TTK LPT Feest.

Omdat ik nog altijd rijkelijk van staatswege wordt gesponsord, vond ik het vanochtend een goed idee om museum Boijmans met een bezoek te vereren. Nou dat had ik beter niet kunnen doen. Niet alleen hingen in alle reguliere zalen schoolkinderen rond, die met speurtochten en ingewikkelde vragenlijsten in de weer waren en vooral interesse hadden in elkaar waardoor ik me niet meer op de kunst kon concentreren — nee nog veel erger waren de busladingen babyboomers die plotsklaps binnenkwamen, toen ik net aan het loket vijf euro toeslag had neergelegd voor de tentoonstelling van Kees van Dongen. Van die Van Dongen en zijn Grote Ogen heb ik niet veel meegekregen! Ik was nog maar nauwelijks in de zaal of ik werd van alle kanten ingehaald door nerveuze net-niet-bejaarden, allen aan de audiotour. In een mum van tijd stond het vijf rijen dik voor ieder schilderij, en men wilde van geen wijken weten. Toen ben ik 'm maar vlug gepeerd. .

Oh wat jammer, Ringo.

Ik zit altijd graag in het zaaltje met kunst uit de Gouden Eeuw. Daar is het, als ik er ben tenminste, zo ontzettend rustig dat ik een beetje ongestoord kan wegdromen.

Ik herinner me nog de twee zaaltjes met Vlaamse primitieven in Londen, waar je een kanon kon afschieten en waar ik een zeer genoeglijk uurtje heb doorgebracht - tot de teerbeminde eens kwam kijken waar ik toch bleef.

Bood deze geen soelaas Ringo?


Of hing die er niet? Prachtig schilderij.

Ik weet het niet, Z. Mijn humeur en concentratie waren ernstig verstoord. Ik moet rust vinden in een museum, en plekken zoals mane en Gellius noemen. Maar misschien ga ik nog es terug, want die Van Dongen maakte mooi werk, zag ik wel.

Overigens (in het kader van mijn afkeer van drukte en mensenmassa's) maakte ik vandaag een HSP-testje (op uitnodiging van iemand die er onderzoek naar doet), en de uitslag was:

quote:

Evaluatie 100 vragen HSP test
Je hebt 98 punten
Je bent nauwelijks sensitief.

Dat vond ik nu weer zo ongevoelig!

Nu is mensen kijken natuurlijk ook heel interessant, vooral in musea. Je treft echter zo zelden een klas blozende, schuchtere gymnasiummeisjes in grijze lamswollen truitjes, die met ingehouden adem en stille, schitterende ogen in vervoering naar een Vermeer staan staren¹⁾ en inderdaad maar al te vaak traag voortschuifelende pensionado's met zo'n buitenmodel telefoon tegen hun oor gedrukt. Goed, ook zij hebben recht op cultuur, maar ze kunnen enorm overheersen. Met name het Singer in Laren heeft daar last van, en dat terwijl ze daar geregeld heel aardige tentoonstellingen organiseren.

^{1) Petit pan de mur jaune! Petit pan de mur jaune!}

[ Bericht 3% gewijzigd door Gellius op 19-10-2010 18:46:05 ]

Marcel Proust's Lolita. Coming to a cinema near you!

Mijn broer weet de gymnasiummeisjes alvast te vinden. .

Is dat de slang van een gigantische waterpijp?

En de zus van Spock?

quote:

Op dinsdag 19 oktober 2010 22:18 schreef k_man het volgende:

[..]

De audioguide.

Mensen die eindeloos voor een schilderij blijven staan. Niet om ernaar te kijken, maar om het verhaaltje af te luisteren. En dan door naar het volgende werk met een nummertje. Sodemieter op!

