar angstaanjagender gemaakt. Het oude huis leek ons zwijgen te willen compenseren door zo veel mogelijk te kraken en te klapperen.
Tussen het gekraak en gedonder dacht ik voetstappen te horen en ik ging snel naast Johan op de tafel zitten. Mijn zaklamp had ik in de aanslag, niet om te schijnen, maar om mee te slaan als er iemand binnen zou komen.
Net zo gespannen als ik naar de deur keek bleef Johan naar zijn paintballgun staren.. Was het nu maar een echt geweer! Grapte ik, voornamelijk om de gespannen stilte te verbreken.
Johan glimlachte op een angstaanjagende manier, die ik nooit eerder van hem had gezien. Met een tevreden blik bracht hij het geweer langzaam omhoog en richtte de loop vaardig op mijn voorhoofd.
Maar dit is ook een echt geweer...
[ Bericht 49% gewijzigd door Just_Another op 02-11-2010 18:36:08 ]
Net toen ik Joep wilde verwijten me bang te willen maken schrokken we op van nog een schreeuw. Dit keer vol van pijn en afkomstig uit een van de andere kamers. Voor ik hem kon tegenhouden draaide Joep zich om liep richting de kamer. Om hem niet alleen te laten, maar vooral ook om zelf niet alleen te zijn in de badkamer liep ik achter hem aan.
De deur van de kamer stond open en voor we naar binnen konden schijnen werd de kamer al opgelicht door een bliksemflits. De bliksemflits onthulde iets waardoor er een koude rilling over mijn rug liep en ik aan de grond genageld stond. Er stond iemand voor de raamopening. Net toen ik weg wilde rennen snelde Joep naar binnen.
In de raamopening stond Johan, de broer van Joep. Zijn ogen waren wijd opengesperd. Zo in het schijnsel van de zaklantaarn, tussen de in de wind wapperende gordijnen zag hij er nog imposanter uit dan normaal.
Zijn normaal smetvrije nette broek was aan flarden gescheurd en onthulde een flinke, bloedende wond aan zijn linkerbeen. In zijn rechterhand had hij een stuk glas vast, waar iets vanaf droop dat verdacht veel op de donkerrode vloeistof uit het bad leek.
Joep sloeg zijn arm om zijn broers schouders en duwde hem zachtjes bij het raam vandaan. Schor en met zwakke stem begon Johan te vertellen. Hij was hierheen gekomen om ons op te halen want er was een ontsnapte gevangene in dit gebied gesignaleerd. Maar in plaats van ons had hij de ontsnapte gevangene in de boerderij aangetroffen. Na een worsteling was de aanvaller uit het raam gevallen en gevlucht.
Terwijl Johan vertelde probeerde ik met tranen in mijn ogen om hulp te bellen.
Geen ontvangst.
Johan glimlachte en zei dat hij met de auto was. We zouden dus zo van al deze ellende kunnen wegrijden en veilig thuis de politie bellen. Het enige wat we moesten doen was bij de auto komen.
Terwijl Joep en Johan met veel moeite samen de krakende trap afkwamen scheen ik voorzichtig de hal door. Ik viel bijna van schrik van de trap toen ik een grote gestalte naast de voordeur zag staan. Even dacht ik dat we de auto nooit zouden bereiken, maar toen ik nog een keer de hoek in scheen moest ik lachen. Met een hysterische stem die ik niet herkende als de mijne fluisterde ik wat ik zag. Een kapstok.
Gespannen om ons heen schijnend liepen we naar de voordeur en naar buiten. We waren nu bijna bij Johans auto. Na een paar passen in de natte, koude buitenlucht onthulde het schijnsel van onze zwakker wordende zaklantaarns de oude Fiat. De oude Fiat met openstaande motorkap en vier platte banden.
Ik begon te huilen, Johan vloekte en Joep nam een besluit.
Johan was gewond en Joep de snelste renner. Johan en ik bleven dus binnen en Joep zou naar de bosrand rennen om hulp te halen. Terwijl Joep na een kort afscheid en veel protest van mijn kant hard wegrende haalde Johan een olielamp en ehbo-tasje uit zijn kofferbak. Verbazingwekkend rustig nam hij me mee naar binnen. Terwijl we van binnenuit de woonkamer vergrendelden kon ik alleen maar aan Joep denken.
