Terug kijken op je leven, had je dingen anders aangepakt ...

Mijn leven had er waarschijnlijk compleet anders uitgezien - vooral in sociaal opzicht - als ik op mijn 17e tegen mijn vader had gezegd dat ik naar de hogeschool wou in plaats van dat ik bij hem op kantoor ging werken en dan maar een schriftelijke hbo deed.

Door deze keuze raakte ik in een isolement, waar ik langzaam weer uit kroop. Maar stel dat ik gewoon naar school was gegaan en van mijn studententijd had genoten.. dan was alles misschien anders geweest.

Daar staat wel tegenover dat ik door die keuze veel meer werkervaring heb dan mijn leeftijdsgenoten. Ik heb echt veel geleerd bij mijn pa op kantoor.

Dus het blijft een beetje de vraag of het zo'n grote fout was Maar soms vraag ik mij weleens af "wat als"

[ Bericht 57% gewijzigd door LostInSpace op 24-12-2011 16:18:58 ]

Op mijn 23e naar de psycholoog gaan en het serieus nemen. Had een hoop gedoe kunnen schelen.

En minder tijd verklooien aan relaties met meisjes cq vrouwen die eigenlijk niet zo boeiend waren.

Ik zou extreem veel anders doen. Het belangrijkste was al kind beter voor mijzelf leren opkomen.

Ik had kinderen met de juiste vrouw moeten nemen.

Ik denk zomaar dat als alles meteen gaat zoals je wilt, je verdomd weinig leert en weinig waardevols toe te voegen hebt en dus een saai onopvallend nutteloos leven hebt.
Het zou nl betekenen dat je geen keuzes HEBT.
Ik vind persoonlijk "verkeerde keuzes" en "foutjes" dingen om op te pakken om van te leren en alles kan weer goed gemaakt, rondgebreid, afgesloten, zodat je er vrede mee hebt.
Ik heb een afschuwelijk en abnormaal leven gehad tot mijn 16e.
Ik ben nu 18 en heb pas 2 jaar vrij "leerschool" gehad om er proberen vanaf te komen en een "goed" leven te leiden, mijn weg te vinden. Ik doe daar gewoon mijn best voor.
Ik ga niet zitten denken had ik maar dit of had ik maar dat. Ik had er trouwens toch geen enkele invloed op. Dat kleine stukje waar ik wel invloed op had, gebruikte ik zo wijs mogelijk (al was dat toen niet bewust). Als kind was dat niet meer dan de tijd op school uitsmeren en 100% benutten en mijn mond houden. Als puber was dat zo weerbaar mogelijk zijn tegen pesterij (ben homo en behoorlijk verwijfd) en humor ontwikkelen als schild.
Ik heb geen spijt dat ik hier en daar een domme fout heb gemaakt. Ik heb geen spijt dat ik niet hier of daar ben gebleven of hier of daar heen ben gegaan. ik denk wel eens "ik had die en die een ram op zijn smoel moeten geven" maar wie weet wat dat weer voor nadelig effect voor mij had gehad?
We denken graag aan positieve afloop bij "was het maar anders gegaan" maar wat op het eerste gezicht positief lijkt, kan heel negatief uitpakken.
TS, stel je was naar NYC gegaan en daar in de eerste week vermoord? Wie zegt niet dat je zoiets gruwelijks bent misgelopen? We denken aan NYC als de stad met de mogelijkheden (ik zit er af en toe), maar het heeft ook een heel donkere kant.
Stel je had het niet per sms uitgemaakt maar persoonlijk en die persoon had door de afwijzing iets heel irrationeels gedaan waar je nu nog last van zou hebben? Ik noem maar wat.
Sta daar eens bij stil.
Sta ook stil bij het feit dat je er van geleerd hebt en dat jij en zoveel anderen daar weer van profiteren.
Ik ben nog steeds bezig om mezelf bij te sturen om een "beter mens" te worden, het is gewoon een proces dat loopt tot je dood. Je bent nooit een foutenvrij alwetend mens, lijkt mij.
Wel is het belangrijk om excuses aan te bieden bij mensen die je gekwetst hebt, al is het jaren later. Dat is voor hen voor betekenis en het is "toegeven dat je fout was" waardoor je zelf verbetert.

Mijn leven had er anders uitgezien als ik de diagnose niet gekregen had.
Psychologen drukken toch een bepaalde stempel op je.
Misschien had ik wel een goeie baan gehad als ik beter met mijn beperkingen om had kunnen gaan.
Maar uit ervaring weet ik, dat ik het moet nemen zoals het is.
Het heeft eigenlijk geen zin om hierover na te denken.