Nu we toch pedant aan het doen zijn: ik veracht de mensen die drie keer meer tijd aan het kaartje met de beschrijving besteden dan aan het schilderij zelf niet minder. Soms gevoel ik zelfs de behoefte aan een pijp, om kregelig mee te doen. En een corduroy colbert met armstukken. Maar ja, Harry. Harry.

quote:

Op dinsdag 19 oktober 2010 22:19 schreef k_man het volgende:
Overigens vind ik het Singer wel een prettig, meestal weldadig rustig museum en hebben ze daar bij mijn weten geen audioguides. Alleen jammer dat je er zo slecht kunt parkeren.

O, zeker wel.

Ik kijk alleen maar naar schilderijen. De rest zal me echt worst wezen.

Ik kijk alleen maar naar schilderijen, bedoel ik.

Ik bedoel,
indien het schilderijen betreft, beperk ik me louter tot het kijken... naar het schilderij...dus.

Ik ben niet zo'n geoefend (wat zeg ik? Totaal ongeoefend) kunstkijker en lees daarom altijd het kaartje. Verder heb ik de gewoonte in zo'n zaal vluchtig rond te kijken en dan enkel naar het schilderij te lopen dat op die manier mijn blik vangt. Waarschijnlijk heb ik zo al heel wat meesterwerken misgelopen en aan onbeduidende werken aandacht besteed. Maar dan kijkt daar tenminste ook eens iemand naar.

( Geoefend ) kunstkijker...
Ik begrijp die term niet eens, SL.

Ik vind iets mooi, of niet. En al die extra informatie leidt ( mij ) alleen maar af.

Ik bedoel dat er vaak bepaalde grapjes in een kunstwerk zitten die ik niet zie. Of erotische toespelingen, ik herinner me nog een of ander schilderij met openstaande schelpen waar ik de vaginale connotatie pas van doorhad toen ik het kaartje had gelezen. Of andere toespelingen, op 'n concurrerend kunstenaar bijvoorbeeld.

Dat zijn dingen die ik meestal erg leuk vind en daarom niet wil missen.

Iets moet mij meteen aanspreken, is de ervaring.
Als ik het intuitief niet begrijp, is er eigenlijk al geen redden meer aan.

Ik lees hier dat jullie vinden dat het genot van een schilderij in een museum vergald wordt door dagjesmensen - door je eigen narcisme in feite - maar dat valt in het niet bij de onherstelbare verkrachting van een schilderij door het op de omslag van een boek van Leon de Winter te plaatsen.

VSV - Leon de Winter (2010)
Nederlands
Thriller

464 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij, Amsterdam (Nederland)

Max Kohn is een zware crimineel met een slopende hartziekte. Op een dag ontwaakt hij in een ziekenhuisbed met een donorhart. Het hart van een priester. Hij heeft extra tijd gekregen, dankzij de goedheid van een ander. Max besluit de goede werken van de priester voort te zetten. Hij krijgt zijn kans als een groepje jonge geradicaliseerde Marokkanen basisschool VSV in Amsterdam-Zuid binnendringt. De moslimfundamentalisten eisen de vrijlating van Mohammed Bouyeri, de moordenaar van Theo van Gogh. Woede en paniek slaan door het land. Max Kohn, de crimineel met het priesterhart, zet zijn leven op het spel om de zestig kinderen en acht onderwijzeressen van de VSV te ontzetten. In het oog van de storm moet hij in het reine zien te komen met zijn ex-geliefde, met de zoon van zijn jeugdvriend ? met zijn verleden.

Wat is de man eigenlijk? Wat drijft hem, wat wil hij het liefst? “Vanaf ons dertiende jaar willen we doden, verkrachten en oorlogvoeren,” analyseert schrijver Leon de Winter.

Als de schrijver in de Verenigde Staten, waar hij part-time woont, een boekwinkel instapt wordt hij bevangen door een ‘onaangenaam gevoel’. “Ik zie dan al die boeken en dan denk ik ‘waar zijn de mijne'? Die zijn toch veel beter dan wat ik hier zie!”