Toen we alles zo goed mogelijk vergrendeld hadden richtte ik mijn aandacht op Johans wond. In de woonkamer stond iets wat ooit een chique salontafel was geweest. Ik zette de olielamp op de tafel, vroeg Johan er naast te gaan zitten en begon in stilte zijn wond te verbinden.
De olielamp hulde ons in een klef licht, dat de vervallen kamer eigenlijk alleen maar angstaanjagender gemaakt. Het oude huis leek ons zwijgen te willen compenseren door zo veel mogelijk te kraken en te klapperen.
Tussen het gekraak en gedonder dacht ik voetstappen te horen en ik ging snel naast Johan op de tafel zitten. Mijn zaklamp had ik in de aanslag, niet om te schijnen, maar om mee te slaan als er iemand binnen zou komen.
Net zo gespannen als ik naar de deur keek bleef Johan naar zijn paintballgun staren.. Was het nu maar een echt geweer! Grapte ik, voornamelijk om de gespannen stilte te verbreken.
Johan glimlachte op een angstaanjagende manier, die ik nooit eerder van hem had gezien. Met een tevreden blik bracht hij het geweer langzaam omhoog en richtte de loop vaardig op mijn voorhoofd.
Maar dit is ook een echt geweer...
[ Bericht 49% gewijzigd door Just_Another op 02-11-2010 18:36:08 ]
Een hond. Dood. Aan het nog glinsterende bloed te zien was het arme beest pas een paar uur dood.
Zijn hart was er zo te zien uitgerukt en net toen Joep een aarzelende stap deed naar het dode dier gaf het nog een laatste stuiptrek. “Mijn God” dacht ik, het is pas een paar uur dood, het moet gebeurd zijn toen we aan het paintballen waren. Het was een mooie, zwarte hond, met opvallende witte kringen rond zijn ogen en zijn pels glom dof. Gedurende een naar wat leek een eeuwigheid hoorde ik alleen het kloppen van mijn eigen hart. Mijn trouwste vriend, nog steeds kloppend terwijl ik naar het schepsel keek dat zonder hart verder zou moeten leven in de hondenhemel.Of hel.
Van ver weg hoorde hij Joep iets zeggen en hij moest alle moeite doen om weer terug te keren naar de normale wereld, waar zich een kleine ramp voltrok. Joep praatte nog steeds, maar het was een soort murmelen en bovendien had hij het volgens mij tegen zichzelf en niemand in het bijzonder.
De schemering had plaatsgemaakt voor het Zwarte inkt van de nacht. Normaal gesproken vond ik het heerlijk om in een klein afgelegen dorp te wonen waar het enige licht s'nachts het lantaarnlicht was, maar in de polder buiten het dorp was geen buitenverlichting. Met het donker waren ook de typische geluiden van een oud leegstaand huis tevoorschijn gekomen. De knaagdieren en spinnen kwamen tot leven en de combinatie van het trippelen van muizenpootjes, het zuchtende gekraak van het verweerde hout en mijn eigen, jachtige ademhaling zorgde ervoor dat ik op het punt stond een hysterische aanval te krijgen. Het geluid van het niets en van het al.
“Schiet op, we moeten hier weg” fluisterde ik tegen Joep. Het had net zo goed een onbeheersbaar geschreeuw kunnen zijn.
“Maar w-” Joeps antwoord werd onderbroken door een bloedstollend hoog gekrijs, eerst schel en daarna alsof het door het huis werd overgenomen. Het kwam overal vandaan.
We draaiden ons in slow-motion om en zagen een silhouet staan, net buiten de badkamer. Door het donker was het gezicht niet te zien, maar het was een onnatuurlijk klein wezen met een half menselijke, half dierlijke geur die zich in onze neuzen nestelde.
Een bliksemschicht.
Het wezen was een peuter. Een jongetje van zo te zien nog geen twee jaar oud. Mijn eerste gevoel was er een van intense opluchting: Het gekrijs was van een kereltje dat, bizar genoeg, verdwaald was en hier in dit huis terecht was gekomen. Ik keen naar Joep in de verwachting dezelfde opluchting die ik voelde op zijn gezicht terug te lezen, maar wat ik op zijn gezicht aantrof maakte me banger dan ooit. Het monster onder mijn bed waar ik mijn hele basisschool leven bang voor ben geweest was kinderspel vergeleken bij de doodsangst die op het gezicht van mijn beste vriend lag.