Je kunt NU toch nog alles er aan doen om een betere baan te krijgen, als dat belangrijk voor je is?
Waarom vergeten mensen dat je aan je verleden niks kunt doen, maar het nu en de toekomst wel kunt beinvloeden?
Ik ben ook NU met mij toekomst bezig en dat is heel hard werken, maar als ik er niks aan doe, veranderd er ook niet veel.

Mooi topic dit. Iedereen kijkt natuurlijk later op dit soort dingen terug. Ben nog jong, en hoop (tegen beter weten in natuurlijk), dat ik later niet denk van 'had ik maar...' zoals ik dat nu al heb. Ben eigenlijk wel benieuwd wat er zou zijn gebeurt, als we niet waren verhuisd, als ik niet was gestopt met voetbal enz enz.

Moet wel eerlijk bekennen dat mijn leven moeizaam mag zijn, er is wel veel moois in gebeurd. Heb genoeg mee mogen maken wat sommigen nooit zullen, en het zijn wel de dingen geweest die ik ook zocht en wou.

Moeilijke is ze weer los te laten, omdat ik niet iemand ben van stapjes terug doen. Er moet dus altijd iets voor terugkomen.

Daar bevindt zich ook een van de grootste pijnpunten in m'n leven. Er is heel wat voor nodig om mij te raken.

quote:

Op zaterdag 24 december 2011 11:57 schreef Cavalinho het volgende:
Je kunt NU toch nog alles er aan doen om een betere baan te krijgen, als dat belangrijk voor je is?
Waarom vergeten mensen dat je aan je verleden niks kunt doen, maar het nu en de toekomst wel kunt beinvloeden?
Ik ben ook NU met mij toekomst bezig en dat is heel hard werken, maar als ik er niks aan doe, veranderd er ook niet veel.

Hear, hear... Ik probeer de regie nu ook weer in handen te krijgen.

Ik had me niet moeten laten leiden door angst. Als kind zijnde had ik met andere kinderen moeten spelen en niet bang thuis blijven. Ik had moeten gaan voetballen net als de rest van de jongens uit me klas. Dan had ik (meer) vrienden gemaakt en had dat me waarschijnlijk sociaal gezien zelfverzekerder gemaakt.

Ik had op me 20e niet abrupt moeten stoppen met school uit angst.Ik had hulp moeten zoeken. Me echte gevoelens moeten uitspreken. Ik had roekelozer moeten leven, uit moeten gaan en veel drinken zodat ik toch nog wat levenservaring op deed.

Ik had de laatste 6 jaar niet in zo goed als isolatie moeten leven, zonder enige vrienden. Al me jonge jaren niks gedaan uit angst..

Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik me hele leven vergooit heb, en dat ik alles anders had moeten doen. Maarja ik durfde niet..
Van de ene kant kan je een kind ook niet dwingen om zijn eigen angsten te overwinnen of te verwachten dat hij het in zijn eentje allemaal oplost. Alleen het is zo jammer dat ik vanaf me 18e toch wel wist dat er iets niet goed ging en ik er eigenlijk niks aan gedaan heb.
En alles maar voor me uit schoof.

Soms denk ik , ik had nog beter van alles kunnen doen en in alles kunnen falen inplaats van niks te doen.

Ik ben nu 25 en jullie?

[ Bericht 1% gewijzigd door intheshadow op 24-12-2011 15:15:02 ]

Ik had minder vaak XTC willen slikken. Deed dat echt zo vaak op feesten enz. Leuke tijd gehad op de feesten zelf maar het dagelijks leven heeft er ook echt onder geleden.
Verder had ik eerder willen beginnen met reizen over de hele wereld. Met een rugzak op de wereld verkennen heerlijk!

@intheshadow Je zegt dat je "niks" hebt gedaan, maar waarschijnlijk heb je best dingen geobserveerd waar je van hebt geleerd. Je beseft immers dat het anders had gekund...
Misschien was je op je 18e nog niet zo ver om stappen te kunnen ondernemen die je nu wel kunt ondernemen.
Je kunt elke dag beginnen met een nieuw leven of een stapje in de richting van een nieuw leven.

quote:

Op zaterdag 24 december 2011 14:43 schreef intheshadow het volgende:
Ik had me niet moeten laten leiden door angst. Als kind zijnde had ik met andere kinderen moeten spelen en niet bang thuis blijven. Ik had moeten gaan voetballen net als de rest van de jongens uit me klas. Dan had ik (meer) vrienden gemaakt en had dat me waarschijnlijk sociaal gezien zelfverzekerder gemaakt.

Ik had op me 20e niet abrupt moeten stoppen met school uit angst.Ik had hulp moeten zoeken. Me echte gevoelens moeten uitspreken. Ik had roekelozer moeten leven, uit moeten gaan en veel drinken zodat ik toch nog wat levenservaring op deed.