Ik was bezig mijn vraag te formuleren toen Joep zei: “Kijk dan! K-kijk naar zijn gezicht!” en het volgende moment vloog er een kleine schim langs me heen, zijn koers zettend richting Joep.
Voor Joep kon reageren was de jongen hem aangevlogen en zette zijn tanden in zijn nek. Afschuwelijke, witte, puntige tanden in een duivelse grijns verpakt drongen diep door het huid en zijn bleke lippen kregen een rode gloed. Het jongetje genoot overduidelijk van zijn lugubere babyvoeding en het slaagde erin een kirrend, tevreden geluid te produceren, ook al zat zijn mond vol nek. Joep krijste en maaide wild met zijn armen, die razendsnel dunner werden. Hij viel om met het bloeddorstige jongetje nog aan hem vastgeklampt en het meest gruwelijke schouwspel wat ik in mijn korte leven voltrok zich voor mijn ogen. Al het bloed dat Joep nog had werd in een mum van tijd verorbert door de kleine vampier en toen hij klaar was met drinken zag joep eruit alsof hij duizenden jaren in een sacrofaag had gelegen. De vampier draaide zich naar me om met een gekmakende traagheid. Ik probeerde helder na te denken maar het had geen zin. Alles wat er in mijn hoofd rondspookte was dat ik er zometeen net zo uit zou zien als Joep. Ik probeerde niet aan de pijn te denken die me in een ogenblik zou treffen, maar aan alle leuke dingen die ik in mijn veertienjarige leven heb meegemaakt. Mijn eerste zoen en mijn eerste verliefdheid, de geur van mijn moeders appeltaart, de zware geur van een regenbui in de zomer. Alles zou binnenkort zijn vergeten en het was eigenlijk ook allemaal niet belangrijk. Het jongetje keek me aan met een vrolijke glimlach, misselijkmakend vanwege het druppende bloed en rode vegen die op zijn gezicht zaten. Ik kon niet meer ontsnappen, daarvoor was het veel en veel te laat...
Zijn hart was er zo te zien uitgerukt en net toen Joep een aarzelende stap deed naar het dode dier gaf het nog een laatste stuiptrek. “Mijn God” dacht ik, het is pas een paar uur dood, het moet gebeurd zijn toen we aan het paintballen waren. Het was een mooie, zwarte hond, met opvallende witte kringen rond zijn ogen en zijn pels glom dof. Gedurende een naar wat leek een eeuwigheid hoorde ik alleen het kloppen van mijn eigen hart. Mijn trouwste vriend, nog steeds kloppend terwijl ik naar het schepsel keek dat zonder hart verder zou moeten leven in de hondenhemel.Of hel.
Van ver weg hoorde hij Joep iets zeggen en hij moest alle moeite doen om weer terug te keren naar de normale wereld, waar zich een kleine ramp voltrok. Joep praatte nog steeds, maar het was een soort murmelen en bovendien had hij het volgens mij tegen zichzelf en niemand in het bijzonder.
De schemering had plaatsgemaakt voor het Zwarte inkt van de nacht. Normaal gesproken vond ik het heerlijk om in een klein afgelegen dorp te wonen waar het enige licht s'nachts het lantaarnlicht was, maar in de polder buiten het dorp was geen buitenverlichting. Met het donker waren ook de typische geluiden van een oud leegstaand huis tevoorschijn gekomen. De knaagdieren en spinnen kwamen tot leven en de combinatie van het trippelen van muizenpootjes, het zuchtende gekraak van het verweerde hout en mijn eigen, jachtige ademhaling zorgde ervoor dat ik op het punt stond een hysterische aanval te krijgen. Het geluid van het niets en van het al.
“Schiet op, we moeten hier weg” fluisterde ik tegen Joep. Het had net zo goed een onbeheersbaar geschreeuw kunnen zijn.
“Maar w-” Joeps antwoord werd onderbroken door een bloedstollend hoog gekrijs, eerst schel en daarna alsof het door het huis werd overgenomen. Het kwam overal vandaan.
We draaiden ons in slow-motion om en zagen een silhouet staan, net buiten de badkamer. Door het donker was het gezicht niet te zien, maar het was een onnatuurlijk klein wezen met een half menselijke, half dierlijke geur die zich in onze neuzen nestelde.
Een bliksemschicht.
Het wezen was een peuter. Een jongetje van zo te zien nog geen twee jaar oud. Mijn eerste gevoel was er een van intense opluchting: Het gekrijs was van een kereltje dat, bizar genoeg, verdwaald was en hier in dit huis terecht was gekomen. Ik keen naar Joep in de verwachting dezelfde opluchting die ik voelde op zijn gezicht terug te lezen, maar wat ik op zijn gezicht aantrof maakte me banger dan ooit. Het monster onder mijn bed waar ik mijn hele basisschool leven bang voor ben geweest was kinderspel vergeleken bij de doodsangst die op het gezicht van mijn beste vriend lag.
Ik was bezig mijn vraag te formuleren toen Joep zei: “Kijk dan! K-kijk naar zijn gezicht!” en het volgende moment vloog er een kleine schim langs me heen, zijn koers zettend richting Joep.
Voor Joep kon reageren was de jongen hem aangevlogen en zette zijn tanden in zijn nek. Afschuwelijke, witte, puntige tanden in een duivelse grijns verpakt drongen diep door het huid en zijn bleke lippen kregen een rode gloed. Het jongetje genoot overduidelijk van zijn lugubere babyvoeding en het slaagde erin een kirrend, tevreden geluid te produceren, ook al zat zijn mond vol nek. Joep krijste en maaide wild met zijn armen, die razendsnel dunner werden. Hij viel om met het bloeddorstige jongetje nog aan hem vastgeklampt en het meest gruwelijke schouwspel wat ik in mijn korte leven voltrok zich voor mijn ogen. Al het bloed dat Joep nog had werd in een mum van tijd verorbert door de kleine vampier en toen hij klaar was met drinken zag joep eruit alsof hij duizenden jaren in een sacrofaag had gelegen. De vampier draaide zich naar me om met een gekmakende traagheid. Ik probeerde helder na te denken maar het had geen zin. Alles wat er in mijn hoofd rondspookte was dat ik er zometeen net zo uit zou zien als Joep. Ik probeerde niet aan de pijn te denken die me in een ogenblik zou treffen, maar aan alle leuke dingen die ik in mijn veertienjarige leven heb meegemaakt. Mijn eerste zoen en mijn eerste verliefdheid, de geur van mijn moeders appeltaart, de zware geur van een regenbui in de zomer. Alles zou binnenkort zijn vergeten en het was eigenlijk ook allemaal niet belangrijk. Het jongetje keek me aan met een vrolijke glimlach, misselijkmakend vanwege het druppende bloed en rode vegen die op zijn gezicht zaten. Ik kon niet meer ontsnappen, daarvoor was het veel en veel te laat...
Daar op de houten vloer, tussen de rommel in de duistere badkamer, lag een lichaam. Net als ik gehuld in het camouflagepak van team blauw. We liepen er samen op af, aarzelend maar toch wel nieuwsgierig. Nu we dichterbij kwamen zagen we in het licht de rode haren in een staart achter het masker zitten. Ik voelde langzaam een misselijk gevoel in mijn maag opkomen. Joep knielde naast het lichaam, en rolde het op de rug. Nu was duidelijk te zien dat het een vrouw was. Joep boog zich over haar heen, ritste het pak open en trok het masker voorzichtig van haar hoofd. Juist toen ik me over Joep wilde heenbuigen om ook te kijken, hoorde ik Joep’s adem stokken. Terwijl Joep vol afgrijzen achteruit deinsde, stamelde hij: "Het is Sarah.."
Haar gezicht was asgrauw, er liep een straaltje bloed uit haar mond, en op haar keel zaten twee handafdrukken in blauwe verf. Ze ademde niet. Ik keek om en zag Joep, Sarah’s vriend voor de afgelopen twee jaar, wezenloos voor zich uit staren, terwijl de tranen over zijn met verf bekladde gezicht stroomden. Ik draaide weer terug naar Sarah. Juist op het moment dat ik twee vingers in haar nek legde, om haar hartslag te controleren, veranderde haar grimas in een grijns, en deedt ze haar bruine, ondeugende ogen weer open. Ze gaf me een knipoog, ik schudde vertwijfeld mijn hoofd, toen legde ze stil een vinger op haar lippen en keek me dwingend aan.