Ik had de laatste 6 jaar niet in zo goed als isolatie moeten leven, zonder enige vrienden. Al me jonge jaren niks gedaan uit angst..

Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik me hele leven vergooit heb, en dat ik alles anders had moeten doen. Maarja ik durfde niet..
Van de ene kant kan je een kind ook niet dwingen om zijn eigen angsten te overwinnen of te verwachten dat hij het in zijn eentje allemaal oplost. Alleen het is zo jammer dat ik vanaf me 18e toch wel wist dat er iets niet goed ging en ik er eigenlijk niks aan gedaan heb.
En alles maar voor me uit schoof.

Soms denk ik , ik had nog beter van alles kunnen doen en in alles kunnen falen inplaats van niks te doen.

Ik ben nu 25 en jullie?

Klinkt herkenbaar. Ik ben nu 20, maar heb doordat ik sinds mijn 14e in het Schilderswijk woon een enorme sociaal isolement gecreëerd; ik denk te vaak na over de mens in het algemeen, de interactie van deze wezen met zijn soortgenoot en etc. Ik merk gewoon vaak dat mensen liever hun eigen zegje doen dan dat ze oprecht naar je luisteren. (hoop niet dat ik die impressie nu wek )

Ik zou eigenlijk nu (zaterdag) moeten wezen stappen op 20-jarige leeftijd, maar ik heb totaal geen vrienden die uitgaan en begin zelf onderhand ook een aardige droogkloot te worden doordat ik weinig sociale contacten onderhoudt.

Dus: ik had liever niet in het Schilderswijk gewoond.

Het juiste antwoord is NIETS, omdat je de butterfly effect niet kent. En toch zou ik zoveel dingen anders hebben gedaan, op het gebied van sport, school en meer. Ik was nog veels te jong en naief.

Om de belangrijkste punten samen te vatten:
- Niets aantrekken van overbeschermende ouders. Ik ben enorm beperkt geweest hierdoor.
- Niet bang zijn om keuzes te maken. Altijd maar bang zijn wegens bovenstaand.
- Een andere school kiezen, weten wat je voor mogelijkheden hebt met school en studie
- Should've ignored the nay-sayers.

Mijn jeugd was klote. In ieder geval weet ik de hoofdoorzaak en dat is Nederland. Ik wil emigreren.

Nooit die ene vriend onder invloed naar huis moeten laten rijden.

quote:

Op dinsdag 27 maart 2012 02:35 schreef KabulCuisine het volgende:

Om de belangrijkste punten samen te vatten:
- Niets aantrekken van overbeschermende ouders. Ik ben enorm beperkt geweest hierdoor.
- Niet bang zijn om keuzes te maken. Altijd maar bang zijn wegens bovenstaand.
- Een andere school kiezen, weten wat je voor mogelijkheden hebt met school en studie

Mijn jeugd was klote. In ieder geval weet ik de hoofdoorzaak en dat is Nederland. Ik wil emigreren.

Het bovenstaande

+ me gewoon als een tiener hebben gedragen en niet zo snel volwassen geworden zijn.
+ mn vriend nooit verlaten.. Regret it every single moment of every day..

quote:

Op dinsdag 27 maart 2012 02:59 schreef Ritsuka.x.Soubi het volgende:

[..]

Het bovenstaande

+ me gewoon als een tiener hebben gedragen en niet zo snel volwassen geworden zijn.
+ mn vriend nooit verlaten.. Regret it every single moment of every day..

dat lijkt me moelijk om me te leven, iedere dag spijt van iets

ik was naar de psycholoog gegaan in plaats van 8 jaar te wachten. ik had mijn ex gedumpt van de zomer in plaats van met haar mee te gaan naar parijs.

ik had gaan werken na mijn middelbare school en later een gefundeerd keuze gemaakt mbt studie.

Ik zou voor een andere middelbare school hebben gekozen, want ik was echt niet geschikt voor het daltonsysteem Meer talen in mijn pakket, daarna antropologie studeren en dan richting Zuid-Amerika.

Maar alleen als ik mezelf notities mag meegeven over mijn lief en waar te vinden

quote:

Op dinsdag 27 maart 2012 05:06 schreef rechtsedirecte het volgende:

[..]

dat lijkt me moelijk om me te leven, iedere dag spijt van iets

Mwa.

quote:

Op dinsdag 27 maart 2012 02:56 schreef Piet_Piraat het volgende:

[..]

Issie dood?

Yep, om een boom heen nog geen 50 meter van z'n huis.

quote:

Op dinsdag 27 maart 2012 05:06 schreef rechtsedirecte het volgende:

[..]

dat lijkt me moelijk om me te leven, iedere dag spijt van iets

Lijkt me vooral een verspilling van energie aangezien je er toch niets mee bereikt.