Ik had het kunnen weten. Het was Halloween die dag, en ook nog eens Joeps verjaardag. Elk jaar weer was het de sport in onze vriendengroep om een zo luguber mogelijke grap met hem uit te halen. Sarah’s vader was een Amerikaan en had ons allemaal aangestoken. Maar deze actie ging echt te ver. Volgend jaar doe ik hier niet meer aan mee.
"Ze is dood Joep, gewurgd", fluisterde ik zacht. "Ik.. ik voel geen hartslag meer." Joep ademde hees, inmiddels op zijn knieën ineen gezakt. "Nee.. Nee. Dit kan niet.. Niet Sarah.. NEE Verdomme!" Ineens stond hij op, wierp een blik op de roerloze Sarah, en keek me wild aan. Hij rende weer terug naar het open raam en terwijl de bliksem de donkere luchten fel verlichtte, schreeuwde Joep door zijn tranen heen. "Ik weet wie dit gedaan heeft.. die klootzak gaat eraan!" Hij sprong zo het raam uit, een goede drie meter naar de grond. Ik stond verbijsterd te kijken, en Sarah sprong verschrikt op. Samen sprintten we naar het raam toe, en zagen we nog net Joep naar het bos rennen. Sarah’s geschreeuw ging verloren in de donderklap.
Ik sleurde haar mee de trap af. Vloekend baanden we ons een weg door de donkere woonkamer, de oude meubels omver trappend. "Wat bedoelt hij?" schreeuwde Sarah wanhopig, terwijl we de stromende regen in renden. Ik wilde net terugroepen dat ik geen idee had, maar toen realiseerde ik het me dat ik het wel wist.
Fuck.
"Je ex!" riep ik naar Sarah, op het moment dat we het donkere bos in renden. "Wat.. Jeffrey? Wat is er met hem?" Ik stopte heel even, legde mijn armen op Sarah’s schouders. Ik merkte dat ze schokten van de plotselinge kou. "Jeffrey heeft Joep gedreigd je te vermoorden als hij niet bij je weggaat…" Sarah keek me verbaasd aan. "Weet ik, maar.. dat was twee jaar geleden, toen is hij daarmee gestopt." Ik schudde mijn hoofd. "Nee, toen is Joep gestopt het je te vertellen." Ik veegde mijn natte haar uit mijn gezicht. "En nog mooier, Jeffrey is hier. Hij zit nota bene in mijn team. Bedrijfsuitje." Ik had zelfs Jeffrey eerder vandaag Joep nog voldaan zien neerschieten, met net iets te veel verfkogels dan nodig.
Sarah en ik sprintten verder door het bos, richting de open plek, naar de vlag. Ook de kleren onder mijn pak begonnen nu doorweekt te raken door de stromende regen, de zwaaiende takken bekrasten mijn gezicht. Eindelijk, de open plek.
De felste bliksemschicht tot nu toe verlichtte een verschrikkelijk schouwspel. In het midden van de open plek zag ik Joep en Jeffrey. Joep zat bovenop Jeffrey, zijn knieën op Jeffreys armen en absolute waanzin in zijn ogen. Hij had Jeffrey bij de haren vast, en de loop van zijn paintballgeweer in Jeffrey’s mond gepropt. Verbijsterd keek ik toe terwijl Joep zijn volle verf patroon leegde in Jeffrey’s keel en longen. Ik zag Jeffrey’s krachteloze verzet terwijl hij kokhalzend aan het stikken was in bloed en alle kleuren verf. Het weerzinwekkende geluid bracht me weer tot leven. Ik dook vol bovenop Joep, hem van Jeffrey af sleurend. Terwijl Joep schreeuwde, schopte en sloeg, lukte het me om zijn armen vast te grijpen. Hij wilde me iets toe grommen.. maar toen keek hij langs me heen. "Sarah..."
Haar gezicht was asgrauw, er liep een straaltje bloed uit haar mond, en op haar keel zaten twee handafdrukken in blauwe verf. Ze ademde niet. Ik keek om en zag Joep, Sarah’s vriend voor de afgelopen twee jaar, wezenloos voor zich uit staren, terwijl de tranen over zijn met verf bekladde gezicht stroomden. Ik draaide weer terug naar Sarah. Juist op het moment dat ik twee vingers in haar nek legde, om haar hartslag te controleren, veranderde haar grimas in een grijns, en deedt ze haar bruine, ondeugende ogen weer open. Ze gaf me een knipoog, ik schudde vertwijfeld mijn hoofd, toen legde ze stil een vinger op haar lippen en keek me dwingend aan.
Ik had het kunnen weten. Het was Halloween die dag, en ook nog eens Joeps verjaardag. Elk jaar weer was het de sport in onze vriendengroep om een zo luguber mogelijke grap met hem uit te halen. Sarah’s vader was een Amerikaan en had ons allemaal aangestoken. Maar deze actie ging echt te ver. Volgend jaar doe ik hier niet meer aan mee.
"Ze is dood Joep, gewurgd", fluisterde ik zacht. "Ik.. ik voel geen hartslag meer." Joep ademde hees, inmiddels op zijn knieën ineen gezakt. "Nee.. Nee. Dit kan niet.. Niet Sarah.. NEE Verdomme!" Ineens stond hij op, wierp een blik op de roerloze Sarah, en keek me wild aan. Hij rende weer terug naar het open raam en terwijl de bliksem de donkere luchten fel verlichtte, schreeuwde Joep door zijn tranen heen. "Ik weet wie dit gedaan heeft.. die klootzak gaat eraan!" Hij sprong zo het raam uit, een goede drie meter naar de grond. Ik stond verbijsterd te kijken, en Sarah sprong verschrikt op. Samen sprintten we naar het raam toe, en zagen we nog net Joep naar het bos rennen. Sarah’s geschreeuw ging verloren in de donderklap.
Ik sleurde haar mee de trap af. Vloekend baanden we ons een weg door de donkere woonkamer, de oude meubels omver trappend. "Wat bedoelt hij?" schreeuwde Sarah wanhopig, terwijl we de stromende regen in renden. Ik wilde net terugroepen dat ik geen idee had, maar toen realiseerde ik het me dat ik het wel wist.
Fuck.
"Je ex!" riep ik naar Sarah, op het moment dat we het donkere bos in renden. "Wat.. Jeffrey? Wat is er met hem?" Ik stopte heel even, legde mijn armen op Sarah’s schouders. Ik merkte dat ze schokten van de plotselinge kou. "Jeffrey heeft Joep gedreigd je te vermoorden als hij niet bij je weggaat…" Sarah keek me verbaasd aan. "Weet ik, maar.. dat was twee jaar geleden, toen is hij daarmee gestopt." Ik schudde mijn hoofd. "Nee, toen is Joep gestopt het je te vertellen." Ik veegde mijn natte haar uit mijn gezicht. "En nog mooier, Jeffrey is hier. Hij zit nota bene in mijn team. Bedrijfsuitje." Ik had zelfs Jeffrey eerder vandaag Joep nog voldaan zien neerschieten, met net iets te veel verfkogels dan nodig.
Sarah en ik sprintten verder door het bos, richting de open plek, naar de vlag. Ook de kleren onder mijn pak begonnen nu doorweekt te raken door de stromende regen, de zwaaiende takken bekrasten mijn gezicht. Eindelijk, de open plek.
De felste bliksemschicht tot nu toe verlichtte een verschrikkelijk schouwspel. In het midden van de open plek zag ik Joep en Jeffrey. Joep zat bovenop Jeffrey, zijn knieën op Jeffreys armen en absolute waanzin in zijn ogen. Hij had Jeffrey bij de haren vast, en de loop van zijn paintballgeweer in Jeffrey’s mond gepropt. Verbijsterd keek ik toe terwijl Joep zijn volle verf patroon leegde in Jeffrey’s keel en longen. Ik zag Jeffrey’s krachteloze verzet terwijl hij kokhalzend aan het stikken was in bloed en alle kleuren verf. Het weerzinwekkende geluid bracht me weer tot leven. Ik dook vol bovenop Joep, hem van Jeffrey af sleurend. Terwijl Joep schreeuwde, schopte en sloeg, lukte het me om zijn armen vast te grijpen. Hij wilde me iets toe grommen.. maar toen keek hij langs me heen. "Sarah..."
|
|
